சனி, 15 பிப்ரவரி, 2014

திட்டமிட்டே தமிழரின் வரலாறு மறைக்கப்படுகின்றது என்பதற்கு கடந்த கால நிகழ்வுகள் சான்றுகளாக உள்ளன.பூம்புகாரில் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆய்வுகள்...

பூம்புகாரின் ஒரு பகுதி கடலடியில் முழ்கியுள்ளது. இதன் கடற்கரையிலிருந்து 3கி.மீ. தூரத்தில் 75 அடி ஆழத்தில் கிரகாம் ஹான்காக் என்ற ஆழ்கடல் ஆய்வாளர்2012ல் ஆய்வு மேற்கொண்டார்....... அங்குக் கடலடி நகரம் ஒன்றைக் கண்டார். அது 11 ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தையது என்று சொன்னார். அவருடைய கருத்தை டர்காம் பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர் கிளன் மில்னே உறுதி செய்தார்..................

பூம்புகார் நாகரிகம் சிந்துவெளி நாகரிகத்தைவிட மேம்பட்டது என்றும் ஹான்காக் தெரிவித்தார். அமெரிக்கத் தொலைக்காட்சி ஒன்று, “அன்டர்வோர்ல்டு’ என்ற தலைப்பில், அவர் எடுத்த நிழற்படங்களை ஒளிபரப்பியது. அவருடைய ஆராய்ச்சி, Flooded Kingdom under the High Seas என்ற பெயரில் நூலாக வெளிவந்தது. (திரு நடன காசிநாதன் பூம்புகாரில் கடலடி ஆய்வு மேற்கொண்டார். சில காரணங்களால் அது தொடர்ந்து நடைபெறவில்லை).

1993 ஆம் ஆண்டில், இந்தியக் கடல் ஆய்வு நிறுவனம் (கோவா) மேற்கொண்ட முதல்கட்ட ஆய்வுகளிலேயே, பூம்புகார் நகரின் சிறப்பு வெளிப்பட்டது. இந்திய அரசின் நிறுவனங்களில் பணியாற்றும் சில தமிழ்ப் பகைவர்களால், இந்த ஆய்வுகள் நிறுத்தப்பட்டன. பணப் பற்றாற்குறை என்ற கரணியம் பொய்யாகச் சொல்லப்பட்டது. 1990களில், குசராத்தில் உள்ள துவாரகையை அகழ்வாய்வு செய்ய, இந்திய அரசு பல கோடிகளைச் செலவிட்டது.

அப்போதெல்லாம் பற்றாக்குறை பற்றிய பேச்சு எழவில்லை. பூம்புகாரின் ஆய்வுகள் தமிழர்களின் தொன்மையை வெளிப்படுத்தி விடும் என்று சிலர் கருதியதின் விளைவாகவே, ஆய்வுப் பணிகள் நிறுத்தப்பட்டன.

திட்டமிட்டு மறைக்கப்பட்டு வரும் தமிழரின். தமிழ் மொழியின் சிறப்புகள் அண்மைக்கால ஆய்வுகளின்வழி வெளிவந்த வண்ணம் இருக்கின்றன.........

துவாரகைக்குக் கொடுக்கப்படும் சிறப்பு தமிழரின் தொன்மையை வெளிப்படுத்தும் பூம்புகாருக்கோ, சிந்துவெளிக்கோ உரிய அளவில் இந்தியஅரசாங்கத்தால் கொடுக்கப்படாமல் இருட்டடிப்பு செய்யப்படுவது இன்று வரை தொடர்ந்து நடைபெற்று வருகிறது.............

முன்னாள் இந்தியப் பிரதமர் இந்திரா காந்தி காலத்தில் நடந்த காலப் பெட்டகம் (Time Capsule) என்ற ஒன்றை நாம் மறக்க முடியாது. ஆரியர்தாம் இந்தியாவின் மண்ணின் மைந்தர் என்பதைப் போல் தவறாக எழுதி தயாரிக்கப்பட்ட செப்புப் பட்டயங்கள் வைக்கப்பட்ட பெட்டகம், மொரார்ஜி தேசாய் எழுப்பிய கேள்வியால் தோண்டியெடுக்கப்பட்ட போது பொய் வரலாறு அம்பலமானது..............ஆரியர்கள் தமக்கு இல்லாத நாகரிகப் பழமையை பொய்யாக உருவாக்கப் பெரும்பாடுபட்டு வருகின்றனர்.

ஆனால், தமிழர்களின் பழமையான பண்பாட்டுச் சிறப்பை வெளிப்படுத்துகின்ற பூம்புகாரோ இந்திய அரசால் இன்று வரை உரிய கவனம் செலுத்தப்படாமல் இருப்பதோடுவெளிநாட்டார் இது குறித்து செய்த ஆய்வுகள் தமிழருக்கு மிகச் சிறப்பைக் கொடுக்கின்றது என்ற ஒரே காரணத்திற்காக இருட்டடிப்பு செய்து வருவது எவ்வளவு கொடிய நிலை.

மறைந்து கிடக்கும் தமிழின், தமிழரின் மாண்புகளை, தொன்மைச் சிறப்புகளை உலகிற்கு எடுத்துக்காட்ட ஆய்வாளர்கள் பலர் எழும்ப வேண்டியது காலத்தின் கட்டாயமாக உள்ளது.

சனி, 1 பிப்ரவரி, 2014


Indra’s Ratha in Melakkadambur, a Chola Masterpiece

It is one of the least known treasures of South Indian art. Hidden in the isolated village of Melakkadambur, the Amritagateshvara temple is unique for its sculpture, its architecture and its astronomical significance. The shrine has been constructed as a ratha or chariot. In the tradition of the temple it is called Indra’s Vimana . It gives the impression it has just landed a moment ago carrying gods and sages. These are depicted on the walls that are covered with some of the most spectacular sculpture created by Chola artists.

Melakkadambur is situated some 32 km. S.W. from Chidambaram and 4 km. from Kattumannargudi, in Cuddalore district, Tamil Nadu, near the southern tip of the Veeranam Eri, a large irrigation reservoir constructed by Chola kings . Two inscriptions engraved on the walls of the temple belonging to the 41st and the 43rd year of the reign of the Chola king Kulottunga I (1070-1120) indicate the temple existed in this form by the early 12th century. But three hymns dedicated to the deity of this temple from the Tevaram indicate it was already a renowned sacred place in the 7th century CE.

This temple is the earliest one known to have been built in the form of a chariot. The chariot form shrine or hall is distinctive for South Indian architecture. This architectural concept was applied in many temples constructed during the later phases of the Chola empire, and also by other South Indian dynasties. They were built during the time of the later Cholas, between 1100 and 1280. Horses, and sometimes also elephants, are depicted “drawing” the building which is given one or two pairs of wheels. Several of the chariot shrines and mandapas are famous for their great wealth in sculpture, such as the Nritta Sabha in the Shiva Nataraja temple in Chidambaram, the Mukha Mandapa of the Airavateshvara temple in Darasuram, and the Nataraja shrine of the Nageshvara temple in Kumbakonam . But the sculpture of the Amritagateshvara temple is truly magnificent and its architecture and iconography make it stand out even among these.

This shrine is hidden in more then one way. Driving to Melakkadambur takes about an hour from Chidambaram, crisscrossing small roads through villages and between paddy fields. Upon entering the courtyard the main shrine remains concealed behind a simple open pillared mandapa. This has possibly contributed to its pristine shape. Not one nose has been cut, damage often seen in temples in South India. Walking around the mandapa we happen upon the main shrine and its wealth of sculpture. There is so much to see and the first impression is so overwhelming, one cannot move one’s eyes. Within the context of this article we can only touch upon a few aspects.

The shrine is a dvitala or two-storied vimana, with an ardhamandapa or vestibule slightly narrower and directly attached to the garbhagriha or sanctum. The sanctum has four wheels, two on each side. The horses are positioned at the side and front of the ardhamandapa. In the center of the walls of the grabhagriha we find an elaborate niche or sub shrine which houses a murti or sculpture of a deity. Flanking these, figures of deities and sages are positioned directly on the wall, in between pilasters that form a kind of blind niche.

The base consists of a plain and straight upana (base). The adhisthana (sockle) consists of several mouldings which are (from the bottom upward) (Figure 8):
a double layer of lotus petals
jagati: straight and undecorated)
kumuda: round and ribbed)
kantha (neck): decorated with miniature freezes
pattika: undecorated
kantha (neck): decorated with miniature freezes and miniature panels under the pilasters
vari

The kal or pilasters are composed of a square base with octagonal malasthana, kalasha, kumbha and kamala. The whole is capped with the usual square palagai . The podigai or corbel shows the typology of the transitional phase between the T-podigai of the Rajaraja period and the corbel of Later Chola architecture. Just under the roof and the kapota (cornice) where we typically would have found a bhutagana frieze showing frolicking dwarf-like followers of Shiva in an Early Chola temple, we find a frieze of sculptural panels. Its subject matter cannot be discerned as it is partly hidden behind the larger bracket figures of dancers and yalis or horned lions.

The second tala or storey is octagonal and has pañjaras with deities on the cardinal directions. Shiva Dakshinamurti is facing south, Vishnu facing west, and Brahma facing north . Miniature shrines positioned on the corners are replicas of ekatala (one-storey) temples and are much more elaborate than the karnakutis usually found on the corners of the roof of dvitala temples. They are square shrines with figures inside miniature pañjaras, flanked by pilasters and dancers on the corners. There are no shalas or barrel-roof rectangular miniature shrines at the center, which would have been the usual structural decoration in this place. The shalas have been replaced by the large kudus housing in their turn a pañjara with the sculpture of a deity. The griva or neck is round and has niches with seated figures capped with enlarged open kudus on the four directions. The round shikhara has large kudus and is capped with a metal stupa. The kapotas of this temple are ribbed. Each of the three walls of the vimana has uncommonly four levels of projecting bays with depictions of the deities conventional for the cardinal directions. All these aspects of the structure are highly unusual.

In front of the original shrine is a closed mukha mandapa, probably of a later date. And in front of this is a pillared mandapa that possibly dates to the 13th or 14th century. It is partially open to the East and the South, but is closed on the North. Projecting from the northern wall and facing south a subsidiary shrine for the consort of the presiding deity of the temple has been constructed, also probably at a later date.

The walls of the ardhamandapa have been used to house three deities on each side, while the sanctum has one main deity for each wall accompanied by two flanking figures. This creates a sculptural plan which is very elaborate and unusual. Altogether fifteen major figures are positioned on the walls of this relatively small shrine.

The way in which they have been accommodated is also unusual. The structures within which the six deities on the ardhamandapa and the central deities of the garbhagriha are housed are all pañjaras. The pañjara was already a feature of Pallava temple architecture, where it had the role of accommodating a murti on a temple wall or as abstract decoration on a roof. A pañjara is in a way a miniature shrine in two dimensions. Chola architects adopted the structure of the pañjara during the earlier phases of the Chola period (910 to 970) as a structure to fill the space of a vimana wall without using it to house sculptures of deities.

The structure preferred by Chola architects to accommodate sculptures of deities was the devakoshtha or niche. The most obvious differences between a devakoshtha and a pañjara are that the first is capped by a lintel and crowned with a makaratorana, whereas the second is capped by a kapota or cornice crowned with a miniature ekatala or one-storied shrine. After 970 pañjaras disappear from the walls of Chola temples. But by the end of the 11th century they have returned and have replaced the niche as the preferred structure in which to house the central murti on the walls of temples. Especially on larger structures we find combinations of pañjaras and niches applied to house murtis, as can be seen on the Airavateshvara temple in Darasuram and on the walls of the gopuras of the Shiva Nataraja temple in Chidambaram. The pañjaras of the later Chola period, especially the ones in a central position on a wall, distinguish themselves often by being capped with a shala or barrel shaped roof element, instead of a miniature ekatala.

But the pañjaras that accommodate murtis on the Amritagateshvara temple in Melakkadambur are unusual in several ways. They do not have a base of their own that would have made them project out from the temple wall, but are all situated on the base of the temple. At the same time each has a kind of ‘base’ structure positioned in front, creating the appearance of a projection. Each of the walls of the ardhamandapa and the grabhagriha has a central figure that is housed in an exceptional pañjara. These pañjaras are unusual in that they each have a pair of independent octagonal pillars with lions as caryatids supporting a roof that juts out from the wall and is sculpted with a ribbed kapota (cornice). The pañjaras of the sanctum are lower and jut out further than the central pañjaras of the ardhamandapa wall which are higher, but do not have the usual crowning feature above the kapota. The only other structure with similar pañjaras, as far as I know, is the Nritta Sabha, the ratha mandapa, in the Shiva Nataraja temple in Chidambaram, where Indian sphinxes or purushamriga occupy the place of caryatids.

The inside of the projecting roofs of the pañjaras have been sculpted giving the impression of a wooden roof with beams and connecting wooden structures. The sculptors have fashioned a replica in stone of a wooden structure, with all the detailed carving common for wood, a great achievement in a substance like granite.

The pañjaras that house the main deities of the sanctum wall are crowned with a very unusual, huge horse-shoe shaped feature, which is actually a larger version of the kudu that crowns many regular pañjaras. Inside this kudu is another pañjara in which we find also a sculptured figure. The miniature ekatala crowning this in its turn accommodates another, miniature, murti.

The neighboring pañjaras on the ardhamandapa wall are more standard. Two pilasters flank the niche space, which is capped with a kapota and crowned with an ekatala miniature shrine. Here it can be mentioned that the flanking pañjaras on the Southern ardhamandapa wall are much lower then the pañjaras on the northern wall. To adjust the wall space the ekatala shrines capping the pañjaras on the Southern wall are much taller. This kind of a-symmetry is again very unusual.

Attending figures flanking niches are quite common on Chola temples, but the major figures adorning the sanctum walls are remarkable. They have been given a pedestal and, although attendant on the deities in the main pañjaras, they are of the same size as the directional murtis, and are obviously not intended as diminutive secondary figures.

Altogether 15 major murtis decorate the walls of this shrine. The major sculptures are labeled in 12th century Tamil and Grantha (Sanskrit) script and relate to the sthalapurana or foundation myth of this temple. Besides these main figures there are countless subsidiary niches, sculptures and decorations. The temple surface is decorated with exceptionally detailed miniatures, scrollwork, lions, dancers and musicians.

Going clockwise round the temple we find the following deities and sages placed in the pañjaras and on the temple wall in the following order.

On the south wall of the ardhamandapam:
(A) Ganapati
(B) Ardhanari
(C) Agastya

On the south wall of the sanctum:
(D) Indra
(E) Dakshinamurti
(F) Romasa Muni

On the west wall of the sanctum:
(G) Chandra
(H) Vishnu
(K) Surya

On the north wall:
(L) Parvataraja
(M) Brahma
(N) Patanjali

On the north wall of the ardhamandapa:
(O) Gangadhara
(P) Alinginamurti
(R) Durga

All these figures display interesting characteristics. In this article some of the more noteworthy aspects will be featured, although this temple has so much to offer the student of architecture, art and iconography, it could easily fill a book.

The sculptural plan as a whole is elaborate, and just as the use of pañjaras, could be interpreted as, in a way, archaic. Using the typology developed by Dr.Hoekveld-Meijer the ground plan and lay-out can be described as, which means it is a building with two-stories, with one protruding section and six pilasters in each wall of the garbhagriha or sanctum. The lay-out of the ardhamandapa is, which indicates a slightly narrower ardhamandapa or vestibule directly connected to the garbhagriha, with one ‘niche’ in each garbhagriha wall, and three in each ardhamandapa wall.

The most common iconographical plan for a Chola temple is one niche on each of the ardhamandapa walls, and one in each of the sanctum walls. In the clock-wise order of the circumambulation the original arrangement was Ganesha (South ardhamandapa wall), Dakshinamurti (Shiva, South sanctum wall)), Vishnu (West sanctum wall), Brahma (North sanctum wall), and Durga (North ardhamandapa wall). This order for the directions reflects the earliest phase of a Chola lay-out. Vishnu was replaced early on by Ardhanari. Soon after Lingodbhavamurti became the standard West-facing deity. Three murtis on an ardhamandapa wall became quite common during the later part of the 10th century, especially under the influence of the Chola queen Sembyan Mahadevi. But with a different iconographical program, as Shiva Nataraja was the central deity on the southern ardhamandapa wall in most of the temples build in this period.

The three central deities on the sanctum wall in Melakkadambur are Dakshinamurti (seated facing South),Vishnu (seated facing West) and Brahma (seated facing North) . Dakshinamurti is flanked by Indra on the right and Romasa Maharishi on the left. Vishnu is flanked by Surya, the Sun, on the left, and Chandra, the Moon, on the right. Brahma is flanked by Parvataraja on the right and Patanjali Maharishi on the left. Each flanking figure is depicted as worshipping a small Linga sculpted as part of the pilaster in front of him. The pilasters form a kind of ‘blank niche’ around the figures.

Each of these attending figures is characterized by its own costume, jewelry and attributes. Unique is that each figure is also ‘crowned’ as it were, by a small sculpture on a block above its head which depicts a symbol characteristic for it.

Indra is beardless, wears a crown, is dressed with a draped full length dhoti and a jeweled belt, and wears elaborate necklaces and bracelets on his arms. He is depicted holding a rudraksha mala between his hands which are folded in Anjali mudra, the gesture of worship. The symbol above his head consist of six open spirals containing miniature depictions of his attributes.

Romasa Maharishi is bearded with a moustache and has his hair knotted on top of his head in the manner of a sage. He wears a sacred thread over his left shoulder. His hands are depicted as in the meditation, and his right hand holds a rudraksha mala. He wears a full-length dhoti. The symbol above his head is the cosmic tree. Romasa Maharishi is a mythological figure who is known as the author of an ancient astronomical work, the Romasa Siddhanta. He also plays a role in mythology as a figure with a life-span of astronomical proportions.

Chandra, the Moon is beardless, wears a short dhoti with drapes falling down the side of his legs and a jeweled belt. He wears jewelry on his arms and around his neck, and a crown. His hands are folded in anjali mudra and hold a rudraksha mala. The disk of the moon is depicted behind his head like a halo. The symbol above his head is a whitewater lily.

Surya, the Sun, is similar to Chandra, with a short dhoti and crown, hands folded in worship and holding a mala. The sun disk is shown around and behind his head. The symbol above his head is the lotus .

Parvataraja is the personification of the Himalaya Mountains and the father of the goddess Parvati. He wears a short dhoti and holds his hands folded in anjali mudra with a mala between them. His crown represents the Himalaya Mountains. The symbol above his head is the purushamriga or human-beast, the sphinx of the Indian tradition. Here the sphinx is depicted with a lion body and a human head surrounded by extended mane.

Patanjali is the composer of the Yoga Sutras and one of the founding sages of the Shiva Nataraja temple in nearby Chidambaram. He is depicted with the lower body of a snake and with a five-headed cobra crowning him, as he is the incarnation of the cosmic snake Shesha. His palms are folded together and hold the mala. The symbol above his head is appropriately Shiva Nataraja dancing under a miniature of the golden roof of the Chit Sabha of Chidambaram .

The central murti of the southern ardhamandapa wall is Ardhanari, flanked by Ganesha on the right and the sage Agastya on the left. Ardhanari is Shiva and Parvati together in one form, with Shiva as the male principle on the right side, and Parvati as the female on the left . This form of Shiva occupied the Western niche of Early Chola temples for a while, and was later found among the murtis depicted on the northern ardhamandapa wall during the Sembiyan Mahadevi phase in the later 10th century.

The northern ardhamandapa wall features Alinganamurti as the central figure, flanked by Gangadhara on the right and Durga on the left. Alinganamurti is a representation of Shiva and Parvati seated together. Durga used to be the deity of choice for the northern niche whenever an ardhamandapa had only one deity depicted, but here she holds the subordinate place.

The Gangavataranamurti shows Shiva with four arms attending on a slightly smaller Parvati, while he almost ‘catches’ the descending Ganga in the upper-left corner with his raised arm. A peculiar feature of this murti is the Apasmara, the dwarf figure under Shiva’s right foot. He is sitting in an upright position facing the viewer. This is characteristic for the Apasmara of the Pallava period . In the ekatala shrine crowning this pañjara we see a small figure of Shiva as mendicant or Bhikshatana.

The mythology of this temple explains that Indra worshipped Shiva here to obtain the amrita or ambrosia, the heavenly drink of immortality. The temple is also described as Karakkoil, which means ‘hidden temple’ or ‘temple with a hidden treasure’. The depiction of Parvataraja, Romasa Maharishi, Surya and Chandra indicate an astronomical significance. This is a subject for future research. As it has not been possible to trace a more complete version of the temple’s mythology which could throw a light on the meaning of this elaborate iconographical lay-out, it is not possible to draw any conclusions at this point.

Here ends our discussion of the iconographical plan and the characteristics of the main figures depicted around the temple wall. But these are only the most obvious sculptural features. There are miniatures on the kanthas of the base, on the pilasters, inside the kudus on the kapotas. There are dancers and prancing yalis or horned lions between the palagai and the roof. All the kapotas or cornices are ribbed. The base of the pilasters features scroll-work, within which again we find miniature figures. Many, especially on the kanthas, are narrative in nature.

Under the cornices we find in stone sculpture what would have been the elements of the roof structure had the temple been made of wood and brick. Also under the cornice of the roof and of the shikhara we see stone replicas of beams and connecting structures, as if the roof were made of wood.

The pilasters are octagonal with a square base. Ornamented with lions and opened lotus buds on the corners, scrollwork and dancers in the center. Miniatures are sculpted in great detail around the part called the malasthana .

Typically makara heads with warriors in their open mouths jut out from the corners of Chola temples . Here yalis with warriors on their back jump diagonally from the wall of the base . The structure of the roof does have the makara heads on the corners.

Another feature of earlier Chola temples that is missing is the Bhutagana freeze. Instead we find a series of sculptural panels the details of which cannot be ascertained because it is hidden behind other sculpture.

Some of the most beautiful and interesting of the miniatures are the various forms of Dancing Shiva found on the pilasters. The most eye-catching miniature is of Shiva dancing the Ananda Tandava or Dance of Bliss depicted with his consort Parvati on the right and Brahma playing cymbals on the left . Around the corner, to the left of Brahma, goddess Kali is dancing, and in the next miniature the emaciated figure of Karaikal Ammayar, the female saint, is also playing cymbals. All are focused on Shiva’s Cosmic Dance . Other dancing forms of Shiva found among the sculpture are Gajantaka, Shiva dancing on the Elephant skull (on the pilaster to the right of Indra) and Urddhva Tandava Murti (on the pilaster to the left of Surya) .

In striking contrast the lower most part of the base is completely bare and plain. And so are the stone wheels that make this shrine a chariot. Usually the wheels of ratha type structures are carved elaborately as for example in the Nageshvara temple in Kumbakonam . Also the positioning of the horses generates questions. The horses with their attendants are turned slightly diagonally away from the main wall . The stone beams that stick out from the wall of the ardhamandapa and seem to serve as yoke to the horse are also positioned in an unusual angle . Additionally this beam looks like it may have been intended originally as an axle to a stone chariot wheel. All this indicates the possibility that, at some time in the past, a renovation was carried out that changed this base.

Indra’s chariot in Melakkadambur is a true master piece in every way. Additionally several features indicate an even more exiting possibility. For example the iconographical lay-out (Vishnu facing West), the ground plan , the use of pañjaras to house murtis, and some of the iconographical details (for example the upright Apasmara under the right foot of Gangadhara, and the rearing yali figures on the walls and as bracket figures), all point to the possibility we have here a temple that is a replica in stone of a much earlier temple. This may very well have been a temple of brick, wood and plaster, as would be suggested by the imitation of beams and other wooden features in the sculpted roofs and cornices. It could convince us to think it may even have been a temple originally constructed during the time when the Pallava dynasty ruled this part of Southern India. The three compositions found in the Tevaram illustrate this temple was renowned already in the 7th century. The composers of these three poems, the saint-poets Appar and Tirujñana Sambandhar, are known for their close relationship with Pallava kings.

Because it is generally assumed no architecture from the early periods made of brick and wood has survived, its existence is ignored by most studies of Indian architecture. But many early stone temples such as the Rathas in Mamallapuram and others show the sculptors initially often copied in stone what they were familiar with in wood and brick. These features could be studied to improve our understanding of the evolution of South Indian architecture.

The possibility that the Amritagatheshvara temple in Melakkadambur is a replica in stone of an earlier, possibly even a Pallava, temple is an exiting prospect. That this is not necessarily wishful thinking is confirmed by the fact that while speaking to an elderly person present at the time of my visit, I was told the oral tradition about this temple says it was first a chariot made of wood, later reconstructed in stone. We could imagine how difficult it must have been to build such a master piece of architecture and sculpture in brick and wood. How difficult it must have been for the architects and sculptors of the 11th century to execute a replica of such a master piece in a material like granite.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

வியாழன், 30 ஜனவரி, 2014

தமிழ் வருடங்களுக்கு சரியான ஆங்கில ஆண்டுகள்!

பிரபவ:1867-68 1927-28 1987-88
விபவ:1868-69 1928-29 1988-89
சுக்கில:1869-70 1929-30 1989-90
பிரமோதூத:1870-71 1930-31 1990-91
பிரஜோத்பத்தி:1871-72 1931-32 1991-92
ஆங்கீரஸ:1872-73 1932-33 1992-93
ஸ்ரீமுக:1873-74 1933-34 1993-94
பவ:1874-75 1934-35 1994-95
யுவ:1875-76 1935-36 1995-96
தாது:1876-77 1936-37 1996-97
ஈஸ்வர:1877-78 1937-38 1997-98
வெருதான்ய:1878-79 1938-39 1998-99
பிரமாதி:1879-80 1939-40 1999-2000
விக்ரம:1880-81 1940-41 2000-01
விஷு:1881-82 1941-42 2001-02
சித்ரபானு:1882-83 1942-43 2002-03
சுபானு:1883-84 1943-44 2003-04
தாரண:1884-85 1944-45 2004-05
பார்த்திப:1885-86 1945-46 2005-06
விய:1886-87 1946-47 2006-07
சர்வஜித்து:1887-88 1947-48 2007-08
சர்வதாரி:1888-89 1948-49 2008-09
விரோதி:1889-90 1949-50 2009-10
விக்ருதி:1890-91 1950-51 2010-11
கர:1891-92 1951-52 2011-12
நந்தன:1892-93 1952-53 2012-13
விஜய:1893-94 1953-54 2013-14
ஜய:1894-95 1954-55 2014-15
மன்மத:1895-96 1955-56 2015-16
துன்முகி:1896-97 1956-57 2016-17
ஹேவிளம்பி:1897-98 1957-58 2017-18
விளம்பி:1898-99 1958-59 2018-19
விகாரி:1899-1900 1959-60 2019-20
சார்வரி:1900-01 1960-61 2020-21
பிலவ:1901-02 1961-62 2021-22
சுபகிருது:1902-03 1962-63 2022-23
சோயகிருது:1903-04 1963-64 2023-24
குரோதி:1904-05 1964-65 2024-25
விசுவாவசு:1905-06 1965-66 2025-26
பராபவ:1906-07 1966-67 2026-27
பிலவங்க:1907-08 1967-68 2027-28
கீலக:1908-09 1968-69 2028-29
சௌமிய:1909-10 1969-70 2029-30
சாதாரண:1910-11 1970-71 2030-31
விரோதிரிகிருது:1911-12 1971-72 2031-32
பரிதாபி:1912-13 1972-73 2032-33
பிரமாதீச:1913-14 1973-74 2033-34
ஆனந்த:1914-15 1974-75 2034-35
இராக்ஷஸ:1915-16 1975-76 2035-36
நள:1916-17 1976-77 2036-37
பிங்கள:1917-18 1977-78 2037-38
காளயுக்தி:1918-19 1978-79 2038-39
சித்தாத்ரி:1919-20 1979-80 2039-40
ரௌத்ரி:1920-21 1980-81 2040-41
துன்மதி:1921-22 1981-82 2041-42
துன்துபி:1922-23 1982-83 2042-43
ருத்ரோத்காரி:1923-24 1983-84 2043-44
ரக்தாக்ஷி:1924-25 1984-85 2044-45
குரோதன:1925-26 1985-86 2045-46
அக்ஷய:1926-27 1986-87 2046-47.
சடாரியை தலையில் வைப்பதன் தத்துவம்!

ஒரு குழந்தை கருப்பையில் இருந்து வெளியேறும் போது சடம் என்ற வாயு வெளியேறுகிறது. இந்த வாயு உலகமாயை என்னும் குடும்பப் பாச பிணைப்பில் மக்களை தள்ளிவிடும் சக்தி கொண்டது. ஆனால், ஒரே ஒருவர் மட்டும் மாயை என்னும் சக்தியை வென்றவராக பிறப்பின் போதே பகவானால் பூமிக்கு தரப்பட்டார். அவரே நம்மாழ்வார். பெருமாளின் பாதங்களுக்கு சமமானவர். எனவே அவரது பாதம் பொறித்த சடாரி என்னும் கலனை தலையில் சார்த்துகிறார்கள். இதனால் பாச பந்தங்களிலிருந்து மனிதன் விலகுவான். சடம் என்ற சொல்லில் இருந்து சடாரி என்ற வார்த்தை பிறந்தது. தினமும் சடாரியை தலையில் சார்த்தி பாச பந்தங்களை அறுத்து, விரைவில் இறைவன் திருவடியை அடையலாம்.
(4 photos)
ஒருவன் குற்றவாளியாக காரணம் என்ன?

ஒருமுறை காளிங்கன் என்ற நாகம் யமுனை நதியை விஷமயமாக்கியது. அதில் குளிக்க வந்த பசுக்களையும், அவற்றை மேய்ப்பவர்களையும் சாகடித்தது. இதைக் கண்ட மற்ற மேய்ப்பர்கள் பகவான் கிருஷ்ணரிடம் சென்று முறையிட்டனர். கிருஷ்ணர் யமுனை நதிக்கரைக்கு வந்து. காளிங்கனிடம் சண்டைக்கு வருகிறாயா என்று சவால்விட்டார். பயங்கரமான சண்டைக்குப் பிறகு காளிங்கன் தோற்றது. பணிந்து போயிற்று! வெற்றி பெற்ற கிருஷ்ணர். காளிங்கனின் தலைமீது ஏறி நின்று வெற்றி நடனம் ஆடினார். அதைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த பசுக்களும், மேய்ப்பர்களும் அவரை உற்சாகப்படுத்தி மகிழ்ந்தார்கள். தோற்றுப்போன காளிங்கன் யமுனை நதியை விட்டே வெளியேறுகிறது. இனி யாரும் யமுனை நதியை விஷமிட்டு நாசப்படுத்த முடியாது என்று மகிழ்ந்தார்கள் மக்கள்.

இந்தப் புராணக் கதையினுள் இன்னொரு கதையும் இருக்கிறது. இந்தக் கதையின்படி, விஷமுள்ள நாகமான காளிங்கனை அழிக்க வந்த கிருஷ்ணர் உன் விஷம் யமுனை நதியைப் பாழாக்குகிறது. மாடுகளும் மாடு மேய்ப்பவர்களும் இறக்கவேண்டி வருகிறது. அதனால் நீ இந்த நதியை விட்டுப் போய்விடு! என்றார் அதற்குக் காளிங்கன் மறுத்துவிட்டது. ஏன் இங்கிருந்து போக மறுக்கிறாய்? என்று கிருஷ்ணர் கேட்க, இதுதான் எனக்குப் பாதுகாப்பான இடம். நதியின் இந்த வளைவுப் பகுதியை விட்டு நான் போய்விட்டால், என்னை கருடன் எளிதாக வந்து தாக்குவான். அதனால் நான் இங்கேயே இருக்கிறேன். எனக்கு நீரை விஷமாக்குவதில் விருப்பமில்லை. ஆனால், அதற்கு நான் என்ன செய்வது? எங்கே போவது? என்றது.

முதல் கதையில் காளிங்கன் வில்லன். இரண்டாவதில், காளிங்கன் பாதிக்கப்பட்டவன். இரண்டாவது கதை நம்மைக் கருணையோடும் அன்போடும் கவனிக்கச் சொல்கிறது. எல்லாக் கதைகளிலும் ஹீரோவும் உண்டு. வில்லனும் உண்டு. ஆனால் வில்லன் ஏன் உருவாகிறான் என்பது குறித்து நாம் யோசித்துப் பார்ப்பதில்லை. யாருமே பிறந்தவுடன் குற்றவாளி ஆகிவிடுவதில்லை. தேவைதான் ஒருவனைக் குற்றவாளி ஆக்குகிறது. பேராசைக்கு இடம் கொடுக்கிறது. இதை நாம் உணர்வதற்குள், அது நமக்குப் பழகிப் போய்விடுகிறது. இருந்தாலும் பாதிக்கப்பட்டவனுக்குள் வில்லத்தனம் விதைக்கப்பட்டு விடுகிறது என்பதால் கடுமையாக இருக்கின்றன என்பதால், நாம் அவற்றை மீறப் பார்க்கிறோம். அப்படி மீறுவதால், நாம் எதையும் செய்யலாம் என்ற விடுதலை உணர்வை அனுபவிக்கிறோம். விதிகள் நம்மைப் பாதுகாப்பற்றதாகவும் மகிழ்ச்சியற்றதாகவும் ஆக்கும்போது, நாம் சட்டத்தை மீறுகிறவர்கள் ஆகிறோம். குற்றவாளிகள் ஆகிறோம்!

நாகமான காளிங்கனுக்கு கருடன்மீது பயம் இருந்தது. கருடனால் தனது உயிருக்கு தீங்கு ஏற்படுமோ என்று அது அஞ்சியது. அதனால் இருக்கிற இடத்திலேயே.... அதாவது யமுனை நதியிலேயே இருக்க கிருஷ்ணரிடம் அனுமதி வேண்டியது. நதியில் இருந்து வெளியேற அதற்கு தைரியம் வரவில்லை. அதே நேரம், காளிங்க நாகமானது தனது விஷத்தன்மையால் நதியையே விஷமாக்கிறது. அதன்மூலம் அது வில்லனாகவும் மாறியது! கிருஷ்ணர் இதை உணர்ந்தார். அதனால்தான் தன் திருப் பாதத்தின் சுவடுகளை காளிங்கனின் தலை மீது பதித்தார். அதுதான் நாகப்பாம்பின் மீது காணப்படும் நாமம் போன்ற அடையாளம். காளிங்கனாகிய என்னை எதுவும் செய்துவிடாதே... என்று அந்த நாகம் கருடனிடம் தெரிவிப்பதற்காக கிருஷ்ணர் தந்த அடையாளமாகவும் நாம் அதை எடுத்துக்கொள்ளலாம்.

இந்துப் புராணங்களில் கடவுள் சாதாரணமாக வில்லனைக் கொல்வதில்லை. மாறாக அவனுக்கு விமோசனம் அளிக்கிறார். விடுதலை மாதிரிதான் அது. பாதிக்கப்படும் ஒவ்வொருவரும் (வில்லன் உட்பட) காப்பாற்றப்பட வேண்டியவர்தான். அதைத்தான் இரண்டாவது கதை சொல்கிறது. இன்றைக்குத் தப்பு செய்கிறவர்கள் பலரையும் நாம் வில்லனாகப் பார்க்கிறோம்; அடிக்கிறோம், உதைக்கிறோம், அபராதம் வாங்குகிறோம்; தண்டனை கொடுக்கிறோம்; சிறையில் தள்ளுகிறோம். இப்படி, அவர்களுக்குத் தண்டனை மட்டும் கொடுத்தால் போதாது; அதனுடன் அவர்களுக்கு விமோசனம் என்ன என்பதையும் நாம் சிந்திக்க வேண்டும். நமக்குள் எழும் சினத்தையும் ஆத்திரத்தையும் காட்டுவதைவிட, பக்குவ நிலையில் யோசித்துப் பார்க்க வேண்டும். பக்குவ நிலை வராவிட்டாலும், அதைப்பெற முயற்சியாவது செய்ய வேண்டும். அதுதான் ஒவ்வொரு நல்ல மனிதனுக்கும் அழகு!
கடந்த ஜென்மம் அல்லது மறுபிறவி உண்டா? இல்லையா?

ஆன்மிக நோக்கிலும், அறிவியல் நோக்கிலும் கடந்த ஜென்மம் உண்டா? இல்லையா? என்பதை பற்றி தெரிந்து கொள்வோம். ராமாயணம், மகா பாரதம் போன்ற புராணங்கள் மறுபிறப்பைப் பற்றிக் என்ன கூறுகிறது? விஞ்ஞானிகள், சிந்தனையாளர்கள், பெரியோர்கள் என்ன கூறுகிறார்கள் என்பது பற்றி தெரிந்து கொள்வோம்.ராமாயணம், மஹாபாரதம் போன்ற இதிகாசங்கள் புனர்ஜென்மங்களைப் பற்றிக் கூறும் நூற்றுக்கணக்கான சம்பவங்கள் மிகவும் சுவையானவை. பெரிய ஆராய்ச்சிக்கு உரியவை. பதினெட்டு புராணங்கள் தரும் மறுபிறப்பு சம்பவங்களில் நிறைய உண்மைகளை உணரலாம்.

சீதையின் முன் ஜென்மம்!

முதலில் ராமாயணத்தில் முக்கியமான சம்பவத்தைப் பார்க்கலாம்! சுந்தரகாண்டத்தில் அசோகவனத்தில் துன்பப்படும் சீதை, முன் ஜன்மாந்தரத்தில் எப்படிப்பட்ட பாபம் என்னால் செய்யப்பட்டதோ! ஆகவேதான் கொடுமை கொண்டு மிக வருத்துகின்ற இந்தத் துயரம் என்னால் அனுபவிக்கப்படுகிறது (கீத்ருஸம் து மயா பாபம் புராஜன்மாந்தரே க்ருதம் / யேநேதம் ப்ராப்யதே துக்கம் மயாகோரம் ஸுதாருணம் / 26ம் அத்தியாயம் 18ம் சுலோகம்) என்று கூறுவது நம்மை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தும்! சீதைக்கு ஏது முன் ஜென்மம் என்று ஆச்சரியப்படும்போதே, யுத்த காண்டத்தில் மீண்டும் ஒரு குட்டி சம்பவத்தைப் பார்க்கிறோம். ராவணன் வதம் செய்யப்பட்ட நிலையில் ஹனுமன், சீதையைக் கொடுமைப்படுத்திய ராக்ஷஸிகளைக் கொல்வதற்கு சீதையிடம் அனுமதி கேட்கிறான். நன்கு யோசித்து விட்டு சீதை கூறுகிறாள். அவர்கள் வெறும் ஊழியர்கள்தான் ! அவர்கள் மீது ஏன் கோபப்படுகிறாய்! நான் அடைந்த துன்பங்கள் அனைத்தும் எனது முன் ஜென்மங்களில் செய்த செயல்களின் விளைவுதான் என்று திட்டவட்டமாக கூறுகிறாள். (யுத்தகாண்டம் 113ம் அத்தியாயம், 39ம் சுலோகம்) சீதையின் முன் ஜென்மக் கதை சுருக்கமாக இதுதான். ஒருமுறை ராவணன் பூமியைச் சுற்றி வரும்போது இமயமலைக் காட்டுப் பகுதியில் தவம் புரியும் ஒரு மாபெரும் அழகியைப் பார்க்கிறான். காம வசப்பட்ட ராவணன் இளமை பொங்கி வழியும் அழகியிடம் தவத்தை விட்டு விட்டுத் தன்னை மணம் புரிய வேண்டுகிறான். அந்த அழகியோ, பிருஹஸ்பதியின் புத்திரரான பிரம்ம ரிஷி குஸத்வஜரின் புதல்வி தான் என்றும், வேதங்களின் பிறப்பாகத் தான் பிறந்ததாகவும், தன்னை அடையத் தக்கவர் விஷ்ணு ஒருவரே என்று தன் தந்தை கருதியதாகவும், இதைக் கேட்டுக் கோபம் கொண்ட தைத்ய அரசன் சம்பு இரவில் தூங்கிக் கொண்டிருந்த தந்தையைக் கொன்றதாகவும், இதனால் துக்கப்பட்டுத் தனது தாயார் அவருடன் சிதை ஏறியதாகவும், அதன் பின்னர் தந்தையின் ஆசையை நிறைவேற்ற நாராயணரை நோக்கித் தவம் புரிவதாகவும் கூறினாள்.

யார் அந்த விஷ்ணு? என்று ஏளனமாகக் கூறியவாறே வேதவதியின் கூந்தலைப் பிடித்து ராவணன் தூக்கவே வேதவதி தன் கையைத் தூக்கினாள். அது வாளாக மாற தன் கூந்தலை அறுத்துக் கொண்டு தீயை மூட்டி, நான் இனியும் உயிர் வாழ ஆசைப்படவில்லை; பெண்ணான என்னால் உன்னைக் கொல்ல முடியாது; நான் சாபமிட்டாலோ என் தவத்தை இழக்க வேண்டியிருக்கும். ஆகவே, அக்னியில் புகுந்து என் தவ வலிமையால் அயோனிஜையாக (கர்ப்பத்தில் பிறக்காதவளாக) மீண்டும் வருவேன் என்று கூறி அக்னியில் புகுந்தாள். பின்னர் மீண்டும் ஒரு தாமரை மலரிலிருந்து தோன்றினாள். அவளை மீண்டும் பிடித்த ராவணன் தன் அரண்மனைக்குக் கொண்டு வந்து தனது மந்திரியிடம் காண்பித்தான். அவளது சாமுத்ரிகா லட்சணத்தைக் கூர்ந்து கவனித்த மந்திரி, இவள் இங்கு இருந்தால் உன் அழிவுக்குக் காரணமாவாள் என்று கூறினார். இதனால் ராவணன் அவளை கடலில் தூக்கி எறிந்தான். கரையை நோக்கி வந்த அவள் ஒரு யாகபூமியை அடைந்தாள். அங்கு ஜனக மஹாராஜன் உழும்போது பூமியிலிருந்து அவள் வெளிப்பட்டாள். உழு சாலிலிருந்து (சீதை) வெளி வந்ததால் சீதை என்ற நாமகரணத்துடன் வளர்ந்தாள். ராமனை மணம் புரிந்தாள். கிருத யுகத்தில் வேதவதியாய் இருந்து த்ரேதா யுகத்தில் சீதையாக வெளிப்பட்ட சீதையின் முற்பிறப்பு ரகசியம் பற்றிய கதையின் சுருக்கம் இது தான்!

உத்தரகாண்டம் தரும் முன்பிறப்பு இரகசியங்கள்!

சாதாரணமாக ராம பட்டாபிஷேகத்துடன் சுபம் என்று நாம் ராமாயணத்தை முடித்து விடுவதால் உத்தர காண்டத்தில் உள்ள அரிய ரகசியங்களை நாம் தெரிந்து கொள்ள முடியாமல் போய் விடுகிறது. வால்மீகி அரிய முன்பிறப்பு ரகசியங்களையும், ராமாயணத்திற்கு ஆதாரமாக விளங்கும் பல ரகசியங்களையும் (பிருகு முனிவர் விஷ்ணுவை பூமியில் மானிடனாக அவதரிக்க சாபம் தந்ததால் அவர் ராமனாக அவதரித்தது உள்ளிட்டவற்றை) உத்தர காண்டத்திலேயே விளக்குகிறார். சீதையின் முற்பிறவியைப் போலவே ராவணன், கும்பகர்ணன், விபீஷணன் உள்ளிட்ட ராமாயண கதாபாத்திரங்களின் முற்பிறவி பற்றிய சம்பவங்கள் சுவையானவை. படித்து அறிந்து கொள்ள வேண்டியவை.

இந்து மதத்தின் அடிநாதமான உண்மை மறுபிறப்பு!

செமிடிக் மதங்கள் என்று கூறப்படும் யூத மதம், கிறிஸ்துவம், இஸ்லாமியம் ஆகியவற்றிற்கும் இந்து மதத்திற்கும் உள்ள அடிப்படை வேறுபாடுகளில் முக்கியமான ஒன்று புனர்ஜென்மம். மனிதப் பிறவியில் ஒருவர் ஆற்றும் நல்வினை, தீவினைக்கேற்ப அடுத்த பிறவி அமைகிறது. அனைத்து மானுடரும் படிப்படியாக முன்னேறி முக்தி அடையலாம்; அடைவர் என்பது இந்து மதம் கூறும் உண்மை. மாறாக செமிடிக் மதங்கள் ஒரே ஒரு பிறவிதான் ஒருவருக்கு உண்டு. அவர் இறந்தவுடன் தீர்ப்பு நாள் வரும் வரை காத்திருந்து தீர்ப்பிற்கேற்ப சுவர்க்கத்தையோ அல்லது நரகத்தையோ அடைய வேண்டும் என்று கூறுகின்றன. தர்க்கரீதியாக சிந்தித்துப் பார்த்தால் ஒரே ஒரு பிறவிதான் ஒருவருக்கு உண்டு என்றால் ஒருவர் நீண்ட ஆயுளுடன் இருக்க, பிறந்த குழந்தை ஒன்று ஏன் மரிக்க வேண்டும்? ஒருவர் ஏன் செல்வந்தராகவும், இன்னொருவர் ஏழையாகவும் இருக்க வேண்டும்? என்பன போன்ற ஏராளமான கேள்விகள் எழுந்து விடை காண முடியாமல் தவிக்க வேண்டியிருக்கிறது.

மறுபிறப்பில் நம்பிக்கை கொண்ட மாமனிதர்கள்!

பிளேட்டோ, பித்த கோரஸ், லியனார்டோ டா வின்ஸி, பெஞ்சமின் ஃப்ராங்க்ளின், எமர்ஸன், ஷெல்லி, மாஜினி, தோரோ, ஹென்றி ஃ போர்டு, சி.ஜே.ஜங், உள்ளிட்ட ஏராளமான அறிஞர்கள் இந்து மதத்தின் அடிப்படைக் கொள்கையான மறுபிறப்பில் நம்பிக்கை உடையவர்கள்! அன்னி பெஸண்ட் அம்மையார் இது பற்றித் தீவிரமாக ஆராய்ந்து ரீ இன்கார்னேஷன் என ஒரு அரிய புத்தகத்தையே எழுதி இந்தத் தத்துவத்தை விளக்கியுள்ளார்.

விஞ்ஞானியின் ஆராய்ச்சி!

வர்ஜீனியா மாநில பல்கலைக் கழகத்தைச் சேர்ந்த பிரபல விஞ்ஞானியான ஐயான் ஸ்டீவன்ஸன் 1040 புனர் ஜென்ம கேஸ்களை ஆராய்ந்து இது உண்மைதான் என ஆய்வு முடிவில் கூறியுள்ளார்! மிகவும் பிரபலமான எட்கர் கேஸ் 2000 பேரின் பூர்வஜென்மத்தைக் கூறி அவை சரி பார்க்கப்பட்டு அனைவரையும் பிரமிப்பின் உச்சிக்கே ஏற்றியிருக்கிறது.
சூரிய பூஜையின் சிறப்பும் அவசியமும்!

லட்சக்கணக்கான ஆலயங்கள் இருந்தாலும், சில நூறு பெரிய ஆலயங்களில், கருவறையிலுள்ள இறைத்திருவுருவின் மீது, சூரிய ஒளி படரும் அமைப்புடையவற்றை சூரிய பூஜைக் கோயில் என்று நம் முன்னோர்கள் போற்றி வந்திருக்கின்றனர். ஊர்தோறும், தெருதோறும் உள்ள கூரையே இல்லாத மேடைக் கோயில்களிலும் கருவறை மட்டுமே உடைய பல்லாயிரம் சிறிய கோயில்களிலும், அன்றாடம், இறைவடிவின் மேல் பல மணி நேரம் சூரிய ஒளி படுகின்றதை சிறப்பு அம்சமாகக் கருதாத போது, எப்போதாவது சில நாட்கள் மட்டுமே கருவறையில் சூரிய ஒளி பரவும் கோயில்களை பெருமையாகப் பேசுவது ஏன்? பல முன் மண்டபங்களைத் தாண்டிக் கருவறையில் சூரிய ஒளி படர்வது ஒரு பொறியியல் சாதனை மட்டுமா?

எல்லா மண்டபங்களையும் தாண்டி கருவறையில் கதிரவனின் ஒளி படருமாறு அமைப்பது ஏன்? நாம் உணராவிட்டாலும் கூட, காற்று ஓட்டம், காந்த சக்தி நகர்வு, ஒளிச் சிதறல், ஒலிப்பரவல் போன்ற பல இயற்கைச் சக்திகளின் இயக்கத்திற்கு நாம் ஒவ்வொரு நொடியும் ஆளாகிக் கொண்டேயிருக்கிறோம். குடிசையாயினும், மாளிகையாயினும், பலமாடிக்குடியிருப்பு ஆயினும், பொருள் கிடங்காயினும், பெரும் ஆலயங்களாயினும், சிறு பந்தலாயினும் சரி, நாம் உருவாக்கும் ஒவ்வொரு அமைப்பும் மேற்கண்ட இயற்கைச் சக்திகளின் நகர்வில் குறுக்கிடுகின்றன. இக்குறுக்கீட்டினால் நமக்கு தீங்கு ஏற்படக்கூடாது என்பதற்காக, தீவிர ஆராய்ச்சி செய்து எழுதப்பட்டவையே வாஸ்து சாஸ்திரம்.

வாஸ்து நியதிகள் எல்லா கட்டமைப்புக்கும் உண்டு. ஆலயங்கள் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. உண்மையில், ஆலயங்கள் கட்டுமானத்திற்குத் தான் வாஸ்து விதிகள் அதிகம். அதிலும், ஆலய வளாகம் பெரிதாகப் பெரிதாக நியதிகளும் அதிகமாகின்றன. கருவறையில் சூரிய ஒளி படர வழி வகுப்பதும், கருவறையைச் சுற்றி மண்டபங்கள் எழுப்பும்போது வெளிச்சமும், வெய்யிலும், காற்றும் உள்ளே பரவிடுதற்காக, மேல் விதானத்தில் ஆகாயம் தெரியுமாறு, பிரம்மவெளி என்று அழைக்கப்படும் ஜன்னல்கள் வைப்பது முக்கிய நியதிகளாகும். இயற்கைச் சக்தியோடு நமக்கு தடையற்ற தொடர்பு இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகவே, இன்றும் பல ஊர்களில் பெரிய வீடுகளில் திறந்த வெளி முற்றங்கள் அமைக்கப்படுகின்றன. வீட்டு அறைகளில் இயற்கைச் சக்திகளின் இயல்பான ஓட்டம் தடைப்படுவது அதிகரிக்க அதிகரிக்க, நாம் செயற்கையாக, வெளிச்சத்துக்கு விளக்கும், காற்றுக்காக காற்றாடியும் உபயோகிக்கிறோம். பலமாடிக் குடியிருப்புக்களில் வீட்டிலுள்ள சமையல் வாடையும், கழிவறை நாற்றமும் வெளியேறிட காற்று வெளித்தள்ளியும் வைக்கிறோம். இது போன்ற ஒரு செயல்பாடே, ஆலயக்கருவறையில் சூரிய ஒளி படரச் செய்திடுவதும் ஆகும்.

அன்றாடம் இயலாவிட்டாலும், நாம் வருடாவருடம், எப்போதாவது அருவியிலும், ஆற்றிலும், கடலிலும் நீராடி ஆரோக்கியம் பராமரிப்பது போல, பல்லோரும் கூடிடும் ஆலயங்களிலும், அசுத்த நிலையை நீக்கி தூய்ப்பிக்கும் முயற்சியே மிக நுணுக்கமான, அளப்பரிய சக்தி வாய்ந்த சூரிய ஒளியை பரவச் செய்யும் ஆலய இயல் நியதியும் ஆகும். மூர்த்திக்கு எதிரே நின்று அர்ச்சகர் பூஜிக்கலாகாது என்றும், பக்தர்கள் வழிபடலாகாது என்றும் கூறுவதற்குக் காரணம், பின் இருப்பவர்க்கு இறைவனைக் காண முடியாது என்பது மட்டுமல்ல. கருவறைக்கும் பிற மண்டபங்களுக்கும் இடையிலான ஒளி, ஒலி, காற்றுப் பரவல் தடைப்படக்கூடாது என்பதுவே மிக முக்கியகாரணம்.

சூரிய ஒளி பரவல் அமைப்பு உள்ள கோயில்கள் பல இருந்தாலும், தமிழகத்தில் தான் அவை அதிகம் உள்ளன. தமிழகத்திலுள்ள சுமார் 100 சூரிய பூஜைக் கோயில்களில் மிகச் சிலவற்றில் மட்டுமே (கண்டியூர், சங்கரன் கோயில் போல) ஒளிப்பரவல் மாலையில் ஏற்படுகிறது. மற்றவற்றில் காலையில் தான். பலவற்றில் சூரிய பூஜை அமைப்புடைமை பொது மக்களுக்குத் தெரியாமலேயே உள்ளது. பஞ்சாங்கங்களில் கூட சிலவைப் பற்றி மட்டுமே குறிப்பு உள்ளது.

ஒளிப்பரவல் நேரத்தில் பல்லோரும் கூடி இறைநாமம் ஜபிக்கும்போது நல்ஒலி அதிர்வுகளும் சேருவதால் ஆலயம் புதுப்பொலிவும், ஈர்ப்பும் பெற்று நாம் அடையும் பயனும் பன்மடங்காகிறது. அடிக்கடி ஆலயம் செல்ல முடியாவிட்டாலும், சூரிய பூஜை நேரத்திலாவது இறைவனை கண்டிப்பாக தரிசிக்க முயல்வோம்.
ஹோலிப் பண்டிகை கொண்டாடப்படுவது ஏன் தெரியுமா?

மலைவாழ் மக்களிடையே நிலவளப் பண்டிகையாக கொண்டாடப்பட்டு வந்த திருவிழாவே இன்று ஹோலியாக உருப்பெற்றிருக்கிறது என்பர். ஹோலி என்னும் வார்த்தை, ஹோலகா என்ற சொல்லின் திரிபே என்று கூறுவர். ஹோலகா என்பது முற்றிய நிலையில் உள்ள மொச்சைக் கதிர்களைக் குறிக்குமாம். முன் காலத்தில் இந்நாளில் கோதுமை, பார்லி முதலியவற்றால் வேள்வி செய்வர். வேள்வியின் நிறைவில் யாகத்தின் சாம்பலை நெற்றியில் பூசிக்கொள்வதோடு அனைத்து திசைகளிலும் தூவுவர். இதுவே வண்ணங்களைத் தூவும் வழக்கத்தின் காரணமாக இருக்கலாம். ஹோலியை ஹுதாஷிணி என்றும் கூறுவர். ஹுதாஷிணி இருளையும் தீமையையும் எதிர்த்துப் போராடுபவள் என்று பொருள்.வேடிக்கை விநோதங்கள் நிறைந்த வடநாட்டுப்பண்டிகை ஹோலி. கிருஷ்ணனைக் கொல்ல வந்த பூதனை என்னும் அரக்கியைக் கொன்ற நாளாக இந்நாளை மக்கள் கொண்டாடுகின்றனர். கேலியும் கூத்தும் மட்டுமே பிரதிபலிக்கும் விதத்தில் ஹோலி என்றாலே ஜாலி என்று மாறிவிட்டது. ஆனால், ஆன்மிக அடிப்படையிலேயே விழாக்கள் ஏற்படுத்தப்பட்டன. சாயத்தண்ணீரைப் பீய்ச்சி அடிப்பது, கலர்ப்பொடி தூவுவது ஆகியவை, உறவுகள் பலப்படவேண்டும், பகையை மறந்து ஒன்றுசேரவேண்டும் என்பதற்காக ஏற்படுத்தப்பட்ட விஷயங்களாகும். சிவபெருமான் மன்மதனை எரித்த காமதகனவிழாவாக தென்னிந்தியாவிலும், பூதனை என்னும் அரக்கியை பாலகிருஷ்ணர் கொன்ற நாளாக வடநாட்டிலும் இந்நாள் கொண்டாடப்படுகிறது. நம் மனதில் இருக்கும் வேண்டாத தீய எண்ணங்களை அழிப்பதற்காக மன்மதன், பூதனை போன்ற உருவபொம்மைகளை தீயிலிடுவர்.

தாயின் வயிற்றில் இருக்கும்போதே நாராயண நாமத்தைக் கேட்டு பக்தியில் திளைத்தவன் பிரகலாதன். உண்ணும்போதும் உறங்கும்போதும் ஓம் நமோ நாராயணாய என்னும் எட்டெழுத்து மந்திரத்தை அவன் மறந்ததில்லை. பிள்ளையின் விஷ்ணு பக்தி தந்தை இரண்யனுக்கு பிடிக்கவில்லை. அவனை அடித்துப் பார்த்தான். அடங்கவில்லை. மலையில் உருட்டி விட்டான். உயிர் போகவில்லை. நஞ்சைக் கொடுத்துப் பார்த்தான். அஞ்சவில்லை. அசுரகுரு சுக்ராச்சாரியாரிடம் படிக்க அனுப்பினான். மனதில் பக்தி வளர்ந்ததே ஒழிய பாடத்தில் ஈடுபாடில்லை. இறுதியில், தன் தங்கை ஹோலிகாவை அழைத்தான். அவளுக்கு விசேஷ சக்தியுண்டு. நெருப்பு அவளைத் தீண்டாது. பிரகலாதனை மடியில் வைத்துக் கொண்டு தீக்குள் புகுமாறு தங்கையிடம் கட்டளையிட்டான். ஆனால், வழக்கத்துக்கு மாறாக ஹோலிகாவின் உடலில் தீ பற்றிக் கொண்டது. பிரகலாதனோ, சிரித்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான். இறைசக்தியின் முன் தீயசக்திகள் அழிந்து போகும் என்ற உண்மையை இறைவன் உணர்த்தினார். இந்நாளே ஹோலிபண்டிகையாகக் கொண்டாடப்படுவதாக ஒரு கதை உண்டு. இந்நாளில் ஒம் நமோநாராயணாய என்ற எட்டெழுத்து மந்திரத்தை ஜெபித்தும், பிரகலாதனைப் போற்றியும் வழிபடுவது சிறப்பாகும். வடமாநிலங்களில் இவ்விழா கொண்டாடப்படுகிறது. அநியாயம் அழிந்தநாள் என்பதால், மக்கள் வண்ண பொடிகளை தூவி மகிழ்கின்றனர்.
மிளகாயை விரும்பும் அம்பாள்!

அதர்வண வேதத்தில் மந்திர காண்டத்தில் பிரத்யங்கிரா தேவிக்குரிய மந்திரங்கள் இடம்பெற்றுள்ளன. சிங்க முகத்துடன், கரிய உடலும் 18 கைகளில் சூலம், டமருகம், பாசம் முதலான ஆயுதம் தாங்கி இவள், பயம் போக்குவதோடு, மங்களத்தை அருள்கிறாள். அழகைக் கண்டு மகிழ்வதும், அழகற்றதைக் கண்டு வெறுப்பதும் உலக இயல்பு. ஆனால், அழகும், கோர வடிவும் கலந்தவளாக இவள் இருக்க காரணம், விருப்பு, வெறுப்பை சமமாக ஏற்கும் மனநிலை வேண்டும் என்பதால் தான். லலிதா சகஸ்ரநாமத்திலுள்ள "ஸகஸ்ராக்ஷி என்னும் பெயர் இவளைக் குறிக்கும். "ஆயிரம் கண்ணுடையாள் என்பது இதன் பொருள். பிரபஞ்சம் முழுவதையும் இவள் கண்காணிப்பதால் இப்பெயர் பெற்றாள். உக்ரமான இவளுக்கு, காரமான மிளகாய் விருப்பமானது என்பதால் அமாவாசை யாகத்தில் சிவப்பு மிளகாய் சேர்க்கப்படுகிறது. கும்பகோணம் அருகிலுள்ள அய்யாவாடியில் பாண்டவர்கள் வழிபட்ட பிரத்யங்கிராவுக்கு கோயில் உள்ளது.
கடன்- கஷ்டம் தீர்க்கும் ஹேரம்ப கணபதி!

உலகில் பிறந்த பலருக்கும் பலவிதமான சங்கடங்கள்-துன்பங்கள்-தோன்றுவது இயற்கை. இந்தச் சங்கடங்களிலிருந்து விடுபடுவது எப்படி என்று புரியாமல் பலர் குழம்புகின்றனர். குடும்பத்தில் ஏற்படும் தர்ம சங்கடத்தைத் தீர்க்க அவசரமாகக் கடன் வாங்குவர். பணம் வந்ததும், திரும்பத் தந்து விடலாம் என்ற நம்பிக்கையுடன் வட்டிக்கு வாங்குவார்கள். இந்த அவசரத் தன்மையை அறிந்த கடன் கொடுப்பவர்கள் இரண்டு வட்டி, ஐந்து வட்டி, பத்து வட்டி, மீட்டர் வட்டி என்று ஏதேதோ பெயர்களில் தாராளமாகத் தருவார்கள்! இதற்கு கந்து வட்டி என்ற பெயரும் உண்டு.

இப்படி வட்டிக்குக் கடன் வாங்குபவர்கள் சில மாதங்கள் வட்டியைத் தவறாமல் கட்டுவார்கள். பிறகு மெல்ல மெல்ல தர முடியாத சூழல் ஏற்படும். வட்டி குட்டிமேல் குட்டிப் போட்டு அது வாங்கியதற்கு மேல் விஸ்வரூபம் எடுத்து விடும். இப்படிப்பட்டவர்களின் நிலைமையைப் பார்த்துத்தான் கடன் பட்டார் நெஞ்சம் போலக் கலங்கினான் இலங்கை வேந்தன் என்று கம்பர் பாடினார். இப்படித் தாங்க முடியாத சங்கடங்களில் மாட்டிக் கொண்டு முழிப்போரும், ருணத்தால் விழி பிதுங்குவோரும் எல்லா நலமும் பெற வழிபட வேண்டியவர் ஹேரம்ப கணபதி. இவருக்கு நான்கு தலைகள்! கடன்களையும், சங்கடங்களையும் தீர்க்கும் சுபாவம் கொண்டவர். இவரைக் குளிரக் குளிர அபிஷேகம் செய்து அவருக்கே உரிய ஸ்லோகத்தை, குறைந்தது பதினாறு தடவை சொன்னால் சங்கடங்கள் விலகும். ருணம் (கடன்) தீரும்.

அவருக்குரிய ஸ்லோகம்:

ஓம் நமோ ஹேரம்ப
மத மோதித மம சங்கடம்ச
மஹா சங்கடம்ச
நிவாரய ஸ்வாஹா!

ஓம் நமோ ஹேரம்ப
மத மோதித மம ருணம்
அதி ஸீக்ரமேவ
நிவாரய ஸ்வாஹா!

சங்கடத்தில் தவிப்பவர்கள் முதல் ஸ்லோகத்தையும், ருண (கடன்)த்தால் தவிப்பவர்கள் இரண்டாவது ஸ்லோகத்தையும் கூறவேண்டும். கூடியவரை அபிஷேகத்தை சங்கடஹர சதுர்த்தியில் செய்வது நலம்.


http://sphotos-h.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/v/t34/1624133_636227616438893_1398012892_n.jpg?oh=7db9ccf7b3739f73d4fcff6d1f4e6c0c&oe=52EC3F1B&__gda__=1391215984_0bea69feed6d012fc26a27f971a2e104 

http://sphotos-h.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn2/v/t34/1616757_636227629772225_50594737_n.jpg?oh=423aa7811535e597cdb9b301de58d4c6&oe=52EC49AC&__gda__=1391244254_ce4914717557739bdbfb1bb2f969ae03
மாலையில் வீட்டு வாசலில் கோலம் போடுவது கட்டாயமா?

மாலையில் சிலர் வாசல் தெளித்து கோலம் இடுகின்றனர். இதைப் பின்பற்றுவதில் ஒன்றும் தவறில்லை. உள்ளூர் விழாக்களில் சுவாமி புறப்பாடு, திருக்கார்த்திகை போன்ற விசேஷ நாட்களில் மாலையில் வாசல் தெளித்து கோலம் இடுவது அவசியம். மற்றநாட்களில் கட்டாயம் இல்லை.

செருப்பு அணிந்து கோலமிடலாமா: லட்சுமி நம் இல்லத்தில் நித்யவாசம் புரிய வேண்டும் என்பதற்காகவே, தினமும் காலையில் வாசல் தெளித்து கோலம் இடுகிறோம். இதுவும் கூட வழிபாட்டு முறையில் ஒன்று என்பதால், செருப்பு அணிந்து கொண்டு வாசல் தெளிப்பது கோலம் போடுவது கூடாது.