உக்கிரபாண்டியன் திரு அவதாரப் படலம்!

உக்கிரபாண்டியன் திரு அவதாரப் படலம்!

ஈசன் அதற்கு ஏதும் பதில் சொல்லாவிட்டாலும், தடாதகை பிராட்டியாருக்கு அருள் செய்ய மனதில் எண்ணிவிட்டார். தன் மகன் முருகப்பெருமானை அழைத்தார். ஏறுமயிலேறி விளையாடியபடியே ஆறுமுகன் அவர் முன் வந்துநின்றான். தந்தையே! என்னைத் தாங்கள் அழைத்த காரணம் என்ன? என்றான். முருகனைத் தன் மடியில் அமர்த்திக்கொண்டார் ஈசன். சரவணா! அன்றொரு நாள் எனது நெற்றிக்கண்ணில் இருந்து பறந்த சுடரில் பிறந்த நீ, மக்கள் நலனுக்காக இந்த மதுரையில் பிறக்க வேண்டும். தடாதகைபிராட்டியாரின் வயிற்றில் நீ கருவாவாய், என்றார். முருகப்பெருமானும் தந்தையின் கட்டளைக்கு பணிந்து, தடாதகைபிராட்டியாரின் மணிவயிற்றில் குழந்தையாகத் தங்கினார். தான், கர்ப்பமுற்றதை அறிந்த தடாதகை மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடன் கணவரின் மார்பில் சாய்ந்து, இந்த விஷயத்தை தெரிவித்தாள். அரசி தடாதகை கர்ப்பமுற்றதை அறிந்த அமைச்சர் சுமதி அடைந்த ஆனந்தத்துக்கு அளவே இல்லை. அவர் இந்த விஷயத்தை மக்களுக்கு தெரிவிக்க உத்தரவிட்டார். மக்கள் தங்கள் எதிர்கால மன்னர் மதுரையில் பிறக்கப்போவதை எண்ணி மகிழ்ச்சியின் உச்சத்துக்கே சென்றனர். மீனாட்சி கல்யாண உற்சவம் போல, ஊரெங்கும் மாவிலை தோரணம் கட்டி, இனிப்புகள் சமைத்து, தானம் செய்து சந்தோஷத்தை வெளிப்படுத்தினர். கர்ப்பஸ்திரீக்கு என்னென்ன தேவையோ அவையெல்லாம் செய்து கொடுக்கப்பட்டன. கர்ப்பவதிக்கு புளிப்பு வகை மிகவும் பிடிக்குமே! இதனால் ருசியான புளியோதரையை சமைத்துக் கொடுத்தனர். குழந்தை சிவப்பாக பிறக்க வேண்டுமே என்பதற்காக குங்குமப்பூ கலந்த பால், விதவிதமான பழரசங்கள் கொடுக்கப்பட்டன.

மிக முக்கியமாக வேத விற்பன்னர்கள் காலையும் மாலையும் வரவழைக்கப் பட்டு அரிய ஆன்மிகத் தத்துவங்கள், போதனைகள், கதைகள், இறைவனின் திருநாமங்களின் மகிமை ஆகியவை சொல்லப்பட்டன. இது மிகவும் முக்கியமான விஷயம். இந்தக் காலத்தில் கர்ப்பவதிகள் டிவியின் முன்னால் அமர்ந்து, கண்ட கண்ட நாடகங்களைப் பார்த்து கண்ணீர் வடிப்பதும், உணர்ச்சிவசப் படுபவதும், ஆபாசமும், வன்முறையும் கலந்த பாடல்கள், திரைப்படங் களைப் பார்த்து அவற்றையே விரும்பும் குழந்தைகளைப் பெறுகிறார்கள். தாங்கள் தவறு செய்துவிட்டு, பிள்ளைகள் கெட்டலையும் போதும், ஒழுங்காகப் படிக்காமல் இருக்கும்போதும் அவர்கள் மீது தங்கள் கடமையைச் சரிவர செய்யவில்லை என பழி போடுகிறார்கள். கர்ப்பவதிகள் தயவுசெய்து டிவி பார்ப்பதை அறவே தவிர்க்க வேண்டும். சிறந்த ஆன்மிக நூல்களைப் படிக்க வேண்டும். யாருடைய துணையுடனாவது கோயில்களுக்குச் சென்று ஆன்மிக  சொற்பொழிவுகளைக் கேட்க வேண்டும். இப்படி செய்தால் மிகச்சிறந்த குழந்தைகள் பிறக்கும். இப்படியாக, தடாதகை பிராட்டியாரின் கர்ப்ப கால முடிவில், அவளுக்கு வளைகாப்பு, பூச்சூடல் ஆகிய மங்கள நிகழ்ச்சிகள் மிகுந்த ஆடம்பரத்துடன் நடத்தப் பட்டன. மதுரை வாழ் மக்கள் தங்கள் அரசியாருக்கு விதவிதமான கொழுக்கட்டைகள், வடை வகைகளை கொண்டு வந்து கொடுத்தனர். ஒரு திங்கள்கிழமை, நிறைந்த திருவாதிரை நட்சத்திரம், சகல கிரகங்களும் சுபவீட்டில் இருந்த சுபயோக சுபவேளையில் தடாதகை பிராட்டியார் தன் செல்வமகனைப் பெற்றெடுத்தாள். அவள் மட்டுமா! ஊரும் உலகமும் மகிழ்ச்சியடைந்தது. சுந்தரேச பாண்டியன் தன் மகனை பார்க்க வந்த போது, மரகதவல்லியான தடாதகை பிராட்டியாரின் பச்சைக் கன்னங்களில் சிவப்பு இழையோடியது. வெட்கமும், மகிழ்ச்சியும் ஒன்றுசேரும் நேரத்தில் தான் பெண்களுக்கு அழகே கூடும் போலும்!

சுந்தரேச பாண்டியன் தன் மனைவியின் பேரழகையும், செக்கச் சிவக்க பிறந்த மகனின் பேரழகையும் ஒருசேர ரசித்தார். குறிப்பிட்ட நாட்கள் கடந்த பிறகு குழந்தைக்கு பெயர் சூட்டு விழா நடந்தது. உக்ரவர்மன் என்று பெயர் சூட்டினர். பெயர் சூட்டு விழாவுக்கு தாய்மாமன் வந்தாக வேண்டுமே! திருமால் தன் கருட வாகனத்திலும், பிரம்மா அன்னவாகனத்திலும் அவரவர் தேவியரான ஸ்ரீதேவி, பூதேவி, சரஸ்வதியுடன் வந்து சேர்ந்தனர். தேவ குரு பிரகஸ்பதி குழந்தையை ஆசிர்வதித்து, உரிய வயது வந்ததும் தானே நேரில் வந்து குழந்தைக்கு பாடங்களைக் கற்றுக்கொடுப்பதாகவும் சுந்தரேச பாண்டியனிடம் தெரிவித்தார். ஐந்து வயதில் உக்ரவர்மனுக்கு பூணூல் அணியும் வைபவம் நடந்தது. தேவகுரு பிரகஸ்பதி பாடங்களை ஆரம்பித்தார். எட்டுவயதிலேயே சகல கலைகளையும் கற்றான் உக்ரவர்மன். தந்தை சுந்தரேசபாண்டியன், அவனுக்கு பாசுபதாஸ்திரம் எய்யும் முறையை கற்றுக் கொடுத்தார். உக்ரவர்மனுக்கு 16 வயதானது. அவனுக்கு திருமணம் செய்து வைப்பதா அல்லது பட்டம் சூட்டுவதா என்று சுந்தரேசபாண்டியனும், தடாதகை பிராட்டியாரும் யோசிக்க ஆரம்பித்தனர். அமைச்சர் சுமதியுடனும், வேத பண்டிதர்களுடனும் இதுபற்றி கலந்தோலசித்தனர். திருமணமே சிறந்த வழி என அவர்கள் ஒருமித்த முடிவெடுத்துக் கூறவே பெண் பார்க்கும் படலம் ஆரம்பமானது.

மலையத்துவஜனை அழைத்த படலம்!

மலையத்துவஜனை அழைத்த படலம்!

காஞ்சனமாலைக்கு வருத்தம். ஏழுகடல் வந்தாயிற்று, புனித நீரும் ஆடலாம். ஆனால், சாஸ்திரம் என்ன சொல்கிறது தெரியுமா? தீர்த்தமாடினாலும் சரி, கோயிலுக்கு  போனாலும் சரி...திருமணத்துக்குப் பிறகு தம்பதி சமேதராகச் சென்றால் தான் சிறந்த பலன் உண்டு. மலையத்துவஜனோ இந்த பூமியிலேயே இல்லை. காஞ்சனா என்ன செய்வாள்? இவ்வளவு செய்தும், கணவரின்றி நீராடி பயனில்லாமல் போய்விடுமே! அவளது கண்களில் நீர் முட்டியது.சிவனடியார்களை அழைத்த காஞ்சனமாலை, திருநீறு போல் வெள்ளை உள்ளம் படைத்த அடியவர்களே! அடியவளுக்காக எம்பெருமான், எழுகடலை வரவழைத்துள்ளார். அதில் நீராட வேண்டுமானால், கணவருடன் இணைந்தே நீராட வேண்டும் என்று சாஸ்திரம் சொல்கிறது. அது என்னால் இயலாது என்பதை தாங்கள் அறிவீர்கள். இதற்கு மாற்று வழியிருக்கிறதா? எனக்கேட்டாள். அடியவர்கள் அவளது கவலையை உணர்ந்து, இதற்காக வாட வேண்டாம் தாயே! புனிததீர்த்தங்களுக்கு செல்லும் கணவனை இழந்த பெண்கள், தங்கள் புத்திரர்களின் கையைப் பிடித்தபடியே மூழ்கி எழுவதற்கு அனுமதியளிக்கிறது சாஸ்திரம். தங்களுக்கு புத்திரன் இல்லை என்பதும், ஒரே புத்திரி என்பதையும் நாங்கள் அறிவோம். இவ்வாறான சமயங்களில் பசுக்கன்றின் வாலை பிடித்தபடி நீராடுவது போதுமானதென்றும், அத்தகைய நீராடலுக்கும் புண்ணிய நீராடலின் முழுபலனும் கிடைக்கும் என்றும் சாஸ்திரம் தெரிவிக்கிறது.

தாங்கள் அதற்கான ஏற்பாட்டைச் செய்யுங்கள்,என்றனர். காஞ்சனமாலைக்கு கண்ணீர் இன்னும் அதிகமானது. தன் மகள் தடாதகையிடம் சென்று, மகளே! நான் கொடுத்து வைக்காத பாவியாகி விட்டேன். கணவரை இழந்தேன், ஆண் குழந்தைகளைப் பெறவில்லை. ஒரு பசுக்கன்றின் வாலைப் பிடித்தபடி நீராடும் நிலைக்கு ஆளானேன். என்னவோ என் மனம் இதற்கு ஒப்பவில்லை. உன் மணாளரிடமே கேட்டு, இதையும் விட சிறந்த உபா யத்தை அறிந்து சொன்னால், அந்த ஈசனின் கட்டளையை நிறைவேற்ற சித்தமாயிருக் கிறேன், என்றாள். தாயின் வருத்தம் மகளைக் கலக்கியது. மீன் தன் குஞ்சுகளைக் காப்பது போல், மக்களைக் காக்கும் மாதரசி மீனாட்சியான தடாதகை பிராட்டியார் தன் கணவரிடம் சென்று, ஈசனே! என் தாய் நீராடுவதற்காக மதுரைக்கு புனித தீர்த்தங்களை வரவழைத்தீர்கள். ஆனால், கணவனை இழந்து, புத்திரனைப் பெறாத அவள், பசுக்கன்றின் வாலைப்பிடித்தபடி நீராடுவது குறித்து வருந்துகிறாள். இந்நிலைக்கு மாற்று ஏற்பாட்டைத் தாங்களே செய்ய வேண்டும், என்றாள். தன்னை முழுமையாக நம்புவர்க்கு கேட்டதை கேட்டபடி தரும் ஈசன் அவளுக்கு அருள்புரிய மனம் கொண்டார். தேவாதி தேவனான இந்திரனை நோக்கிப் பார்த்தார். அவன் ஓடோடி வந்தான். இந்திரா! என் மாமியார் புனித தீர்த்தமாட விரும்புகிறார். கணவனுடன் இணைந்து தீர்த்தமாடினால் தான் புண்ணியபலம் கிடைக்கும் என்பதால், சொர்க்கத்தில் இருக்கும் மலையத்துவஜ பாண்டியனை புஷ்பகவிமானத்தில் ஏற்றி தக்க மரியாதைகளுடன் மதுரைக்கு அனுப்பி வை, என்றார். அதன்படியே அவன் செய்ய, மலையத்துவஜன் எழுகடல் தீர்த்தக்கரையில் வந்து இறங்கினான்.

ஆண்டாண்டு காலம் அழுது புரண்டாலும் மாண்டார் வருவரோ என்ற பழமொழி ஈசனின் திருவருளால் பொய்யானது. காஞ்சனமாலை தன் கணவனைக் கண்டு கதறியழுது அவன் பாதம் பற்றி வணங்கினாள். தடாதகைபிராட்டியாரோ தன் தங்கத்தந்தையைப் பார்த்ததும் உணர்ச்சிப்பூர்வமானாள். மலையத்துவஜபாண்டியன் ஈசனை வணங்கினான். பெருமானே! எனக்கு ஆண்மகன் இல்லை என்ற வருத்தமே இல்லை. ஏனெனில், பெண்ணைப் பெற்றதால் பெருமையடைந்தவன் நான். ஈசனாகிய தாங்களே எனக்கு மருமகனாகக் கிடைத்ததை என்னவென்று சொல்வேன்! தங்கள் ஆசிர்வாதம் எனக்கு வேண்டும், எனச் சொல்லி அவரது பாதத்தில் விழச்சென்றான். சிவபெருமான் அதைக்கண்டு பின்வாங்கினார். மாமனாரே! நான் பூமிக்கு மானிட அவதாரம் எடுத்து வந்துள்ளேன். தாங்கள் எனக்கு மாமனார். மாமன் என்பவர் தந்தைக்குச் சமமானவர். எனவே, தங்களுக்குத்தான் நான் மரியாதை செய்யவேண்டும். ஈசன் என்ற அந்தஸ்துடன் என் பாதத்தில் விழ தங்களை அனுமதிக்கமாட்டேன், என பணிவுடன் சொன்னார். மருமகன்கள் தங்கள் மாமனாருக்கு செய்ய வேண்டிய மரியாதையை, இந்த இடத்தில் தெளிவாக நடத்திக் காட்டியுள்ளார் ஈசன். பின்னர் சிவனடியார்களை அழைத்த அவர்,  அடியவர்களே! முறைப்படி இவர்களுக்கு தீர்த்த ஸ்நானம் செய்து வையுங்கள், என்றார். இறைவனின் கட்டளைக் கேற்ப சிவனடியார்களே அவர்களுக்கு தீர்த்தஸ்நானம் செய்வித்தனர். பின்னர் காஞ்சனமாலையும், மலையத்துவஜனும் பிறவாப்பெருவாழ்வு பெற்றனர். அவர்கள் சிவபெருமானுடன் ஜோதியில் கலந்தனர். என்னதான் பெருவாழ்வு பெற்றாலும், தாயையும், தந்தையையும் பிரிந்த மகளுக்கு வருத்தம் இருக்காதா என்ன! தடாதகைப் பிராட்டியாருக்கு கண்ணீர் முட்டிநின்றது. இருப்பினும், தன் மணாளனின் பாதம் பணிந்து தன் பெற்றோருக்கு நற்கதி கொடுத்ததற்காக நன்றி தெரிவித்தாள்.பின்னர் சுந்தரபாண்டியனான தன் கணவரிடம்,அன்பரே!  என் தாய் தந்தை சிவலோகம் அடைந்து விட்டனர். எனக்கு சகோதரர்கள் இல்லை. பாண்டியவம்சம் நம்மோடு முடிந்து விடக்கூடாது. தாங்கள் தான் நம் வம்சவிருத்திக்கு அருளவேண்டும், எனக் கேட்டுக் கொண்டாள்.

ஏழுகடல் அழைத்த படலம்!

ஏழுகடல் அழைத்த படலம்!

கவுதமர் என்னும் மகரிஷி, அரசி காஞ்சனமாலையைச் சந்தித்தார். ஸ்ரீராமபிரானால் கல்லாய் இருந்து சுயரூபம் பெற்றாளே அகலிகை, அவளது கணவரே இந்த கவுதமர். தேவேந்திரன் தப்பு செய்தாலும் அவனையே சபிக்கும் ஆற்றலுள்ளவர், மிகப் பெரிய தபஸ்வி. மீனாட்சி திருமணத்திற்கு வந்திருந்த அவர், சிவபெருமானிடம் விடை பெற்ற பிறகு, மரியாதை நிமித்தமாக காஞ்சனமாலை அம்மையாரையும் சந்தித்து விடை பெற்றுக் கொள்ள வந்தார். அவரை அரண்மனைக்குள் அழைத்து வந்த காஞ்சனமாலை தகுந்த மரியாதை செய்தாள். உயர்ந்த ஆசனத்தில் அவரை அமர செய்து, சிறிய ஆசனம் ஒன்றில் தான் அமர்ந்து கொண்டாள். பெரியவர்கள் ஒரு இடத்தில் அமர்ந்திருக்கும் போது, சிறியவர்கள் தரையில் அமர்ந்து கொள்ள வேண்டும். பெரியவர்களுக்கு தரப்படும் மரியாதை மிகப்பெரிய புண்ணியத்தையும், அவர்களின் ஆசியையும் நமக்குத் தரும். அவரிடம் காஞ்சனமாலை, மாமுனிவரே! என் மகள் மீனாட்சியின் திருமணம் நல்லபடியாக முடிந்து விட்டது. என் மருமகனாக அந்த ஈசனே வந்துவிட்டார். இனி மதுரையின் காலம் பொற்காலமாகவே திகழும். எனவே, நான் பிறவாப் பெருநிலை அடைய விரும்புகிறேன். அதற்கு என்ன வழி என்று தாங்கள் தான் உபதேசிக்க வேண்டும், என்றாள். குழந்தைகளுக்கு திருமணம் முடிந்தபிறகும், அவர்கள் விஷயத்தில் தலையிடாமல், அதன் பிறகு முக்திக்குரிய நிலையாகிய தெய்வ வழிபாட்டை தீவிரமாக மேற்கொள்ள வேண்டும் என்பது இதன்மூலம் தெளிவாகிறது. பிள்ளைகளுக்கு திருமணமான பிறகும், வீட்டுக்கு வந்த மருமகள், மருமகனின் செயல்பாடுகளில் தலையிட்டால் நிம்மதியின்மையே ஏற்படும் என்பது இதன்மூலம் கிடைக்கும் அறிவுரையாக இருக்கிறது.காஞ்சனமாலையின் மன ஓட்டத்தை கவுதமரும் புரிந்து கொண்டார்.

அரசியாரே! உமையவளை மகளாகவும், ஈசனையே மருமகனாகவும் அடைந்த பெறற்கரிய புண்ணியத்தைப் பெற்ற மகராசியான உங்களுக்கு உபதேசிக்கும் தகுதி எனக்கில்லை. இருப்பினும், ஞானத்தை யாசிக்கும் போது அதை அருள்வதே ஒருவரின் கடமை. இதோ! பிறப்பற்ற நிலையடைய மூன்று வழிகளைச் சொல்கிறேன். தர்மம் செய்தல், உண்மையை மட்டுமே பேசுதல், இறைவனைத் தியானம் செய்தல், நம் மனத்தைக் கட்டுப்படுத்தி ஆசைகளைக் குறைத்தல் ஆகியவை ஒரு ரகம். சிவாயநம என்னும் மந்திரத்தை தினமும் ஓதுவது, வேதநூல்களை  படிப்பது, யாகங்கள் செய்வது ஆகியவை இரண்டாவது ரகம். சிவபெருமானை வில்வத்தால் அர்ச்சனை செய்வது, கோயிலை வலம் வருவது, தல யாத்திரை செல்வது, தீர்த்தங்களில் நீராடுவது ஆகியவை மூன்றாவது ரகம். இதில், கடல் உள்ள இடத்தில் நீராடுவது மேலும் நலம் பயக்கும், என்றார். அவர் சென்றபிறகு, காஞ்சனமாலை தன் மகளிடம் வந்தாள். மீனாட்சி! எனக்குள் ஒரு ஆசை, பிறப்பற்ற நிலையடைய விரும்புகிறேன். கவுதம மகரிஷியின் அறிவுரைப்படி பார்த்தால் தீர்த்தமாடுவதே முக்திநிலைக்கு முதல் பாதையாக இருக்குமென கருதுகிறேன். அதிலும் ஆறும் கடலும் இருக்குமிடத்தில் நீராடுவது மிகப்புண்ணியமானதென்று அவர் கூறினார். நம் மதுரை நகரில் உன் கணவரின் அருளால் வைகை என்னும் மலர்க்கொடியாள் மலர்ந்து பரந்து ஓடுகிறாள். ஆனால், இங்கே கடல் இல்லையே! கடல் இங்கிருந்தால் நான் அதில் நீராடி பிறப்பற்ற நிலைக்கு பாதை காண்பேன், என்றாள். தாயின் விருப்பத்தை ஆண் பிள்ளைகள் இருந்தால் நிறைவேற்றி வைப்பார்கள். மீனாட்சியோ ஆணுக்கு ஆணாகவும், பெண்ணுக்கு பெண்ணாகவும் இருக்கிறாள்.

திருமணத்துக்குப் பிறகும் கூட கணவர் வீடான இமயத்துக்குச் செல்லாமல், கணவரையும் இங்கேயே தங்க வைத்து விட்டாள். மணாளனோ மகாதேவன். அவர் உத்தரவிட்டால் கடல்களே விழுந்தடித்துக் கொண்டு இங்கே வராதா என்ன! தன் அன்னையின் விருப்பத்தை அவள் தன் நாதனிடம் சொன்னாள். மாமியின் விருப்பத்தை நிறைவேற்ற அந்த சாமியும் முடிவு செய்து விட்டார். கடல்களே! மதுரைக்கு வாருங்கள், என்றார். ஒன்றல்ல, இரண்டல்ல...ஏழு கடல்களும் மதுரைக்கு வந்து சேர்ந்தன. எங்கும் பேரிரைச்சல்... அலைகள் நர்த்தனமாடின. அவற்றில் கிடந்த சங்குகளும், முத்துச் சிப்பிகளும் ஒன்றோடொன்று உரசி எழுப்பிய ஓசை எல்லையே இல்லாமல் விரிந்து சென்றது. மக்களின் கண்களுக்கு கடல்கள் தெரியவில்லையே ஒழிய கடல் ஓசை தெளிவாகக் கேட்டது. அவர்கள் குலை நடுங்கிப் போனார்கள். அவர்கள் ஓடோடி வந்து மன்னர் சுந்தரேசரை வணங்கி, எம்பெருமானே! எங்கள் மன்னனே! இதென்ன ஓசை... கடல் அலைகளின் பேரிரைச்சல் கேட்கிறதே! என்ன இது! ஊழிக்காலமாகிய உலகம் அழியும் காலம் வந்துவிட்டதா! என பலவாறாகக் கேட்டனர். சுந்தரேசர் அந்தக் கடல்களை அடக்கினார். அமைதியாயிருங்கள்! நீங்கள் மீனாட்சி ஆலயத்தின் வெளிப்புறமுள்ள கிணற்றில் சென்று அடக்கமாய் இருங்கள், என்று கர்ஜித்தார். அவ்வளவுதான்! சத்தமே வரவில்லை. மக்கள் மகிழ்ந்தனர். சுந்தரேசர் குறிப்பிட்ட இடத்தில் சென்று பார்த்தனர். கிணற்றில் நீர் நிரம்பிக் கிடந்தது. கருணை வடிவான ஈசனை மனதார துதித்த காஞ்சன மாலை பரிவாரங்களுடன் கிணற்றுக்குச் சென்றாள். மதுரை மீனாட்சி கோயில் கிழக்கு கோபுரம் எதிரேயுள்ள புதுமண்டபத்தைக் கடந்தால் வரும் தெருவுக்கு எழுகடல் தெரு என்று இப்போதும் பெயர் இருக்கிறது.

அன்னக் குழியும் வையையும் அழைத்த படலம்!

அன்னக் குழியும் வையையும் அழைத்த படலம்!

நாதா! இதென்ன அதிசயம்! பல லட்சக்கணக்கானோருக்கான உணவை இவன் ஒருவன் சாப்பிட்டு விட்டானே! இன்னும் இவனை விட்டால் சமையல்காரர்களையும், பாத்திரங்களையும் கூட தின்று விடுவான் போலிருக்கிறதே! அதற்கும் பசி அடங்கா விட்டால் உலகையை விழுங்கி விடுவானோ! ஐயனே! இதென்ன சோதனை! என்றாள்.மீனாட்சியை அமைதிப்படுத்திய சுந்தரேசர், நான்கு  குழிகளை வரவழைத்தார். அவற்றில் பால் சோறு, தயிர்ச்சோறு உள்ளிட்ட அன்னவகைகள் குறைவின்றி கிடைக்க ஏற்பாடு செய்தார். குண்டோதரன் அவற்றைச் சாப்பிட்டு சாப்பிட்டு களைத்துப் போனான். அந்தக் குழியில் இருந்து வந்த சாப்பாடு குறையவே இல்லை. பசி தணியவே, தண்ணீர் குடிக்க நீர்நிலைகளை தேடியலைந்தான். மதுரையில் இருந்த பல குளங்களின் நீரும் வற்றும் வகையில் தண்ணீர் குடித்தும் தாகம் அடங்கவில்லை. ஐயனே! என் தாகத்தையும் தீர்க்க வேண்டும், என சுந்தரேசரிடம் வேண்டினான். அவர் தன் தலைமுடியைச் சாய்த்து கங்கையை கீழே இறங்கச் சொன்னார். கங்கா! நீ பிரவாகமெடுத்து ஆறாக இந்நகரின் வழியே ஓடிவா, என்றார்.

அவள் சுந்தரேசரிடம், சுவாமி! தங்கள் சித்தப்படியே செய்கிறேன். உங்கள் திருமணநாளன்று உருவாகும் பாக்கியம் பெற்ற என்னில் மூழ்கி எழுபவர்கள் பிறப்பற்ற நிலையாகிய மோட்சத்தை அடைய அருள்பாலிக்க வேண்டும், என வேண்டினாள். கங்கா! மோட்சத்தலங்களான வைகுண்டத்தின் முதல் எழுத்தாகிய வை கைலாயத்தின் முதல் எழுத்தாகிய கை இவை இரண்டையும் இணைத்து நீ வைகை என வழங்கப்படுவாய். உன்னில் குளிப்பவர்கள், தீர்த்தமாகப் பருகுபவர்களுக்கு மோட்சம் கிட்டும். அவர்கள் சகல செல்வங்களோடும் வசிப்பார்கள், என்றார். பின்னர் கங்காதேவி, ஆறாக வேகமாக ஓடிவந்தாள். அவளுக்கு வேகவதி என்ற பெயர் உண்டாயிற்று. குண்டோதரன் அந்த ஆற்றின் இருகரைகள் மீதும் கைகளை விரித்து வைத்துக் கொண்டு ஆற்றின் போக்கை தடுத்து தண்ணீர் அருந்தி தாகம் தீர்ந்தான். இதனாலும் இந்த நதிக்கு வைகை என்று பெயர் வந்ததாக சொல்வர். தன் தாகம் தீர்த்த வைகை சிவனின் தலையில் இருந்து தோன்றிய தால் அதற்கு சிவதீர்த்தம் என்னும் புனித பெயரும் வைத்தான். சிவனின் திருமணத்திற்கு வந்து, திருமணப்பணிகளை சிறப்பாக செய்த அவனுக்கு பூதகணங் களின் தலைமைப் பதவியை சுந்தரேசப் பெருமான் அளித்தார்.

குண்டோதரனுக்கு அன்னமிட்ட படலம்!

குண்டோதரனுக்கு அன்னமிட்ட படலம்!

அனைத்து மக்களும் சாப்பிட்டாயிற்று. லட்சக்கணக்கில் திருமணத்துக்கு வந்திருந்த மக்களும் சாப்பிட்டாலும், சமைத்ததில் பெரும் பங்கு மிஞ்சிவிட்டது. எவ்வளவு பரிமாறினாலும், உணவின் அளவு அப்படியே இருப்பது போல் தெரிகிறதே! இது ஏதோ மாயவித்தை போல் தெரிகிறதே! சமையல் குழுவினர் பிரமித்தனர். இதுபற்றி முறையிட அரசி மீனாட்சியிடம் அவர்கள் ஓடினர். மீனாட்சி மடப்பள்ளியில் சென்று பார்த்தாள். சமைத்த உணவில், லட்சக்கணக்கானவர்கள் சாப்பிட்டிருந்தும் கூட, சற்று கூட குறையாமல் அப்படியே இருந்தது. இது இறைவனின் லீலை என்பதை அவள் எப்படி அறிவாள்? சுந்தரேசர் ஏதும் அறியாதவர் போல் இருந்தாள். மீனாட்சி தன் கணவரிடம் நாணத்துடன் சென்றாள். சுவாமி! எங்கள் இல்லத்தில் நாங்கள் சமைத்த உணவு அப்படியே மீந்துவிட்டது. லட்சக் கணக்கானவர்கள் மாப்பிள்ளை இல்லம் சார்பாக வந்திருந்தும் அப்படியே இருப்பது ஆச்சரியமூட்டுவதாக உள்ளது. உணவை வீணடிப்பது மகாபாவம் என்பது தாங்கள் அறியாததல்ல! அது அன்னபூரணிக்கு மாசு கற்பித்தது போல் ஆகும். இந்த உணவு காலியாக தாங்கள் தான் அருள்புரிய வேண்டும், என்றாள்.

அவளது பேச்சில் சற்றே ஆணவம் தொனித்தது போல் தெரிந்தது. மனிதனுக்கு சிறிதளவு ஆணவம் இருந்தாலும் இறைவனை அடைய முடியாது. அந்த ஆணவத்தைக் களைய அவன் சோதனைகளைத் தருவான். தன் மனைவியிடமும் விளையாடிப் பார்க்க இறைவன் திருவுளம் கொண்டார். அப்படியா! ஏராளமாகவா சமைத்தீர்கள்! எல்லோரும் சாப்பிட்டாயிற்றே! சரி...என் பூதகணங்கள் சாப்பிட்டதா என விசாரித்து விடுகிறேன், என்றவர், பூதகணங்களை அழைத்து விசாரிப்பவர் போல் நடித்தார். குண்டோதரன் என்ற பூதகணத்தை தவிர மற்றவர்கள் சாப்பிட்டாயிற்று என்றனர். குண்டோதரனுக்கு திருமணப்பணிகள் அதிகமாக இருந்ததால், பிறகு சாப்பிடலாம் என இருந்துவிட்டான். குண்டோதரா! சாப்பிடாமல் அப்படி என்ன வேலை செய்து கொண்டிருக்கிறாய்! போ போ, முதலில் சாப்பாட்டை முடி! அப்புறம், பணிகளை செய்யலாம், என செல்லமாகக் கடிந்துகொண்டார் மாப்பிள்ளை சுந்தரேசர். குண்டோதரன் சாப்பிடச் செல்லும் போது மீனாட்சி அவரிடம், சுவாமி! இவன் ஒருவன் சாப்பிடுவதால் உணவு தீர்ந்துவிடுமா! இன்னும் சாப்பிடாதவர்கள் நிறைய இருப்பார்கள். அவர்களையும் வரச்சொல்லுங்கள், என்றாள்.

புன்னகையை உதிர்த்த சுந்தரேசர், இவன் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கட்டும், இன்னும் யார் யார் சாப்பிடவில்லை என விசாரித்து அனுப்பி வைக்கிறேன், என்றார். குண்டோதரன் மடப்பள்ளிக்குள் நுழைந்தானோ இல்லையோ, அவனது வயிற்றில் வடவைத்தீ எனப்படும் கொடும் பசித்தீயை எரிய வைத்தார் சுந்தரேசன். மடப்பள்ளிக்குள் நுழைந்த குண்டோதரன் ஒரு நிமிடத்தில் அனைத்தை யும் சாப்பிட்டு விட்டு, ஐயோ! பசி பொறுக்க முடியவில்லையே! திருமண வீட்டுக்கு வந்தவர்களுக்கு வயிற்றுக்குச் சோறிட வேண்டாமோ, என புலம்பினான். மீண்டும் சமையல் செய்யப்பட்டது. அதுவும் கணநேரத்தில் காலியாகி விட்டது. மீனாட்சியும் அரண்மனையில் இருந்த மற்றவர்களும் அதிசய அதிர்ச்சியை அடைந்தனர்.இதென்ன புதுமை! ஒரு தனிநபரால் இப்படி உணவுண்ண முடியுமா! இவன் வாயைத் திறந்ததும் எல்லாமே தானாக வயிற்றுக்குள் போய் விடுகிறதே! மீண்டும் மீண்டும் சமைத்து ஓய்ந்துவிட்டனர் சமையல்காரர்கள். அரண்மனையில் வாங்கி வைத்திருந்த சமையல் பொருட்கள் அத்தனையும் காலி. மீனாட்சிக்கு இதில் ஏதோ சூட்சுமம் இருப்பது புரிந்து விட்டது.

வெள்ளியம் பல திருக்கூத்தாடிய படலம்!

வெள்ளியம் பல திருக்கூத்தாடிய படலம்!  

எம்பிரானுக்கும், தடாதகை பிராட்டியாருக்கும் திருமணம் இனிதே நிறைவுபெற்ற பின் திருமண விருந்து துவங்கியது. திருமணத்துக்கு வந்தவர்களையெல்லாம் விருந்துண்ண சுந்தரேசர் அழைத்தார். இருவரை தவிர எல்லோரும்  விருந்துண்ண  சென்றனர். அவர்கள் தான் சாஸ்திரங்களில் தேர்ந்த பதஞ்சலி முனிவரும்,  பக்தியில் முதிர்ந்த வியாக்ரபா முனிவரும்! அவர்கள் சிவபெருமானின் பாதம் பணிந்தனர். பதஞ்சலி முனிவர் சிவனிடம், சோமசுந்தரப் பெருமானே! நாங்கள் ஒரு உறுதி எடுத்துள்ளோம். அதாவது, தில்லையம்பலமாகிய சிதம்பரத்தில் நாங்கள் தங்கள் திருநடனக்கோலத்தை தரிசித்த பிறகே உணவு உண்போம். இங்கு என்ன செய்வதென தெரியவில்லை, என்றதும், அதற்கென்ன! அங்கு ஆடிய நடனத்தை இங்கும் ஆடுகிறேன். தாங்கள் இருவரும் கண்டுகளித்த பின் உணவருந்துங்கள், என்றார். முனிவர்கள் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவேயில்லை. சிவபெருமான் அவர்களை அழைத்துக் கொண்டு மதுரை கோயிலுக்குள் சென்றார். மேலும் சிவபெருமான் உலகனைத்தும் வடிவான விராட்புருடனுக்குத் தில்லைப் பதி இதயமாகும். மதுரையோ துவாத சாந்தத் தானம் என மொழிந்தார். இதைக் கேட்டு மகிழ்வுற்ற முனிவர்கள் வேந்தர் வேந்தே! பிறஉறுப்புகள் எது என தெளிவாக விளக்குங்கள் என கூறினர்.  இறைவடிவான சுந்தர பாண்டியர் கூறியதாவது மூலதாரமான இப்பூவுலகிலே எல்லையற்ற இறைத்தன்மைத் தானங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றில் சிலவற்றைக் கேளுங்கள். திருவாரூர் மூலதாரத் தானம், திருவானைக்கா சுவாதிட்டானத் தானம், திருவண்ணாமலை நாபி, தில்லைபதி இதயம், திருக்காளத்தி கண்டம், காசித் தலம் புருவமத்தியம், திருக்கயிலாயம் பிரமநாடி, இந்த மதுரைப் பதி துவாத சாந்தத்தானம். இது எவ்வாறு சிறந்ததென்று கேட்பீர்களானால், அது முன்னர் தோன்றிய முறையால் என்று தெளிந்த விளக்கத்தினை எடுத்து இயம்பினார். அதன் பின் அனைவரும் கோயிலுக்குள் சென்றார்கள். அங்கே ஓர் அற்புதத்தை அவர்களுக்கு நிகழ்த்திக் காட்டினார் சிவபெருமான். இந்திரனால் அமைக்கப்பட்ட தங்க விமானத்தின் கீழ், ஒளி பொங்கும் வெள்ளி அம்பலம் ஒன்றை உருவாக்கினார். பளபளவென மின்னிய அந்த அரங்கத்தில் மாணிக்க பீடம் ஒன்று வந்து அமர்ந்தது. கோடி சூரியர்கள் ஒரே சமயத்தில் உதித்தாற் போல் குருபரன் தோன்றினார். மனம், மொழி, பக்கம், மேல், கீழ், முன், பின் என்ற இவைகளைக் கடந்த மெய்ஞ்ஞானப் பேரொளி வடிவே அது. சிவகணங்கள் முழக்க, நந்தி தேவர் மத்தளம் அடிக்க, திருமால் இடக்கை முழக்க, தும்புரு நாரதர் இசைபாட தேவர்கள் பூமழை பொழிய, கடல்நிற மேனி படைத்த செந்தீப்புறமயிர் முயலகண் மேல் வடவைத் தீப்போல் அவனது செங்கண்கள் பிதுங்கவும், சினங்கொள்ளவும் முதுகு முறியவும் வலது திருவடியை ஊன்றி சிவபெருமான் அந்த பீடத்தில் நின்று நடனமாடினார்.  திருக்கூத்தாடும் இடது திருவடித் தாமரையும், பத்துத் திருக்கரங்களும், வலக்கரம் ஐந்தில் அபய அத்தத்திலே சூலமும், மற்ற நான்கு கரங்களில் உடுக்கை, அம்பு, வாள், மழு என்பனவும் இடக்கரம் ஐந்தில் வரத அத்தத்திலே பாம்பும், மற்றைய நான்கு கரங்களில் அக்கினி, வில், கேடகம், தண்டு என்பனவும், திருநீலகண்டமும், சங்க குண்டலம் பூண்ட திருச்செவியும், விரித்த செஞ்சடையும், வெள்ளிய திருநீற்றொளித் திருமேனியும், முக்கண்களும், அரவக் கச்சையும், அம்மையார் ஒதுங்கி நிற்கும் பக்கமும், அவ்வம்மையார் மேல் வைத்த திருநோக்கமும் திருநகையும் தோன்றத் திருநடனம் செய்தருளினார். அந்த முனிவர்களும் மதுரை மாநகர மக்களும் இறைவனின் நடன காட்சியைக் கண்டு மகிழ்ந்தனர். பின்னர் பதஞ்சலி, வியாக்கிரபாத முனிவர்கள் கருணாமூர்த்தியைப் பாக்களால் பலபடப் பூசித்துப் போற்றி மகிழ்ந்தனர். பரந்தாமன் அம்முனிவர்களிடம் நீங்கள் இன்னும் விரும்பியது யாது? அதை யாம் நிறைவேற்றி வைப்போம் என வினவினார். உடனே அவ்விருவரும், எந்தையே! இத்திருக்கூத்துடனம் எப்பொழுதும் இவ்வெள்ளியம்பலத்துள்ளே நின்று எல்லோருடைய பாச பந்தங்களையும் போக்கி அருள் செய்தல் வேண்டும் என்று வேண்டிக்கொண்டார்கள். திருமண விழாக்களில் பிறர் நடனமாடி நாம் ரசிப்பது வழக்கம் தான்! ஆனால், இங்கோ மணமகனே நடனமாடினார். அந்தக் காட்சியைக் கண்ட பிறகு முனிவர்கள் உணவருந்தச் சென்றனர்.வெள்ளியம்பல திருக்கூத்தாடிய படலம்!  எம்பிரானுக்கும், தடாதகை பிராட்டியாருக்கும் திருமணம் இனிதே நிறைவுபெற்ற பின் திருமண விருந்து துவங்கியது. திருமணத்துக்கு வந்தவர்களையெல்லாம் விருந்துண்ண சுந்தரேசர் அழைத்தார். இருவரை தவிர எல்லோரும்  விருந்துண்ண  சென்றனர். அவர்கள் தான் சாஸ்திரங்களில் தேர்ந்த பதஞ்சலி முனிவரும்,  பக்தியில் முதிர்ந்த வியாக்ரபா முனிவரும்! அவர்கள் சிவபெருமானின் பாதம் பணிந்தனர். பதஞ்சலி முனிவர் சிவனிடம், சோமசுந்தரப் பெருமானே! நாங்கள் ஒரு உறுதி எடுத்துள்ளோம். அதாவது, தில்லையம்பலமாகிய சிதம்பரத்தில் நாங்கள் தங்கள் திருநடனக்கோலத்தை தரிசித்த பிறகே உணவு உண்போம். இங்கு என்ன செய்வதென தெரியவில்லை, என்றதும், அதற்கென்ன! அங்கு ஆடிய நடனத்தை இங்கும் ஆடுகிறேன். தாங்கள் இருவரும் கண்டுகளித்த பின் உணவருந்துங்கள், என்றார். முனிவர்கள் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவேயில்லை. சிவபெருமான் அவர்களை அழைத்துக் கொண்டு மதுரை கோயிலுக்குள் சென்றார். மேலும் சிவபெருமான் உலகனைத்தும் வடிவான விராட்புருடனுக்குத் தில்லைப் பதி இதயமாகும். மதுரையோ துவாத சாந்தத் தானம் என மொழிந்தார். இதைக் கேட்டு மகிழ்வுற்ற முனிவர்கள் வேந்தர் வேந்தே! பிறஉறுப்புகள் எது என தெளிவாக விளக்குங்கள் என கூறினர்.  இறைவடிவான சுந்தர பாண்டியர் கூறியதாவது மூலதாரமான இப்பூவுலகிலே எல்லையற்ற இறைத்தன்மைத் தானங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றில் சிலவற்றைக் கேளுங்கள். திருவாரூர் மூலதாரத் தானம், திருவானைக்கா சுவாதிட்டானத் தானம், திருவண்ணாமலை நாபி, தில்லைபதி இதயம், திருக்காளத்தி கண்டம், காசித் தலம் புருவமத்தியம், திருக்கயிலாயம் பிரமநாடி, இந்த மதுரைப் பதி துவாத சாந்தத்தானம். இது எவ்வாறு சிறந்ததென்று கேட்பீர்களானால், அது முன்னர் தோன்றிய முறையால் என்று தெளிந்த விளக்கத்தினை எடுத்து இயம்பினார். அதன் பின் அனைவரும் கோயிலுக்குள் சென்றார்கள். அங்கே ஓர் அற்புதத்தை அவர்களுக்கு நிகழ்த்திக் காட்டினார் சிவபெருமான். இந்திரனால் அமைக்கப்பட்ட தங்க விமானத்தின் கீழ், ஒளி பொங்கும் வெள்ளி அம்பலம் ஒன்றை உருவாக்கினார். பளபளவென மின்னிய அந்த அரங்கத்தில் மாணிக்க பீடம் ஒன்று வந்து அமர்ந்தது. கோடி சூரியர்கள் ஒரே சமயத்தில் உதித்தாற் போல் குருபரன் தோன்றினார். மனம், மொழி, பக்கம், மேல், கீழ், முன், பின் என்ற இவைகளைக் கடந்த மெய்ஞ்ஞானப் பேரொளி வடிவே அது. சிவகணங்கள் முழக்க, நந்தி தேவர் மத்தளம் அடிக்க, திருமால் இடக்கை முழக்க, தும்புரு நாரதர் இசைபாட தேவர்கள் பூமழை பொழிய, கடல்நிற மேனி படைத்த செந்தீப்புறமயிர் முயலகண் மேல் வடவைத் தீப்போல் அவனது செங்கண்கள் பிதுங்கவும், சினங்கொள்ளவும் முதுகு முறியவும் வலது திருவடியை ஊன்றி சிவபெருமான் அந்த பீடத்தில் நின்று நடனமாடினார்.  திருக்கூத்தாடும் இடது திருவடித் தாமரையும், பத்துத் திருக்கரங்களும், வலக்கரம் ஐந்தில் அபய அத்தத்திலே சூலமும், மற்ற நான்கு கரங்களில் உடுக்கை, அம்பு, வாள், மழு என்பனவும் இடக்கரம் ஐந்தில் வரத அத்தத்திலே பாம்பும், மற்றைய நான்கு கரங்களில் அக்கினி, வில், கேடகம், தண்டு என்பனவும், திருநீலகண்டமும், சங்க குண்டலம் பூண்ட திருச்செவியும், விரித்த செஞ்சடையும், வெள்ளிய திருநீற்றொளித் திருமேனியும், முக்கண்களும், அரவக் கச்சையும், அம்மையார் ஒதுங்கி நிற்கும் பக்கமும், அவ்வம்மையார் மேல் வைத்த திருநோக்கமும் திருநகையும் தோன்றத் திருநடனம் செய்தருளினார். அந்த முனிவர்களும் மதுரை மாநகர மக்களும் இறைவனின் நடன காட்சியைக் கண்டு மகிழ்ந்தனர். பின்னர் பதஞ்சலி, வியாக்கிரபாத முனிவர்கள் கருணாமூர்த்தியைப் பாக்களால் பலபடப் பூசித்துப் போற்றி மகிழ்ந்தனர். பரந்தாமன் அம்முனிவர்களிடம் நீங்கள் இன்னும் விரும்பியது யாது? அதை யாம் நிறைவேற்றி வைப்போம் என வினவினார். உடனே அவ்விருவரும், எந்தையே! இத்திருக்கூத்துடனம் எப்பொழுதும் இவ்வெள்ளியம் பலத்துள்ளே நின்று எல்லோருடைய பாச பந்தங்களையும் போக்கி அருள் செய்தல் வேண்டும் என்று வேண்டிக்கொண்டார்கள். திருமண விழாக்களில் பிறர் நடனமாடி நாம் ரசிப்பது வழக்கம் தான்! ஆனால், இங்கோ மணமகனே நடனமாடினார். அந்தக் காட்சியைக் கண்ட பிறகு முனிவர்கள் உணவருந்தச் சென்றனர்.

தடாதகையாரின் திருமணப் படலம்!

தடாதகையாரின் திருமணப் படலம்!

உலகத்துக்கே ஒரு தாயை ஈன்றெடுத்துக் கொடுத்த காஞ்சனமாலையும், உலகத்தாயான தடாதகைபிராட்டியும் தங்கள் குல தலைமையை இழந்து அடைந்த கவலைக்கு அளவே இல்லை. அவருக்குரிய ஈமச்சடங்குகளை தடாதகையே முன்னின்று செய்தாள். தந்தையில்லாத வீடு... மகளுக்கு திருமணம் செய்து வைத்துவிட்டால் வீட்டுக்கு மருமகன் வந்துவிடுவார். தடாதகையை நல்லபடியாக பார்த்துக் கொள்வார். இவளுக்கு திருமணம் செய்து வைத்துவிட்டால் நல்லதென முடிவெடுத்து, மகளிடம் சொன்னாள் காஞ்சனமாலை. மகள் அவளிடம், அம்மா! ஒரு தாயாக இருந்து உனக்குரிய கடமையை நீ சொன்னாய். ஆனால், தந்தைக்கு கொடுத்த வாக்குறுதியைக் காப்பாற்றுவது எனது கடமை. தந்தையார் என்னிடம் சொன்னபடி நான் உலகமெங்கும் சுற்றி, அனைத்து தேசங்களையும் என் ஆட்சியின் கீழ் கொண்டு வரவேண்டியிருக்கிறது. நீ என்னை வாழ்த்தி வழியனுப்பு! திரும்பி வந்ததும், உன் விருப்பப்படியே திருமணம் நடக்கும், என்றாள். மகளின் விருப்பத்திற்கு தாயும் குறுக்கே நிற்கவில்லை. அமைச்சர் சுமதி போருக்குரிய அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் செய்தார். போர்க்கோலம் பூண்ட தடாதகை பிராட்டி, தாயிடம் நல்லாசி பெற்று புறப்பட்டாள். தாரை, தப்பட்டை ஆர்ப்பரிக்க, சங்குகள் முழங்க அவளது நால்வகைப் படையும் கிளம்பியது.

இவர்களது படையைப் பார்த்தவுடனேயே எதிரிகளெல்லாம் அஞ்சி, நடுங்கி அவளை சரணடைந்தனர். பூவுலகில் வெற்றிக்கொடி நாட்டி தடாதகை பிராட்டியார், தேவலோகத்திற்குச் சென்றாள். புத்திரகாமேஷ்டி யாகம் செய்தால், குழந்தை பிறக்குமென மலையத்துவஜனுக்கு வாக்களித்த இந்திரன், கலங்கிப் போனான். நமது யோசனையால் பிறந்த குழந்தையே, நம்மை நோக்கி படையெடுத்து வருகிறதே என அஞ்சி நடுங்கினான். பதவியை விட்டுவிட்டு, ஓடி ஒளிந்து கொண்டான். தடாதகை பிராட்டியார் தேவேந்திரனுக்குச் சொந்தமான சங்கநதி, பதுமநிதி, சிந்தாமணி, காமதேனு, கற்பகதரு போன்ற மிகப் பெரிய செல்வங்களையெல்லாம் தனக்குச் சொந்தமாக்கிக் கொண்டாள். தேவ கன்னியர்களை தனக்கு பணிபுரிவதற்காக தன்னோடு வரச்சொன்னாள். பிறகு, கயிலை மலையையும் தன் வசமாக்கிக் கொள்வதற்காக படைகளுடன் அங்கு புறப்பட்டாள். தடாதகை பிராட்டியார் வாழ்க! அமைச்சர் சுமதி வாழ்க! என்ற கோஷம் விண்ணைப் பிளந்தது.கயிலையை அவள் அடைந்ததும், சிவபெருமான் அவளை முகம் மலர வரவேற்றார். தடாதகை  பிராட்டியார் மதுரையிலிருந்து கிளம்பியபோதே, சுந்தரேஸ்வர பெருமானும் அவள் அறியாவண்ணம் அவளது தேரிலேயே அமர்ந்து வந்தார் என்பதை, அவளால் உணர முடியவில்லை. இதை அறியாத நந்திதேவர், பிராட்டியாரின் படை கண்டு நடுங்கி நின்றார். இப்படி ஒரு படை வந்திருக்கிறதே! நம்மையே அடிமைப் படுத்த வந்துள்ள இந்தப் பெண் மணியை நீங்கள் வரவேற்கிறீர்களே! என் கட்டுக்காவலை மீறி இவர்கள் உள்ளே வந்துள்ளார்கள். இப்போது நாம் என்ன செய்வது? என சிவனிடம் யோசனை கேட்டார்.

சிவபெருமான் அவரிடம், போருக்கென வந்தவர்களிடம் மோதிப்பார்த்து விட வேண்டியதுதான். நீ நம் படைகளுடன் புறப்படு, என்றார். சக்திதேவியான தடாதகை பிராட்டியாரின் வீரத்தை உலகுக்கு உணர்த்துவதற்காக, சிவபெருமான் இப்படியொரு நாடகம் ஆடினார். நந்தி தேவரின் தலைமையில் புறப்பட்ட படைகள் அனைத்தும் தடாதகை பிராட்டியால் விரட்டியடிக்கப்பட்டன. சிவகணங்கள் ஓடி ஒளிந்து கொண்டனர். சூரியன், சந்திரன், அக்னி, வருணன் முதலான தேவர்களின் அஸ்திரங்களை எல்லாம் தடாதகை பிராட்டியார் அழித்தாள். பூதங்களின் வலிமை பிராட்டியின் வலிமை முன்னால் எடுபடவில்லை. வேறு வழியின்றி சிவபெருமானே அவளுடன் போர் செய்ய கிளம்பினார். அவர் அன்னையின் முன் வந்து நின்றதும், அந்த அதிசயம் நிகழ்ந்தது. அவளது தனங்களில் ஒன்று மறைந்தது. மன்மதனின் கணைகள் அவளைத் தாக்கியது போன்ற உணர்வு ஏற் பட்டது. ஆயுதங்களை கீழே போட்டு விட்டு, நாணத்தால் தலை குனிந்து நின்றாள் தடாதகை. அமைச்சர் சுமதி ஆச்சரியப் பட்டார். அவருக்கு தான் மீனாட்சியின் தன ரகசியம் தெரியுமே! எதிரே நிற்பது சிவபெருமான் என்பதும், அவளே அவரை மணந்து கொள்வார் என்பதும் தெரிந்து விட்டது. தடாதகை பிராட்டியார் குனிந்த தலைநிமிராமல், அவரது பாதத்தில் விழுந்தாள். அதுவரையில் இருந்த வீரம், காதலாக மாறிவிட்டது.

உலகையே வென்று நம் கைக்குள் கொண்டு வந்தாலும், மனிதன் இறைவனிடமே அடைக்கலமாக வேண்டும் என்பதை உணர்த்தியது இந்தக் காட்சி. சிவபெருமான் அவளைத் திருமணம் செய்து கொள்ளப்போவதாக அறிவித்தார். பின்னர் மீனாட்சி மதுரை திரும்பினாள். தாய் காஞ்சனமாலை வெற்றிக்கனி பறித்து வந்த மகளை வரவேற்றாள். உலகை வென்றதுடன், ஈசனின் இதயத்தையும் தன் மகள் வென்று வந்தாள் என்ற செய்தியறிந்து, மகளுக்கு மணநாள் குறிக்க ஏற்பாடு செய்தாள். இறைவனுக்கே திருமணம் நடத்தி வைக்கும் பாக்கியம் கிடைத்தது குறித்து அமைச்சர் சுமதி ஆனந்தம் கொண்டார். திருமண பட்டோலை எழுதி, பல தேசத்து மன்னர்களுக்கும் அனுப்பினார். மதுரை மக்களுக்கு தடாதகை பிராட்டி யாருக்கு திருமணம் நடக்க இருப்பது குறித்து முரசறைந்து அறிவிக்க ஏற்பாடு செய்தார். மக்கள் மகிழ்ந்தனர். தங்கள் வீட்டு திருமணம் அல்லவா? நகரை அவர்கள் அலங்கரித்த விதம் அலாதியாக இருந்தது. தங்கள் வீடுகளை சுத்தம் செய்து வண்ண ஓவியங்களைத் தீட்டினர். நகர் முழுவதும் கமுகு, வாழை மரத்தோரணங்களைக் காண முடிந்தது.இறைவனுக்கு அம்பாளின் அவதாரமான தடாதகை பிராட்டியுடன் நடக்கப் போகும் திருமணத்துக்கு முனிவர்களும், தேவர்களும் வந்து சேர்ந்தனர். சிவபெருமானுக்கும், தடாதகை பிராட்டியாருக்கும் செய்யப் பட்ட அலங்காரத்தை சொல்லி மாளாது. தடாதகை பிராட்டி தன் மக்களை மீன் போல் பாதுகாத்தவள். அதாவது, மீன்கள் தங்கள் கண்களாலேயே குஞ்சுகளுக்கு உணவூட்டுபவை. சற்றும் இமைக்காதவை. இக்காரணத்தால், எங்கள் மீனாட்சிக்கு கல்யாணம் என மக்கள் ஆரவாரம் செய்தனர்.

 அந்த மீனாட்சிக்கு சரஸ்வதியும், லட்சுமியும் வந்திருந்து அலங்காரம் செய்தனர். ஊர் மகிழ்ந்திருந்த வேளையில், காஞ்சனமாலைக்கு மட்டும் கண்ணீர் வழிந்தது. இதையெல்லாம் பார்க்க தன் கணவர் மலையத்துவஜன் இல்லையே என்று! தந்தையில்லாத மீனாட்சிக்கு தந்தையாயும், தமையனாயும் இருந்து திருமணத்தை நடத்தி வைக்க அந்த மகாவிஷ்ணுவே வந்துவிட்டார். ஈசனுக்கு பட்டு அங்கவஸ்திரம், விதவிதமான நகைகள் அணிவிக்கப்பட்டு மிக அழகாக இருந்தார். இவரல்லவோ சுந்தரன் என்று மக்கள் ஆனந்தமாகப் பேசினர். சுந்தர ஈஸ்வரன் எங்கள் மீனாட்சியின் கரம் பற்ற வந்துள்ளான், என புகழ்ந்தனர். இதனால் சிவபெருமானுக்கு சுந்தரேஸ்வரன் என்ற பெயர் உண்டாயிற்று. அமைச்சர் சுமதி ஆனந்தக் கண்ணீர் வழிய நின்றிருந்தார். மணமேடைக்கு மணமக்கள் வந்தனர். அவர்கள் மாலை மாற்றி  கொண்டனர். பிரம்மா வேதமந்திரம் முழங்க, திருமால் தாரை வார்த்துக்கொடுக்க, மணமகளுக்கு திருமாங்கல்யத்தை அணிவித்தார் சுந்தரேசர். அவளது பாதத்தில் மெட்டி அணிவித்தார். எங்கும் பூ மழை பொழிந்தது. மீனாட்சி அம்மியில் கால் வைக்கவும், திருமணத்துக்கு வந்திருந்த வசிஷ்டரின் மனைவி அருந்ததி தேவி, மீனாட்சியின் முன்னால் வந்து நின்று, தங்களின் பார்வை என் மீது பட நான் இங்கே காத்திருக்கிறேன், என்று தலை வணங்கி கைகூப்பி நின்றாள். அருந்ததிக்கு ஈசனும், பிராட்டியும் அருள் செய்தனர். மதுரையிலேயே தங்கி, தன் மகளுடன் நல்லாட்சி செய்ய வேண்டுமென காஞ்சனமாலை இறைவனிடம் வேண்டிக் கொண்டாள். இறைவனும் அந்தக் கோரிக்கையை ஏற்றார். மீனாட்சியுடன் இணைந்து மதுரை நகரை அரசாள முடிவெடுத்தார்.

வெள்ளை யானை சாபம் தீர்த்த படலம்!

வெள்ளை யானை சாபம் தீர்த்த படலம்!

இந்திரனின் வாகனமான ஐராவதம் அவனுக்காக காத்து நின்றது. கருடனால் பாம்பை பிடிக்க முடியும்... ஆனால், அது பரமசிவன் கழுத்தில் இருந்தால் கருடனால் நெருங்க முடியுமா! அதுபோல் தான் ஊரில் எத்தனை யானை இருந்தாலும், ஐராவத யானை வெள்ளை நிறம் என்பதால், அதற்கு மிகவும் கர்வம்.அகம்பாவிகளுக்கு என்றாவது ஒருநாள் அடி விழும். அப்படி ஒரு சோதனை ஐராவதம் யானைக்கும் ஏற்பட்டது. இந்திரன் தேவலோகம் வந்ததும், அவனை ஏற்றிக் கொண்டு இந்திரபுரிக்குள் அட்டகாசமாக நுழைந்தது. துர்வாசர் என்ற மகரிஷி இருந்தார். அவருக்கு ஒழுக்கம் ரொம்ப முக்கியம். சிறிது பிசகலாக பேசினாலோ, நடந்தாலோ கூட மூக்கு மேல் கோபம் வந்துவிடும். அப்படிப்பட்ட கோபக்காரரிடம் அந்த யானை மாட்டிக் கொண்டது. அன்று துர்வாசர் சிவபெருமானை மலர் தூவி வணங்கினார். அவரது பக்திக்கு மகிழ்ந்த ஈசன், தன் ஜடையில் இருந்த பொற்றாமரை ஒன்றை கீழே விழும்படி செய்தார். இறைவன் தந்த அந்த பிரசாதத்தை எடுத்து முனிவர் தன் கமண்டலத்தில் வைத்துக் கொண்டார். இந்திரனை தேவர்கள் ஆரவாரமாக அழைத்து வந்து கொண்டிருந்தனர். இவ்வளவு அடிபட்டும் இந்திரனுக்கு அலட்சிய குணம் மட்டும் மாறவில்லை. மேலும் விருத்திராசுரனையே வென்று விட்டோமே என்ற மமதையுடன் வந்தான். எதிரே வந்த துர்வாசர், அவன் நீடுழி வாழ வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் கமண்டலத்தில் இருந்த பொற்றாமரையை அவனிடம் கொடுத்தார். பிரசாதம் வாங்கும் போது பணிவு வேண்டும்.

இந்திரன் சற்றும் பணிவின்றி அந்த தாமரையை அலட்சியமாக வாங்கி அதை யானையின் மத்தகத்தின் மீது வைத்தான். யானை அதை தும்பிக்கையால் எடுத்து கால்களில் போட்டு மிதித்து விட்டது. துர்வாசர் நெருப்பு பொங்கும் கண்களுடன் இந்திரனையும், யானையையும் பொசுக்கி விடுவது போல பார்த்தார். தேவேந்திரா... என்று அவர் கோபத்தில் எழுப்பிய சப்தம் அந்த பிரதேசத்தையே கிடுகிடுக்கச் செய்தது. விட்டது வினை என்று இங்கு வந்தால் இந்த துர்வாசரிடம் சிக்கிக் கொண்டோமே என்று இந்திரன் நடுங்கினான். அவன் எதிர்பார்த்தபடியே துர்வாசர் சாபமிட்டார். ஏ இந்திரா! கடம்பவன நாதனான எம்பிரானின் பிரசாதத்தையா அலட்சியம் செய்தாய்! அதை மரியாதையுடன் பெற்றிருந்தால், உன் நிலையே வேறு விதமாக இருந்திருக்கும்! ஆனால், கேடு கெட்ட இந்த யானையிடம் கொடுத்தாய். அது காலில் போட்டு மிதித்தது. தேவனாகிய நீ பூலோகத்தில் பாண்டிய மன்னன் ஒருவனிடம் தோற்றுப் போவாய். அவனுடைய சக்கராயுதம் உன் தலையைக் கொய்து விடும், என்றார். தேவேந்திரனும் தேவர்களும் நடுங்கி விட்டனர். யானையில் இருந்து குதித்த இந்திரன், ஐயனே! அறியாமல் செய்த பிழையை மன்னிக்க வேண்டும். ஏற்கனவே பிரம்மஹத்தி தோஷத்தால் பாதிக்கப்பட்டு பல்லாண்டுகள் பூலோகத்தில் வாடிக்கிடந்த நான் மீண்டும் பூலோகம் செல்வதா? அதிலும், ஒரு மானிடனிடம் தோற்றுப்போவதா? ஐயோ! இதை விட வேறென்ன கொடிய தண்டனையை நான் பெற முடியும்? தவங்களில் சிறந்தவரே! என்னை மன்னியும், என்றான். தேவர்கள் எல்லாருமே கிரீடங்கள் தலையில் பதியும்படி அவர் காலில் விழுந்து கிடந்தனர்.

துர்வாசர் இதுகண்டு மனம் மாறினார். கோபம் உள்ள இடத்தில் தானே குணமும் இருக்கும்! அவர் இந்திரனிடம், இந்திரா! கொடுத்த சாபத்தை திரும்பப் பெற இயலாது. இருப்பினும், பாண்டிய மன்னன் பயன்படுத்தும் சக்ராயுதம் உன் தலையைக் கொய்ய வரும்போது, அது உன் கிரீடத்தை மட்டும் பறித்துச் செல்லும் நிலை வரும். தலைக்கு வருவது தலைப்பாகையோடு போகும், என்றவர் யானையைப் பார்த்தார். ஏ ஐராவதமே! பெரியவர்களிடம் பணிபுரிபவர்கள் தங்கள் அதிகாரத்தை தவறாகப் பயன்படுத்தக் கூடாது என்பதற்கு உன் வாழ்க்கை இந்த உலகத்துக்கு பாடமாக இருக்க வேண்டும். உன் வெள்ளை நிறம் அழிந்து போகும். தேவலோக யானையான நீ, பூலோகம் சென்று காட்டுக்குள் பிற யானைகளுடன் கலந்து, புழுதி படிந்து நூறாண்டு காலம் திரிவாய். பின்னர், இந்திர லோகத்தை அடைவாய், என சாபமிட்டார். வெள்ளை யானை கண்ணீர் வடித்தது. பின்னர் அது பூலோகம் வந்து பல இடங்களிலும் சுற்றித் திரிந்தது. ஒருவழியாக நூறாண்டுகள் கடந்தன. பல வனங்களில் சுற்றிய அந்த யானை, கடம்ப வனத்துக்குள் புகுந்தது. அதுவே இந்திரனால் உருவாக்கப்பட்ட மதுரையம்பதி. அங்கிருந்த சொக்கலிங்கத்துக்கு அது பொற்றாமரைக் குளத்தில் இருந்து தும்பிக்கையில் தண்ணீர் எடுத்து வந்து அபிஷேகம் செய்தது. தங்கத் தாமரைகளைப் பறித்து வந்து தூவி வழிபட்டது. அந்த யானையின் மீது இரக்கம் கொண்ட சொக்கநாதர் அதன் முன் தோன்றினார். ஐராவதமே! நீ செய்த சிவஅபச்சாரம் நீங்கியது. நீ இந்திரலோகம் திரும்பலாம்,என்றார். யானை சிவனிடம், எம்பெருமானே! இந்த வனத்தின் அழகில் நான் மெய்மறந்து விட்டேன். மேலும் தங்களைப் பிரிய எனக்கு மனமில்லை. நான் இந்த வனத்திலேயே இருக்கிறேனே! தங்கள் விமானத்தை (கருவறைக்கு மேலுள்ள கோபுரம் போன்ற அமைப்பு) தாங்கும் யானைகளில் ஒன்றாக என்னையும் கொள்ள வேண்டும், என்றது. சிவபெருமான் அதனிடம், ஐராவதமே! இந்திரன் எனது பக்தன். அவனைச் சுமந்தால் என்னையே சுமப்பது போலாகும். நீ இந்திரலோகத்திற்கே செல், என்றார். மேலும், அதன் சுயவடிவத்தையும் தந்தார்.அந்த யானைக்கோ கடம்பவனத்தை விட்டு செல்ல மனமில்லை. அது கடம்பவனத்தின் ஒரு பகுதிக்குச் சென்று அங்கிருந்த ஒரு லிங்கத்திற்கு பூஜை செய்து அங்கேயே தங்கி விட்டது. வெள்ளை யானை வந்து தங்கிய அந்த இடத்துக்கு அதன் பெயரான ஐராவதநல்லூர் என்று அமைந்தது. பின்னர், இந்திரன் அந்த யானை பற்றி அறிந்து வந்து அதை அழைக்க வந்தான். சிவபெருமானிடம் யானையின் கோரிக்கையை நிறைவேற்றும் வகையில், தான் எழுப்பிய விமானம் தன் பெயரால் இந்திர விமானம் என அழைக்கப்பட வேண்டும் என்றும், வெள்ளை யானை தன்னைத் தாங்குவது போல், அந்த விமானத்தையும் ஐராவதமே எட்டு வடிவங்களில் தாங்குவது போன்ற தோற்றம் வேண்டும் என்றும் கேட்டுக் கொண்டான். அதன்படியே, எட்டு வெள்ளை யானைகள் மதுரை சொக்கநாதரின் விமானத்தை தாங்கியுள்ள காட்சியை இப்போதும் காணலாம்.

இராமானுஜர்...

ஒரு சமயம் இராமானுஜர் வரதராஜப் பெருமாள் கோவிலுக்கு சென்றிருந்தார். அந்த சமயம் அவர் மனைவிக்கும் அவர் குருநாதர் 'பெரிய நம்பி' யின் மனைவிக்கும் கிணற்றில் தண்ணீர் எடுக்கும் போது மனஸ்தாபம் ஏற்பட்டு வாய் தகராறு ஆகிவிட்டது.

பெரிய தம்பியிடம் நடந்ததை கூறி அவர் மனைவி வருத்தப்பட்டாள். பின் நாம், இங்கிருப்பதை விட ஸ்ரீரங்கத்தில் சென்று இருக்கலாம் என்றாள். அவரும், அதற்கு ஒப்புக் கொண்டு கிளம்பினார்.

இது எதுவும் அறியாத ராமானுஜர் குருவின் க்ருஹம்  பூட்டியிருப்பதை பார்த்து, நடந்ததை விசாரித்து அறிந்து கொண்டார். மிகவும் மனம் வருந்தினார். தன் குரு தன்னிடம் சொல்லிக் கொள்ளாமல் செல்லும் அளவிற்கு அபசாரம் நிகழ்ந்தது என வருத்தப்பட்டார். ஆனால் இதற்கு காரணம் தன் மனைவி எனத் தெரிந்தும் அவர் கோபப்படவில்லை. குரு பத்னியிடம் சண்டை போகலாமா என  மனைவியிடம் கேட்கவுமில்லை. தனக்குள்ளே வருத்தப்பட்டார். மனைவியிடம் கோபப்பட வேண்டாம். மனைவி தன் குருநாதரிடம் எப்படி நடக்க வேண்டும் என்பதையாவது சொல்லி திருத்தியிருக்கலாமே... அதுவும் செய்யவில்லை. இராமானுஜர் கோபப்படவுமில்லை, தானாக அறிவுரையும் சொல்லவில்லை... ஏன்? பொதுவாக யாருக்குமே அறிவுரை சொன்னால் பிடிக்காது அறிவுரை சொன்னதற்க்காக நம்மை விட்டு விலகி விடுவார்கள்.

பலவித மக்கள், உலகம் பலவிதம், ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு குணம், எண்ணம் உண்டு. இதனை நாம் சம புத்தியுடன் பார்க்க வேண்டும். இந்த குணம் ஸ்ரீமந் நாராயணனுக்கு உள்ளது. தன்னை பார்க்க வரும் பக்தனை எந்தவித எதிர்பார்ப்பும் இன்றி பார்க்கிறார்.

இவன் நல்லவனா?

ஒழுக்கம் உள்ளவனா?

திட பக்தி செய்கிறானா? என்று  எதையும் பார்ப்பதில்லை...
கோவிலுக்குள் வரும் அனைவரையும் ஆசையோடு பார்க்கிறார்.
 
என்னை கல் என்று  பார்க்கிறானே? நான் இவனை மாமிச மலை என்று பார்க்கிறேன் என்று ஒரு போதும் கோபப் படுவதில்லை. தவறு செய்பவர்களை நாம் அறிவுரை மூலமோ, கோபம் கொண்ட திருத்த முயற்சித்தால் பொதுவாக அவர்கள் நம்மை விட்டு விலகுவர். இதனால் நஷ்டம் நமக்கு தான்.

மேலும் அறிவுரை கூறி திருத்த முயற்சிப்பதும் எல்லை. இவன் நம்மிடம் வந்து கொண்டிருப்பதே ஞானத்தை கொடுக்கும் என்று இருக்கிறார். நமக்கு அறிவுரை சொன்னால் கேட்கும் மனநிலை வரும்வரை பொறுமையாக தாயைப் போன்று இருக்கிறார். திட நம்பிக்கையுடன் உண்மையான சரணாகதி செய்யும் வரை நமது அபசாரங்களை பொறுத்துக் கொள்கிறார்.

விநாயக கோரக்கர்...

விநாயக கோரக்கர்...

உத்தரபிரதேசத்தில் கோரக்பூர் என்ற தலத்தில் அவதரித்த கோரக்கர், உலகெங்கும் பயணம் செய்து நிறைவாக தமிழகம் வந்து நாகப்பட்டினத்துக்கு அருகே வடக்குப் பொய்கை நல்லூரில் ஜீவ சமாதி கொண்டிருக்கிறார் .

கோயமுத்தூர் அருகில் உள்ள பேரூரில் சித்தியடைந்தார் என்றும் சொல்கிறார்கள்.

திருநெல்வேலி மாவட்டம் ஆழ்வார்குறிச்சிக்கு அருகே உள்ள அத்ரி மலையில் கோரக்கருக்காக அத்ரி மாமுனி வரவழைத்த கங்கை, கடனாநதி என்ற பெயரில் இன்னமும் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. அங்கிருந்த சிவலிங்கத்திற்கு அந்த நீரால் அபிஷேகம் செய்து, பூஜைகளையும் மேற்கொண்டார் கோரக்கர். அந்த லிங்கம் கோரக்கநாதர் என்று வழங்கப்படுகிறது.

இப்படி, தான் சென்ற இடங்கள் பலவற்றில் தம் அம்சத்தை நிலைத்திருக்கச் செய்தவர் கோரக்கர்

கோரக்கர். சீன தேசத்தில் ஐந்தாண்டுகள் வாழ்ந்திருந்ததாகத் தம் குறிப்பில் தெரிவித்திருக்கிறார்

தன் பிறப்பிடமான மராத்திய மாநிலத்திலிருந்து யாத்திரையை மேற்கொண்ட இவருடன் பட்டாணி ராவுத்தர் என்பவரும் வந்திருக்கிறார்.

பயணத்தின்போது கோரக்கர் பாடிய பல பாடல்களை ராவுத்தரும் பிற சீடர்களும் படியெடுத்திருக்கிறார்கள்

மதுரையை அடுத்துள்ள திருப்புவனத்தில் கோரக்கர், மூலக் கடவுளான விநாயகர் ரூபத்திலேயே காட்சி தருகிறார்.

இவ்வாறு கோயில் கொண்டிருக்கும் கோரக்கர் கிழக்கு நோக்கி இருக்கிறார். சப்த கன்னியர் சந்நதியும் அதே திசை பார்த்து இருக்கிறது.

கோரக்கருடன் உடன் வந்த பட்டாணி (ராவுத்தர்) சுவாமி, புளியமர மேடை மீது அமர்ந்திருக்கிறார். வலது, இடது பக்கங்களில் மண்டபங்கள் நிர்மாணிக்கப்பட்டுள்ளன.

மடப்பள்ளி, முடி இறக்கும் பிரார்த்தனை நிறைவேற்ற, நீராட என்று தனித்தனியே மண்டபங்கள் உண்டு.

கோரக்கருக்கு தினமும் காலை 8 மணிக்கு பால் அபிஷேகம் நடைபெறுகிறது.
சர்க்கரைப் பொங்கல் நிவேதனம் செய்யப்பட்டு பக்தர்களுக்கு வழங்கப்படுகிறது.

மாலையில் சுண்டல் கடலை பிரசாதம். சங்கடஹர சதுர்த்தி மற்றும் பிற விநாயகருக்கான எல்லா விசேஷங்களும் இங்கே விநாயக கோரக்கருக்கு சிறப்பாக மேற்கொள்ளப்படுகின்றன.

ஒவ்வொரு பௌர்ணமி தினமும் இங்கே திருவிழா கொண்டாட்டம்தான். எலும்பு உபாதை உள்ளவர்கள், படிப்பில் நாட்டம் இல்லாதவர்கள், பிள்ளைப்பேறு வேண்டுபவர்கள், தம் ஜாதகத்தில் சனிதோஷம் உள்ளவர்கள் இங்கே வந்து விநாயக கோரக்கரை வணங்கி தம் குறைகள் நீங்கப் பெறுகிறார்கள்.

மதுரை  மானாமதுரை வழித்தடத்தில் மதுரையிலிருந்து சுமார் 20 கி.மீ தொலைவில் அமைந்திருக்கிறது திருப்புவனம்.

திருப்புவனம் கோட்டை என்ற இடத்தில் அருட்பாலிக்கிறார் விநாயகர் கோரக்கர்.

ஸ்ரீமன் நாராயணனே நமக்கு நேரடியாக அனுக்கிரஹம்...

சாஃஷாத் அந்த ஸ்ரீமன் நாராயணனே நமக்கு நேரடியாக அனுக்கிரஹம் பண்ணின விஷயங்கள் நம்மளோட ஸம்ப்ரதாயத்துல நெறய்ய இருக்கு. பகவத் கீதை ரொம்ப ப்ராபல்யமானதா இருக்கு. வராஹ புராணத்துலேயும் பெருமாள் நேரடியா இன்னின்னது பண்ணலாம் இன்னின்னது பண்ணக் கூடாதுன்னு பூமிப் பிராட்டி கிட்டே சொல்றார். அப்படி அவர் சொல்றது கர்ம பத்தர்களாகிய நாமெல்லாம் உய்யனும் அப்டிங்கறதுக்காக தான். அதுலே முக்கியமான சிலவற்றை இந்தப் பதிவுல பாப்போம்.*

கோவிலுக்குள் நடக்கும் காலக்ஷேபம், வாத்திய இசை மற்றும் பாராயணம் ஆகியவற்றை தடுக்கும் விதத்தில் செயல்படுபவர்கள் அடுத்த ஏழு ஜென்மங்களில் கழுதையாக பிறப்பார்களாம்

கோவில் மதில் சுவற்றில் எச்சில் உமிழ்வது, மலம் கழிப்பது, மதில் சுவற்றை பிற விதங்களில் அசுத்தம் செய்வது போன்ற செயல்களில் ஈடுபடுபவர்கள் புழுவாகப் பிறந்து சாணியில் நெளிவார்களாம்  

கோவிலுக்குள் தமது ரோமம் மற்றும் நகத்துண்டுகளைப் போடுபவர்கள் ஈயாகப் பிறந்து குப்பைகளை மொய்ப்பார்களாம்

பெருமாள் தாயாரை மற்றும் ஆச்சார்யாள் சேவிக்க வரும்போது வஸ்திரத்தினை இடுப்பினில் உடுத்திக் கொண்டு வராமல், போர்த்திக் கொண்டு வருபவர்கள், கடுமையான தோல் நோயால் பாதிக்கப்பட்டு, எப்பொழுதும் போர்த்திக் கொள்ள வேண்டிய பிறப்பெடுப்பர்.

ஸ்மசாணத்திற்குப் (இடுகாட்டுக்கு) போய்விட்டு அன்றே கோவிலுக்கு வருபவர்கள் அடுத்த ஜென்மத்தில் ஓநாயாகப் பிறப்பராம்

கோவிலுக்குள் இருக்கும் போது பகவத் சிந்தனை இல்லாமல், இதர (மற்ற) விஷயங்கள் பேசிக்கொண்டே இருப்பவர்கள் சதா தொண்டை கிழிய கத்திக் கொண்டே இருக்கும் பறவையாகப் பிறப்பராம்

கோவிலைப் ப்ரதக்ஷிணம் பண்ணும் போது, தரையில் படும் விமானத்தின் நிழலை (நகர்ந்து செல்லாமல்) காலால் மிதிப்பவர்கள் ஒற்றை மரமாகப் பிறப்பராம்.

மற்ற தேவ்தாந்த்ரங்கள் கோவிலுக்குச் சென்று விட்டு ஸ்ரீமன் நாராயணனின் கோவிலுக்கு வருபவர்கள் பிச்சைக்காரர்களாகத் தெருக்களில் திரிவார்களாம்

பிற தெய்வங்களுக்கு சமர்ப்பித்த பொருட்களை பெருமாளுக்கு சமர்ப்பிப்பவர்கள் புத்தியில் குறைந்த மண்டூகங்களாக பிறப்பார்களாம். தவளைகளாகப் பிறப்பார்களாம்.

பெருமாளுக்கு சமர்ப்பித்த புஷ்பங்களின் வாசனையை முகர்ந்து பார்ப்பவர்கள் உடல் துர்நாற்றம் அடிக்கும் குஷ்டரோகியாக பிறவிகள் எடுப்பாராம்

கோவிலில் மற்றவர்கள் மேல் பட்டு விட்ட காரணத்தினால், கோவிலிலிருந்து அகத்திற்கு திரும்பியவுடன் ஸ்நானம் (குளிப்பது) பண்ணக் கூடாது.  அப்படிப் பண்ணுவது பாவங்களில் எல்லாம் பெரிய பாவமாக தீராத துஷ் கர்மாவை சேர்க்க வல்லது.

பண்ண வேண்டியதை பண்ணாமல் இருந்தாலும் துஷ்கர்மா சேரர்து. பண்ணக் கூடாததை பண்ணினாலும் துஷ்கர்மா சேரர்து. ஸ்ரீமன் நாராயணன் தான் பரதேவதை. ஒப்பாரும் மிக்காரும் இல்லாத தெய்வம்னு புரிஞ்சிக்காம இதர தேவ்தாந்த்ரங்களை ஸ்ரீ வைஷ்ணவாளா இருக்கறவா தேடிப் போகக் கூடாது. அப்படி போறப்போ துஷ்கர்மா சேரர்து.

ஸ்ரீமன் நாராயணன் தான் எல்லாமே அப்படின்னு ஏத்துக்கற பக்குவம் இல்லாததினால தான் ஹிரண்ய கசிபுவோட ம்ருத்யு எல்லாரும் பயப்படற விதத்துல இருந்தது. பண்ண வேண்டியதை அவன் பண்ணலை. ஸ்ரீமன் நாராயணனை தூஷனை பண்றதுங்கற தப்பை பண்ணினான். பண்ணக் கூடாததைப் பண்ணினான்.

ப்ரஹ்லாதனானவன் ஸ்ரீமன் நாராயணன் மேல அளப்பற்கரிய பக்தி கொண்டிருந்தான். நம்பிக்கை கொண்டிருந்தான். இதை தான் ஸ்ரீமன் நாராயணன் தனது பக்தாளிடத்தே எதிர்பாக்கறான். ஒசந்த சரணாகதியை பிரஹலாதன் பண்ணினதுனால (பண்ண வேண்டியதைப் பண்ணினதுனால) அவனுக்கு ப்ராப்தமானது பேர், புகழ், ராஜ்ஜியம் எல்லாம். அவனோட பக்தி காம்யார்த்தமான இத்தகைய விஷயங்களை எதிர்பார்த்து இல்லேன்னா கூட, அந்த ஸ்ரீமன் நாராயணன் அவனோட பரிபூர்ண சரணாகதியை மெச்சி அவனுக்கு அளித்த வரங்கள் இதெல்லாம். என்னே அவனுடைய கருணை.

ந்ருஸிம்ஹா... ந்ருஸிம்ஹா... உன் தாள் கண்டு கொண்டு என் சிரம் மேல் சூடிக் கொண்டேன். சரணாகதோஸ்மி. காப்பாத்து.

*dg*

பிள்ளை லோகாச்சாரியார்...

பிள்ளை லோகாச்சாரியார் தியாகம்!

முடும்பைக் குலத்தில், ஸ்ரீவத்ஸ கோத்திரத்தில், ஐப்பசி, திருவோணத்தில் பிறந்தவர் பிள்ளை லோகாச்சாரியார். இவரது குரு, ஸ்வாமி நம்பிள்ளை. இவர் திருவரங்கத்தில் வாழ்ந்து வந்த காலத்தில் முகம்மதியர்கள். அத்தலத்தின் மீது படையெடுத்துக் கோயில்களைத் தகர்த்தனர்.

ஆசார்ய பீடத்தை அலங்கரித்த இவர், தமக்கு அதிக வயதானபோதிலும் அதைப் பொருட்படுத்தாமல் தாமே முன்னின்று திருவரங்கன் சன்னிதியை சுவர் எழுப்பி மறைத்து, உத்ஸவ ரோடு காட்டு வழியே சென்றார். வழியில், கள்ளர்கள் தொல்லையைப் பொறுத்து அவர் களிடம் நயமாகப் பேசி அவர்களின் மனதை மாற்றினார்.

அப்போது, கி.பி.1323ஆம் ஆண்டு. அழகிய மணவாளரை சுமந்து வந்த கூட்டம் உத்துங்கவன க்ஷேத்திரத்தை நெருங்கியது. மதுரை நகருக்குச் சிறிது தொலைவில் உள்ள இடம் அது. பிரம்மா தவமியற்றிய பதி. ஹயக்ரீவராய் தோன்றி நான்முகனிடம் வேதங்களை ஒப்படைத்த வேதநாராயணப் பெருமாள் எழுந்தருளிய க்ஷேத்திரம். ஆனைமலையின் வடகோடியில் மலையடிவாரத்தில் உள்ள ஸ்தலம். பிரம்மா நித்ய கர்மானுஷ்டங்களுக்காக ஏற்படுத்திய பிரம்ம தீர்த்தத்தில் நீராடினார் பிள்ளை லோகாச்சாரியார். புராணங்கள் இந்த இடத்தை 'ஜ்யோதிஷ் குடி என்கின்றன.


பிரம்மா தபோவனமான இப்பகுதியை, தற்போது கொடிக்குளம் என்கின்றனர். அங்கு அருளும் நின்ற கோல வேதநாராயணப் பெருமாளை தரிசித்த ஆச்சாரியார், 'என்னைப் படைத்ததற்காகத் தாங்கள் பெருமை கொள்ளும்படி அனுக்கிரகிக்க வேண்டும்" எனப் பிரார்த்தித்தார்.

பெருமாள் சன்னிதியின் பின்பக்கம் ஒரு குகை இருந்தது. அழகிய மணவாளரையும், உபய நாச்சியார்களையும் அங்கே எழுந்தருளச் செய்து நித்திய ஆராதனைகளை நடத்தி வந்தார் ஆச்சாரியார். மூன்றாண்டுகள் கழிந்தன.

ஒரு நாள் அந்நியப் படையெடுப்பாளர்களால் மதுரை மீனாக்ஷி ஆலயம் தாக்கப்படுவதாக அவருக்குச் செய்தி வந்தது. உடனே, அவர் தமது முதுகில் நம் பெருமாளைக் கட்டிக்கொண்டு மலையின் மீது ஏறி  மூன்று நாட்கள் அன்ன ஆகாரமின்றிக் கழித்தார்.


மூன்று தினங்கள் மலையின் மீது கழித்த அவர், நெஞ்சின் மீது நம்பெருமாளை இறுகப் பிணைத்துக்கொண்டு, 'நீயே துணை' என்று கூறியவாறு ஆலமர விழுதைப் பிடித்துக்கொண்டு கீழிறங்கினார்.
பகிர்வுஸ்ரீராமஜயம்

சதுர்முகன் அவர் பிரார்த்தனையை நிறைவேற்ற முடிவு செய்திருக்க வேண்டும். விழுது அறுந்து விழத் தொடங்கியது. பெருமாள் திருமேனியில் அடிபடக் கூடாதென்று மல்லாந்தபடி விழுந்தார் ஆசாரியார். அவர் கீழே விழுவதைப் பார்த்த ஊரார், ஓடி வந்து அவரைத் தூக்கினர். அவர் நெஞ்சோடு தழுவிக் கொண்டிருந்த நம்பெருமாள் விக்ரஹத்தைத் தனியே எடுத்து வைத்துவிட்டு, அவர் உடல் காயங்களுக்கு மருந்திட்டனர்.

இன்னொரு முறை இப்படியொருவர் உதிப்பாரா இம்மண்ணில்! மதுரை மாட்டுத்தாவணி பேருந்து நிலையத்திலிருந்து சுமார் ஆறு கி.மீ., தொலைவில் உள்ளது வேதநாராயணர் ஆலயம். 'கொடிக்குளம் பேருந்து நிறுத்தம்' என்று கேட்டு இறங்க வேண்டும். அங்குள்ள மருத்துவக் குணமுடைய பிரம்ம தீர்த்தம், ஆனைமலையின் கீழே பாறை அடியில் சுனையாகப் பெருகி வருகிறது. (அர்த்தமண்டபத்தோடு அமைந்த கருவறை) பிள்ளை லோகாச்சாரியாரின் தியாகம் சிரஞ்சீவியானது.

 

 

மூன்று வகை தவம்...

மூன்று வகை தவம்...

தவம் என்றால் ஆன்மீகப் பயிற்சி எனப் பொருள்படும். ஆழ்ந்த தியானம் மற்றும் முறையான ஒழுக்கநெறிகள் ஆகியவை “தவம்” என்று கூறப்படுகின்றன. தவம் என்பதற்கு நடைமுறையில் ‘விரதம்’ அல்லது ’நோன்பு’ எனவும் பொருள் கொள்ளலாம். தவம் மேற்கொள்பவர் “தபஸி” (ஆண்) அல்லது “தபஸ்வினி” (பெண்) என்றழைக்கப்படுவர்.

பெரும்பாலும் உடலை வருத்திக் கொள்வது தான் ‘தவம்’ என்று தவறாக கருதப்படுகின்றது. ஆயினும் இந்துதர்ம நூல்களில் உடலை வருத்தி செய்யப்படும் தவங்கள் ‘தவிர்க்கப்படவேண்டியவை’ என அறிவுரை செய்யப்படுகின்றது.

பகவத் கீதை உட்பட இதர இந்துதர்ம நூல்கள் தவமுறைகளை மூன்று வகையாகப் பகுத்துக் காட்டுகின்றன.

தூய நிலையிலான தவமுறை (சத்வம்)
ஆசை அல்லது தற்பெருமை நிலையிலான தவமுறை (ரஜஸ்)
அறியாமை மற்றும் மூட நிலையிலான தவமுறை (தமஸ்)

இவற்றுள் சத்வ தவமுறை தான் ஊக்குவிக்கப்படுகின்றது. சத்வ தவமுறையைக் கடைப்பிடிப்பவர் இறைவனின் அருளைப் பெறுவர். சத்வ தவமுறையை உடல், வாக்கு, மனம் என மூன்றாகப் பிரிக்கலாம். அவை:

*உடல்*

1) தினமும் தவறாமல் தெய்வங்களை வழிபட வேண்டும்.
2) பெற்றோர், குரு மற்றும் சான்றோர்களை மதித்து போற்றவேண்டும்.
3) உடல் தூய்மையைப் பேண வேண்டும்.
4) எளிமையான வாழ்க்கையை வாழ பழகிக் கொள்ளவேண்டும்.
5) தன்னடக்கத்தை கடைப்பிடிக்க வேண்டும்.
6) மற்றவர்களுக்குக்கேடு விளைவிக்கும் செயல்களைத் தவிர்க்க வேண்டும்.

*வாக்கு*

1) பொய்யானவற்றை தவிர்த்து உண்மையைப் பேச வேண்டும்.
2) கடுமையான சொற்களைத் தவிர்த்து இனிமையாகப்பேச வேண்டும்.
3) மற்றவர்களுக்கு நன்மை விளைவிக்கும் விஷயங்களைப் பேச வேண்டும்.
4) நல்லவர்களை நோகடிக்காமல் பேச வேண்டும்.
5) வேதங்கள் கூறும் உண்மைகளை மற்றவர்களுக்குக் கற்பிக்க வேண்டும்.

*மனம்*

1) இருப்பதைக் கொண்டு மனதில் திருப்தி கொண்டிருக்க வேண்டும்.
2) மனத்தைக் கட்டுப்படுத்த பழக வேண்டும்.
3) தேவையற்ற சிந்தனைகளைத் தவிர்த்து மனத்தில் மௌனத்தைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும்.
4) எண்ணங்கள் தூய்மையானதாக இருக்க வேண்டும்.

இறைவனின் அருளைப் பெறுவதற்கு இதுபோல எத்தனையோ எளிதான வழிகள் நம் இந்துதர்மத்தில் பரிந்துரைக்கப்படுகின்றன. எனவே, தனக்கும் மற்றவருக்கும் துன்பத்தை தரும் கடுமையான மற்றும் தவறான வழிகளில் செல்லாமல் மேற்கூறிய தவமுறைகளைக் கடைப்பிடிப்பது சாலச் சிறந்தது.

*dg*

இது 'வஜ்ர கீதா' (वज्र कीट) என்று அழைக்கப்படுகிறது.

இது 'வஜ்ர கீதா' (वज्र कीट) என்று அழைக்கப்படுகிறது.

அதன் முட்களால் பயங்கரமாகத் தெரிகிறது, ஆனால் ஆச்சரியப்படும் விதமாக, இது நேபாளத்தில் உள்ள கந்தகி நதியில் வசிக்கிறது மற்றும் அதன் உடல் சுரப்பு மற்றும் முட்களால் புனிதமான சாலிகிராம கற்களை செதுக்குகிறது! இந்த உயிரினம் உள்ளது.  சங்கு (சங்கு), சக்கரம் (வட்டு), கட (கதாளம்) போன்ற பல்வேறு வடிவங்களைக் கொண்ட சாலிகிராமக் கற்களை செதுக்குவதில் நிபுணத்துவம் பெற்றுள்ளது, மேலும் சில சாலிகிராம கற்களின் மேல் தங்க நிற தொப்பி உள்ளது  இந்த வஜ்ர கீதாவால் உருவாக்கப்பட்டது!"   வஜ்ர கீட்டா என்பது ஒரு வகை பூச்சி, இது ஒரு வண்டு, இது இந்து மதத்தில், குறிப்பாக விஷ்ணுவின் வழிபாட்டில் புனிதமான முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக நம்பப்படுகிறது.  சாலிகிராமக் கற்கள் புனிதமானதாகக் கருதப்படுகின்றன, மேலும் அவை பெரும்பாலும் விஷ்ணுவின் பிரதிநிதிகளாகப் போற்றப்படுகின்றன.

 

 

ஸ்ரீ பால தேவராய சுவாமிகள் கந்த சஷ்டி கவசத்தை அருளிய வரலாறு...

ஸ்ரீ பால தேவராய சுவாமிகள் கந்த சஷ்டி கவசத்தை அருளிய வரலாறு...

கந்த சஷ்டி கவசத்தை அருளியவர் ஸ்ரீ பாலதேவராய சுவாமிகள். இவர் எதற்காக இந்தக் கவசத்தை பாடினார் தெரியுமா? தேவராய சுவாமிகள் ஒரு சமயம் கடும் வயிற்றுவலியால் மிகவும் அவதிப்பட்டு வந்தார். எவ்வளவோ சிகிச்சைகள் மேற்கொண்டும் அவருடைய வயிற்றுவலி தீர்ந்தபாடில்லை.

வாழ்க்கையே வெறுத்துப்போய் கடலில் விழுந்து தற்கொலை செய்து கொள்ளும் முடிவோடு திருச்செந்தூர் சென்றார். அவர் சென்ற நாளில் திருச்செந்தூரில் கந்த சஷ்டி விழா ஆரம்பித்திருந்தது. தீவிர முருக பக்தரான தேவராய சுவாமிகள், சஷ்டி நாட்களில் விரதமிருந்து முருகனை மனம் குளிர வழிபட்டு சூரசம்ஹாரம் கண்ட பின்பு உயிர் விடலாம் என்று முடிவெடுத்தார். நல்ல அருட்கவியும், மந்திரநூல் வல்லுனருமான தேவராய சுவாமிகள், சஷ்டி விரத நாட்களான ஆறு தினங்களில், தினத்துக்கு ஒன்றாக, ஆறுபடை வீடுகளுக்கும் தனித்தனியாக ஆறு கவசங்களை பாடி முடிப்பது என்று முடிவு செய்தார்.

அவ்வண்ணமே ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு படை வீட்டிற்குரிய கவசங்களை பாட ஆரம்பித்தார். அவர் பாட ஆரம்பித்ததும் வயிற்றுவலி படிப்படியாக குறைய ஆரம்பித்தது. சஷ்டியின் ஆறாவது நாளன்று வயிற்றுவலி அறவே நீங்கிவிட்டது. இப்படி பிறந்தவை தான் கந்த சஷ்டி கவசங்கள் ஆறும். தேவராய சுவாமிகள் ஒவ்வொரு படைவீட்டிற்கும் ஒவ்வொரு கவசமாக ஆறு கவசங்களை இயற்றியுள்ளார். இவை அனைத்துமே 'கந்த சஷ்டி கவசம்' என்ற ஒரே பெயரைத்தான் கொண்டு அழைக்கப்படுகின்றன.

அவர் முதன் முதலில் இயற்றிய 'திருச்செந்தூர் கவசம்' தான் பொதுவாக எல்லோரும் அறிந்த, 'சஷ்டியை நோக்க சரவண பவனார் சிஷ்டருக்குதவும் செங்கதிர் வேலோன்' என்று தொடங்கும் கவசம்.

இதுபோல் ஒவ்வொரு படைவீட்டிற்கும் ஒவ்வொரு கவசம் உள்ளது. இருப்பினும் திருச்செந்தூர் கந்த சஷ்டி கவச நூலே பிரபலமாகி எல்லோராலும் அறியப்பட்டு பாடப்பட்டு வருகிறது. என்றாலும் ஆறு கவசத்தையும் ஒருங்கே பாடுவதே சிறப்புத்தரும். இந்த தோஷங்கள் அனைத்தையும் போக்கும் வல்லமை கொண்டவன் முருகப்பெருமான் மட்டுமே. கந்தன் என்று சொன்னாலே, வந்த வினையும், வருகின்ற வல்வினையும் நீங்குமே. இந்த கந்த சஷ்டி கவசத்தை பாராயணம் செய்தால் கிடைக்கும் பயனை சொல்லவும் வேண்டுமா?

இத்தனை சிறப்பு வாய்ந்தது இந்த கந்த சஷ்டி கவசம். இதனை பாராயணம் செய்வோர்களின் தேவையை உணர்ந்து, அறிவு, செல்வம், சந்தானம், வெற்றி ஆகியவற்றை அவர்கள் விரும்பிக் கேட்டாலும், கேட்காவிட்டாலும் தானே அருளும் சக்தி வாய்ந்த கவசமாகும். பாம்பன் சுவாமிகள் அடிக்கடி மனம் உருகி இந்த கந்த சஷ்டி கவசத்தை பாராயணம் செய்து கொண்டிருப்பார். அப்படி ஒருமுறை பாராயணம் செய்தபோது தானும் இதேபோல் ஒரு கவச நூலை முருகன்மீது பாடவேண்டும் என்று நினைத்தார். அப்படி அவர் பாடியதுதான் 'சண்முக கவசம்'. இந்த சண்முக கவசமும் ஆறு கவசங்களை உள்ளடக்கியது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.  *ஓம் சரவணபவ*

ஸ்ரீ காஞ்சி காமகோடி இருபத்தி ஒன்றாவது பீடாதிபதி ஸ்ரீ ''ஸார்வ பௌம'' சந்திர சேகரேந்திர ஸரஸ்வதி ஸ்வாமிகள்

ஸ்ரீ காஞ்சி காமகோடி இருபத்தி ஒன்றாவது பீடாதிபதி ஸ்ரீ ''ஸார்வ பௌம'' சந்திர சேகரேந்திர ஸரஸ்வதி ஸ்வாமிகளின் ஆராதனை...

இருபத்தி ஒன்றாவது ஆச்சார்யர் [கி.பி. 437 - 447]

இவர் கொங்கண அந்தண குலத்தவர். இவரின் தந்தை பெயர் "அச்சுதன்". இவரே மூக சங்கரால் ஆட் கொள்ளப் பட்ட "மாத்ரு குப்தன்". இவர் தம் குருநாதரோடு பல விஜய யாத்திரைகள் சென்றவர். சந்திர மௌலீஸ்வரர் பூஜை செய்வதில் கை தேர்ந்தவர்.

இவர் கி.பி. 447 ஆம் ஆண்டு, விய வருடம் ஆவணி மாதம், கிருஷ்ண ஜெயந்தி அன்று காசியில் சித்தியடைந்தார். இவரின் அதிஷ்டானம் காசியில் கங்கை நதிக்கரையில் உள்ளது. இவர் 10 ஆண்டுகள் பீடத்தை அலங்கரித்தார்.

இவரின் அதிஷ்டானம் இவ்வளவு பெரிதாக இருந்தும் செடி, புல், பூண்டோடு இருப்பது வேதனையான ஒன்று. இது போல் இருக்கும் அதிஷ்டானங்களை சுத்தம் செய்து, உடைந்த பொக்கை, போறைகளை சரி செய்து ஒரு அழகான வர்ணம் பூசி பாதுகாக்க வேண்டும். கோடி கோடியாக சொத்து இருந்து பயன் இல்லை. இது போன்ற அதிஷ்டானங்களை சங்கர மடம் பராமரிக்கவும் வேண்டும். எப்பேர்ப்பட்ட இடம், எப்பேர்ப்பட்ட அதிஷ்டானம், ஒரு தீபம் கூட இல்லாமல் இருக்கிறது. இனியாவது இதை எல்லாம் பராமரித்து, அங்கே பரிமரிப்பவர்களுக்கு நல்ல சம்பளம் கொடுத்து நித்ய பூஜை செய்ய வேண்டும். சும்மாவாவது மடத்தில் ஏகப்பட்ட பேருக்கு சம்பளம் கொடுப்பதை விட இது போன்ற அதிஷ்டடானங்களை பராமரிக்க ஏற்பாடு செய்து அவர்களுக்கு சம்பளம் வழங்க வேண்டும்....

ஐம்பத்தி ஒன்றாவது ஸ்ரீ காஞ்சி காமகோடி பீடாதிபதியான ஸ்ரீ வித்யா தீர்த்தேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள்

ஐம்பத்தி ஒன்றாவது ஸ்ரீ காஞ்சி காமகோடி பீடாதிபதியான ஸ்ரீ வித்யா தீர்த்தேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளி

ன் அதிஷ்டானம் இமாச்சல பிரதேசத்தில் உள்ள சிம்லாவில் உள்ளது. அதுகோடி சிவன் கோவிலில் சிவலிங்க சொருப்பமாக இருக்கிறது.

இவரின் அதிஷ்டானத்திற்க்கு நிரந்தரமாக ஆராதனை செய்ய விருப்பம் உள்ளவர்கள் தொடர்பு கொள்ளலாம். ஒரு குடும்பத்திற்க்கு நிரந்தரமாக ஆராதனை செய்ய  முதலில் முன் வருபவர்களுக்கு இந்த பாக்கியம் கிடைக்கும்.

இனி வரும் நாட்களில் இது போன்ற ஆராதனை நடைபெறாமல் இருக்கு அதிஷ்டானங்களை பதிவிடுகிறோம்.

இது போல் ஆராதனை நடைபெறாத அதிஷ்டானங்களுக்கு நிரந்தரமாக ஆராதனை செய்ய முன் வருபவர்களுக்கு நீங்களே உங்கள் குடும்ப சகிதமாக ஆராதனை செய்ய அற்புதமான வாய்ப்பு உள்ளது.

விருப்பம் உள்ள குடும்பங்கள் ஆராதனை செய்ய முன் வரலாம். ஆராதனை செய்ய வேண்டிய மாதம், நாள், திதி எல்லாம் யார் ஆராதனை செய்ய விருப்பப் படுகிறார்களோ அவர்களிடம் தெரிவிக்கப்படும். கோடி ஜென்ம சுகிர்தம் இருந்தால் தான் இது போன்ற வாய்ப்பு நமக்கு கிடைக்கும்.

51 வது ஆச்சார்யாளின் அதிஷ்டானம்
இமாச்சல பிரதேசத்தில், சிம்லாவில் உள்ள அதிஷ்டான படத்தை கீழே பதிவிடுகிறேன்....

ஸ்ரீபோதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள்...

கலிகாலத்தில் இறைவனின் நாமத்தைச் சொன்னாலே போதும் என்பதை அகிலமெங்கும் பரப்பிய பெருமை ஸ்ரீபோதேந்திர சரஸ்வதி  ஸ்வாமிகளுக்கு உண்டு. திருவிசநல்லூர் ஸ்ரீதர ஐயாவாளும் இருவரும் சம காலத்தவர்கள். கும்பகோணத்துக்கு அருகே  திருவிடைமருதூரை அடுத்து அமைந்திருக்கிறது கோவிந்தபுரம். இங்குதான் போதேந்திரர். அதிஷ்டானம் கொண்டுள்ளார். 22-8-2008,  வெள்ளியன்று இந்த அதிஷ்டானத்துக்கு மகா கும்பாபிஷேக வைபவம் சிறப்பாக நடைபெற்றது. காஞ்சி காமகோடி ஆசார்ய பரம்பரையில்  ஐம்பத்தொன்பதாவது பீடாதிபதியாக விளங்கியவர் பகவன்நாம போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள். இவரது காலம் கி.பி. 1638-1692.  அன்னிய மதத்தினர் இந்துக் கோயில்களை நாசம் செய்துகொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் தான் இவரது நாம ஜப பிரசாரம் முனைப்புடன்  துவங்கியது.  நாம ஜபத்தின் மூலம் இறைவனை அடையலாம். கஷ்டங்களைப் போக்கலாம்; பிரச்னைகளைத் தீர்க்கலாம் என்று நாம  ஜபத்தின் மேன்மைகளைப் பல இடங்களிலும் சொல்லி, அந்த எளிய வழிபாட்டை மேம்படுத்தினார்.

ஒரு மடாதிபதியாக காஞ்சிபுர மடத்தில் அவர் தங்கியிருந்த காலத்தைவிட வெளியே பயணித்து, நாம ஜப மேன்மையைப் பரப்பிய  காலமே அதிகம் என்று சொல்லலாம். நாம பஜனை சம்பிரதாயத்தின் முதல் குரு என்று போற்றப்படுவர் அவர்.

நாம சங்கீர்த்தனம். நாம ஜபம் என்றால் என்ன?

பொதுவாக, பகவன் நாமத்தை எந்த நேரமும் உச்சரித்துக் கொண்டிருப்பது என்பதுதான் இதன் பொருள். நாம சங்கீர்த்தனம் என்றால்,  இறைவனின் ஒரு திருநாமத்தை வாத்திய கோஷ்டிகளின் உதவியுடன் ராகம் அமைத்துப் பாடிக்கொண்டே இருப்பது முதலில் பாடிய  வரிகளையே மீண்டும் மீண்டும் பாடிக்கொண்டு இருப்பார்கள். பெரும்பாலும் ஆர்மோனியம் மிருதங்கம். கஞ்சிரா முதலான  பக்கவாத்தியங்களை வாசித்துக்கொண்டு பக்தியில் திளைத்து ஆடிய வண்ணம் நாம சங்கீர்த்தனத்தைச் செய்வார்கள் பாகவதர்கள்.  இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பவர்களும் மெய்மறந்து இறை இன்பத்தில் ஐக்கியமாகி விடுவார்கள். பாகவதர்களுடன் இணைந்து  பக்தர்களும் பகவானின் நாமத்தைச் சொல்லிக்கொண்டே இருப்பார்கள். நாம ஜபம் என்பது தனிப்பட்ட ஒருவரோ அல்லது சிலரோ  சேர்ந்து பகவன் நாமங்களை மனதுக்குள்ளோ அல்லது வாய்விட்டோ சொல்லி இறைவனை வழிபடுவது நம சிவாய நாராயணாய ராம  ராம கிருஷ்ண கிருஷ்ண என்று அவரவருக்குப் பிடித்த கடவுளின் நாமத்தைச் சொல்லி வழிபடலாம்.

கலியுகத்தில் நாம ஜபத்தை யார் வேண்டுமானாலும். எப்போது வேண்டுமானாலும் உச்சரித்து இறைவனை வணங்கலாம். இதற்கு கால  நேரம் கிடையாது. என்று பொதுவாகச் சொல்லப்படுகிறது. இந்தக் கலிகாலத்தில் பகவன் நாமங்களே நம்மைக் கரை சேர்க்கும் என்று  சொன்ன போதேந்திரர் தினமும் ஒரு லட்சத்து எட்டாயிரம் முறை ஸ்ரீராம நாமத்தைத் துதித்து வந்தார். இதிலிருந்தே அவரது பக்தியின்  பெருமையை நாம் புரிந்துகொள்ளலாம். போதேந்திரர் தமிழ்நாட்டில் அவதரித்த காலத்தில்தான் நாட்டில் ஏராளமான மகான்கள்  தோன்றினர். கன்னட தேசத்தில் புரந்தரதாசர். கனகதாசர் முதலானோரும் ஆந்திராவில் ராமதாசர், ஷேத்ரக்ஞர். மகாராஷ்டிரத்தில்  துக்காராம் போன்றோரும் வங்களாத்தில் கிருஷ்ண சைதன்யர், நித்யானந்தர் போன்றோரும் காசியில் கபீர்தாசர், துளசிதாசர் ஆகியோரும்  வடக்கே ஸ்வாமி ஹரிதாஸ், ஸ்ரீவல்லபர், குருநானக் குருகோவிந்தசிங், மீரா போன்றோரும் அவதரித்தனர். மொத்தத்தில் பார்த்தால்.  இவர்கள் அனைவருமே பாகவத சம்பிரதாயத்தின் மேன்மையையும் நாம ஜபத்தின் பெருமையையும் பரப்பி இருக்கிறார்கள். ஒரே  காலத்தில் பல்வேறு இடங்களில் பல மகான்கள் அவதரித்துப் பக்தியைப் பரப்ப வேண்டும் என்பது இறைவனின் சங்கல்பம்  போலிருக்கிறது.

போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளின் அவதார வரலாற்றை அறிந்துகொள்வோம்? புராணம் போற்றும் புண்ணிய நகரம் காஞ்சிபுரத்தில்,  மண்டனமிஸ்ரர் அக்ரகாரத்தில் வசித்து வந்தவர் கேசவ பாண்டுரங்கன் என்ற அந்தணர். ஆந்திர தேசத்தில் இருந்து காஞ்சிக்கு வந்து  குடியேறியவர். அவருடைய மனைவியின் பெயர் சுகுணா இந்தத் தம்பதிக்கு 1638ல் ஆதிசங்கர பகவத்பாதரின் அம்சமாக போதேந்திரர்  அவதரித்தார். குழந்தை பிறந்த வேளையை வைத்து, அதன் எதிர்காலத்தையும் சிறப்பு அம்சங்களையும் கணித்த பாண்டுரங்கன்  புருஷோத்தமன் என்று பெயர் சூட்டினார். அப்போது காஞ்சி காமகோடி மடத்தில் 58வது பீடாதிபதியாக விளங்கிய ஆத்மபோதேந்திரர்  என்கிற விஸ்வாதிகேந்திரா சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளிடம் உதவியாளராக இருந்து வந்தார் பாண்டுரங்கன். ஒரு நாள், தந்தை, மடத்துக்குப்  புறப்படும்போது, நானும் வருவேன் என்று அடம் பிடித்தான் ஐந்தே வயதான புருஷோத்தமன், சரி என்று அவனையும் கூட்டிக்கொண்டு  ஸ்ரீமடத்துக்குச் சென்றார். பீடத்தில் இருந்த ஸ்வாமிகளைக் கண்டதும். பக்தி உணர்வு மேலிட, எவரும் சொல்லாமல் தானாகவே  நமஸ்காரம் செய்தான் பாலகன் புருஷோத்தமன்.

விளையும் பயிரின் சாதுர்யம், ஒரு வேதவித்துக்குத் தெரியாமல் இருக்குமா? ஸ்வாமிகள், புருஷோத்தமனைப் பார்த்து புன்னகைத்தார்.  ஸ்வாமிகள் முன் கைகூட்டி, வாய் பொத்தி நின்றிருந்தது குழந்தை. பாண்டுரங்கனைப் பார்த்து இந்தக் குழந்தை யாருடையது? என்றார்  ஸ்வாமிகள். தங்களுடைய பரிபூரண ஆசீர்வாதத்தோடு பிறந்த இந்தக் குழந்தையும் தங்களுடையதோ.. நம்முடையது என்று நீர்  சொல்வதால், இந்தக் குழந்தையை நமக்கே விட்டுத்தர முடியுமா? யதேச்சையாக, தான் சொன்ன வார்த்தைகளின் முழுப்பொருள்  அப்போதுதான் பாண்டுரங்கனுக்குப் புரிந்தது. சற்றுத் தடுமாறினார். வாய் தவறி வார்த்தைகளை உதிர்த்துவிட்டோமோ என்று  ஐயப்பட்டார். இருந்தாலும், வாயில் இருந்து வந்து விழுந்த வார்த்தைகள் இறைவனின் சங்கல்பத்தால் எழுந்தவையாக இருக்கும் என்று  அனுமானித்தார். ஸ்வாமிகளைப் பணிந்து தங்களுடைய விருப்பமே என்று விருப்பமும் என்றார்.

இதைக்கேட்டு சந்தோஷப்பட்ட ஸ்வாமிகள், நல்லது. இன்றைய தினத்தில் இருந்து மடத்தின் குழந்தையாகவே புருஷோத்தமன்  பாவிக்கப்படுவான். தைரியமாகச் செல்லுங்கள் என்றார். கணவரின் இந்தச் செயலைக் கேள்விப்பட்ட மனைவி சுகுணா கலங்கவில்லை.  பகவானின் விருப்பம் அதுவானால், அதற்கு நாம் என்ன செய்ய முடியும்? என்று தன்னையும்தேற்றிக்கொண்டு கணவரையும்  தேற்றினான். மடத்தில் வளர்ந்தாலும் தினமும் பெற்றோரைச் சந்தித்து நமஸ்கரித்து ஆசி பெறும் உயரிய வழக்கத்தைக்  கொண்டிருந்தான் புருஷோத்தமன். ஐந்து வயதில் அட்சர அப்பியாசம்; ஏழு வயதில் உபநயனம், பதினாறு வயது முடிவதற்குள் வேதம்,  வேதாந்தம் போன்றவற்றைத் திறம்படக் கற்று தேர்ந்தான். சகலத்திலும் உயர்ந்தது நாராயணன் நாமமே என்று தெளிந்த புருஷோத்தமன்,  தினமும் ஒரு லட்சத்து எட்டாயிரம் ராம நாமத்தை ஜபிப்பதாக, ஆசார்யா சன்னிதியின் முன் அமர்ந்து சங்கல்பம் எடுத்துகொண்டான்.  (அதன்பின் கடைசிவரை இதைத் தவறாமல் கடைப்பிடித்தும் வந்தார்). அடுத்தடுத்து வந்த காலகட்டத்தில் புருஷோத்தமனின் பெற்றோர்,  ஒருவர், பின் ஒருவராக இறைவனின் திருப்பதம் அடைந்தனர்.

நாளாக நாளாக புருஷோத்தமனின் தேஜஸும் பவ்யமும் கூடிக் கொண்டே வந்தது. ஆசார்ய பீடத்தில் அமர்வதற்கு உண்டான அத்தனை  தகுதிகளும் புருஷோத்தமனுக்கு இருப்பதாகப் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டார் விஸ்வாதிகேந்திரர். உரிய காலம் வந்ததும் அவனைப்  பீடத்தில் அமர்த்தி அழகு பார்க்க விரும்பினார் ஸ்வாமிகள். அதற்குரிய வேளையும் வந்தது. ஒரு தினம் விஸ்வாதிகேந்திர சரஸ்வதி  ஸ்வாமிகள் பக்தி மார்க்கத்தைப் பரப்பும் பொருட்டு காசி யாத்திரை புறப்பட்டார். அப்போது புருஷோத்தமனும் உடன் வருவதாகச்  சொன்னார். காசியில் சில காலம் தங்க உத்தேசித்துள்ளேன். எனவே, நீ இப்போது என்னுடன் வர வேண்டாம். சிறிது காலத்துக்குப் பிறகு  புறப்பட்டு வா என்றார் ஸ்வாமிகள். புருஷோத்தமனும் ஸ்வாமிகளைப் பிரிய மனம் இல்லாமல் ஒப்புக்கொண்டான். ஸ்வாமிகள் காசியை  அடைந்தார். அப்போது, ந்ருஸிம்மாச்ரமி ஸ்வாமிகள் என்னும் மகான் காசி ஷேத்திரத்தில் தங்கி, பகவன் நாமங்களைப் பிரசாரம் செய்து  கொண்டிருந்தார். இருவரும் சந்தித்து உரையாடி, ஆன்மிக விவாதங்களை மேற்கொண்டனர். அப்போது, நாம் சங்கீர்த்தன வைபவங்கள்  அதிக அளவில் காசியில் நடந்ததைப் பார்த்து ஸ்வாமிகள் பெருமிதம் கொண்டார். இந்த அளவுக்குத் தென்னாட்டில் நாம சங்கீர்த்தனம்  வளர வேண்டுமானால் அது புருஷோத்தமனால்தான் முடியும். விரைவிலேயே அவனுக்கு மடாதிபதி பட்டம் சூட்டவேண்டும் என்று  முடிவெடுத்தார்.

குருநாதரின் பிரிவைத் தாங்க முடியாமல் ஒரு கட்டத்தில் தன் நண்பனுடன் காசிக்கு யாத்திரை சென்றான் புருஷோத்தமன். அங்கே  புருஷோத்தமனைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் பெருமகிழ்வு கொண்டு, அவனை ஆனந்தமாக அணைத்து சந்தோஷப்பட்டார் ஸ்வாமிகள்.  இருவரும் காஞ்சிபுரம் திரும்பிய பின், ஒரு சுபதினத்தில் புருஷோத்தமனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்வித்து, காஞ்சி மடத்தின்  பீடாதிபதியாக ஆக்கினார் ஸ்வாமிகள். அப்போது புருஷோத்தமனுக்கு ஸ்வாமிகளால் சூட்டப்பட்ட திருநாமமே. போதேந்திர சரஸ்வதி  ஸ்வாமிகள். அதன்பின் பல இடங்களுக்கு யாத்திரை சென்று. நாம ஜபத்தின் பெருமைகளைப் பலருக்கும் போதித்தார் போதேந்திரர்.  ஏராளமான கிரந்தங்களை இயற்றினார். விளக்கவுரைகள் எழுதினார்.

ஒரு சமயம் விஸ்வாதிகேந்திர ஸ்வாமிகளுடன் போதேந்திரர் யாத்திரை சென்று கொண்டிருந்தார். அப்போது உடல் நலம் குன்றி மகா  சமாதி அடைந்தார். விஸ்வாதிகேந்திர ஸ்வாமிகள். குருநாதருக்குச் செய்ய வேண்டிய கர்மங்களை முறையாகச் செய்து முடித்து,  போதேந்திரர், காஞ்சிபுரத்துக்கே திரும்பிவிட்டார். வெவ்வேறு ஊர்களில் நடக்கும் போதேந்திரரின் நாம ஜப உற்சவங்களுக்குப்  பெருமளவில் ஜனங்கள் வர ஆரம்பித்தார்கள். இதே காலத்தில்தான், போதேந்திரருக்கு திருவிசநல்லூரில் நாம ஜபத்தில் பிரபலமாக  இருந்த ஸ்ரீதர ஐயாவாளுடன் பழக்கம் ஏற்பட்டது. இருவரும் இணைந்தே யாத்திரைகள் மேற்கொண்டனர். கிராமம் கிராமமாகச் சென்று  நாம ஜபத்தின் உயர்வைச் சொன்னார்கள். ஒருமுறை போதேந்திரரும் ஸ்ரீதர ஐயாவாளும் பெரம்பூர் என்கிற கிராமத்துக்கு  சிஷ்யகோடிகளுடன் வந்து சேர்ந்தனர். அந்த ஊரில் வசித்து வந்த ஆசாரமான அந்தணர் ஒருவர் தங்கள் இல்லத்துக்கு எழுந்தருளி.  பிட்சை ஏற்குமாறு ஸ்வாமிகள் இருவரையும் கேட்டுக் கொண்டார். அதன்படி அவரது இல்லத்துக்கு ஸ்வாமிகளும் சிஷ்யகோடிகளும்  சென்றனர்.

போதேந்திர ஸ்வாமிகள் பிட்சை எடுத்து உண்ட பிறகே ஸ்ரீதர ஐயாவாள் பிட்சை எடுத்து உண்பது வழக்கம் எனவே போதேந்திரர்  முதலில் பிட்சை எடுத்துக்கொள்ள அமர்ந்தார். ஸ்ரீதர ஐயாவாளும், சிஷ்யகோடிகளும் ஊர் ஜனங்களும் ஸ்வாமிகளுக்கு எதிரே பவ்யமாக  நின்று கொண்டிருந்தனர். அந்தணர் இல்லதைச் சேர்ந்தவர்கள் ஸ்வாமிகளது இலையில் பிட்சைக்காரன் பதார்த்தங்களை ஒவ்வொன்றாகப்  பரிமாறத் தொடங்கினார்கள்.
அந்த அந்தணருக்கு ஒரே மகன். சுமார் ஐந்து வயது இருக்கும். ஊமை, சின்னஞ்சிறுவன் ஆனதாலும் உணவில் மேல் கொண்ட  பிரியத்தினாலும் ஸ்வாமிகளின் இலையில் பரிமாறப்பட்ட பதார்த்தங்கள் தனக்கு உடனே வேண்டும் என்று ஜாடையில் சொல்லி  அடம்பிடித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனைப் பார்த்ததும் ஸ்வாமிகளுக்கு துக்கம் வந்தது. ராம நாமத்தை சொன்னால் மோட்சம்  அடையலாம். அப்படி இருக்கும்போது ஊமையான இந்தச் சிறுவன் எப்படி பகவன் நாமத்தைச் சொல்ல முடியும்? எப்படி இவன் கரை  ஏறுவான் என்பதே ஸ்வாமிகளின் கவலை. ஆனால், அடுத்து அங்கே என்ன நடக்கப் போகிறது என்பதை ஸ்வாமிகள் அறியாதவரா  என்ன?

சிறுவனின் பரிதாப நிலையை நேராகப் பார்த்த பிறகு, ஸ்வாமிகளுடைய கவனம் பிட்சையில் செல்லவில்லை. விருப்பம் இல்லாமல்  சாப்பிட்டார். பல பதார்த்தங்களை இலையில் மீதம் வைத்து விட்டு எழுந்து, வெளியே வந்து அமர்ந்தார். அப்போது ஸ்வாமிகளிடம் ஆசி  பெற ஏராளமானோர் கூடினர். அந்தணரின் குடும்பத்தினரும் பவ்யமாக நின்றிருந்தனர்.

ஊமையான அந்தச் சிறுவன் மட்டும் பசியுடன் ஸ்வாமிகள் சாப்பிட்ட இலைக்கு முன் தவிப்புடன் நின்றிருந்தான். அவரது இலையில்  சில பதார்த்தங்கள் மீதம் இருந்தன. அங்கே வேறு எவரும் இல்லாததால் இலைக்குமுன் அமர்ந்து ஸ்வாமிகள் உண்டது போக மிச்சம்,  மீதி இருந்த உணவு வகைகள் ஒன்றையும் விடாமல் பரபரவென்று உட்கொண்டான். பசி எனும் நெருப்பு தற்போது தணிந்துவிட்டதால்,  சிறுவனின் உள்ளத்தில் ஆனந்தம் குடிகொண்டது.

அடுத்து நடந்த நிகழ்வை ஆச்சரியம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். இதுவரை எந்த ஒரு வார்த்தையயுமே உச்சரிக்காமல் இருந்த  அவனுடைய வாய் ஸ்ரீராம ராம என்று சந்தோஷமாக உச்சரித்தது. இதையே தொடர்ந்து சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். தனக்குப் பேச  வந்துவிட்டதே என்கிற ஆனந்தத்தில் அவன் கூத்தாடினான். வாய் பேச முடியாத தன் மகனின் வாயில் இருந்து ஸ்ரீராம கோஷம்  வருவதைக் கேட்ட அவனுடைய பெற்றோர். திகைத்துப் போய் வாசலில் இருந்து வீட்டின் உள்ளே ஓடினர்.

மகனே.. மகனே! உனக்கு பேச்சு வந்துவிட்டது. அதுவும் ராம நாம ஜபத்துடன் உன் பேச்சைத் துவக்கி இருக்கிறாய் என்று கூறி  அவனுடைய பெற்றோர் கண் கலங்க அவனைக் கட்டித் தழுவினர்.

வெளியே, வாசலில் அமர்ந்திருந்த அந்த மகான் அமைதியாக அனைத்தையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். இதெல்லாம் நடந்தது  இவருடைய கருணையில்தானே! பேச முடியாத மகன் பேசக் காரணமாக இருந்தது இவரல்லவா? ஒரு நாளைக்கு ஒரு லட்சத்து  எட்டாயிரம் முறை, எந்த நேரமும் பகவானின் நாமத்தையே ஜபித்துக் கொண்டிருக்கும் போதேந்திரரின் நாவில்பட்ட உணவின் மீதியை  உட்கொண்டதால் அல்லவா, அந்தச் சிறுவன் பேசினான்! அவன் பேச வேண்டும் என்பதற்காகத்தான். அந்த மகான் தனது இலையில்  பதார்த்தங்களை மிச்சம் வைத்துவிட்டு எழுந்து சென்றாரோ? மகனுடன் சென்று, அந்த மகானின் திருப்பாதங்களில் விழுந்து தொழுதனர்  பெற்றோர்.

கோவிந்தபுரத்தில் போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் இருந்த இடத்துக்கு அருகில்தான் காவிரி நதி! கோடை அல்லாத காலங்களில்  கொப்பளித்துக் கொண்டும் கழித்துக் கொண்டும் ஓடும் அந்த நதியின் அழகை ரசிப்பதற்கும் அங்கே கூடும் சிறுவர்களுடன்  விளையாடுவதற்காகவும் காவிரிக் கரைக்கு அடிக்கடி செல்வார் ஸ்வாமிகள்.

கள்ளங் கபடம் இல்லாத அந்தச் சிறுவர்களுக்கு இணையாக வயது வித்தியாசம் பாராமல் விளையாடுவார் ஸ்வாமிகள். சிறுவர்களின்  ஆனந்தம் கண்டு குதூகலிப்பார். சில சமயம் ஆற்றங்கரையில் சாகசங்கள் சிலவற்றை செய்து காண்பித்து சிறுவர்களை மகிழ்விப்பார்  ஸ்வாமிகள். இது ஸ்வாமிகளுக்கும் சந்தோஷமாக இருக்கும். காவிரி ஆற்றங்கரையில் போதேந்திர ஸ்வாமிகள் இருப்பதை சிறுவர்கள்  பார்த்துவிட்டால் போதும். அவர்களுக்கு குஷி பிறந்துவிடும். துள்ளிக் குதித்து ஓடிவந்து விளையாடுவதற்கென்று ஸ்வாமிகளுடன்  ஒட்டிக்கொண்டு விடுவார்கள்.

அது அடிக்கடி நடக்கக்கூடிய ஒன்று என்றாலும், அன்றைய தினம் நடக்கப் போகும் விளையாட்டுதான் ஸ்வாமிகளின் இறுதியான  விளையாட்டு என்பதை. பாவம் அந்தச் சிறுவர்கள் அறியவில்லை!

அது கோடை காலம் காவிரி ஆற்றில் தண்ணீர் வற்றிப்போய் இருந்தது. நதியின் பெரும் பகுதியில் மணல் தெரிந்தது. தண்ணீர் இருக்கும்  இடத்தைத் தேடித்தான் கண்டுபிடிக்க வேண்டி இருந்தது.

மணல் பகுதியில் இருந்த குழி ஒன்றுக்குள். தான் இறங்கிக்கொண்டு மேலே மணலைப் போட்டு மூடுமாறு சிறுவர்களிடம் கூறினார்  ஸ்வாமிகள். சிறுவர்கள் ஆனந்தமாக மணலை அள்ளிப் போடுகிற நேரம் பார்த்து ஏ பசங்களா! என் மேல் மணலை அள்ளிப் போட்டு  மூடிவிட்டு, நீங்கள் அனைவரும் வீட்டுக்குப் போய்விட வேண்டும். வீட்டில் எவரிடமும் இந்த விஷயத்தைச் சொல்லக்கூடாது. நாளை  பொழுது விடிந்ததும் இங்கே வந்து என்னைப் பாருங்கள் என்ன? என்றார்.

ஸ்வாமிகளுடனான ஒரு விளையாட்டே இது என்று நம்பிய அந்த அப்பாவிச் சிறுவர்கள் போட்டி போட்டுக்கொண்டு. குழிக்குள் மணலை  நிரப்பினார்கள். ஸ்வாமிகளது உருவம் மறைந்துவிட்டது. வாங்கடா, வீட்டுக்குப் போகலாம். சாமீ ஜபம் பண்றாரு. இங்கே நாம நின்னா  அவருக்குத் தொந்தரவா இருக்கும் என்று இருட்டுகிற வேளையில் அனைவரும் கலைந்துவிட்டனர். மறுநாள் காலை தங்களது அன்றாட  அலுவல்களின் பொருட்டு ஸ்வாமிகளைத் தேடினர் அவரது சிஷ்யர்கள். ஆசி பெற வேண்டி. ஊர் மக்கள் ஸ்வாமிகளைத் தேடி வந்தனர்.  இப்படிப் பலரும் ஸ்வாமிகளைத் தேடி கொண்டிருக்க... அவரைக் காணவில்லை என்கிற தகவல் பரவியது பல இடங்களில் தேடிப்  பார்ததனர்.

ஸ்வாமிகளுடன் ஆற்றங்கரையில் அடிக்கடி விளையாடும் சிறுவர்களைக் கூப்பிட்டு விசாரித்தார்கள் பெரியோர். அப்போதுதான், முந்தைய  தினம் நடந்த சம்பவத்தின் வீரியம் அந்தச் சிறுவர்களுக்குப் புரிய ஆரம்பித்தது. கண்களில் நீர் கசிய ஸ்வாமிகளின் மேல் மணலைப்  போட்டு மூடிய விவரத்தைத் தேம்பித் தேம்பிச் சொன்னார்கள்.

சீடர்களும் ஊர்க்காரர்களும் பதறிப்போய் ஆற்றங்கரைக்கு ஓடினார்கள். சிறுவர்கள் அடையாளம் காட்டிய இடத்தில், மேடாக இருந்த  மணலைக் கைகளால் விலக்க ஆரம்பித்தார்கள். அவர்கள் மணலை அள்ளிக்கொண்டிருந்தபோது ஒரு கட்டத்தில் அசாரீ வாக்கு ஒன்று  எழுந்தது. பக்தர்களே! நாம் இந்த இடத்திலேயே ஞானமயமான சித்த சரீரத்தில் இருந்துகொண்டு ஜீவன் முக்தராக விளங்குவோம்.  அதோடு, உலக நன்மைக்காக பகவன் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்துகொண்டே இருப்பதால், நமக்கு எந்தத் தொந்தரவும் செய்ய வேண்டாம்.  தோண்டுவதை நிறுத்துங்கள் இதற்கு மேலே பிருந்தாவனம் ஒன்றை அமைத்துத் தினமும் ஆராதித்து வாருங்கள். ஒவ்வொரு நாளும்  லட்சத்துக்கு எட்டாயிரம் நாம ஜபம் செய்கிற பக்தர்களுக்கு நாம் தரிசனம் தருவோம் என்று அந்தக் குரல், ஸ்வாமிகளின் மொழியாக  ஒலித்தது! இந்த அசரீரி வாக்கைக் கேட்ட அவருடைய பக்தர்களும் சீடர்களும் அதற்கு மேல் குழியைத் தோண்டாமல் மண்ணைப்  போட்டு மூடி விட்டார்கள். அவர் மீது கொண்ட குருபக்தி காரணமாக சில பக்தர்கள். ஆற்று மணலில் விழுந்து தேம்பி அழுதனர். இன்னும்  சிலரோ, நாம சங்கீர்த்தனம் செய்யத் தொடங்கினர்.

ஸ்வாமிகள் நிரந்தாமாகக் குடிகொண்ட இடத்தில் அவரது அசரீரி வாக்குப்படியே ஒரு துளசி மாடம் அமைத்து, மகா அபிஷேகம் நடத்தி,  தினமும் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்து வந்தனர் அவரது பக்தர்கள். ஆற்றங்கரை மணலுக்குள் ஸ்வாமிகள் ஐக்கியமான தினம் கி.பி.1692ம்  வருடம் புரட்டாசி மாதம் பவுர்ணமி. இப்போதும் ஸ்வாமிகளின் அதிஷ்டானத்தில் பவுர்ணமியில் ஆரம்பித்து. மகாளய அமாவாசை வரை  பதினைந்து நாட்கள் ஆராதனை உற்சவம் பாகவதர்களால் சிறப்பாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. இதற்காக நாட்டின் பல பகுதிகளில்  இருந்தும் பக்தர்கள் இங்கு வந்து குவிக்கிறார்கள். ஜீவசமாதியில் இருந்துகொண்டு போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் இன்றைக்கும்  நாமம் ஜபித்துக்கொண்டு தன்னைத் துதிக்கும் பக்தர்களுக்குக் காட்சி தந்து அருள்கிறார். அவரது அதிஷ்டானத்தில் இருந்து வரும் ராம  நாம ஒலியைக் கேட்பவர்கள் இன்றைக்கும் இருக்கிறார்கள். போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளின் அதிஷ்டானத்தை தரிசிப்போமா?  பிரம்மாண்டமான ஆஞ்சநேயர் சன்னிதி. போதேந்திரரின் அதிஷ்டானம் இவை இரண்டும்தான் இங்கே பிரதானம். ஸ்ரீபோதேந்திர சரஸ்வதி  ஸ்வாமிகள் டிரஸ்ட் அமைப்பினர் இந்த அதிஷ்டானத்தைத் திறம்பட நிர்வகித்து வருகிறார்கள். பாலிஷ் செய்யப்பட்ட கருங்கற்களால்  அதிஷ்டானத்தைப் புதுமைப்படுத்தி இருக்கிறார்கள். உயரமான தூண்கள் கொண்ட ஒரு மண்டபத்தின் நடுவே அதிஷ்டானம் இதை வலம்  வரலாம்.

கும்பாபிஷேகத்தின் காரணமாக இந்த அதிஷ்டானத்தைச் சுற்றிலும் உள்ள இடங்களைச் சற்றுத் தோண்டி எடுத்து சீரமைக்க  ஆரம்பித்தார்கள். அப்போது சுமார் ஆறடிக்குக் கீழே அதிஷ்டானத் தோற்றத்தில் ஓர் அமைப்பு தென்பட்டதது. இது, ஆதியில் மருதாநல்லூர்  ஸ்ரீசத்குரு ஸ்வாமிகளால் அமைக்கப்பட்ட அதிஷ்டானமாக இருக்கலாம் என்கிறார்கள். இன்னும் கொஞ்சம் கீழே பார்த்தால், ஆற்று  மணல், ஆம்! மணலுக்குள்தானே தன்னை மூடிக்கொண்டார். இந்த மகான்? மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள் (இவரது காலம் கி.பி 1777-1817  என்பர்) போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை அமைத்தது பற்றி, தெரிந்து கொள்ளலாம். மருதாநல்லூர் சத்குரு ஸ்வாமிகள் காலத்தில்  தஞ்சையை ஆண்டு வந்த மகாராஜா, சத்ரபதி சிவாஜியின் வழி வந்தவர். ஆன்மிகத்தின் பாதையில் தன்னைப் பெரிதும் ஈடுபடுத்திக்  கொண்டவர். மகான்களைப் போற்றியவர்.

மருதநல்லூர் ஸ்வாமிகளின் காலத்தில், கோவிந்தபுரத்தில் உள்ள போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை பக்தர்கள் தரிசிக்க முடியமால்  இருந்து வந்தது. காரணம், அப்போது கரை புரண்டு ஓடிய காவிரியின் வெள்ளம் போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை முழுவதும்  முழ்கடித்துவிட்டது. எவரது கண்களுக்கும் அந்த அதிஷ்டானம் தென்படவில்லை. இந்த நிலையில் தஞ்சை மகாராஜாவின் விருப்பப்படி,  காவிரி நதியைச் சற்றே வடக்குப் பக்கம் திருப்பி, போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்துக்கு எதிர்காலத்தில் எந்தவித பாதிப்பும் வராமல், தடுப்பு  வேலைகளைத் திறம்பட செய்தார் மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள். மக்கள் சக்தியால் முடியாத ஒரு பணியை மகான் சாதித்ததில் பெரிதும்  மகிழந்த தஞ்சை மகாராஜா, மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகளை ஏகத்துக்கும் கவுரவித்து மகிழ்ந்தான். போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை  மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள் எப்படிக் கண்டுபிடித்தார். என்று தகவல் சொல்வார்கள். சுட்டெரிக்கும் காவிரியின் மணலில் படுத்துக்கொண்டே  உருண்டு வருவாரார் தினமும் ஒரு நாள். மகிழ்ச்சி மேலிட ஸ்ரீபோதேந்திரரின் அதிஷ்டானம் இருக்கும் இடத்தைக் கண்டுபிடித்து  விட்டேன். இங்குதான் அவரது ஜீவன் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. என்று கூத்தாடினார்.

அப்போது உடன் இருந்த அரசு அதிகாரிகளும் பக்தர்களும்-அதெப்படி இங்குதான் அவரது ஜீவன் உறங்குகிறது என்பதை சர்வ  நிச்சியமாகக் கூறுகிறீர்கள்? ஆற்று மணலில் எல்லாப் பகுதிகளும் எங்களுக்கு ஒரே மாதிரிதானே காட்சி தருகிறது என்று கேட்டார்கள்.  அதற்கு மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள். பக்தர்களே! படுத்துக்கொண்டே ஒவ்வொரு பகுதியிலும் என் காதை வைத்துக் கேட்டுக் கொண்டே  வந்தேன். இந்த இடத்தில் மட்டும்தான் இன்னமும் ராம ராம எனும் நாம கோஷம் தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. எனவே,  இங்குதான் அவரது ஜீவன் ராம நாமாவை உச்சரித்து வருகிறது என்று தீர்மானித்தேன் என்றார். அடுத்த கணம் அங்கு கூடி இருந்தார்கள்  அனைவரும் மணற்பரப்பில் விழுந்து. போதேந்திரரை மானசீகமாகத் தொழுதார்கள். அதன்பின்தான் போதேந்திரருக்கு இங்கே  அதிஷ்டானம் அமைக்கப்பட்டது. கிழக்கு நோக்கிய முகப்பில் அதிஷ்டானத்தின் பிரதான வாயில். முகப்பில் மூன்று நிலை ராஜகோபுரம்  ஒன்று அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. தற்போது நித்ய பூஜை. அன்னதானம் என்று எதற்கும் இங்கே குறைவில்லை. தினமும் காலை ஆறு  மணிக்கு சுப்ரபாத சேவை. எட்டு மணிக்கு உஞ்சவிருத்தி. ஒன்பது மணிக்கு ஆஞ்சநேயருக்கு அபிஷேகம். பதினொரு மணிக்கு  அதிஷ்டான பூஜை. அதன் பிறகு சமாராதனை, அன்னதானம்.

இதேபோல் மாலை நான்கு மணிக்கு சம்பிரதாய பூஜை ஆறு மணிக்கு விஷ்ணு சகஸ்ரநாம பாராயணம். ஏழு மணிக்கு அதிஷ்டான  பூஜை. ஏழரை மணிக்கு டோலோற்சவம். இதுதான் போதேந்திரர் அதிஷ்டானத்தின் நித்திய வழிபாடு. சுமார் 40 பசுக்களை வைத்து ஒரு  கோ சாலையையும் பராமரித்து வருகிறார்கள். இதன் மூலம் கிடைக்கும் பால், அதிஷ்டானத்தின் பயன்பாடுகளுக்கு மட்டுமின்றி.  திருவிடைமருதூர் ஸ்ரீமகாலிங்க ஸ்வாமியின் அர்த்தஜாம பூஜைக்கும் செல்கிறது. கலியில் நாம சங்கீர்த்தனம்தான் கதி. நமக்கு பக்தி.  ஞானம், விரக்தி, கர்மயோகம், சிரத்தை, தபஸ், நன்னடத்தை சக்தி இப்படி எது இல்லாவிட்டாலும் அதற்கு காரணம் நம்மிடம் நாம ஜபம்  போதவில்லை என்பதே ஆகும். ஏனெனில் நாம ஜபம் பூரணமாக இருந்தால் மேற்சொன்ன யாவும் நம்மிடம் இருக்கும். இந்த வரிகளை  போதேந்திரர் அதிஷ்டான கோயிலில் எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள். உண்மைதான்! கலியில் மோட்சத்தை அடைய இறை நாமம் ஒன்றே  சிறந்தது என்பது ஆன்மிக மேன்மக்களால் சொல்லப்படுகிறது.

நாம ஜபத்தில் பேதமில்லை. அவரவர்கள் தங்களுக்குப் பிடித்தமான நாமத்தை ஜபம் செய்து வரலாம். இதற்கு விதிகளும் நியமமும்  இல்லை. ஆசாரம் இல்லை; அனுஷ்டானமும் இல்லை. பூஜையறை வேண்டும் என்கிற அவசியம் இல்லை. எந்த சந்தர்ப்பத்திலும்  எத்தகைய நிலையிலும், ஆசாரம் குறைவாக இருந்தாலும், ஆண்-பெண் ஆகிய இரு பாலாரும் தங்களுக்கு வசதியான நேரங்களில் பகவன்  நாமத்தை ஜபித்துக்கொண்டே இருக்கலாம். இதற்கான புண்ணியமும் பலனும் வார்த்தைகளில் வர்ணிக்க இயலாதவை.

ஸ்ரீ துர்க்கா ஸப்தஸ்லோகீ...

ஸ்ரீ துர்க்கா ஸப்தஸ்லோகீ...

 
ஓம் மஹாலக்ஷ்மி ஓம் மஹாகாளி ஓம் மஹாசரஸ்வதி தேவதா

மாதர்மே மதுகைடபக்க்னி மஹிஷ ப்ராணா பஹாரோத்யமே
ஹேலா நிர்மித தூம்ரலோசனவதே ஹே சண்டமுண்டார்த்தினி
நி: சேஷீக்ருத ரக்தபீஜ தனுஜே நித்யே நிசும்ப்பாபஹே
சும்ப்பத்த்வம்ஸினி ஸம்ஹராசு துரிதம் துர்க்கே நமஸ்தே(அ)ம்பிகே

ஓம் அஸ்ய ஸ்ரீதுர்க்கா ஸப்தச்லோகீ ஸ்தோத்ர மஹாமந்த்ரஸ்ய, நாராயண ருஷி: அனுஷ்டுபாதீனி சந்தாம்ஸி, ஸ்ரீ மஹாகாளீ-மஹாலக்ஷ்மீ-மஹாஸரஸ்வத்யோ தேவதா: ஸ்ரீ ஜகதம்பா ப்ரீத்யர்த்தே பாடே விநியோக:

ஓம் ஜ்ஞானினாமபி சேதாம்ஸி தேவீ பகவதீ ஹி ஸா
பலாதாக்ருஷ்ய மோஹாய மஹா மாயா ப்ரயச்சதி                              1

துர்க்கே ஸ்ம்ருதா ஹரஸி பீதி மசேஷஜந்தோ:
ஸ்வஸ்த்தை: ஸ்ம்ருதா மதிமதீவ சுபாம் ததாஸி
தாரித்ர்ய து:க்க பய ஹாரிணி காத்வதன்யா
ஸர்வோபகார கரணாய ஸதார்த்ர சித்தா                                                            2

ஸர்வமங்கள மாங்கள்யே சிவே ஸர்வார்த்த ஸாதிகே
சரண்யே த்ர்யம்பகே கௌரி நாராயணி நமோ(அ)ஸ்து தே               3

சரணாகத தீனார்த்த பரித்ராண பராயணே
ஸர்வஸ்யார்த்திஹரே தேவி நாராயணி நமோ(அ)ஸ்துதே                  4

ஸர்வஸ்வரூபே ஸர்வேசே ஸர்வ சக்தி ஸமன்விதே
பயேப்ப்யஸ் த்ராஹி நோ தேவி துர்க்கா தேவி நமோ(அ)ஸ்துதே 5

ரோகானசேஷா நபஹம்ஸி துஷ்டா ருஷ்டா து காமான் ஸகலானபீஷ்டான்
த்வாமாச்ரிதானாம் ந விபந்நராணாம் த்வாமாச்ரிதா ஹ்யாச்ரயதாம்ப்ரயாந்தீ 6

ஸர்வா பாதா ப்ரசமனம் த்ரைலோக்யஸ்யாகிலேச்வரி
ஏவ மேவ த்வயா கார்ய மஸ்மத்வைரி விநாசனம்                                 7

குஹ்யாதி குஹ்ய கோப்த்ரீ த்வம் க்ருஹாணாஸ்மத் க்ருதம் ஜபம்
ஸித்திர்ப்பவது மே தேவி த்வத்ப்ரஸாதான் மயி ஸ்த்திரா....

திருக்களிற்றுப்படியார் பகுதி மூன்று...

திருக்களிற்றுப்படியார் பகுதி மூன்று...

66 ஆதனமும் ஆதனியுமாய் நிறைந்து நின்றவனைச்
சேதனனைக் கொண்டே தெளிவுற்றுச் சேதனனைச்
சேதனனிலே செலுத்திச் சிற்பரத் தராய் இருப்பர்
ஏதமறக் கண்டவர்கள் இன்று.

தத்துவக் கூட்டங்களையே இருக்கையாகக் கொண்டு அவற்றில் விளங்கும் உயிர்களை நீக்கமறப் பொருந்தி இருக்கும் சிவபெருமானை அவனுடைய கருணை திருஉருவாய்க் காசியினில் தோன்றும் குருவினால் தெளிய அறிந்து அறிவுடைப் பொருளாகிய தம்மைப் பேரறிவாளனாகிய இறைவன் திருவடியிலே செலுத்திச் சிவபரமாகவே நிற்பார்கள். தமது குற்றங்களை அறுத்தவர்களாகிய சிவஞானிகள்.

ஆதனம் என்பது இருக்கை என்று பொருள்தரும். ஆதனி என்பது இருக்கையில் அமர்ந்தவரைக் குறிக்கும் தத்துவக் கூட்டங்களை இருக்கை யாகவும் அவற்றில் தங்கிச் செயல்படும் உயிர்களை இருக்கையில் அமர்ந்தவர் ஆகவும் ஆசிரியர் குறிப்பிடுகின்றார். தத்துவக் கூட்டங்களிலும் அவற்றோடு பொருந்திய உயிர்களிடத்தும் நீக்கமற நிறைந்திருப்பவன் சிவபெருமான். ஆயினும் அவற்றுள் தோய்வற்றும் நிற்கிறான். எனவே ஆதனமும் ஆதனியுமாய் நிறைந்து நிற்பவன் என்று இறைவனைக் குறிப்பிட்டார்.

பாடலில் சேதனன் என்ற சொல் மூன்று இடங்களில் வருகிறது. சேதனன் என்ற சொல்லுக்கு அறிவுடையவன் என்று பொருள் இச்சொல் ஒவ்வோரிடத்தும் ஒவ்வொரு பொருள் தந்து பாடலில் இடம் பெறுகிறது. முதலில் வருகிற சேதனன் என்ற சொல் பக்குவமடைந்த உயிர்களுக்கு மெய்ப் பொருளை உணர்த்த வந்த ஞான ஆசிரியனைக் குறிப்பிடுகிறது. இரண்டாவது வருகிற சேதனனை என்ற சொல் , உணர்ந்த உணரும் இயல்புபடையதாகி அறிவுடைப் பொருள் ஆகிய உயிரைக் குறித்தது. மூன்றாவது வருகின்ற சேதனனிலே என்ற சொல் பேரறிவினனாகிய சிவ பெருமானைக் குறித்தது. எனவே அறிவு வடிவாகிய ஞானாசிரியன் மெய்யுணர்வை உபதேசிக்க அதனைப் பற்றிக் கொண்டு உயிர்கள் அறிவே வடிவாகிய இறைவனிடத்தில் தம்மை முழுக்க ஆட்படுத்தி இருப்பர் என்ற திரண்ட பொருளை ஆசிரியர் உணர்த்துகிறார்.

இவ்வாறு தெளிவுற்று, அறிவினைச் சிவபரம் பொருளிடத்திலே செலுத்தியவர்கள் தன் முனைப்பு அற்று இறைவனுக்கு மீளா அடிமை பூண்டவர்கள் தம்முடைய உயிரைப் பிணித்த குற்றங்கள் எல்லாம் நீங்கப் பெற்று விளங்குவார்கள். ஏதம்  குற்றம்.

67 விரிந்தும் குவிந்தும் விழுங்குவர்கள் மீண்டும்
தெரிந்தும் தெரியாதே நிற்பர் தெரிந்தும்
தெரியாது நிற்கின்ற சேயிழைபால் என்றும்
பிரியாது நின்றவனைப் பெற்று.

உலகமெங்கும் நீக்கமற நிறைந்திருந்தும் உயிர் உணர்வுக்கு வெளிப்படாமல் இருக்கிற தன் திருவருளோடு நீக்கமின்றி நிற்பவன் சிவ பெருமான். அப்பெருமானுடைய அடியவர்கள் திருவருளின் வழி நின்று தற்போதம். இழந்தவர்கள். ஆகையினால் இறைவன் யாவற்றிலும் பரந்து நிற்கிறான் என்பதை உணர்ந்தும் தம்மை உணர்ந்து அதனுள் அடங்கியும் இறைவன் என்னும் பேரமுதை விழுங்கியும் திளைப்பார்கள். அந்நிலையில் யாவற்றையும் அறிந்து அறியாதவர் போல் எதனிலும் தோய்வற்று நிற்பார்கள்.

தெரிந்தும் தெரியாது நிற்கும் சேயிழை ஆகிய திருவருளின் வழியாக அவளை என்றும் பிரியாது நிற்கும் இறைவனைப் பெற்று விரிந்தும் குவிந்தும் விழுங்குவார்கள் ஆகிய அடியார்கள் அவனை அறிந்தும் அவனோடு ஒன்றுதலால் தன் முனைப்பு இல்லாது நிற்பர் என்று பொருள் கொள்வர். தெரிந்தும் தெரியாது நிற்கும் சேயிழை என்று திருவருளைக் குறிப்பதற்குக் காரணம் என்ன வெனின் எங்கும் நிறைந்த திருவருள் யாருக்கும் புலப்படாது நிற்றல் ஆதலின். மற்றொன்று யாவற்றொடும் பொருந்தி இருந்தும் அவற்றுள் எல்லாம் தோய்வற நிற்றலினால் என்க.விரிந்தனை குவிந்தனை விளங்கு உயிர் உமிழ்ந்தனை  எனத் தொடங்கும் திருஞான சம்பந்த நாயனார் தேவாரப் பாடல் ஆசிரியரால் எடுத்தாளப்பட்டுள்ளது. அநிந்து மகிழற்கு உரியது. விரிதல் சிவத்தோடு பொருந்தி வியாபகத் தன்மை அடைதல். குவிதல் உணர்வுகள் உலகத்துப் பொருள்களில் படராமல் சிவபரம் பொருளிடத்தே மட்டிலும் செல்லுதல். விழுங்குதல், பருகுதல் போன்ற ஆர்வத்தோடு சிவப் பேரின்பத்தை நுகர்தல், வழங்குகின்றாய்க்கு உன் அருளார் அமுதத்தை வாரிக்கொண்டு விழுங்குகிறேன்  என்று திருவாசகத்தின் அடைக்கலப்பத்தில் மணிவாசகப் பெருந்தகை அருளியது காண்க.

68 தாமடங்க இந்தத் தலமடங்கும் தாபதர்கள்
தாமுணரில் இந்தத் தலமுணரும் தாமுனியில்
பூ மடந்தை தங்காள் புகழ் மடந்தை போயகலும்
நாமடந்தை நில்லாள் நயந்து.

சிவதோடு ஒன்றிய சிவஞானச் செல்வார்கள் உள்ளதை உள்ளவாறு அறிவார்கள். அவர்கள் அறிவு தனக்கென அறியும் அறிவன்று ஆதலால் அவர்களின் ஞானத்தின் பயன் உலகத்தார் அனைவருக்கும் அறிவை விளக்கி நடத்திக் கொடுக்கும். அவகளின் அடக்கம்  உலகத்தார் அனைவருக்கும் பொறியடக்கத்தினைக் கற்பிக்கும். அத்தகைய ஞானிகள் வெகுளியை வென்றவர்கள். ஆயினும் ஏதேனும் ஒரு காரணத்தால் யாரேனும் இச்சீரியர்களுக்குச் சீற்றம் வருமாறு நடந்து கொண்டார் எனின், அச்சீற்றத்திற்கு ஆளானவர்களிடத்துத் திருமகள் தங்கமாட்டாள். புகழ் மடந்தையும் போய் அகலுவாள். நாமகளாகிய கல்வியும் அவர்களிடத்து நில்லாள்.

உணர்ந்தும் அடங்கியும் வாழுகின்ற சிவஞானிகள் ஒரு நாட்டில் இருப்பது நாட்டுக்கும் மக்களுக்கும் நலம் பயக்கும். அவர்கள் அறிவும் அடக்கமும் மற்றையோருக்கும் வழிகாட்டுவதால் அனைவரும் அப்பெருமக்கள் வழிப் பின்பற்றித் தாமும் அறிந்தும் அடங்கியும் ஒழுகிப் பயன்பெறுவர்.

அறுபகை செற்ற இச் சிவஞானியர் சிவத்தைக் கடிந்து வென்ற வர்கள் எனவே அவர்கள் யாரிடத்தும் எப்போதாயினும்  யாரே ஆயினும் அவர்களுக்கு சினமூட்டும் வண்ணம் தவறு இழைப்பார்கள் ஆயின் சிவ ஞானியர்க்கு ஓர் கணமே வெகுளி தோன்றி மின்னல்போல் மறைந்து விடும். எனவே தான் திருவள்ளுவர், குணம் என்னும் குன்பேறி நின்றார் வெகுளி, கணமேயும் காத்தல் அரிதுஎன்றார். நொடிப்பொழுதே ஆயினும்,விற்பிடித்து நீர் கிழிய எய்த வடுப் போல மாறுமே சீர் ஒழுகு சான்றோர் சினம் என்பது உண்மையே ஆயினும், அதனால் சின மூட்டிய வருக்கும் நேரும் கேடு அளவிடற்கரியது. தவறு இழைத்தவர்களுக்குச் செல்வம் அகலும் புகழ் அழியும் கல்வியும் நீங்கும் என்று சிவஞானியிரின் பெருமையை ஆசிரியர் எடுத்துரைத்தார்.

69 துரியம் கடந்தசுடர்த் தோகையுடன் என்றும்
பிரியாது நிற்கின்ற பெம்மான் துரியத்தைச்
சாக்கிரத்தே செய்தருளித் தான் செய்யும் தன்மைகளும்
ஆக்கியிடும் அன்பர்க்கு அவன்.

ஒளியே வடிவான அருட்சத்தியுடன் என்றென்றும் பிரிப்பின்றி நிற்கின்ற சிவபெருமான் தன்னிடத்து மீளாத அன்பு பாராட்டும் மெய் அடியார்களுக்குச் சிவப் பேரின்பத்தை அவர்கள் இவ்வுலகில் வாழ்கின்ற போதே வழங்கியருளுவான். அருள்பெற்ற அடியவர்கள் நனவு நிலையிலேயே துரிய நிலை எய்துவார் அந்நிலையில் சிவபெருமானின் திருவருட் செயல்கள் அவன் அடியார்களின் செயலாகவே நிகழும் வண்ணம் தன் திருவருட் சத்தியினை அவர்களிடத்துத் திகழச் செய்வான்.

இறைவன் உயிர்களின் சுட்டறிவிற்கும் சிற்றறிவுக்கும் எட்டாத நிலையிலே உள்ளவன் என்பதை துரியம் கடந்த...... பெம்மான் என்பதனால் உணர்த்தினார். யாவர்க்கும் அரியவனாகிய தன்னைப் பிரியாத திருவருட் சத்தியுடன் மெய்யடியவர்களுக்கு எளிவந்து அவர்களுக்கு உடனாய் நின்று அவர்களின் வாயிலாகத் தன் அருட்செயல்களை நிகழ்துவிப்பான். அப்போது மெய்யடியார்கள் நனவு நிலையிலேயே துரிய நிலை கைவரப் பெறுவார்கள். இறைவனின் ஆற்றல் அடியவர்களின் ஆற்றலாகவே விளங்கித் தோன்றும். சிவஞான சித்தியார் இப்பெருமக்களை சாக்கிரத்தே அதீதத்தைப் புரிந்தவர்கள் எனவும் சர்வ சங்க நிவர்த்தி வந்த போதனர்கள் எனவும் பராவு சிவர் எனவும் குறிப்பிட்டுப் போற்றும்.

இத்தகைய மெய்யடியார்கள் இறைவன் திருவருளால் நிகழ்த்திய அற்புதச் செயல்களை நால்வர் வாழ்க்கையில் நிகழ்ந்தவற்றை எடுத்துக் காட்டி இதனை அடுத்துவரும் நான்கு பாடல்களிலும் ஆசிரியர் விளக்குகிறார்.

70 ஓடம் சிவிகை உலவாக் கிழியடைக்கப்
பாடல் பனைதாளம் பாலை நெய்தல்  ஏடெதிர் வெப்பு
என்புக்கு உயிர் கொடுத்தல் ஈங்கிவைதாம் ஓங்கு புகழ்த்
தென்புகலி வேந்தன் செயல்.

தென்புகலி என்று புகழ் பெற்று ஓங்கிய சீர்காழிப்பதியிலே அவதரித்தவர் திருஞான சம்பந்தப் பெருமான். அவர் திருக்கொள்ளம் பூதூர் என்ற திருப்பதிக்குச் செல்லுங்கால் ஓடக்காரன் இல்லாமையால் ஓடத்தில் ஏறித் திருப்பதிகம் பாடி அக்கரை சேர்ந்தார். அவருடைய திருப் பாடல்களைக் கேட்டு நுகர்ந்த சிவபெருமான் அவருக்கு திருஅரத்துறையிலே முத்துச் சிவிகை ஒன்று வழங்கினான். அவருடைய தந்தையார் வேள்வி நடத்த விரும்பினார். திருஞானசம்பந்தர் திருவாவடுதுறைப் பெருமான் முன்னிலையில் இடரினும் தளரினும் எனத் தொடங்கும் திருப்பதிகத்தை  விண்ணப்பிக்க சிவபெருமான் எடுக்கக் குறையாத பொற்கிழி ஒன்றை அவருக்கு வழங்கினார் திருமறைக்காட்டில் மறைக்கதவம் அடைக்க சதுரம் மறைதான்  என்று தொடங்கும் திருப்பதிகத்தைப் பாடினார். ஞான சம்பந்தர் தன்னுடைய மென்மலர்க் கைகளால் தாளம் இட்டுப் பாடியதைக் கே ட்ட இறைவன் திருக்கோலக்காவிலே அவருக்குப் பொற்றாளம் வழங்கினாள்.பாலை நிலமாக இருந்த திருநனிபள்ளியைத் தமது அருட் பதிகத்தால் நெய்தல் நிலமாக மாற்றினார். சமணரோடு நடந்த வாதிலே, திருஞானசம்பந்தர் இட்ட  திருப்பதிக ஏடு வெள்ளத்தைக் கிழித்துக் கொண்டு எதிர் ஏறிச் சென்றது. மதுரையை ஆண்ட கூன் பாண்டியன் வெப்பு நோயினால் துயருற்ற போது, திருஞான சம்பந்தர் திருநீற்றுப் பதிகம் பாடி நோய் தீர்த்தருளினார். மயிலாப்பூரிலே மட்டிட்ட புன்னையம் கானல் எனக் தொடங்கும் திருப்பதிகத்தை இசைக்க எலும்புகள் பெண் உருப்பெற்றுப் பூம்பாவையாக விளங்கும் அற்புதத்தைத் திருவருளால் நிகழ்த்தினார். இத்தகைய அற்புதங்கள் எல்லாம் திருஞானசம்பந்தர் நிகழ்த்திய செயற்கரிய செயல்களாகும்.

71 கொல்கரியின் நீற்றறையின் நஞ்சின் கொலை தவிர்த்தல்
கல்லே மிதப்பாய்க் கடல் நீந்தல்  நல்ல
மருவார் மறைக்காட்டில் வாசல் திறப் பித்தல்
திருவாமூ ராளி செயல்.

நடுநாட்டில் திருவாமூரில் அவதரித்தவராகிய திருநாவுக்கரசு நாயனார் சமணத்திலிருந்து சைவ  சமயம் திரும்பியதைப் பொறாத சமணர்கள் அக்காலத்து ஆண்டுவந்த பல்லவ மன்னனைத் தூண்டி அவருக்குப் பல இடையூறுகளை விளைவித்தார்கள் . திருநாவுக்கரசரை பட்டத்து யானையைக் கொண்டு தலையை இடற முயன்றனர். சுண்ணாம்புக் காளவாயில் இட்டும், பாற்சோற்றில் நஞ்சு கலந்து ஊட்டியும் கல்லிலே பிணித்துக் கடலில் இட்டும் ஆளுடைய அரசைக் கொல்ல முயன்றனர். இறைவன் திருவருளால் அப்பர் பெருமான் இந்தக் கொலை முயற்சிகளையெல்லாம் வென்றார். திருமறைக் காட்டில் மறைகள் பாடி அடைப்பித்த கதவை பண்ணின் நேர் மொழியாள் உமை பங்கரோ என்று தொடங்கும் திருப்பதிகம் பாடித் திறப்பித்தார். இவை இறைவன் திருவருளால் திருநாவுக்கரசு நாயனார் நிகழ்த்திய அற்புதச் செயல்கள்.

72 மோகம் அறுத்திடின் நாம் முத்தி கொடுப்பதென
ஆகமங்கள் சொன்ன அவர் தம்மைத் தோகையர்பால்
தூதாகப் போகவிடும் வன்றொண்டன் தொண்டுதனை
ஏதாகச் சொல்வேன் யான்.

சுந்தரமூர்த்தி நாயனார் புத்தூர் சடங்கவி சிவாச்சாரியர் திருமகளை மணப்பதற்காக மணக்கோலம் கொண்டிருந்த போது, சிவ பெருமான் கிழவேதியர் உருவில் வந்து அற்பதப் பழ ஆவணம் காட்டி அவரைத்தடுத்து ஆட்கொண்டார். அப்போது சுந்தரமூர்த்தி நாயனார்வன் மைகள் பேசி வாதாடியதனால் வன் தொண்டர் என்ற பெயரைச் சிவ பெருமான் அவருக்குச் சூட்டினான். அத்தகைய சிவபெருமான் உரைத்த ஆகமங்கள் மோகத்தை அறுத்தாலே இறைவன் முத்தி கொடுப்பான் என்று முழங்குகின்றன. ஆயினும் வன் தொண்டர் ஆகிய சுந்தர மூர்த்தி நாயனாரின் பொருட்டுப் பரவையார், சங்கிலியார் ஆகிய இருவரிடத்தும் சிவபெருமானே வன் தொண்டருக்காகத் தூது நடந்தான் அத்தகைய நம்பி ஆரூரரின் தொண்டுகளை என்னால் எவ்வாறு எடுத்துரைக்க இயலும்?

73 பாய்பரியோன் தந்த பரமானந்தப் பயனைத்
தூய திருவாய் மலராற் சொற்செய்து மாயக்
கருவாதை யாம் அறியாவாறு செய்தான் கண்டாய்
திருவாதவூர் ஆளும் தேன்.

வேதத்தினையே தனக்குரிய குதிரையாகக் கொண்டு அதன் மேல் தாவி ஏறி வருபவன் சிவபெருமான். அந்தப் பேரின்ப வெள்ளமாகிய பெருமானை தனது தூய திருவாயில் மலர்ந்த மலர்களாகிய சொற்களால் மாலை தொடுத்துச் சூட்டி அந்தப் பாமாலையை எம்போல்வார் மனம் கசிந்து ஓதுவதனால் அதன் பயனாக எமது பிறவிப் பிணியை திருவாதவூரர் ஆகிய தேனனைய மாணிக்கவாசகப் பெருமான், தீர்த்தருளினார். திருவாசகத்தைத் தேன் என வழங்குதல் அறிஞர் மரபு. ஆசிரியர் திருவாசத்தை அருளிய மணிவாசகப் பெருமானையே தேன் என்று பாராட்டினார். மாணிக்கவாசகர் தமது தூய்மையான திருவாய் மலரினாலே சொல் மாலை செய்தார். அத்தகைய திருவாசகத்தை ஓதியதால் என்போல் அடியார்கள் கருவாதை  உட்பட்டுக் கலங்காதவாறு செய்தார் என்று நன்றி பாராட்டுகிறார்.

74 அம்மையிலும் இம்மையிலும் அச்சந் தவிர்த்தடியார்
எம்மையுமாய் எங்கும் இயங்குதலான் மெய்ம்மைச்
சிவயோகமே யோகம் அல்லாத யோகம்
அவயோகம் என்றே அறி.

இப்பிறப்பிலும் இனிவரும் பிறப்புக்களிலும் தோன்றுகின்ற அச்சத்தைத் தவிர்த்து என்றென்றும் எங்கெங்கும் அடியார்களின் துன்பத்தைத் துடைப்பது உண்மையான சிவயோக மேயன்றி வேறில்லை. சிவபெருமானைக் கருத்தில்  இருத்திச் செய்கின்ற யோகத்தைத் தவிர மற்றைய யோக முறைகள் யாவும் பயனற்றவை என்று அறிவாயாக.

யோக நெறிகள் எனப்படுவன பலவகை. அவை எட்டு உட்பிரிவுகளை கொண்டன. ஆதலால் அட்டாங்க யோகம் எனப்படும். இந்த நெறியில் பயில்வோர் சிவபெருமானைப் பற்றுக் கோடாகக் கொண்டு ஒழுகினாலன்றி யோகநெறி தானே பயன்தரவல்லதன்று. ஆதலால் பிற வகை யோகப் பயிற்சிகளை அவயோகம் என்று குறித்தார்.

சிவயோகப் பயிற்சி இம்மை மறுமை அம்மை எனப்படும் மும்மையிலும் பயன் தருவதனால் அதன் வழி ஒழுகிய மெய்யடியார்க்கும் அவர்களைச் சார்ந்தார்க்கும் பிறப்பினால் வருகின்ற அச்சம் விளையாது என்று உறுதிபடக் கூறினார்.

75 மன்னன் அருள் எவ்வண்ணம் மானுடர்பால் மாணவக
அன்ன வகையே அரன் அருளும்  என்னில்
அடியவரே எல்லாரும் ஆங்கவர்தாம் ஒப்பில்
அடியவரே எல்லாம் அறி.

நாடாளும் மன்னவன் தன் குடிகளிடத்து ஒத்த அருள் கொண்டு அவர்களை முறை செய்து செங்கோல் செலுத்துவான். அது போலவே உலகத்து உயிர்கள் யாவற்றையும் நடுவு நிலை பிறழாமல் சிவபெருமானும் காத்து அருள் புரிவான். உலகத்து உயிர்கள் யாவும் சிவ பெருமானின் அடியவரே. ஆயினும் அவனிடத்து மிக்க அன்பு கொண்டு ஒழுகி அவன் திருவடியை அன்றிப் பிறிதொன்றினை நினையாதவர்க்கு அவன் மிகுந்த அருள்பாலிப்பான் . அத்தகைய அடியவர்களே அவனோடு ஒத்து நிற்றலால் யாவையுமாய்த் திகழ்வார்கள் என்று அறிவாயாக.

வேண்டுதல்  வேண்டாமை இலான் ஆகிய இறைவன் தன் அடியவரிடத்து மட்டிலும் அன்பு பூண்டு அருள்பாலிக்கிறோன் என்பது நடுவு நிலைமை  திறம்பிய செயல் ஆகாதோ? அவனது அருட் குணத்திற்கு இழுக்கன்றோ? என்று  மாணவர் வினாவிய வழி அவருடைய ஐயத்தைத் தீர்த்து விளக்கம் சொல்லுவது போல அமைந்தது இந்தப் பாடல் .

மண்ணுலகத்து வேந்தர் தம் குடிமக்கள் யாவரையும் தண்ணளியோடு புரந்து வரும் கடப்பாடு உடையவர்கள். அவ்வாறே தீமை காணுங்கால் ஒப்ப நாடி அந்தக ஒறுத்தலும் வேந்தர்கள் கடமை. இதனால் வேந்தர்கள் தம் ஆணை வழி ஒழுகினார்க்குப் பரிசுகள் தந்து சிறப்பித்தும் ஒழுகா தார்க்குத் தண்டம் விதித்தும் நடக்கின்ற முறைமை நடுவு நிலைமை திறம்பிய செயலாகாது அறமேயாகும்.

அது போன்றே இறைவனும் வேண்டுதல் வேண்டாமை இலான் ஆயினும் அவனோடு ஒற்றித்து நிற்கும் அடியார்களுக்குப் பேரின்பத்தை வழங்கியும், அவன் ஆணை வழி நில்லாதார்க்கு அவ்வவர் தகுதிக்கேற்பப் படி நிலையிலே வைத்தும் முறை செய்வான். இதுவும் ஒரு பால் கோடுதல் ஆகாது. நீதிமுறைமையாகவே கொள்ளப்படும். அவ்வாறு நிகழ்வது அவனது ஆணையே அன்றி விருப்பு வெறுப்புக்களால் அன்று. அவனோடு ஒற்றித்த அடியவர்கள் இவ்வுலகில் மிக்க பெருமைக்கு உரியவர்கள்.

76 உடம்புடைய யோகிகள் தாம் உற்ற சிற்றின்பம்
அடங்கத்தம் பேரின்பத்து ஆக்கில்  தொடங்கி
முளைப்பதும் ஒன்றில்லை முடிவதும் ஒன்றில்லை
இளைப்பதும் ஒன்றில்லை இவர்.

அணைந்தோர் ஆகிய சீவன் முத்தர்கள் எனப்படுவோர் இவ்வுலகில் உடம்போடு வாழ்கிற காலத்திலேயே சிவபெருமானதுபேரருளுக்கு உரியவர்கள் ஆகிறார்கள்.  அவர்களுக்கு உலகியல் இன்பங்கள் வரினும் அவை இறைவனுக்கே உரியன என்று கருதுவர். விருப்பு வெறுப்பு இரண்டு மின்றி வாழ்ந்தால் அவர்களை ஏறுவினை பற்றுவதில்லை. எனவே இனியும் பிறப்பிற்கு ஆட்பட மாட்டார்கள் இறப்பு என்பதும் அவர்களுக்கு இல்லை அவர்கமுக்குத் தளர்ச்சியும் வருவல்தில்லை.

உடம்புடைய யோகிகள் என்பது இங்கு சீவன் முத்தரைக் குறித்தது. அவர்கள் தன் முனைப் பற்று இன்பத்தில் மகிழ்தலும் துன்பத்தில் வாடுதலும் இன்றி இருப்பதனால் அவர்களுக்குப் பிறவி முளைப்பதில்லை என்றார். அவர்கள் மும்மலங்களும் நீங்கியவர்கள் ஆதலால் முடிவதும் ஒன்றில்லை என்றார். அவர்களுக்கு இன்பத்தால், வரும் மயக்கமும் துன்பத்தால் வரும் சோர்வும் தளர்ச்சியைத் தருவது இல்லை எனவே இளைப்பதும் ஒன்றில்லை என்றார்.

77 பேரின்பமான பிரமக் கிழத்தியுடன்
ஓரின்பத்து உள்ளானை உள்ளபடி பேரின்பம்
கண்ட வரே கண்டார் கடலுயிர்த்த இன்னமுதம்
உண்டவரே உண்டார் சுவை.

பேரின்ப வெள்ளமாகிய சிவபெருமான் தன்னுடைய திருவருளோடு கூட நீக்கமின்றி நின்று இவ்வுலகத்திற்கு அருள்பாலித்து வருகிறான். இன்பக்  கடலான இறைவனை அவனது திருவருள் செலுத்திய வழியிலே சென்று கண்டு அவனோடு ஒன்றிய அடியவர்களே உண்மையான இன்பத்தை உணர்ந்தவர்கள் ஆவர். பாற்கடலில் தோன்றிய அமுதத்தை மாந்தியவர்களே அதன் சுவையை உணர்ந்தாற்போல சிவப் பேரின்பத்தை அருந்தியவர்களே அதன் இயல்பை உணர்ந்தவர்கள் ஆவார்.

உள்ளதனை உள்ளபடி காணுவதற்கு உபாயம் ஒன்றுதான் என்பது இப்பாடலில் வலியுறுத்தப்பட்டது. தம் முனைப்பு அற்று தலைவன் தான் சேர்ந்தார் மட்டிலுமே அவனுடைய பேரின்பத்தை நுகர்ந்தவர் ஆவார்.நுகர்ச்சி இத் தன்மையது என்று சொல்லுவதும் இயலாது. மற்றையோர்க்கு அச்சுவை தெரியவும் வாராது. படி நிலைகளிலே பயின்று திருவடியிலே திளைத்து அப் பேரின்பத்தை நுகர்தல் வேண்டும் என்பதை ஆசிரியர் உணர்த்தினார்.

78 நங்கையினால் நாமனைத்தும் செய்தாற் போல் நாடனைத்தும்
நங்கையினாற் செய்தளிக்கும் நாயகனும்நங்கையினும்
நம்பியாய்த் தான்நடுவே நாட்டப் பெறுமிதுகாண்
எம்பெருமானார் தம் இயல்பு.

நாம் நமது கையினால் விரும்பியவற்றைச் செய்கிறோம். இறைவன் தன்னோடு பிரிப்பின்றி நிற்கின்ற சத்தியாகிய நங்கையினால் உலகனைத்தும் காத்தும் படைத்தும் கரந்தும் செயலாற்றுகிறான். அத்தகைய அப்பனும் அம்மையும் உயிர்களின் உள்ளத்திலே என்றும் பிரியாது விளங்குகின்றனர். இதுவே சிவபெருமானது உண்மை இயல்பாகும்.

முதலில் வருகிற நங்கையினால் என்ற சொல்லை நம் கையினால் என்று பிரித்துப் பொருள் கொள்ளவேண்டும். இந்த உலகில் நாம் இயற்றும் எல்லாச் செயல்களையும் நமது கையினாலேயே இயற்றுகிறோம். மனிதனின் கை நுட்பமான காரியங்களுக்கும் பயன்படுகிறது என்பதை உயிரியலாளர்கள் ஆராய்ந்து தெரிவித்துள்ளார்கள். அதற்குக் காரணமாக அவர்கள் சொல்லுவது, மனிதக் கை ஒன்றில் தான் பெருவிரல் மற்றைய எல்லா விரல்களோடும் எளிதில் பொருந்திப் பணியாற்ற முடியும் என்பதாகும். இந்த அமைப்பு , பிற உயிரினங்களிடத்து இல்லை, இந்த அமைப்பை தி ஆப்போசிங் தம்ப் என வழங்குவர்.

இறைவனோ உலக முழுவதையும் ஆக்கவும் காக்கவும் ஒடுக்கவும் மறைக்கவும் அருளவும் நங்கையைக் கொண்டு இயற்றுகிறான். இவ்விடத்தில் நங்கை என்பது இறைவனோடு நீக்கமின்றி நிற்கும் சிவ சத்தியைக் குறித்தது. அருளது சத்தியாகும் அரன் தனக்கு. அருளை இன்றித் தெருள் சிவம் இல்லை. அந்தச் சிவமின்றிச் சத்தி இல்லை  என்பது அருள் நந்தி சிவனார் சிவஞான சித்தியாரில் எடுத்துரைக்கும் உண்மை.

சிவமும் சத்தியுமாக இணைந்து உயிர்களின் உள்ளம் தோறும் எழுந்தருளி விளங்குவதாய், உயிர்களுக்குப் பாச நீக்கமும் சிவப்பேறும் வழங்குவதாய் அந்தப் பேற்றினை வழங்குவதற்குத் தம் ஒப்பற்ற கருணையினால் ஐந்தொழிலும் நடத்துவதாய் உள்ளதே அம்மையப்பரின் இயல்பு என்பதனை இப்பாடல் தெளிவுறுத்தினார்.

79 பொன்னிறம் கட்டியினும் பூணினும் நின்றாற்போல்
அந்நிறம் அண்ணலும் அம்பிகையும் செந்நிறத்தள்
எந்நிறத்த னாயிருப்பன் எங்கள் சிவபதியும்
அந்நிறத்த னாயிருப்பன் ஆங்கு.

கட்டிப் பொன்னின் இயல்பும் நிறமும் அதனால் செய்யப் பெற்ற வகை வகையான அணிகலன்கள் யாவற்றிலும் மாற்றமின்றி அப்படியே இருக்கும் . அதுபோலவே சிவமும் சத்தியும் பொன்னும் அணிகலனும் போல  வேறுபாடு அற்று விளங்கும். திரு நின்ற செம்மையாளனாகிய சிவ பெருமானின் ஆற்றலே வடிவாகிய சிவசத்தி எங்கு எப்படி எந்நிறத்ததாய் இருக்குமோ அங்கு அப்படி அந்நிறத்தனாய் எங்கள் இறைவனாம் சிவ பெருமாவுனும் நிற்பன்.

சத்திக்கும் சிவத்துக்கும் இயல்பிலும் மாறுபாடு இல்லை. இருப்பும் மாறுபடாது. சத்தியைத் தனியே வழிபடும் கொள்கை சைவ சமயத்திற்கு ஏற்புடையதன்று. அவ்வாறே சத்தியை விடுத்துச் சிவத்தை மட்டும் வழிபடுவதையும் சைவ சமயம் ஏற்காது. தோலும் துகிலும் குழையும் சுருள் தோடும் பால் வெள்ளை நீறும் பசுஞ் சாந்தும் சூலமும் தொக்க வளையும் உடைய தொன்மைக் கோலமே சைவ சமயத்தவர் வழிபடும் திருக்கோலமாகும்.

பொன்னின் மாற்றும், நிறமும் அதனால் செய்யப்பெற்ற அணிகலன்களிடத்தும் மாறாதிருப்பது போலக் கட்டிப் பொன்னாகிய சிவபெருமானும் அணிகலனாகிய திருவருளும் தமக்குள் வேறுபாடுஅற்றுத் திகழும். இப்பாடலில் செந்நிறத்தாளகிய அன்னை எந்நிறத்தாளாயிருப்பள் எங்கள் சிவபதியும் அந்நிறத்தனாய் இருப்பன் என்று இத்தன்மை அம்மையின் மீது வைத்துக் கூறப்பட்டது. இதே கருத்து சிவஞான சித்தியார் சுபக்கத்தில் , எத்திறம் நின்றான் ஈசன் அத்திறம் அவளும் நிற்பாள் என்று அப்பன் மீது வைத்து உணர்த்தப்பட்டது.

80 தாரத்தோடு ஒன்றாவர் தாரத் தோர் கூறுவர்
தாரத்தோடு எங்கும் தலை நிற்பர் தாரத்தின்
நாதாந்தத்தே இருப்பர் நாற்றானத்தே இருப்பர்
வேதாந்தத்தே இருப்பர் வேறு.

சிவபிரான் தன் துணைவியாகிய அருட்சத்தியுடன் நீக்கமின்றி நிலைத்து ஒன்றாகவே இருப்பான். அவன் தன் சத்தியைத் தனது உடலின் இடப்பாகத்திலே கொண்டு பெண் உடல் ஒருதிறமாகவும் நிற்பன். சிவமும் சத்தியும் எல்லாவிடத்திலும் நிகழும் வண்ணமும் எங்கும் நிறைந்தும் நிற்பன். சிவமும் சத்தியும் எல்லாவிடத்திலும் திகழும் வண்ணமும் எங்கும் நிறைந்தும் நிற்பன். நாததத்துவத்தின் முடிவிலே தன் துணைவியாகிய சிவசத்தியுடன் எழுந்தருளி விளங்குவன் . நின்மல துரியம் என்னும் நான்காம் நிலையிலே சத்தியுடன் விளங்குவான். வேதத் தலை தருபொருளாகி அதற்கும் மேம்பட்டு சத்தியும் சிவமுமாய் நிற்பான். இவ்வாறு எல்லாம் நிற்பினும் எதனினும் தோய்வின்றித் தத்துவங்களை எல்லாம் கடந்து தனித்த பொருளாகவும் விளங்குவான்.

நாதாந்தத்தே இருப்பர் என்பது நாததத்துவத்தின் முடிவிலே இருப்பன் என்ற பொருளைத் தந்தது. நாற்றானம் என்பது பிரமரந்திரப் பெருவெளியைக் குறித்தது. வேதாந்தம் என்பது வேதத்தின் முடிவு என்ற பொருளைத் தந்து அவன் மறையின் ஈறு தொடர ஒண்ணாத தன்மை யாளன் என்பதைக் குறித்தது.

81 ஒன்றுரைத்தது ஒன்றுரையார் சாத்திரங்கள் ஒன்றாக
நின்றுரைத்து நிச்சயிக்க மாட்டாவால் இன்றுரைக்க
என்னால் இயன்றிடுமோ என் போல்வார் ஏதேனும்
சொன்னால் தான் ஏறுமோ சொல்.

உலகில் உள்ள சாத்திர நூற்கள் யாவும் தமக்குள் மாறுபட்டு இறைவனின் இயல்பைப் பற்றி வெவ்வேறு கருத்துக்களைச் சொல்லும். இவற்றுள் எந்த நூலில் கூறப்பட்ட செய்தியும்  இறைவன் இன்ன தன்மையன் இப்படியன் என்று உறுதிப்படுத்திக் கூற இயலாது தடு மாறுவதைக் காண்கிறோம் . இப்படி இருக்க அப்பெருமானின் பெருமையை இன்னதென்று என்னால் அளவிட்டு உரைத்தற்கு இயலுமோ உலக வயப்பட்ட மக்கள் நடுவிலே நான் கூறும் மொழிகள்தாம் அவர் காதிலே ஏறுமோ?

சொல்லுக்கும் மனத்துக்கும் எட்டாத பரம்பொருளை பரந்து பட்ட சாத்திரங்களால் இத்தகையவன் என்று வரையறுத்துக் கூறமுடியாமலும் தம்முள் ஒன்றுபட்டு நிற்க முடியாமலும் தடுமாறுவதை நாம் காண்கிறோம். அதனால்தான் அருளாளர்கள் ஐய நின் தன்மை அளப்பரிது எமக்கே  (திருவாரூர் நான் மணி மாலை 29 குமரகுருபரர் ) என்று உரைத்தனர். தொன்மையான நூல்களே சுட்ட முடியாத பரம் பொருளைத் தான் மட்டிலும் எவ்வாறு சுட்ட முடியும் என்று கேட்கிறார் ஆசிரியர். அவ்வாறு சொல்ல முயன்றாலும் உலக இன்பத்தினால் ஈர்க்கப்பட்டுள்ள மாந்தர் செவியில் தன் சொல் ஏறுமோ என்றும் கேட்கிறார்.

இறைவனின் இயல்பு அவன் அருளே கண்ணாகக் காண்பார் அல்லது காண இயலாது என்பதனை இப்பாடலில் வலியுறுத்திக் கூறினார்.

82யாதேனும் காரணத்தால் எவ்வுலகில் எத்திறமும்
மாதேயும் பாகன் இலச்சினையே ஆதலினால்
பேதமே செய்வாய் அபேதமே செய்திடுவாய்
பேதா பேதஞ் செய்வாய் பின்.

இந்த உலகில் மட்டிலும் இன்றி எல்லா உலகங்களிலும் , அவற்றில் உள்ள எல்லாப் பொருள்களிலும் ஆராய்ந்து பார்க்கும் காலத்துச் சிவசத்தியுடன் கூடிய சிவபெருமானின்  எல்லையற்ற கருணையின் பதிவைக் காணுதல் கூடும். இறைவனின் கருணைத் திறன் உள்ளபடி தேடும் அடியவர்களுக்கு இன்னபடிஇன்ன வகை இக்காரணம் என்றில்லாமல் ஏதேனும் ஓர் முறையில் வெளிப்படலாம் . எனவே அம்மையப்பரை வழிபட்டு அடியார்களின் பெருமையை உணர்ந்து சைவ சமயத்துள் முப்பொருள் உண்மைகளை உணர்ந்து கொண்ட நீ பேதம் அபேதம் பேதா பேதம் என்ற முத்திறங்களுள் எதனைப் பின் பற்றினும் அதுவும் உன்னை நன்னெறியில் இட்டுச் செல்லும்.

எவ்வுலகில் என்று கூறியதனால் உலகங்கள் பல என்ற சைவ சித்தாந்தக் கொள்கையை ஆசிரியர் வலியுறுத்தினார். எனவே நாம் அறியாத உலகங்களில் வாழுகின்ற உயிரினங்களும் சிவபெருமான் படைப்பே. அவற்றுக்கும் உய்யும் நெறியைக் காட்டும் சமய ஒழுக்கங்களை சிவ பெருமான் வகுத்தருளியிருப்பான். அவை இன்ன வென்று நமக்குத் தெரியாவிடினும் அவையும் அந்தந்த உலகத்து உயிர்களை முத்திநிலைக்கு இட்டுச் செல்வனவே என்பதைக் குறிக்க எத்திறத்தும் என்றார். அவ்வாறு இறைவன் வகுத்தருளிய அந்தந்த உலகத்துக்குரிய நெறிகள் இறைவனால் வேறுபட அருளப் பெற்றிருப்பின் . அவை அவ்வாறு அருளப்பட்டிருப்பதன் காரணம் நமக்குத் தெரியவாராது. ஆதலால் யாதேனும் காரணத்தால் என்றும் குறிப்பிட்டார்.

இவ்வாறு கூறுவதன் மூலம் சமய ஒழுக்கங்களும் தத்துவ நெறிகளும் தமக்குள் மாறுபட்டிருந்தாலும் அவை யாவும் முழுமுதற் பொருளான சிவபெருமான், தன் எல்லையற்ற கருணையால் அவரவர் தகுதிக்கேற்ப வகுத்தனவே என்பதைக் காட்ட மாதேயும் பாகன் இலச் சினையே என்றுரைத்தார் இலச்சினை முத்திரை, அடையாளம். எல்லா உயிர்களும் அவை எவ்வுலகில் வாழ்ந்தாலும் சிவபெருமானின் அருளுக்கு உரியனவே என்பதனை இந்தப் பாடலின் முதலிரண்டு அடிகள் குறித்தன. விரிவிலா அறிவினார்கள் வேறு ஒரு சமயம் செய்து எரிவினால் சொன்னா ரேனும் எம்பிராற்கு ஏற்றதாகும்  என்றும், ஆறுசமயத்து அவரவரைத் தேற்றும் தகையன, தேறிய தொண்டரைச் செந்நெறிக்கே ஏற்றும் தகையன  இன்னம்பாரன் தன் இணையடியே  என்றும் திருநாவுக்கரசு நாயனார் அருளிய திருவாக்குகள் இங்கு நினையத்தகும் அது போலவே அப்பாலும் அடிச்சார்ந்தார் அடியார்க்கும் அடியேன் என்ற சுந்தர மூர்த்தி நாயனாரின் அருளுரையும் இங்குப் பொருந்தும். சந்தான குரவர்களுள் அருள் நந்தி சிவனார் யாதொரு தெய்வம் கொண்டீர் அத்தெய்வமாகிய ஆங்கே மாதொருபாகனார் தாம் வருவார் என்று அறிவுறுத்தியதும் இக்கருத்தே பற்றி என்க சமயாதீதப் பெருமையடைய சைவம் மற்றைச் சமயங்களைக் காழ்ப்பும் வெறுப்பும் இன்றி அணுகும் முறை இதிலிருந்து புலனாகும்.

எவ்வுலகும் எத்திறத்தும் மாதேயும் பாகன் இலச்சினையே என்று அறிவுறுத்திய ஆசிரியர்அதற்கு எடுத்துக் காட்டுத் தருவார் போல மூன்று கொள்கைளைப் பாடலின் பிற்பகுதியில் குறிப்பிடுகிறார். பேதம் என்பது இறைவனும் உயிரும் ஒளியும் இருளும் போல தம்முள் மாறு பட்டவை. என்ற கொள்கையுடைய தத்துவம். அபேதம் என்பது இறைவனும் உயிரும் பொன்னும் பொன்னால் செய்யப்பட்ட அணிகலன்களும் போலத் தமக்குள் மாறுபாடு இல்லாதவை என்ற ஒருமைக் கொள்கை. இது ஏகான்வாதம் எனவும் கூறப்படும். இறைவனும் உயிரும் சொல்லும் பொருளும் போல ஒரு வகையால் வேறுபட்டும் மற்றொரு வகையால் வேறுபடாமலும் விளங்குவன என்ற கருத்து பேதா பேதம் என்று கூறப்படும். இது விசிட்டாத் துவைதம் எனவும் பெயர் பெறும்.

சைவசித்தாந்தம் இம்மூன்றையும் தனித்தனியே கொள்ளாமல் பிறிவரும் அத்துவிதமாகக் கொள்ளும் என்பதை உமாபதிசிவம் சிவப் பிரகாசத்தில் ,
புறச்சமயத் தவர்க்கு இருளாய் அகச்சமயத்து ஒளியாய்ப்
   புகழ் அளவைக்கு அளவாகிப் பொன் பணிபோல் அபேதப்
 பிறப்பு இலதாய் இருள் வெளிபோல் பேதமும் சொற்பொருள்போல்
   பேதா பேதமும் இன்றிப் பெருநூல் சொன்ன
 அறத்தினால் விளைவதாய் உடல் உயிர் கண் அருக்கன்
   அறிவொளி போல் பிறிவு அரும் அத்துவிதம் ஆகும்
 சிறப்பினதாய் வேதாந்தத் தெளிவாம் சைவ
   சித்தாந்தத் திறன் இங்குத் தெரிக்கல் உற்றாம்
 என்ற திருப்பாடலில் எடுத்துரைக்கிறார்.

83 நின்றபடி நின்றவர்கட்கு அன்றி நிறம் தெரியா
மன்றினுள் நின்றாடல் மகிழ்ந்தானும் சென்றுடனே
எண்ணுறும் ஐம்பூதம் முதல்  எட்டுருவாய் நின்றானும்
பெண்ணுற நின்றாரடும் பிரான்.

இறைவன் திருவருள்  நெறியிலே தலைப்பட்டுத் தம்மை இழந்து அவன் அருளே கண்ணாகக் காணும் அடியவர்களுக்கு அல்லாமல் அவன் இயல்பு அறிய ஒண்ணாது. அத்தகைய பேரருளாளன் ஐம்பெரும் பூதங்களும் கதிரவனும் மதியும் ஆன்மாவும் ஆகிய அட்டமூர்த்தமாய் நின்று அருளுகிறான். அவனே திருவம்பலத்துள் சிவகாமி அம்மையுடன் நின்று திருக்கூத்து ஆடுகின்றான். அவனே ஊழிக் காலத்தில் தனது சத்தியையும் தன்னுள் அடக்கித் தான் ஒருவனே நின்று தனிக்கூத்தும் ஆடுகிறான்.

இறைவனின் இயல்பைக் கூற வந்த ஆசிரியர் அவனை நின்றபடி நின்றவர்க்கு அல்லாமல் நிறந்தெரியான் என்று குறிப்பிடுகின்றார். நிறம் என்பது இந்த இடத்தில் வடிவத்தை உணர்த்திற்று நிறங்களோர் ஐந்துடையாய் விண்ணோர்கள் ஏத்த மறைந்திருந்தாய் எம்பொருமான் என்ற மணிவாசகப் பெருமான் திருவாக்கு மனங்கொள்ளத்தக்கது. உலகத்துப் பொருள்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு நிறத்தைக் கொண்டன ஆயினும் அவை நமது புறக்கண்ணுக்குப் புலப்படும். ஆகமக்கருத்துப்படி அடிப்படை நிறங்கள் ஐந்து. இறைவன் ஐந்து நிறங்களும் உடையவன். ஆயினும் நம் கண்ணுக்குப் புலப்படாதவன்.

நின்றபடி நிற்றல் என்பது இறைவன் திருவருளிலே ஒடுங்கித் தன் முனைப்பு இன்றி ஒழுகும் அடியார்களின் செயலைக் குறித்தது அத்தகைய மெய்யடியார்களுக்கு அன்றி இறைவனின் தன்மை பிறரால் அறிய வொண்ணாதது. இறைவன் அட்டமூர்த்தமாய் விளங்குகிறான் என்பது ஆகமங்களாலும் திருமுறைகளாலும் பன்முறை எடுத்து ஓதப்பட்ட கருத்து, அட்டமூர்த்தம் என்பது நிலம், நீர், காற்று, விண் ஆகிய ஐம்பூதங்களும் ஞாயிறும் திங்களும் இயமானன் என்று கூறப்படும் ஆன்மாவும் ஆகிய இவை எட்டிலும் நிறைந்து விளங்குகின்ற இறைவனது பெரு வடிவு. இதனை, எண்ணுறும் ஐம்பூதம் முதல் எட்டுருவாய் நின்றான் என்று இப்பாடலில் குறித்தார்.

தில்லைச் சிற்றம்பலத்தில் இறைவன் ஆடுகிற திருக்கூத்து ஆனந்தக்கூத்து என்று வழங்கப்பெறும். அத்திருக்கூத்தை அடியார் பலர் பலவகையாக ஏத்திப் பாடி அருளியுள்ளார்கள். அதன் உட்பொருளை உண்மை விளக்கம் முதலிய சாத்திர நூல்கள் தெளிவாக எடுத்துரைக்கின்றன. ஆனந்தக் கூத்தை ஆடுகின்றவனும் சிவ பெருமானே என்பதை மன்றினுள் நின்று ஆடல் மகிழ்ந்தானும் என்ற சொற்களால் குறிப்பிடுகின்றார். பேரூழிக் காலத்தில் சிவசக்தியையும் தன்னுள் அடக்கிக் கொண்டு சிவபெருமான் திருநடனம் புரிந்து அருள் கிறான் என்பது பெண்ணுற நின்றாடும் பிரான் என்பதனால் இப்பாடலில் குறிப்பிடப்பட்டது. பெண்ணுக்கும் ஒரு திறன் ஆகின்ற அவ்வுரு தன்னுள் அடக்கிக் கரக்கினும் கரக்கும் என்பது அம்மை திருவுருவையும் தன்னுட் கரந்து தான் தமியனாய் நின்றதனைக் குறிக்கும்.

84 சிவமே சிவமாக யான் நினைந்தாற் போலச்
சிவமாகிய இருத்தல் அன்றிச்  சிவமென்று
உணர்வாரும் அங்கே உணர்வழியச் சென்று
புணர்வாரும் உண்டோ புவி.

சிவ பரம் பொருள் ஒன்றே மெய்ப்பொருளாகவும் அதனுள் ஒடுங்கித் தன்னை இழந்து நிற்றலே உயர்நெறி என்றும் அதன் பயன் சிவமாம் தன்மையைப் பெறுதல் என்பதும் ஆகிய இவையே என் தியானத்தின் வழிகளாகவும், அவ்வாறே நீயும் நினைத்தாலன்றி வேறு எவ்வகையிலும் அப்பெருமானை அடைதல் இயலாது. ஏனெனில் உயிர் உணர்வினால் சிவபெருமானைச் சென்று அடைதலும் இல்லை. உயிரின் முயற்சியினால் அவனைச் சென்று கலத்தலும் இல்லை.

தத்துவ விவாதங்களும் தவ முயற்சிகளும் இறைவனிடத்தில் உயிரைக் கொண்டு சேர்க்கும் வல்லமையற்றன. தன் முனைப்புக் கெட்டு இறைவன் திருவருள் வழியிலே தம்மை முழுவதும் ஒப்படைத்துக் கொண்டவர்களே சிவமாம் தன்மை பெறும் திருவினர். ஆசிரியர் தாம் அவ்வின்பத்தினைப் பெற்றது போலத் தம் மாணவனும் பெற வேண்டும்  என்று இப்பாடலின் மூலம் அறிவுறுத்துகிறார்.

நானே உணர்வேன் என்று முயல்வார்க்கு அறிய பொருள் சிவம்  என்பதையும், சிவனருள் இல்லாமல் அவனைச் சென்று கலத்தல் இல்லம் என்பதனையும் இவை கைகூடத் திருவருளின் துணை வேண்டும் என்பதனையும் இப்பாடலில் அறிவுறுத்தினார்.

85 அதுஇது என்றும் அவன் நானே என்றும்
அதுநீயே ஆகின்றாய் என்றும்  அதுவானேன்
என்றும் தமையுணர்ந்தார் எல்லாம் இரண்டாக
ஒன்றாகச் சொல்லுவரோ உற்று.

பரம் பொருளாகிய ஒன்று, உயிராகிய மற்றொன்று என இரண்டு பொருள்கள் உள்ளன என்றும், பரம்பொருளே நான் என்று ஒன்றாகவும், அப்பரம் பொருள் நீ ஆகின்றாய் எனவும், நான் அப்பரம் பொருள் ஆனேன் என்றும் இவ்வாறு பல்வகையாகத் தவ முயற்சியுடைய பெரியோர் கூறியிருக்கின்றார்கள். இவற்றிலிருந்து சிவபரம் பொருளின் தன்மை வேறு உயிரின் தன்மை வேறு என்று பொருட்தன்மையால் இரண்டு என்பதன்றி மூன்றே என்று வாதிப்பவர்களும் உண்டோ? இல்லை என்க;

இந்தப் பாடலில் ஆசிரியர் பெரும் பெயர்க் கடவுளையும் உயிர்களையும் பற்றிக் தவ முதிர்ச்சி உடையவர்கள் கூறிய கூற்றுக்களை எடுத்துரைத்து அவற்றுக்குச் சைவ சித்தாந்த நெறியிலே பொருள்விரிவு காணுகின்றார்.

வேதங்கள் நான்கு. நான்கு வேதங்களுக்கும் இதயம் போல ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒரு சொற்றொடர் அமைந்திருப்பதாகப் பெரியோர் கூறுவர். இந்த வடமொழிச் சொற்றொடர்களுக்கு மகா வாக்கியங்கள் என்று பெயர். சிவஞான போதத்திற்குப் பேருரை வகுத்தருளிய மாதவச் சிவஞான முனிவர் சிறப்புப் பாயிரத்துக்கு உரை வரைகின்ற போது,பெரும் பெயர் என்பதும் மகா வாக்கியம் என்பதும் ஒரு சொல் என்பதும் ஒரே பொருளைத் தருவன என்று சுட்டிச் செல்லுகின்றார்.

பிரக்ஞானம் பிரம்மம் என்ற சொற்றொடர் இருக்கு வேதத்தின் மகாவாக்கியம் என்று கூறுவர். ஒப்பற்ற அறிவே பிரமப் பொருள் என்பது இதன்  பொருள். அகம் பிரம்மாஸ்மி என்ற சொற்றொடர் யசுர் வேதத்துக்கு உரிய மகா வாக்கியம் என்பர். நான் பிரம்மம் ஆகின்றேன் என்பது இதன் பொருள் . சாம வேதத்துக்கு உரிய மகா வாக்கியமாக தத்துவமசி என்ற சொற்றொடர் கூறப்படும். நீ அது ஆகின்றாய் என்பது இதன் பொருள். இங்கு அது என்றது பிரம்ப் பொருளைக் குறித்தது. அதர்வண வேதத்திற்குரிய மகா வாக்கியமாக அயம் ஆத்மா பிரம்மம் என்ற சொற்றொடர் கூறப்படும், இதற்கு, அந்த ஆன்மாவே பிரமம் என்று பொருள்.

இந்த நான்கு மகா வாக்கியங்களும் அந்தந்த வேதத்தின் உயிர் நாடியாகக் கருதப்படுகின்றன. இவற்றின் அமைப்பு முறையைக் கூர்ந்து நோக்கினால் முதல் மகாவாக்யம் பொதுமையில் கூறப்பட்ட ஒன்றாகவும் இரண்டாவது தன்மை நிலையில் கூறப்பட்டதாகவும். மூன்றாவது முன்னிலைப் படுத்திப் பேசப்பட்டதாகவும் நான்காவது படர்க்கையில் வைத்து உரைக்கப்பட்டதாகவும் கொள்ள முடியும்.

இவற்றை உளத்துள் கொண்டே இந்தப் பாடலின் சொற்கிடக்கை முறை அமைந்திருப்பதை அறியலாம்.

இந்த மகா வாக்கியங்கள் யாவும் அத்துவிதக் கொள்கையை உணர்த்த எழுந்தவை. அத்துவிதக் கொள்கை பல்வேறு ஆசிரியர்களால் பல்வேறு முறைகளிலே விரித்துரைக்கப்பட்டது. எனினும் அத்துவித மெய்ம்மையை, மெய்கண்ட தேவநாயனாரே உள்ளபடி கண்டு உணர்த்தினார் என்பதனைத் தாயுமான அடிகள்,

 பொய் கண்டார் காணாப் புனிதமென்னும் அத்துவித
 மெய்கண்ட நாதன் அருள் மேவும் நாள் எந்நாளோ

என்று எடுத்துரைக்கின்றார். உண்மை விளக்கத்தில் திருவதிகை மன வாசகம் கடந்தார்,  பொய்காட்டிப் பொய் அகற்றிப் போதானந்தப் பொருளாம் மெய்காட்டும் மெய்கண்டாய் விண்ணப்பம்  என்று இக்கருத்தை முன்மொழிந்துள்ளார்.

அது இது என்பது அதுவேறு இது வேறு என்று பொருள் கொள்ள நிற்பதால் பேதவாதிகள் கொள்கையாகக் கொள்ளப்படும். அவன் நானே என்பது ஒருமை சுட்டுவதால் அபேதவாதிகளின் கூற்றாகக் கொள்ளப்படும் அது நீயே ஆகின்றாய், அது ஆனேன் என்பவை பேதா பேத வாதம் என்று கொள்ளுவர்.

இந்தப் பாடலின் சொல்லும் பொருளும் இந்நூல்க்குக் காலத்தால் பிற்பட்ட மெய்கண்ட தேவநாயனாரின் சிவஞான போதத்தில் பன்னிரண்டாம் நூற்பாவின்  நான்காம் அதிகரணத்தில் முதல் எடுத்துக் காட்டு வெண்பாவாகிய

அது இது என்றது அது அல்லலான் கண்டார்க்கு
அது இது என்றதையும் அல்லான் பொது அதனில்
அத்துவிதம் ஆதல் அகண்டமும் தைவமே
அத்துவிதி அன்பின் தொழு

என வரும் பாடலில் அமைந்துள்ளமையே அறிந்து மகிழலாம்.

அத்துவித நிலைபற்றிச் சைவசித்தாந்தம் கண்ட கொள்கை இந்த நூலின் எண்பத்து இரண்டாவது பாடலில் ஆசிரியரால் குறிப்பாக உணரர்த்தப்பட்டு. சிவமும் உயிரும் பொருள் தன்மை யால் வேறாகவும் கலப்பினால் ஒன்றாகவும், உயிர்க்கு உயிராதல் தன்மையால் உடனாகவும் நிற்கும் என்று முத்திறக் கொள்கையையும் தனக்குள்  அடக்கிக் கூறுவதே சைவ சித்தாந்தத்தின் நிலைப்பாடாகும் ஒன்றும். இது அருள் நந்தி சிவாச்சாரியரால்,  ஒன்றாகாமல் இரண்டாகாமல் ஒன்றும் இரண்டும் இன்றாகாமல்  என்று இருபா இருபஃது (20)நூலில் செறிவாகக் குறிக்கப் பட்டது.

86 ஈறாகி அங்கே முதலொன்றாய் ஈங்கு இரண்டாய்
மாறாத எண் வகையாய் மற்றிவற்றின் வேறாய்
உடனாய் இருக்கும் உருவுடைமை என்றும்
கடனாய் இருக்கின்றான் காண்.

யாவற்றையும் ஒடுக்குகின்ற முற்றழிப்புக் காலத்தில் தனது அருட்சத்தியையும் தன்னுள் கரந்து சிவம் ஒன்றேயாகியும் அதன் பின்னர் அண்டங்கள் அனைத்தையும் மீளத் தோற்று விக்கும் காலத்து சத்தியும் சிவமும் என இரண்டாகி நின்றும் ஐம்பெரும் பூதங்களும் கதிரவனும் மதியும் ஆன்மாவும் ஆகிய எட்டு உருவினன் ஆகி அவற்றுள் நிறைந்தும்  இவை யாவற்றுள்ளும் கலந்து நின்றும் அவற்றில் தோய்வறத் தன்னியல் பால் வேறாகியும் உயிருக்கு உயிராய் உள்நின்று இயக்கியும் காணும் உபகாரம் காட்டும் உபகாரம் ஆகியவற்றைப் புரிதலால் உடனாகியும் இருக்கின்ற இயல்பினை உடையவன் சிவபெருமான்.

திருமுறைகளின் பிழிவே சைவ சித்தாந்தம் என்று அறிஞர்கள் கொள்ளுவர், அதற்கு ஓர் அரிய எடுத்துக் காட்டாக இப்பாடல் அமைந்துள்ளது. திருவீழிமிழலையில் எம்பந்த வல்லினை நோய் தீர்த்திட்டு எமையாளும் சம்பந்த பெருமான் அருளிய திருப்பாடல் ;

ஈறாய் முதல் ஒன்றாய் இருபெண் ஆண் குணம் மூன்றாய்
மாறாமறை நான்காய் வரு பூதம் அவை ஐந்தாய்
ஆறார் சுவை ஏழு ஓசையோடு எட்டுத்திசை தானாய்
வேறாய் உடன் ஆனான் இடம் வீழிம்மிழலையே.  (1112)

அருமையான இத்தேவாரப் பாடலில் கூறப்பட்ட கருத்துக்கள் திருக்களிற்றுப்பபடியாரின் ஆசிரியரால் இந்தப் பாடலில் பொதிந்து வைக்கப்பட்டிருப்பதும் போற்றுதற்குரியதாகும்.

முற்றழிப்புக் காலம் சர்வ சங்கார காலம் என்று கூறப்படும். அப்போது தன்னிற் பிரிவிலாத் தனது அருட் சத்தியையும் தன்னுள்அடக்கிக் கரந்து சிவபெருமான் ஒருவனே தான் தனியனாக நிற்பான். இதன் முடிவில் உலகங்கள் அனைத்தையும் மீளத் தோற்றுவிக்கும் திருக்குறிப்பு அவன் திருவுள்ளத்தில் நிகழும் போது சிவமும் சத்தியுமாக ஈருருவாய் விளங்கித் தோன்றுவான் . உலகை மீளத் தோற்றுவித்தலை புனருற்பவம் என்று கூறுவர். அவ்வாறு தோற்றுவிக்கும் போது உலகத் தொகுதிகளும் உயிர்த்  தொகுதிகளும் ஆகிய யாவற்றுள்ளும்  சிவபெருமான் கலந்திருப்பான் ஐம்பெரும் பூதங்களும் ஞாயிறும்  திங்களும்  இயமானனும் (ஆன்மாவும்) ஆகிய இவை யாவற்றையும்  தனது வடிவாகக் கொண்டிருக்கும் நிலை அட்ட மூர்த்தம் என்று வழங்கப் பெறும்.

இவ்வாறு யாவற்றுள்ளும் எங்கும் கலந்து  நிறைந்திருந்தாலும் அவற்றின் தன்மை தனக்கு எய்தலின்றித் தான் தனித்து வேறாய் நிற்பன். உலகுயிர்க்ளுக்கும் ஆதாரமாகவும் உயிர்க்குயிராய் நிற்றலானும் இறைவன் உடனாயும் இருப்பான். இவ்வாறு முத்திறப்பட்டு நிற்றல் இறைவனது இயல்பு என்று எடுத்துரைத்தார் ஆசிரியர்.

87 உன் உதரத்தே கிடந்த கீடம் உறுவது எல்லாம்
உன்னுடையது எண்ணா நீ உற்றனையோ மன்னுயிர்கள்
அவ்வகையே காண் இங்கு அழிவதுவும் ஆவதுவும்
செவ்வகையே நின்ற சிவன் பால்.                  

மாணவனே, உன்னுடைய வயிற்றில் பற்பல சிறு புழுக்கள் உள்ளன. அவை பிறந்தும் வளர்ந்தும் முட்டைகள் இட்டும் இறந்தும் வருகின்றவேனும் அவற்றின் தோற்றக் கேடுகள் உனக்கு உரியன ஆகா. அதுபோலவே உலகு உயிர்த் தொகுதிகள் யாவற்றிலும் சிவபரம் பொருள் கலந்து நிற்பினும் வினைப் பயன்களால் உயிர்களுக்கு வரும் இன்பத் துன்பங்களும் சிவபெருமானைப் பற்றுவதில்லை. அப்பெருமான் எங்கும் நிறைந்து யாவற்றையும் கலந்து இருந்தாலும் தான் தூய்மையான செம் பொருளாய் அவற்றிலிருந்து வேறுபட்டுத் தன்னிலை மாறாமல் எப்போதும் ஒரு தன்மையனாய் விளங்குகிறான்.

இறைவன் உலகுயிர்களோடு கலந்து நிற்பான் என்பது முந்திய பாடலில் கூறப்பட்டது. அதனைக் கேட்ட மாணவனுக்கு ஓர் ஐயம் எழும். உலகமும் உயிர்த் தொகுதியும் பல்வேறு மாற்றங்களுக்கும் தோற்றக் கேடுகளுக்கும் துன்பங்களுக்கும் உள்ளாகின்றனவே இவற்றோடு கலந்து நிற்கும் இறைவனுக்கும் இம்மாறுபாடுகள் உண்டாகுமோ என்பது ஐயம். சிற்றுயிர்களின் இன்ப துன்பங்களோ உலகத்தில் நிகழும் மாற்றங்களோ இறைவனைப் பற்றுவதில்லை. அவன் இவற்றைக் கடந்த, தூய்மையான செம்பொருள் என்பது ஆசிரியர் எடுத்துரைக்கும் தெளிவு.

இதற்கு ஓர் உவமையைப் பயன்படுத்துகிறார். வலிமையுள்ள மாந்தர்களுக்கும் வயிற்றிலும் குடலிலும் சிறு சிறு புழுக்கள் தோன்றுவதுண்டு. வயிற்றுக்குள்ளேயே மடிவதும் உண்டு. அவற்றின் நுகர்ச்சிகள் அவை கிடக்கும் வயிறு உடையானை எவ்வகையிலும் பாதிப்பதில்லை. அது போலவே சிற்றுயிர்களின் இன்பத் துன்பங்களை இறைவனும் நுகர்வானல்லன் என்று உவமை காட்டி விளக்குகிறார். உதரம்வயிறு, கீடம்புழு, உறுவதுஅநுபவிப்பது

அவனே அவனி முதலாகி நின்றானும்
அவனே அறிவாய் நின்றானும் அவனே காண்
ஆணாகிப் பெண்ணாய் அலியாகி நின்றானும்
காணாமை நின்றானும் கண்டு.

இவ்வுலகங்களுக்கு எல்லாம் ஒப்பற்ற முதல்வனாய் நிமித்த காரணமாக விளங்குபவன் சிவபெருமானே. உயிர்களின் அறிவிற்குக் காரணமாகியும், அறிந்தும் அறிவித்தும் வருபவன் சிவபெருமானே. உயிர்கள் முன்னை வினைக்கு ஏற்பப் பல்வேறு பிறப்புகளில் சேருமாறு செய்து அவற்றின் பயனை அருந்தச் செய்து அவை உலகில் வாழும் காலத்துத் தோன்றாத் துணையாகி அவற்றுடன் கலந்து நிற்கும் போதும் அவ்வுயிர்களால் காண ஒண்ணாது, அவற்றின் அறிவுக்கு அப்பாற்பட்டு நிற்பவனும் சிவபெருமானே ஆவான்.

அவனிக்கு முதலாயினானும் அவனே. அறிவாய் நின்றானும் அவனே. ஆணாகிப் பெண்ணாகி அலியாகி நின்றானும் அவனே, காணாமை கண்டு நின்றானும் அவனே என்று கொண்டு கூட்டிப் பொருள் காண்க. அவன் என்பது எல்லாவற்றையும் கடந்து நிற்பவனாக விளங்குகின்ற சிவபெருமானைக் குறிப்பதனால் சேய்மைச் சுட்டுச் சொல்லால் உணர்த்தப்பட்டது. முதல் என்ற சொல் சிவபெருமானின் முதன்மையையும், தலைமையையும் உணர்த்தி அவன் நிமித்த காரணன் என்பதனை வலியுறுத்திற்று.

அவனே அறிவாய் நின்றான் என்று கூறியதனால் இறைவனின் அறிவு முற்றறிவு என்பதும், உயிர்கள் அவன் அறிவிக்கவே அறிவன என்பதும் உணர்த்தப் பெற்றன. எல்லாப் பொருளாய் அப்பொருட்களுக்கெல்லாம் அப்பாலாய் யாவற்றுள்ளும் கலந்து இருந்தும் உயிர்களால் காணப்படாத தன்மை உடையவன் இறைவன் என்பது பன்னிரண்டு அடிகளால் அறிவுறுத்தப்பட்டது. அம்மை திருவந்தாதியில் பன்னிரண்டு அடிகளால் அறிவுறுத்தப்பட்டது. அம்மை திருவந்தாதியில்

அறிவானும் தானே அறிவிப்பான் தானே
அறிவாய் அறிகின்றான் தானே அறிகின்ற
மெய்ப்பொருளும் தானே விரிசுடர் பார்ஆகாசம்
அப்பொருளும் தானே அவன் (அற்புதத் திருவந்தாதி 20)
எனவரும் திருப்பாடல் இதனுடன் இணைத்து நோக்கி மகிழத்தக்கது.

இன்றுதான் நீயென்னைக் கண்டிருந்துங் கண்டாயோ
அன்றித்தான் நானுன்னைக் கண்டேனோ என்றால்
அருமாயை ஈன்றவள்தன் பங்கனையார் காண்பார்
பெருமாயைச் சூழல் பிழைத்து

மாணவனே, இன்று நீ என்னை உன் ஊனக் கண்ணால் கண்டும் என் ஆன்மாவன் தன்னியல்பைக் கண்டாயோ? காணவில்லை. அன்றி நான்தான் உன் பருவுடம்பைக் கண்டிருந்தும் உன்னுடைய உயிர் இயல்பைக் கண்டேனோ? கண்டிலேன் மாந்தராகிய நாம் ஒருவரை ஒருவர் கண்ணால் கண்டும் முற்றிலும் கண்டிலோம் எனில், நுண்ணிய மாயையிலிருந்து இவ்வுலகங்களை எல்லாம் தோற்றுவித்து அருளும் சிவ சத்தியைத் தன்னுடைய ஒரு பாகத்திலே கொண்ட உமையொரு பாகனை மாயையுட்பட்ட யார்தான் காண இயலும்? ஒருவராலும் காண ஒண்ணாது.

மாயையை ஈன்றவள் என்பது மாயையிலிருந்தும் உடல்கருவி உலகு நுகர்ச்சிப் பொருள் ஆகிய யாவற்றையும் படைத்து உயிர்களுக்கு வழங்கிய சிவத்தியைக் குறித்தது. வேயுறு தோளி பங்கன் என்பது போல அவளைத் தன் பங்கிலே உடைய சிவபெருமான் பங்கன் என்ற சொல்லால் குறிக்கப்பெற்றார்.

மயக்கமும் செய்யும் மாயையினால் பிணிக்கப்பட்ட உயிர்கள் மாயச் சூழலை வென்று சிவபெருமானைக் காண்பதற்குரிய ஆற்றல் அற்றன என்பதனைப் பெருமாயைச் சூழல் பிழைத்துக் காண்பார் யார் என்று கூறினார். இறைவன் உயிரின் அறிவால் காண்பதற்கு அரியவன் என்பதை இப்பாடல் உணர்த்துகிறது.

கடல் அலைத்தே ஆடுதற்குக் கைவந்து நின்றும்
கடல் அளக்க வாராதாற் போலப் படியில்
அருத்திசெய்த அன்பரைவந்து ஆண்டதும் எல்லாம்
கருத்துக்குச் சேயனாய்க் காண்.

அலைமோதும் கடல் மக்கள் குளிப்பதற்கு இடம் தந்து அவர்களுக்கு எட்டுவதாய் இருக்கும். ஆயினும் கடலின் பரப்பையும் ஆழத்தையும் நினைக்கப் புகுங்கால் அதன் பெருமை அளக்க இயலாதது என்பது புரியும். அவ்வாறே அன்பே வடிவான மெய்யடியார்களுக்கு அருள் பாலிப்பதற்காக ஆசிரியத் திருமேனி தாங்கிச் சிவபெருமான் அவர்களை அணுகி வந்து ஆண்டுகொள்வான். எனினும் அவனுடைய இயல்புகள் யாவும் யாராலும் அறிய ஒண்ணாதன.

கடலில் குளிப்பவர்கள் கடற்கரையின் ஒரு துறையிலே மணற்பாங்கான பகுதியில் இறங்கிக் குளிப்பார்கள். அக்கடலும் தன் அலைக் கைகளை நீட்டி அவர்களை நீராட்டும். குளிப்பவர்களும் தாங்கள் கடலில் குளிப்பதாகவே கொள்ளுவார்கள். ஆனாலும் எல்லையற்று விரிந்து பரந்த ஆழம் காணமுடியாத பெருங்கடலின் ஏதோ ஒரு மூலையில் ஒரு மிகச் சிறு எல்லைக்குள்தான் அவர்கள் நீராடுகிறார்களே அன்றிக் கடல் முழுதும் அவர்கள் வசம் ஆவதில்லை. கடலில் குளித்தேன் என்று சொல்லும்போது பெருங்கடலின் மிகச்சிறு பகுதியில் குளித்தேன் என்றே பொருள்தரும் இவ்வுண்மை நுணுகி ஆராய்வார்கே புலனாகும்.

சிவபெருமான் தன் பெருங் கருணையால் பக்குவப்பட்ட உயிரை ஆண்டு கொள்ளுவதற்காக ஆசிரியத் திருமேனி தாங்கி எழுந்தருளுவான். உயிரை அணுகி அருள் பாலிக்கின்ற இறைவன் உயிரின் அறிவுக்கு மிகச் சேய்மையில் உள்ளான் என்பதை நுணுகி ஆராய்வார் உணர்ந்துகொள்ள முடியும். ஏனெனில் இறைவனின் கருணை எல்லையற்று விரிந்துகிடக்கும் அண்டங்களில் எல்லாம் பரந்து நிற்பது. உயிரின் சிற்றறிவு அவ் விரிவினை உணர்ந்துகொள்ள இயலாது.

இறைவன் எளிவந்தானாயினும் அவன் அருமை அளவிடற்கரியது என்பதை இப்பாடலால் கூறினார்.

சிவன் எனவே தேறினன் யான் என்றமையால் இன்றும்
சிவன் அவனி வந்தபடி செப்பில் அவனிதனில்
உப்பெனவே கூர்மை உருச்செய்யக் கண்டமையில்
அப்படியே கண்டாய் அவன்.

மாணிக்கவாசகர் திருவண்டப் பகுதியில் சிவன் என யாரும் தேறினன் காண்க என்று அருளியுள்ளார். இவ்வாறு அவர் அருளியது அவரை ஆட்கொள்ள வேண்டி ஞானாசிரியத் திருமேனி தாங்கிக் குருந்த மரத்தடியில் எழுந்தருளியிருந்த சிவபெருமானின் கருணைத் திறத்தினை, ஆதலால் சிவபெருமான் அவனியில் புகுந்து ஆட்கொண்டனன் என்பது விளக்கப்பட்டது. கடல் நீரில் ஒவ்வொரு துளியிலும் கலந்திருந்தும் கண்ணுக்குப் புலப்படாது நிற்கும் உப்பு உரிய காலத்தில் கூர்த்த நுனி கொண்ட உப்புக் கற்களாக மாறுவதைப் போல் வடிவம் குறியும் அற்ற பெருமான் அடியார்களை ஆட்கொள்ளும் பொருட்டுத் திருமேனி தரித்தருளுவான் என்பதனை உணர்க.

பாடலின் முதல் வரியில் சிவன் எனவே தேறினன் யான் என்றமையால் என்று ஆசிரியர் காட்டுகிற மேற்கோள் மணிவாசகப் பெருந்தகை அருளிச் செய்த திருவாசகத்தின் திருவண்டப் பகுதியில் வருகின்ற சொற்றொடர் ஆகும்

புவனியில் சேவடி தீண்டினன் காண்க
சிவனென யானுந் தேறினன் காண்க
அவனெனை யாட்கொண்ட டருளினன் காண்க.

என்பது அப்பகுதி, பாண்டிய மன்னனுக்காகப் பரி வாங்கச் சென்ற வாதவூர் அடிகள் குருந்த மரத்தினடியில் எழுந்தருளி வீற்றிருந்த ஞானாசிரியப் பெருந்தகையாகிய சிவபெருமானால் ஆட்கொள்ளப்பட்டார் என்பது அடிகளின் வரலாற்றால் அறியப்படுகின்ற அகச் சான்றுகளால் உறுதிப் படுத்தப்படுகிறது.

வான்பழித்து இம்மண் புகுந்து மனிதரை ஆட்கொண்ட வள்ளலாகிய சிவபெருமான் இங்கு நம் இல்லங்கள் தோறும் எழுந்தருளி அடியவர்களை ஆண்டுகொண்டு அருளுவான். அருபரத்து ஒருவன் அவனியில் வந்து குருபரனாகி அருளிய பெருமையைப் போற்றித் திரு அகவல் இயம்பி அருளுகிறது. குருவே சிவன் எனக் கூறினன் நந்தி என்று திருமந்திரம் அறிவுறுத்துகிறது.

92. அவன் இவனாய் நின்றது அவனருளால் அல்லது
எவன் அவனாய் நிற்கின்றது ஏழாய் அவனிதனில்
தோன்றும்மரப் புல்லூரி தொல்உலகில் அம்மரமாய்
ஈன்றிடுமோ சொல்லாய் இது.

வாக்கு மனம் கடந்த வான் கருணையாளனாகிய சிவபெருமான். தன் அடியார்களை ஆண்டுகொண்டு அவர்களைச் சிவமாக்கி அருள் பாலித்து பெருங் கருணைத் திறத்தினாலேயே அன்றி வேறன்று. சிவபெருமான் எளிவந்த தன்மையோடு ஆண்டிலனேல் இவ்வுயிர்கள் எவை தாம் அவனாய் நிற்கின்ற தன்மையைத் தாமாக அடைய முடியும் ? அறிவால் எளியவனே, உலகத்தில் கனிமரங்களைப் பற்றி உயிர் வாழ்கின்ற புல்லூரி அம்மரங்களோடு ஆண்டாண்டுக் காலம் பொருந்தி இருந்தாலும் அம் மரத்தின் கனியைத் தாம் தரவல்லதோ? வல்லதன்று. அது போன்றதே உயிர்களின் தன்மையும் .

பக்குவம் பெற்ற உயிர்கள் இறைவனது திருவருளால் சிவமாம் தன்மை எய்தும். அவ்வாறு எய்துவது சிவ பெருமான் திருவருளால் அல்லாமல் உயிர்களின் முயற்சியினால் அன்று. அது மட்டிலுமல்லாமல் அந்நிலை அடைந்த உயிர்கள் இறைவனுக்கு அடிமைகளாகவே இருக்கும். சிவ பெருமானுக்குரிய ஐந்தொழில் ஆற்றும் வல்லமையோ பிற இயல்புகளோ உயிர்களுக்கு வாய்க்காது. இதனையே மணிவாசகர் சிவமாக்கி எனை ஆண்ட் என்ற சொற்களால் குறித்தருளுகிறார். இந்தப் பகுதி சிவசமவாதக் கொள்கையை மறுத்து எழுந்த பகுதியாகும்.

இக் கொள்கையை மறுப்பதற்கு ஒரு அழகிய உவமையை ஆசிரியர் பயன்படுத்துகிறார். புல்லூரி என்பது ஒருவகை ஒட்டுண்ணித் தாவரம். இது மரங்களின் மேற்பட்டைகளில் ஒட்டிக் கொண்டு தனக்கு வேண்டிய உயிர்ச் சத்தை அந்த மரங்களிடமிருந்தே பெற்று உயிர் வாழ்வது .

இவ்வாறு ஒரு புல்லுருவி சுவைமிக்க கனி தரும் மாமரத்தில் பல்லாண்டுகளாக ஒட்டிக் கொண்டு உயிர் வாழ்கிறது என்று வைத்துக் கொள்ளுவோம். புல்லூரி தனக்கு வேண்டிய உயிர்ச் சத்தை மாமரத்திலிருந்தே நெடுங்காலமாகப் பெற்று வருகிறது. மாமரத்தின் உயிர்ச் சத்து பூங்கொத்தாய், காயாகிக் கனியாகப் பழுத்தும் பயன்தரவல்லது. ஆனால் புல்லூரி அதே உயிர்ச் சத்தை உண்டும் ஒரு நாளும் மாங்கனியைத் தருவதில்லை. இது போலவே எல்லையற்ற சிவபரம் பொருளோடு உயிர் ஒன்றி நின்றாலும் , சிவ பெருமான் அருட்கனி வழங்கும் வள்ளலாக விளங்குகிறான். அவைனச் சார்ந்த உயிர் புல்லூரியைப் போல ஒட்டுண்ணியாக வாழுமே தவிர அது பூப்பதுமில்லை. காய்ப்பதுமில்லை. கனி தருவதுமில்லை.

இப்பாடலின் மூலம் சிவனே பரம்பொருள் என்பதுவும் உயிர் அப் பரம்பொருளுக்கு மீளா அடிமை என்பதையும் அழகிய உவமை மூலம் ஆசிரியர் விளக்கினார்.

93 முத்தி  முதல் கொடிக்கோ மோகக் கொடி படர்ந்து
அத்தி பழுத்தது அருளென்னும் கத்தியினால்
மோகக் கொடி அறுக்க  முத்திப் பழம் பழுக்கும்
ஏகக் கொடியெழும் காண் இன்று .

உயிர் என்னும் கொடி முறைப்படி வளர்ந்து முத்தி என்னும் கனியினைத் தருவதற்கு உரியது. ஆயின் அந்த முத்திக்  கொடியைச் சுற்றிலும் ஆணவ மலத்தின் காரியமாகிய மோகம் என்னும் கொடி பற்றிப் படர்ந்து மூடிற்று. இதன் விளைவாக முத்திக் கனி கனியாமல் அத்திப்பழம் பழுத்தது. திருவருளாகிய கத்தியின் துணை கொண்டு மோகக் கொடியை வேருடன் அறுத்து நீக்கினால் சிவானந்தப் பெருவாழ்வாகிய முத்திப் பழம் உயிர்க் கொடியிலே பழுக்கும். அப்போது உயிர் இறைவனோடு இரண்டறக் கலத்தலாகிய பேரின்பமும் விளையும்.

இப்பாடல் முற்றுருவமாக அமைந்துள்ளது. ஆன்மாவை முத்தி முதற் கொடி என்றார். ஏனெனில் பரம்பொருளாகிய சிவபெருமான் இயல்பாகவே பாசங்களின்  நீங்கியவன் என்பதால் அவனுக்கு விடுதலை என்ற ஒன்று பேசுவதற்கே இடமில்லை. பாசங்களோவென்னில் அவை யாவும் சடப் பொருள்கள் ஆதலால் அவற்றுக்கு வீடு பேறு என்ற ஒன்று இல்லை. இவ்வாறு முப்பொருள்களில் இரண்டு கழிக்கப்பட்ட பிறகு எஞ்சுவது அடைந்தும் உய்வதற்கு உடையது. எனவே முத்திக்கனி பழுப்பதே உயிர்க்கு உரிய குறிக்கோள் வாழ்வின்  பண்பும் பயனும் அதுவே

தோற்றமில் காலந் தொட்டே உயிரைப் பற்றி நின்ற ஆணவத்தினால் மோகம் என்னும் கொடி அடர்ந்து படர்ந்து உயிராகிய முத்திக் கொடியை முற்றிலும் மூடி விடுகிறது. இதன் பயனாக முத்திக்  கனி பழுக்காமல் அத்திப்பழம்பழுத்தது. அத்திப்பழம் என்பது இங்கு உரிய பயனுக்கு மாறாக மற்றொண்று விளைந்தது என்ற பொருளைத் தந்தது. அத்தி என்பது அருத்தி என்ற சொல்லின் இடைக் குறையாகக்  கொண்டு அவா என்னும் பொருளைத் தருவதாகக் கொள்வாரும் உண்டுகளை போலப் படர்ந்த மோகக் கொடியை அறவே நீக்கினாலன்றி முத்திப்பயன் விளையாது என்பதறிந்து திருவருளாகிய கத்தியைக் கொண்டு மோகக் கொடியை வேரோடு அறுத்து நீக்குதல் வேண்டும். இவ்வாறு நீக்கினால் முத்திந் பழம் விளையும் என்று ஆசிரியர் அறிவுறுத்துகிறார்.                                                                                                                                                               
மோகக் கொடி வேரோடு நீக்கப்பட்ட பிறகு முத்திப்பழம் பழக்கும் ஏகக் கொடி எழும் என்றார். பாசத்தின் கட்டுக்களைத் தகர்த்தெழுந்த உயிர் இறைவனோடு இரண்டற நிற்கும் தகுதியைப் பெற்றுச் சிவானந்தக் கனியைப் பெறும் என்று விளக்கிற்று இப்பாடல், கூர்த்த மெய்ஞ்ஞானம் இப்பாடலில் கத்தியாக உருவகம் செய்யப்பட்டது.

94 அகளத்தில் ஆனந்தத் தானந்தி யாயே
சகளத்தில் தையலுடன் தோன்றி  நிகளத்தைப்
போக்குவதும் செய்தான் தன் பொன்னடிஎன் புன்தலைமேல்
ஆக்குவதும் செய்தான் அவன்.          

அருவநிலையில் இன்பத்துக்குள் இன்பம் தரும் ஞானமே உருவாக விளங்குகின்ற இறைவன் தன் கருணையாகிய சத்தியோடு திருமேனி தாங்கி வந்து குருவடிவம் கொண்டு, தேற்றமில்  காலத்தொட்டே என்னைப் பிணித்திருந்த பாசமாகிய விலங்குகளை அறுத்து எறிந்தான் . தன்னுடைய பொன்னார் திருவடிகளை எனது புல்லிய தலைமீது வைத்து என்னை ஆட்கொண்டான்.

இறைவன் தன்னிலையில் நிற்கும் போது ஞானமே வடிவாகக் குறிகளும் அடையளமும் அற்று விளங்குவான் . அது அருவ நிலை அகளம் அருவம், அந்த நிலையிலும் அவன் ஒப்பற்ற பேரின்ப வடி வினனே , உயிர்களிடத்து வைத்த பேரன்பினால் தனது திருவருட் சத்தி யோடும்கூடத் திருமேனி தாங்கி இறைவன் உயிர்களை ஆட்கொள்ளும் வதற்காக ஞான ஆசிரியனாய் எழுந்தருளுவான் . அதனை அருள்நந்திசிவம்  சிவஞான சித்தியாரில் நம்தம் கருமேனி கழிக்கவந்த கருணையின் வடிவுகாணே (75) என்று அருளிச் செய்கிறார். இது சகள நிலை எனப்படும். (சகளம்உருவம்).

மாதொரு பாகனாக எழுந்தருளிவந்த இறைவன் உயிரைப் பற்றி யிருந்த பாசமாகிய விலங்குகளைத் தறித்துப் போக்குகிறான் . நிகளம் விலங்கு .ஆசா நிகளம் துகளாயின பின் பேசா அனுபூதி பிறந்ததுவே  என்பது அருணகிரிநாதர் திருவாக்கு. விலங்கினை ஒழித்ததுமின்றித் தன் பொன்னடிக் கமலங்களை என்தலை மீது சூட்டியதன் மூலம் எனக்குத் திருவருள் பாலித்தான் என்கிறார் ஆசிரியர்.

95 குற்றம் அறுத்து என்னை ஆட்கொண்டருளித் தொண்டனேன்
உற்ற தியானத்து உடன் உறைவன் முற்றவரின்
மாட்சியுமாய் நிற்பன்யான் மற்றொன்றைக் கண்டிடின் அக்
காட்சியுமாய் நிற்பன் கலந்து.

ஞானாசிரியனாக எழுந்தருளி வந்த சிவபெருமான் என்னைப் பற்றியிருந்த குற்றங்களாகிய மும்மலங்களையும் அறவே போக்கி என்னை ஆட்கொண்டு அருளினான். அவன் திருவருளால் என்னுடைய தியானத்தில் தாமும் நானும் என்ற வேற்றுமை அகன்று போக என்னோடு உடனாக உறைந்தான். தியானம்  முதிர அதன் மாட்சியுமாய்த் திகழ்ந்தான் வாதனையின் பயனாக என் நினைவு வேறு ஒரு பொருள் மேல் செல்ல நேர்ந்தாலும் அந்தக் காட்சியும் தானேயாய்க் கலந்து நின்றான்.

சித்த மலம் அறுவித்துச் சிவமாக்கி எனை ஆண்ட என்ற மாணிவாசகப் பெருந்தகையின் திருவாக்கிற்கு ஏற்ப ஞான வடிவாக வந்த சிவபெருமான் ஆசிரியரது மலப் பிணிப்புக்களை அறுத்தொழித்தான் என்கிறார். அந்நிலையே  தியானத்தில் அழுந்திய ஆசிரியர் தியானத்துக் குரிய பொருளாகிய சிவமும் தியானிப்பவராகிய ஆசிரியரும் தியானித்தல் என்ற நினைவும் மறைந்தகல இறைவன் அவரோடு இரண்டறக் கலந்து நின்றனன் என்கிறார். உலக வாதனை தாக்கும் பொழுது அந்தக் காட்சியுமே குறைவற்ற செல்வமாகிய சிவப் பேரின்பத்தையே நலகும் வகையில் கலந்து நின்றான் என்றுரைத்தார்.

96 ஆளுடையான் என்தரமும் ஆளுடையானே அறியும்
தாளுடையான் தொண்டர் தலைக்காவல் நாளும்
திருவிசலூர் ஆளுஞ் சிவயோகி இன்றென்
வருவிசையை மாற்றினான் மாற்றினாள் வந்து.

உலகையெல்லாம் ஆளுடைய பிரானாகிய சிவபெருமான் என் பொருட்டுத் திருவியலூரைத் தனக்கு இருப்பிடமாகக் கொண்ட சிவயோகி ஆகி ஆளுடைய தேவ நாயனார் என்னும் திருப்பெயர் தாங்கி எனக்கு ஆசிரியராக எழுந்தருளி என்னை ஆண்டு கொண்டார். முற்றறிவுடைய திருவருளால் நிரம்பப் பெற்ற அத் தலைவன் தன்னைச் சார்ந்தவர்களைக் காக்கும் இயல்புடைய முதல்வன் அவன் என்னை ஆண்டு கொண்டமையினால் என்னைப்பிறப்பு இறப்புகளுக்கு உட்படுத்தும் பாசப் பிணிப்புகள் தமது ஆற்றலை இழந்தன. நான் அவனது திருவடி நிழலிலே மாறாத பேரின்பத்தை நுகர்ந்திருக்கும் பேறு பெற்றேன்.

இப்பாடலில் முதலில் வருகிற ஆளுடையான் என்ற சொல் உலகனைத்தையும் தனக்கு உடைமையாகவும் உயிரனைத்தையும் தனக்கு அடிமையாகவும் கொண்ட சிவபெருமானைக் குறித்தது. இரண்டாவது வரும் ஆளுடையானே என்னும் சொல் திருவியலூர் உய்ய வந்த தேவ நாயனாரின் மாணவராகவும் திருக்கடவூர் உய்ய வந்த தேவ நாயனாருக்கு ஞானாசிரியராகவும் விளங்கிய ஆளுடைய தேவ நாயனாரைக் குறித்தது. அவர் சிவயோகியார் என்பதும் திருவியலூரைத் திருப்பதியாகக் கொண்டவர் என்பதும் பாடலின் பிற்பகுதியில் எடுத்துரைக்கப்பட்டன.  இப்பாடலின் இந்தப் பகுதி இந் நூலின் மூன்றாவது பாடலில் குறிப்பாகக் கூறப்பட்டமையும் காண்க.

இறைவன் திருவடி ஞானமே வடிவானது. அவையே உயிர்களின் பொருட்டு ஐந்தொழிலும் நிகழ்த்தி உயிர்களை முத்தி நிலையில்  சேர்ப்பன. எனவே திருத்தளை விதந்து கூறினார்.சாந்தாரைக் காத்தல் தலைவர் கடன் ஆதலினால் தொண்டரைக் காக்கும் இறைவன் திறத்தினை மனமுவந்து போற்றினார். மாறி மாறிப் பிறப்பதற்கு விசையாக அமைந்தது பாசப் பிணிப்பு ஆதலால்  அதை அறுப்பதன் மூலம் செயல் இழக்கச் செய்தான் என்று கூறுவார், விசையை மாற்றினான் என்றார். இத்தகைய பெருங் கருணையைத் தானாக வந்து வழங்கினான் என்பதை உணர்ந்த வந்து மாற்றினான் என்றும் கூறினார்.

97 தூலத்து அடுத்த பளிங்கின் துளக்கம் எனத்
தூலத்தே நின்று துலங்காமல் காலத்தால்
தாளைத்தந்து என் பிறவித்தாளை அற விழித்தார்க்கு
ஆளன்றி என் மாறு அதற்கு.

தனக்கென ஒரு நிறமற்ற படிகக்கல் தன் அருகில் உள்ள பிற பொருள்களின் வேறுபட்ட பல நிறங்கள் தன் மீது படிவதனால் பன்னிறம் காட்டும். அதனால் நொடிக்கு நொடி வேறுபட்டுத் தோன்றும். சார்ந்ததன் வண்ணமாம் தன்மை உடைய உயிராகிய நான் உலகத்துப் பொருள்களில் பிணிப்புண்டு கலங்காமல் மலபரிபாகமும் இருவினை ஒப்பும் சத்திநிபாதமும் நிகழ்ந்த காலத்தில் ஞானசிரியனாக எழுந்தருளி வந்து தன்னுடைய திருவடிப் பேற்றை வழங்கி என் பிறவியின் வேர் அறுமாறு திருக்கடைகண் பாலித்த  சிவ பெருமானுக்கு மீளா அடிமையாகித் தொண்டு செய்தலன்றி நான் வேறு என்ன கைம்மாறு செய்ய வல்லேன்?

பளிங்கு என்று இப்பாடலில் குறிக்கப்படுவது தனக்கென ஒரு நிறமற்ற படிகக்கல். படிகக்கல் தன் அருகில் உள்ள பொருளின் நிறத்தைப் பெற்று விளங்குவதன்றித் தனது இயல்பான நிறத்தை நுணுகிப் பார்ப்பவர்களுக்கன்றிக் காட்டுவதில்லை. முதலில் குறிப்பிடப்பட்ட தூலம் என்பது படிகத்தின் அருகில் உள்ள பருப்பொருளை. இப்பருப் பொருளின் இயல்புக்கேற்றவாறு படிகக்கல் பல்வேறு நிறங்களைக் காட்டி மாறுபட்டுத் தோன்றும். ஆன்மாவும் சார்ந்ததன் வண்ணமாம் தன்மை உடையது. ஆதலால் அது படிகக்கல்லைப் போன்றது.சகல நிலையில் உலகத்துப் பொருள்களில் ஆன்மா படிவதால் அவற்றிலே அழுத்தித் தன்னியல்பு விளங்காமல் கலக்கமுறும். இரண்டாவது வரியில் தூலத்தே நின்று துலங்காமல் என்று ஆசிரியர் குறித்தது உலகத்தப் பொருள்களில் அழுந்தி ஆன்மா கலங்காத வண்ணம் என்ற பொருளைத் தந்தது.

காலத்தால் என்பது உயிருக்கு பக்குவம் வந்துற்ற காலத்தில் என்று பொருள் தரும். பரிபக்குவ காலத்தைப் பற்றிக் குறிப்பிடும் குமரகுருபர முனிவர் தமது கந்தர் கலிவெண்பாவில் , நால் வகையாம் சத்திநிபாதம் தருதற்கு இருவினையும் ஒத்துவரும் காலம் உளவாகி  என்று அருளுதல் நினைவு கூரற்பாலது. உரிய காலத்தில் இறைவன் குரு வடிவு கொண்டு  எழுந்தருளி வந்து தனது திருவடியைத் தந்தருளுகிறான் என்பதனை ஆசிரியர் குறிப்பிடுகிறார். முதலில் வரும் தாள் என்பது இறைவன் திருவடியையும் அதன் பின்னர் வரும் பிறவித்தாள் என்பது பிறவியின் வேர் என்பதனையும் குறித்தன.

தன் திருக்கடைக்கண் பார்வையினால் இறைவன் பிறவியை வேரறுத்தான் என்பதைக் குறிக்க தாளை அற விழித்தான் என்று அருளினார், இப்பெருங் கருணைக்குக் கைம்மாறு இறைவனுடைய திருவடிக்கு மீளா அடிமையாய் ஆட்பட்டிருப்பதன்றி வேறு ஒன்றும் இல்லை என்பதையும் வலியுறுத்திக் கூறினார்.

98 இக்கணமே முத்தியினை எய்திடினும் யான் நினைந்த
அக்கணமே ஆனந்தம் தந்திடினும்  நற்கணத்தார்
நாயகர்க்கும் நாயகிக்கும் நந்திக்கும் யான் அடிமை
ஆயிருத்தல் அன்றியிலேன் யான்

இந்த வினாடியிலேயே இறைவன் திருவருளால் எனக்கு முத்தி நிலை வந்து கூடிடினும் பேரின்பப் பொருளாகிய சிவபெருமான் நான் நினைத்த வினாடியிலேயே எனக்கு மாறாத சிவானந்தத்தை வழங்கிடினும், நல்ல சிவனடியார்களுக்குத் தலைமை பூண்டு விளங்குகின்ற சிவபெருமானுக்கும் பிராட்டிக்கும் அடிமையாய் இருத்தலன்றி நான் பெறும் பேறு மற்றொன்று இலேன்.

மெய்த் தொண்டர்களின் நிலை இதுவெனக் காட்டும் திருப்பாடலாகும் இது. பெறுதற்கரிய முத்தி நிலை வந்தாலும் எல்லையற்ற பேரின்பத்தில் திளைத்திருந்தாலும் அம்மையப்பருக்கு ஆட்பட்டிருப்ப தன்றிச் சிந்தையும் செயலும் வேறு எதனையும் விழையாது திருத்தொண்டிலேயே உறைந்திருப்பர் சிவஞானிகள்.

99 என்னை உடையவன் வந்து என்னுடனாய் என்னளவில்
என்னையும் தன் ஆளாகக் கொள்ளுதலால் என்னை
அறியப் பெற்றேன் அறிந்த அன்பருக்கே ஆளாய்ச்
செறியப் பெற்றேன் குழுவில் சென்று.

என்னை ஆளுடைய சிவபெருமான் தோன்றாத் துணையாய் இருந்து அருள் பாலித்ததோடு அமையாமல் ஞானாசிரியத் திருமேனி கொண்டு எழுந்தருளி வந்து எளியேனாகிய என்னையும் ஆண்டு கொண்டதனால் அவனருளால் என் இயல்பை உள்ளவாறு அறியப் பெற்றேன். அவ்வாறு அறிந்த அன்பர்களுக்கு ஆட்பட்டேன். அவர்களின் திருக்கூட்டத்தில் நானும் ஒருவனாக இடம் பெற்றேன்.

சிவஞானச் செல்வர்கள் திருக் கூட்டத்தில் தாமும் ஒருவராகச் சென்று சேரும் பேறு பெற்றமையை வியந்து போற்றுகிறார் ஆசிரியர். இறைவனால் ஆட்கொள்ளப்பட்ட தொண்டர்க்குத் தொண்டராம் புண்ணியமே , வாழ்வின் ஒப்பற்ற போது என்பது மெய்யடியார்கள் கண்டு உணர்த்திய கருத்து. சிவஞான போதம் பன்னிரண்டாம் சூத்திரம் அன்பரோடு மருவுதலைச் சிறப்பித்துக் கூறும். திருஞானசம்பந்தர்
திருநாவுக்கரசர் நம்பியாரூரர் ஆகிய மூவரும் சிவனடியார்களோடு சேர்ந்திருக்க விழைந்து பாடி அருளிய திருப்பதிகங்கள் இதனை வலியுறுத்தும்.

100 சிந்தையிலும் என் தன் சிரத்தினிலும் சேரும் வண்ணம்
வந்தவனை மண்ணிடை நாம் வாராமல்  தந்தவனை
மாதினுடன் எத்திறமும் வாழ்ந்திருக்க என்பதலால்
ஏது சொலி வாழ்த்துவேன் யான்.

என் சிந்தையிலும் சிரத்தினிலும் சேர்ந்திருக்கும் வண்ணம் எளிவந்து அருளுகின்ற சிவபெருமானை, வினைவயப்பட்டு மண்ணுலகில் மீண்டும் பிறவாதவாறு என்னை ஆட்கொண்டு தன் பேரருளை வழங்கிய பெருமானை அம்மையப்பராக என்றென்றும் எழுந்தருளியிருந்து அருள் பாலிக்க வேண்டும் என்று போற்றுவதன்றி வேறு என்ன சொல்லி எவ்வாறு வாழ்த்துவேன்.