சனி, 15 பிப்ரவரி, 2014

நிறைவே காண்போம்

* ஒருவரைப் புகழ்வதிலும் கட்டுப்பாடு வேண்டும். ஒரேயடியாக முகஸ்துதி செய்தால், ஆணவம் உண்டாகும்.

* நம்மிடம் எத்தனையோ குறைகள் இருக்கின்றன. மற்றவர்களிடம் குற்றம் காண்பதில் கவனம் செலுத்தக்கூடாது.

* சவாரி முடிந்தபின் குதிரையைத் தட்டிக் கொடுப்பது போல, வேலை முடிந்தபின் செய்தவரைப் பாராட்டப் பழகுங்கள்.

* தேவைகளை அதிகரித்துக் கொண்டே போவதால் மட்டும் வாழ்க்கைத் தரம் உயர்வதில்லை. இதனால், இருப்பதைக் கொண்டு நிறைவாக வாழ முயலுங்கள்.

- காஞ்சிப்பெரியவர்
 
அளவாக ஆசைப்படுங்கள்

* நீங்கள் செய்த நல்லதை பிறருக்கு எடுத்துச் சொல்லத் தேவையில்லை.

* உபதேசிப்பதைக் காட்டிலும், அதை பின்பற்றி நடப்பதே ஆற்றல் வாய்ந்தது.

* வாழ்க்கை என்பது வெறும் லாபநஷ்டக் கணக்கு பார்க்கும் விஷயமல்ல. பிறர் துன்பம் போக்க முடிந்ததைச் செய்ய முயல வேண்டும்.

* எந்த பணியில் இருந்து கொண்டிருந்தாலும் சரி, மனதில் இறைச் சிந்தனை மட்டுமே இருப்பது அவசியம்.

* மனிதன் தேவைகளை அதிகப்படுத்திக் கொண்டே போவது நல்லதல்ல. அது பேராசையில் நம்மைத் தள்ளி விடும்.
- காஞ்சிப்பெரியவர்
 
இதயம் காப்போம்!

* கடவுளுக்குரிய இடமான இதயத்தை தூய்மையுடன் வைத்திருங்கள்.

* சுவரில் எறிந்த பந்து, எறிந்த இடத்திற்கே வருவது போல, கோபமும் புறப்பட்ட இடத்திற்கே திரும்ப வந்து துன்பம் தரும்.

* துன்பம் தீர மற்றவர்களின் துணையை நாடுவதை விட, கடவுளின் திருவடியைச் சரணடைவது மேலானது.

* இனிப்பு சர்க்கரையால் செய்யப்பட்டது போல, உலகில் அனைத்துமாக இருப்பது கடவுள் ஒருவரே.

* பாவம் நீங்கவும், மனம் தூய்மை பெறவும் ஒரே வழி கடவுளை தியானிப்பது தான்.
- காஞ்சிப்பெரியவர்
 
 
உயிருக்கும் உயிர் கடவுள்

* ரோஜாவிடமிருந்து பூக்களைத்தான் பறிக்க வேண்டுமே ஒழிய, அதிலுள்ள முள்ளைச் சீவ வேண்டியதில்லை. அதுபோல, படிக்கும் சாஸ்திரங்களில் இருந்து சாரத்தை மட்டும் தான் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டுமே தவிர, சாரமில்லாத வேண்டாத விஷயங்களைத் தள்ளிவிட வேண்டும்.

* கடலில் ஒரு அலை முடிந்ததும் மற்றொரு அலை கிளம்பிக் கொண்டே இருக்கும். அதுபோல குதர்க்கபுத்தி கொண்டவர்களின் உள்ளத்தில் பலவிதமான சந்தேகங்கள் கிளம்பியபடியே இருக்கும். அதை தீர்த்து வைப்பது என்பது சமுத்திரத்தை கட்டுப்படுத்துவது போலத்தான்.

* கடிகாரம் ஓடிக்கொண்டே இருப்பது போலத் தோன்றினாலும், அதை சாவி கொடுத்து இயக்கியவன் ஒருவன் இருக்கிறான் அல்லவா? அதுபோல, உலகவாழ்க்கை இயற்கையாகவே நடப்பது போல கண்ணுக்குத் தோன்றினாலும், அதை இயக்குவிப்பவன் ஒருவன் இருக்கிறான். அவனையே பகவான் என்று அழைக்கிறோம்.

* உயிருக்கும் உயிராக இருப்பவர் கடவுள். உடலுக்குள் இருக்கும் உயிரையே யாராலும் காணமுடியவில்லை. அப்படியிருக்க உயிரின் உயிரை இவ்வுலகில் அறியவல்லவர் தான் யார்?

* ஈரமண்ணில் செடி கொடிகள் வளரும். காய்ந்த மண்ணில் செடி பட்டுவிடும். அதுபோல, இரக்கம் கொண்ட மிருதுவான இதயத்தில்தான் பக்தி வளரும். கடினமான இதயத்தில் பக்திக்கு இடமே இருப்பதில்லை.
-கிருஷ்ணப்ரேமி சுவாமிகள்
 
 
நாளை என்பது நமக்கில்லை

நாம் செய்ய வேண்டிய செயல்களை தகுந்த சமயத்தில் செய்யாமல் தள்ளிப்போடுகிறோம். இல்லாவிட்டால் இன்று சிறிது செய்யலாம்; நாளை அதிகமாகச் செய்யலாம் என்று என்று நினைக்கிறோம். இதையே ஆன்மிகத்திலும் மனிதர்கள் செய்கிறார்கள். இளமையில் வேலை செய்து நிறைய பணம் சம்பாதிப்போம். வயதான பிறகு பகவானை நினைத்து வழிபட்டுக் கொள்ளலாம் என்று எண்ணுகிறோம். முதுமையில் நாம் சரியாக பார்க்கவே முடியாது. காதுகள் கேட்கும் சக்தியை இழந்து விடும். பகவானின் நாமங்களை சொல்ல விரும்பினாலும், ஜபிப்பதற்கு சக்தி இல்லாமல் போய் விடும்.
சில மாணவர்களும் இவ்வாறு தான் இருக்கிறார்கள். பள்ளிக்கூடத்தில் பாடத்தை விட்டுவிட்டு, பொழுதுபோக்குகளில் நேரத்தை கழிக்கிறார்கள். தேர்வு நேரத்தில் படித்தால் போதும் என எண்ணுகிறார்கள். காலத்தை வீணடித்து விட்டு, கடைசி நேரத்தில் படிப்பதால் குழப்பமே மிஞ்சும். தங்கள் சோம்பேறித்தனத்தால், தேர்வில் தோல்வி அடைகிறார்கள்.
மனப்பக்குவம் அடைய விரும்பும் ஒருவன் "நாளை' பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று எண்ணாமல் அதற்கான முயற்சிகளை "இன்றே' ஆரம்பிக்க வேண்டும்.

சிருங்கேரி பாரதீ தீர்த்த சுவாமி
 
குழந்தைகளுக்கு தெய்வப் பெயரிடுங்கள்

* நாம் விரும்பியதை கொடுத்தாலும், கொடுக்காவிட்டாலும் இறைவனே நம்மை வழி நடத்துபவன். அதனால், பக்தி மார்க்கத்தை விட்டு விலகுதல் கூடாது.அவன் நம் தகுதி அறிந்து நிச்சயம் அருள்செய்வான்.

* கலியுகத்தில் இறைவனின் திருநாமங்களை ஜெபிப்பது மட்டுமே இறைவனை அடையும் வழியாகும். நாமங்களை ஜெபிப்பதற்கு குளிப்பது, பூஜை செய்வது போன்ற எந்த வரையறை எதுவும் தேவை இல்லை.

* பூஜை செய்தாலும், மந்திரங்களை ஜெபித்தாலும் இறைவனை நினைப்பது தான் முக்கியம். இறைவன் நமக்கு துணை செய்கிறான் என்ற நம்பிக்கை மிகவும் தேவை. இதனால், நாம் செய்யும் செயல்கள் சுலபமாகின்றன. மனதில் ஊக்கமும், தன்னம்பிக்கையும் பிறக்கிறது.

* குழந்தைகளுக்கு இறைவனின் திருநாமங்களைப் பெயரிடுங்கள். பிள்ளைகளை அன்போடு கூப்பிடும்போது, நம்மையும் அறியாமல் நாமஜபம் செய்த புண்ணிய பலனைப் பெற்றவர்களாகி விடுவோம்.
-ஹரிதாஸ்கிரி சுவாமி
 
கஷ்டத்தையும் ரசிக்கப் பழகு

* உனக்கு ஒரு காயம் பட்டாலோ, நோய் வந்தாலோ அதை கடவுளே அனுப்பி வைத்திருப்பதாக நினைத்து ஏற்றுக்கொள்ளும் பக்குவத்தைப் பெற வேண்டும். அவற்றால் ஏற்படும் வலியை சமாளிப்பதை ஒரு தவம் போல கருத வேண்டும். பழகப்பழக இந்த மனோபாவம் உறுதியாகி விடும். நோய்நொடியை தாங்குகிற சக்தி உண்டாகும்.

* நமக்கு எந்த கஷ்டம் வந்தாலும் வறுமையினால் சிரமப்பட்டாலும் அவை எல்லாம் நமக்கு வைராக்கியத்தை கொடுப்பதற்காக சுவாமியினால் அனுப்பப்பட்டவை என நினைத்துக்கொள்.

* சாந்தமாக வாழ சாத்வீக உணவை உண்ண வேண்டும்.

* அரை வயிற்றுக்குத்தான் சாப்பிட வேண்டும். கால் வயிற்றுக்குத் தண்ணீர் குடிக்க வேண்டும். கால் வயிறை வாயுவுக்கு விட்டுவிட வேண்டும். பசி தீர்க்கத்தான் ஆகாரமே தவிர, ருசிக்காக அல்ல.
- காஞ்சிப்பெரியவர்
தானத்தை தம்பட்டம் அடிக்காதீர்கள்

*அரிது, அரிது மானிடராக பிறத்தல் அரிது' என்று புலவர்கள் எல்லாம் சொல்கிறார்கள். இந்த மனிதப்பிறவி எவ்வளவு நல்ல விஷயமோ அதே அளவிற்கு அஞ்சத்தக்க விஷயமும் ஆகும். ஏனெனில், மனிதர்கள் தங்கள் செய்கையால் இந்த பிறவியை மேலாகவோ, கீழாகவோ செய்கிறார்கள். நல்லதைச் செய்தால் இதைவிட நற்பிறவி கிட்டும். தீமையை செய்தால் மீண்டும் விலங்காகப் பிறக்க வேண்டி வரும்.

* ஒரு மனிதனின் தயவைப் பெறுவதற்குக்கூட நீண்டநாள் போராடுகிறீர்கள். அரசாங்கத்தின் தயவு வேண்டுமானால் இன்னும் அதிகநாள் காத்திருக்க வேண்டி உள்ளது. இந்த சாதாரண ஜென்மங்களுக்கே இப்படி காத்திருக்க வேண்டியது என்றால், கடவுளின் அருளைப் பெறுவதற்கு எவ்வளவுநாள் காத்திருக்க வேண்டும் என்பதை சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை. எனவே அவரது கருணையைப் பெற பொறுமையுடன் காத்திருங்கள். மிகப்பெரிய பலன் கிடைக்கும்.

* பாவம் செய்யும்போது எப்படி மறைவாக செய்கிறீர்களோ அதேபோல மிகுந்த புண்ணியமான அன்ன தானத்தையும் எவ்வித தம்பட்டம் இல்லாமல் அமைதியாக செய்ய வேண்டும். அப்படியானால்தான் அந்த தானத்திற்குரிய பலன் வெகுவாக கிடைக்கும்.
- பாம்பன் சுவாமி
எல்லாம் அவன் கையில்!

* பழமையான பெரிய ஆசாரியர்களின் உபதேசங்களில் நம்பிக்கை கொள்ளுங்கள். உலக இன்பங்களில் ஒரு பொழுதும் அடிமையாகாதீர்கள். உலக ஞானத்தைக் கொண்டு களிப்படையாதீர்கள்.

* இறைவனுடைய மகிமை பற்றியும் அவனுடைய படைப்பின் அதிசயங்கள் பற்றியும் கூறும் நூல்களையே அடிக்கடி பயிலுங்கள்.

* பரமனுடைய திருநாமங்களையும் மகிமைகளையும் கேட்டு மகிழ்வது போலவே, பரமனுடைய அடியார்களின் திருநாமங்களையும் மணிமொழி களையும் செவியுற்று மகிழுங்கள்.

* நீங்கள் எவ்வளவு அறிவாளிகளாக இருந்தாலும், பரமனுக்கும் அவனுடைய அடியார்களுக்கும் தொண்டு செய்தால் தான் வாழ்க்கையில் உய்வு பெற முடியும்.

* பரமனின் திருவடிகளில் தன்னை உண்மையாகச் சமர்ப்பித்த ஒருவன், தன் வருங்கால வாழ்வுபற்றிக் கவலை கொள்ள வேண்டியதில்லை. காரணம் பரமனின் கையில் தான் எல்லாமே உள்ளது. இதுபற்றித் துளியளவு கவலை கொண்டாலும், அவனது சரணாகதி பொருளற்றதாகும்.

* இந்த உலகில் வாழும் காலத்தில், உங்கள் நண்பர் யார், பகைவர் யார் என்பதை விவேகத்துடன் அறிந்து
கொள்ளுங்கள்.
- ராமானுஜர்
திட்டமிட்டே தமிழரின் வரலாறு மறைக்கப்படுகின்றது என்பதற்கு கடந்த கால நிகழ்வுகள் சான்றுகளாக உள்ளன.பூம்புகாரில் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆய்வுகள்...

பூம்புகாரின் ஒரு பகுதி கடலடியில் முழ்கியுள்ளது. இதன் கடற்கரையிலிருந்து 3கி.மீ. தூரத்தில் 75 அடி ஆழத்தில் கிரகாம் ஹான்காக் என்ற ஆழ்கடல் ஆய்வாளர்2012ல் ஆய்வு மேற்கொண்டார்....... அங்குக் கடலடி நகரம் ஒன்றைக் கண்டார். அது 11 ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தையது என்று சொன்னார். அவருடைய கருத்தை டர்காம் பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர் கிளன் மில்னே உறுதி செய்தார்..................

பூம்புகார் நாகரிகம் சிந்துவெளி நாகரிகத்தைவிட மேம்பட்டது என்றும் ஹான்காக் தெரிவித்தார். அமெரிக்கத் தொலைக்காட்சி ஒன்று, “அன்டர்வோர்ல்டு’ என்ற தலைப்பில், அவர் எடுத்த நிழற்படங்களை ஒளிபரப்பியது. அவருடைய ஆராய்ச்சி, Flooded Kingdom under the High Seas என்ற பெயரில் நூலாக வெளிவந்தது. (திரு நடன காசிநாதன் பூம்புகாரில் கடலடி ஆய்வு மேற்கொண்டார். சில காரணங்களால் அது தொடர்ந்து நடைபெறவில்லை).

1993 ஆம் ஆண்டில், இந்தியக் கடல் ஆய்வு நிறுவனம் (கோவா) மேற்கொண்ட முதல்கட்ட ஆய்வுகளிலேயே, பூம்புகார் நகரின் சிறப்பு வெளிப்பட்டது. இந்திய அரசின் நிறுவனங்களில் பணியாற்றும் சில தமிழ்ப் பகைவர்களால், இந்த ஆய்வுகள் நிறுத்தப்பட்டன. பணப் பற்றாற்குறை என்ற கரணியம் பொய்யாகச் சொல்லப்பட்டது. 1990களில், குசராத்தில் உள்ள துவாரகையை அகழ்வாய்வு செய்ய, இந்திய அரசு பல கோடிகளைச் செலவிட்டது.

அப்போதெல்லாம் பற்றாக்குறை பற்றிய பேச்சு எழவில்லை. பூம்புகாரின் ஆய்வுகள் தமிழர்களின் தொன்மையை வெளிப்படுத்தி விடும் என்று சிலர் கருதியதின் விளைவாகவே, ஆய்வுப் பணிகள் நிறுத்தப்பட்டன.

திட்டமிட்டு மறைக்கப்பட்டு வரும் தமிழரின். தமிழ் மொழியின் சிறப்புகள் அண்மைக்கால ஆய்வுகளின்வழி வெளிவந்த வண்ணம் இருக்கின்றன.........

துவாரகைக்குக் கொடுக்கப்படும் சிறப்பு தமிழரின் தொன்மையை வெளிப்படுத்தும் பூம்புகாருக்கோ, சிந்துவெளிக்கோ உரிய அளவில் இந்தியஅரசாங்கத்தால் கொடுக்கப்படாமல் இருட்டடிப்பு செய்யப்படுவது இன்று வரை தொடர்ந்து நடைபெற்று வருகிறது.............

முன்னாள் இந்தியப் பிரதமர் இந்திரா காந்தி காலத்தில் நடந்த காலப் பெட்டகம் (Time Capsule) என்ற ஒன்றை நாம் மறக்க முடியாது. ஆரியர்தாம் இந்தியாவின் மண்ணின் மைந்தர் என்பதைப் போல் தவறாக எழுதி தயாரிக்கப்பட்ட செப்புப் பட்டயங்கள் வைக்கப்பட்ட பெட்டகம், மொரார்ஜி தேசாய் எழுப்பிய கேள்வியால் தோண்டியெடுக்கப்பட்ட போது பொய் வரலாறு அம்பலமானது..............ஆரியர்கள் தமக்கு இல்லாத நாகரிகப் பழமையை பொய்யாக உருவாக்கப் பெரும்பாடுபட்டு வருகின்றனர்.

ஆனால், தமிழர்களின் பழமையான பண்பாட்டுச் சிறப்பை வெளிப்படுத்துகின்ற பூம்புகாரோ இந்திய அரசால் இன்று வரை உரிய கவனம் செலுத்தப்படாமல் இருப்பதோடுவெளிநாட்டார் இது குறித்து செய்த ஆய்வுகள் தமிழருக்கு மிகச் சிறப்பைக் கொடுக்கின்றது என்ற ஒரே காரணத்திற்காக இருட்டடிப்பு செய்து வருவது எவ்வளவு கொடிய நிலை.

மறைந்து கிடக்கும் தமிழின், தமிழரின் மாண்புகளை, தொன்மைச் சிறப்புகளை உலகிற்கு எடுத்துக்காட்ட ஆய்வாளர்கள் பலர் எழும்ப வேண்டியது காலத்தின் கட்டாயமாக உள்ளது.

சனி, 1 பிப்ரவரி, 2014


Indra’s Ratha in Melakkadambur, a Chola Masterpiece

It is one of the least known treasures of South Indian art. Hidden in the isolated village of Melakkadambur, the Amritagateshvara temple is unique for its sculpture, its architecture and its astronomical significance. The shrine has been constructed as a ratha or chariot. In the tradition of the temple it is called Indra’s Vimana . It gives the impression it has just landed a moment ago carrying gods and sages. These are depicted on the walls that are covered with some of the most spectacular sculpture created by Chola artists.

Melakkadambur is situated some 32 km. S.W. from Chidambaram and 4 km. from Kattumannargudi, in Cuddalore district, Tamil Nadu, near the southern tip of the Veeranam Eri, a large irrigation reservoir constructed by Chola kings . Two inscriptions engraved on the walls of the temple belonging to the 41st and the 43rd year of the reign of the Chola king Kulottunga I (1070-1120) indicate the temple existed in this form by the early 12th century. But three hymns dedicated to the deity of this temple from the Tevaram indicate it was already a renowned sacred place in the 7th century CE.

This temple is the earliest one known to have been built in the form of a chariot. The chariot form shrine or hall is distinctive for South Indian architecture. This architectural concept was applied in many temples constructed during the later phases of the Chola empire, and also by other South Indian dynasties. They were built during the time of the later Cholas, between 1100 and 1280. Horses, and sometimes also elephants, are depicted “drawing” the building which is given one or two pairs of wheels. Several of the chariot shrines and mandapas are famous for their great wealth in sculpture, such as the Nritta Sabha in the Shiva Nataraja temple in Chidambaram, the Mukha Mandapa of the Airavateshvara temple in Darasuram, and the Nataraja shrine of the Nageshvara temple in Kumbakonam . But the sculpture of the Amritagateshvara temple is truly magnificent and its architecture and iconography make it stand out even among these.

This shrine is hidden in more then one way. Driving to Melakkadambur takes about an hour from Chidambaram, crisscrossing small roads through villages and between paddy fields. Upon entering the courtyard the main shrine remains concealed behind a simple open pillared mandapa. This has possibly contributed to its pristine shape. Not one nose has been cut, damage often seen in temples in South India. Walking around the mandapa we happen upon the main shrine and its wealth of sculpture. There is so much to see and the first impression is so overwhelming, one cannot move one’s eyes. Within the context of this article we can only touch upon a few aspects.

The shrine is a dvitala or two-storied vimana, with an ardhamandapa or vestibule slightly narrower and directly attached to the garbhagriha or sanctum. The sanctum has four wheels, two on each side. The horses are positioned at the side and front of the ardhamandapa. In the center of the walls of the grabhagriha we find an elaborate niche or sub shrine which houses a murti or sculpture of a deity. Flanking these, figures of deities and sages are positioned directly on the wall, in between pilasters that form a kind of blind niche.

The base consists of a plain and straight upana (base). The adhisthana (sockle) consists of several mouldings which are (from the bottom upward) (Figure 8):
a double layer of lotus petals
jagati: straight and undecorated)
kumuda: round and ribbed)
kantha (neck): decorated with miniature freezes
pattika: undecorated
kantha (neck): decorated with miniature freezes and miniature panels under the pilasters
vari

The kal or pilasters are composed of a square base with octagonal malasthana, kalasha, kumbha and kamala. The whole is capped with the usual square palagai . The podigai or corbel shows the typology of the transitional phase between the T-podigai of the Rajaraja period and the corbel of Later Chola architecture. Just under the roof and the kapota (cornice) where we typically would have found a bhutagana frieze showing frolicking dwarf-like followers of Shiva in an Early Chola temple, we find a frieze of sculptural panels. Its subject matter cannot be discerned as it is partly hidden behind the larger bracket figures of dancers and yalis or horned lions.

The second tala or storey is octagonal and has pañjaras with deities on the cardinal directions. Shiva Dakshinamurti is facing south, Vishnu facing west, and Brahma facing north . Miniature shrines positioned on the corners are replicas of ekatala (one-storey) temples and are much more elaborate than the karnakutis usually found on the corners of the roof of dvitala temples. They are square shrines with figures inside miniature pañjaras, flanked by pilasters and dancers on the corners. There are no shalas or barrel-roof rectangular miniature shrines at the center, which would have been the usual structural decoration in this place. The shalas have been replaced by the large kudus housing in their turn a pañjara with the sculpture of a deity. The griva or neck is round and has niches with seated figures capped with enlarged open kudus on the four directions. The round shikhara has large kudus and is capped with a metal stupa. The kapotas of this temple are ribbed. Each of the three walls of the vimana has uncommonly four levels of projecting bays with depictions of the deities conventional for the cardinal directions. All these aspects of the structure are highly unusual.

In front of the original shrine is a closed mukha mandapa, probably of a later date. And in front of this is a pillared mandapa that possibly dates to the 13th or 14th century. It is partially open to the East and the South, but is closed on the North. Projecting from the northern wall and facing south a subsidiary shrine for the consort of the presiding deity of the temple has been constructed, also probably at a later date.

The walls of the ardhamandapa have been used to house three deities on each side, while the sanctum has one main deity for each wall accompanied by two flanking figures. This creates a sculptural plan which is very elaborate and unusual. Altogether fifteen major figures are positioned on the walls of this relatively small shrine.

The way in which they have been accommodated is also unusual. The structures within which the six deities on the ardhamandapa and the central deities of the garbhagriha are housed are all pañjaras. The pañjara was already a feature of Pallava temple architecture, where it had the role of accommodating a murti on a temple wall or as abstract decoration on a roof. A pañjara is in a way a miniature shrine in two dimensions. Chola architects adopted the structure of the pañjara during the earlier phases of the Chola period (910 to 970) as a structure to fill the space of a vimana wall without using it to house sculptures of deities.

The structure preferred by Chola architects to accommodate sculptures of deities was the devakoshtha or niche. The most obvious differences between a devakoshtha and a pañjara are that the first is capped by a lintel and crowned with a makaratorana, whereas the second is capped by a kapota or cornice crowned with a miniature ekatala or one-storied shrine. After 970 pañjaras disappear from the walls of Chola temples. But by the end of the 11th century they have returned and have replaced the niche as the preferred structure in which to house the central murti on the walls of temples. Especially on larger structures we find combinations of pañjaras and niches applied to house murtis, as can be seen on the Airavateshvara temple in Darasuram and on the walls of the gopuras of the Shiva Nataraja temple in Chidambaram. The pañjaras of the later Chola period, especially the ones in a central position on a wall, distinguish themselves often by being capped with a shala or barrel shaped roof element, instead of a miniature ekatala.

But the pañjaras that accommodate murtis on the Amritagateshvara temple in Melakkadambur are unusual in several ways. They do not have a base of their own that would have made them project out from the temple wall, but are all situated on the base of the temple. At the same time each has a kind of ‘base’ structure positioned in front, creating the appearance of a projection. Each of the walls of the ardhamandapa and the grabhagriha has a central figure that is housed in an exceptional pañjara. These pañjaras are unusual in that they each have a pair of independent octagonal pillars with lions as caryatids supporting a roof that juts out from the wall and is sculpted with a ribbed kapota (cornice). The pañjaras of the sanctum are lower and jut out further than the central pañjaras of the ardhamandapa wall which are higher, but do not have the usual crowning feature above the kapota. The only other structure with similar pañjaras, as far as I know, is the Nritta Sabha, the ratha mandapa, in the Shiva Nataraja temple in Chidambaram, where Indian sphinxes or purushamriga occupy the place of caryatids.

The inside of the projecting roofs of the pañjaras have been sculpted giving the impression of a wooden roof with beams and connecting wooden structures. The sculptors have fashioned a replica in stone of a wooden structure, with all the detailed carving common for wood, a great achievement in a substance like granite.

The pañjaras that house the main deities of the sanctum wall are crowned with a very unusual, huge horse-shoe shaped feature, which is actually a larger version of the kudu that crowns many regular pañjaras. Inside this kudu is another pañjara in which we find also a sculptured figure. The miniature ekatala crowning this in its turn accommodates another, miniature, murti.

The neighboring pañjaras on the ardhamandapa wall are more standard. Two pilasters flank the niche space, which is capped with a kapota and crowned with an ekatala miniature shrine. Here it can be mentioned that the flanking pañjaras on the Southern ardhamandapa wall are much lower then the pañjaras on the northern wall. To adjust the wall space the ekatala shrines capping the pañjaras on the Southern wall are much taller. This kind of a-symmetry is again very unusual.

Attending figures flanking niches are quite common on Chola temples, but the major figures adorning the sanctum walls are remarkable. They have been given a pedestal and, although attendant on the deities in the main pañjaras, they are of the same size as the directional murtis, and are obviously not intended as diminutive secondary figures.

Altogether 15 major murtis decorate the walls of this shrine. The major sculptures are labeled in 12th century Tamil and Grantha (Sanskrit) script and relate to the sthalapurana or foundation myth of this temple. Besides these main figures there are countless subsidiary niches, sculptures and decorations. The temple surface is decorated with exceptionally detailed miniatures, scrollwork, lions, dancers and musicians.

Going clockwise round the temple we find the following deities and sages placed in the pañjaras and on the temple wall in the following order.

On the south wall of the ardhamandapam:
(A) Ganapati
(B) Ardhanari
(C) Agastya

On the south wall of the sanctum:
(D) Indra
(E) Dakshinamurti
(F) Romasa Muni

On the west wall of the sanctum:
(G) Chandra
(H) Vishnu
(K) Surya

On the north wall:
(L) Parvataraja
(M) Brahma
(N) Patanjali

On the north wall of the ardhamandapa:
(O) Gangadhara
(P) Alinginamurti
(R) Durga

All these figures display interesting characteristics. In this article some of the more noteworthy aspects will be featured, although this temple has so much to offer the student of architecture, art and iconography, it could easily fill a book.

The sculptural plan as a whole is elaborate, and just as the use of pañjaras, could be interpreted as, in a way, archaic. Using the typology developed by Dr.Hoekveld-Meijer the ground plan and lay-out can be described as, which means it is a building with two-stories, with one protruding section and six pilasters in each wall of the garbhagriha or sanctum. The lay-out of the ardhamandapa is, which indicates a slightly narrower ardhamandapa or vestibule directly connected to the garbhagriha, with one ‘niche’ in each garbhagriha wall, and three in each ardhamandapa wall.

The most common iconographical plan for a Chola temple is one niche on each of the ardhamandapa walls, and one in each of the sanctum walls. In the clock-wise order of the circumambulation the original arrangement was Ganesha (South ardhamandapa wall), Dakshinamurti (Shiva, South sanctum wall)), Vishnu (West sanctum wall), Brahma (North sanctum wall), and Durga (North ardhamandapa wall). This order for the directions reflects the earliest phase of a Chola lay-out. Vishnu was replaced early on by Ardhanari. Soon after Lingodbhavamurti became the standard West-facing deity. Three murtis on an ardhamandapa wall became quite common during the later part of the 10th century, especially under the influence of the Chola queen Sembyan Mahadevi. But with a different iconographical program, as Shiva Nataraja was the central deity on the southern ardhamandapa wall in most of the temples build in this period.

The three central deities on the sanctum wall in Melakkadambur are Dakshinamurti (seated facing South),Vishnu (seated facing West) and Brahma (seated facing North) . Dakshinamurti is flanked by Indra on the right and Romasa Maharishi on the left. Vishnu is flanked by Surya, the Sun, on the left, and Chandra, the Moon, on the right. Brahma is flanked by Parvataraja on the right and Patanjali Maharishi on the left. Each flanking figure is depicted as worshipping a small Linga sculpted as part of the pilaster in front of him. The pilasters form a kind of ‘blank niche’ around the figures.

Each of these attending figures is characterized by its own costume, jewelry and attributes. Unique is that each figure is also ‘crowned’ as it were, by a small sculpture on a block above its head which depicts a symbol characteristic for it.

Indra is beardless, wears a crown, is dressed with a draped full length dhoti and a jeweled belt, and wears elaborate necklaces and bracelets on his arms. He is depicted holding a rudraksha mala between his hands which are folded in Anjali mudra, the gesture of worship. The symbol above his head consist of six open spirals containing miniature depictions of his attributes.

Romasa Maharishi is bearded with a moustache and has his hair knotted on top of his head in the manner of a sage. He wears a sacred thread over his left shoulder. His hands are depicted as in the meditation, and his right hand holds a rudraksha mala. He wears a full-length dhoti. The symbol above his head is the cosmic tree. Romasa Maharishi is a mythological figure who is known as the author of an ancient astronomical work, the Romasa Siddhanta. He also plays a role in mythology as a figure with a life-span of astronomical proportions.

Chandra, the Moon is beardless, wears a short dhoti with drapes falling down the side of his legs and a jeweled belt. He wears jewelry on his arms and around his neck, and a crown. His hands are folded in anjali mudra and hold a rudraksha mala. The disk of the moon is depicted behind his head like a halo. The symbol above his head is a whitewater lily.

Surya, the Sun, is similar to Chandra, with a short dhoti and crown, hands folded in worship and holding a mala. The sun disk is shown around and behind his head. The symbol above his head is the lotus .

Parvataraja is the personification of the Himalaya Mountains and the father of the goddess Parvati. He wears a short dhoti and holds his hands folded in anjali mudra with a mala between them. His crown represents the Himalaya Mountains. The symbol above his head is the purushamriga or human-beast, the sphinx of the Indian tradition. Here the sphinx is depicted with a lion body and a human head surrounded by extended mane.

Patanjali is the composer of the Yoga Sutras and one of the founding sages of the Shiva Nataraja temple in nearby Chidambaram. He is depicted with the lower body of a snake and with a five-headed cobra crowning him, as he is the incarnation of the cosmic snake Shesha. His palms are folded together and hold the mala. The symbol above his head is appropriately Shiva Nataraja dancing under a miniature of the golden roof of the Chit Sabha of Chidambaram .

The central murti of the southern ardhamandapa wall is Ardhanari, flanked by Ganesha on the right and the sage Agastya on the left. Ardhanari is Shiva and Parvati together in one form, with Shiva as the male principle on the right side, and Parvati as the female on the left . This form of Shiva occupied the Western niche of Early Chola temples for a while, and was later found among the murtis depicted on the northern ardhamandapa wall during the Sembiyan Mahadevi phase in the later 10th century.

The northern ardhamandapa wall features Alinganamurti as the central figure, flanked by Gangadhara on the right and Durga on the left. Alinganamurti is a representation of Shiva and Parvati seated together. Durga used to be the deity of choice for the northern niche whenever an ardhamandapa had only one deity depicted, but here she holds the subordinate place.

The Gangavataranamurti shows Shiva with four arms attending on a slightly smaller Parvati, while he almost ‘catches’ the descending Ganga in the upper-left corner with his raised arm. A peculiar feature of this murti is the Apasmara, the dwarf figure under Shiva’s right foot. He is sitting in an upright position facing the viewer. This is characteristic for the Apasmara of the Pallava period . In the ekatala shrine crowning this pañjara we see a small figure of Shiva as mendicant or Bhikshatana.

The mythology of this temple explains that Indra worshipped Shiva here to obtain the amrita or ambrosia, the heavenly drink of immortality. The temple is also described as Karakkoil, which means ‘hidden temple’ or ‘temple with a hidden treasure’. The depiction of Parvataraja, Romasa Maharishi, Surya and Chandra indicate an astronomical significance. This is a subject for future research. As it has not been possible to trace a more complete version of the temple’s mythology which could throw a light on the meaning of this elaborate iconographical lay-out, it is not possible to draw any conclusions at this point.

Here ends our discussion of the iconographical plan and the characteristics of the main figures depicted around the temple wall. But these are only the most obvious sculptural features. There are miniatures on the kanthas of the base, on the pilasters, inside the kudus on the kapotas. There are dancers and prancing yalis or horned lions between the palagai and the roof. All the kapotas or cornices are ribbed. The base of the pilasters features scroll-work, within which again we find miniature figures. Many, especially on the kanthas, are narrative in nature.

Under the cornices we find in stone sculpture what would have been the elements of the roof structure had the temple been made of wood and brick. Also under the cornice of the roof and of the shikhara we see stone replicas of beams and connecting structures, as if the roof were made of wood.

The pilasters are octagonal with a square base. Ornamented with lions and opened lotus buds on the corners, scrollwork and dancers in the center. Miniatures are sculpted in great detail around the part called the malasthana .

Typically makara heads with warriors in their open mouths jut out from the corners of Chola temples . Here yalis with warriors on their back jump diagonally from the wall of the base . The structure of the roof does have the makara heads on the corners.

Another feature of earlier Chola temples that is missing is the Bhutagana freeze. Instead we find a series of sculptural panels the details of which cannot be ascertained because it is hidden behind other sculpture.

Some of the most beautiful and interesting of the miniatures are the various forms of Dancing Shiva found on the pilasters. The most eye-catching miniature is of Shiva dancing the Ananda Tandava or Dance of Bliss depicted with his consort Parvati on the right and Brahma playing cymbals on the left . Around the corner, to the left of Brahma, goddess Kali is dancing, and in the next miniature the emaciated figure of Karaikal Ammayar, the female saint, is also playing cymbals. All are focused on Shiva’s Cosmic Dance . Other dancing forms of Shiva found among the sculpture are Gajantaka, Shiva dancing on the Elephant skull (on the pilaster to the right of Indra) and Urddhva Tandava Murti (on the pilaster to the left of Surya) .

In striking contrast the lower most part of the base is completely bare and plain. And so are the stone wheels that make this shrine a chariot. Usually the wheels of ratha type structures are carved elaborately as for example in the Nageshvara temple in Kumbakonam . Also the positioning of the horses generates questions. The horses with their attendants are turned slightly diagonally away from the main wall . The stone beams that stick out from the wall of the ardhamandapa and seem to serve as yoke to the horse are also positioned in an unusual angle . Additionally this beam looks like it may have been intended originally as an axle to a stone chariot wheel. All this indicates the possibility that, at some time in the past, a renovation was carried out that changed this base.

Indra’s chariot in Melakkadambur is a true master piece in every way. Additionally several features indicate an even more exiting possibility. For example the iconographical lay-out (Vishnu facing West), the ground plan , the use of pañjaras to house murtis, and some of the iconographical details (for example the upright Apasmara under the right foot of Gangadhara, and the rearing yali figures on the walls and as bracket figures), all point to the possibility we have here a temple that is a replica in stone of a much earlier temple. This may very well have been a temple of brick, wood and plaster, as would be suggested by the imitation of beams and other wooden features in the sculpted roofs and cornices. It could convince us to think it may even have been a temple originally constructed during the time when the Pallava dynasty ruled this part of Southern India. The three compositions found in the Tevaram illustrate this temple was renowned already in the 7th century. The composers of these three poems, the saint-poets Appar and Tirujñana Sambandhar, are known for their close relationship with Pallava kings.

Because it is generally assumed no architecture from the early periods made of brick and wood has survived, its existence is ignored by most studies of Indian architecture. But many early stone temples such as the Rathas in Mamallapuram and others show the sculptors initially often copied in stone what they were familiar with in wood and brick. These features could be studied to improve our understanding of the evolution of South Indian architecture.

The possibility that the Amritagatheshvara temple in Melakkadambur is a replica in stone of an earlier, possibly even a Pallava, temple is an exiting prospect. That this is not necessarily wishful thinking is confirmed by the fact that while speaking to an elderly person present at the time of my visit, I was told the oral tradition about this temple says it was first a chariot made of wood, later reconstructed in stone. We could imagine how difficult it must have been to build such a master piece of architecture and sculpture in brick and wood. How difficult it must have been for the architects and sculptors of the 11th century to execute a replica of such a master piece in a material like granite.