சுவாமி சிவானந்தர்

இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கம் மலேசியாவில் பணியாற்றிய மருத்துவர் ஒருவர் குறித்து அந்த நாட்டு மக்கள் அதிசயத்துடன் பேசிக்கொண்டனர். அந்த மருத்துவர் பொருளீட்டியதை விட ஏழைகளுக்கு இலவசமாகவோ அல்லது மிகக் குறைந்த கட்டணம் வாங்கிக்கொண்டோ செய்த மருத்துவச் சேவையே அதிகம்! வியாதியுடன் அவரிடம் வந்த அனைவருமே நோயிலிருந்து விடுபட்டுள்ளனர். அத்தனை கைராசியுள்ள மருத்துவர் அவர். ஆனால் மக்கள் அதிசயிக்க இவை எதுவும் காரணமல்ல! மருத்துவத்தைச் சேவையாகப் பார்த்த அதே வேளையில் அவரது உள்ளத்தில் வேறொரு விநோத சிந்தனை குடி கொண்டிருந்தது. மக்களின் உடல் உபாதைகளை என்னால் தீர்த்து வைக்க முடிகிறது. ஆனால் இதனால் மட்டுமே அவர்களின் துயரங்கள் அனைத்தும் மறைந்துவிடுவது இல்லை. வாழ்வில் நிம்மதியும் ஆனந்தமும் அவர்கள் அடைவதில்லை. ஆக வியாதிகளைக் குணமாக்குவது மேம்போக்கான தீர்வு. உலக பந்தங்களில் கட்டுண்டு உழலும் அவர்கள் உண்மையிலேயே விடுதலை பெறவும், ஆனந்த வாழ்வும் அவர்களின் ஆன்ம நலத்தைப் பேணுவதே சிறந்த வழி! எனத் தீர்மானித்தார். இந்தச் சிந்தனையே தமிழ் மண்ணில் தோன்றிய அந்த மருத்துவ நிபுணரை மனித குலத்துக்கு நல்வழி காட்டிய மகானாக உயர்த்தியது. அவர் தான் சிவானந்த சரஸ்வதி. திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் பத்தமடை எனும் ஊரில் வருவாய்த்துறை அதிகாரியாகப் பணிபுரிந்த வேம்பு ஐயருக்கு 1877 ம் வருடம் செப்டம்பர் எட்பாம் தேதியன்று ஆண் குழந்தை பிறந்தது. குப்பு ஸ்வாமி என்று குழந்தைக்குப் பெயர் சூட்டி அன்புடன் வளர்த்து வந்தார் வேம்பு ஐயர். எட்டயபுரம் ராஜா உயர் நிலைப் பள்ளியில் பயின்ற குப்புஸ்வாமி கல்வியிலும் விளையாட்டிலும் சிறந்தவனாகத் திகழ்ந்தான். 1903ம் வருடம் மெட்ரிகுலேஷன் தேர்வில் சிறப்புறத் தேறினார். பிறகு திருச்சியில் கல்லூரிப் படிப்பைத் தொடர்ந்து 1905 ம் வருடம் தஞ்சை மருத்துவக் கழகத்தில் பயின்று மருத்துவரானார். இந்தக் கால கட்டத்தில் அவரின் தந்தை இறந்து போனார். குடும்பத்தில் நிதி நெருக்கடி ஏற்படவே 1913 ம் வருடம் மருத்துவப் பணி செய்து சம்பாதிக்கலாம் என மலேசியா சென்றார் குப்புஸ்வாமி. வறுமை காரணமாக வேலையில் சேர்ந்தாலும் எளியோரின் துயர் போக்கும் பணியாகவே மருத்துவத் துறையைப் பார்த்தார். ஐரோப்பிய மருத்துவர்கள் சிலருடன் இணைந்து மருத்துவமனை ஒன்றை நிர்வாகித்தார். பயனுள்ள மருத்துவ நூல்களையும் எழுதி வெளியிட்டார். இவரின் மருத்துவச் சேவையைப் பாராட்டி, லண்டனில் ராயல் இன்ஸ்டிட்யூட் ஆஃப் பப்ளிக் ஹெல்த், ராயல் ஏஷியாடிக் கழகம் முதலான புகழ்மிக்க சங்கங்கள், அவரை உறுப்பினராக நியமித்துக் கௌரவித்தன. உடல் பிணி தீர்க்கும் மருத்துவம் பார்த்து வந்தவருக்கு மக்களின் மன ஆரோக்கியம், ஆன்ம பலம் குறித்த சிந்தனை எழுந்தது. யோகா, தியானம் என இறைநிலையை நோக்கிய பயணத்தைத் துவக்கினார். 1923 ம் வருடம் இந்தியா திரும்பி, காசி, நாசிக், பண்டரிபுரம், ஹரித்வார் ஆகிய தலங்களில் அலைந்து திரிந்தார். பிறர் கொடுப்பதை உண்பது கிடைத்த இடத்தில் உறங்குவது எனப் பற்றற்ற வாழ்க்கை நடத்தியவர், ரிஷிகேஷ் தலத்தில் ஸ்வாமிகள் விஸ்வானந்த சரஸ்வதி என்ற மகானிடம் உபதேசம் பெற்று 1924 ம் வருடம் ஜூன் ஒன்றாம் தேதி ஸ்வாமிகள் சிவானந்த சரஸ்வதி எனும் திருநாமத்துடன் துறவறம் பூண்டார். இமயமலை அடிவாரத்தில், கங்கைக் கரையில் உள்ள ரிஷிகேஷில் பல வருடங்கள் தங்கி ஆன்மிகப் பயிற்சிகளை மேற்கொண்டார். அவர் எடுத்திருந்த இன்ஷூரன்ஸ் பாலிசி ஒன்று முதிர்ச்சி அடைய அதிலிருந்து வந்த பணத்தைக் கொண்டு 1927 ம் வருடம் கங்கைக் கரையிலேயே மருத்துவ சேவை மையம் ஒன்றைத் துவங்கி ஏழைகள், யாத்ரீகர்கள், சாதுக்கள் ஆகியோருக்கு இலவச சிகிச்சை அளிக்கத் தொடங்கினார். பிறகு தாம் அறிந்து உணர்ந்த உண்மைகளை ஆன்மிகப் பயிற்சிகளின் மூலம் மக்களுக்கு எடுத்துரைத்தார். வட யாத்திரையை முடித்தவர், ராமேஸ்வரம், புதுச்சேரி அரவிந்தர் ஆஸ்ரமம், திருவண்ணாமலை ஸ்ரீரமணாஸ்ரமம் ஆகிய தலங்களுக்கு விஜயம் செய்தார். பிறகு மீண்டும் ரிஷிகேஷ் வந்தவர் 1934 ம் வருடம் மார்ச் மாதம் உபயோகிக்கப்படாத மாட்டுக் கொட்டகை ஒன்றில் ஆனந்தக் குடிசை எனும் பொருள்படும் ஆனந்தக் குடிர் எனும் எளிய ஆஸ்ரமத்தைத் துவக்கினார். பிறகு மெள்ள மெள்ள சிகிச்சைகள், மருந்தகங்கள், ஆலயங்கள், தியான மையங்கள், ஆன்மிகப் பத்திரிகை அச்சகங்கள், புத்தக வெளியீட்டு மையங்கள் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய புனித வாழ்க்கை சங்கம் எனும் மிகப் பெரிய ஆன்மிகத் தொண்டு நிறுவனமாக அது வளர்ந்தது. ஸ்வாமிகள் சிவானந்தர் எழுதிய சுமார் 296 நூல்கள், பல மொழிகளில் மொழி பெயர்க்கப்பட்டு உலக மக்களுக்கு வழிகாட்டுகின்றன. ஆஸ்ரமத்துக்குக் கிடைக்கிற நன்கொடைகளை மருத்துவச் சேவை, அன்னதானம் போன்ற தர்ம காரியங்களில் ஈடுபடுத்தி பொருளாசையின்றி வாழ்வது குறித்து வாழ்ந்து காட்டினார். ஸ்வாமிகள் தன்னை அறிந்து கொண்டு விடுதலை பெறு, நல்லதைச் செய், அதை உடனே செய் எனும் எளிய போதனைகளால் மக்களின் மணம் கவர்ந்தார். மக்கள் சேவையே மகேசன் சேவை என்பதைக் குறிக்கோளாகக் கொண்டு வாழ்ந்த ஸ்வாமிகள் சிவானந்த சரஸ்வதி, 1963 ஆம் வருடம் ஜூலை பதிநான்காம் தேதி கங்கைக் கரையில் இறைவனுடன் இரண்டறக் கலந்தார்.

தொடரும்

தேப்பெருமாநல்லூர் வெங்கடேஶ கனபாடிகள்

இந்த அனுபவம் பல பேருக்கு ஏற்கனவே தெரிஞ்சதாக இருக்கும். ஆனால், எத்தனை தடவை படித்தாலும், கேட்டாலும் கண்ணிலிருந்து தாரை தாரையாக கண்ணீர் விடுவதை யாராலும் எப்போதும் கட்டுப் படுத்த முடியாது.

பல வருஷங்களுக்கு முன் ஒரு சித்ரா பௌர்ணமியில் திருவிடைமருதூர் மஹாலிங்க ஸ்வாமிக்கு மஹன்யாஸ ருத்ர ஜபத்துடன் அபிஷேகம் விமர்ஸையாக நடந்தது.

அதை நடத்தி வைத்தவர் திருவாரூர் மிராஸுதார் நாராயணஸ்வாமி ஐயர். பெரியவாளிடம் மிகுந்த பக்தி கொண்டவர். மத்யான்னம் ருத்ராபிஷேகம் முடிந்ததும் ப்ரஸாதத்தை எடுத்துக் கொண்டு விடியற்காலம் காஞ்சிபுரம் வந்து சேர்ந்தார்.

கூட்டம் நெருக்கியடித்தது. பெரியவா பூஜையை முடித்து தர்ஶனம் குடுத்துக் கொண்டிருக்கும் போது, முண்டியடித்துக் கொண்டு ஒருவழியாக பெரியவா முன்னால் ப்ரஸாதத்தோடு நின்றார்.

"இது எந்த க்ஷேத்ரப் ப்ரஸாதம்?"

ரொம்ப வினயத்தோடு.......

" பெரியவா! நேத்திக்கு திருவிடைமருதூர் மஹாலிங்க ஸ்வாமிக்கு ருத்ராபிஷேகம் பண்ணி வெச்சேன். மஹன்யாஸ ருத்ரஜபத்தோட பெரிய அபிஷேகம். பெரியவா ஸந்தோஷப்படுவேளே.... ன்னு எடுத்துண்டு ஓடி வந்தேன்"

பெரியவா அந்த மூங்கில் தட்டையே உற்றுப் பார்த்தார்!

"நாராயணஸ்வாமி.. நீ பெரிய மிராஸுதார்-ன்னாலும், செலவுக்கு இன்னும் யாரையாவது கூட்டு சேத்துண்டு ஸ்வாமிக்கு பண்ணினியோ?"

"இல்ல பெரியவா......! நானே.... என் ஸொந்த செலவுல பண்ணினேன்"..ன்னு அந்த "நானே"க்கு அழுத்தம் குடுத்தார்.

மனஸுக்குள் சிரித்துக் கொண்டார் பெரியவா.

"லோக க்ஷேமார்த்தம் பண்ணினியாக்கும்?"

"இல்ல....... வயல்ல ரெண்டு மூணு வருஷமா வெளச்சலே இல்லே. அதான்........."

குழைந்தார்.

பெரியவா இன்னும் ப்ரஸாதத்தை தொடவே இல்லை.

"ஆத்மார்த்தமாவோ, லோக க்ஷேமார்த்தமாவோ நீ இதைப் பண்ணலேன்னு தெரியறது"

கண்ணை மூடிக் கொண்டார். பதினைந்து நிமிஷம் கழித்து,

"ஸெரி..... ருத்ரஜபத்துக்கு எத்தனை வேதப்ராஹ்மணா வந்திருந்தா? வைதீகாள்ளாம் யாரு? எந்த ஊர்?"

"பதினோரு ப்ராஹ்மணா ஏற்பாடு பண்ணியிருந்தேன்......"

இடுப்பில் சொருகியிருந்த பேப்பரில் இருந்த பெயர்களை வரிஸையாக படிக்க ஆரம்பித்தார்.

கூட்டத்தில் ஒரே நிஶப்தம். பெரியவா ஏன் இவ்வளவு துருவி துருவி கேட்கிறார்? என்று எல்லாருக்கும் குழப்பம்.

அவர் சில வைதீகாளின் பெயர்களை படிக்க ஆரம்பித்ததும்,

"நல்ல அயனான வித்துக்களாத்தான் ஏற்பாடு பண்ணியிருக்கே...... அது ஸெரி, ஒன் லிஸ்டுல தேப்பெருமாநல்லூர் வெங்கடேஶ கனபாடிகள் பேர் இருக்கான்னு பாரு"

மகிழ்ச்சியுடன் "இருக்கு பெரியவா ! ஜபத்துக்கு அவரும் வந்திருந்தார்"

"பேஷ்! பேஷ்! வெங்கடேஶ கனபாடிகளையும் சொல்லியிருந்தியா.......! ரொம்ப நல்ல கார்யம்! மஹா வேத வித்து! இப்போ கனபாடிகளுக்கு ரொம்ப வயஸாயிடுத்து. கொரல் எழும்பறதுக்கே ரொம்ப ஶ்ரமப்படும். ஜபத்தை மூச்சடக்கி சொல்லறதுக்கு ரொம்ப கஷ்டப்படுவார்! ........."

பெரியவா முடிக்கவில்லை..... மிராஸுதார் உடனே.......

"ஆமா பெரியவா. நீங்க சொல்லறது ரொம்ப ஸெரி. அவர் ஸெரியாவே ருத்ரம் ஜபிக்கலே.! சில நேரம் வாயே தெறக்காம, கண்ண மூடிண்டு ஒக்காந்திருந்தார்.....! அடிக்கடி கொட்டாவி வேற விடறார்......! அதுனால, ஜப ஸங்க்யை [count] வேற கொறையறது......! நேத்திக்கி அவர் ரொம்ப ஶ்ரமம் குடுத்துட்டார்.! ஏண்டா அவரை வரவழைச்சோம்னு ஆயிடுத்து பெரியவா...!"

மிராஸுதார், குற்றப்பத்திரிகை வாஸித்ததுதான் தாமதம், பெரியவா ப்ரளயகால ருத்ரனாக பொங்கி பொரிந்து தள்ளி விட்டார்! வார்த்தைகளில் அவ்வளவு கோவம்!

"என்ன சொன்னே நீ?.... பணம் இருந்தா, எத வேண்ணாலும் பேசலாங்கற திமிரோ? தேப்பெருமாநல்லூர் வெங்கடேஶ கனபாடிகளோட யோக்யதாம்ஸம் பத்தி ஒனக்கென்ன தெரியும்? அந்த வேதவித்தோட கால் தூஸு பெறுவியா நீ? அவரைப் பத்தி என்னமா அப்டி சொல்லலாம்?.....

......நேத்திக்கி மஹாலிங்க ஸ்வாமி ஸன்னதில என்ன நடந்ததுங்கறதை நா புரிஞ்சுண்டுட்டேன் ! நா.... கேக்கற கேள்விக்கு இப்போ நீ பதில் சொல்லு.!....

...... நேத்திக்கு ஜபம் பண்ணறப்போ, கனபாடிகள் முடியாம கண்ண மூடிண்டு ஒக்காந்தப்போ, நீ அவர்ட்ட போய் ரொம்ப கடுமையா "ஏங்காணும்! காஸு வாங்கலே நீர்? இப்படி ஜபம் பண்ணாம வாயடைச்சு ஒக்காந்திருக்கீரே!" ன்னு கத்தினியா? இல்லியா?"

எரிமலை குமுற ஆரம்பித்தது! மிராஸுவும், கூட்டமும் விக்கித்துப் போய் நின்றனர்!

நடுநடுங்கி ஸாஷ்டாங்கமாக பாதங்களில் விழுந்து

"தப்புத்தான் பெரியவா. வாஸ்தவம்தான். ஸ்வாமி ஸன்னதில அப்டி அவரைப் பாத்து சொன்னேன். மன்னிச்சுக்கணும் பெரியவா "

உதறலெடுக்க கெஞ்சினார்.

பெரியவா விடவில்லை.

"இரு....! இரு....! நீ அந்த ஒரு தப்பை மாத்ரமா பண்ணினே? சொல்லறேன் கேளு. எல்லார்க்கும் தக்ஷிணை குடுத்தேல்லியோ? ஒவ்வொரு வைதீகாளுக்கும் எவ்வளவு குடுத்தே?"

மென்று விழுங்கி ஈனஸ்வரத்தில் "தலைக்கு பத்து ரூவா குடுத்தேன் பெரியவா"

"ஸெரியா சொல்லு. எல்லா வைதீகாளுக்கும் ஸமமா பத்து பத்து ரூவாயா குடுத்தே? எனக்கு எல்லாம் தெரியும்!"

மடக்கினார்.

மிராஸு மெளனமாக இருந்தார்.

"ஒனக்கு சொல்ல வெக்கமாயிருக்கு போல இருக்கு. நா.... சொல்றேன் கேட்டுக்கோ! வைதீகாளை ஸன்னதில வரிஸையா ஒக்காரவெச்சு தலைக்கு பத்து ரூவா ஸம்பாவனை பண்ணிண்டே வந்தே.....!

.....தேப்பெருமாநல்லூர் கனபாடிகள்கிட்ட வந்ததும், "இவர்தான் ஸெரியாவே ருத்ரம் சொல்லலியே......! அவருக்கு எதுக்கு மத்தவாளாட்டம் பத்து ரூவா குடுக்கணும்?.ன்னு நீயே தீர்மானிச்சு, ஏழே..... ஏழு ரூவா !!!ஸம்பாவனை பண்ணினே....!...

.....ஏதோ அவரைப் பழி வாங்கிட்டதா எண்ணம் ஒனக்கு.!! ஆனா, அவர் எதையாவது லக்ஷியம் பண்ணினாரா பாத்தியா? நீ குடுத்ததை வாங்கி அப்டியே துண்டுல முடிஞ்சுண்டார். என்ன? நா..... சொல்லறது ஸெரிதானே?"

எல்லாருக்கும் நேற்று நடந்ததை அப்படியே நேரில் பார்த்த மாதிரி பெரியவா சொல்லுவதை பார்த்து திகைப்பதா? அழுவதா? ஆஶ்சர்யப்படுவதா? ஒன்றும் புரியவில்லை.

"மன்னிச்சுடுங்கோ பெரியவா....! ஏதோ அஞ்ஞானத்தால அப்படி நடந்துண்டுட்டேன்...! இனிமே அப்டி நடக்கவே மாட்டேன். ...."

"இரு...! இரு.....! இதோட முடிஞ்சுட்டாத்தான் தேவலையே! ஜபம் பண்ணின ப்ராஹ்மணாளுக்கு மஹாதானத் தெரு ராமசந்த்ர ஐயரோட க்ருஹத்லதானே ஸாப்பாட்டுக்கு ஏற்பாடு பண்ணியிருந்தே? ஸாப்பாடெல்லாம் பரமானந்தமா நன்னாத்தான் போட்டே.......! பந்தில நெய் ஒழுக ஒழுக நெறைய முந்திரிப்பருப்பு, த்ராக்ஷை எல்லாம் போட்டு சக்கரைப் பொங்கல் பண்ணச் சொல்லி, ஒங்கையால நீயே பரிமாறினே..... ஸெரியா?"

வெலவெலத்துப் போனார் மிராஸு. உண்மைதான்!

"ஸெரி...... அப்டி சக்கரைப்பொங்கலை போடறச்சே பந்தி தர்மத்தோட பரிமாறினதா, ஒம்மனஸாக்ஷி சொல்றதா?........

.....நீ சொல்லவே வேணாம். நானே சொல்லறேன்! நீ சக்கரைப் பொங்கல் போடறச்சே, அது பரம ருசியா இருந்ததுனால, வைதீகாள்ளாம் கேட்டு கேட்டு வாங்கி ஸாப்டா.....! நீயும் நெறைய போட்டே....! ஆனா, தேப்பெருமாநல்லூர் வெங்கடேஶ கனபாடிகள்..... வெக்கத்தை விட்டு, "சக்கரைப்பொங்கல் இன்னும் போடுடாப்பா......! ரொம்ப நன்னாருக்கு" ன்னு பல தடவை வாயைவிட்டு கேட்டும்கூட, நீ காதுல வாங்கிண்டு அவருக்கு போடாமலேயே போனியா இல்லியா?....

..... எத்தனை தடவை கேட்டார்! போடலியே நீ! பந்தி வஞ்சனை பண்ணிப்பிட்டியே! இது தர்மமா? ஒரு மஹா ஸாதுவ இப்டி அவமானப்படுத்திட்டியே!....”

மிகுந்த துக்கத்தில் மௌனமாகிவிட்டார் பெரியவா.

கொஞ்ச நேரம் கழித்து ஸாக்ஷாத் மஹாலிங்கமான பெரியவா பேசினார்......

"மிராஸுதார்வாள்....! ஒண்ணு தெரிஞ்சுக்கணும். கனபாடிகளுக்கு இப்போ எம்பத்தொறு வயஸாறது. தன்னோட பதினோராவது வயஸ்லேர்ந்து எத்தனையோ ஶிவ க்ஷேத்ரங்கள்ள ஸ்ரீருத்ர ஜபம் பண்ணியிருக்கார். ஸ்ரீருத்ரம் எப்பவுமே அவரோட நாடி நரம்புகள்ளேயும், ஶ்வாஸத்லேயும் ஓடிண்டே இருக்கு. அப்பேர்ப்பட்ட மஹான் அவர்! அவர்கிட்ட நீ நடந்துண்ட விதம்...... மஹா பாபமான கார்யம்"........

மேலே பேச முடியவில்லை பெரியவாளால்! கண்களைமூடிக் கொண்டு மெளனமாக அமர்ந்துவிட்டார். பிறகு மீண்டும்,

"நீ "பந்தி பேதம்" பண்ணின கார்யமிருக்கே....? அது கனபாடிகள் மனஸை ரொம்பவே பாதிச்சுடுத்து. அவர் என்ன கார்யம் செஞ்சார் தெரியுமா? சொல்றேன் கேளு. நேத்திக்கு ஸாயங்காலம் அவர் நேரா தேப்பெருமாநல்லூர் போகலை.! நேரா, திருவிடைமருதூர் மஹாலிங்க ஸ்வாமி கோவிலுக்கு போனார் "அஸ்மேத" [பெரிய பிராகாரம்] ப்ரதக்ஷிணம் மூணு தடவை பண்ணினார். நேரா மஹாலிங்க ஸ்வாமிக்கு முன்னால போய் நின்னார். கைகூப்பி நின்னுண்டு என்ன ப்ரார்த்திச்சார் தெரியுமா?........"

பெரியவாளால் மேலே பேசமுடியவில்லை.

தன்னை சற்று நிதானப்படுத்திக் கொண்டு சொன்னார்

"கண்ணுலேர்ந்து தாரை தாரையா நீர் வழிய, "அப்பா ஜோதி மஹாலிங்கம்! நா ஒன்னோட பரம பக்தன். பால்யத்துலேர்ந்து எத்தனையோ தடவை ஒன் ஸன்னதில மஹன்யாஸ ஸ்ரீருத்ரம் ஜபிச்சிருக்கேன். நீ கேட்டுருக்கே. இப்போ நேக்கு எம்பத்தோறு வயஸாறது. மனஸ்ல பலமிருக்கே தவிர, வாக்குல அந்த பலம் போயிடுத்துப்பா!.....

.......இன்னிக்கு மத்யான்னம் ஸாப்டறச்சே நடந்தது. ஒனக்கு தெரியாம இருக்காது. அந்த சக்கரைப் பொங்கல் ரொம்ப ரொம்ப நன்னா இருந்ததேன்னு, "இன்னும் கொஞ்சம் போடுங்கோ" ன்னு வெக்கத்தை விட்டு அந்த மிராஸுதார்கிட்ட பல தடவை கேட்டேன். அவர் காதுல விழுந்தும், விழாத மாதிரி நகந்து போய்ட்டார்.....!

.......நேக்கு சக்கரைப் பொங்கல்-ன்னா உஸுருன்னு ஒனக்குத்தான் தெரியுமே! சபலப்பட்டு கேட்டும் அவர் போடலியேன்னு ரொம்ப அப்போ தாபப்பட்டேன். ஆனா, ஸாப்டுட்டு கையலம்பிண்டு வாஸத் திண்ணைக்கு வந்து ஒக்காந்தப்புறந்தான், "இப்பிடியொரு ஜிஹ்வா [நாக்கு] சபலம், இந்த வயஸ்ல நமக்கு இருக்கலாமான்னு தோணித்து..........

.........அப்பா மஹாலிங்கம்! இப்போ அதுக்குத்தான் ஒம்முன்னாடி நிக்கறேன். ஒன்னை மத்யஸ்தமா வெச்சுண்டு இந்த க்ஷணத்துலேர்ந்து ஒரு ப்ரதிக்ஞை பண்ணிக்கறேன்......

......எல்லாரும் காஶிக்கு போனா, பிடிச்ச பதார்த்தத்தை விடுவா.........! காஶிலயும் நீதான் இருக்கே! இங்கயும் நீதான்! அதுனால ஒனக்கு முன்னாலே, "இனிமே என் ஶரீரத்தை விட்டு ஜீவன் பிரியற வரைக்கும்.... சக்கரப் பொங்கலையோ, இல்லாட்டா, வேற எந்த தித்திப்பு வஸ்துவையோ தொடவே மாட்டேன். இது ஸத்யம்டா..ப்பா மஹாலிங்கம்" ன்னு வைராக்ய ப்ரமாணம் பண்ணிண்டு "அப்பா ஜோதி மஹாலிங்கம்! ஒங்கிட்ட உத்தரவு வாங்கிக்கறேன்" ன்னு சொல்லி பன்னண்டு ஸாஷ்டாங்க நமஸ்காரம் பண்ணினார். கண்ணுலேர்ந்து பொலபொலன்னு கண்ணீர்! ஊருக்கு பொறப்பட்டுட்டார்.......!....

....... இப்போ நீ சொல்லு! நீ பண்ணின கார்யம் தர்மமா? மஹாலிங்க ஸ்வாமி ஒப்புத்துப்பாரா?...”

பெரியவா முடிக்கும்போது மத்யான்னம் மூணு மணி! அன்னிக்கு பிக்ஷையே பண்ணலை! சுற்றி நின்ற அத்தனை பேர் கண்களிலும் கண்ணீர்!

நேற்று மஹாலிங்க ஸ்வாமி முன்னால் நடந்தது பெரியவாளுக்கு எப்படி தெரிந்தது! என்ற கேள்வியை விட ஸத்யப்ரமாணமாக "திருவிடைமரூதூரில் அருள் பாலிக்கும் மஹாலிங்கம் நானே !" என்று பெரியவா ப்ரத்யக்ஷமாக காட்டியதை கண்டு அத்தனை பேரும் ப்ரமித்தனர்.

இது ஒரு ஸாதாரண விஷயமா என்ன?

மிராஸுதார் கன்னத்தில் அறைந்து கொண்டு அலறினார்.

"பெரியவா, நா மஹா பாபம் பண்ணிட்டேன். அஹம்பாவத்ல அப்டி பண்ணிட்டேன். இனி என் ஜன்மாவுல அப்படி நடக்கவே மாட்டேன். ப்ரஸாதத்தை ஸ்வீகரிச்சுக்கோங்கோ! "

பெரியவா வாயை திறக்கவில்லை.

"இருக்கட்டும். இருக்கட்டும். எனக்கு அந்த மஹாலிங்க ஸ்வாமியே ப்ரஸாதம் அனுக்ரஹம் பண்ணுவார்." என்று அவர் முடிப்பதற்குள், ஒரு ப்ராஹ்மணர் கட்டு குடுமி, பஞ்சகச்சம், கழுத்தில் ருத்ராக்ஷ மாலையோடு, கையில் ப்ரஸாதத் தட்டோடு வந்து பெரியவாளை அணுகி,

"என் பேர் மஹாலிங்கம்! திருவிடைமருதூர் மஹாலிங்க ஸ்வாமிக்கு நேத்திக்கு ருத்ராபிஷேகம் நடந்தது. ஒரு மிராஸுதார் நடத்தினார்..... இங்க என் அக்காவை பாக்க வந்தேன். பெரியவாளுக்கு ப்ரஸாதம் ஸமர்ப்பிச்சுடலான்னு வந்தேன்" என்று நமஸ்காரம் பண்ணப்போனவரை பெரியவா தடுத்து....

" நீங்கள்ளாம் ஶிவ தீக்ஷை வாங்கிண்டவா. நமஸ்காரம் பண்ணப்படாது" என்று சொல்லி அவருக்கு மரியாதை பண்ணச் சொன்னார்.

அவர் போனதும் மிராஸுதார் "திரும்ப திரும்ப ப்ரார்த்திக்கிறேன். பெரியவா! நா பண்ணினது ரொம்ப பாப கார்யம்தான். இதுக்கு நீங்கதான் ஒரு ப்ராயஶ்சித்தம் சொல்லணும்"

மன்றாடினார்.

விருட்டென்று எழுந்து விட்டார் பெரியவா

"இதுக்கு ப்ராயஶ்சித்தம்..... நா சொல்ல முடியாது. தேப்பெருமாநல்லூர் வெங்கடேஶ கனபாடிகள்தான் சொல்லணும்"

"இந்தப் பாவி பண்ணின கார்யத்துக்கு கனபாடிகள் ப்ராயஶ்சித்தம் சொல்லுவாரா பெரியவா?"

பெரியவா சற்று உரக்கச் சொன்னார்

"ஒனக்கு ப்ராப்தம் இருந்தா நிச்சயம் சொல்லுவார்"

விடுவிடுவென்று உள்ளே போய் விட்டார்.

மிராஸுதார் உடனே தேப்பெருமாநல்லூர் நோக்கி நடையைக் கட்டினார்.

"பாப விமோசனம்" பெற வேண்டும், ப்ராயஶ்சித்தம் பண்ணிட வேண்டும்” என்ற வைராக்யம் இருந்தது.

தேப்பெருமாநல்லூர் அக்ரஹாரத்தில் நுழைந்து, எதிர்ப்பட்ட ஒருவரிடம் வெங்கடேஶ கனபாடிகள் க்ருஹம் எங்கே என்று விஜாரித்தார். அவர் ஒரு வீட்டை சுட்டிக் காட்டினார்....

"துக்கம் விஜாரிக்க வந்திருக்கேளா? அதான் கனபாடிகள் அஹம். இன்னிக்கு விடியக்காலமேதான் கனபாடிகள் "அனாயாஸேன மரணம்" ன்னு திடீர்னு காலமாயிட்டார்......! போய் பாத்துட்டு வாங்கோ!"

இடிவிழுந்தது போல் இருந்தது!

"ஒனக்கு ப்ராப்தம் இருந்தா நிச்சயம் சொல்லுவார்"ன்னு பெரியவா சொன்னது இதுதானா?

ப்ராப்தம் இல்லேன்னு பெரியவாளுக்கு தெரிஞ்சிருக்கு!

ஓடிப்போய் வெங்கடேஶ கனபாடிகளுடைய பூத ஶரீரத்துக்கு (ருத்ரத்தால் நிறைந்து இருந்த ஶரீரம்) நமஸ்காரம் பண்ணி, மானஸீகமாக மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொண்டார்.

அதன்பிறகு, ஓரிரு வருஷத்துக்குள் ஸொத்தெல்லாம் அழிந்து போய், வடக்கே பல ஶிவாலயங்களில் மடப்பள்ளியில் கைங்கர்யம் பண்ணிவிட்டு, கடைசியில் காஶி க்ஷேத்ரத்தில் காலகதி அடைந்தார்!

தன்னை நிந்தனை பண்ணினால்கூட பகவான் மன்னிப்பான். ஆனால் தன்னையே ஸதா ஆஶ்ரயித்து இருக்கும் ஸாதுக்களை யாராவது அவமதித்தால், பகவானால் பொறுத்துக் கொள்ளவே முடியாது! என்பதற்கு இது ஒரு நல்ல முன் உதாரணம்.

ஆனால், பகவான் கருணாமூர்த்தி! பாபம் பண்ணியிருந்தாலும், பண்ணின பாபத்துக்கு மனஸ் வருந்தி, தண்டனை அனுபவித்தாலும், கடைசியில் "காஶியில் மரித்தால் முக்தி" என்பதற்கேற்ப, அந்த மிராஸுதாரை காஶியில் இறக்க வைத்து மோக்ஷத்தை கொடுத்தது அவனுக்கே உரிய பெருங்கருணைl!

பந்தியில் பேதமே பார்க்கக்கூடாது, யாருடைய வயிற்றிலும் அடிக்கக்கூடாது, வயஸானவர்கள் யாராகயிருந்தாலும் நம் அஹங்காரத்தை அவர்களிடம் காட்டக்கூடாது. உடம்பில் ரத்தம் நன்றாக இருக்கும்வரை, ஆட்டம் போடுவோம். பகவான் ரத்தத்தை கொஞ்சம் சுண்டிவிட்டாலோ! போச்சு!

நாம் கற்று, கடைப்பிடிக்க நிறைய இருக்கிறது...

ஶ்ரீ ஆசார்யாள் பாததூளி 🙏🏻

போதாயன அமாவாஸ்யை தர்பபணம்

22.04.2020 புதன்கிழமை

ஆசமனம். அச்சுதாய நம: அனந்தாய நம: கோவிந்தாய நம:

கேசவா + தாமோதரா

வலது கை மோதிர விரலில் பவித்ரம் போட்டுக் கொண்டு சில கட்டை தர்ப்பங்களை காலுக்கு அடியில் போட்டுக் கொண்டு கையை ஜலம் தொட்டு அலம்பி விட்டு சில கட்டை தர்ப்பங்களை பவித்ரத்துடன் மடித்து வைத்துக்கொள்ளவும்.

ஶூக்லாம் + ஸாந்தயே, ஓம் பூ: + பூர்புவஸ்ஸுவரோம்

மமோபாத்த + ப்ரீத்யர்த்தம், அபவித்ர: பவித்ரோவா ஸர்வாவஸ்தாம் கதோபிவா, யஸ்மரேத் புண்டரீகாக்ஷம், ஸபாஹ்ய, அப்யந்தர: ஶூசி: மானஸம் வாசிகம், பாபம், கர்மணா, ஸமுபார்ஜிதம், ஶ்ரீராம, ஸ்மரணேனைவ, வ்யபோஹதி நஸம்ஸய: ஶ்ரீராம ராமராம திதிர்விஷ்ணு: ததாவார: நக்ஷத்ரம், விஷ்ணுரேவச யோகஶ்ச கரணஞ்சைவ ஸர்வம் விஷ்ணுமயம், ஜகத், ஶ்ரீகோவிந்த கோவிந்த, கோவிந்த அத்யஶ்ரீ பகவத: மஹா புருஷஸ்ய விஷ்ணோராக்ஞயா ப்ரவர்த்தமானஸ்ய, அத்யப்ரும்மண: த்விதீய பரார்த்தே ஸ்வேத, வராஹகல்பே, வைவஸ்வத, மன்வந்தரே, அஷ்டாவிம்ஶதி, தமே, கலியுகே, ப்ரதமேபாதே, ஜம்பூத்வீபே, பாரதவருஷே பரதகண்டேமேரோ: தக்ஷிணே பார்ஶ்வே ஶகாப்தே, அஸ்மின்வர்த்தமாணே, வ்யாபஹாரிகே, ப்ரபவாதி, ஷஷ்டி, ஸம்வத்ஸராணாம், மத்யே

*ஶார்வரி* நாம ஸம்வத்ஸரே *உத்தராயணே வஸந்த்* ருதௌ *மேஷ* மாஸே *க்ருஷ்ண* பக்ஷே *அமாவாஸ்யாயாம்* புண்யதிதௌ *ஸௌம்ய* வாஸர யுக்தாயாம் *ரேவதி* நக்ஷத்ர யுக்தாயாம், *விஷ்கம்ப* யோக, *சகுனி* கரண, ஏவங்குண விஸேஷண விசிஷ்டாயாம் அஸ்யாம் வர்த்தமானாயாம் *அமாவாஸ்யாயாம்* புண்யதிதௌ

ப்ராசீனாவீதி

தந்தையார் பிறந்த கோத்ரத்தை சொல்லிக் கொள்ளவும்

........கோத்ராணாம் வஸுருத்ராதித்ய ஸ்வரூபாணாம், அஸ்மத், பித்ரு, பிதாமஹ, ப்ரபிதாமஹாணாம்,

கீழ்வரும் மந்த்ரத்தை தாயார் இல்லாதவர்கள் மட்டும் சொல்ல வேண்டும்

மாத்ரு பிதாமஹி, ப்ரபிதாமஹீணாம்

கீழ்வரும் மந்த்ரத்தை தாயார் இருப்பவர்கள் மட்டும் சொல்ல வேண்டும்

பிதாமஹி, பிது: பிதாமஹி, பிது: ப்ரபிதா, மஹீணாம்

தாயார் பிறந்த கோத்ரத்தை சொல்லிக் கொள்ளவும்

…............கோத்ராணாம் வஸூருத்ராதித்ய, ஸ்வரூபாணாம், அஸ்மது, ஸமத்னீக, மாதாமஹ, மாது: பிதாமஹ, மாது: ப்ரபிதா மஹாணாம் உபயவம்ஶபித்ரூணாம் அக்ஷய்ய த்ருப்த்யர்த்தம்

அமாவாஸ்ய புண்யகாலே தர்ச ச்ராத்தம்  தில தர்பண ரூபேண அத்ய கரிஷ்யே

கையில் பவித்ரத்துடன் இருக்கும் கட்டை தர்பங்களை மட்டும் கீழே போடவும். பூணலை வலம் போட்டுக்கொள்ளவும் கையில் ஜலத்தால்
துடைத்துக்கொள்ளவும். பூணலைஇடம் போட்டுக்கொள்ளவும். கீழ்க்கண்ட மந்திரங்களை சொல்லி தாம்பாளத்தின் நடுவில் தெற்கு நுனியாக உள்ள கூர்ச்சத்தின் நுனியில் மறித்து எள்ளை போடவும்

ஆவாஹந மந்த்ரம்

ஆயாத பிதர: ஸோம்யா: கம்பீரை: பதிபி: பூர்வ்யை: ப்ரஜாம் அஸ்மப்யம், தததோரயிஞ்ச, தீர்க்காயுத்வஞ்ச ஸதசாரதஞ்ச// அஸ்மின் கூர்ச்சே வர்கத்வய பித்ரூன் ஆவாஹயாமி/

கீழ்க்கண்ட மந்த்ரத்தைச் சொல்லி கட்டை தர்ப்பங்களை கூர்ச்சத்தின்மேல் வைக்கவும்.

ஆஸன மந்த்ரம்

ஸக்ருதாச்சின்னம் பர்ஹி: ஊர்ணாமிருது ஸ்யோநம் பித்ருப்யஸ்தவா, பராம்யஹம், அஸ்மின் ஸீதந்துமே பிதர: ஸோம்யா: பிதாமஹா: ப்ரபிதா மஹாஸ்ச்ச அனுகைஸ்ஸஹ//

வர்கத்வய பித்ரூணாம் இதமாஸனம்.

கீழ்க்கண்ட மந்த்ரத்தைச் சொல்லி எள்ளை கூர்ச்சத்தில் மறித்துப் போடவும்.

ஸகலாராதனை: ஸ்வர்ச்சிதம் //

தர்ப்பண மந்த்ரம்





மந்த்ரம்

ஊர்ஜம் வஹந்தீ: அம்ருதம் க்ருதம்பய: கீலாலம் பரிஸ்ருதம் ஸ்வதாஸ்த தர்பயதமே பித்ரூன் த்ருப்யத, த்ருப்யத, த்ருப்யத

உபவீதி பூணுல் வலம்

ப்ரதக்ஷிண மந்த்ரம்

தேவதாப்ய: பித்ருப்யஶ்ச மஹாயோகிப்ய: ஏவச, நமஸ்வதாயை, ஸ்வாஹாயை, நித்யமேவ, நமோநம: யாநிகாச பாபாணி ஜன்மாந்த்ர க்ருதானிச விநஶ்யந்தி ப்ரதக்ஷிண பதேபதே

ப்ராசீனாவீதி பூணுல் இடம்

யதாஸ்தான மந்த்ரம்

ஆயாத பிதர: ஸோம்யா: கம்பீரை: பதிபி: பூர்வ்யை: ப்ரஜாம் அஸ்மப்யம், தததோரயிஞ்ச, தீர்க்காயுத்வஞ்ச ஸதசாரதஞ்ச// அஸ்மாத், கூர்ச்சாத், வர்க்த்வய, பித்ரூன், யதாஸ்தானம், ப்ரதிஷ்டாபயாமி

தாம்பாளத்தில் உள்ள கூர்ச்சத்தை எடுத்து பிரித்து வலது கை கட்டைவிரல் ஆள்காட்டி விரலுக்கும் நடுவில் வைத்துக் கொண்டு கீழ்க்கண்ட மந்த்ரத்தை சொல்லி ஜலம் விடவும்

மந்த்ரம்

ஏஷாம் ந மாதா ந பிதா ந ப்ராதா நச பாந்தவா: நாந்ய, கோத்ரிந: தேஸர்வே த்ருப்தி மாயாந்து மயா உத்ஸ்ருஷ்டை: குஶோதகை: த்ருப்யத, த்ருப்யத, த்ருப்யத

உபவீதி

மந்த்ரம்

ஹிரண்ய கர்ப, கர்பஸ்தம் ஹேம பீஜம் விபாவஸோ: அனந்தபுண்யபலதம் அத: ஶாந்திம் ப்ரயச்சமே அனுஷ்டித திலதர்ப்பண மந்த்ர - ஸாத்குன்யம் காமயமான: யதாஶக்தி இதம் ஹிரண்யம் ஆசார்யாய ஸம்ப்ரததேநமம

கையில் ஜலத்தை விட்டுக்கொண்டு கீழ்கண்ட மந்த்ரங்களைச் சொல்லி மந்த்ரம் முடிந்தவுடன் கீழே விடவும்

காயேநவாசா மனஸேந்ரியைர்வா புத்யாத்ம நாவா ப்ருகிருதேஸ்வபாது கரோமியத்யது ஸகலம் பரஸ்மை நாராயணாயேதி ஸமர்ப்பயாமி திலதர்பணாக்யம் கர்ம ஓம் தத்ஸத் ப்ரம்மார்பணமஸ்து

பவித்ரத்தை பிரித்து போட்டு விட்டு ஆசமனம் செய்யவும்

ஶுபம்

சிருங்கேரி மற்றும் பூரி ஸ்வாமிகள் இவர்கள் இருவருமே காஞ்சி மடம் ஆதிசங்கரரால் உருவாக்கப்பட்ட மடம் இல்லை என்று தான் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். அதற்கான பதில் இதோ. ஆதிசங்கர் தன்னுடைய சரிரத்தை விடுத்து ஆத்மாவுடன்  கைலாஷம் சென்று சிவ பெருமானிடம் இருந்து பஞ்ச லிங்கங்களை பெற்றுக் கொண்டு தன்னுடைய சரிரத்தில் வந்த பிறகு தான் நான்கு இடங்களில் ஸ்தாபித்தார். ஐந்தாவது லிங்கமான யோக லிங்கத்தை தனக்காக வைத்து பூஜை செய்து வந்தார். அப்படியாக ஒவ்வொரு ஊரா செல்லும் போது காமாக்ஷி கான காஞ்சி வந்தார். இங்கே அம்பாள் உக்ரஹமாக இருப்பதை கண்டு அம்பாளை சாந்தப்படுத்தி ஸ்ரீசக்ரம் பிரதிஷ்டை செய்தார். பிறகு தனக்காக ஒரு மடத்தை நிறுவினார். அதுவே காஞ்சி மடன். மற்ற மடங்கள் எல்லாம் ஆதிசங்கரரால் நிறுவப்பட்டது ஆனால் காஞ்சி மடம் தான் ஆதிசங்கரரின் நேரடி தொடர்பு. மற்ற மடத்திற்கு அப்படி இல்லை. அதே போல் தன்னுடைய முதல் சிஷ்யரை காசியில் வாதம் செய்து வென்ற சுரேவராச்சாரியர் தான் முதல் சிஷ்யர். ஆதிசங்கர் மற்றும் சுரேவராச்சாரியர் இவர்கள் இருவருக்கு மட்டுமே ஆதிசங்கர், சுரேவராச்சாரியர் என்று பெயர். பின் வந்த  மற்றவர ஆச்சார்யர்களுக்கு கூடவே சரஸ்வதி பட்டம் பெயருடன் சேர்க்கப்பட்டது. மிக முக்கியமான விஷயம் ஆதிசங்கர் காஞ்சி காமாக்ஷி அம்மன் கோவிலில் அம்பாளுடன் ஐக்கிமானார். என்பதே உண்மை. அடியேன் ஒன்றே ஒன்று கேட்கிறேன் ஆதிசங்கர் இமயமலையில் சித்தி அடைந்தார் என்று இவர்கள் சொல்கிறார்கள். அப்படி என்றால் இந்த பஞ்ச லிங்கங்களை எவ்வாறு மற்ற இடங்களில் நிறுவியிருக்க முடியும்? இமயமலையில் தான் தன்னுடைய சரிரத்தை விடுத்து பரமேஸ்வரனை கான சென்றார் என்பது வரலாறு. சென்றவர் திரும்ப வந்ததால் தானே மற்ற நான்கு இடங்களில் லிங்கங்களை கொடுத்து இருக்க முடியும். இப்போது புரியும் என்று நினைக்கிறேன். இது உண்மையான வரலாறு. இதை மஹா பெரியவா தெய்வத்தின் குரல் என்ற புத்தகத்தில் சங்கர சரித்திரத்தை மட்டுமே ஆறநூறு பக்கத்திற்கும் மேல் சொல்லியிருக்கா  வருட கணக்கு மட்டும் இல்லை ஆச்சார்யார்களின் எண்ணிக்கையும் கூட சிருங்கேரியில்  வித்தியாசம் உண்டு.  இந்த விஷயத்தை பற்றி பலவிதமான கருத்துவேறுபாடுகள் உள்ளன... தெய்வத்தின் குரல் ஐந்தாம் பாகத்தில் மஹாபெரியவாளே... அழகாக அதை விவரிக்கிறார்... ஷ்ருங்கேரியையும் கணக்கில் வைத்துக்கொண்டு அனுக்ரஹிக்கிறார்... சங்கர சரிதம் என்ற பாகத்தில்... மேலும் தெரிந்து கொள்ள தெய்வத்தின் குரல் பாகம் ஐந்தை படிக்கவும்.....

போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள்!

கலிகாலத்தில் இறைவனின் நாமத்தைச் சொன்னாலே போதும் என்பதை அகிலமெங்கும் பரப்பிய பெருமை ஸ்ரீபோதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளுக்கு உண்டு.திருவிசநல்லூர் ஸ்ரீதர ஐயாவாளும் இருவரும் சம காலத்தவர்கள்.கும்பகோணத்துக்கு அருகே திருவிடைமருதூரை அடுத்து அமைந்திருக்கிறது கோவிந்தபுரம்.இங்குதான் போதேந்திரர்.அதிஷ்டானம் கொண்டுள்ளார்.22-8-2008 வெள்ளியன்று இந்த அதிஷ்டானத்துக்கு மகா கும்பாபிஷேக வைபவம் சிறப்பாக நடைபெற்றது.காஞ்சி காமகோடி ஆசார்ய பரம்பரையில் ஐம்பத்தொன்பதாவது பீடாதிபதியாக விளங்கியவர் பகவன்நாம போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள்.இவரது காலம் கி.பி. 1638-1692.அன்னிய மதத்தினர் இந்துக் கோயில்களை நாசம் செய்துகொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் தான் இவரது நாம ஜப பிரசாரம் முனைப்புடன் துவங்கியது.நாம ஜபத்தின் மூலம் இறைவனை அடையலாம்.கஷ்டங்களைப் போக்கலாம் பிரச்னைகளைத் தீர்க்கலாம் என்று நாம ஜபத்தின் மேன்மைகளைப் பல இடங்களிலும் சொல்லி அந்த எளிய வழிபாட்டை மேம்படுத்தினார்.ஒரு மடாதிபதியாக காஞ்சிபுர மடத்தில் அவர் தங்கியிருந்த காலத்தைவிட வெளியே பயணித்து நாம ஜப மேன்மையைப் பரப்பிய காலமே அதிகம் என்று சொல்லலாம்.நாம பஜனை சம்பிரதாயத்தின் முதல் குரு என்று போற்றப்படுவர் அவர்.

நாம சங்கீர்த்தனம். நாம ஜபம் என்றால் என்ன?

பொதுவாக, பகவன் நாமத்தை எந்த நேரமும் உச்சரித்துக் கொண்டிருப்பது என்பதுதான் இதன் பொருள்.நாம சங்கீர்த்தனம் என்றால் இறைவனின் ஒரு திருநாமத்தை வாத்திய கோஷ்டிகளின் உதவியுடன் ராகம் அமைத்துப் பாடிக்கொண்டே இருப்பது முதலில் பாடிய வரிகளையே மீண்டும் மீண்டும் பாடிக்கொண்டு இருப்பார்கள்.பெரும்பாலும் ஆர்மோனியம் மிருதங்கம்.கஞ்சிரா முதலான பக்கவாத்தியங்களை வாசித்துக்கொண்டு பக்தியில் திளைத்து ஆடிய வண்ணம் நாம சங்கீர்த்தனத்தைச் செய்வார்கள் பாகவதர்கள்.இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பவர்களும் மெய்மறந்து இறை இன்பத்தில் ஐக்கியமாகி விடுவார்கள்.பாகவதர்களுடன் இணைந்து பக்தர்களும் பகவானின் நாமத்தைச் சொல்லிக்கொண்டே இருப்பார்கள்.நாம ஜபம் என்பது தனிப்பட்ட ஒருவரோ அல்லது சிலரோ சேர்ந்து பகவன் நாமங்களை மனதுக்குள்ளோ அல்லது வாய்விட்டோ சொல்லி இறைவனை வழிபடுவது நம சிவாய நாராயணாய ராம ராம கிருஷ்ண கிருஷ்ண என்று அவரவருக்குப் பிடித்த கடவுளின் நாமத்தைச் சொல்லி வழிபடலாம்.கலியுகத்தில் நாம ஜபத்தை யார் வேண்டுமானாலும்.எப்போது வேண்டுமானாலும் உச்சரித்து இறைவனை வணங்கலாம்.இதற்கு கால நேரம் கிடையாது.என்று பொதுவாகச் சொல்லப்படுகிறது. இந்தக் கலிகாலத்தில் பகவன் நாமங்களே நம்மைக் கரை சேர்க்கும் என்று சொன்ன போதேந்திரர் தினமும் ஒரு லட்சத்து எட்டாயிரம் முறை ஸ்ரீராம நாமத்தைத் துதித்து வந்தார்.இதிலிருந்தே அவரது பக்தியின் பெருமையை நாம் புரிந்துகொள்ளலாம்.போதேந்திரர் தமிழ்நாட்டில் அவதரித்த காலத்தில்தான் நாட்டில் ஏராளமான மகான்கள் தோன்றினர்.கன்னட தேசத்தில் புரந்தரதாசர். கனகதாசர் முதலானோரும் ஆந்திராவில் ராமதாசர் ஷேத்ரக்ஞர்.மகாராஷ்டிரத்தில் துக்காராம் போன்றோரும் வங்களாத்தில் கிருஷ்ண சைதன்யர் நித்யானந்தர் போன்றோரும் காசியில் கபீர்தாசர் துளசிதாசர் ஆகியோரும் வடக்கே ஸ்வாமி ஹரிதாஸ் ஸ்ரீவல்லபர் குருநானக் குருகோவிந்தசிங் மீரா போன்றோரும் அவதரித்தனர்.மொத்தத்தில் பார்த்தால்.இவர்கள் அனைவருமே பாகவத சம்பிரதாயத்தின் மேன்மையையும் நாம ஜபத்தின் பெருமையையும் பரப்பி இருக்கிறார்கள்.ஒரே காலத்தில் பல்வேறு இடங்களில் பல மகான்கள் அவதரித்துப் பக்தியைப் பரப்ப வேண்டும் என்பது இறைவனின் சங்கல்பம் போலிருக்கிறது.போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளின் அவதார வரலாற்றை அறிந்துகொள்வோம்?புராணம் போற்றும் புண்ணிய நகரம் காஞ்சிபுரத்தில் மண்டனமிஸ்ரர் அக்ரகாரத்தில் வசித்து வந்தவர் கேசவ பாண்டுரங்கன் என்ற அந்தணர்.ஆந்திர தேசத்தில் இருந்து காஞ்சிக்கு வந்து குடியேறியவர். அவருடைய மனைவியின் பெயர் சுகுணா இந்தத் தம்பதிக்கு 1638ல்ஆதிசங்கர பகவத்பாதரின் அம்சமாக போதேந்திரர் அவதரித்தார்.குழந்தை பிறந்த வேளையை வைத்து அதன் எதிர்காலத்தையும் சிறப்பு அம்சங்களையும் கணித்த பாண்டுரங்கன் புருஷோத்தமன் என்று பெயர் சூட்டினார்.அப்போது காஞ்சி காமகோடி மடத்தில் 58வது பீடாதிபதியாக விளங்கிய ஆத்மபோதேந்திரர் என்கிற விஸ்வாதிகேந்திரா சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளிடம் உதவியாளராக இருந்து வந்தார் பாண்டுரங்கன்.ஒரு நாள் தந்தை மடத்துக்குப் புறப்படும்போது நானும் வருவேன் என்று அடம் பிடித்தான் ஐந்தே வயதான புருஷோத்தமன் சரி என்று அவனையும் கூட்டிக்கொண்டு ஸ்ரீமடத்துக்குச் சென்றார்.பீடத்தில் இருந்த ஸ்வாமிகளைக் கண்டதும்.பக்தி உணர்வு மேலிட எவரும் சொல்லாமல் தானாகவே நமஸ்காரம் செய்தான் பாலகன் புருஷோத்தமன்.

விளையும் பயிரின் சாதுர்யம் ஒரு வேதவித்துக்குத் தெரியாமல் இருக்குமா?ஸ்வாமிகள் புருஷோத்தமனைப் பார்த்து புன்னகைத்தார்.ஸ்வாமிகள் முன் கைகூட்டி, வாய் பொத்தி நின்றிருந்தது குழந்தை.பாண்டுரங்கனைப் பார்த்து இந்தக் குழந்தை யாருடையது?என்றார் ஸ்வாமிகள். தங்களுடைய பரிபூரண ஆசீர்வாதத்தோடு பிறந்த இந்தக் குழந்தையும் தங்களுடையதோ.. நம்முடையது என்று நீர் சொல்வதால் இந்தக் குழந்தையை நமக்கே விட்டுத்தர முடியுமா? யதேச்சையாக தான் சொன்ன வார்த்தைகளின் முழுப்பொருள் அப்போதுதான் பாண்டுரங்கனுக்குப் புரிந்தது. சற்றுத் தடுமாறினார்.வாய் தவறி வார்த்தைகளை உதிர்த்துவிட்டோமோ என்று ஐயப்பட்டார்.இருந்தாலும் வாயில் இருந்து வந்து விழுந்த வார்த்தைகள் இறைவனின் சங்கல்பத்தால் எழுந்தவையாக இருக்கும் என்று அனுமானித்தார்.ஸ்வாமிகளைப் பணிந்து தங்களுடைய விருப்பமே என்று விருப்பமும் என்றார்.இதைக்கேட்டு சந்தோஷப்பட்ட ஸ்வாமிகள் நல்லது.இன்றைய தினத்தில் இருந்து மடத்தின் குழந்தையாகவே புருஷோத்தமன் பாவிக்கப்படுவான்.தைரியமாகச் செல்லுங்கள் என்றார்.கணவரின் இந்தச் செயலைக் கேள்விப்பட்ட மனைவி சுகுணா கலங்கவில்லை.பகவானின் விருப்பம் அதுவானால் அதற்கு நாம் என்ன செய்ய முடியும்?என்று தன்னையும்தேற்றிக்கொண்டு கணவரையும் தேற்றினான். மடத்தில் வளர்ந்தாலும் தினமும் பெற்றோரைச் சந்தித்து நமஸ்கரித்து ஆசி பெறும் உயரிய வழக்கத்தைக் கொண்டிருந்தான் புருஷோத்தமன்.ஐந்து வயதில் அட்சர அப்பியாசம் ஏழு வயதில் உபநயனம் பதினாறு வயது முடிவதற்குள் வேதம் வேதாந்தம் போன்றவற்றைத் திறம்படக் கற்று தேர்ந்தான்.சகலத்திலும் உயர்ந்தது நாராயணன் நாமமே என்று தெளிந்த புருஷோத்தமன் தினமும் ஒரு லட்சத்து எட்டாயிரம் ராம நாமத்தை ஜபிப்பதாக ஆசார்யா சன்னிதியின் முன் அமர்ந்து சங்கல்பம் எடுத்துகொண்டான்.(அதன்பின் கடைசிவரை இதைத் தவறாமல் கடைப்பிடித்தும் வந்தார்). அடுத்தடுத்து வந்த காலகட்டத்தில் புருஷோத்தமனின் பெற்றோர் ஒருவர் பின் ஒருவராக இறைவனின் திருப்பதம் அடைந்தனர்.

நாளாக நாளாக புருஷோத்தமனின் தேஜஸும் பவ்யமும் கூடிக் கொண்டே வந்தது.ஆசார்ய பீடத்தில் அமர்வதற்கு உண்டான அத்தனை தகுதிகளும் புருஷோத்தமனுக்கு இருப்பதாகப் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டார் விஸ்வாதிகேந்திரர்.உரிய காலம் வந்ததும் அவனைப் பீடத்தில் அமர்த்தி அழகு பார்க்க விரும்பினார் ஸ்வாமிகள்.அதற்குரிய வேளையும் வந்தது.ஒரு தினம் விஸ்வாதிகேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் பக்தி மார்க்கத்தைப் பரப்பும் பொருட்டு காசி யாத்திரை புறப்பட்டார்.அப்போது புருஷோத்தமனும் உடன் வருவதாகச் சொன்னார்.காசியில் சில காலம் தங்க உத்தேசித்துள்ளேன். எனவே நீ இப்போது என்னுடன் வர வேண்டாம்.சிறிது காலத்துக்குப் பிறகு புறப்பட்டு வா என்றார் ஸ்வாமிகள்.புருஷோத்தமனும் ஸ்வாமிகளைப் பிரிய மனம் இல்லாமல் ஒப்புக்கொண்டான். ஸ்வாமிகள் காசியை அடைந்தார்.அப்போது ந்ருஸிம்மாச்ரமி ஸ்வாமிகள் என்னும் மகான் காசி ஷேத்திரத்தில் தங்கி பகவன் நாமங்களைப் பிரசாரம் செய்து கொண்டிருந்தார்.இருவரும் சந்தித்து உரையாடி ஆன்மிக விவாதங்களை மேற்கொண்டனர்.அப்போது நாம் சங்கீர்த்தன வைபவங்கள் அதிக அளவில் காசியில் நடந்ததைப் பார்த்து ஸ்வாமிகள் பெருமிதம் கொண்டார்.இந்த அளவுக்குத் தென்னாட்டில் நாம சங்கீர்த்தனம் வளர வேண்டுமானால் அது புருஷோத்தமனால்தான் முடியும். விரைவிலேயே அவனுக்கு மடாதிபதி பட்டம் சூட்டவேண்டும் என்று முடிவெடுத்தார்.குருநாதரின் பிரிவைத் தாங்க முடியாமல் ஒரு கட்டத்தில் தன் நண்பனுடன் காசிக்கு யாத்திரை சென்றான் புருஷோத்தமன்.அங்கே புருஷோத்தமனைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் பெருமகிழ்வு கொண்டு அவனை ஆனந்தமாக அணைத்து சந்தோஷப்பட்டார் ஸ்வாமிகள்.இருவரும் காஞ்சிபுரம் திரும்பிய பின் ஒரு சுபதினத்தில் புருஷோத்தமனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்வித்து காஞ்சி மடத்தின் பீடாதிபதியாக ஆக்கினார் ஸ்வாமிகள்.அப்போது புருஷோத்தமனுக்கு ஸ்வாமிகளால் சூட்டப்பட்ட திருநாமமே.போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள்.அதன்பின் பல இடங்களுக்கு யாத்திரை சென்று.நாம ஜபத்தின் பெருமைகளைப் பலருக்கும் போதித்தார் போதேந்திரர்.ஏராளமான கிரந்தங்களை இயற்றினார்.விளக்கவுரைகள் எழுதினார்.

ஒரு சமயம் விஸ்வாதிகேந்திர ஸ்வாமிகளுடன் போதேந்திரர் யாத்திரை சென்று கொண்டிருந்தார். அப்போது உடல் நலம் குன்றி மகா சமாதி அடைந்தார்.விஸ்வாதிகேந்திர ஸ்வாமிகள்.குருநாதருக்குச் செய்ய வேண்டிய கர்மங்களை முறையாகச் செய்து முடித்து போதேந்திரர் காஞ்சிபுரத்துக்கே திரும்பிவிட்டார்.வெவ்வேறு ஊர்களில் நடக்கும் போதேந்திரரின் நாம ஜப உற்சவங்களுக்குப் பெருமளவில் ஜனங்கள் வர ஆரம்பித்தார்கள்.இதே காலத்தில்தான் போதேந்திரருக்கு திருவிசநல்லூரில் நாம ஜபத்தில் பிரபலமாக இருந்த ஸ்ரீதர ஐயாவாளுடன் பழக்கம் ஏற்பட்டது. இருவரும் இணைந்தே யாத்திரைகள் மேற்கொண்டனர்.கிராமம் கிராமமாகச் சென்று நாம ஜபத்தின் உயர்வைச் சொன்னார்கள்.ஒருமுறை போதேந்திரரும் ஸ்ரீதர ஐயாவாளும் பெரம்பூர் என்கிற கிராமத்துக்கு சிஷ்யகோடிகளுடன் வந்து சேர்ந்தனர்.அந்த ஊரில் வசித்து வந்த ஆசாரமான அந்தணர் ஒருவர் தங்கள் இல்லத்துக்கு எழுந்தருளி.பிட்சை ஏற்குமாறு ஸ்வாமிகள் இருவரையும் கேட்டுக் கொண்டார்.அதன்படி அவரது இல்லத்துக்கு ஸ்வாமிகளும் சிஷ்யகோடிகளும் சென்றனர்.போதேந்திர ஸ்வாமிகள் பிட்சை எடுத்து உண்ட பிறகே ஸ்ரீதர ஐயாவாள் பிட்சை எடுத்து உண்பது வழக்கம் எனவே போதேந்திரர் முதலில் பிட்சை எடுத்துக்கொள்ள அமர்ந்தார்.ஸ்ரீதர ஐயாவாளும் சிஷ்யகோடிகளும் ஊர் ஜனங்களும் ஸ்வாமிகளுக்கு எதிரே பவ்யமாக நின்று கொண்டிருந்தனர்.அந்தணர் இல்லதைச் சேர்ந்தவர்கள் ஸ்வாமிகளது இலையில் பிட்சைக்காரன் பதார்த்தங்களை ஒவ்வொன்றாகப் பரிமாறத் தொடங்கினார்கள்.அந்த அந்தணருக்கு ஒரே மகன்.சுமார் ஐந்து வயது இருக்கும்.ஊமை சின்னஞ்சிறுவன் ஆனதாலும் உணவில் மேல் கொண்ட பிரியத்தினாலும் ஸ்வாமிகளின் இலையில் பரிமாறப்பட்ட பதார்த்தங்கள் தனக்கு உடனே வேண்டும் என்று ஜாடையில் சொல்லி அடம்பிடித்துக் கொண்டிருந்தான்.அவனைப் பார்த்ததும் ஸ்வாமிகளுக்கு துக்கம் வந்தது. ராம நாமத்தை சொன்னால் மோட்சம் அடையலாம்.அப்படி இருக்கும்போது ஊமையான இந்தச் சிறுவன் எப்படி பகவன் நாமத்தைச் சொல்ல முடியும்?எப்படி இவன் கரை ஏறுவான் என்பதே ஸ்வாமிகளின் கவலை.ஆனால் அடுத்து அங்கே என்ன நடக்கப் போகிறது என்பதை ஸ்வாமிகள் அறியாதவரா என்ன?

சிறுவனின் பரிதாப நிலையை நேராகப் பார்த்த பிறகு, ஸ்வாமிகளுடைய கவனம் பிட்சையில் செல்லவில்லை.விருப்பம் இல்லாமல் சாப்பிட்டார்.பல பதார்த்தங்களை இலையில் மீதம் வைத்து விட்டு எழுந்து வெளியே வந்து அமர்ந்தார்.அப்போது ஸ்வாமிகளிடம் ஆசி பெற ஏராளமானோர் கூடினர். அந்தணரின் குடும்பத்தினரும் பவ்யமாக நின்றிருந்தனர்.ஊமையான அந்தச் சிறுவன் மட்டும் பசியுடன் ஸ்வாமிகள் சாப்பிட்ட இலைக்கு முன் தவிப்புடன் நின்றிருந்தான்.அவரது இலையில் சில பதார்த்தங்கள் மீதம் இருந்தன.அங்கே வேறு எவரும் இல்லாததால் இலைக்குமுன் அமர்ந்து ஸ்வாமிகள் உண்டது போக மிச்சம் மீதி இருந்த உணவு வகைகள் ஒன்றையும் விடாமல் பரபரவென்று உட்கொண்டான்.பசி எனும் நெருப்பு தற்போது தணிந்துவிட்டதால் சிறுவனின் உள்ளத்தில் ஆனந்தம் குடிகொண்டது.அடுத்து நடந்த நிகழ்வை ஆச்சரியம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.இதுவரை எந்த ஒரு வார்த்தையயுமே உச்சரிக்காமல் இருந்த அவனுடைய வாய் ஸ்ரீராம ராம என்று சந்தோஷமாக உச்சரித்தது.இதையே தொடர்ந்து சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.தனக்குப் பேச வந்துவிட்டதே என்கிற ஆனந்தத்தில் அவன் கூத்தாடினான்.வாய் பேச முடியாத தன் மகனின் வாயில் இருந்து ஸ்ரீராம கோஷம் வருவதைக் கேட்ட அவனுடைய பெற்றோர்.திகைத்துப் போய் வாசலில் இருந்து வீட்டின் உள்ளே ஓடினர்.

மகனே.. மகனே!உனக்கு பேச்சு வந்துவிட்டது.அதுவும் ராம நாம ஜபத்துடன் உன் பேச்சைத் துவக்கி இருக்கிறாய் என்று கூறி அவனுடைய பெற்றோர் கண் கலங்க அவனைக் கட்டித் தழுவினர்.வெளியே வாசலில் அமர்ந்திருந்த அந்த மகான் அமைதியாக அனைத்தையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.இதெல்லாம் நடந்தது இவருடைய கருணையில்தானே!பேச முடியாத மகன் பேசக் காரணமாக இருந்தது இவரல்லவா?ஒரு நாளைக்கு ஒரு லட்சத்து எட்டாயிரம் முறை எந்த நேரமும் பகவானின் நாமத்தையே ஜபித்துக் கொண்டிருக்கும் போதேந்திரரின் நாவில்பட்ட உணவின் மீதியை உட்கொண்டதால் அல்லவா அந்தச் சிறுவன் பேசினான்!அவன் பேச வேண்டும் என்பதற்காகத்தான். அந்த மகான் தனது இலையில் பதார்த்தங்களை மிச்சம் வைத்துவிட்டு எழுந்து சென்றாரோ?மகனுடன் சென்று, அந்த மகானின் திருப்பாதங்களில் விழுந்து தொழுதனர் பெற்றோர்.கோவிந்தபுரத்தில் போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் இருந்த இடத்துக்கு அருகில்தான் காவிரி நதி!கோடை அல்லாத காலங்களில் கொப்பளித்துக் கொண்டும் கழித்துக் கொண்டும் ஓடும் அந்த நதியின் அழகை ரசிப்பதற்கும் அங்கே கூடும் சிறுவர்களுடன் விளையாடுவதற்காகவும் காவிரிக் கரைக்கு அடிக்கடி செல்வார் ஸ்வாமிகள்.கள்ளங் கபடம் இல்லாத அந்தச் சிறுவர்களுக்கு இணையாக வயது வித்தியாசம் பாராமல் விளையாடுவார் ஸ்வாமிகள்.சிறுவர்களின் ஆனந்தம் கண்டு குதூகலிப்பார்.சில சமயம் ஆற்றங்கரையில் சாகசங்கள் சிலவற்றை செய்து காண்பித்து சிறுவர்களை மகிழ்விப்பார் ஸ்வாமிகள்.இது ஸ்வாமிகளுக்கும் சந்தோஷமாக இருக்கும்.காவிரி ஆற்றங்கரையில் போதேந்திர ஸ்வாமிகள் இருப்பதை சிறுவர்கள் பார்த்துவிட்டால் போதும்.அவர்களுக்கு குஷி பிறந்துவிடும்.துள்ளிக் குதித்து ஓடிவந்து விளையாடுவதற்கென்று ஸ்வாமிகளுடன் ஒட்டிக்கொண்டு விடுவார்கள்.

அது அடிக்கடி நடக்கக்கூடிய ஒன்று என்றாலும், அன்றைய தினம் நடக்கப் போகும் விளையாட்டுதான் ஸ்வாமிகளின் இறுதியான விளையாட்டு என்பதை. பாவம் அந்தச் சிறுவர்கள் அறியவில்லை!அது கோடை காலம் காவிரி ஆற்றில் தண்ணீர் வற்றிப்போய் இருந்தது.நதியின் பெரும் பகுதியில் மணல் தெரிந்தது.தண்ணீர் இருக்கும் இடத்தைத் தேடித்தான் கண்டுபிடிக்க வேண்டி இருந்தது.
மணல் பகுதியில் இருந்த குழி ஒன்றுக்குள்.தான் இறங்கிக்கொண்டு மேலே மணலைப் போட்டு மூடுமாறு சிறுவர்களிடம் கூறினார் ஸ்வாமிகள்.சிறுவர்கள் ஆனந்தமாக மணலை அள்ளிப் போடுகிற நேரம் பார்த்து ஏ பசங்களா!என் மேல் மணலை அள்ளிப் போட்டு மூடிவிட்டு நீங்கள் அனைவரும் வீட்டுக்குப் போய்விட வேண்டும்.வீட்டில் எவரிடமும் இந்த விஷயத்தைச் சொல்லக்கூடாது.நாளை பொழுது விடிந்ததும் இங்கே வந்து என்னைப் பாருங்கள் என்ன என்றார்.ஸ்வாமிகளுடனான ஒரு விளையாட்டே இது என்று நம்பிய அந்த அப்பாவிச் சிறுவர்கள் போட்டி போட்டுக்கொண்டு.குழிக்குள் மணலை நிரப்பினார்கள்.ஸ்வாமிகளது உருவம் மறைந்துவிட்டது.வாங்கடா வீட்டுக்குப் போகலாம்.சாமீ ஜபம் பண்றாரு.இங்கே நாம நின்னா அவருக்குத் தொந்தரவா இருக்கும் என்று இருட்டுகிற வேளையில் அனைவரும் கலைந்துவிட்டனர்.மறுநாள் காலை தங்களது அன்றாட அலுவல்களின் பொருட்டு ஸ்வாமிகளைத் தேடினர் அவரது சிஷ்யர்கள்.ஆசி பெற வேண்டி. ஊர் மக்கள் ஸ்வாமிகளைத் தேடி வந்தனர்.இப்படிப் பலரும் ஸ்வாமிகளைத் தேடி கொண்டிருக்க... அவரைக் காணவில்லை என்கிற தகவல் பரவியது பல இடங்களில் தேடிப் பார்ததனர்.ஸ்வாமிகளுடன் ஆற்றங்கரையில் அடிக்கடி விளையாடும் சிறுவர்களைக் கூப்பிட்டு விசாரித்தார்கள் பெரியோர்.அப்போதுதான் முந்தைய தினம் நடந்த சம்பவத்தின் வீரியம் அந்தச் சிறுவர்களுக்குப் புரிய ஆரம்பித்தது.கண்களில் நீர் கசிய ஸ்வாமிகளின் மேல் மணலைப் போட்டு மூடிய விவரத்தைத் தேம்பித் தேம்பிச் சொன்னார்கள்.

சீடர்களும் ஊர்க்காரர்களும் பதறிப்போய் ஆற்றங்கரைக்கு ஓடினார்கள்.சிறுவர்கள் அடையாளம் காட்டிய இடத்தில் மேடாக இருந்த மணலைக் கைகளால் விலக்க ஆரம்பித்தார்கள்.அவர்கள் மணலை அள்ளிக்கொண்டிருந்தபோது ஒரு கட்டத்தில் அசாரீ வாக்கு ஒன்று எழுந்தது.பக்தர்களே!நாம் இந்த இடத்திலேயே ஞானமயமான சித்த சரீரத்தில் இருந்துகொண்டு ஜீவன் முக்தராக விளங்குவோம். அதோடு, உலக நன்மைக்காக பகவன் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்துகொண்டே இருப்பதால் நமக்கு எந்தத் தொந்தரவும் செய்ய வேண்டாம்.தோண்டுவதை நிறுத்துங்கள் இதற்கு மேலே பிருந்தாவனம் ஒன்றை அமைத்துத் தினமும் ஆராதித்து வாருங்கள்.ஒவ்வொரு நாளும் லட்சத்துக்கு எட்டாயிரம் நாம ஜபம் செய்கிற பக்தர்களுக்கு நாம் தரிசனம் தருவோம் என்று அந்தக் குரல் ஸ்வாமிகளின் மொழியாக ஒலித்தது!இந்த அசரீரி வாக்கைக் கேட்ட அவருடைய பக்தர்களும் சீடர்களும் அதற்கு மேல் குழியைத் தோண்டாமல் மண்ணைப் போட்டு மூடி விட்டார்கள்.அவர் மீது கொண்ட குருபக்தி காரணமாக சில பக்தர்கள். ஆற்று மணலில் விழுந்து தேம்பி அழுதனர்.இன்னும் சிலரோ நாம சங்கீர்த்தனம் செய்யத் தொடங்கினர்.ஸ்வாமிகள் நிரந்தாமாகக் குடிகொண்ட இடத்தில் அவரது அசரீரி வாக்குப்படியே ஒரு துளசி மாடம் அமைத்து மகா அபிஷேகம் நடத்தி தினமும் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்து வந்தனர் அவரது பக்தர்கள். ஆற்றங்கரை மணலுக்குள் ஸ்வாமிகள் ஐக்கியமான தினம் கி.பி.1692ம் வருடம் புரட்டாசி மாதம் பவுர்ணமி.இப்போதும் ஸ்வாமிகளின் அதிஷ்டானத்தில் பவுர்ணமியில் ஆரம்பித்து.மகாளய அமாவாசை வரை பதினைந்து நாட்கள் ஆராதனை உற்சவம் பாகவதர்களால் சிறப்பாகக் கொண்டாடப்படுகிறது.இதற்காக நாட்டின் பல பகுதிகளில் இருந்தும் பக்தர்கள் இங்கு வந்து குவிக்கிறார்கள்.ஜீவசமாதியில் இருந்துகொண்டு போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் இன்றைக்கும் நாமம் ஜபித்துக்கொண்டு தன்னைத் துதிக்கும் பக்தர்களுக்குக் காட்சி தந்து அருள்கிறார்.அவரது அதிஷ்டானத்தில் இருந்து வரும் ராம நாம ஒலியைக் கேட்பவர்கள் இன்றைக்கும் இருக்கிறார்கள். போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளின் அதிஷ்டானத்தை தரிசிப்போமா பிரம்மாண்டமான ஆஞ்சநேயர் சன்னிதி.போதேந்திரரின் அதிஷ்டானம் இவை இரண்டும்தான் இங்கே பிரதானம்.ஸ்ரீபோதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் டிரஸ்ட் அமைப்பினர் இந்த அதிஷ்டானத்தைத் திறம்பட நிர்வகித்து வருகிறார்கள்.பாலிஷ் செய்யப்பட்ட கருங்கற்களால் அதிஷ்டானத்தைப் புதுமைப்படுத்தி இருக்கிறார்கள்.உயரமான தூண்கள் கொண்ட ஒரு மண்டபத்தின் நடுவே அதிஷ்டானம் இதை வலம் வரலாம்.

கும்பாபிஷேகத்தின் காரணமாக இந்த அதிஷ்டானத்தைச் சுற்றிலும் உள்ள இடங்களைச் சற்றுத் தோண்டி எடுத்து சீரமைக்க ஆரம்பித்தார்கள்.அப்போது சுமார் ஆறடிக்குக் கீழே அதிஷ்டானத் தோற்றத்தில் ஓர் அமைப்பு தென்பட்டதது.இது ஆதியில் மருதாநல்லூர் ஸ்ரீசத்குரு ஸ்வாமிகளால் அமைக்கப்பட்ட அதிஷ்டானமாக இருக்கலாம் என்கிறார்கள்.இன்னும் கொஞ்சம் கீழே பார்த்தால் ஆற்று மணல் ஆம்!மணலுக்குள்தானே தன்னை மூடிக்கொண்டார்.இந்த மகான் மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள்(இவரது காலம் கி.பி 1777-1817 என்பர்)போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை அமைத்தது பற்றி தெரிந்து கொள்ளலாம். மருதாநல்லூர் சத்குரு ஸ்வாமிகள் காலத்தில் தஞ்சையை ஆண்டு வந்த மகாராஜா சத்ரபதி சிவாஜியின் வழி வந்தவர்.ஆன்மிகத்தின் பாதையில் தன்னைப் பெரிதும் ஈடுபடுத்திக் கொண்டவர்.மகான்களைப் போற்றியவர்.மருதநல்லூர் ஸ்வாமிகளின் காலத்தில் கோவிந்தபுரத்தில் உள்ள போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை பக்தர்கள் தரிசிக்க முடியமால் இருந்து வந்தது.காரணம் அப்போது கரை புரண்டு ஓடிய காவிரியின் வெள்ளம் போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை முழுவதும் முழ்கடித்துவிட்டது.எவரது கண்களுக்கும் அந்த அதிஷ்டானம் தென்படவில்லை.இந்த நிலையில் தஞ்சை மகாராஜாவின் விருப்பப்படி காவிரி நதியைச் சற்றே வடக்குப் பக்கம் திருப்பி போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்துக்கு எதிர்காலத்தில் எந்தவித பாதிப்பும் வராமல் தடுப்பு வேலைகளைத் திறம்பட செய்தார் மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள்.மக்கள் சக்தியால் முடியாத ஒரு பணியை மகான் சாதித்ததில் பெரிதும் மகிழந்த தஞ்சை மகாராஜா, மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகளை ஏகத்துக்கும் கவுரவித்து மகிழ்ந்தான்.போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள் எப்படிக் கண்டுபிடித்தார்.என்று தகவல் சொல்வார்கள்.சுட்டெரிக்கும் காவிரியின் மணலில் படுத்துக்கொண்டே உருண்டு வருவாரார் தினமும் ஒரு நாள்.மகிழ்ச்சி மேலிட ஸ்ரீபோதேந்திரரின் அதிஷ்டானம் இருக்கும் இடத்தைக் கண்டுபிடித்து விட்டேன்.இங்குதான் அவரது ஜீவன் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. என்று கூத்தாடினார்.

அப்போது உடன் இருந்த அரசு அதிகாரிகளும் பக்தர்களும் அதெப்படி இங்குதான் அவரது ஜீவன் உறங்குகிறது என்பதை சர்வ நிச்சியமாகக் கூறுகிறீர்கள்?ஆற்று மணலில் எல்லாப் பகுதிகளும் எங்களுக்கு ஒரே மாதிரிதானே காட்சி தருகிறது என்று கேட்டார்கள்.அதற்கு மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள். பக்தர்களே!படுத்துக்கொண்டே ஒவ்வொரு பகுதியிலும் என் காதை வைத்துக் கேட்டுக் கொண்டே வந்தேன்.இந்த இடத்தில் மட்டும்தான் இன்னமும் ராம ராம எனும் நாம கோஷம் தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.எனவே இங்குதான் அவரது ஜீவன் ராம நாமாவை உச்சரித்து வருகிறது என்று தீர்மானித்தேன் என்றார்.அடுத்த கணம் அங்கு கூடி இருந்தார்கள் அனைவரும் மணற்பரப்பில் விழுந்து. போதேந்திரரை மானசீகமாகத் தொழுதார்கள்.அதன்பின்தான் போதேந்திரருக்கு இங்கே அதிஷ்டானம் அமைக்கப்பட்டது.கிழக்கு நோக்கிய முகப்பில் அதிஷ்டானத்தின் பிரதான வாயில். முகப்பில் மூன்று நிலை ராஜகோபுரம் ஒன்று அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது.தற்போது நித்ய பூஜை அன்னதானம் என்று எதற்கும் இங்கே குறைவில்லை.தினமும் காலை ஆறு மணிக்கு சுப்ரபாத சேவை. எட்டு மணிக்கு உஞ்சவிருத்தி.ஒன்பது மணிக்கு ஆஞ்சநேயருக்கு அபிஷேகம்.பதினொரு மணிக்கு அதிஷ்டான பூஜை.அதன் பிறகு சமாராதனை அன்னதானம்.

இதேபோல் மாலை நான்கு மணிக்கு சம்பிரதாய பூஜை.

அருள்மிகு காமாட்சி அம்மன் திருக்கோயில்

மூலவர் :காமாட்சி அம்மன்
உற்சவர் :காமாட்சி
தல விருட்சம் :செண்பகம்
தீர்த்தம் :பஞ்ச கங்கை
ஆகமம்/பூஜை  :சிவாகமம்
பழமை :3000 வருடங்களுக்கு முன்
புராண பெயர் :கச்சி
ஊர் :காஞ்சிபுரம்
மாவட்டம் :காஞ்சிபுரம்
மாநிலம் :தமிழ்நாடு
பாடியவர்கள்:ஆதிசங்கரர்.  
      
திருவிழா:மாசியில் பத்துநாள் பிரம்மோற்சவம், புரட்டாசியில் நவராத்திரி திருவிழா, ஐப்பசியில் அவதார உற்சவம் ஆகியவை ஆண்டு திருவிழாக்கள். ஒவ்வொரு பவுர்ணமியும் சிறப்பு பூஜை நடக்கும். தமிழ், ஆங்கில வருடப்பிறப்பு, விஜயதசமி, தீபாவளி, பொங்கல் நாட்களில் அம்மன் தங்கரதத்தில் உலா வருவாள்.  
      
தல சிறப்பு:அம்மனின் 51 சக்தி பீடங்களில் இது காமகோடி சக்தி பீடம் ஆகும். இத்தல காமாட்சி அம்மனை வேத வியாசர் பிரதிஷ்டை செய்துள்ளார். தங்க விமானத்தின் கீழ் அம்மன் அமர்ந்த கோலத்தில் அருள்பாலிக்கிறாள். அம்மனுக்கு முன்னால் ஆதிசங்கரர் பிரதிஷ்டை செய்த ஸ்ரீசக்கரம் உள்ளது. இத்தலத்தில் தான் ஆதிசங்கரர் ஆனந்தலஹரி பாடினார்.  
      
திறக்கும் நேரம்:காலை 5மணி முதல் 12.30மணி வரை, மாலை 4மணி முதல் இரவு 9 மணி வரை திறந்திருக்கும் 
    
முகவரி:அருள்மிகு காமாட்சி அம்மன் திருக்கோயில், காஞ்சிபுரம் -631 501. காஞ்சிபுரம் மாவட்டம்.போன்:+91 - 44-2722 2609 
     
பொது தகவல்:காயத்ரி மண்டபத்திற்கு செல்லும் வழியில் அன்னபூரணி சன்னதி உள்ளது. ஐப்பசி மாதம் இங்கு அன்னாபிஷேகம் நடக்கும். இந்த சன்னிதானத்தில் தர்ம துவாரம், பிக்ஷத்துவாரம் உள்ளது.

அம்பிகையை வணங்கி பிக்ஷத்துவாரத்தின் வழியாக "பவதி பிக்ஷாம் தேஹி'' என கையேந்தி பிச்சை கேட்க வேண்டும் என்பது விதி. இப்படி செய்து வழிபட்டால் அம்பாள் நம்மை எவ்வித சிரமமும் இன்றி உணவு கொடுத்து காப்பாற்றுவாள் என்பது நம்பிக்கை.
 
பிரார்த்தனை:இத்தலத்தில் உள்ள அம்மன் பக்தர்களை தன் குழந்தைகளைப் போல் பார்ப்பதால் வேண்டிய வரங்கள் எல்லாமே கொடுத்தருள்கிறாள்.
அம்மனை வழிபடுவோர்க்கு ஐஸ்வர்யமான வாழ்வும் மனநிம்மதியும் ஏற்படுகிறது. இங்கு வணங்கினால் மோட்சம் கிடைக்கும் என்பது ஐதீகம்.

தவிர திருமண வரம், குழந்தை வரம் ஆகியவை இத்தலத்து பக்தர்களின் முக்கிய பிரார்த்தனை ஆகும். இத்தலத்து அம்மனின் திருவடிகளில் நவகிரகங்கள் தஞ்சம் புகுந்திருப்பதனால் காமாட்சி அம்மனை வணங்குபவர்களுக்கு நவகிரக தோசம் ஏற்படுவதில்லை. எனவே நவகிரக தோசம் உள்ளவர்கள் இத்தலத்தில் வழிபடல் நலம்.

குழந்தை வரம் வேண்டுபவர்கள் இத்தலத்தில் உள்ள சந்தான ஸ்தம்பத்தை வணங்கினால் புத்திர பாக்கியம் கிடைக்கும் என்பது நம்பிக்கை. தசரத சக்கரவர்த்தி இந்த ஸ்தம்பத்தை சுற்றி வந்ததால் தான் ராமர், லட்சுமணர் பிறந்தனர் என்று கூறப்படுவதுண்டு.
 
நேர்த்திக்கடன்:அம்மனுக்கு புடவை சாத்துதல் , அன்னதானம் செய்தல் ஆகியவை தவிர வழக்கமான அபிசேக ஆராதனைகள் செய்தல் ஆகியவற்றை இத்தலத்துக்கு வரும் பக்தர்கள் முக்கிய நேர்த்திகடன்களாக செய்கின்றனர். 
     
தலபெருமை:துர்வாச முனிவரால் கிருதயுகத்தில் இரண்டாயிரம் சுலோகங்களாலும், பரசுராமரால் திரேதாயுகத்தில் ஆயிரத்து ஐநூறு சுலோகங்களாலும், தவுமியாசார்யாரால் துவாபரயுகத்தில் ஆயிரம் சுலோகங்களாலும், ஆதிசங்கரரால் கலியுகத்தில் ஐநூறு சுலோகங்களாலும் பாடப்பட்ட பெருமை காமாட்சிக்கு உண்டு. இங்கே அம்பிகைக்கு மூன்று வடிவங்கள் உள்ளன. அவற்றை ஸ்தூலம், சூட்சுமம், காரணம் என்று கூறுவார்கள். பார்த்தவுடனேயே சர்வ மங்களத்தையும் நமக்கு கோடி கோடியாக தந்தருளுவதால் "காமகோடி காமாட்சி' என அழைக்கப்படுகிறாள். காஞ்சிபுரத்திலுள்ள அனைத்து கோயில்களும் காமாட்சி கோயிலை நோக்கியே அமைந்திருக்கிறது.

இவ்வூரில் உள்ள எந்த கோயிலில் திருவிழா நடந்தாலும் உற்சவர்கள் தங்கள் கோயிலை சுற்றுவதை தவிர்த்து, காமாட்சியம்மன் கோயிலை சுற்றி வரும் பழக்கம் காலம் காலமாக இருந்து வருகிறது. காஞ்சியில் எவ்வளவோ சிவாலயங்கள் இருந்தும், அவற்றில் அம்மன் சன்னதி கிடையாது. காமாட்சியே அனைத்து சிவாலயங்களுக்கும் ஒரே சக்தியாக திகழுகிறாள்.

மகாவிஷ்ணுவின் 108 திருப்பதிகளில் ஒன்றான கள்வர் பெருமாள் சன்னதி காமாட்சி அம்மன் மூலஸ்தானத்தின் அருகிலேயே இருப்பது சிறப்பான அம்சமாகும்.

இந்த கோயிலின் விசேஷ அம்சம் துண்டீர மகாராஜா சன்னதி ஆகும். இங்கு ஆட்சி செய்த ஆகாசபூபதி என்ற அரசனுக்கு நீண்ட நாட்களாக குழந்தை இல்லை. அவன் காமாட்சியை நாள்தோறும் மனமுருகி வழிபட்டு வந்தான். இவனது பக்திக்கு மகிழ்ந்த அம்மன் தனது மகன் கணபதியையே மன்னனுக்கு மகனாக கொடுத்தாள். கணபதியும் மன்னரின் குடும்பத்தில் துண்டீரர் என்ற பெயருடன் அவதரித்தார். ஆகாசராஜனுக்கு பிறகு துண்டீரரே ஆட்சியும் செய்தார்.

துண்டீரர் ஆட்சி செய்த காரணத்தினால் தான் இப்பகுதி தொண்டை மண்டலம் என்று அழைக்கப்பட்டது. துண்டீர மகாராஜா அம்மனை வணங்கிய நிலையில், காமாட்சி சன்னதிக்கு எதிரே உள்ளார். இவரை வணங்க செல்லும் போது மவுனமாக செல்ல வேண்டும். பேசிக்கொண்டு சென்றால் அம்மனை தரிசித்த பலனை இழப்பதுடன் துண்டீர மகாராஜாவின் சாபத்திற்கும் ஆளாக நேரிடும்.

சக்தி பீடத்தில் மிக முக்கியமான தலம். அம்பாள் தென்கிழக்கு திசையை நோக்கி அமர்ந்திருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. பிரம்மா, விஷ்ணு, ருத்ரன், ஈஸ்வரன், சதாசிவன் ஆகிய பஞ்ச பிரம்மாக்களை தனக்கு ஆசனமாக கொண்டும், நான்கு கைகளுடனும் காட்சிதருகிறாள். கைகளில் பாசம், அங்குசம், புஷ்ப வானம், கரும்புவில் ஏந்தியிருக்கிறாள். காமாட்சிக்கு லலிதா, ராஜராஜேஸ்வரி, திரிபுரை, சக்கரநாயகி ஆகிய பெயர்களும் உண்டு.

கருவறைக்குள்ளேயே மூல விக்ரகத்துக்கு அருகில் ஒற்றைக்காலில் தவம் செய்த நிலையில் காமாட்சி உள்ளது பலர் பார்த்திராத ஒன்று.

காஞ்சியில் எவ்வளவோ சிவாலயங்கள் இருந்தும் காமாட்சி கோயிலை தவிர அங்கெல்லாம் வேறு அம்பாள் சன்னதி கிடையாது.

கிருதயுகத்தில் 2000 சுலோகங்களால் துர்வாசராலும், திரேதாயுகத்தில் 1500 சுலோகங்களால் பரசுராமராலும், துவாபர யுகத்தில் 1000 சுலோகங்களால் தௌம்யா சார்யாரும், கலியுகத்தில் 500 சுலோகங்களால் மூகசங்கரரும் பாடிய பெருமை காமாட்சிக்கு உண்டு. இந்த ஆலயத்தில் ஞான சரஸ்வதி ,லட்சுமி, அரூப லட்சுமி, சியாமளா, வாராஹி, அன்னபூரணி, அர்த்தநாரீ ஸ்வரர், தர்மசாஸ்தா, துர்வாச முனிவர், ஆதிசங்கரர் ஆகியோருக்கு தனித்தனி சன்னதி உள்ளது.

இங்குள்ள பெருமாள் கள்வன் என அழைக்கப்படுகிறார். இக்கோயிலுக்குள் உள்ள இவரது சன்னதி 108 திவ்ய தேசங்களில் ஒன்றாக கருதப்படுகிற சிறப்பு பெற்றது.

இவ்வாலயத்தினுள் முதல் பிரகாரத்தின் மத்தியில் உள்ள காயத்ரி மண்டபத்தின் மத்தியில்தான் காமாட்சி அம்மன் வீற்றிருக்கிறாள். இம்மண்டபத்தினுள் 24 ஸ்தம்பங்கள் (தூண்கள்) உள்ளன.24 அட்சரங்கள் 24 தூண்களாக காட்சியளிப்பது இங்கு சிறப்பு.இதேநிலையில் இதே போல் மண்டபத்தின் கீழே இருப்பதாவும் ஐதீகம். அதனால் தான் விவரம் அறிந்தவர்களாக இருப்பின் காயத்ரி மண்டபத்திற்குள் சென்று நின்று வணங்கமாட்டார்கள். காரணம் அம்பாள் மீதே நிற்ககூடாது என்ற அச்சம் தான் என்றும் கூறுகின்றனர்.

துர்வாசர் இவர் சிறந்த தேவி பக்தர். லலிதாஸ்தவரத்னம் என்ற நூலை இயற்றியவர். இவரே இப்போதுள்ள அம்மனின்மூல விக்ரகத்தை பிரதிஷ்டை செய்தவர். அம்மன் முதன்முதலில் காட்சி தந்ததும் இவருக்கே.

இது அம்மனின் எதிரில் உள்ள ஸ்ரீசக்கரம் ஆதிசங்கரால் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டது. காஞ்சியில் ஒரு காலத்தில் அம்மன் மிக உக்கிரமாக விளங்கினாளாம். ஆகையால் இந்த ஸ்ரீ சக்கிரத்தை பிரதிஷ்டை செய்து அம்மனின் உக்கிர சக்தியை அருள் சக்தியாக மாற்றினாராம். இவருக்கு இக்கோயிலில் தனி சன்னதி உண்டு. இங்கு காமகோடி காமாட்சி, தபஸ் காமாட்சி, பங்காரு காமாட்சி, அஞ்சன காமாட்சி, உற்சவர் காமாட்சி ஆகிய ஐந்து காமாட்சிகள் உள்ளனர்.

காமாஷி தத்துவம் : காம என்னும் 51 அட்சரங்களைப் பார்வையாகக் கொண்டவள் அன்னை காமாஷி. கா என்றால் ஒன்று. ம என்றால் ஐந்து. ஷி என்றால் ஆறு. அதாவது ஐந்து திருநாமங்களையும் சக்தி பேதம் மூன்று. சிவபேதம் இரண்டு, விஷ்ணு பேதம் ஒன்று என்னும் ஆறு வகை பேதங்களைக் கொண்டவள். மற்றும் கா என்றால் சரஸ்வதி. மா என்றால் மகேஸ்வரி. ஷி என்றால் லட்சுமி. இம்மூன்று தேவிகளும் ஒன்றாக இணைந்தவள்.காமக் கடவுளாகிய மன்மதனிடம் தான் கரும்பும் புஷ்ப பாணமும் இருக்கும்.இவை இரண்டையும் காமாட்சி வைத்திருப்பதன் காரணம் மன்மதன் ஜீவன்களிடையே இந்த வில்லையும் அம்பையும் வைத்துக் கொண்டு அடங்காத காம விகாரத்தை உண்டாக்கி வரும்படி அவனுக்கு அச்சக்தியை அளித்திருக்கிறாள். பக்தர்களிடமும் ஞானிகளிடமும் உன் கை வரிசையை காட்டதே என்று மன்மதனிடம் கூறி அவனிடமிருந்து கரும்பையும் புஷ்ப பாணங்களையும் வாங்கி வைத்துக் கொண்டு விட்டாள் தேவி என்றும் காஞ்சி பெரியவர் கூறுகிறார்.
 
தல வரலாறு:பண்டாசுரன் என்ற அசுரன், யாரையும் வெல்லும் வரமும், தன்னால் அடக்கப்பட்டவரின் பலம் முழுவதையும் தனக்கே கிடைக்கும் வகையிலான வரமும் பெற்றிருந்தான். ஆனாலும், அனைவருக்கும் மரணம் உண்டு என்ற பொதுவிதியின் அடிப்படையில், அவனுக்கு ஒன்பது வயது பெண்குழந்தையால் தான் மரணம்   நிகழும் என்ற நிபந்தனையும் விதிக்கப்பட்டது.அவனால் தேவர்களுக்கு மிகுந்த துன்பம் ஏற்பட்டதால், அன்னை பராசக்தி காமாட்சியாக அவதாரம் எடுத்து, அவனை அழித்து இத்தலத்தில் எழுந்தருளினாள். கோபமாக இருந்த அம்மனை சாந்தப்படுத்துவதற்காக ஆதிசங்கரர் ஸ்ரீ சக்கரம் ஏற்படுத்தி, உக்கிர சக்தியை அருள் சக்தியாக மாற்றினார்.
 
சிறப்பம்சம்: அம்மனின் சக்தி பீடங்களில் இது காமகோடி பீடமாகும். இத்தல காமாட்சி அம்மனை வேத வியாசர் பிரதிஷ்டை செய்துள்ளார். தங்க விமானத்தின் கீழ் அம்மன் அமர்ந்த கோலத்தில் அருள்பாலிக்கிறாள். அம்மனுக்கு முன்னால் ஆதிசங்கரர் பிரதிஷ்டை செய்த ஸ்ரீசக்கரம் உள்ளது. இத்தலத்தில் தான் ஆதிசங்கரர் ஆனந்தலஹரி பாடினார்.

ஆயிரத்து தொள்ளாயிரத்து அருபதி முன்று அருபத்தி நான்காம் வருடமா என்று சரியாக ஞாபகம் இல்லை... அப்போது தமிழகத்தின் முதல்வராக இருந்த திரு. பக்தவச்சலம் அவர்களை மஹா பெரியவா சந்திக்க வேண்டும் என்று நினைத்தது அவருக்கு தெரிவிக்கப்பட்டது. திரு. பக்தவச்சலம் அவர்கள் நடு நடுங்கி விட்டார். உலகத்தில் உள்ள மக்கள் அனைவரும் தரிசனம் செய்ய ஆவலாக இருக்கும் ஜகத் குரு என்னை பார்க்க வேண்டும் என்று தகவல் வந்ததை நினைத்து ரொம்பவே பயந்து விட்டார். இருப்பினும் மஹானின் உத்தரவை ஏற்று உடனடியாக திரு. பக்தவச்சலம் அவர்கள் பெரியவர்களை தரிசிக்க காஞ்சிபுரம் சென்றார். அந்த கருனை கடலான மஹா பெரியவாளை சென்று நமஸ்காரம் செய்தார். மஹா பெரியவா பக்தவச்சலம் அவர்களிடம் எனக்கு நீங்கள் ஒரு உதவி செய்து தர வேண்டும் என்று சொன்னார். பக்தவச்சலத்திற்க்கோ இன்னும் பயம் அதிமாகி விட்டது. உடனே மஹா பெரியவா இப்போது நமது தேசத்திற்கு ஒரு பெரிய ஆபத்து வரபோகிறது. ஒன்பது கோள்களும் ஒரே நேர் கோட்டில் வரப்போகிறது. அப்படி வரும் போது பெறும் ஆபத்து ஏற்ப்பட வாய்ப்புள்ளது. அதனால் மக்களை அந்த பாதிப்பில் இருந்து காப்பாற்ற திருப்பாவை, திருவெம்பாவை, ஞான சம்பந்தர் அருளிய கோளறு பதிகம் சிறு சிறு புத்தகங்களாக அச்சு அடித்து அனைத்து கோவில்களிலும் காலை, மாலை ஆகிய இரு வேளையும் பக்தர்கள் ஒன்று சேர்ந்து தொடர்ந்து சில காலம் சொல்லி வந்தால் வர இருக்கும் ஆபத்தில் இருந்து லோகத்தை காப்பாற்ற முடியும் என்று சொன்னார்கள். உடனே இதற்கு செவி சாய்த்த அப்போதைய தமிழக முதல்வர் நிச்சயம் செய்கிறேன் என்று சொன்னார். பத்துக்கும் மேற்பட்ட கோவில்களில் தலா ஒரு லட்சம் புத்தகங்கள் அச்சு அடிக்கப்பட்டு தமிழகத்தில் உள்ள அனைத்து கோவிலுக்கும் வழங்கப்பட்டது. {ஒரு லட்சம் காபி  அடிபதற்கு இன்று ஒரு மணி நேரம் போதும். ஆனால் அன்றைக்கு இது அவ்வளவு எளிதான காரியம் இல்லை. பத்து பதினைந்து பிரஸ்களில் சுமார் இரண்டு மாதம் கஷ்ட்ட பட்டு அடித்தார்கள் அப்போதைய தமிழக முதல்வர்} பெரியவாளை தரிசனம் செய்து விட்டு வந்த பக்தவத்சலம் பயம் நீங்கி தெளிவடைந்தார். பிறகு தலைமை செயலகம் சென்ற முதல்வர் பூந்தமல்லி அருகே இருந்த பக்தவத்சலத்திற்க்கு சொந்தமான சுமார் முப்பத்தி மூன்று ஏக்கர் நிலத்தை மஹா பெரியவாளிடம் ஒப்படைத்து இதை வைத்து ஏதாவது ஒரு நல்ல காரியங்களுக்கு பயன் படுத்திக் கொள்ளுங்கள் என்று சொல்லி அந்த நிலத்தை பெரியவர்களிடம் ஒப்படைத்தார் திரு. பக்தவத்சலம். அந்த இடம் தான் தற்போது ஜயேந்திர ஆயுர்வேத கல்லூரியாக செயல் பட்டு வருகிறது. அன்றைக்கு அப்படி ஒரு நிலைமை வரவிருக்கும் முன்பே அந்த பேராபத்தை தடுக்க மஹா பெரியவா முயன்றது போல் இன்று நமக்கு ஒரு மஹா பெரியவா, புது பெரியவா இவர்கள் இல்லாதது நமது துரதிர்ஷ்டமே.  அப்போது இருந்த காலகட்டத்தை விட இப்போது உள்ள காலம் மிக மிக மோசமாகவே இருக்கிறது. இன்று உலகமே அவரவர்க்களின் வீட்டில் முடங்கி கிடக்கின்றனர் கடந்த நான்கு ஐந்து மாதங்களாக. அதுவும் நம் பாரத தேசம் கடந்த இரண்டு மாதங்களாக பல இன்னல்களை சந்தித்து கொண்டு தான் இருக்கிறது. அன்று போல் இன்று நம்மை காப்பதற்கு உலகை பழைய நிலைக்கு எடுத்து செல்வதற்கு இன்று எந்த மஹானும் இல்லை? பாரத பிரதமர் மற்றும் தமிழக முதல்வர் போன்றவர்களை அழைத்து தைரியமாக பேசுவதற்கும் சொல்வதற்கும் இந்த பாரத தேசத்தில் ஒருவர் கூட இல்லாதது பெரும் துரதிர்ஷ்டம் தான். பாரத் மாதாகி ஜெய் வந்தே மாதரம், வந்தே ஜகத் குரும், வந்தே ஜகத் குரும், வந்தே ஜகத் குரும், வந்தே ஜகத் குரும்....

Sri Sankara Bhagavatpada And Sri Kanchi Kamakoti Sankaracharya Math Moolamnaya Sarvajna Peetham
 
Sculpture of Sri Sankara in Dandavandanam pose before Siva and Parvati in the Sanctum Sanctorum of the Sivasthanam
Kancheepuram
Kancheepuram is a celebrated place of pilgrimage. It is popularly known as Kanchi. Kancheepuram is situated about 74 kilometers southwest of Chennai by road. Kancheepuram has a railway station, which stands midway between Chengalpattu and Arakkonam Junctions.
Kanchi is one of the seven Mokshapuris -sacred cities by living in which or by death therein man gets emancipation from birth and death.
Five important sacred places of Siva worship in South India are collectively called "Panchabhuta- Kshetras". Of these five, Kanchi is the Prithvi-kshetra.
Kamakshi Vilasam, a section of the Markandeya Purana points to Kanchi as the "Nabhisthanam" -navel of the Universe. (Vide Chapters X and XI).
Kanchi has been a center of literary pursuits and advanced learning. Inscriptions at Kanchi point to the existence of Ghatikastan during Pallava regime. Sri Kanchi Kamakoti Peetham has established a Deemed University - Sri Chandrasekharendra Saraswati Viswa Mahavidyalaya at Kancheepuram with an International Library. Various disciplines are taught at colleges affiliated to the University.
Kancheepuram is a city of temples: Some of the most important temples in Kancheepuram are for Sri Kamakshi Ambal, Sri Ekambaranatha, Sri Varadaraja, Sri Kailasanathar, Sri Vaikunta Perumal, Ulakalantha Perumal, etc.
Sri Adi Sankara, after his various tours through most parts of India, settled down at Kanchi to spend His evening years. He caused to remodel the city and reconstruct the three principal temples -Sri Kamakshi, Sri Ekamranatha and Sri Varadaraja. At Kanchi he established a Math for himself and founded a line of successors after him on the Peetha. At present the presiding Pontiff is Pujyasree Jayendra Saraswati Swamigal, the 69th Acharya of the Peetha, and Pujyasree Sankara Vijayendra Saraswati Swamigal has been initiated into sanyasa and nominated successor Acharya.
Sri Sankara Bhagavatpadacharya
In this mundane world, conflict between good and evil has been a legendary phenomenon from time out of mind. When this conflict turns acute and causes a crisis in the basic culture of the land, divine force intervenes to set things right. We find a number of anecdotes about demons endowed with tremendous might, causing harm of non-mean degree, not only to human beings but to the celestials as well. The Puranas speak of the avataras (incarnations) of Lord Vishnu who destroyed the demons and established the path of righteousness - Dharma. More than 2500 years ago, an avalanche of heretic and non-Vedic sects, with horrible religious practices threatened to wipe away the ancient Veda-Dharma. In the Bhagavad Geeta, Lord Krishna has told Arjuna that, whenever there arises danger to Dharma, He (Krishna) will incarnate in this world to eradicate adharma and re-establish Dharma. In consonance with His words, the Lord has made partial incarnations during the course of the present Kali Age. And such an incarnation is the partial incarnation of Siva as Sankara Bhagavatpada, which happened some twenty-five centuries ago, on the prayer of celestials to Lord Siva to redeem Bharata-desa from the clutches of non-Vedic and heretic sects.
Sri Sankara Bhagavadpadacharya was one of the greatest philosophers and spiritualists of, the world. He was a discerning dialectician, a consummate commentator and a celebrated poet. His miraculous achievements, within a short span of life of thirty-two years, speak of his super-human aspect. Sages and scholars, who have shone through the centuries after his time, have regarded him as an incarnation of the Divine. Many a thinker and many a scholar of different climes and times has been attracted by the philosophic discipline of Advaita (Monism), effectively propagated by Sankara. Even modern thinkers and scholars of repute have paid eulogistic tributes to Sankara's genius.
There lived a pious Brahmin couple -Sivaguru and Aryamba -in the village of Kaladi in Kerala. Even after years after their marriage they had no issue. So they went to Tiruchivaperur (modern Trichur in Kerala) and stayed there for a number of days and worshipped Vrshachalesvara, the presiding deity of the temple there, praying for a male offspring. Sankara biographies narrate that both Sivaguru and his wife had identical dreams, at night of the last day of their stay in Tiruchivaperur, in which the Lord asked them if they desired to have a single son endowed with good qualities, wisdom and intelligence or sons wicked and idiotic by nature and that the couple left the decision of the choice to the Lord Himself.
Months after Sivaguru and Aryambal had returned to Kaladi, a male child was born to Aryambal, on the fifth day of the bright fortnight of the Vaisaka month of the cyclic year Nandana (509 B.C.). Though many dates are assigned for the birth of Sankara, this date may be said to be fairly well established by research scholars on the basis of literary, architectural and astrological sources of information. The parents gave the name "Sankara" to the child. The life story of Sankara is told in many purely biographical works and also short sketches of the Great Acharya are had in works devoted to other topics. But since all works, which narrate the history of Sankara, have been produced, many centuries after his lifetime, the historian of Sankara has to depend on the lot of traditional information that has gathered round Sankara's name and fame.
Sri Jadunath Sircar, an eminent indian historian, Member of the Royal Asiatic Society of Great Britain, in his "History of Naga Sanyasins", published by Sri Panchayati, Akhara Mahanirvani, Dharagunj, Allahabad says: "The modern historian of Sankara is left only with the legend of Sankara as developed by pious tradition and he must try to judge the narratives in the weight of probability and the known facts about India in the age of Sankara”.
Sri B. Suryanarayana Row, M.R.A.S., founder-editor of the Astrological Magazine, Bangalore, in his ‘History of the Never to be Forgotten Empire of Vijayanagar’, has written (in the preface): "Tradition, when strongly supported by internal and external evidence in literature and inscriptions, ought not to be neglected or rejected, simply because, in the light of present knowledge, certain events appear incredible. The true spirit of profound enquiry must be the guide to Indian history."
Swami Tapasyananda of Sri Ramakrishna Math, in the introduction to his English translation of Maadhaveeya Sankara-Vijaya, observes "We have today only a lot of traditions about Sankaracharya and he is a foolhardy man, indeed, who dares to swear by anyone of these traditions as truly historical and the others as fabricated."
Sri Vidyanand Saraswati, in his forward to the English translation of the "Age of Shankar" of Udayavir Sastri, observes, "It is really unfortunate that Indians had to learn their own history from foreign scholars. These scholars with insufficient data and superficial knowledge of our tradition wrote textbooks on Indian history, which were mainly responsible for a great deal of erroneous views about our past. To understand, to recapture and to live up to the best of our traditions, it is necessary for a scholar to discover for himself the truth enveloped in obscurity made hazy in the name of research."
Having had his upanayanam at the age of five, Sankara was sent to a local patasala for studying the Veda. One forenoon, during his rounds for collecting biksha (alms), Sankara happened to stop in front of a poor man's house and uttered the usual word of request for biksha -"Bhavati bikkshamdehi". The lady of the house came out and saw the lustrous little brahmachari. She went in and searched for something for offering to the boy. But there was nothing in the house to offer. She picked up a dry amla fruit and dropped it in Sankara's bowl. The boy looked at the woman and noticed the lines of poverty and sorrow writ large on her face. He began singing the praise of Sri Mahalakshmi, the Goddess of Wealth, in fine Sanskrit verses. And lo! Mahalakshmi stood above the house. Sankara requested the Goddess to provide the means for the livelihood of the inmates of that house. The Devi caused a shower of gold amalakas on that house. The eighteen verses of Sankara's prayer to Lakshmi go by the name "Kanakadhara Stotram". This very first poem of Sankara breathes with his compassion and concern for the poor and the needy. At the age of eight Sankara finished the study of the Veda. The idea of becoming an ascetic was revolving in his mind. One morning when he was bathing in the river flowing by the side of his house, a crocodile caught one of his feet and began to drag him into the deep. Sankara shouted for help. His mother came running to the bank of the river. Sankara told his weeping mother, "In accordance with my doings during past births I have to die. But I may continue to live if I become an ascetic, since change of asrama causes a new birth. Hence grant me permission to become a sanyasi quickly". Aryamba reluctantly agreed, as she desired to have her son alive at least as an ascetic. Sankara took to apat-sanyasa (becoming an ascetic in time of danger) by uttering the pertinent mantras. Suddenly the crocodile left Sankara's foot, turned into a gandharva (good spirit) and flew up after praising Sankara.
Aryamba asked Sankara to come home. Sankara told her that from that day, the wide world was his home and whoever offered him alms was his mother. Aryamba asked him as to who would perform her funeral rites if she died in his absence. Sankara consoled his sobbing mother saying that he would be by her side whenever she chose to think of him and that he would perform the due rites on her death.
Initiation into regular Sanyasa
Leaving his old mother in the care of near relatives, Sankara left Kaladi and began to travel towards the north, in search of a preceptor to get himself initiated into regular sanyasa. Months later he reached the bank of the Narmada. He learnt from the people living nearby that a great yogi lived in a cave near the riverbank and that he was spending most of his time in penance. Soon Sankara went near that cave and stood before the entrance to the cave singing about the yogin in some couplets. The yogi, Sri Govinda Bhagavatpada, recipient of the Mahabhashya from the lips of Sri Gaudapada, asked from within the cave, who was standing near the cave. The reply of Sankara was in the form of 10 slokas ending with the refrain "Sivahkevaloham", These ten slokas constitute the famous Dasasloki of the Acharya. Immensely pleased, Govindamuni came out of the cave. Sankara who was struck by the divine personality of Govinda Bhagavatpada fell at his feet. After some conversation, Govinda Bhagavatpada accepted Sankara as his disciple and initiated him in all the Mahavakyas, Some of the biographies say that Sankara lived on with his 'guru' for about 3 years and learnt the spiritual truths and the disciplines under Govinda Bhagavatpada. After mastering all that had to be learnt from the 'guru', Sankara was granted permission to leave, and the guru told him, that Sankara should preach Advaita Vidya, and also write an authoritative commentary on the Brahma Sutras. He instructed Sankara to go to Benaras, which was the spiritual centre of gravity of India, to do this work. Accordingly in course of time, Sankara returned to Kasi, crossing the Vindhya Mountains, after a prolonged journey of months.
Sankara at Kasi
Taking leave of his preceptor, Sankara left the Narmada bank and in course of time reached Kasi, also known as Varanasi, situated on the bank of the sacred Ganga, as desired by his preceptor. Sankara's stay at Kasi was for about four years. During this period, a number of disciples gathered around him to learn the Advaita Vedanta. A prominent one of them was Sanadana, a native of the Chola country. It was during these years that Sankara wrote the famous commentaries on Vyasa's Brahmasutras, the principle Upanishads and the Bhagavad-Geeta. Besides the bashyas on Vishnusahasranama and the Lalita Trisatistotra are also said to have been written by him during his long stay at Kasi. One day, when Sankara was seated at the Manikarnika Ghat in Varanaasi, Sage Vyasa came here, disguised as an old Brahmin. He saw a young ascetic sitting amidst numerous disciples and looking like Siva with his attendants, as Indra in the middle of celestials and as Brahma surrounded by sages. Vyasa asked the disciples who the boy ascetic was. They replied "Oh! Old man! This is Sankara, the preceptor steeped in bliss. Having dissolved heretic sects in many places, having produced a commentary, with clear and decisive interpretations on the Brahmasutras, and having taught Advaita philosophy to discerning students, he shines as Rudra on the bank of the Ganga." Then Vyasa got near the group of disciples and sat before Sankara. A long and heated debate ensued between the two on the purport of some of Vyasa's Brahmasutras. At a particular stage, Sankara learnt from a hint of his disciple, Padmapada, that the old man was Sage Vyasa in disguise and bowed before him. Immensely satisfied with Sankara's exposition of the Brahmasturas, Vyasa blessed Sankara and departed along with Brahma who had gone over there to grant an extension of life to Sankara.
During the long stay at Kasi, one morning Sankara was returning with his disciples from the temple of Visvesvara. An outcaste, leading four dogs, stood on the way. Sankara asked him to clear away from the path. But the outcaste did not move and asked Sankara, "From which, do you want and, what, to go where? Do you want this body, which has been similarly built out of food? Do you want one living consciousness to go away from another? What do you say, Oh! Learned Brahmin? Which do you want to differentiate; this body of matter or the living Chaitanya?"
Sankara was struck dumb at this, as the very purpose of all his teachings, that the Self alone is the sole Reality, had been summarised by the Chandala in a single verse. Sankara immediately understood the Vedantic purport of the Chandala's question and also conjectured that the Lord Himself had come in the form of a Chandala to test if Sankara had realised the truth that he had been teaching. He then uttered in reply, those immortal slokas which go by the name of "Manishapanchaka". These represent the high watermark of Sankara's teaching, where the consistency of a remorseless dialectician, Sankara declares, that he, who has realised the oneness of the Brahman, and he who has intuited the Truth of this doctrine, is fit to be even Sankara's master, even though he, be a Chandala or a high caste Brahmin by birth. Even as he was about to conclude the small poem, the outcaste and his dogs disappeared and Lord Visvanatha was seen above the place, blessing the Acharya. When Sankara left Kasi, the King of Kasi, scholars and people bowed before him and bid him farewell.
Biographies narrating in full the story of Sankara speak extensively regarding the long tours of Sankara to many parts of the country. These digvijaya travels may be said to have begun from the time of Sankara's leaving the sacred city of Kasi. Biographies of Sankara tell about Sankara's visit to Prayag, Badrinath, Kashmir and to a number of places in the south such as Chidambaram, Madhyarjunam, Jambukesvaram, Srirangam, Rameswaram, Tirupati and to many other sacred spots lIke like Dwaraka in the west coast and Puri Jagannath on the eastern coast.
Sankaras' Kailasa Yatra
Sankara's yatra to Kajlasa, the abode of Lord Siva, is one of the most notable events in the history of the Acharya. During the course of his peregrination in the Himalayan region, Sankaracharya desired to have darshan of Sri Paramesvara having his abode in Kailas. Sankara managed to reach Kailas quickly because of his yogic power. He had darshan of Lord Paramesvara and Devi Parvati. According to tradition, Sankara adored Paramesvara by singing two hymns, known as "Sivapadadi-kesanta stotram" and "Sivakesadipadanta stotram", Immensely pleased with Sankara's prayers, Paramesvara blessed Sankara, presented him with five sphatika (crystal) lingas and instructed him to arrange for the worship of the Ifngas Iingas for the sake of the welfare of the universe, indicating also the mode of worship. Paramesvara also handed over to Sankara the palm-leaf manuscript of Soundarya Lahari, which is noted as Siva's own hymn in praise of the Parasakti.
Kailas to Kanchi
From available biographical information, it is learnt that Sankaracharya placed one of the five sphatika lingas got at Kailas, the Mukti Linga in the temple at Kedarnath, and that he consecrated the Vara Linga at Neelakanta Kshetra in Nepal. With the other three, he returned to the south. He placed the Bhoga Linga for being worshipped at the Sarada Peetha in Karnataka and he sent the Moksha Linga to Chidambaram for being worshipped In the temple of Sri Nataraja in that sacred place, He kept the Yoga Linga for his own personal worship and for his successors at Kanchi.
References to the places where the five-sphatika lingas were established for worship are found in Anantanandagiri's biography and in Markandeya Samhita. The Sivarahasya points to Sankara's hastening to the earth with the lingas and worshipping them in his own asrama at Kanchi. The people of Kanchi, under the leadership of King Rajasena, offered a grand welcome to Sankara at the outskirts of Kanchi City, It is said that the Acharya stayed at the Mukti Mandapa in the small Visvesvara temple, on the bank of the Sarvateertham tank for some time.
Bhagavatpada Sankara got Kanchi city remodeled and also caused the reconstruction of the three principle temples of Kanchi viz., the temples of Sri Ekamranatha, Devi Kamakshi and Sri Varadaraja with the assistance of Rajasena, ruler of Kanchi. Sankara consecrated the Srichakra before Devi Kamakshi and thereby secured Her bounteous grace on devotees having Her darshan.
Sri Sankaracharya's Sarvajnapeetharohana at Kanchi
A significant event in the history of Sankaracharya is his occupying the Sarvajna Peetha -the Throne of Omniscience at Kanchi. Cidvilasa's Sankaravijaya -Vilasa, Govindanantha's Sankaracharya Charitam and Rajachudamani Dikshita's Sankarabhudaya, narrate the Acharya's ascending the seat of Omniscience at Kanchi, in South India.
Sixteen verses of the 25th chapter of Cidvilasa's biography describe the event. An asareeri voice (air noise or divine voice) informed Sankara, when he was about to ascend the Peetha, that it would be proper for him to ascend after winning in debate, the scholars assembled there. Sankara thought for a while. A group of scholars who had come there from some villages of the Tamraparni valley put some questions to Sankaracharya on his philosophy of Monism, Maya (the theory of illusion), Devabeda, Murtibeda, etc. Sankara explained to them the eternal and all-pervading nature of Brahman, the inability of man to understand the Supreme One seeming as different entities, because of ignorance, the non-existence of a second other than the Brahman and the means for attaining emancipation. The scholars were fully convinced. They bowed before the Great Acharya. Thereafter Sankara ascended the Sarvajnapeetha amidst the sounding of musical instruments and the tumultuous shouts of joy of the vast number of devoted spectators. Showers of flowers fell from above and a fragrant breeze blew all around.
A great ascetic one of the early Acharyas of the Kanchi Sankaracharya Math -by name Jnanottama -has written a commentary entitled "Chandrika", on Sureswaracharya's "Naiskarmyasiddhi". Along with the commentary "Chandrika", Naishkarmyasiddhi has been edited by Professor Hiriyanna of the Maharaja's College, Mysore and published as No.33 of the Bombay Sanskrit and Prakrit Series in 1925 A.D. In the preface to this edition Professor Hiriyanna observes "The second sloka (at the end of the commentary) alludes to the author of the Chandrika as the glory of the Sarvajnasrama by which term we have to understand the Sarvajna Peetha or the Pontifical seat at the Advaita Matha In Kanchipuram. These remarks of the learned professor corroborate Sankara's occupying the Sarvajna Peetha at Kanchi, as described in the biographies noted above.
Kanchi -Sankaracharya's Last Resort
Sankara Bhagavatpadacharya returned to Kanchi, the Southern Mokshapuri, towards the end of his earthly career and shook off his moral coils in that sacred city. A number of works state these facts.
Verse 46 of the sixteenth chapter of the ninth section of the voluminous Sanskrit work "Sivarahasya" (in the printed Canareese edition No.32, Jayachamarajendra Series of the Mysore Palace, refers to Sankaracharya's worship of the Yoga, Bhoga, Vara, Mukti and Moksha lingas, to his success over scholars of other faiths and to his attaining siddhi (eternal bliss) at his own ashrama in Kanchi.
Markandeya Samhita, an ancient puranic treatise, consists of 100 khandas, each having sub-sections called parispandas, Sub-section 7 and 8 of the 72nd khanda of this work narrate briefly the history of Sankara. This is evident from the colophon at the end of the 7th parispanda of the 72nd khanda as noticed in the Descriptive Catalogue of Sanskrit Manuscripts, volume VI of the Oriental Research Institute, University of Mysore, 1981, page 191 (Appendix 1- 332, Serial No.18179, Ms. No. P. 33878/1 -title "Sankaracharitam". A verse, in the seventh parispanda of the 72nd khanda 01 this work, relates that the Mahatma, Sankara, attained the cit-svarupa, He attained eternal bliss at Kanchi, after having consecrated Kamakshi.
Anantanandagiri's biography of Sankara (all versions printed and manuscripts, including the Madras University edition) says "The World Preceptor (Sankara) desiring to leave for his own abode, sitting once in the Moskhapuri of Kanchi, absorbed his gross body into the subtle one and getting reduced into the size of a thumb, attained eternal bliss and remains at the all-pervading "Cit" to this day". The Brhad Sankara Vijaya, and Sri Sadasiva Brahmendra's Gurunatramala indicate that Acharya Sankara attained eternal bliss at Kanchi -the Southern Mokshapuri. The concluding verse of Rajacudamani Deeksita's "Sankarabhyudaya" refers to Sankara worshipping Kamesvari (Kamakshi) every day and attaining supreme bliss. Patanjali Vijayam by Ramabhadra Diksita (Kavyamala Series No.51 , Nirnaya Sagar Press, Bombay), has a verse at the end, stating that Sankara, after having produced the Bhasyas and conquered the directions (digvijaya) stayed permanently at Kanchi.
A Report on Search for Sanskrit Manuscripts in South India, by Dr. Hutzch, a German scholar, (published by the Government Press, Madras in 1905 -No.2146, Part III) contains a list of pontifical preceptors of the Bharati ascetic order of the Tungabhadra region. Some verses are found in this list about Adi Sankaracharya. The verses relate that after traveling widely Sankara reached Kanchi of his own accord, consecrated Kamakshi and attained final beatitude at Kanchi itself. The Guruparampara Namamala of the Sankarite institution at the confluence of the rivers, Tunga and Bhadra (Kudali) also speaks of the Great Acharya's reaching Kanchi of his own desire, after long and wide travels, of the consecration of Devi Kamakshi and of his Siddhi there.
Coming to modern times, there is quite a large number of works, in different languages, written by erudite scholars mentioning Kanchi as the last resort of Sankara. The Bengali Visvakosa (Hindi Edition), an encyclopedia, gives the information under the word Kanchi as the place where Sankara attained Siddhi. Pandit Mahamahopadhyaya Gopinath Kaviraj has stated that the temple of Kamakshi at Kanchi is famous and in that temple there is the stone icon of Sankara and that is the lace where he attained Siddhi. Pandit N. Bhashyacharya (of Madras) in his "Age of Sankaracharya" (Adyar Library, Madras, 1890 A.D., page 22) says "Lastly towards the end of his life he came to the south but had to leave his body and this world at Kancheepuram at the early age of thirty-two:' Saligram Srikanta Sastry of Sringeri has taken a copy of the 16th chapter of the ninth amsa of "Sivarahasya" from the Manuscript Library in Mysore and has rendered it in Kannada. The English translation of a sentence in the Kannada work is as follows: "Having come to Kanchi, in his own ashrama, he (Sankara) absorbed his gross physical frame into the subtle one, became pure, blissful citsvarupa and attained final Siddhi:'
Apart from all the citations made above, it needs to be mentioned that, In the Srimukha-Birudavan (the string of honorific epithets) of the Sankaracharya Math at Kanchi (existing without change from very ancient times), the following epithet is found:
" Srimacchankar Bhagavatpadacharyanam adhisthane Simhasanabhishiktanam "
The word "adhisthane " points to Sankara's Siddhi at Kanchi.
It may be noted that the name of Sri Sankaracharya is found only in the official seal of Kanchi Kamakoti Matha. The word "Kanchidivya kshetre"and the phrase ..Srimacchankara-Bhagavatpadacalyanam adhisthane ., in the birudavali indicate Sankara's siddhi at Kanchi.
Monastic Institutions (Mathas) established by Sri Sankaracharya
Sri Sankara Bhagavatpada was not merely a great philosopher and preceptor, but an adept in organising and a conspicuous national integrator of a very early period of India's history. He established monastic institutions for safeguarding our ancient Veda-Dharma and for the propagation of the Advaita discipline.
From Anantanandagiri (1119- 1199 A.D.) whose work is the earliest biography of Sankara, down to Mahamahopadhyaya lakshmana Suri (Author of "Bhagavatpadabhyudayam" -1917) of the last century, a number of reputed historians, distinguished scholars and researchers have candidly stated, in their works, that the Great Sankara established monastic institutions (mathas) at many an important and sacred places that he visited, during his digvijaya tours. Guhya-Sahasranama (Sanskrit) refers to five Sankaracharya Peethas (Mathas), -Kamakoti Peetha as presided over by Sankara himself, to four disciples, Suresvara, Padmapada, Totaka and Hastamala, to the places of the four other peethas and to five Sphatika lingas.
The Pracheena Sankara Vijaya refers to Sankara's residence in his own Matha at Kanchi, after ascending the Sarvajnapeetha.
The Keraliya Sankara Vijaya states that Sankara Desika staying in the Sharada Matha (The Sankaracharya Matha at Kanchi is known as Sharada Matha) and directing Suresvara to teach the Bhashyas to disciples. There is also the reference to the worship of the Yoga Linga to be performed by the sishyaparampara - continuous line of disciple Acharyas.
Sri Sadasiva Brahamendra in his Guru Ratnamala (Verse 31) indicates that the Bhagavatpada established the Sharada Matha at Kanchi, famous from the snow-clad Himalayas to the Southern sea, for the enforcement of Dharma. In Anantanandagiri's biography of Sankaracharya, it is said that Sankara established a Math at Kanchi fit for his own residence and his living there.
Mahamahopadhyaya Lakshmanasuri in his Bhagavatpadabhyudayam says "The Guru (Sankara) consecrated Sreechakra in front of Sri Kamakshti and also established a matha there (at Kanchi)".
The Teerthank of Kalyan (Gorakpur), published in 1957 speaks of "Sri Sankaracharya-dvara-sthapita panchapradana peethah" and gives the names of the pancha (five) peethas -Jyotirpeetha, Kamakotipeetha, etc. In the "Jagadguru Arika" of the Prabhat (Mangalore 1958), mention is made of five Mathas at Owaraka, Puri, Kanchi, etc.
"Light of the East" (Vol. II, No.14, July 1894) refers to several Mathas established by Sankaracharya while touring through India and states particularly of "a Math at Gangotri (from where the river Ganga rises) besides the Joshi Math" (at Badrinath). "The bulletin of the Institute of Traditional Cultures"; 1957, published by the University of Madras refers to five mathas established by Sri Sankaracharya. Besides these, "A History of South India" written by Professor K. A. Neelakanta Sastry, published by Oxford University (1955) and 'World Religions -A Study in Synthesis" state that Sankara established Mathas at five important centres- Dwaraka, Kanchi Puri, Badri and Sringeri.
Bharatiya Vidya Bhavan (Bombay) has published a short work by name "Indian Chronology", written by Or. O.S. Triveda, Ph.O. {1959). The work is a mere compilation of dates of historical events and personages from ancient times, In page 91 of the work, dates are given for establishment of five institutions by Sankaracharya. There it is stated that the Kamakoti Peetha at Kanchi was founded on Vaisakha Sukla Full Moon in Kali Saka 1620 = 482 B.C., with Sri Sankara Bhagavatpada himself as the first Acharya.
In the "Chronology of Nepal History" (reconstructed), by Sri Kota Venkatachalam, it has been stated that Sankara founded five institutions. Besides dates are assigned for the establishment of the five institutions at Puri, Dwaraka, Badrinath, Kanchi and Sringeri.
In "Contribution of the South to the Heritage of India", published by the Ministry of Information (Govt. of India) it has been said, "Sankara set up monastical institutions to safeguard the spiritual interests of the race. Of these, five are the most important".
In the Report of the Hindu Religious Endowments Commission, 1962, (page 15), under the heading "Sankaracharya and Establishment of Mutts", the following is seen:
"It was Adi Sankaracharya, who first began to establish Hindu Mutts (Mathas) as we know them today. He propounded the theory of absolute Monism, i.e., the Advaita, non-dualistic school of philosophy, combated the doctrines of Buddhism and Jainism and re-established the religion of the Vedas and the Upanishads. According to tradition; he inaugurated several mutts (mathas) or seats of learning in four corners of India, namely, Sharada Peetha in Mysore and the Kamakoti Peetha in Kanchi in the South, Badrinath in the Himalayan region in the North, Jagannath or modern Puri in the East and Dwaraka in Western Gujarat".
Mahamahopadhyaya, Padmavibhushan Gopinath Kaviraj observes in page 113 of his work "Bharatjya Samskriti aur Sadhana" that Sankara founded many institutions and for his own residence Acharya Sankara founded a seat in the Kanchi Kamakoti Peetha. Professor Baladev Upadhyaya, former Head of the Purana and Itihasa Section of the Benares Hindu University, has written a biography of Sankara in Hindi (published by the Hindustani Academy of Allahabad, 1963). In the 16th pariccheda (Chapter) of the work having the heading "Mathom Kei Vivarana" (details about maths), he says "By him (Sankaracharya) in Southern Bharat, at Kanchi, one of the seven Mokshapuries, a matha has been established".
Sri S. Subrahmahya Ayyar, Acting Chief Justice of the Madras High Court and Justice V. Bhashyam Ayyangar, in their judgement in the appeal case (1903) reported in I.L.R.27, Madras (435) have observed, "No less than seven Mutts being among the most celebrated ones owe their origin to the great Advaita Philosopher, Sri Sankaracharya". Justice P. Satyanarayana Rao and Justice Rajagopalan, in their judgement in C.M.P.2591 of 1951 (reported in 1952, 1.M.L.J. 557) have declared, "Tradition has it that he (Sankaracharya) founded four mutts - Sringeri in Mysore, Badrinath in the Himalayas, Jagannath Puri in the East and Dvwaraka in the West. He himself assumed the headship of the Sarvajna Peetha at Kanchi."
The Guruvamsa Kavya of Sringeri (original mansucript copy) speaks of Sringeri, Dvwaraka, Puri, Badrinath and Kanchi Sankara Maths. Curiously, this Kavya also mentions five maths founded by Sankara at Kasi.
A good number of works by historians, scholars, some periodicals of repute and Government records alike have uniformly pointed out to the matha founded by Adi Sankaracharya, in different sacred centres of our country.
It will be interesting to note that some authentic works produced by scholars of renown echo the view of Anantanandagiri in the matter of Sankara establishing monastic institutions at important sacred places which Sankara chanced to visit and wherever he happened to stay long during the course of his digvijaya tours.
Sri Sankarapeetha tatvadarshanam, authored and published by Sri Swami Ramananda Saraswati and three famous scholars of Kasi (1935), speaks of five peethas as founded by Sankara.
The preface (in Sanskrit) to the Sariraka Meemamsa-Bhashya, printed and published by Venkatesvara Press, Bombay, gives the names of a number of mathas founded by Sankaracharya referring to them as "Sri Sankaracharya Vidyadharma Peethadhipa Paramapara gatah, Matah."
It may be interesting to read about a Sankara Math at the sacred city of Kasi. This is known as Sumeru Math and as Paduca Math. It is presided over by an Advaita Dandi Sanyasi. In some authentic works, only one monastic institution is spoken of. The Sankaracharya Carita by Govindanatha, and the Sankarabhyudaya of Rajachudamani Deekshita, there is no mention about any Matha or Peetha except the Sarvagria Peetha at Kanchi.
The ancient and voluminous work "Sivarahasya” , gives a brief sketch of the Acharya's life (Jayachamarajendra Granthamala series, in Canarese script). Besides manuscript copies of the work are available in many of the manuscript libraries of India .A verse in the "Sivarahasya" states that Sankara came to the earth in haste after obtaining the five sphatikaliringas and attained siddhi eternal bliss at His own Asrama at Kanchi.
The Chengleput District Gazetteer, published by Charles Stuart, I.E.S., in 1879 A.D. gives the following piece of information: "The first of these wandering controversialists was Sankarachari, who wandered all over India, establishing the dying religion , Saivite faith and fanning the persecution before which the last disciple of Sakya fled. He paid particular attention to Conjeevaram where he worked many miracles and founded a matham or monastery". (Chengleput District Gazetteer -1879 - Ethnological, Religious and Social, pages 86 & 87.)
Appendix I
Sri Kota Venkatachalam in his "Chronology of Nepal History", reconstructed, assigns the following events of the life of Sri Sankara Bhagavatpada :
  Kali B.C.
Birth of Sri Sankara (Cyclic year Nandana) 2593  509
Upanayana of Sankara 2598 504
Completed study of the Veda  2601 501
Got his mother's permission to enter the Holy Order of Sanyasa (Kartika Sukla Ekadasi, Cyclic year Plava)  2603 499
Philosophical study under Govinda Bhaghavatpadacharya  2603-2605 499-497
Sankara, in his 16th year, met Kumarila Bhatta for the first and the last time in Rudhapura near Prayaga at the time of self-immolation by Kumarila Bhatta (Kumarila was older than Sankara by 48 years (Cyclic year Kilaka)  2609 493
Sri Sankara founded the Dwaraka Math (Magha SuklaSapthami of the cyclic year Sadharana with Hastamalaka as its first Acharya) 2611 491
Sri Sankara founded the Jyotir Math on Pusya Suddha Poumima of the cyclic year Raksasa with Totakacharya as its first Acharya  2616 486
Sri Sankara founded the Govardhan Math of Purl (Jagannath) on Vaisakha Sukla Navami of the cyclic year Nala with Padmapadacharya as its first Acharya 2617 485
The Sarada Peetha at Sringeri was founded by Sri Sankara in Pusya Purnima of the year Pingala with Sureswaracharya , as its first Pitadhipati 2618 484
The Kamakoti Pieetha at Kanchi was founded in Vaisakha Sukla Purnima of the year Siddharthi with Adi Sankara himself as the first Acharya 2620 482
Niryana of Sankara in his 32nd year on Sukla Ekadasi of the month of Adhika Rishobha in the Cyclic Year Raktakshi 2625 477

பாசுரம்  1

மார்கழித் திங்கள் மதிநிறைந்த நன்னாளால்
நீராடப் போதுவீர் போதுமினோ நேரிழையீர்!
சீர்மல்கும் ஆய்ப்பாடி செல்வச்சிறுமீர்காள்
கூர்வேல் கொடுந்தொழிலன் நந்தகோபன் குமரன்
ஏரார்ந்த கண்ணி யசோதை இளஞ்சிங்கம்
கார்மேனிச் செங்கண் கதிர்மதியம் போல் முகத்தான்
நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான்
பாரோர் புகழப் படிந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  2

வையத்து வாழ்வீர்காள்! நாமும் நம் பாவைக்குச்
செய்யும் கிரிசைகள் கேளீரோ பாற்கடலுள்
பையத்துயின்ற பரமன் அடிபாடி
நெய்யுண்ணோம் பாலுண்ணோம் நாட்காலே நீராடி
மையிட்டு எழுதோம் மலரிட்டு நாம் முடியோம்
செய்யாதன செய்யோம் தீக்குறளை சென்றோதோம்
ஐயமும் பிச்சையும் ஆந்தனையும் கைகாட்டி
உய்யுமா றெண்ணி உகந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  3

ஓங்கி உலகளந்த உத்தமன் பேர்பாடி
நாங்கள் நம் பாவைக்குச் சாற்றி நீராடினால்
தீங்கின்றி நாடெல்லாம் திங்கள் மும்மாரி பெய்து
ஓங்கு பெருஞ்செந்நெல் ஊடு கயலுகள
பூங்குவளைப் போதில் பொறிவண்டு கண்படுப்ப
தேங்காதே புக்கிருந்து சீர்த்த முலை பற்றி
வாங்கக் குடம் நிறைக்கும் வள்ளல் பெரும்பசுக்கள்
நீங்காத செல்வம் நிறைந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  4

ஆழி மழைக்கண்ணா! ஒன்று நீ கைகரவேல்
ஆழியுள் புக்கு முகந்துகொடு ஆர்த்தேறி
ஊழி முதல்வன் உருவம்போல் மெய்கறுத்து
பாழியந் தோளுடைப் பற்பநா பன்கையில்
ஆழிபோல் மின்னி வலம்புரிபோல் நின்றதிர்ந்து
தாழாதே சார்ங்கம் உதைத்த சரமழைபோல்
வாழ உலகினில் பெய்திடாய் நாங்களும்
மார்கழி நீராட மகிழ்ந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  5

மாயனை மன்னு வடமதுரை மைந்தனை
தூய பெருநீர் யமுனைத் துறைவனை
ஆயர் குலத்தினில் தோன்றும் அணிவிளக்கை
தாயைக் குடல்விளக்கம் செய்த தாமோதரனை
தூயோமாய் வந்து நாம் தூமலர்த் தூவித்தொழுது
வாயினால் பாடி மனத்தினால் சிந்திக்க
போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும்
தீயினில் தூசாகும் செப்பேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  6

புள்ளும் சிலம்பின காண் புள்ளரையன் கோயிலில்
வெள்ளை விளிசங்கின் பேரரவம் கேட்டிலையோ?
பிள்ளாய் எழுந்திராய்! பேய்முலை நஞ்சுண்டு
கள்ளச் சகடம் கலக்கழியக் காலோச்சி
வெள்ளத்து அரவில் துயிலமர்ந்த வித்தினை
உள்ளத்துக் கொண்டு முனிவர்களும் யோகிகளும்
மெள்ள எழுந்து அரியென்ற பேரரவம்
உள்ளம் புகுந்து குளிர்ந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  7

கீசுகீசு என்றெங்கும் ஆனைச்சாத்தன் கலந்து
சின பேச்சரவம் கேட்டிலையோ? பேய்ப்பெண்ணே!
காசும் பிறப்பும் கலகலப்பக் கைபேர்த்து
வாச நறுங்குழல் ஆய்ச்சியர் மத்தினால்
ஓசை படுத்த தயிர் அரவம் கேட்டிலையோ?
நாயகப் பெண்பிள்ளாய்! நாராயணன் மூர்த்தி
கேசவனைப் பாடவும் நீ கேட்டே கிடத்தியோ?
தேசம் உடையாய்! திறவேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம் 8

கீழ்வானம் வெள்ளென்று எருமை சிறுவீடு
மேய்வான் பரந்தனகாண் மிக்குள்ள பிள்ளைகளும்
போவான் போகின்றாரை போகாமல் காத்துன்னை
கூவுவான் வந்துநின்றோம் கோது கலமுடைய
பாவாய்! எழுந்திராய் பாடிப் பறைகொண்டு
மாவாய் பிளந்தானை மல்லரை மாட்டிய
தேவாதி தேவனைச் சென்று நாம் சேவித்தால்
ஆஆ என்று ஆராய்ந்து அருளேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  9

தூமணி மாடத்து சுற்றும் விளக்கெரிய
தூபம் கமழத் துயிலணை மேல் கண்வளரும்
மாமன் மகளே! மணிக்கதவம் தாள் திறவாய்
மாமீர்! அவளை எழுப்பீரோ? உன்மகள் தான்
ஊமையோ அன்றிச் செவிடோ, அனந்தலோ?
ஏமப்பெருந்துயில் மந்திரப்பட்டாளோ?
மாமாயன் மாதவன் வைகுந்தன் என்றென்று
நாமம் பலவும் நவின்றேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  10

நோற்றுச் சுவர்க்கம் புகுகின்ற அம்மனாய்!
மாற்றமும் தராரோ? வாசல் திறவாதார்
நாற்றத் துழாய்முடி நாராயணன் நம்மால்
போற்றப் பறைதரும் புண்ணியனால் பண்டொருநாள்
கூற்றத்தின் வாய்வீழ்ந்த கும்பகர்ணனும்
தோற்றும் உனக்கே பெருந்துயில் தந்தானோ?
ஆற்ற அனந்தல் உடையாய்! அருங்கலமே!
தேற்றமாய் வந்து திறவேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  11

கற்றுக் கறவைக் கணங்கள் பலகறந்து
செற்றார் திறலழியச் சென்று செருகச் செய்யும்
குற்றமொன்றில்லாத கோவலர் தம் பொற்கொடியே
புற்றரவு அல்குல் புனமயிலே போதராய்
சுற்றத்துத் தோழிமார் எல்லாரும் வந்துநின்
முற்றம் புகுந்து முகில்வண்ணன் பேர்பாட
சிற்றாதே பேசாதே செல்வப்பெண்டாட்டி! நீ
எற்றுக்கு உறங்கும் பொருளேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  12

கனைத்திளங் கற்றெருமை கன்றுக்கு இரங்கி
நினைத்து முலைவழியே நின்றுபால் சோர
நனைத்தில்லம் சேறாக்கும் நற்செல்வன் தங்காய்!
பனித்தலை வீழ நின் வாசல் கடைபற்றி
சினத்தினால் தென் இலங்கைக் கோமானைச் செற்ற
மனத்துக்கு இனியானைப் பாடவும் நீ வாய்திறவாய்
இனித்தான் எழுந்திராய் ஈதென்ன பேருறக்கம்!
அனைத்தில்லத் தாரும் அறிந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம் 13

புள்ளின்வாய் கீண்டானை பொல்லா அரக்கனை
கிள்ளிக் களைந்தானைக் கீர்த்திமை பாடிப்போய்
பிள்ளைகள் எல்லாரும் பாவைக் களம்புக்கார்
வெள்ளி எழுந்து வியாழம் உறங்கிற்று
புள்ளும் சிலம்பின காண் போதரிக் கண்ணினாய்!
குள்ளக் குளிரக் குடைந்துநீர் ஆடாதே
பள்ளிக்கிடத்தியோ! பாவாய்! நீ நன்னாளால்
கள்ளம் தவிர்ந்து கலந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம் 14

உங்கள் புழக்கடை தோட்டத்து வாவியுள்
செங்கழுநீர் வாய்நெகிழ்ந்து ஆம்பல் வாய் கூம்பின காண்
செங்கல் பொடிக்கூறை வெண்பல் தவத்தவர்
தங்கள் திருக்கோயில் சங்கிடுவான் போதந்தார்
எங்களை முன்னம் எழுப்புவான் வாய்பேசும்
நங்காய்! எழுந்திராய் நாணாதாய் நாவுடையாய்!
சங்கொடு சக்கரம் ஏந்தும் தடக்கையன்
பங்கயக் கண்ணானை பாடலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  15

எல்லே இளங்கிளியே! இன்னும் உறங்குதியோ!
சில்லென்று அழையேன்மின் நங்கைமீர்! போதருகின்றேன்
வல்லையுன் உன் கட்டுரைகள் பண்டேயுன் வாயறிதும்
வல்லீர்கள் நீங்களே நானேதான் ஆயிடுக
ஒல்லை நீ போதாய் உனக்கென்ன வேறுடையை
எல்லாரும் போந்தாரோ? போந்தார் போந்து எண்ணிக்கொள்
வல்லானை கொன்றானை மாற்றாரை மாற்றழிக்க
வல்லானை மாயனைப் பாடலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  16

நாயகனாய் நின்ற நந்தகோபனுடைய
கோயில் காப்பானே! கொடித்தோன்றும் தோரண
வாயில் காப்பானே! மணிக்கதவம் தாள்திறவாய்
ஆயர் சிறுமிய ரோமுக்கு அறைபறை
மாயன் மணிவண்ணன் நென்னனலே வாய்நேர்ந்தான்
தூயோமாய் வந்தோம் துயிலெழப் பாடுவான்
வாயால் முன்னமுன்னம் மாற்றாதே யம்மா! நீ
நேய நிலைக்கதவம் நீக்கலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  17

அம்பரமே தண்ணீரே சோறே அறஞ்செய்யும்
எம்பெருமான் நந்தகோபாலா! எழுந்திராய்
கொம்பனார்க்கு எல்லாம் கொழுந்தே! குலவிளக்கே!
எம்பெருமாட்டி யசோதாய்! அறிவுறாய்!
அம்பரம் ஊடறுத்து ஓங்கி உலகளந்த
உம்பர்கோமானே! உறங்காது எழுந்திராய்
செம்பொற் கழலடிச் செல்வா! பலதேவா!
உம்பியும் நீயும் உறங்கலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  18

உந்து மதகளிற்றன் ஓடாத தோள்வலியன்
நந்தகோபாலன் மருமகளே! நப்பின்னாய்
கந்தம் கமழும் குழலி கடை திறவாய்
வந்தெங்கும் கோழி அழைத்தன காண் மாதவிப்
பந்தல் மேல் பல்கால் குயிலினங்கள் கூவின காண்
பந்தார் விரலி! உன் மைத்துனன் பேர்பாட
செந்தாமரைக் கையால் சீரார் வளையொலிப்ப
வந்து திறவாய் மகிழ்ந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  19

குத்து விளக்கெரியக் கோட்டுக்கால் கட்டில் மேல்
மெத்தென்ற பஞ்ச சயனத்தின் மேலேறி
கொத்தலர் பூங்குழல் நப்பின்னை கொங்கை மேல்
வைத்துக் கிடந்த மலர்மார்பா! வாய் திறவாய்
மைத்தடங் கண்ணினாய்! நீயுன் மணாளனை
எத்தனை போதும் துயிலெழ ஒட்டாய்காண்
எத்தனை யேலும் பிரிவாற்ற கில்லாயால்
தத்துவமன்று தகவேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம் 20

முப்பத்து மூவர் அமரர்க்கு முன்சென்று
கப்பம் தவிர்க்கும் கலியே! துயிலெழாய்!
செப்பமுடையாய் திறலுடையாய் செற்றார்க்கு
வெப்பம் கொடுக்கும் விமலா! துயிலெழாய்!
செப்பன்ன மென்முலைச் செவ்வாய் சிறுமருங்குல்
நப்பின்னை நங்காய்! திருவே! துயிலெழாய்
உக்கமும் தட்டொளியும் தந்துன் மணாளனை
இப்போதே எம்மை நீராட்டலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம் 21

ஏற்ற கலங்கள் எதிர்பொங்கி மீதளிப்ப
மாற்றாதே பால்சொரியும் வள்ளல் பெரும்பசுக்கள்
ஆற்றப் படைத்தான் மகனே! அறிவுறாய்
ஊற்றமுடையாய்! பெரியாய் உலகினில்
தோற்றமாய் நின்ற சுடரே! துயிலெழாய்
மாற்றார் உனக்கு வலிதொலைந்துன் வாசற்கண்
ஆற்றாது வந்துன் அடிபணியு மாபோலே
போற்றியாம் வந்தோம் புகழ்ந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  22

அங்கண்மா ஞாலத்தரசர் அபிமான
பங்கமாய் வந்துநின் பள்ளிக்கட் டிற்கீழே
சங்கம் இருப்பார்போல் வந்து தலைப்பெய்தோம்
கிங்கிணி வாய்ச்செய்த தாமரை பூப்போல
செங்கண் சிறுகச்சிறதே யெம்மேல் விழியாவோ?
திங்களும் ஆதித் தியனும் எழுந்தாற்போல்
அங்கண் இரண்டும்கொண்டு எங்கள் மேல் நோக்குதியேல்
எங்கள் மேல் சாபம் இழிந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம் 23

மாரி மலைமுழஞ்சில் மன்னிக்கிடத்துறங்கும்
சீரிய சிங்கம் அறிவுற்றுத் தீவிழித்து
வேரி மயிர்பொங்க எப்பாடும் பேர்ந்துதறி
மூரி நிமிர்ந்து முழங்கப் புறப்பட்டு
போதருமா போலே நீ பூவைப்பூ வண்ணா! உன்
கோயில் நின்று இங்ஙனே போந்தருளி கோப்புடைய
சீரிய சிங்கா சனத்திருந்து யாம்வந்த
காரியம் ஆராய்ந்து அருளேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  24

அன்று இவ்வுலகம் அளந்தாய் அடிபோற்றி
சென்றங்கு தென்னிலங்கை செற்றாய் திறல்போற்றி
கொன்றடச்சகடம் உதைத்தாய் புகழ் போற்றி
கன்று குணிலா எறிந்தாய் கழல் போற்றி
குன்று குடையாய் எடுத்தாய் குணம் போற்றி
வென்று பகைகெடுக்கும் நின்கையில் வேல் போற்றி
என்றென்றுன் சேவகமே ஏத்திப் பறைகொள்வான்
இன்று யாம் வந்தோம் இரங்கேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  25

ஒருத்தி மகனாய் பிறந்து ஓரிரவில்
ஒருத்தி மகனாய் ஒளித்து வளர
தரிக்கிலா னாகித்தான் தீங்கு நினைந்த
கருத்தைப் பிழைப்பித்து கஞ்சன் வயிற்றில்
நெருப்பென்ன நின்ற நெடுமாலே! உன்னை
அருத்தித்து வந்தோம் பறைதருதி யாகில்
திருத்தக்க செல்வமும் சேவகமும் யாம்பாடி
வருத்தமும் தீர்ந்து மகிழ்ந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம் 26

மாலே மணிவண்ணா! மார்கழி நீராடுவான்
மேலையார் செய்வனகள் வேண்டுவன கேட்டியேல்
ஞாலத்தை யெல்லாம் நடுங்க முரல்வன
பாலன்ன வண்ணத்துன் பாஞ்ச சன்னியமே
போல்வன சங்கங்கள் போய்ப்பாடு உடையனவே
சாலப் பெரும்பறையே பல்லாண்டு இசைப்பாரே
கோல விளக்கே கொடியே விதானமே
ஆலின் இலையாய்! அருளேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  27

கூடாரை வெல்லும்சீர்க் கோவிந்தா! உன்தன்னைப்
பாடிப்பறை கொண்டு யாம்பெறு சம்மானம்
நாடு புகழும் பரிசினால் நன்றாக
சூடகமே தோள்வளையே தோடே செவிப்பூவே
பாடகமே என்றனைய பல்கலனும் யாமணிவோம்
ஆடை உடுப்போம் அதன்பின்னே பாற்சோறு
மூடநெய் பெய்து முழங்கை வழிவார
கூடி யிருந்து குளிர்ந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம் 28

கறவைகள் பின்சென்று கானம் சேர்ந்துண்போம்
அறிவொன்றும் இல்லாத ஆயர்குலத்து உன்றன்னை
பிறவி பெறுந்தனை புண்ணியம் யாமுடையோம்
குறைவொன்றும் இல்லாத கோவிந்தா! உன்தன்னோடு
உறவேல் நமக்கிங்கு ஒழிக்க ஒழியாது
அறியாத பிள்ளைகளோம் அன்பினால் உன்தன்னை
சிறுபேர் அழைத்தனவும் சீறி யருளாதே
இறைவா! நீ தாராய் பறையேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  29

சிற்றஞ்சிறுகாலே வந்துன்னைச் சேவித்துன்
பொற்றாமரையடியே போற்றும் பொருள்கேளாய்!
பெற்றம் மேய்த்துண்ணும் குலத்தில் பிறந்து நீ
குற்றேவல் எங்களைக் கொள்ளாமற் போகாது
இற்றைப் பறைகொள்வான் அன்றுகாண் கோவிந்தா!
எற்றைக்கும் ஏழேழ் பிறவிக்கும் உன்தன்னோடு
உற்றோமே யாவோம் உனக்கேநாம் ஆட்செய்வோம்
மற்றை நம் காமங்கள் மாற்றேலோர் எம்பாவாய்.

பாசுரம்  30

வங்கக்கடல் கடைந்த மாதவனை கேசவனை
திங்கள் திருமுகத்து சேயிழையார் சென்றிறைஞ்சி
அங்கப் பறைகொண்ட வாற்றை அணி புதுவை
பைங்கமலத் தண்தெரியல் பட்டர்பிரான் கோதை சொன்ன
சங்கத்தமிழ்மாலை முப்பதும் தப்பாமே
இங்குஇப் பரிசுரைப்பார் ஈரிரண்டு மால்வரைத்தோள்
செங்கண் திருமுகத்து செல்வத்திருமாலால்
எங்கும் திருவருள் பெற்று இன்புறுவர் எம்பாவாய்.