திருக்களிற்றுப்படியார் பகுதி1

மெய்கண்ட சாத்திரங்கள் பதினான்கனுள் திருவுந்தியாரை அடுத்துத் திருக்களிற்றுப்படியார் இடம் பெறுகிறது. இவ்விரண்டு நூல்களும் மெய்கண்ட தேவ நாயனாரின் காலத்துக்கு முற்பட்டவை என்பதை ஆராய்ச்சி அறிஞர்கள் ஏற்றுக் கொள்ளுகிறார்கள்.

திருவுந்தியாரின் ஆசிரியராகிய திருவியலூர் உய்யவந்ததேவ நாயனார் ஆளவந்த தேவ நாயனார் என்ற பெரியாரைத் தமது மாணவராக ஏற்றுக் கொண்டார் என்பர். ஆளவந்ததேவ நாயனார் இயற்றியதாக நமக்கு எந்த நூலும் கிடைக்கவில்லை. இவருடை மாணவரே திருக்கடவூர் உய்யவந்த தேவ நாயனார். தம் ஆசிரியரிடத்திலே திருவுந்தியாரை முறைப்படி பாடம் கேட்ட திருக்கடவூர் உய்யவந்ததேவ நாயனார் திருஉந்தியாரில் கூறப்பட்ட செய்திகளை விளக்கியும் சில புதிய செய்திகளை இணைத்தும் இயற்றியருளினார்.

தில்லையிலே அம்பலவாணப் பெருமான் ஆனந்தக் கூத்து ஆடு கின்ற பொன்னரங்கினை ஏறிச் சென்று அடைவதற்கு ஐந்து படிகள் உள்ளன. இவை பஞ்சாக்கரப் படிகள் எனப்படும். அப்படிகளின் இருபக்கங்களிலும் பக்கத்திற்கு ஒன்றாகக் கல்லால் வடிக்கப்பட்ட இரு களிறுகள் துதிக்கையை நீட்டிஇருப்பது போல அமைக்கப்பட்டுள்ளன. ஆதலால் அப்படிகள் திருக்களிற்றுப்படி என்றும் வழங்கும் சுந்தரமூர்த்தி நாயனார் தில்லைப் பெருமானை வழிபட அங்குச் சென்று நின்ற நிகழ்ச்சியைச் சேக்கிழார் பெருமான் பெரிய புராணத்தில் குறிப்பிடுகின்ற பொழுது

செய்தவப் பெரியோன் சென்று தாழ்ந்து எழுந்தான்
திருக்களிற்றுப்படி மருங்கு (தடுத்தாட். 105)
என்று கூறுவது நினையத்தகும்.

திருக்கடவூர் உய்யவந்த தேவ நாயனார் தில்லையில் சென்று தில்லைக் கூத்தப் பெருமானை வணங்கி இந்நூலைத் திருக்களிற்றுப் படியில் வைக்க அதனைக் கல்லால் இயன்ற களிறு தன் துதிக்கையால் எடுத்துக் கூத்தப் பெருமானின் திருவடி மலர்களில் வைத்தது எனவும், அதிலிருந்து இந்நூல் திருக்களிற்றுப்படியார் என்னும் பெயரினைப் பெற்றது எனவும் கூறுவர்.

கடவுள் வாழ்த்து

1 அம்மையப்பரே உலகுக்கு அம்மையப்பர் என்று அறிக
அம்மையப்பர் அப்பரிசே வந்து அளிப்பர் அம்மையப்பர்
எல்லா உலகுக்கும் அப்புறத்தார் இப்புறத்தும்
அல்லார்போல் நிற்பர் அவர்.

உமையொரு பாகராகிய சிவபெருமானே இவ் உலகிற்குத் தாயும் தந்தையும் என்று அறிக. உயிர்களுக்கு அருள் பாலிக்கும் பொருட்டு அம்மையப்பராக விளங்குகின்ற சிவபெருமான் திருவருளாகிய சத்தியுடன் தோன்றிப் பாச வீடும் சிவப்பேறும் அளித்தருளுவார். தன்னை விட்டு ஒரு போதும் நீங்காத அம்மையுடன் சிவபெருமான் எல்லா உலகங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டவராய்த் திகழ்வார் எனினும் இந்த உலகத்திலும், உயிர்களின் உள்ளும் நீக்கமற நிறைந்து நிற்பார் அவர்.

உலகத்திலுள்ள சமயங்களில் எல்லாம் கடவுள் வழிபாடு என்பது அவனை ஆணாகக் கொண்டு அல்லது பெண்ணாகக் கொண்டு வழிபடுவதாகவே அமைவதைக் காண்கிறோம். சைவசமயத்தில் மட்டிலுமே வலப்பாகம் பெருமானும் இடப்பாகம் பிராட்டியுமாய் விளங்குகின்ற தொன்மைக் கோலத்தை வழிபடுகின்ற முறைமை பல நூற்றாண்டுகளாக இருந்து வருகின்றது. உமையொரு பாகன் தாயும் ஆனவன், அர்த்தநாரீசுவரன் என்றெல்லாம் வழங்குகிற பெயர்களை விடுத்து ஆசிரியர் அம்மையப்பர் என்ற திருப்பெயரைக் கூறி இறைவனை வழிபடுகிறார். எளிமையும் அழகும் நிறைந்த திருப்பெயர் இப்பாடலில் நான்கு முறை பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளமை ஒரு நயம்

சங்க நூல்களிலும், திருமுறைகளிலும் பல இடங்களில் இறைவனின் பெண் உரு ஒரு திறன் ஆகிய இவ்வருள் வடிவம் பலமுறை போற்றி அருளாளர்களால் வணங்கப்பட்டுள்ளது. உலக மாந்தர்க்கு அறைகூவி அறிவுறுத்துவதைப் போல இப்பாடலின் முதல் அடி அம்மையப்பரே உலகுக்கு அம்மையப்பர் என்று அறிக என்று அமைந்துள்ளது. சிவனோடு ஒக்கும் தெய்வம் தேடினும் வேறில்லை என்பதையும், அவன் தன் அருட்சத்தியை விட்டுப் பிரிவிலாக் கோமான் என்பதையும் தென்னாடுடைய சிவன் எந்நாட்டவருக்கும் இறைவன் என்பதையும் ஒரு வெண்பாவில் முதல் நான்கு சீர்களில் தெளிவுறுத்திக் கூறிய திறம் வியந்து போற்றுதற் குரியது.

தன் கருணைத் திறத்தினால் உயிர்களுக்கு அருள் பாலிக்கும் பொருட்டு இறைவன் எழுந்தருளுகிற போது தன் அருட் சத்தியோடு கூடவே தோற்றமளிப்பான் என்பது அதனை அடுத்த அடியில் எடுத்துரைக்கப்பட்டது. உயிர்களின் பக்குவத்துக்கு ஏற்றவாறும் வரிசையறிந்தும் அருள் வழங்குவான் என்பது குறிப்பால் உணர்த்தப்பட்டது.

அம்மையப்பராகிய இறைவன் யாவற்றையும் கடந்து நிற்பவன் யாவற்றையும் கடந்து எங்கோ தொலைதூரத்தில் உள்ளனன் என்று கருதல் வேண்டா. உலகிலும் உயிர்களிலும் உள்நிறைந்து. உயிர்க்கு உயிராகி அவற்றின் தன்மை தனக்கு எய்தலின்றி விளங்குகிறான் இறைவன் என்பதனை இப்புறத்தும் அல்லார் போல் நிற்பர் என்று குறித்தார். கடந்த நிலையும் ஒவ்வொரு பொருளின் உள்ளே நிறைந்த நிலையும் உடையவன் இறைவன். எனவே அவன் கடவுள் நிறைந்த நிலையும் உடையவன் இறைவன். எனவே அவன் கடவுள் எனப்பட்டான் . எவ்வௌர் தன்மையும் தன்வயிற்படுத்துத் தானே ஆகிய தயாபரன் எம் இறை என்ற மாணிக்கவாசகப் பெருமான் திருவாக்கும் நினைதற்குரியது. அண்டங்கடந்தும் அணுவுக்குள் அணுவாகியும் இறைவன் நிற்பான் என்பது இப்பாடலால் உணர்த்தப்பட்டது. அம்மையோடு அப்பனாகிச் செறிவு ஒழியாது நின்ற சிவனடி சென்னி வைப்பாம் என்ற அருள்நந்தி சிவனாரின் திருவாக்கும் காண்க.

2 தம்மில் தலைப்பட்டார் பாலே தலைப்பட்டுத்
தம்மில் தலைப்படுதல் தாம் உணரின் தம்மில்
நிலைப்படுவர் ஓரிருவர் நீக்கி நிலை ஆக்கித்
தலைப்படுவர் தாம் அத்தலை.

உயிரின் பக்குவம் அறிந்து திருமேனி தாங்கி, அதற்கு அருள் பாலிக்கும் பொருட்டு வந்த ஞான ஆசிரியனின் திருவடிகளை வணங்கி உயிர் இறைவனோடு பொருந்தும் முறைமையினை அவரிடத்திலே உபதேச வழியால் பெற்று அவ்வழியிலே தவறாது ஒழுகி வந்தால் சத்தியும் சிவமுமாகிய இறைவன் உயிரை ஆட்கொள்ளுவான். அப்போது உயிரைப் பற்றியிருந்த தளைகள் நீங்கித் திருவருள் உயிரின் கண் நிலை பெறும். அதனால் சிவஞானமும் அதன் வழி மெய்ப்பொருளாகிய சிவமும் அப்பொழுதிலேயே அறியப்படும்.

இப்பாடலில் தம் தாம் தலை என்ற மூன்று சொற்களும் சொற்பின் வரும் நிலையாக ஆசிரியரால் அமைக்கப்பட்டன. தம்மில் தலைப் பட்டார் என்ற இடத்து தம் என்ற சொல்லால் குறிக்கப்பட்டது உயிர். உயிர் தன் சிற்றறிவினால் இறைவனை அடைய இயலாது. எனவே இறைவனே உயிரின் பக்குவ நிலை அறிந்து அதற்கு உண்மை ஞானம் உணர்த்துவதற்காக ஆசிரியத் திருமேனி தாங்கி எழுந்தருளுவான். அவருடைய திருவடியை உறுதியாகப் பற்றிக் கொண்டு உயிரும் சிவமும் பொருந்தும் நிலையை ஞான ஆசிரியன் உணர்த்த உயிர் உணருமாகில் அதனிடத்தே சத்தியும் சிவமுமாய ஒன்றே ஆகிய இருவர் நிலைத்து நிற்பர். உலகத்துப் பொருள்கள் மீது எழுகின்ற விருப்பம் தளைகளினால் உண்டாவது. அத்தளைகள் யாவற்றையும் நீக்கி உயிரைத் திருவருளிலே நிலைபெறுமாறு செய்து அந்நிலையிலேயே உயிர்களுக்குக் காட்சி கொடுத்து அருளுவான். தாம் உணரின் என்ற இடத்து தாம் என்பது உயிரையும், தலைப்படுவர் தாம் அத்தலை என்ற இடத்துத் தாம் என்ற சொல் இறைவனையும் குறிக்கின்றன.

இப்பாடல் ,தலைப்பட்டார் நீர்த் துறந்தார் மயங்கி வலைப்பட்டார் மற்றை யவர் என்ற திருக்குறளை நினைவூட்டுவதாகும்.

3 என்னறிவு சென்றளவில் யான் நின்று அறிந்தபடி
என்னறிவிலார் அறிக என்றொருவன் சொன்னபடி
சொல்லக்கேள் என்று ஒருவன் சொன்னான் எனக்கு அதனைச்
சொல்லக்கேள் யான் உனக்கு அச் சொல்.

நான் அறிகிறேன் என்று எண்ணும் தன் முனைப்பு என்னை விட்டு நீங்கிய அளவில் எனக்கு ஒருவன் ஞான ஆசிரியனாக எழுந்தருளி அறிவுறுத்தினான். அந்நிலையில் அதனைப் பின்பற்றி நின்று நான் அறிந்த வற்றை ஆன்ம போதம் கெட்டுத் திருவருள் வழிப்பட்டு நின்றவர்கள் எல்லாம் கேட்டுப் பயன் படும்படி யான் கேட்டவற்றை உனக்குச் சொல்லுவேன் என்று என் ஆசிரியப் பெருமான் எனக்கு உணர்த்தினான் . அதனை அம் முறைமையிலேயே உனக்கு நான் உணர்த்துவேன். அதனைக் கேட்டு நீ பயன் பெறுவாயாக.

திருக்களிற்றுப்படியாராகிய இந்நூல் எழுந்த வரலாற்றைக் கூறுவது இப்பாடல் தன்முனைப்பற்றவராகிய திருவியலூர் உய்யவந்த தேவ நாயனார் இறைவன் திருவருள் வழிநின்று பக்குவம் பெற்றவராகிய ஆளவந்த தேவ நாயனாருக்குத் திருவுந்தியார் என்ற ஞான நூலை வழங்கி அறிவுறுத்தினார். ஆளவந்த தேவ நாயனார் திருவுந்தியார்ப் பொருளை தம் மாணவராகிய திருக்கடவூர் உய்யவந்த தேவ நாயனாருக்கு உபதேசித்தார். அம்முறையிலே பிறழாது அவர் தமது மாணவர்க்குத் திருக்களிற்றுப் படியாராகிய இந்நூலை அருளிச் செய்தார் என்பது இப்பாடலின் திரண்ட பொருள்.

என் அறிவு சென்ற அளவில் யான் நின்று அறிந்தபடி சொன்ன ஒருவர் திருவியலூர் உய்யவந்த தேவ நாயனார். சொன்னபடி சொல்லக் கேள் என்ற ஒருவன் ஆளுடைய தேவ நாயனார். யான் உனக்கு அச் சொல் சொல்லக் கேள் என்று அருளியவர் இந்நூல் ஆசிரியர்.

இதுவரை வந்த மூன்று பாடல்களும் கடவுள் வாழ்த்தாகவும். நூற் பயனாகவும், நூல் வரலாறு ஆகவும் அமைந்துள்ளன. இதன் பின்னர் வரும் பாடல்கள் திருவுந்தியாகப் பாடல்களை அடியொற்றி அவற்றின் தெளிபொருள் விளக்கமாக அமைகின்றன.

4 அகளமய மாய்நின்ற அம்பலத்து எம் கூத்தன்
சகளமயம் போல் உலகில் தங்கி நிகளமாம்
ஆணவ மூல மலம் அகல ஆண்டான் காண்
மாணவக என்னுடனாய் வந்து.

வடிவம் குறியும் அற்ற பரம்பொருளாகிய அழகிய சிற்றம்பல முடைய கூத்தப் பெருமான் தனது பேரருளால் திருமேனி தாங்கி ஞான ஆசிரியனாக என்முன் தோன்றி என்னைப் பிணித்திருந்த மூலமலமாகிய ஆணவ மலம் என்னை விட்டு நீங்குமாறு என்னைத் தளையிலிருந்து விடுவித்து மாணவனே, என்னுடனே நின்று என்னை ஆண்டு கொண்டான்.

இப்பாடல் ஆசிரியராகிய திருகடவூர் உய்யவந்த தேவநாயனார் தம் மாணவனை முன்னிலைப்படுத்தி விளித்து எல்லையற்ற பரம் பொருள் தன் பெருங்கருணையால் திரு உருத் தாங்கி ஞான ஆசிரியனாய் எழுந்தருளி வந்து ஆணவமாகிய மூலமலத்தினை அகற்றிப் பாச விலங்கொடித்துத் தன்னை ஆட்கொண்ட கருணைத் திறத்தைப் போற்றுகிறார்.

அகளம், உருவற்று எல்லையற்று விளங்கும் தன்மை. சகளம், உருவம் கொண்டதனால் எல்லைக்கு உட்பட்ட திருமேனி சகளமயம் என்பது நம் போலும் மாயையின் காரியங்களால் ஆன உடம்பு அன்று என்று உணர்த்துவதற்குச் சகள மயம் போல உலகில் தங்கி என்றார். எனவே தோற்றத்தில் சகளமும் உண்மையால் அகளமும் என்று தெளிவுறுத்தினார். நிகளம் சங்கிலி, விலங்கு. ஆணவமாகிய மூலமலம் உயிரைப் பிணிந்து உள்ளதனால் நிகளமாம் ஆணவ மூலமலம் என்று குறிப்பிட்டார். ஒரு நாளும் அழியாத் தன்மையுடையதாகிய ஆணவ மலத்தை அதன் வலிகெடச் செய்து உயிருக்கு உண்மை ஞானத்தை அருளுவதை இப்பாடலில் போற்றினார்.

5 ஆகமங்கள் எங்கே அறுசமயம் தான் எங்கே
யோகங்கள் எங்கே உணர்வு எங்கே பாகத்து
அருள் வடிவம் தானுமாய் ஆண்டிலனேல் அந்தப்
பெருவடிவை யார் அறிவார் பேசு

அம்மையப்பராகிய இறைவன் தன்னை விட்டுப் பிரியாத திருவருளும் தானுமாக எளிவந்து பக்குவம் பெற்ற உயிர்களை ஆண்டிலனேல் அண்டங்கடந்து நிற்கும் அவனுடைய பெருவடிவை யாரால் அறிய இயலும்? அவ்வாறே இறைவன் அருளே திருமேனியாகக் கொண்டு ஆக மங்களை அருளிச் செய்யாவிடிலோ, அகச் சமயங்கள் ஆறினையும் உணர்த்தாவிடிலோ, யோகியாய் இருந்து உயிர்களுக்கு யோகத்தை உணர்த்தாவிடிலோ இப்பெருமை மிக்க அருள் நூலும் அருள் வழியும் உலகில் எவ்வாறு நிலைபெறும்? சைவ ஆகமங்கள் இருபத்து எட்டும் சிவபெருமான் திருமுகங்கள் ஐந்திலிருந்தும் தோன்றின என்பர் பெரியோர். ஆறு சமயத்து அவரவரைத் தேற்றியவனும் சிவபெருமானே என்பது அப்பர் பெருமான் அருள்வாக்கு சிவபெருமான் யோகியாய் இருந்து உயிர்களுக்கு யோகத்தை உணர்த்தியும், போகிறாய் இருந்து உயிர்களுக்கு போகத்தை வழங்கியும் அருள் பாலிக்கிறான் என்பது அருளாளர்கள் கூறும் உண்மை. உயிர் உணர்ந்த உணரும் இயல்பினை உடையது. எனவே கட்டு நிலையில் உயிர்கள் அறியாவண்ணம் உள்நின்று உணர்த்தியும், வீட்டு நிலையில் உயிர்களின் பக்குவத்திற்கு ஏற்பத் தன்மை முன்னிலை படர்க்கை ஆகிய மூவிடங்களில் நின்று உணர்த்தியும் அருள்பவன் சிவபெருமானே ஆதலால் உணர்வு எங்கே என்றும் வினவினார்.

தானே வந்து இரங்கித் தலையளித்து ஆட்கொண்டு அருளும் சத்தி சிவத்தின் கருணையினால் உலகில் ஆகமங்களும் அறுவகைச் சமயங்களும் யோக நெறியும் பயிற்சியும் இறை உணர்வும் திகழ்கின்றன. என்பது இப்பாடலில் விளக்கப்பட்டுள்ளது.

6 சாத்திரத்தை ஓதினார்க்குச் சற்குருவின் தன்வசன
மாத்திரத்தே வாய்க்கும்நலம் வந்துஉறுமே ஆர்த்தகடல்
தண்ணீர் குடித்தவர்க்குத தாகம் தணிந்திடுமோ
தெள்நீர்மையாய் இதனைச் செப்பு.

ஞானாசிரியரின் துணையின்றி ஞான நூல்களைக் கற்கப் புகுவார் அந்நூற்களின் மெய்ப்பொருளை உணர இயலாது. அவ்வாறின்றி நல்ல ஞானாசிரியனை அடுத்து உபதேசம் பெறுவார் அவ்வுபதேசத்தைக் கேட்ட மாத்திரத்திலேயே நன்னலம் பெற நிறைந்த ஞானத்தைப் பெறுவார்கள். அலைகள் ஆரவாரிக்கின்ற பெருங்கடல் ஆயினும் அதில் உள்ள நீரைக் குடித்தவர்க்கு நீர்வேட்கை தணிந்திடாது. தெளிந்த அறிவினை உடைய மாணவனே இதனை அறிவாயாக.

ஆரணமும் அருள் நூல்களும் கடல் போல் விரிந்துள்ளன. தக்க ஆசிரியரின் துணையின்றி அந்நூல்களைக் கற்க முற்படுகிறவர்களுக்கு அவற்றின் தெளித்த பொருள் விளங்குவதில்லை. ஆனால் ஞானாசிரியர் ஒருவர் உணர்த்துகிற மொழியைக் கேட்ட அளவிலேயே பிறவி வெப்பத்தினால் தோன்றிய மயக்கங்கள் எல்லாம் அற்றுத் தெளிவு பிறக்கும்.

சாத்திரக் கடலுக்கு ஒப்பாக ஆர்க்கின்ற அலைகடல் உவமை கூறப் பட்டது. எல்லையற்ற பெருங்கடல் போன்றன எல்லையற்ற ஞான நூல்கள். கடல் நீரை அள்ளிப்பருகினால் அதன் உவர்ப்புத் தன்மையினால் நீர் வேட்கை தணியாது. ஆனால் அருகிலுள்ள சிறிய ஊற்றின் தண்ணீர் விடாய் தீர்ப்பது போன்று ஞான ஆசிரியரின் அருள் மொழி ஞான வேட்கையைத் தணிக்கும்.

கடல் பெரிது. தண்ணீரும் ஆகாது. அதன் அருகே சிறு ஊறல் உண்ணீரும் ஆகிவிடும் என்ற அறநூல் கருத்தும்,உண்ணீர் மருங்கின் அதர் பலவாகும் என்ற புறநானூற்றுப் பாடல் வரியும் இங்கு நினைதற்குரியன.

இப்பாடலால் வெறும் நூலறிவு பயன் தராது என்பதும் ஞானாசிரியன் வழிகாட்ட, அவனது உபதேச மொழிகளைக் கேட்ட அளவிலே பயன் விளையும் என்பதும் உணர்த்தப்பட்டன. தெண்ணீர்மையாய் என்று மாணவனை விளித்தார். அவன் தெளிந்த அறிவினை உடையவன் என்பதை உணர்த்துவதற்காக.

7 இன்று பசுவின் மலம் அன்றே இவ்வுலகில்
நின்ற மலமனைத்தும் நீக்குவதிங்கு என்றால்
உருவுடையான் அன்றே உருவழியப் பாயும்
உருவருள வல்லான் உரை.

நம் போலவே மாயையின் காரியங்களாகிய உடல் கருவி முதலியவற்றில் கட்டுண்டு காட்சி தரும் குரு நம்மில் ஒருவராதல் அன்றி நம்மைக் கட்டியிருக்கும் மலங்களை விடுவிக்க வல்லவரோ என்ற ஐயத்தைத் தீர்ப்பது இந்தப் பாடல்.

இவ்வுலகில் பசுவின் சாணம் இடங்களைத் தூய்மைப்படுத்துவதற்கும். அனைந்து ஆட்டுதற்கும், திருநீற்றினை விளைவிப்பதற்கும் பயன் படுத்தப்படுகிறது. பசுவின் சாணம் அழுக்கு எனக் கூறப்படுமாயினும் புற அழுக்கையும் அக அழுக்கையும் போக்குவதற்குப் பயன்படுத்துவது போல ஞானாசிரியன் மேற்கொண்ட உருவம் மாணவரது பாசங்கள் அனைத்தையும் அகற்றும். ஞானமே வடிவாக உடைய உருவினை வழங்க வல்லது ஆகும்.

கோமயம் என்று உயர்த்து வழங்கப்படுகிற ஆன் சாணம் இறைவனுக்கு உகந்தது என்பது திருநாவுக்கரசு நாயனார் ஆவினுக்கு அருங்கலம் அரன் அஞ்சு ஆடுதல் என்று அருளியமையால் விளங்கும். ஆன்சாணமே பராவணமாகிய திருநீற்றை விளைவிப்பதற்கும் பயன்படுத்தப்படுகிறது. திருநீற்றின் பெருமையைத் திருஞானசம்பந்த நாயனார் ஒரு பதிகம் முழுவதும் எடுத்துக் கூறிப் பாராட்டுகிறார். திருநீறு புறத்தூய்மை மட்டுமின்றி அகத்தூய்மையையும் தரும். பூசும் நீறுபோல் உள்ளும் புனிதர்கள் என்பது சேக்கிழார் திருவாக்கு. அழுக்கைக் கொண்டு அழுக்கைப் போக்குவது போல உயிர்களின் அழுக்கைப் போக்குவதற்காக அவற்றைப் போலவே உடல் தாங்கி ஞான ஆசிரியனாகி இறைவன் எழுந்தருளுவான். இதில் மாறுபாடு உண்டா கூறுவாயாக என்று கேட்கும் முறையில் இப்பாடல் அமைந்துள்ளது. இப்பாடலில் உரு என்ற சொல் மூன்று இடங்களில் வந்தது. முதலில் வருகிற உரு ஆசிரியன் திருமேனி தாங்கி வருவதையும் இரண்டாவது உரு மாயைத் தொடக்கால் ஆன உயிர்களது உடலையும், மூன்றாவது உரு ஞானமே வடிவான நிலையினையும் குறிக்கின்றன.

8 கண்டத்தைக் கொண்டு கருமம் முடித்தவரே
அண்டத்தின் அப்புறத்தது என்னாதே அண்டத்தின்
அப்புறமும் இப்புறமும் ஆரறிவுஞ் சென்றறியும்
எப்புறமும் கண்டவர்கள் இன்று.

காணப்பட்ட திருமேனியுடைய ஞான ஆசிரியனின் உபதேச மொழிகளைக் கடைப்பிடித்து, தன் முனைப்பற்றுத் திருவருளில் ஒடுங்கி நின்றார்களே தமது வினைத் தொடக்கை அறுத்தவர்கள் ஆவார்கள். அத்தகையவர்களே பரம்பொருளை உலகின் உள்நின்றது என்றும், உலகைக் கடந்து நின்றது என்றும் பலவாறு ஊசலிடாமல் அப்பரம்பொருள் அண்டத்தின் உள்ளும் இருக்கும் புறம்பும் இருக்கும் எப்புறத்தும் இருக்கும். அறிவுக்கு அறிவாகவும் அறிவைக் கடந்ததாகவும் இருக்கும் என்று அறிந்தவர்கள் ஆவார்கள்.

முன்னே வந்து எதிர் தோன்றும் ஞான ஆசிரியன் வழங்கியருளுகின்ற மெய்ஞ்ஞானப் பொருள் மொழிகளை அவன் வழங்கியவாறே கேட்டுச் சிந்தித்துத் தெளிந்து நிட்டை கூடி அருளில் தலைப்பட்டுத் தமதுவினைத் தொடர்பை அறுத்துக் கொண்டவர்கள் பரம்பொருளின் உண்மை நிலையை ஐயம் திரிபற உணர்ந்தவர்கள் ஆவார்கள். ஞானாசிரியன் வழங்கும் முறை உயிரின் பக்குவத்திற்கேற்பப் பல்வகைப்படும். திரு நோக்கால் , தொட்டருள்வதால், திருவாக்கால், மானதத்தால் இன்னபிற வகைகளால் உணர்த்தும் முறைமைகளை எல்லாம் இதனுள் அடக்கிப் பொருள் கொள்க.

கருமம் முடித்தது என்பது வினைத் தொடர்பை அறுத்ததோடு பாச நீக்கம் முழுவதையும் உணர்த்திற்று. பரம்பொருள் அண்டத்தின் இப்புறமும் அறிவில் கலந்து உயிருக்கு உயிராகியும் சொல்லும் மனமும் கடந்தது என்றும் திருவருள் பெற்ற பேரறிவாளர்கள் தெளிய உணர்வார்கள் என்பதை இப்பாடல் உணர்த்திற்று .

9 அன்று முதல் ஆரேனும் ஆளாய் உடனாகிச்
சென்றவர்க்கும் இன்னது எனச் சென்றதில்லை இன்று இதனை
எவ்வாறு இருந்த தென்று எவ்வண்ணஞ் சொல்லுகேன்
அவ்வாறு இருந்தது அது.

பரம்பொருளாகிய சிவபெருமானுடைய திருவடிக்கு ஆளாகி அவன் ஆணைக்கு ஆட்பட்ட பெரியவர்கள் யாராயினும் அவர்கள் அனைவரும் இறைவனின் பேரின்பம் இத்தன்மையது என்று முற்ற அறிந்த தில்லை அவ்வாறு இருக்க அப்பரம் பொருள் வழங்குகின்ற திருவடி இன்பம் எவ்வாறு இருக்கும் என்று நான் எப்படிக் கூறுதல் கூடும்? அப்பேரின்பம் தனக்கு ஒப்பும் உவமையும் இல்லாமல் அத்தன்மையதாகவே இருந்தது என்பதன்றி வேறு என்ன சொல்ல முடியும்?

உலகில் தோன்றிய உயிர்கள் எண்ணிறந்தன. அவ்வாறே இறை வனின் திருவடிப்பேறு பெற்ற உயிர்களும் கணக்கற்றன. பிறந்தநாள் மேலும் பிறக்கும் நாள் போலும் துறந்தோர் துறப்போர் தொகை என்று திருவருட் பயன் (பாடல் 11) உணர்த்துகிறது. அவ்வாறு திருவடிப்பேறு அடைந்தோர் யாரே ஆயினும் அவர்கள் இறைவனுக்கு ஆட்பட்டு உடனாகி எல்லையில்லாப் பேரின்பம் துய்த்தனரேயன்றி, அதனை அளவிட்டு அறிந்தார்கள் அல்லர். பேசுவதற்கரிய பேரின்ப வெள்ளத்தை எவ்வாறு இருந்தது என்று எப்படிச் சொல்லுவேன் அது அப்படித்தான் இருந்தது என்பது அன்றி ஒப்பிடுவதற்கோ உவமை சொல்லுவதற்கோ இயலாது.

சிவானந்தப் பெருவெள்ளம் அகத்தில் கண்கொண்டு அனுபவிக்கப்படுகிற ஆனந்தமேயன்றி விண்டுரைக்க முடியாத தன்மை உடையது என்பதைத் திருமந்திரத்தில் திருமூல தேவநாயனார் மகட்குத் தாய்தன் மணாளனோடு ஆடிய சுகத்தைச் சொல் எனில் சொல்லுமாறு எங்ஙனம் என்று கூறியருளுகிறார். சிவானுபவம் சொற்பதம் கடந்தது என்பதை இந்த அரிய பாடலால் உணர்த்தினார் ஆசிரியர்.

ஆரேனும் ஆளாய் உடனாகி என்பதற்குத் திருமாலும் நான்முகனுமாகிய தேவர்களும் கூட இறைவனுக்கு ஆட்பட்டு அவன் ஏவல் வழி ஒழுகினார்களேயன்றி அவன் இன்ன தன்மையன் என்று அறிந்தாரில்லை என்று பொருள் கொள்வர் சில உரையாசிரியர்கள்.

10 ஒன்றுங் குறியே குறியாத லால் அதனுக்கு
ஒன்றுங்குறி யொன்று இலாமையினால் ஒன்றோடு
உவமிக்க லாவதுவும் தானில்லை ஓவாத்
தவமிக்கா ரே இதற்குச் சான்று.

சிவபெருமானுக்கு அவனுடன் நீக்கமின்றி நிற்கும் அவனது திருவருளே வடிவமாகும். அத்திருவருளைத் தவிரப் பரம்பொருளோடு பொருத்திக் கூறக் கூடிய அடையாளம் வேறு ஒன்றும் இல்லை. பெருமானுக்கு உவமை காட்டிச் சொல்லத் தக்க பொருளும் உலகத்தில் வேறு எதுவுமில்லை. எனின் அத்தகையதொரு செம்பொருள் உண்டு என்பதற்குச் சான்று எதுவெனின் அவனோடு ஒற்றித்திருந்து இடைவிடாத தவத்தினை உடைய திருவருட் செல்வர்களேயாவர்.

ஒன்றுதல் பொருந்துதல். குறிகளும் அடையாளமும் குறித்துக் சொல்லுவதற்கரிய பரம்பொருளுக்கு அவனது திருவருளையன்றித் திரு மேனி என்ற வேறு ஒன்று இல்லை. இதனையே சிவஞான சித்தியாரில்

உருஅருள் குணங்களோடும் உணர்வு அருள் உருவில் தோன்றும்
கருமமும் அருள் அரன்தன் கரசரணாதி சாங்கம்
தரும் அருள் உபாங்கம் எல்லாம் தான் அருள் தனக்கு ஒன்று (இன்று)
அருள்உரு உயிருக்கு என்றே ஆக்கினன் அசிந்தன் அன்றே (பாடல்67)

என்னும் திருப்பாடலில் ஆசிரியர் அருள்நந்தி சிவம் எடுத்துரைத்தார். எனவே சிவபெருமானோடு பொருந்திய அருளே அவனுக்கு அடையாளமாகி வேறு ஒன்றும் அடையாளமாகப் பொருந்துவதில்லை என்றார். அடையாளம் இல்லையேனும் உவமை கூறத்தகுமோ எனின் அதுவும் இல்லை என்பதை அறுதியிட்டுக் கூறினார். தனக்கு உவமை இல்லாதான் என்று திருவள்ளுவரும், ஒப்புடையன் அல்லன்... ஓர் உவமன் இல்லி என்று திருநாவுக்கரசு நாயனாரும், ஒப்பு இன்மையான் (திருவருட்பயன்3) என்று உமாபதி சிவனாரும் அருளியவற்றை இங்கு நினைவு கூர்க.

ஒப்பற்ற பரம்பொருளை உணர்வதுதான் எப்படி? அதற்குச் சான்று ஏது? என்று கேட்பாருக்கு ஓயாத பெருந்தவத்தில் உள்ளம் திளைத்து அவனோடு ஒன்றியிருக்கும் சிந்தையுடைய அவனது மெய்யடியார்களே இதற்குச் சான்று என்று கூறினார்.

11 ஆற்றால் அலைகடற்கே பாய்ந்த நீர் அந்நீர்மை
மாற்றி அவ் வாற்றான் மறித்தாற்போல் தோற்றிப்
புலன்களெனப் போதம் புறம்பொழியும் நந்தம்
மலங்களற மாற்றுவிக்கும் வந்து.

ஆற்றின் வழியே சென்று அலைகடலில் பாய்ந்த நீர் தன் இயல்பான தன்மை கெட்டுக் கடல் நீரின் தன்மையை ஏற்கும். ஏதேனும் ஒரு காரணத்தால் அந்நீர் மீண்டும் ஆற்றின் உள்ளே மறித்துப் பாய நேரிட்டாலும் அது மீண்டும் ஆற்று நீரின் தன்மையைப் பெறாது கடல் நீரின் தன்மையையே கொண்டு இருக்கும். அதுபோலத் தன் முனைப்பற்றுச் சிவபரம் பொருளோடு ஒன்றி அவன் திருவடிகளையே சிந்தித்திருப்பார்க்கு அவர்களது அறிவு புலன்வழிச் செல்லாமலும் பசுகரணங்களாக அல்லாமலும் சிவகரணங்களாகவே விளங்கும். அன்றியும் அது நமது மலங்களையெல்லாம் அறவே மாற்றியருளும்.

இப்பாடல் அணைந்தோர் தன்மை என்ற சீவன் முத்தரது நிலையை எடுத்து விளக்குகிறது. முந்தியபாடலில் மெய்யடியார்களே இறைவனுடைய திருவருட் பெருக்கை நமக்கு உணர்த்தும் சான்றுகளாவர் எனக் கூறிய ஆசிரியர் இப்பாடலில் அதன் தொடர்ச்சியாக மேலும் சிலவற்றைக் கூறலுற்றார். சீவன் முத்தர்கள் சில நேரங்களில் புலன் வழிச் செல்லும் உணர்வோடுகூடக் காட்சியளிக்கிறார்களே என்ற வினாவிற்கு , சீவன் முத்தர்கள் புறத்தே செல்லும் புலன் உணர்வு கொண்டவர்கள் போல் தோன்றினும் அவர்களின் பசுகரணங்கள் யாவும் சிவ கரணம் ஆனதால் உலகில் தோய்வற நிற்பர் என்றார்.

ஆற்றலிருந்து கடலில் பாய்ந்த நீர் , உவா நாட்களிலும், கடல் பொங்கும் காலத்தும் மீண்டும் ஆற்றுக்குள்ளேயே புகும். அவ்வாறு நிகழும் போதும் அப்படிப் புகுந்த நீர் கடல் நீரின் தன்மையையே கொண்டிருக்குமே அல்லாமல் ஆற்று நீராக இருக்காது என்ற உவமையை எடுத்துக் காட்டுகிறார். இங்கே கடல் நீர் இறைவனது திருவருட் பெருக்கையும் ஆற்று நீர் அவனது திருவடியை அடைந்த மெய்யடியார்களையும் குறித்தன.

புலன்வழிப்படர்வது போன்ற மெய்யடியார்களின் உணர்வும் நம் போல் வாரது மலப்பிணிப்பை அறவே மாற்றுவிப்பதற்குப் பயன்படுமே யன்றி வேறன்று என்றும் உறுதிபடக் கூறினார்.

12 பாலை நெய்தல் பாடியதும் பாம் பொழியப் பாடியதும்
காலனை அன்று ஏவிக்கராம் கொண்ட பாலன்
மரணந் தவிர்த்ததுவும் மற்றவர்க்கு நந்தம்
கரணம்போல் அல்லாமை காண்.

சிவபெருமான் திருவருளால் அவனுடைய அடியார்களாகிய மூவர் முதலிகளும் பாலை நிலத்தை நெய்தல் நிலமாகும்படி திருப்பதிகம் பாடியதும், பாம்பு கடித்து இறந்த சிறுவனை மீளவும் உயிர்ப்பித்ததும், பல் லாண்டுகளுக்கு முன்பு முதலையால் விழுங்கப்பெற்ற பாலனைத் திருப்பதிகம் பாடி உயரோடு மீட்டுக் கொடுத்தும் ஆகிய இத்தகைய பல அற்புதச் செயல்களைச் செய்தனர். இது எவ்வாறு நிகழ்ந்தது எனில் அந்த அருளாளர்களின் கரணங்கள் யாவும் நம் போல்வார் கரணங்களைப் போலப் பசு கரணமாய் நில்லாமல் சிவகரணங்களாய்த் திகழ்ந்தமையினாலேதான் இவ்வற்புதச் செயல்கள் நிகழ்ந்தன என்பதை அறிவாயாக.

திருஞான சம்பந்த நாயனார் மூவாண்டில் ஞானப்பால் அருந்தித் திருப்பெருகு சிவஞானம் கைவரப்பெற்றார் . அவர்தம் தாயார் தோன்றிய பதியாகிய திருநனி பள்ளிக்குச் செல்லும்போது அப்பதி பாலை நிலமாக இருப்பதைக் கண்டார். காரைகள் கூகை முல்லை என்று தொடங்கும் திருப்பதிகத்தை அவர் அருளிச் செய்யப் பாலை நிலம் நெய்தல் நிலமாக மாறியது.

திருநாவுக்கரசு நாயனார் திங்களூரில் அப்பூதியடிகளின் மூத்த திருமகன் பாம்பு தீண்டி இறந்த போது ஒன்றுகொலாம் என்று தொடங்கும் திருப்பதிகம் பாடி அவன் மீண்டும் உயிருடன் எழுமாறு இறைவன் திருவருளால் வியத்தகு செயலைச் செய்தார்.

சுந்தரமூர்த்தி நாயனார் திருப்புக்கொளியூர் அவிநாசியிலே பல்லாண்டுகளுக்கு முன் முதலையால் விழுங்கப் பெற்ற சிறுவன் ஒருவனை எற்றான் மறக்கேன் என்று தொடங்கும் பதிகத்தைப் பாடி அப்பதிகத்தின் நான்காவது பாடலில் கரைக்கால் முதலையைப் பிள்ளை தரச் சொல்லு காலனையே என்று வேண்டவே ,மாண்ட சிறுவன் இறைவன் திருவருளால் மீண்டும் எழுந்த அற்புத நிகழ்ச்சி நிகழ்ந்தது.

இம்மூன்றும் அற்புதங்களும் திகழ்ந்தமைக்குக் காரணம் நாயன்மார் மூவரின் கரணங்கள் யாவும் சிவகரணங்களாகத் திகழ்ந்தமையே என்று விளக்குகிறார் ஆசிரியர். அருளாளர்கள் மூவரும் தற்போதம் நீங்கித் தம் முனைப்பற்று இறைவன் திருவருள் வழியிலே ஒழுகியவர் ஆதலால் வியத்தகு செயல்களை ஆற்றினார்கள்,

சங்கரர் திக்கு விசயம் பற்றிக் கூறும் நூலில் ஆதிசங்கரர் இறந்து போன ஒரு சிறுவனைத் தாம் மீட்டுத் தருவதாக மும்முறைமந்திரம் செபித்து நீர் தெளித்தும் அவன் உயிர் பெற்று ஏழவில்லை என்பதும், வானிலிருந்து எழுந்த அசரீரி வாக்கு அவரை அம்முயற்சியில் ஈடுபடலாகாது என்று தடுத்தமையும் இங்கு நினைவு கூரற்பாலன. நான்செய்கிறேன் என்னும் தன் முனைப்புப் பசுகரணமாய் நிற்பதையும் இறைவன் திருவருள் வழி நடந்தேறட்டும் என்ற நினைப்பு பசு கரணங் கெட்டுச் சில கரணமாய் நிற்றலையும் இப்பாடலில் உணர்த்தினார்.

13 தூங்கினரைத் தூய சயனத்தே விட்டதற்பின்
தாங்களே சட்ட உறங்குவர்கள் ஆங்கது போல்
ஐயன் அருட்கடைக்கண் ஆண்டதன் பின் அப்பொருளாய்ப்
பைய விளையுமெனப் பார்.

உறக்கம் வந்தவர்களைத் தூய்மையான படுக்கையிலே விட்டதன் பின் அவர்கள் தூங்குகிறோம் என்ற உணர்வின்றி எவ்வித முயற்சியுமின்றித் தாமாகவே ஆழ்துயில் கொள்ளுவார்கள். அதுபோலவே சரியை, கிரியை, யோகம் என்ற மூவகைத் தொண்டாற்றிப் பக்குவப் பட்ட உயிர்கள் ஞான ஆசிரியரது திருக்கடைக்கண் நோக்கம் வாய்க்கப் பெற்ற அளவிலே இறைவனுக்கு மீளா அடிமைத்திறம் பூண்டு, அவன் திருவருள் வழி எந்த முயற்சியும் இன்றி நிற்பார்கள். அதன் பின்னர் அவர்களிடத்துச் சிவபெருமானின் திருவருள் ஞான விளக்கமும் மெல்ல மெல்ல விளையும். இதனை முன் பாடலில் கூறிய அருளாளர்களின் வாழ்வில் பார்த்துத் தெளிந்து கொள்க.

தூங்குதல் என்பது இங்கே உயிர் தன் செயலற்றுத் தான் அற்று, உணர்வு புறத்தே செல்லாது சிவபெருமானின் திருவருளிலே ஒடுங்கி இருப்பதை உணர்த்துகிறது. தூங்காமல் தூங்கிச் சுகம் பெறுவது எக்காலம் என்ற தாயுமானவர் வாக்கும் இந்த நிலையையே உணர்த்திற்று.

திருவருட் பயனில் ஆசிரியர் உமாபதி சிவம் அணைந்தோர் தன்மை கூறுமிடத்து, ஓங்கு உணர்வின் உள் அடங்கி உள்ளத்துள் இன்பு னையே ஒடுங்கத் தூங்குவர் மற்று ஏது உண்டு சொல் என்று இக்கருத்தினையே விளக்குகின்றார்.

சட்ட உறங்குவார்கள் என்பது செம்மையாகத் தூங்குவார்கள் என்ற பொருளை உணர்த்திற்று. பிறர்தலையீடும், தமது முயற்சியுமற்றுத் தாமே துயில் கொள்ளுவர் என்பதாம்.

அவ்வாறே தலைவனாகிய ஞான ஆசிரியன் திருக்கடைக்கண் சாத்தி ஆண்டு கொண்டதன் பின் தன் முனைப்பற்றுத் திருவருளிலே உறைத்து நின்று ஒழுகுவார்க்கு அப்பொருளாய் என்று குறிக்கப்பட்ட சிவபரம் பொருளின் திருவடி ஞானம் மெல்ல விளையும். இதற்கு எடுத்துக் காட்டு முன் கூறப்பட்ட பாடலில் குறிப்பிடப்பட்ட அடியார்களின் வரலாறே.

14 உள்ள முதலனைத்தும் ஒன்றாய் உருகவரின்
உள்ளம் உருகவந்து உன்னுடனாம் தெள்ளி
உணருபவர் தாங்கள் உளராக என்றும்
புணரவர நில்லாப் பொருள்.

தத்துவங்கள் யாவும் உயிரை விட்டு நீங்கிய நிலையிலே திருவருள் சத்தி உயிர் மீது பதியும் அந்த நிலையில் சிவபரம் பொருள் உயிரின் உள்ளம் உருக அதனுடன் வந்து பொருந்தும் அதுவல்லாமல் பரம் பொருளை இத்தன்மையது என்று நான்தெளிந்து உணர்வேன் என்று முயலுகின்ற உயிருக்குச் சிவபரம் பொருள் எட்டாமல் நிற்கும்.

முதல் என்ற சொல் இங்குத் தத்துவங்களைக் குறித்தது. இத்தத்து வங்கள் யாவும் மாயையிலிருந்து விரிந்து காரியப்பட்டு உயிருக்குத் துணை செய்வன. இவை காரண நிலையிலிருந்து வெளிப்பட்டுத் தோன்றி, ஒடுக்க நிலையில் மறைந்து போகும் இயல்புடையன. ஆயினும் அவை இல்லாமல் போகாமல் மாயையின் உள்ளே காரண வடிவாய் நிற்றலின் உள்ள முதல் என்று கூறினார். மாயையை உள்பொருள் என்றே சைவசித்தாந்தம் கொள்ளுகிறது.

இத்தத்துவங்களில் இருந்து முற்றிலும் நீங்குவது அனைத்தும் ஒன்றாய் உருகுதல் என்று குறிப்பிடப்பட்டது. அவ்வாறு நீங்கிய நிலையில் ஆன்மா இறைவனின் பெருங்கருணையை நினைத்து நெகிழ்ந்து உருகும். அந்த நெகிழ்ச்சி உயிருக்குத்திருவருள் வந்து பொருந்தியதனால் தோன்றியதாகும். அந்நிலையில் இறைவன் ஆன்மாவும் தானும் வேறில்லை என்னும் வண்ணம் உடனாய் நிற்பான். இவ்வாறு இல்லாமல் இறைவனை நானே தெளிந்து அறிவேன் என்று முற்படுகிற ஆன்மா தன் முனைப்போடு செயல்படுவதனால் மெய் பொருளாகிய இறைவன் அதற்கு அகப்படாமல் விலகியே நிற்பான்.

யான் எனது என்று கருதும் நிலை அற்றுப் போனாலன்றி இறைவனை உணர்தல் உயிரால் ஆகாது என்பதை இப்பாடலில் வலியுறுத்தினார்.

15 நல்லசிவ தன்மத்தால் நல்லசிவ யோகத்தால்
நல்லசிவ ஞானத்தால் நான் அழிய வல்லதனால்
ஆரேனும் அன்புசெயின் அங்கே தலைப்படும் காண்
ஆரேனும் காணா அரன்.

முறையே நன்மையைத் தரும் சிவதருமத்தினாலும், சிவ யோகத்தினாலும் சிவ ஞானத்தினாலும் உயிர் படிப்படியே முன்னேறிப் பக்குவப்பட்ட காலத்து நான் என்னும் உணர்வு அழியும். அத்தகைய வன்மை கிட்டுவதனால் யார் ஒருவர் சிவபெருமானிடத்து அன்பு செய்வாரோ அவருக்கு யாராலும் காண்பதற்கரிய சிவபெருமான் எளிவந்து வெளிபட்டுத் தோன்றுவான்.

தவம் மேற்கொண்டு ஒழுகுவார்க்கு இறைவனின் திருவருள் கிடைக்கும் என்பது எல்லாச் சமயத்தாராலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட கருத்து. ஆயினும் தவத்தின் இலக்கணம் ஒவ்வொரு சமய நெறியிலும் வேறுபடும். பட்டினிகிடத்தல் , உடம்பை ஒறுத்தல் , வெயில் காலத்தில் சுடுபாறையில் கிடத்தல் , கடும் குளிரில் தண்ணீரினுள் நின்று நோற்றல் என்று தவமுயற்சி சமயங்களால் வேறு வேறாகக் கொள்ளப்பட்டன.

சரியை என்பது மெய்த் திருத்தொண்டு. திருக்கோயில் அலகிடுதல், பூத்தொடுத்தல் முதலிய தொண்டுகளாகும். கிரியை என்பது சிவபெருமானுடைய அருஉருவத் திருமேனியைத் திருமஞ்சனம் ஆட்டுதல் , திருப்பள்ளித் தாமம் சாத்தி உள்ளம் உருகி வழிபடுதல். யோகம் என்பது உயிர்ப்பை அடக்கி உள்ளக்கிழியில் உரு எழுதிச் சிவபெருமானைச் சிந்தையில் கொண்டு வழிபடுவது. ஞானம் என்பது கேட்கும் சிந்தித்தும் தெளிந்தும் நிட்டை கூடியும் சிவபரம் பொருளை வழிபடுவது.

இந்தப் பாடலில் சரியை நிலையும் கிரியை நிலையும் நல்ல சிவதன்மம் என்று ஒன்றாகக் குறிப்பிடப்பட்டன. அதனை அடுத்த யோகம் என்ற நெறி நல்ல சிவ யோகத்தால் எனப்பட்டது . அட்டாங்க யோகம் சிவ பெருமானை நோக்கியே இயற்றப்படுதல் வேண்டும் என்பதைத் திருமூல தேவநாயனார் அருளிச் செய்த திருமந்திரத்தில் தெளிவாக எடுத்துரைத்தார். இந்த மூன்று படிநிலைகளையும் முறையே கடந்து வந்த உயிர்களுக்குச் சிவஞானம் தைவாப்பெறும் திருவடி ஞானமே சிவஞானம் என்பதை உணர்தல் வேண்டும்.

யார் ஒருவர் இந்தப் படிமுறையை மேற்கொண்டு ஒழுகினாலும் அவர்களுக்குச் சிவபெருமானிடத்து அன்பு தோன்றி மேன்மேல் வளர்ந்து வரும். அத்தகையோருக்குச் சிவபெருமான் தன் பெருங்கருணையால் எழுந்தருளி வந்து அவரோடு ஒன்றாய் நிற்பான் என்பதனை இப்பாடலில் ஆசிரியர் உணர்த்துகிறார்.

யாவர்க்கும் காண்பரிய ஈசன் அன்பு செய்வாரிடத்து எளிதில் வெளிப்பட்டுத் தோன்றுவான் என்பதனை அங்கே தலைப்படுங்காண் யாரேனும் காணா அரன் என்ற சொற்களால் விளக்கினார்.

யார் ஒருவர் உள்குவார் உள்ளத்துள்ளே அவ்வுருவாய் நிற்கின்ற அருளும் தோன்றும் என்று திருப்பூவணத் திருத்தாண்டகத்திலும் , எவரேனும் தாமாக கவராதே தொழும் அடியார் நெஞ்சினுள்ளே கன்றாப்பூர் நடுதறியைக் காணலாமே, என்று திருக்கன்றாப்பூர்த் திருத்தாண்டகத்திலும் அப்பர் அடிகள் அருளிச் செய்த திருவாக்குகள் இங்கு நினையத் தக்கன.

16 மெல்வினையே என்ன வியனுலகில் ஆற்றரிய
வல்வினையே என்ன வரும் இரண்டும் சொல்லில்
சிவதன்மம் ஆம் அவற்றிற் சென்றதிலே செல்வாய்
பவகன்மம் நீங்கும்படி.

முந்திய பாடலில் கூறப்பட்ட சிவதருமம் மெல்வினை என்றும், பரந்த உலகில் செய்வதற்கரிய வல்வினை என்றும் இரண்டு வகைப்படும். இவ்விரண்டினுள் உன்னால் இயற்றக்கூடிய சிவதருமத்தைக் கடைப்பிடித்து நின்று உறைத்த அன்போடு இருந்தால் உனது பிறப்புக்குக் காரணமாகிய வினைப்பயன்கள் யாவும் சிவபெருமான் திருவருளாலே உன்னை விட்டு நீங்கும் . எனவே ஏதாவது ஒரு நெறியிலே நிலைத்து நின்று தொண்டு செய்வாயாக.

சிவதருமம் என்று கூறப்பட்டதனை ஆசிரியர் மெல்வினை என்றும் வல்வினை என்றும் இரண்டு பிரிவுகளாக அமைத்துக் காட்டுகிறார். ஆயினும் இரண்டு நெறிகளும் அன்பு நெறிகளே என்பது இதற்கு முந்திய பாடலில் யாரேனும் அன்பு செய்யின் அங்கே தலைப்படுங்காண் யாரேனும் காணா அரன் என்று கூறுவதனாலே விளக்கப்பட்டது. மெல்வினை என்பது யாது? வல்வினை என்பது யாது? என்பவற்றைப் பற்றிய விளக்கம் இதனைத் தொடர்ந்து வரும் பாடல்களில் ஆசிரியரால் விளக்கப்படுகின்றன.

இரண்டில் ஒன்றைப் பற்றி அதிலே நிலைத்து நிற்கின்ற உயிர்களுக்குப் பிறப்புக் காரணமாகிய வினைத் தொடர்பு நீங்கும் என்பது இப்பாடலில் கூறப்பட்டது.

17 ஆதியை அர்ச்சித்தற்கு அங்கமும் அங்கங்கே
தீதில் திறம்பலவும் செய்வனவும் வேதியனே
நல்வினையாம் என்றே நமக்கும் எளி தானவற்றை
மெல்வினையே என்றது நாம் வேறு.

வேதங்களில் வல்லமாணவனே, இறைவனை அர்ச்சித்து வழிபடுவதற்கு உரியன என்று ஆகமங்கள் முதலியவற்றுள் விதிக்கப்பட்டுள்ள உறுப்புக்களும் அதனை இயற்றும் வகையால் தீமையை அகற்றுவதற்கு உரிய திறங்களும் நல்வினையே ஆதலினால் அவை நம் போன்றார்க்கும் எளிதானவையே. அத்தகைய வழிபாட்டு முறைமைகளையே இங்கு நாம் மெல்வினை என்று வகைப்படுத்திக் கூறியனவாம்.

இறைவழிபாட்டில் கைக்கொள்ளுவதற்கு உரியன என்று ஆகமங்களில் விதிக்கப்பட்டுள்ளவை அங்கங்கள் எனப்பட்டன. வழிபாட்டிற்கான மலரும் நீரும் திரு அமுதும் போன்றவை . இவை தவிரப் பூசையின் போது இயற்றப்படும் பஞ்சசுத்தி முதலியனவும் வழிபாட்டின் அங்கங்களே ஆம். எனவே இவை யாவும் சேர்ந்து ஆதியை அர்ச்சித்தற்கு அங்கமும், தீதில் திறம்பலவும் செய்வனவும் எனப்பட்டன.

யாவர்க்குமாம் இறைவற்கு ஒரு பச்சிலை என்பது போல இவ்வழி முறை எளியது. ஆயினும் தீமையை விலக்குவதும் நன்மையை விளைவிப்பதுவும் இதன் பயன்கள். ஆதலால் இவ்வாறு செய்யும் வழிபாட்டை மெல்வினை என்ற வகையுள் அடக்கிக் கூறினார்.

வல்வினை பற்றிய ஆசிரியர் கருத்து இதன் பின்னர் வரும் பாடல்களில் விளக்கப்பட்டுள்ளன.

18 வரங்கள் தரும் செய்ய வயிரவர்க்குத் தங்கள்
கரங்களினால் அன்றுகறி யாக்க இரங்காதே
கொல்வினையே செய்யும் கொடுவினையே ஆனவற்றை
வல்வினையே என்றது நாம் மற்று.

வரங்களை அருள வல்லவராய் சிவந்த திருமேனியோடு காட்சி அளித்த வயிரவ வேடம் தாங்கிய சிவபெருமானுக்காகக் கறிய முது ஆக்கும் பொருட்டுத் தங்களுடைய கைகளினாலே தாம் பெற்ற மகனை அரிய முன் வந்த சிறுத் தொண்ட நாயனாரைப் போன்று இறைவன் பொருட்டுக் கொடுந் தொழிலும் இயற்ற முற்படுகின்றவர்களையே நாம் வல்வினை செய்ய வல்ல அடியார்கள் என்று இதற்கு முன் வந்த பாடலில் குறிப்பிட்டோம்.

சிறுத்தொண்ட நாயனார் சிவனடியார் ஒருவருக்கு நாள்தோறும் தவறாமல் திருஅமுது ஊட்டி அதன் பின்னரே தாம் உணவு உண்பதை நோன்பாகக் கடைப்பிடித்து வந்தார். நாயனாருடைய மெய்த்தன்மை நிறைந்த அன்பினை நேரில் நுகர்ந்து அருளுவதற்காகச் சிவ பெருமான் வயிரவ அடியார் திருவேடம் தாங்கி நாயனார் வாழ்ந்த திருச்செங்காட்டங்குடிக்கு எழுந்தருளினார். அன்றைக்கு அமுதூட்ட சிவனடியார் யாரையும் காணாது சிறுத்தொண்ட நாயனார் மனம் நொந்து இருந்தார். வயிரவ வேடம் தாங்கிய சிவபெருமான் அவரிடத்து ஆறு மாதத்திற்கு ஒரு முறை உணவு உண்ணும் பழக்கம் உடையேன் யான். அப்போது நாம் உண்பது நரப்பசு. ஒரு குடிக்கு நல்ல ஒரு மகனைத் தந்தை அரியத் தாய் பிடிக்க இருவரும் மனமுவந்து சமைத்த கறியினையே யாம் உண்பது என்று உரைத்தார்.

அதற்கு உடன்பட்டுச் சிறுதொண்ட நாயனாரும் அவர் மனைவி யாராகிய திருவெண்காடு நங்கையும் தம்முடைய ஒரே மகனான சீராளதேவனைத் தொண்டர்க்கு அமுதூட்டும் நல்வாய்ப்புக் கிடைத்ததே என்னும் ஒரே கருத்துடன் சிந்தனையில் தடுமாற்றம் இன்றி மகிழ்ச்சியுடன் அரிந்து கறியமுது சமைத்து வயிரவக் கோலம் தாங்கி வந்த சிவபெருமானை அமுதுண்ண அழைத்தனர் வயிரவரோ நம்மோடு உடன் உண்பதற்கு உமக்கு ஒரு மைந்தன் இருந்தால் அவனையும் அழையும் எனப்பணித்தார். பெற்ற மகனையே அரிந்து கறி சமைத்த தந்தையார் இப்போது அவன் இங்கு உதவான் எனக் கூற அடியார் அவன் வந்தாலன்றி உண்ணோம் எனவே கட்டளையை மறுப்பதற்கு அஞ்சி, நாயனார் சீராளனைப் பேர் சொல்லி அழைக்க, அவனும் பரமன் அருளால் பள்ளியினின்று ஓடி வருவான் போல உயிர்பெற்று வந்தனன்.

இந்தச் செயற்கரும் செயலை இப்பாடலில் வல்வினை என்று ஆசிரியர் குறிப்பிடுகிறார். உலக வழக்கத்திற்கு மாறாக இரக்கமின்றிச் செய்யப்பெற்ற வன்கொலை போலவும் ஆகிய இந்த அருஞ்செயல் மனதில் செற்றம் இல்லாமல் அடியாருக்கு உணவு அளிக்க வேண்டும் என்ற அன்பின் உறைப்பாலே செய்யப்பட்டது. ஆதலின் இது பாதகமாகாது பத்திமை ஆயிற்று.

வயிரவர் என்னும் அகச் சமய நெறி நிற்கின்ற அடியவர்கள் உடம்பில் சட்டை அணிந்து கையில் சூலம் ஏந்திக் கடுமையான நோன்புகள் மேற்கொண்டு வாழ்ந்த கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்.

19 பாதகம் என்றும பழி என்றும் பாராதே
தாதையை வேதியனைத் தாளிரண்டும் சேதிப்பக்
கண்டுஈசர் தாமாம் பரிசளித்தார் கண்டாயே
தண்டீசர் தஞ்செயலால் தான்.

தன் தந்தையும் தனக்கு மறைபயிற்றுவித்த ஆசிரியனுமாகிய எச்சதத்தனைச் சிவபூசைக்கு இடையூறு விளைவித்தான் என்ற காரணத்தால் பாதகத்தையும் பழியையும் பாராமல் சேய்ஞலூர்ப் பிள்ளையார் அவனது இரண்டு கால்களையும் வெட்டி எறிந்தார். இதனைக் கண்ட இறைவன் அவருக்குச் சண்டீசப்பதம் தந்து ஆட்கொண்டான். இந்நிகழ்ச்சியை நீ அறிந்துள்ளாய் அன்றே.

சேய்ஞலூர்ப் பிள்ளையாராகிய விசாரசருமர் தம் அன்பின் மேலீட்டால் ஊர்ப்பசுக்களை மேய்த்து வந்தார். அப்பசுக்கள் மடிநிறைந்து பால் சுரத்தன. விசாரசருமர் மணலால் லிங்கத் திருமேனியை அமைத்து வழிபட அப்பசுக்கள் தாமாகவே பால் சுரந்து திருமஞ்சனம் ஆட்டின. ஊரார் சொல்லை நம்பிய எச்சதத்தன் தன் மகனைப் பாலைக் கறந்து மண்ணில் சொரிந்ததாகக் கருதி மணலால் ஆன லிங்கத்தை எற்ற முற்பட்டான். வழிபாட்டில் அமைந்திருந்த விசாரசருமர் கண்விழித்துப் பார்த்து சிவ அபராதம் செய்தவரின் காலை அருகில் கிடந்த கழி ஒன்றை எடுத்து வீசினார். அக்கழியே மழுவாகி எச்சதத்தனின் கால்கள் இரண்டையும் துண்டித்தன. சிவபெருமான் விசாரசருமர் முன்பு திருக்காட்சி நல்கி அவருக்குச் சண்டீசப்பதமும் அருளினார்.

தந்தையும்,தனக்கு வேதம் ஒதுவித்த ஆசிரியனும் ஆகிய உண்மை மறந்து சிவ அபராதம் ஒன்றனையே மனதில் கொண்டு அது செய்தவனைத் தாள் அற எறிந்த செயல் உலகர் முன் பாதகம் என்று கருதப்படும். பாதகத்தால் தீராப் பழி வந்து சேரும். இவற்றை நினையாது சேய்ஞலூர்ப் பிள்ளையார் செய்த வன்செயலை இறைவன் கண்டு உவந்து அருள் புரிந்தது வல்வினையின் பாற்பட்டது என்று ஆசிரியர் கூறுகிறார்.

தீதில்லை மாணி சிவகருமஞ் சிதைத்தானைச்
சாதியும் வேதியன் தாதைதனைத் தாளிரண்டும்
சேதிப்ப ஈசன் திருவருளால் தேவர் தொழப்
பாதகமே சோறு பற்றியவா தோ ணோக்கம்
என்ற வரும் திருவாசகப் பாடல் இங்கு நினையத்தக்கது.

20.செய்யில் உகுந்த திருப்படி மாற்றதனை
ஐயஇது அமுது செய்க என்று பைய இருந்து
ஊட்டி அறுத்தவர்க்கே ஊட்டி அறுததவரை
நாட்டியுரை செய்வது என்னோ நாம்.

அரிவாட்டாய நாயனார் இறைவனுக்குப் படைப்பதற்காகச் செந்நெல் அரிசியும் செங்கீரையும் மாவடுவும் தமது தலைமீது சுமந்து சென்றார். பல நாள் பட்டினி இருந்த களைப்பினால் கால் இடறி நன்செய் வயலிலே வீழ்ந்தார். தலையில் சுமந்து சென்ற திரு அமுது படிக்கான பொருள்களும் வெடித்துக் கிடந்த வயலின் கமர்களிலே சிந்திப் போயின. இறைவனுக்கான அமுது படியை நிலத்தில் உகுத்தற்காக வருந்தித் தம் கையிலிருந்த அரிவாளால் தம் கழுத்தை அரியலுற்றார் அரிவாட்டாய நாயனார் அந்நிலையில், சிவபெருமானின் திருக்கரம் வயல் வெடிப்பினின்றும் வெளிப் பட்டு அரிவாளைத் தாங்கிய நாயனாரின் கையப் பிடித்துத் தடுத்தது. அதனோடு நாயனார் வேண்டிக் கொண்ட வண்ணமே சிவபெருமான் திருஅமுது கொண்டு அருளினார் எனபதற்கு அடையாளமாக மாவடுவைக் கடித்ததனால் உண்டாகிய விடேல் விடேல் என்னும் ஓசையும் நாயனார் காதில் ஒலித்தது. இறைவன் அம்மையப்பனாகக் காட்சி தந்து நாயனாரையும் அவரது மனைவியாரையும் ஆட்கொண்டு அருள் பாலித்தான். இத்தகைய தன்மை உடைய நாயனாரின் பெருமையை நாம் எவ்வாறு எடுத்துரைப்பது.

திருப்படி மாற்று என்பது திரு அமுதுபடியைக் குறிக்கும்.ஊட்டி என்ற சொல் முறையே கழுத்தையும் பெருமானுக்கு அமுதுபடி ஊட்டியதையும் குறிக்கும்.

இதற்கு முன் வந்த மூன்று பாடல்களிலும் வல்வினை செய்த அடியார்களின் பேரின்பத் திறனை ஆசிரியர் எடுத்துரைத்தார் அதற்கு முந்திய பாடலில் மெல்வினை என்பது யாது என்பதை விளக்கினார். சிறுத் தொண்ட நாயனார். சண்டேசுவர நாயனார் போன்ற அடியார்களின் தொண்டு உலகத்தவர் பழிப்புக்கு இடந்தருமேனும் உறைத்த அன்பின் அடியார்கள் வல்வினை செய்யத் தயங்கார் என்பதனை எடுத்துக் காட்டின.

21 செய்யும் செயலே செயலாகச் சென்று தமைப்
பையக் கொடுத்தார் பரங்கெட்டார் ஐயா
உழவும் தனிசும் ஒரு முகமே யானால்
இழவுண்டே சொல்லாய் இது.

தன்முனைப்பற்ற அடியவர்கள் தாம் செய்யும் செயல் யாவும் இறைவன் செயலே ஆகத் தம்மை இறைவனின் உடைமை ஆக்கித் தமது சுமை கெடுமாறு நிற்பர். உழவுத் தொழிலும் அதனை மேற்கொள்ளுவதற்காகப் பெற்ற கடனும் ஒருவரிடத்திலே அமையுமானால் அதனால் இழப்பு வருமோ? வருவதில்லை. அவ்வாறே தம்மை இழந்த அடியார்கள் வினைச்சுமை தீர்ந்து வீடு பேற்றினை அடைவார்கள்.

செய்யும் செயல் என்பது உயிர்கள் தன் முனைப்புடன் யான் என்றும் எனது என்றும் கருதிச் செய்யும் வினைகளை. அடுத்து வரும் செயலாக என்பதற்கு இறைவனின் செயலாகுமாறு என்று சொல் வருவித்துப் பொருள் கொள்ளுக. இந்நிலை விரைவில் கை வருவதில்லை படிப்படியே வருவது என்பதனைக் குறிக்கப் பையக் கொடுத்தார் என்று கூறினார். பரம் கெட்டார் என்பது சுமையினின்றும் நீங்கினார் என்ற பொருளைத் தரும்,

உழவுத் தொழிலை மேற்கொண்ட ஒருவன் கடன் பெற்று விதையும் உரமும் வாங்கிப் பயிரை விளைவிக்கும் முயற்சியிலே ஈடுபடுகிறான். அவனே நிலத்திற்கு உடைமையாளன் ஆயின் விளைவின் பயனை அவனே உறுதி யாகப் பெறுவான். ஆதலால் அவனுக்கு இழப்பு நேராது. தனிசு என்ற சொல் கடன் என்ற பொருளைத் தரும்.

22 ஆதார யோகம் நிராதார யோகம் என
மீதானத்து எய்தும் விதியிரண்டே ஆதாரத்து
ஆக்கும் பொருளாலே ஆக்கும் பொருளாம் ஒன்று
ஆக்காப் பொருளேயொன் றாம்.

யோகப் பயிற்சி என்பது ஆதாரயோகம் என்றும் நிராதாரயோகம் என்றும் இரு வகையாகச் சொல்லப்படும். இருவகை நிலையிலும் நின்றவர்கள் மிக மேலான இறைவன் திருவடியிலே சென்று கூறுவது உறுதி. இவற்றுள் ஆதார யோகம் என்பது ஞான ஆசிரியனால் கற்பிக்கப்பட்ட ஆறு ஆதாரங்களிலும் இறைவனது அந்தந்த இடத்துக்குரிய திருமேனிகளை உள்ளக்கிழியில் உரு எழுதி வழிபட்டுப் பயன் பெறுவதாகும். நிராதார யோகம் என்பது இவை யாவற்றிலும் உயர்ந்ததாய் மனத்தின் அசைவும் அற்றதாய்ப் பற்றுக் கோடும் இல்லாததாய் இறைவனது திருவடியைப் பொருந்துவதாய் அமைவது.

இரண்டு வகையாகப் பயின்றாலும் எய்தும் பொருள் இறைவன் திருவடி ஆகிய ஒன்றே. முதல் நெறியில் உடம்பின் ஆதாரங்களைப் பற்றி அதன் மேலும் சென்று ஆக்கும் பொருள் என்பதும் . இரண்டாம் நெறியில் படிநிலைகள் எதுமில்லாமல் கைகூடுகிற திருவருள் ஆக்கப் பொருள் என்றும் உணர்த்தினார்.

ஆறு ஆதாரங்கள் என்பன மூலாதாரம். சுவாதிட்டானம், மணி பூரகம், அநாகதம், விசுத்தி, ஆஞ்ஞை ஆகியன. இவை ஒவ்வொன்றுக்கும் அதி தெய்வங்கள் முறையே விநாயகர், அயன் , திருமால், உருத்திரன், மகேசன், சதாசிவன் ஆவர். இந்த ஆறு ஆதாரங்களுக்கும் வடிவங்களாக மூலாதாரத்துக்கு நான்கு இதழ்த் தாமரையும் சுவாதிட்டானத்துக்கு ஆறு இதழ்த் தாமரையும், மணிபூரகத்துக்குப் பத்து இதழ்த் தாமரையும், அநாகதத்திற்குப் பன்னிரண்டு இதழ்த் தாமரையும் விசுத்திக்குப் பதினாறு இதழ்த் தாமரையும், ஆஞ்ஞைக்கு இரண்டு இதழ்த் தாமரையும் கூறப்படும்.

ஆஞ்ஞை என்பது புருவ நடுவில் நிலைபெறுவதாகக் கொள்ளுவர். மீதானம் என்ற நிலை நிராதாரம் எனப்படும். இது உச்சிக்கு மேல் பன்னிரண்டு அங்குல உயரத்தில் ஆயிரம் இதழ்த் தாமரை வடிவாக அமைந்தது என்பர். இது பிரமரந்திரம் என்றும் கூறப்படும். இவ்விடத்தில் சிவசத்தியுடன் பிரியாது நின்ற சிவபெருமானை வழிபடுதல் வேண்டும். ஆதார யோகம் பயிற்சி முறை என்றும் நிராதார யோகம் பயிற்சியின் பயன் எனவும் கொள்ளப்படும்.

23 ஆக்கி ஒரு பொருளை ஆதாரத்து அப்பொருளை
நோக்கி அணுவில் அணுநெகிழப் பார்க்கில்
இவனாகை தானொழிந்திட்டு ஏகமாம் ஏகத்து
அவனாகை ஆதார மாம்.

முன் பாடலில் கூறப்பட்ட ஆறு ஆதாரங்களிலும் ஞானாசிரியன் கற்பித்த நெறியிலே இறைவனை வழிபட்டு அதனதனுக்குரிய திருவடிவத் தை உளத்துள் பதித்து தியானம் செய்து அதிலேயே நெடுநாள் நிலைத்திருந்தால் தன் முனைப்புக் கெட்டுச் சிவபரம் பொருள் ஒன்றே முதிர்ந்து உயிரில் ஒங்கித் தோன்றும். வழிபடுவானும் வழிபடப் பெறும் பொருளும் வழிபடுகிறேன் என்ற உணர்வும் நெகிழ்ந்து போக ஒன்றேயாகிய சிவபரம் பொருள் இவனோடு பிரிப்பின்றி நிற்கும் நிலை ஆதார யோகமாகும்.

ஆதாரத்தினைப் பற்றி ஒரு பொருளை ஆக்கி அதனால் கைவந்த அப்பொருளை நோக்கி அணுவாகிய ஆன்மா தற்போதம் கெடப்பார்க்கின் இவன் என்ற பொருள் ஒழிந்திட்டு ஒப்பற்ற பரம்பொருள் ஆகிய அவனே ஏகமாய்த் தோன்றுவான். அதுவே ஆதார யோகம் ஆகும். தன் முனைப்பற்ற நிலையில் சிவம் விளங்கித் தோன்றும் இந்நிலையே இடைவிடாத ஆதார யோகப் பயிற்சியின் சிறந்த பயனாகும்.

24 கொண்டது ஒரு பொருளை கோடிபடக் கூறுசெயிற்
கொண்டவனும் அப்பரிசே கூறுபடும் கொண்ட
இரு பொருளும் அன்றியே இன்னது இது என்னாது
ஒரு பொருளேயாய் இருக்கும் உற்று.

தியானிப்பதற்காக மனதுட் கொண்ட பரம் பொருளையும் அதன் இயல்புகளையும் நுணுகி நுணுகி ஆராய்ந்து அதன் எண்ணிறந்த இயல்புகளைப் பல்கோடி முறை சிந்தித்து வழிபட்டால் அந்த வழிபாட்டைச் செய்பவன் தானும் அவ்வாறு நுண்மையுடையவன் ஆவான். அதனோடு தியானிப்பவன் தியானிக்கப்படும் பொருள் என்ற வேறுபாடுகள் மறைந்து இன்னது இது என்று புரிந்து கொள்ளவும் விளக்கிச் சொல்லவும் இயலாத வாக்குமனம் கடந்த இறைவன் வழிபடுவோனாகிய இவனுடன் கூடி ஒரு பொருளாகவே விளங்குவான்.

முந்திய பாடலில் ஆதார யோகத்தைப் பயில்கின்ற முறையை அணுவாகிய ஆன்மா நெகிழ்வுறுமாறு பார்த்தல் என்பதனை விளக்கிய ஆசிரியர் இந்தப் பாடலில் வழிபடப் பெறுகின்ற பரம் பொருளின் இயல்புகளை பல்கோடி விதமாக நீள நினைத்து உருகும் நுட்பத்தை அறிவுறுத்துகிறார். கொண்ட பொருள் பரம் பொருளாகவும் கொண்டவன் வழிபாடு இயற்றுபவனாகவும் பொருள் காணப்படும். இரு பொருளாக இருக்கின்ற நிலை மாறிப் பரம் பொருளோடு ஒன்றி ஒரு பொருளேயாகும் இயல்பு இப் பாடலில் எடுத்துரைக்கப்பட்டது.

25 அஞ்செழுத்துமே அம்மை அப்பர்தமைக் காட்டுதலால்
அஞ்செழுத்தை ஆறாகப் பெற்றறிந்தே அஞ்செழுத்தை
ஓதப்புக்கு உள்ள மதியுங்கெடில் உமைகோன்
கேதமற வந்தளிக்கும் கேள்.

திருவைந்தெழுத்தே ஓதுவார் தமை அம்மையப்பராக விளங்குகின்ற இறைவனின் திருவடி இன்பத்தை நோக்கி இட்டுச் செல்லும் வல்லமையுடையது. எனவே ஞானாசிரியனும் திருவைந்தெழுத்தை உபதேசிக்க அதனைப் பெற்று முறைப்படி ஓதி வந்தால் தற்போதம் கெடும். கெடவே அம்மையப்பனாகிய இறைவன் உயிரோடு கூடவே நின்று துன்பம் அனைத்தையும் துடைத்து, எல்லையில்லாப் பேரின்பத்தை வழங்கியருளுவான்.

திருவைந்தெழுத்தில் ஒவ்வொரு எழுத்தும் ஒவ்வொரு பொருளைக் குறிக்கும். எனவே அதனை அஞ்சுபதம் என்று சுந்தரமூர்த்தி நாயனார் குறிப்படுகிறார். அந்தியும் நண்பகலுங் அஞ்சுபதம் சொல்லி என்பது அவர் திருவாக்கு. சிகரம் சிவத்தையும், வகரம் திருவருளையும், யகரம் உயிரையும் , நகரம் திரோதத்தையும், மகரம் மலத்தையும் குறிப்பனவாகும் . இவ்வைந்து பொருள்களுள் சிவத்தைக் குறிப்பதாகிய சிகரமும் திருவருளைக் குறிப்பதாகிய வகரமும் பெருமை பெற்று விளங்குவன ஆதலால் அஞ்செழுத்துமே அம்மையப்பர் தமைக் காட்டுதலால் என்றார் ஆசிரியர். நடுவில் நின்ற உயிர் அதனை அடுத்து நின்ற நகர மகரங்களாகிய மலங்களிலிருந்து விடுபட்டுச் சிவமும் சத்தியுமாகிய உமையொரு பாகனது திருவடிப் பேரின்பத்தை எய்துதற்கு உரிய சாதகன். அதனைத் தகுந்த ஞானாசிரியன் வழிப்பெற்று ஓதும் முறைமையிலும் நிற்கும் முறைமையிலும் பிறழாது ஒழுகினால் தன் முனைப்பு அறும். இறைவன் அருள் பாலித்து உயிரை தன்னடிக்கீழ்க் கூட்டுவிப்பான் என்பதனை இப்பாடலில் விளக்கினார்.

26 ஆக்கப்படாத பொருளாய் அனைத்தினிலும்
தாக்கித்தான் ஒன்றொடும் தாக்காதே நீக்கியுடன்
நிற்கும் பொருளுடனே நிற்கும் பொருளுடனாய்
நிற்கை நிராதார மாம்.

வாக்கும் மனமும் கடந்து நிற்கும் பரம்பொருள் இன்னதன்மையன் என்று அறியொண்ணாதவன் . ஆதலால் ஆன்மாவின் அறிவினால் கற்பித்துக் கொள்ளப்படும் கற்பனைக்கும் அப்பாலானவன். உலகத்துப் பொருள்கள் அனைத்திலும் கலந்து நின்ற போதிலும் எவற்றிலும் தோய் வற்று நிற்கும் தானேயாகிய தயாபரன். ஆதலால் உயிர்களின் துயரங்களைத் தன் பெருங்கருணையால் அறிந்து நீக்கும் பரம் பொருள் அவன். அப்பரம் பொருளோடு பிரிவின்றி நிற்கும் திருவருளில் திளைத்து நிற்றலே நிராதார யோகம் எனப்படும்.

எவ்வௌர் தன்மையும் தன் வயிற்படுத்துத் தானேயாகிய தயாபரன் எம் இறை என்ற மணிவாசகரின் அருள்மொழிக்கு ஏற்ப இறைவன் உலகத்துப் பொருள்கள் யாவற்றிலும் கலந்து நின்றும், அவற்றில் தோய்வின்றி விளங்குவான். மனம் வாக்குக்கு எட்டாத அவனுக்கு வடிவும் நிறமும் கற்பித்து மனத்து இருத்துதல் ஒருவராலும் இயலாததாகும். உடன் நிற்கும் பொருளுடனே நிற்கும் பொருள் என்பது இறைவனோடு நீக்கமின்றி நிற்பதாகிய அவனது சத்தியாகிய திருவருளை. அதன் வழி நின்று முழு முதற் பொருளை அடைவதே நிராதார யோகம்.

27 காண்கின்றது ஓர் பொருளைக் காண்கின்ற யோகிகளே
காண்கின்றார் காட்சியறக் கண்ணுதலைக் காண்கின்றார்
காண்பானுங் காணப் படும்பொருளும் அன்றியே
காண்கையினாற் கண்டனரே காண்.

ஆன்மா காணும் இயல்புடையது. எனினும் அது தானே காணும் இயல்புடையது அன்று. இறைவன் காட்டவே ஆன்மாக்கள் காணும்திறன் பெறுகின்றன. மெய்ப்பொருளைக் காண்பதற்கும் சிவபெருமானின் திருவருளே துணையாக வேண்டும். மேலே கூறப்பட்ட ஆதார யோகம், நிராதர யோகம் என்ற இரண்டு நெறிகளிலும் ஒழுகிய சிவயோகியர்களுக்கு இறைவனின் திருவருள் துணை நின்று காண்கிறோம் என்ற சுட்டறிவும் நீங்கச் சிவபெருமானைக் காட்டும். அத்தகையவர்கள் காண்பவர்களாகிய தாமும் காணப்படுவதாகிய சிவமும் வேறு வேறு எனக் காணாமல் தற்போம் இழந்து சிவத்துடன் ஒன்றிவிடுவார்கள். ஆதலால் அம்மெய்ப்பொருளை உள்ளவாறு உணர்ந்து நுகர்பவர்கள் இவர்களே யாவர்.

சத்தினால் சத்தினை அறிந்தும் சத்தின் கண் அழுந்தியும், அசத்தினால் அசத்தினை அறிந்தும் அசத்தின் கண் அழுந்தியும் அனுபவித்து வரும் இயல்புடைய ஆன்மா சதசத்து எனப்படும். அது சார்ந்ததன் வண்ணமாம் தன்மை உடையது. அறிவிக்க அறிவது. யோக நிலையிலும் உயிர்களுக்குத் திருவருள் உடன் நின்று உணர்ந்த வேண்டும். அவ்வாறு உணர்த்தப் பெற்ற யோகியர்களே இறைவனாகிய மெய்ப்பொருளின் தன்மையைத் தெளிய உணரும் பேறு பெற்றவர்களாவார்கள்.

இந்த உணர்வு நிலையில் உயிரினிடத்து நான் காண்கின்றேன் என்னும் தன் முனைப்பு அற்றுப் போகும். அறவே, திருவருளோடு ஒன்றி நின்று அறிவதாகிய மேலான நிலை உயிருக்குவாய்க்கும். இவ்வாறு கண்டவரே மாசு அறு காட்சியவர்.

பேசாமை பெற்று அதனிற் பேசாமை கண்டனரைப்
பேசாமை செய்யும் பெரும் பெருமான் பேசாதே
எண்ணொன்றும் வண்ணம் இருக்கின்ற யோகிகள் பால்
உள்நின்றும் போகான் உளன்.

உரைக்கு அடங்காத திருவருள் கைவரப்பெற்று, அதன் வழியே ஒழுகி, இன்னதன்மையன் என்று பேசுவதற்கு அரிய பரம் பொருளைக் கண்டவர்களுக்கு வெளியிட்டுச் சொல்ல முடியாத சிவப் பேரின்பத்தை அருளி அவரைப் பேசாத மோன நிலையில் இருந்துவான் சிவபெருமான். நினைவுகள் புறத்தே போகாது எண்ணம் பரம்பொருளையே பற்றி ஒற்றித்து நிற்கும் சிவயோகியர்களிடத்து அவர்களின் நெஞ்சத் திருக்கோயில் என்றும் நீங்காத நிலையில் இறைவன் கோவில் கொண்டிருப்பான்.

பேசாமை என்பது மோன நிலை. யோகப் பயிற்சியில் மோன நிலையின் இயல்புகளை உணர்த்துவது இத்திருப்பாடல். முதலில் கூறப்படும் பேசாமை திருவருளைக் குறிப்பதாகும் . திருவருள் இத்தன்மையுடையது என்று எடுத்துரைக்க இயலாதது. அதனைப் பெற்றவர்கள் மாற்றம் மனம் கழிய நின்ற சிவபரம் பொருளைக் கண்டவர் ஆவார். அந்நிலையில் அவர்களுக்கு வாய்க்கும் பேரின்பம் இத்தகையது என்று எடுத்துரைக்க இயலாததாகும் . இங்ஙன் இருந்ததென்று எவ்வண்ணம் சொல்லுகேன். அங்ஙன் இருந்தது என்று திருஉந்தியாரில் இத்தன்மை விளக்கப்படுகிறது .வாக்கு இறந்த பூரணமாய் மறைக்கு அப்பாலாய், எல்லாமாய் அல்லவுமாய் இருந்ததனை இருந்தபடி இருந்து காட்டிச் சொல்லாமல் சொன்னவர் என்ற ஆலமர் செல்வனின் வழிபாட்டுப் பாடல் பகுதி இங்கு நினையத்தக்கது. மோனம் என்பது ஞானவரம்பு என்று நீதி நூலும் கூறும். உரை அவிந்து இருத்தல் என்பது தானாக மேற்கொள்ளாது அதுவாக வந்து வாய்க்கும் என்பது இப்பாடலில் விளக்கப்பட்டது. இத்தன்மை வாய்க்கப்பெற்ற அடியார்கள் நெஞ்சத்தில் சிவ பெருமான் கோவில் கொண்டிருப்பான் . அவரைவிட்டு நீங்கான் என்பதனையும் ஆசிரியர் வலியுறுத்தினார்.

29 ஓட்டற்று நின்ற உணர்வு பதிமுட்டித்
தேட்டற்று நின்ற இடஞ்சிவமாம் நாட்டுற்று
நாடும் பொருளனைத்தும் நானா விதமாகத்
தேடுமிடம் அன்று சிவம்

பரபரப்போடு அங்குமிங்கும் அலைகின்ற இயல்புடைய மனம் திருவருள் ஞானம் கைவரப் பெற்ற அளவில் சலனமற்று நிற்கும். அதன் பின் ஒன்றை விட்டு ஒன்றைப் பற்றுதல் என்னும் இயல்புகெட்டுச் சிவப்பேரின்பத்திலே அழுந்தி வேறு தேட்டம் இல்லாதிருக்கும். அதுவே சிவபரம் பொருள் உயிர்களுக்கு வெளிப்பட்டு அருளும் நிலையாகும். உயிர்களால் சுட்டியறிதற்கு உரிய உலகத்துப் பொருள்களைப் பல்வகையாகத் தேடி அலைபாய்கின்ற வரம்புக்குள் நில்லாத தனிப்பொருள் சிவபெருமான் ஆவன்.

உலகத்துப் பொருட்கள் யாவும் உயிர்களால் சுட்டியறியும் எல்லைக்கு உட்பட்டவை. அவை நிறைவைத் தராததால் உயிர்கள் ஒன்றை விட்டு ஒன்றைப் பற்றி நாலா பக்கங்களிலும் தடுமாறி உழல்கின்றன. அதுவுமின்றி அறிவினால் அறிந்த யாவும் அசத்தாதல் அறிதி என்ற சிவப்பிரகாச உண்மைக்கு ஏற்ப உயிரறிவினால் அறியப்பட்ட பொருள்கள் யாவும் நிலையற்று அழிந்து போகும் இயல்பினை உடையன. இந்த எல்லைக்குள் சிவபெருமான் நிற்பவனல்லன்.

மெய்பொருளிய சிவபெருமான் உயிர்களால் அறிதற்கு அரியவன் என்றால் அவன் முயற்கோடு போலவும் ஆகாயத் தாமரை போலவும் இல்பொருள் ஆவானோ எனில், அதுவன்று பாசஞானத்தாலும் பசுஞானத்தாலும் அறியப்படாத சிவன் பதிஞானம் ஒன்றினாலேயே அறியப்படுபவன். அவ்வாறு பதிஉணர்வு நேர்பட்ட போது உயிரறிவு சலனமற்று இருந்து இறைவன் திருவடிகளைப் பற்றிக் கொண்டு பேரின்ப வெள்ளத்தில் திளைத்திருக்கும் என்பதனை இந்தப் பாடலில் எடுத்து விளக்கினார். தேடும் இடம் சிவனன்று என்றும் தேட்டற்று நின்ற இடம் சிவம் என்றும் இருவகையால் ஆசிரியர் வலியுறுத்தினார்.

30 உணராதே யாதும் உறங்காதே உன்னிப் பு
ணராதே நீ பொதுவில் நிற்கில் உணர்வரிய
காலங்கள் செல்லாத காதலுடன் இருத்தி
காலங்கள் மூன்றினையும் கண்டு.

பரம்பொருளை உன் சிற்றறிவினால் அறிவேன் என்று முயலாமலும் உலக வாழ்க்கையின் நிலையற்ற தன்மைகளில் தன்மைகளில் மயங்காமலும், தன் முனைப்பற்றுக் திருவருளாகிய ஞானத்தில் பொருந்திப் பொதுமையில் நிற்பாயானால் முக்காலங்களையும் கண்டு அழிவின்றிக் கால தத்துவத்தைக் கடந்த இறைவனுடன் என்றும் கூடி இருக்கின்ற இன்பத்தைப் பெற்றிருப்பாய்.

உணர்த்தல் எனப்படுவது தன் முனைப்போடு மெய்ப்பொருளைத் தேட முற்படுதல். உறங்காதே என்பது உலகியலில் ஈடுபட்டு மயங்கா திருத்தல். உன்னிப் புணராதே என்பது மல வாதனையால் மீண்டும் உலகியலில் பொருந்தாமை. பொதுவே நிற்றல் என்பது தனக்கெனச் செயல் வேறு இன்றி எல்லாம் சிவன் செயல் என்றுதெளிந்து, திருவருள் செலுத்திய வழிச் செல்லுதல். இந்த நெறியிலே நிற்பதனால் விளையும் பயன்களைப் பாடலின் பின் இரண்டு அடிகளால் ஆசிரியர் எடுத்துரைக்கிறார். உலகு கால தத்து வத்துக்கு உட்பட்டது. இறைவன் ஒருவனே கால தத்துவத்தைக் கடந்து நிற்பவன். உடலில் நிலை பெற்றாலன்றிச் செயலற்று இருக்கும் உயிர். மெய்யின் வழியாகத் தோன்றவும் செயல்படவும் வேண்டியிருப்பதால் அதுவும் கால தத்துவத்திற்கு உட்பட்டதாகிறது. இந்நிலையில் உயிருக்கு இறந்த காலம்,நிகழ்காலம், எதிர்காலம் என்ற மூன்றும் உளவாகின்றன. கால அதீதனாகிய இறைவனோடு ஒன்றிவிட்ட நிலையில் முக்காலம் என்னும் பாகுபாடும் கால எல்லைக்கு உட்படுவதும் இன்றி உயிர் அழிவில்லாப் பேரின்பத்தில் திளைத்து இருக்கும்.

திருஉந்தியார் பகுதி-2

21 சொல்லும் பொருள்களும் சொல்லாதனவும் அங்கு
அல்லனாய் ஆனான் என்று உந்தீபற
அம்பிகை பாகன் என்று உந்தீபற.

சொல்லால் விளக்கத்தக்க , உள்ள பொருள்களாகவும் , சொல்லால் விளக்க இயலாத , இல்லாத பொருள்களாகவும், இவை இரண்டு தன்மைகளும் அல்லாத பொருள்களாகவும் சிவபெருமான் திகழ்கிறான். அவனுடைய தன்மை ஒப்பும் உவமையும் இல்லாத தனித் தன்மை ஆகும். அவ்வாறு இருந்தும் உயிர்கள் மீது கொண்ட கருணையால் அவற்றுக்கு இரங்கிவந்து அருள்பாலிக்கிறான். ஏனெனில் அருளே வடிவான தனது சத்தியோடு நீக்கமின்றி நிற்கிறான் அப்பேரருளாளன்.

உலகப் பொருள்கள் யாவும் இன்னதெனச் சுட்டிச் சொல்லத் தக்கன. இல்லாத பொருள் என்பது சொல்லால் சுட்டவும் மனத்தால் நினைக்கவும் முடியாததாக இருக்கும் . பரம்பொருள் ஆகிய சிவ பெருமானே யாவையுமாய் அல்லனுமாய் விளங்குபவன் . உரைப்பதற்கும் உள்ளுவதற்கும் அரியவன் . மாணிக்கவாசகர் கூறுவது போல் அவன் வான் பழித்து இம்மண் புகுந்து மனிதரை ஆட்கொண்ட வள்ளல் அது அவன் உயிர்களிடத்துக் கொண்ட பெருங்கருணையினாலேயே ஆகும்.

22.காற்றினை மாற்றிக் கருத்தைக் கருத்தினுள்
ஆற்றுவது ஆற்றல் என்று உந்தீபற
அல்லாதது அல்ல என்று உந்தீபற.

யோக நிலையில் மூச்சுக் காற்றினை அடக்கி ஒருமுகப் படுத்தி உயிர்க்கு உயிராக விளங்குகின்ற இறைவனை மன ஒருமைப்பாட்டுடன் வழிபட்டு நிற்றல் வேண்டும். இதுவே ஆற்றல்களுக்கெல்லாம் தலைசிறந்த ஆற்றல் எனப்படும். ஏனெனில் புறப்பொருள்களை நோக்கி அலைபாயும் மனத்தை இறைவன்பால் செலுத்துவது இந்த ஆற்றலே. இதுவல்லாத பிற யாவும் ஆற்றல்கள் ஆகா.

யோக நிலையில் இடைகலை, பிங்கலை என்று இரண்டு நாடிகளின் வழியாக மூச்சுக் காற்று இயங்குகிறது என்று கொள்ளப்படும். இவ்வாறு மூச்சுக் காற்று இயங்குவது ஒருவருடைய கட்டுப்பாட்டில் அடங்காமல் தானாக நிகழும். தானாக மூச்சுக்காற்று இயங்கும் போது மனமும் கட்டுப்பாடற்றுப் புறப்பொருள்களை நோக்கி அலைந்து தளரும். புலன்களை வெல்ல வல்லவர்கள் மூச்சைக் கட்டுப்படுத்தி அதன் பயனாக அலைபாயும் மனத்தையும் கட்டுப்படுத்த வல்லவர்கள் ஆகிறார்கள். இதனால் ஆற்றல்கள் யாவற்றினும் சிறந்த ஆற்றல் இது என்று கூறப் பட்டது. அல்லாதது எதுவும் ஆற்றல் ஆகாது.

மூன்றாவது அடியில் அல்லாதது அல்லல் என்ற பாட வேறு பாடும் உண்டு. அவ்விடத்தில், இதுவல்லாத பிற ஆற்றல்கள் துன்பத் திற்கே காரணமாகும் என்ற பொருள்கொள்க.

23 கள்ளரோடு இல்லம் உடையார் கலந்திடில்
வெள்ள வெளியாம் என்று உந்தீபற
வீடும் எளிதாம் என்று உந்தீபற.

மலத்தினால் பிணிக்கப்பட்ட உயிர்களுக்கு இறைவன் காண்பதற்கு அறியவனாக மறைந்து நிற்பான் . உடம்பு என்னும் வீட்டில் குடியிருக்கும் உயிர்கள் இறைவனோடு கலந்துவிட்டால் அவ்வீட்டில் குவிந்து கிடக்கும் வினைச்சரக்கு , கொள்ளை போய்விடும். அதன் பின்னர் வரம்பற்ற பெரு வெளியிலே உயிர்கள் மகிழும். வீடுபேறும் எளிதில் கைகூடும்.

இறைவன் எங்கும் நிறைந்திருப்பவன். அவன் இல்லாத இடம் உலகில் எதுவுமில்லை. ஆயினும் மலத்தால் பிணிக்கப்பட்ட உயிர்களுக்கு அவன் வெளிப்பட்டுத் தோன்றுவதில்லை. எனவே அவன் கள்வன் எனப்படுகிறான். திருஞானசம்பந்த நாயனார் தமது முதல் திருப்பாடலிலேயே, இறைவனை உள்ளம் கவர் கள்வன் என்று கூறியருளினார். மனத்துக்குள்ளே எழுகின்ற சோதியாய் இருந்தும் எங்கும் நிறைந்திருந்தும் இறைவன் வெளிப்பட்டுத் தோன்றாமல் கரந்து நிற்கின்றான் என்பதை மாணிக்கவாசகர் கோயில் திருப்பதிகத்தில் நிரந்த ஆகாயம் நீர் நிலம் தீ கால், ஆய் அவை அல்லையாய் ; ஆங்கே, கரந்ததோர் உருவே என்று அருளிச் செய்கிறார்.

வடமொழியில் சிவபெருமானை அருச்சனை செய்யும் போது தஸ்கரணாய நம; என்று அவனுடைய திருப்பெயர் கூறி வணங்குவது உண்டு. இதற்கு நேரான மொழிபெயர்பு கள்வனே உனக்கு வணக்கம் என்பது. இப்பாடலில் கள்ளர் என்ற சொல் இறைவனைக் குறித்து நின்றது.

மெய்யின் வழியது உயிர் தோன்றும் நிலையே என்பது தொல்காப்பிய நூற்பா. இவ்வுலகில் உயிர் தனித்துத் தோன்றுவதில்லை. உடலில் இடங்கொண்டே உயிர் காணப்படும் என்னும் உண்மையை இந்த நூற்பா உணர்த்துகிறது . உடல் உயிருக்கு நிலையான இடமன்று. ஆயினும், வள்ளுவர் கூறுவது போல உயிர் உடம்பினுள் துச்சில் கொண்டு வாழ்கிறது. எனவே உடம்பு இல்லம் எனப்பட்டது . உடம்பில் ஒட்டுக் குடித்தனம் இருக்கும் உயிர் இல்லம் உடையார் எனப்பட்டது.

உடம்பாகிய வீட்டில் சேர்ந்துள்ள பண்டங்கள் வினையால் விளைந்த சரக்குகளே. சிவ பெருமான் தன் பெருங்கருணையினால் இந்த வினைச் சரக்கைக் கொள்ளை கொண்டு உயிர்களுக்கு வீடுபேறு அளிக்கத் திருஉள்ளம் பற்றுகிறான். உடலில் குடியிருக்கும் உயிர் இறைவனோடு கலந்துவிடும் போது வினைச்சரக்கு இறைவனால் நீக்கப்படுகிறது.

அவ்வாறு நீங்கியபின், இன்ப வெளியில் உயிர் மகிழ்ந்திருக்கும் நிலையைப் பெறுகிறது. உயிருக்கு வீடு பேறும் எளிதாகிறது.

24 எட்டுக் கொண்டார்தமைத் தொட்டுக் கொண்டே நின்றார்
விட்டார் உலகம் என்று உந்தீபற
வீடே வீடாகும் என்று உந்தீபற.

சிவபெருமானின் திருமேனியாக விண்ணும், காற்றும், தீயும் , நீரும் நிலமும், திங்களும், கதிரவனும், உயிரும் ஆகிய எட்டும் விளங்குகின்றன. யாவையுமாய் அல்லனுமாய் நிற்கின்ற இறைவனை இடைவிடாமல் பற்றி வழிபடுவோர்க்கு இந்த உலகத்துப் பொருட்களிடத்து நினைவு செல்லாது. அவர்கள் இவ்வுலகில் வாழும் காலத்திலேயே வீடு பேறு அடைந்தவர்களாக விளங்குவார்கள்.

இறைவன் எங்கும் நிறைந்திருக்கிறான் என்பதை விளக்குவதற்காக அவனை அட்டமூர்த்தம் கொண்டவன் என்று குறிப்பது மரபு . ஐம் பூதமாயும் மதியும் கதிரும் ஆகியும் இயமானன் எனப்படும் உயிரும் ஆகியும் எண் வகை வடிவில் இறைவன் விளங்குகின்றான் . திருநாவுக்கரசு நாயனார் நின்ற திருத்தாண்டகத்துடள்.

இருநிலனாய்த் தீயாகி நீருமாகி
இயமானனாய் எறியும் காற்றுமாகி
அருநிலைய திங்களாய் ஞாயிறாகி
ஆகாசமாய் அட்ட மூர்த்தி ஆகி
பெருநலமும் குற்றமும் பெண்ணும் ஆணும்
பிறருருவுந் தம்முருவுந் தாமே யாகி
பெருநலையாய் இன்றாகி நாளை யாகி
நிமிர் புன்சடையடிகள் நின்றவாறே.

என்று இறைவனின் அட்டமூர்த்தக் கோலத்தை விளக்கி அருளுகிறார். அட்டமூர்த்தம் என்பது, எட்டுக் கொண்டார் என்ற சொற்களால் குறிக்கப்பட்டது.

உலகத்தை விடுதலாவது யான் என்னும் அகப்பற்றும் எனது என்னும் புறப்பற்றும் அறுதலாகும். பற்றற்ற கண்ளே பிறப்பு அறுக்கும் என்ற திருவள்ளுவர் திருவாக்குக்கு ஏற்ப அங்கேயே அப்போதே அதுவே வீடு ஆகும்.

25 சித்தமும் தீய கரணமும் சித்திலே
ஒத்ததே ஒத்தது என்று உந்தீபற
ஒவ்வாதது ஒவ்வாதது என்று உந்தீபற.

உயிரும் அந்தக் கரணங்களும் உலகியலை நோக்கி ஓடி அலையாமல் திருவருள் நெறியிலே அடங்கித் தன்னை இழந்து இருப்பதே முக்தி பெறுவதற்கு உரிய வழி. அவ்வாறின்றித் திருவருளிலிருந்து பிறழ்ந்து செல்லுகின்றவர்கள் வீடுபேறு அடைவதற்குத் தகுதியற்றவர்கள்.

பசுகரணங்கள் எனப்படும் உயிர் அறிவு சிவகரணங்களாய்த் தம் முனைப்படங்கி ஒத்து நிற்றலே இருவினை ஒப்பு என்ற உயர்நிலைக்கு இட்டுச் செல்லும். இருவினையொப்புத் தோன்றினால் அல்லது இறைவன் திருவடியைக் கூடுகின்ற பக்குவம் உயிர்களுக்கு வாய்க்காது.

இக்கருத்து, திருவருட்பயனில் நீடும் இருவினையும் நேராக நேர் ஆதல் , கூடும் இறைசத்தி கொளல் என்று விளக்கப்படுகிறது.

26 உள்ளும் புறம்பும் நினைப்பு அறின் உன்னுள்ளே
மொள்ளா அமுதாம் என்று உந்தீபற
முளையாது பந்தம் என்று உந்தீப்பற.

சிவ பரம்பொருள் உள்ளத்தின் உள்ளே உள்ளது என்றும், அது அப்பாலுக்கு அப்பாலாய் உள்ளது என்றும் அப்பொருளை நான் சிந்தித்து வழிபடுகிறேன் என்றும், அவன் என்னை ஆட்கொள்ளுகிறான் என்றும், இவ்வாறு பல்வேறு வகைப்பட்ட நினைப்புகள் தோன்றியும், மாறியும் வருமாறு இறைவனை வழிபடாமல் , தன்னை மறந்து அருள் வெள்ளத்தில் திளைப்பதே உண்மையான வழிபாடாகும். அப்படி வழிபடுபவர்களுக்கு பேரின்ப வெள்ளமாகிய அமுத ஊற்று எல்லையின்றிப் பெருக்கெடுக்கும். அதுமட்டிலுமன்று . வினையினால் விளையும் கட்டும் முளையாது அழிந்து போகும்.

அகவழிபாடும் புறவழிப்பாடும் அற்ற பெருவழிபாட்டில் இன்பம் பிறக்கும் என்றும் பொருள் கொள்ளுவர்.

இந்த அகவழிபாட்டை நான் இயற்றுகிறேன் அல்லது புறவழி பாட்டை நான் இயற்றுகிறேன் என்பன போன்ற நிலைகளில் தன் முனைப்புத் தலையெடுத்து வழிபாட்டின் பயனைப் பெறுதற்கு இடையூறாக நிற்கும். எல்லாமற என்னை இழந்த நலம் ஒன்றே மொண்டு கொண்டாலும் குறையாத திருவருள் அமுத ஊற்றினை உயிர்களுக்கு வழங்கும். அதன் பின்னர் வினையின் முளையும் அழிந்துவிடும். கட்டும் இறும்

27அவிழ இருக்கும் அறிவுடன் நின்றவர்க்கு
அவிழும் இவ் அல்லல் என்று உந்தீபற
அன்றி அவிழாது என்று உந்தீபற

உயிரின் அறிவு யார் எனது என்னும் செருக்கினால் இறுகக் கட்டப்பட்ட நிலையிலிருந்து விடுபட்டு, அப்பிணிப்புகள் நெகிழ்ந்த நிலையில் தான் பிறவித் துன்பங்கள் நீங்கும். அவ்வாறு இல்லாமல் தளை நெகிழாது நிற்பவர்க்குப் பிறவித் துன்பங்கள் நீங்கமாட்டா.

உயிரின் அறிவு எல்லைக்கு உட்பட்டது. அதுமட்டுமின்றித் தன்னை முன் நிறுத்தியே உயிரின் அறிவு தொழிற்படும். இப்பொருளால் அல்லது இச்செயலால் எனக்கு இன்பம் விளையுமா அல்லது துன்பம் விளையுமா என்று நினைப்பதும் , நான் நினைக்கிறேன். நான் செய்கிறேன் என்று கருதுவதும் தனக்கென ஒருவகையாகவும், பிறருக்கென வேறு வகையாகவும் செயல்படுவதும் உயிரின் சிற்றறிவு. இவ்வாறு செயல்படுவதால் உயிரின் கட்டுக்கள் அறுபடுவதில்லை . மாறாக கட்டுக்கள் இறுகு கின்றன.

தனக்கு ஒரு துன்பம் வரும் போது இது எனக்கு இவரால் நேர்ந்தது என்று கருதுவதும் அதன் வழியாகக் காமம், வெகுளி, மயக்கம் இவற்றின் பயன்கள் உயிர்களை மேலும் பிறவிப் பிணிக்குள் அமிழ்த்துவதும் நிகழ்கின்றன.

திருவருளின் வழி நின்று தன் முனைப்பு அற்றுப் போன உயிர்கள், பிணிப்பு அவிழ்ந்த நிலையில் அல்லல்களைவிட்டு நீங்கும் தகுதியைப் பெறுகின்றன.

தருமை ஆதீன குரு முதல்வர் சீர்வளர்சீர் குருஞானசம்பந்தர்,
அவரவர் வினைவழி அவரவர் வந்தனர்
அவரவர் வினைவழி அவரவர் அனுபவம்
எவர்எவர்க்கு உதவினர் எவர் எவர்க்கு உதவிலர்
தவறவர் நினைவது தமை உணர்வதுவே
என்று அறிவுறுத்துவது இக்கருத்தினையே.

அவிழ் என்ற சொல் பக்குவம் என்ற பொருளையும் தரும். எனவே அவிழ இருக்கும் அறிவு என்பது பக்குவமடைந்த உயிர்களின் அறிவு எனவும் கொள்ளலாம்.

28 வித்தினைத் தேடி முளையைக் கைவிட்டவர்
பித்து ஏறினார்கள் என்று உந்தீபற
பெறுவது அங்கு என் பெணே உந்தீபற.

இறைவனின் திருவருளே முக்திக்கு வித்தாகும். அத்திரு வருளினை நாடிப் பாசமுளையைக் கைவிட்டவர்களே பேரன்பினால் விளைந்த அருள்திறம் உடையவர்கள் ஆவார்கள். இதனை விடப் பெறுவதற்குரிய பேறு வேறு எதுவுமில்லை.

முத்திக்கு ஒரு வித்தே என்று இறைவன் அடியார்களால் புகழப் படுகிறான். அந்த வித்தினைத் தேடி இப்பொழுது நம் கைவசப்பட்டிருக்ககின்ற பிறப்பு என்னும் முளையைக் கைவிடுதல் வேண்டும் . ஏனெனில் இது பாசமுளை. முளைதான் உள்ளதே வித்து எதற்கு என்று கருதுகிற உயிர்கள் , இப்பாச முளையினால் விளைவது இறப்பும் பிறப்புமாகிய அல்லல்களே என்று உணராதவர்கள். உணர்ந்தவர்கள் இந்த முளையைப் பேணி வளர்ப்பதினும் உயர்ந்தது முத்திக்குரிய வித்தினைத் தேடுவதே என்று இதனை விட்டொழிப்பார்கள்.

இறைவன் மீது ஆராத அன்பு பூண்டவர்கள் உலகவர் இயல்பிற்கு மாறாக நடப்பதனால் பித்தேறியவர்கள் போல் காட்சியளிப்பார்கள்.

பத்திமையும் பரிசுமிலாப் பசுபாசம் அறுத்தருளிப்
பித்தனிவன் என என்னை ஆக்குவித்துப் பேராமே
சித்த மெனும் திண்கயிற்றால் திருப்பாதம் கட்டுவித்த
வித்தகனார் விளையாடல் விளங்கு தில்லைக் கண்டேணே.

என்று மாணிக்கவாசகர் கூறுகின்ற உண்மை இங்கு நினையத்தக்கது. பித்தேறுதல் இங்கு இறைவன் மேல்கொண்ட பத்திமையின் சிறப்பைக் குறித்தது.

இளையான்குடிமாற நாயனார், அடியவராக வந்த இறைவனுக்கு அமுதூட்டும் பொருட்டுப் பகலில் வித்திய வித்தினைத் தேடி எடுத்து பாசப் பழி முதல் பறித்த வரலாற்றை இப்பாடல் நினைவுறுத்துகிறது.

உந்திபறத்தல் மகளிர் விளையாட்டில் பாடப்படும் பாடல் என்பதை என்பெணே என்ற சொற்கள் குறிக்கின்றன. என்பெணே என்ன பெண்ணே.

29சொல்லும் இடம் அன்று; சொல்லப் புகும் இடம்
எல்லை சிவனுக்கு என்று உந்தீபற
என்றால் நாம் என் செய்கோம் உந்தீபற.

இறைவனோடு உயிர் கூடுவதற்குரிய இடம் எது? எனக்கேட்பின் , அதனை வரையறுத்துச் சொல்ல இயலாது. ஞானாசிரியன் வழிகாட்டக் கண்டு அவன் உணர்த்துகின்ற நெறியில் உறைத்து நின்று, கைவரப் பெறுகிற ஞானமே சிவபரம் பொருளைக் கூடுமிடம். இவ்வாறு இருக்க இதற்கு மேற்கொண்டு எப்படி அவ்விடத்தைச் சொல்லால் விளக்க இயலும்?

சிவபெருமான் எங்கும் நிறைந்திருப்பவன், உள்ளும் புறமும் பரந்து நின்றும் உயிர்கள் அவனை உணருமாறு இல்லை . அத் தன்மையனாகிய இறைவனை எவ்விடத்துச் சென்று கூடுவது என்பது வினா? அவ்விடம் சொல்லுக்கு எட்டாதது. எங்கே சொல்லின் ஆற்றல் முடிகிறதோ அதுவே இறைவனைக் கூடுமிடம்.

ஞானாசிரியன் பரம்பொருளை உணர்த்தும் போது சொல்லால் உணர்த்துவதில்லை . ஞானாசிரியன் உணர்த்தினாலன்றி உயிர்க்ளும் பரம் பொருளைக் கூடுமிடத்தையும், நெறியையும் உணர்ந்து கொள்ள இயலா. இத்தகைய நிலையில் நாம் செயலற்று இருப்பதைத் தவிர வேறு எதுவும் இயலாது.

ஆலமர் செல்வனாகிய சிவபெருமானே தலைசிறந்த ஞானாசிரியர். அவனுக்கு மாணவர்களாக வாய்த்த முனிவர்கள் நால்வரும் நான்மறையும் ஆறங்கமும் முற்றக் கற்றும், கேட்டும் தெளிந்தவர்கள். அவர்களுக்கு ஞானத்தை உணர்த்துவதற்கு இறைவன் சொல்லைப் பயன் படுத்தாமல் குறிப்பையே பயன்படுத்தினான் என்பதனை,

கல்லாலின் புடைஅமர்ந்து நான்மறை
ஆறங்கமுடன் கற்ற கேள்வி
வல்லார்கள் நால்வருக்கும் வாக்கு இறந்த
பூரணமாய் மறைக்கு அப்பாலாய்
எல்லாமாய் அல்லதுமாய் இருந்ததனை
இருந்தபடி இருந்து காட்டிச்
சொல்லாமல் சொன்னவரை நினையாமல்
நினைந்து பவத்தொடக்கை வெல்வாம். (திருவிளை14)

என்ற பாடல் நன்கு உணர்த்தும்.

30 வீட்டில் இருக்கில் என், நாட்டிலே போகில் என்
கூட்டில் வாள்சாத்தி நின்று உந்தீபற
கூடப்படாதது என்று உந்தீபற.

இல்லறத்தை மேற்கொண்டு மனையறம் காத்து வாழ்வதனாலும் துறவறத்தை மேற்கொண்டு வீட்டை விட்டு வெளியேறி மூர்த்தி , தலம், தீர்த்தம் என்று நாடெல்லாம் சுற்றினாலும் ஆவது ஒன்றுமில்லை. உயிராகிய கூட்டில் ஞான மெனும் வாளினைச் சாத்தி நின்று இறைவன் திருவருள் வயப்பட்டு ஓழுகுவதே சிறந்தது. அவ்வாறு நின்றாலன்றிச் சிவப்பேறு கைவருவதில்லை.

வீட்டில் இருப்பது என்பதை வீடுபேற்றுக்குரியதாகிய துறவற நெறியில் ஒழுகுவது என்றும் , நாட்டிலே போகில் என்பதனை பெரும்பான்மையான மக்கள் பின்பற்றும் இல்லறநெறி என்றும் பழைய உரை கூறும்.

கூட்டில் வாள் சாத்துதல் என்பது தன்செயல் ஒழிந்து நிற்கிற நிலையைக் குறிக்கும் வீரன் ஒருவன் இடையில் உறையோடு கூடிய வாள் இருக்கும் போதும் அதனை எடுத்துப் பயன்படுத்தாமல் வருவதை எதிர்கொள்வானாயின் அது அவன் முனைப்பற்ற தன்மையைக் காட்டுவதாகும்.

திருவருள் வழியிலே சென்று தன்முனைப்பு அற்றவர்களுக்கு அல்லாமல் மற்றையோர்க்கு சிவப்பேறு கைகூடாது என்க.

இத்திருவுந்தியாருக்கு இணையான திருக்களிற்றுப்படியார்ப் பாடலில் தக்கன் இயற்றிய வேள்வி குறிப்பிடப்படுகிறது. தக்கன் தன் முனைப்போடு இயற்றிய வேள்வி அவனுக்கு நற்பயனைத் தாராது தீமையையே விளைவித்தது. ஏனெனில் அவனது தன்முனைப்பு அவனுக்கே தீங்காய் முடிந்தது.

தன்முயற்சியின்றி உறையில் இடப்பட்ட வாள் போல இருப்பவர்கள் இறைவன் திருவருள் வழிப்பட்டு ஒழுகுபவர் ஆவார்கள் மலையே வந்து வீழினும் அவர்கள் நிலைகலங்குவதில்லை.

எனவே தன்முனைப்பற்றவர்களுக்கு மட்டிலுமே இறைவன் திருவருள் கைகூடும் என்பதும் அல்லாதவர்களுக்குக் கைகூடாதென்பதும் இப்பாடலில் விளக்கப்பட்டன.

31சாவிபோம் மற்றைச் சமயங்கள் புக்குநின்று
ஆவி அறாதே என்று உந்தீபற
அவ்வுரை கேளாதே உந்தீபற.

சைவ சமயம் ஒன்றே விளைந்த நெற்கதிர் போல விளங்குகிறது. மற்றையச் சமயங்கள் பதர்களைப் போல உள்ளன. உள்ளீடு அற்ற புறச்சமயங்கள் வீடு பேற்றைத் தராமல் வாழ்நாளை வீணாக்குவன. எனவே பிற சமயங்களில் புகுந்து உழல்வதை விட்டுவிடுக. பிற சமயங்கள் கூறும் கருத்துக்களையும் கேளாது இருப்பாயாக.

உலகத்தில் பல்வேறு வகைப்பட்ட சமயங்கள் வழக்கில் இருந்து வருகின்றன. இவற்றை ஆறு வகைப்படுத்திக் கூறுவதுண்டு. முதலில் வழங்கி வந்த வழக்கு சார்வாகம் , சாங்கியம் , வைசேடிகம், நியாயம், யோகம், மீமாம்சை என்பன. இதன் பின்னர் வழிபடு தெய்வத்தின் பெயரால் சைவம், வைணவம், சாக்தம், காணாபத்யம், கௌமாரம், சௌரம் என்று ஆறாகச் சொல்லுவதுண்டு.

மாதவச் சிவஞான முனிவர், புறப்புறம் , புறம், அகப்புறம், அகம் என்று நால்வகையாகப் பகுத்துக் கொண்டு ஒவ்வொரு பிரிவிலும் ஆறு சமயங்கள் உண்டு எனக் கூறி இந்த இருபத்துநான்கு சமயங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டதாகச் சைவ சித்தாந்தத்தை எடுத்துரைக்கிறார்.

இந்த வகையான பகுப்புகள் எல்லாம் மரபு வழிப்பட்டவை. இன்றைய உலகில் இவற்றினும் மிகுதியாகப் பல்வேறு வகைப்பட்ட சமயங்கள் உள்ளன. அவற்றை எண்ணிக் கணக்கிட்டுச் சொல்வது என்பது இயலாது.

சமயத்தின் குறிக்கோள் வீடுபேற்றுக்கு வழிகாட்டுதல் ஆகும். சைவ சித்தாந்தம் ஒன்றே எடுத்த இப்பிறவியிலேயே வீடு பேற்றுக்கு வழிகாட்டும் தகைமை உடையது. ஆதலால் அதனைக் கதிர் முற்றிய நெல்களுக்கு ஒத்தாகக் கூறினார் ஆசிரியர்.

மற்றைச் சமயங்கள் உய்வுக்கு வழிநாட்டுவன போலத் தோற்ற மளித்தாலும் உண்மையில் அவ்வாறு வழிகாட்டும் தன்மை அற்றன ஆகையினாலே, வெளிப்பார்வைக்கு நெல் போலத் தோற்றமளித்தும் உள்ளீடு இல்லாத சாவி போன்றன அவை என்று கூறினார்.

பிற சமயங்களில் புக்கு ஒழுகுவதனால் வீடுபேறு என்னும் குறிக்கோளை எட்ட இயலாமல் வாழ்நாள் வறிதே கழிவதனால் ஆவி அறாதே என்றும் அவ்வுரை கேளாதே என்றும் ஆசிரியர் வலியுறுத்தினார்.

32 துரியம் கடந்த இத்தொண்டர்க்குச் சாக்கிரம்
துரியமாய் நின்றது என்று உந்தீபற
துறந்தார் அவர்கள் என்று உந்தீபற.

உலகியல் உணர்வு அற்றுத் தன் உணர்வும் அற்று இறைவன் திருவருளையே நோக்கி நிற்கும் மெய் அடியாருக்கு நனவிலேயே மேலாகிய நிலை கைகூடும். இவர்களே உண்மையான துறவிகள்.

உயிர்கள் உலகில் வாழும் காலத்து ஐந்து நிலையிலே நிற்கும் என்று சொல்லப்படும். அவை முறையே நனவு, கனவு, உறக்கம், பேருறக்கம், உயிர்ப்படக்கம் என்று கூறப்படும். வடமொழியில் இவை சாக்கிரம், சொப்பனம், சுழுத்தி, துரியம், துரியாதீதம் என்று வழங்கும் நனவு நிலையிலே தன்னைப் பற்றிய உணர்வும் உலகியல் பற்றிய உணர்வும் நிகழும். படிப்படியாக உயர்ந்து ஐந்தாவது நிலையில் உயிர்கள் ஒப்பற்ற பரம்பொருளுடன் கூடி உயிர்ப்படங்கி ஞானமே வடிவமாக நிற்கும்.

யான் எனது என்னும் செருக்கும் உலகப் பற்றுகளும் முற்றிலும் அறுத்தொழித்த ஞானியர்கள் நம்மோடு வாழ்கிற காலத்தும் உலகியல் மாற்றங்களால் பற்றப்படாமல் இருந்தலால் அவர்கள் பரமே பார்த்திருப்பர் பதார்த்தங்கள் பாரார் என்ற சிவஞான சித்தியார் கூறுகிறது. இவர்களே உண்மைத் துறவிகள்.

33 பெற்ற சிற்றின்பமே பேரின்பமாய் அங்கே
முற்றவரும் பரிசு உந்தீபற
முளையாது மாயை என்று உந்தீபற.

முன்பாடலில் கூறப்பட்ட ஞானிகள் சீவன் முத்தர் எனப்படுவர். அத்தகையவர்களுக்கு உலகியல் இன்பங்கள் எய்தினாலும் அவற்றை அவர்கள் பற்றறக் காண்பார்களே அல்லாமல் தோய்ந்து அனுபவிக்க மாட்டார்கள். ஆதலால் அவர்களுக்கு நேர்ந்த சிற்றின்பமே பேரின்பமாக விளைந்து முற்றும். மீளவும் பிறப்பதற்கான மல மாயை கன்மங்கள் முளை விடா.

இறைவன் திருவருளால் திருவாரூரில் பரவையாரை மணம் செய்து கொண்ட சுந்தர மூர்த்தி நாயனார் இல்லறத்தில் இருந்து மனை வாழ்க்கை மேற்கொண்டார். ஆயினும் அவர், பன்னாளும் பயில் யோக பரம்பரையின் விரும்பினார்( தடுத்தாட்கொண்ட புராணம் 181) என்றே சேக்கிழார் கூறுகிறார். இதிலிருந்து சுந்தரர் உலகியல் இன்பங்களில் ஈடுபட்டாலும் அவற்றோடு ஒட்டாது நின்றார் என்பது தெளிவாகிறது.

34.பேரின்பம் ஆன பிரமக் கிழத்தியோடு
ஓரின்பத்து உள்ளான் என்று உந்தீபற
உன்னையே ஆண்டான் என்று உந்தீபற.

பேரின்பமே வடிவாகிய சிவசத்தியோடு நீக்கமின்றி நிற்கின்ற இறைவன் ஒப்பற்ற இன்ப வடிவாகவே உள்ளான். அவனே தானும் தன் தையலுமாய் எழுந்தருளி வந்து அடியார்களை ஆட்கொண்டு அருள் புரிவான்.

கிழத்தி என்பது உரிமை உடையவள் என்னும் பொருள் தரும். அம்மையும் அப்பனுமாக இறைவன் விளங்குகின்ற திருக்கோலம் உயிர்களுக்குப் பேரின்பம் விளைப்பதற்காக இறைவன் மேற்கொண்ட திருக்கோலமாகும். இத்திருக்கோலத்தோடு அடியவர்களின் துன்பத்தைத் தீர்ப்பதற்காக இன்ப வடிவான இறைவன் எழுந்தருளி ஆண்டு கொண்டு குறைவற்ற பேரானந்தத்தில் உயிர்களை ஆழ்த்துகின்றான்.

35 பெண்டிர் பிடிபோல ஆண்மக்கள் பேய்போலக்
கண்டாரே கண்டார் என்று உந்தீபற
காணாதார் காணார் என்று உந்தீபற.

பேயால் பிடிக்கப்பட்ட பெண்டிர் போல உயிரைக் காணுதல் வேண்டும். அப்பெண்டிரைப் பிடித்த பேயினைப் போல இறைவனைக் காண வேண்டும். இவ்வாறு காண வல்லவர்களுக்கு இறைவனின் அருள் அனுபவம் வாய்க்கும் . இப்படிக் காண இயலாதவர்களுக்கு அருள் அனுபவம் வாய்க்காது.

முருகு மெய்ப்பட்ட புலத்தி போல என்று சங்க இலக்கியம் கூறுகிறது. பேயால் படிக்கப்பட்ட பெண் , தான் ஒரு பெண் என்பதையே மறந்து விடுகிறாள். அவளுடைய சொல்லும் செயலும் பேயின் சொல்லும் செயலுமாகவே தோன்றும். அதுவரை இல்லாத வலிமையும் ஆவேசமும் பேய் பிடித்த பெண்ணுக்கு ஏற்பட்டு விடும். பெண் தன்மை மறைந்து பேய் என நிற்கின்ற தன்மையே காணப்படும்.

இறைவன் ஒருவரிடத்து ஆவேசித்த போது அவருடைய செயலை ஒழித்துத் தன் செயலே விளங்குமாறு நிற்பான். இந்த நிலையைக் கைகூடியவரே தற்போதத்தை இழந்து சிவ போதத்தில் நிலைபெற்றவர் ஆவர். இந்நிலை கைவரப்பெறாதவர் இறைவன் திருவருளை உணர மாட்டார்கள். ஆண்மக்கள் என்பது பன்மை ஆயினும் இறைவனைக் குறிக்கும் இவ்விடத்தில் அதனை ஒருமையாகவே கொண்டனர் பெரியோர்.

36 நாலாய பூதமும் நாதமும் ஒன்றிடின்
நாலாம் நிலையாம் என்று உந்தீபற
நாதற்குஇடம் அது என்று உந்தீபற.

நிலம் முதல் வான்வரை கூறப்பட்ட ஐம்பூதங்களிலே நான்காவது பூதம் காற்று ஆகும். உயிர்களுக்குப் பிராணவாயுவாக விளங்குவது இக்காற்றே. காற்றால் உந்தப்பட்டுத் தோன்றுவதே வாக்கு. இது முதலில் நுண்மையான சூக்குமை வாக்காகத் தோன்றிப் பின்னர் பைசந்தியாகவும், மத்திமையாகவும், வைகரியாகவும் மலரும் என்பர். அருளாசிரியரால் உணர்த்தப்பட்டு பிராணனும் நாதகலையும் ஒன்றிடும் போது, முத்தி நிலையில் நான்காவாதாகிய சாயுச்சியம் எய்தப் பெறும். அந்நிலையே சிவபெருமானாகிய நாதனுக்கு உரிய இடமுமாகும்.

யோக நிலையின் அடிப்படையிலே இந்தப் பாடல் அமைந்துள்ளது. எனவே இதனை வேறும் ஒரு வகையிலே பொருள் கொள்வர் நாலாவது என்று சொல்லப்படுவது நின்மலத் துரியம் என்னும் அருள்நிலை என்று கொள்வர். பிராணவாயு சுழுமுனை வழியே நாதகலையுடன் கூடி உச்சியில் சென்று சேர்வதே அருள்நிலை என்று கொள்வர்.

37 சென்ற நெறியெல்லாம் செந்நெறி ஆம்படி
நின்ற பரிசு அறிந்து உந்தீபற
நீ செயல் செய்யாதே உந்தீபற.

இறைவனின் திருவருள் செலுத்தும் வழியிலே செல்லுகின்ற ஒருவனுக்கு, அவன் சென்ற நெறியெல்லாம் செம்மையான நெறியேயாம் இந்தத் தன்மையை அறிந்து அதன் வழியிலே நிற்க. தன் முனைப்போடு செய்யப்படுகின்ற செயல்கள் யாவும் நல்வினைக்கும் தீவினைக்கும் இட்டுச் சென்று மீண்டும் இறப்பு பிறப்புகட்கு உட்படுத்தும். ஆதலால் நீயாக எச்செயலையும் செய்யாதே

வாழ்கிற காலத்தில் செய்யப்படும் செயல்கள் யாவும் யான் எனது என்னும் முனைப்போடு இயற்றப்படுமானால் விருப்பும் வெறுப்பும் தலைதூக்கும். அவ்விருப்பு வெறுப்புக்கள் நேரிய பாதையிலிருந்து வழுவச் செய்யும் . எவ்வளவுதான் செம்மை நெறியிலே நிற்பதாகக் கருதினாலும் செருக்கினால் விளைவது உயிர்க்கு நலம் பயவாது.

இதற்கு மாறாக இறைவன் திருவருளை முன்னிட்டு கொண்டு தனக்கென விருப்பும் வெறுப்பும் இல்லாமல், எல்லாம் சிவன் செயல் என்று ஒழுகுவார்க்கு அவர் சென்ற நெறியே செம்மையான நெறியாகும். இறைவன் அருளைப் பற்றி நிற்பது இத்தகைய பயனைத்தரும் என்பதை மாணிக்கவாசகப் பெருமான் சித்தம் சிவமாக் செய்தனவே தவமாக்கும் அத்தன் எனக்கு அருளியவாறு யார் பெறுவார் அச்சொவே என்று கூறியதிலிருந்து அறியலாம்.

நெறி என்பதைச் சமய ஒழுக்கம் என்று பொருள்கொண்டு பல்வேறு சமயங்களும் புடி முறையாக உயிர்களை இட்டுச் சென்று இறுதியில் இறைவன் திருவடியிலே கொண்டு சேர்க்கும் என்றும் பொருள் கொள்வதுண்டு. இது அப்பர் பெருமான் திருவாக்கில் ஆறு சமயத்து அவரவரைத் தேற்றும் தகையன, தேறிய தொண்டைச் செந்நெறிக்கே ஏற்றும் தகையன. இன்னம்பரான் தன் இணையடியே என்று உணர்த்தப்படுகிறது.

38 பொற்கொழுக் கொண்டு வரகுக்கு உழுவது என் ?
அக்கொழு நீ அறிந்து உந்தீபற
அறிந்து அறியா வண்ணம் உந்தீபற.

பொன்னால் ஆகிய கொழுவினைக் கலம்பையில் பூட்டி வரகுவிதைப்பதற்காக யாராவது உழுவார்களா? அப்படி உழுவதனால் என்ன பயன்? ஞான ஆசிரியனால் வழங்கப்பெற்ற திருவருள் இன்பத்தில் தோய்ந்து கிடவாமல் மேலும் மேலும் உலகியலிலே உழன்று துன்பத்தையே தேடிக்கொள்ளுதல் முறையன்று . நீ பெற்ற திருவருள் பொற்கொழுப் போன்றது. அதனை அறிந்து வேறு செயல் அறியாது நிற்றல் வேண்டும்.

கொழு என்பது கலப்பையின் நுனியில் மாட்ட பெற்று நிலத்தை உழுவதற்குப் பயன்படுத்தப்பெறும் கருவி. இங்கு அது ஆசிரியனால் வழங்கப் பெற்ற திருவருளின் சிறப்பைக் குறித்தது. வரகு புன்செய்ப் பயிர். வன்னிலமாகிய புன்செய் நிலம் நீர் பாய்ச்சிப் பண்படுத்தப் படாமல் காய்ந்து கிடக்கும் போதே உழவு செய்யப்படும். அதன் பின்னர் புன்செயப் பயிர்கள் விதைக்கப்படும். உரியகாலத்தில் மழை பெய்தால் புன்செய்ப் பயிர் விளையும். மழை தப்பினால் பயிர் விளையாதது மட்டுமல்ல வித்திய விதையும் பயன்தராது கெட்டுப்போகும் உழுவதற்குப் எடுத்துக் கொண்ட முயற்சி வீணாகும். உயர்ந்த பொன்னாலாகிய கொழு அதன் பெருமை அறியாத உழவனால் வலிய நிலத்தை உழுவதற்குப் பயன் படுத்தப்படுவது போல, ஞான ஆசிரியனால் திருவருள் கைவரப்பெற்றும் அதன் சீர்மை உலகியல் ஆர்வத்தால் குன்றிப்போகும் என்று ஆசிரியர் உணர்த்துகிறார்.

வரகு சிறப்பற்ற புன்செய்ப் பயிர். இவ்வளவு மலிந்த ஒன்றை நாடி, அதற்கான வீண் முயற்சிகளில் ஈடுபட்டு, விலைமதிப்பற்ற திருவருள் ஞானத்தை வீணடித்து விடக்கூடாது என்று அறிவுறுத்துகிறார் ஆசிரியர்.

39 அது இது என்னாது அனைத்து அறிவாகும்
அது இது என்று அறிந்து உந்தீபற
அவிழ்ந்த சடையான் என்று உந்தீபற.

பொருள்களைச் சுட்டி அறியும் தன்மை உடையது உயிர். உயிர் சிற்றறிவுடையது. எனவே ஒரு நேரத்தில் ஒரு பொருளையன்றி இன்னொன்றை அறியும் திறன் அதற்கு இல்லை. இதனை ஏகதேச அறிவு என்பர். இறைவனின் அறிவு முற்றறிவு. ஆகையால் இறைவன் ஒவ்வொரு பொருளாய்ச் சுட்டி அறியாமல் எல்லாப் பொருள்களையும் ஒரு சேர உணர்கிறான். தன் அளவற்ற கருணையினாலே உயிர்களோடு பொருந்தி நின்று, அவற்றுக்கு உடனாய் நின்று உதவுகிறான். பொருந்தி நின்று அவற்றுக்கு உடனாய் நின்று உதவுகிறான். அப்பெருமான் விரிந்த சடையுடைய சிவபெருமானே என்பதனை அறிக.

முதலில் கூறப்படும் அது இது என்ற சொற்கள் உலகத்தில் உள்ள பொருள்களை உயிர் ஒன்று ஒன்றாகப் பார்க்கும் நிலையை உணர்த்து கின்றன. சேய்மையில் உள்ள பொருளை அது என்றும் அண்மையில் உள்ள பொருளை இது என்றும் தனித்தனியாகப் பார்க்கும் இயல்புடைய உயிர்களின் சிற்றறிவை இவ்விரண்டு சொற்களும் உணர்த்துகின்றன.

அனைத்தறிவாகும் அது இது என்றது முற்றறிவுடைய இறைவனே உயிர்களோடு ஒன்றாய்க் கலந்து நின்று அவற்றுக்கு உற்ற துணையாக இருக்கிறான் என்பதை உணர்த்துகிது.

உள்ளத்தில் உள்ளே உறைபவனாகிய இறைவன், உயிர்களின் அறிவை விளக்கிக் சேய்மையில் இல்லாமல் அவற்றோடே நிற்கின்றான் என்பது கருத்து . சுத்த அறிவே சிவம் என்னும் சுருதிகள் கேளீரோ, பல பித்த மதங்களிலே தடுமாறிப் பெருமை அழிவீரோ என்று கவிஞர் சுப்பிரமணிய பாரதியார் பாடியுள்ளதும். பிரக்ஞானம் பிரம்மம் என்ற மகா வாக்கியமும் இங்குக் கருதத்தக்கன.

இறைவனுடைய திருச்சடை அவனுடைய திருக்கூத்தின் போது அண்டமுகடுகளை யெல்லாம் தொடும் என்பது நினைவுறுத்தப்பட்டது.

40 அவன் இவன் ஆனது அவனருளால் அல்லது
இவன் அவன் ஆகான் என்று உந்தீபற
என்றும் இவனே என்று உந்தீபற.

சொல்லுக்கும், மனத்துக்கும் எட்டாத சிவபெருமான் தன் எளிவந்த தன்மையினாலே இரங்கி உயிர்களுக்கு அருள் பாலிக்கிறான். உயிர்களோடு ஒன்றாயும், உடனாயும் வேறாயும் நிற்கின்ற அப்பெருமான் உயிர் பக்குவப்பட்ட காலத்து அதனைச் சிவமேயாக்கி ஆட்கொள்ளுகிறான். இறைவன் எப்போதும் இறைவனே. ஆகையால் கட்டு நிலையிலும் வீட்டு நிலையிலும் உயிர் சிவனது அடிமையே

அவன் என்ற சொல் இறைவனைக் குறித்து நின்றது. இவன் என்ற சொல் உயிரைக் குறித்தது. முத்தி நிலையில் உயிர் சிவபெருமான் திருவடியின் கீழ், சிவமேயாய் விளங்கும் என்பர். மாணிக்கவாசகப் பெருமான் தம்முடைய அச்சோப் பதிகத்தில்

முத்திநெறி அறியாத மூர்க்கரொடு முயல்வேனைப்
பத்திநெறி அறிவித்துப் பழவினைகள் பாறும் வண்ணம்
சித்தமலம் அறுவித்துச் சிவமாக்கி எனை ஆண்ட
அத்தனெனக் கருளியவாறார் பெறுவார் அச்சோவே

என்று அருளியுள்ளார். இதனைக் கொண்டு மாணிக்கவாசகர் ஏகான்மவாதி என்று கூறுவார்களும் உளர். ஆனால் சிவமாக்கி என்ற சொற்களை மட்டுமே அவர்கள் கொள்ளுவோர் ஆகி எனை ஆண்ட என்ற சொற்களை விட்டு விடுகின்றனர். உயிர் அடிமையாகவும் இறைவன் ஆண்டானாகவுமே என்றும் இருக்கும் சேர்வார் தாமே தானாகச் செய்யுமவன் உறைவிடம் என்ற திருஞானசம்பந்தர் திருவாக்கு இங்கு நினையத்தக்கது. சைவசித்தாந்தத்தில் அத்துவிதக் கருத்தை இப்பாடல் வரையறை செய்து உணர்த்துகிறது.

41 முத்தி முதலுக்கே மோகக் கொடிபடர்ந்து
அத்தி பழுத்தது என்று உந்தீபற
அப்பழம் உண்ணாதே உந்தீபற.

முத்திக்கு உரிமை உடையது உயிர். அவ்வுயிரினைப் படி நிலையிலே உயர்வித்துப் பக்குவப்படுத்தி உரிய காலத்தில் இறைவன் அதற்கு வீடு பேற்றை வழங்குவான். ஆணவமலத்தினாலே உயிர் மூடப்பட்டிருந்ததால் இறைவன் உயிருக்கு உடலை வழங்கினான். இவ்வுடல் அத்திப் பழம் போன்றது. அத்திப் பழத்துக்கு ஆசை வைத்து முத்திக்கனியை இழந்து விடக்கூடாது. எனவே, இந்த அத்திப் பழத்தை உண்ணாது தவிர்த்தல் வேண்டும்.

உலகத்தில் காணப்படும் சடப்பொருள்களுக்கு முத்திபெறும் உரிமை இல்லை . உயிர் ஒன்றனுக்கே முத்திநிலை அடையும் உரிமை உண்டு. எனவே அது முத்தி முதல் எனப்பட்டது. ஆணவமலத்தின் காரியங்களாக மாதவச் சிவஞான முனிவர் மோகம், மதம் ,அராகம், கவலை, தாபம், வாட்டம், விசித்திரம் என்ற ஏழு விளைவுகளை எடுத்துரைக்கிறார். இவை யாவும் மோகத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டே தோன்றுவன. ஆதலின் மோகக் கொடி படர்ந்து என்று உரைத்தார்.

மாயையின் காரியமாக அமைந்த உடலை அத்தி பழுத்தது என்ற சொற்களின் மூலம் விளக்கினார். உலகியல் வழக்கில் அத்திப் பழத்தைப் பிட்டுப் பார்த்தால் அத்தனையும் சொத்தை என்ற பழமொழியை இது நினைவுறுத்துகிறது. உலகியல் நுகர்வுகளை விரும்பி முத்தி என்னும் கற்பகக் கனியை இழந்து விடக் கூடாது. எனவே உடல்மீதும் உலகியல் பொருள்கள் மீதும் உவர்ப்புத் தோன்ற வேண்டும் என்பது இப்பாடலில் விளக்கப்பட்டது.

42 அண்டம் முதலாம் அனைத்தையும் உட்கொண்டு
கொண்ட அத்தைக் கொள்ளாதே உந்தீபற
குறைவு அற்ற செல்வம் என்று உந்தீபற.

இப்பேரண்டம் முதலாக எல்லாவற்றையும் தன்னுள் அடக்கி வைப்பது மாயை மாயையினைப் பற்றி நில்லாமல், அதற்கும் அப்பாற் பட்டவனாகிய சிவபெருமானையே பற்றி நிற்றல் வேண்டும். அதுவே குறைவற்ற செல்வமாகிய முத்திப் பயனைத்தரும்.

சுட்டி அறியப்படுவதாகிய இவ்வுலகனைத்தும் மாயையின் காரியங்களே. ஆதலால் அவை யாவும் தோன்றி, நின்று அழிவனவே. நில்லாதவற்றை நிலையுடையன என்று கருதும் புல்லறிவினைக் கைவிட்டுக் குறைவிலா நிறைவாகிய இறைவனிடம் ஈடுபடுதல் வேண்டும். அது ஒன்றே குறைவற்ற செல்வமாகும். திருஞானசம்பந்தர் திருவாக்கில் செல்வன் கழல் ஏத்தும் செல்வம் செல்வமே என்ற கருத்து இவ்வாறு விளக்கப்பட்டது.

43 காயத்துள் மெய்ஞ்ஞானக்கள் உண்ணமாட்டாதே
மாயக்கள் உண்டார் என்று உந்தீபற
வறட்டுப் பசுக்கள் என்று உந்தீபற.

உள்ளும் புறம்பும் நிறைந்து நின்று, மனத்தகத்தும், தலைமேலும், வாக்கினுள்ளும் கலந்துநிற்பவன் இறைவன் . அவன் திருவடிகளைப் பற்றி, அதன் பயனாக ஊற்றெடுக்கும் சிவஞானத் தேனை உண்ணமாட்டாமல் உடம்பால் வரும் சிற்றகன்பமாகிய கள்ளினை உண்டு மயங்கும் உயிர்கள் பால் வற்றிப் போன வறட்டுப் பசுக்களைப் போலப் பயனற்றவர்கள் ஆவார்கள்.

மெய்ஞ்ஞானக்கள் என்பது இறைவனது திருவருளாகிய தேன் என்ற பொருள் தரும். மாயக்கள் என்பது மயக்கத்தைத் தருகிற உலகியல் சார்ந்த சிற்றின்பமாகிய கள் என்று பொருள்தரும்.

தினைத்தனை உள்ளதோர் பூவினில் தேன் உண்ணாதே
நினைத்தொறுங் காண்தொறும் பேசுந்தொறும் எப்போதும்
அனைத்தெலும்புள்நெக ஆனந்தத் தேன் சொரியுங்
குனிப்புடையானுக்கே சென்று ஊதாய் கோத்தும்பீ
என்ற மாணிக்கவாசகர் திருவாக்கும் இதனை வலியுறுத்தும். பயனற்ற உயிர்களை வறட்டுப் பசுக்கள் என்றார். பசு என்ற சொல் ஆன்மாவை உணர்த்துகின்றது.

44 சிந்தையின் உள்ளும் என் சென்னியினும் சேர
வந்தவர் வாழ்க என்று உந்தீபற
மடவாள் உடனே என்று உந்தீபற.

என் சிந்தையில் நிறைந்தும் என் தலையில் தன் மலரடிகளைச் சூட்டியும் என்னை ஆட் கொள்ளுவதற்காகத் தனது திருவருள் ஆகிய சிவசத்தியோடு எழுந்தருளிய எம்பொருமான் என்றென்றும் வாழ்க.

என்னை இப்பவத்தில் சேரா வகை எடுத்து
என் சித்தத்தே தன்னை வைத்து அருளினாலே
தாளிணை தலை மேல்சூட்டும் என்ற சிவஞான சித்தியார்ப் பகுதி இங்கே நினையத் தக்கது. சிந்தையின் உள்ளும் என் சென்னியிலும் என்பது உள்ளும் புறம்புமாய் இறைவன் திருவருள் பாலித்தமையை விளக்கும். உமையொருபாகனாய் விளங்குபவன் ஈசன் என்பதனால் அத்தொன்மைக் கோலத்தை நினைத்து மடவாளுடனே என்றார். இறைவனை வாழ்த்துவதும் தாம் வாழ்வதற்காக என்ற திருவாசகப் பகுதி மனம் கொள்ளத்தக்கது.

45 வையம் முழுதும் மலக்கயம் கண்டிடும்
உய்யவந்தான் உரை உந்தீபற
உண்மை உணர்ந்தார் என்று உந்தீபற.

உய்யவந்த தேவ நாயனார் அருளிச் செய்த இந்நூல் உலக மக்களைப் பாசக்கடலிலிருந்து மீட்டு, இறைவனின் திருவடிப் பேறாகிய அக்கரைக்கே ஏற வாங்கும் தோணியாகும். இந்நூலை நல்லாசிரியர் வாயிலாக உணர்ந்தவர்கள் மெய்பொருளை உணர்ந்தவர்கள் ஆவார்கள்.

சுயம் என்ற சொல் ஆழமான நீர் நிலையை உணர்த்தும். இங்கே அது பிறவிப் பெருங்கடலை உணர்த்திற்று. இப்பிறவிக் கடல், மலத்தினால் விளைவது ஆதலின் மலக்கயம் என்றார். கண்டிடுதல் கடலில் வீழாது கரை ஏறுதல் என்ற பொருளைத் தந்தது. வையம் உலகத்தைக் குறிக்காது உலகத்தில் வாழும் உயிர்களைக் குறித்தது. கயம் என்பது க்ஷயம் என்ற சொல்லின் தமிழ் வடிவமாகக் கொண்டும் பொருள் காண்பர். நூலின் பயன் கூறும் பாடலாக இந்த இறுதிப் பாடல் அமைந்துள்ளது.

திருஉந்தியார் பகுதி-1

சைவ சித்தாந்தத்தில் மெய்கண்ட சாத்திரங்கள் பதினான்கு. இவற்றுள் மணிமுடியாய் விளங்குவது மெய்கண்ட தேவ நாயனாரின் சிவஞான போதம். சிவஞான போதத்திற்குச் செய்யுள் நடையில் அமைந்த உரை சிவஞான சித்தியார். இந்நூல் சிவஞான போதத்தின் வழிநூலாகக் கொள்ளப்படும். அதன் பின்னர்த் தோன்றியது உமாபதிசிவம் தந்த சிவப்பிரகாசம். இது சிவஞான போதத்திற்குச் சார்பு நூலாகக் கொள்ளப்படும். இம்மூன்றும் தவிர இருபா இருபஃது உண்மை விளக்கம், திருவருட்பயன், வினா வெண்பா, போற்றிப் பஃறொடை, கொடிக் கவி, நெஞ்சுவிடு தூது, உண்மைநெறி விளக்கம், சங்கற்ப நிராகரணம் ஆகிய ஒன்பது நூல்களும் சிவஞான போதத்தை ஒட்டியும் அரண் செய்தும் நிற்பவை.

1.திருஉந்தியார்

பதினான்கு மெய்கண்ட சாத்திரங்களுள் திரு உந்தியாரும், திருக்களிற்றுப்படியாரும் மெய்கண்ட தேவ நாயனாரின் காலத்திற்கு முற்பட்டவை. ஆயினும் அவை சாத்திர நூல்கள் பதினான்கனுள் வைத்து எண்ணப்படும்.

மெய்கண்டாரின் காலத்துக்கு முற்பட்டு எழுந்த வாகீச முனிவரின் ஞானாமிர்தம் பதினான்கு சாத்திரங்களுள் ஒன்றாகக் கருதப்படுவதில்லை. திருவியலூர் உய்யவந்த தேவ நாயனார் அருளிச் செய்தது திருவுந்தியார். இவருடைய மாணவரின் மாணவராகிய திருக்கடவூர் உய்யவந்த தேவ நாயனார் அருளிச் செய்தது திருக்களிற்றுப்படியார். இவை இரண்டும் கருத்தாலும், சொல்லாட்சியாலும் ஒத்திருப்பதால் இவற்றை இரட்டைச் சாத்திரங்கள் என்றே வழங்கலாம். திரு உந்தியாருக்கு விளக்கமாகவும் விரிவாகவும் அமைந்தது திருக்களிற்றுப்படியார்.

திரு உந்தியாரும் திருக்களிற்றுப்படியாரும் சமய குரவர்கள் நால்வரும் தமிழ் நாட்டில் வாழ்ந்து தம் அருளிச் செயல்களை வழங்கிய காலத்துக்குப் பிற்பட்டவை. மெய்கண்ட தேவ நாயனார் தோன்றிச் சிவஞான போதத்தை அருளித் தமது திருமரபை நிலைநிறுத்திய காலத்துக்கு முற்பட்டவை. இரண்டிற்கும் இடைப்பட்ட காலம் ஏறத்தாழ நான்கு நூற்றாண்டுகள். இந்த நான்கு நூற்றாண்டுகளில் தமிழகத்தில் சைவத் திருக்கோயில்களில் வழிபாடுகளும், சமய ஒழுக்கமும் மக்களின் சமய உணர்வும், பல ஏற்றத் தாழ்வுகளுக்கும் உட்பட்டு இருந்தன என்பதை வரலாறு நமக்கு உணர்த்துகிறது.

மூவர் முதலிகளின் தேவாரத் திருப்பாடல்கள் சிலகாலம் தமிழ் நாட்டு மக்கள் மத்தியில் பழக்கத்தில் இல்லாமல் இருந்தன என்றும் அவற்றைச் சோழ மன்னன் ஒருவன் மீட்டு எடுத்து நம்பியாண்டார் நம்பிகளின் பேருதவியுடன் மீண்டும் தமிழகத்தில் இசைக்கச் செய்தான் என்றும் வரலாறு கூறுகிறது.

அதன் பின்னர்க் குறைந்தது இரண்டு நூற்றாண்டுகள் கழித்த பிறகே மெய்கண்ட தேவ நாயனார் தம் திருமரபை நிலைநாட்டுகிறார். இதற்கு இடைப்பட்ட காலத்தில் தோன்றியவையே திருஉந்தியாரும் திருக்களிற்றுப்படியாரும். எனவே, இவ்விரு நூல்களும் தோத்திர காலத்துக்கும், முறைப்படுத்தப்பட்ட சாத்திர காலத்துக்கும் இடையில் தமிழகத்தின் சைவ சமய மரபுகளை நமக்கு அறிவிக்கும் அரிய நூல்களாகும். மெய்கண்ட சந்தானத்துக்குக் காலத்தால் முற்பட்ட சமய நெறி இத்தகையதென்று இவை நமக்கு உணர்த்துகின்றன.

மணிவாசகப் பெருமான் திருவாசகத்தில் திரு உந்தியார் என்ற தலைப்பில் இருபது தாழிசைகள் கொண்ட ஒரு பதிகத்தை அருளிச் செய்துள்ளார். சிவபெருமான் முப்புரங்களை அழித்த வெற்றியையும், தக்கன் வேள்வியைத் தகர்த்த வெற்றியையும், இன்ன பிறவற்றையும் மாணிக்க வாசகரின் திருஉந்தியார் எடுத்துரைக்கிறது. எனவே, திரு உந்தியார் ஞான வெற்றி என்ற குறிப்பும் பெற்றுள்ளது.

திருவியலூர் உய்யவந்த தேவ நாயனாரும் தமது திரு உந்தியாரை, மாணிக்க வாசகரின் திருஉந்தியார் போலவே கலித்தாழிசைகளாக அருளிச் செய்துள்ளார்.

1 அகளமாய் யாரும் அறிவு அரிது அப்பொருள்
சகளமாய் வந்தது என்று உந்தீபற
தானாகத் தந்ததுஎன்று உந்தீபற

வடிவம் இல்லாததாயும், ஒருவராலும் அறியப்படாத அருமை உடையதாகவும், என்றும் நிலைபெற்றுள்ள சிவபரம்பொருள் பக்குவம் பெற்ற உயிர்களுக்கு அருள்பாலிக்கும் பொருட்டுத் திருமேனி கொண்டு எழுந்தருளி வந்தது. இவ்வாறு எழுந்தருளி வந்தமை தனது பெருங் கருணையினாலே என்று உந்தீ பறப்பாயாக.

சிவபரம் பொருள் திருமேனி தாங்கி எழுந்தருளி வந்தது என்பது இங்கு, குருவடிவாக இறைவன் வந்தமையைக் குறிக்கும். அகளம் என்பது வடிவம் அற்ற தன்மை என்று பொருள்தரும். வடிவம் அற்ற தன்மை ஆகையினாலே அதற்கு முதலும் நடுவும் இறுதியும் இல்லை என்பதாம். அதுபோலவே, சொல்லுக்கும் மனதுக்கும் எட்டாதது
பரம்பொருள் என்பதையும் உணர்த்தும். சகளம் என்பது வடிவத்தோடு கூடிய நிலை. வடிவத்தோடு கூடியது என்றாலும் அதனை உயிர்கள் தாமாகச் சென்று அடைய முடியாது என்பதைக் குறிப்பதற்குப் பரம் பொருள் தானாகக் காட்சி தந்தது என்று கூறினார்.

உந்தி பறத்தல் என்பது இளமகளிர் விளையாட்டு வகைகளுள் ஒன்று என்பர். அது எவ்வாறு விளையாடப்பட்டது என்பது நமக்குத் தெரிய வரவில்லை. எனினும் இவ்விளையாட்டில் இருவர் மூவர் கூடி ஆடுவர் என்பதும் பாடுவர் என்பதும் தெரிகிறது. ஈயினைப் போன்று உந்தி பற என்றும், உந்தி ஈயே பற என்றும், உமது தீமைகள் எல்லாம் பறக்கட்டும் எனவும் பல்வேறு வகையாக இதற்குப் பொருள் கூறுவர். முதலிரண்டு அடிகளை ஒரு பெண் பாடவும், மூன்றாவது அடியை மற்றொருத்தி பாடவுமாக இவ்விளையாட்டு நிகழும் என்பது தெரிகிறது. இளைய மகளிர் விளையாட்டின் பாடல் வகையைப் பயன்படுத்தி அரிய மெய்ப்பொருள் கருத்துக்களை விளக்குவது ஆசிரியர்கள் கையாண்ட உத்தி என்பது புலனாகிறது.

அகள வடிவம் அதாவது அருவத் தன்மை இறைவனுக்கு உரியது என்பதை வேறு சில சமயங்களும் ஒத்துக்கொள்கின்றன. என்றாலும் அவை இறைவன் உயிர்களுக்கு அருள்புரியும் பொருட்டு எழுந்தருளும் போது அவன் பூமியில் மனிதனாக அவதரித்தான் என்று கூறுகின்றன. சிவபெருமான் திருமேனி தாங்கி எழுந்தருளுவார் என்று சைவ சமயம் கூறுமே தவிர அவர் கருமேனி கொண்டு பிறப்பார் என்பதை ஏற்றுக் கொள்வதில்லை. சிவபிரானுக்கு அவதாரம் என்பது சைவ சமயம் ஏற்றுக் கொள்ளாத ஒன்று. பண்டைத் தமிழ் இலக்கியங்களும் சிவபெருமானை பிறவா யாக்கைப் பெரியோன் என்றே கூறும்.

மும்மலம் உடையோர்க்கு இறைவன் திருவருள் பாலிப்பதற்காக குருவடிவில் எழுந்தருளுவான். அவ்வாறு எழுந்தருளி உயிர்களுக்கு ஞானத்தை உணர்த்துவது அவன் திருவருளாலேயே அன்றி உயிர்களின் முயற்சியினால் அன்று. ஆகவேதான் தானாகத் தந்தது என்று ஆசிரியர் குறிப்பிட்டார். மேலும் பெருமைமிக்க வள்ளல் ஆகிய சிவபெருமான் கேட்ட பின் கொடுப்பதில்லை. கேளாமலே தகுதியறிந்து வழங்குவான்.

2 பழக்கம் தவிரப் பழகுவது அன்றி
உழப்புவது என்பெணே உந்தீபற
ஒரு பொருளாலே என்று உந்தீபற.

யாவர்க்கும் அறிய முடியாததாகிய பரம்பொருளே எழுந்தருளி வந்து அருள்பாலித்த பின்னரும், அதுவரை பழகி வந்த பழக்கத்தைத் தவிர்த்து இப்பொழுது கிடைக்கப்பெற்ற திருவருறைச் சார்ந்து பழகுவதே சிறந்தது. அதைவிட்டு உலகியல் பொருள்களிலேயே மீண்டும், மீண்டும் உழல்வதால் அகும் பயன் என்ன? பெண்ணே! ஒப்பற்ற தனிப்பொருளாகிய இறைவனையே சார்ந்து ஒழுகுவது இனிச் செய்யத் தக்க செயலாகும் பெண்ணே என்ற சொல்பெணே எனக் குறுகி நின்றது.

இளமகளிர் விளையாட்டு வகையாகிய உந்தி பறத்தல் என்ற வகையில் நூலினை அமைத்துக் கொண்ட ஆசிரியர் தன் தோழியை நோக்கி ஒருத்தி கூறுவதாக, பெண்ணே என்று விளிப்பதாக அமைத்தார். அதுவும் தவிரப் பெண்ணே என்ற சொல் ஆன்மாவைக் குறித்தது என்றும் சில ஆசிரியர்கள் கொள்ளுகிறார்கள்.

நெடுங்காலமாகத் தன்னையும் உணராமல் , தலைவனையும் உணராமல் உலகியல் பொருள்களைத் தான் எனக் கருதி அவற்றையே உறுதி என்று பயின்று வந்த உயிரின் செயல், பழக்கம் என்று குறிக்கப்பட்டது. இந்தப் பழக்கத்தைத் தவிர்த்தலாவது, உலகியல் பொருள்கள் நிலையற்றன என்று உணர்ந்து , ஆசிரியர் தமது அருளால் வழங்கிய ஞானச்செல்வமே நிலையானது என்று தெளிந்து, இதுவரை பற்றி நின்ற உலகப் பற்றுகளை ஒழித்துத் திருவருளின் சார்பில் நிற்கப் பழகுவது என்பதாகும். கிடைத்தற்கரிய அருட் செல்வம் கைகூடியும் அதனை ஏற்று அதன் வழி நிற்காமல் , முந்தை வாசனைகளால் அலைக்கழிக்கப்படுவது உழப்புவது என்ற சொல்லால் உணர்த்தப்பட்டது.

இவ்வாறு நெடுநாட் பழகிய பழக்கம் நீங்குவதற்கு உறுதுணையாய் நிற்பது ஞான ஆசிரியர் உரைத்த உபதேசமே என்பது ஒரு பொருளாலே என்பதனால் குறிக்கப்பட்டது. அன்றியும் பல்வேறு வகைப்பட்ட உலகியல் நுகர்ச்சிகளின் வழியாக அல்லாமல் ஒப்பற்ற தனிப் பொருளான இறைவனின் துணையாலேயே பண்டைப் பழக்கம் தவிரும் என்று குறித்ததும் ஆம்.

3 கண்டத்தைக் கொண்டு கருமம் முடித்தவர்
பிண்டத்தில் வாரார் என்று உந்தீபற
பிறப்பு இறப்பு இல்லை என்று உந்தீபற

சகளமாய் எழுந்தருளி வந்து தானாகத் தந்த திருவருள் வலிமையினாலே தமது வினைத் தொடர்பை அறுத்துக் கொள்ள வல்லவர்களுக்கு மீண்டும் பிறப்பு இல்லை.

சிவ பரம்பொருள் ஆசிரியத் திருமேனி கொண்டு தனது திருவருட் செல்வத்தைத் தானாகவே வழங்கிற்று. அதனைப் பற்றிக் கொண்டு உலகியல் சார்பை அறுத்தவர்களுக்கு வினைத் தொடர்பு அற்றுப்போகும். வினை மூன்று பிரிவுகளைக் கொண்டதாய் தொல்வினை( சஞ்சிதம்) நுகர்வினை (பிராரத்தம்) ஏறுவினை(ஆகாமியம்) என வழங்கும். இவற்றுள் ஆசிரியர் அருளிய தீக்கையினால் தொல்வினையும் நுகர்வினையும் ஒழியும். ஞானாசிரியனது திருக்கண் நோக்கினால் ஏறு வினையும் ஒழிந்து போகும். இவ்வாறு மூன்று வினைகளும் அற்றுப் போவதனால் மேலும் ஒரு பிறவி எடுத்து உழல வேண்டிய வினைத்தொடர்பு இல்லாமல்போம்.

மும்மலங்களிலே முதலில் அறுக்கப்படுவது கன்ம மலம். எனவே கருமம் முடித்தல் இங்குக் கூறப்பட்டது . கன்ம மலத்தின் தொடர்பு அற்றவர்களுக்குப் பிறப்பு இல்லை. ஆகையினால் அதனால் விளையும் துன்பம், சோர்வு, இறப்பு ஆகியவையும் தொடரா என்று உணர்த்தப்பட்டது.

4 இங்ஙன் இருந்தது என்று எவ்வண்ணம் சொல்லுகேன்
அங்ஙன் இருந்தது என்று உந்தீபற
அறியும் அறிவு அது அன்று உந்தீபற.

குருவாகி வந்த சிவம், தானாகத் தன் திருவருளை வழங்கி என்னை ஆட்கொண்ட போது யான் பெற்ற பேரின்பம் இவ்வாறு இருந்தது என்று எப்படிச் சொல்லுவேன் ? அப்பேரின்பம் சொல்லுக்குள் அடங்குவதன்று. அந்த இன்பம் எத்தகையது என்ற கேள்விக்கு அதற்கு ஒப்பானது அது தான். அது அப்படிதான் இருந்தது, என்றுதான் விடைகூற முடியும். ஏனெனில் உயிரின் அறிவுக்கு வேறாக நின்று உயிரால் அறியப்படும் தன்மை உடையதன்று. அறிவுக்கு அறிவாகவும் அப்பாலுக்கு அப்பாலாகவும் சொற்பதம் கடந்த நிலையில் உள்ளது அது.

நற்பதத்தார் நற்பதமே ஞானமூர்த்தி
நலஞ்சுடரே நால்வேதத் தப்பால் நின்ற
சொற்பதத்தார் சொற்பதமும் கடந்துநின்ற
சொலற்கரிய சூழலாய் இதுவுன் தன்மை

என்ற அப்பர் சுவாமிகளின் திருத்தாண்டகமும், இக் கருத்தை வலியுறுத்தும். அறிவினால் அறியப்பட பொருள்கள் யாவும் நிலையற்றவை.அறிவினால் அறிந்த யாவும் அசத்தாதல் அறிதி என்பது சிவப்பிரகாசம். அறிவுக்கு அடங்காத ஆனந்தமயமாகிய சிவபரம் பொருளைச் சொல்லில் அடக்கிச் சொல்லுதல் இயலாது.

ஏகனும் ஆகி அநேகனும் ஆனவன்
நாதனும் ஆனான் என்று உந்தீபற
நன்மையே ஆண்டான் என்று உந்தீபற

ஒருவனே ஆகிய பரம்பொருள், உயிர்களுக்கு அருள் பாலிப்பதன் பொருட்டுப் பலவும் ஆகினான். அவனே உலகுக்கெல்லாம் தலைவனும் ஆகினான். இப்போது நம்மை ஆண்டருளுவதற்காக ஆசிரியத் திருமேனி தாங்கி நம்மை ஆட்கொண்டான்.

இறைவன் ஒருவனே. உயிர்கள் மேல் அவன் கொண்ட கருணையால் தானும் தன் திருவருளும் எனப்பட்டுச் சிவமும், சத்தியுமாக விளங்கி அருளுவான். அவனே எண்ணற்ற உயிர்களுக்கும் உயிர்க்கு உயிராய் நிற்கின்றான். உயிர்களின் மீது கொண்ட கருணையினால் ஐந்தொழிலும் இயற்றித் தலைமை பூண்டு விளங்குகிறான். எத்தனையும் அரிய அவன் எளிமைகாட்டி நம்மை ஆட்கொள்ளுதற்காக அருட் குரவனாகியும் எழுந்தருளி வந்தான்.

ஏகன் அநேகன் இறைவனடி வாழ்க, ஒன்றாய் முளைத்து எழுந்து எத்தனையோ கவடுவிட்டு என்ற மணிவாசகப் பெருமானின் திருவாக்குகள் இங்கு நினையத்தக்கன.

6நம்செயல் அற்று, இந்த நாம் அற்றபின், நாதன்
தன்செயல் தானே என்று உந்தீபற
தன்னையே தந்தான் என்று உந்தீபற.

இச்செயல் நமது என்றும் இதனை நாமே செய்தோம் என்றும் தன் முனைப்போடு செயல்படும் உயிர்கள். அப்பழக்கத்தை ஒழித்து யான் எனது என்னும் செருக்கை அறுத்தபின் எல்லாம் சிவன் செயல் என்ற உண்மை விளங்கும். தன்முனைப்பு அற்ற அவ்வுயிர்க்கு இறைவன் தன்னையே கொடையாகத் தந்தருளுவான்.

நுணுகிப் பார்த்தால் உலகில் நமக்கு ஏற்படுகிற துன்பங்கள் எல்லாம் யான் என்றும் எனது என்றும் தன்முனைப்போடு நாம் செயல் படுவதனால் விளைகின்றன என்பது புலப்படும். என தென்னும் உணர்வைக் கூட ஓரளவு வென்றுவிடலாம். ஆனால் யானென்னும் உணர்வு எளிதில் நீங்குவதில்லை. அதனை நீக்குவதற்காக முயலும் போது கூட யான் இம்முயற்சியைச் செய்கிறேன் என்ற உணர்வே தலை, தூக்குகிறது. அந்த உணர்வுமற்ற, எல்லாம் இறைவனின் ஆணைப்படி நடக்கிறது. நம் செயலாவது யாதொன்றுமில்லை என்று தெளிகிற உணர்வு மிகக் கடினமான பயிற்சிக்குப் பின்னரே வரும். அதுவும் பயின்று கொள்ளப்படாமல் , உறங்குகிறவன் கையிலிருந்த பொருள் தானே நழுவுவது போல் நிகழவேண்டும். இத்தகைய பக்குவமுடையார்க்கு இறைவன் தன்னையே அருட்கொடையாக வழங்கிவிடுகிறான்.

பதினோராம் திருமுறையில், நம்பியாண்டார் நம்பிகள் அருளிச்செய்த விநாயகர் திரு இரட்டை மணிமாலையில் இதனை
என்னை நினைந்தடிமை கொண்டென் இடர் கெடுத்துத்
தன்னை நினையத் தருகின்றான் என்று குறிப்பிடுகிறார். உயிர்களுக்குப் பெறத்தகும் பேறு இனி இதன் மேல் உண்டோ?

7 உள்ளம் உருகில் உடன் ஆவர் அல்லது
தெள்ள அரியர் என்று உந்தீபற
சிற்பரச் செல்வர் என்று உந்தீபற.

சிவபரம் பொருள் தன்னையே தான் வழங்கும் என்பது மேற்பாட்டில் சொல்லப்பட்டது. யாரொருவர், உள்ளம் உருகிக் கசிந்தும் குழைந்தும் இறைவனை நினைந்தாலும், அவரோடு இறைவனும் இயைந்து நிற்பான். அல்லாமல் இறைவனை அறிவேன் என்ற முனைப்போடு கரணங்களாலும் அறிவாலும் தேடலுறுவார்க்கு இறைவன் அறிதற்கு அரியவன். அன்பால் உருகுவார்க்குச் செல்வன் கழல் ஏத்தும் செல்வமே செல்வமாம்.

ஏதுக்களாலும் எடுத்த மொழியாலும் மிக்குச் சோதிக்க வேண்டா சுடர்விட்டுளன் எங்கள் சோதி என்று திருப்பாசுரத்திலே திருஞான சம்பந்தப் பெருமான் விளங்கியது இக்கருத்தையே. அதுவுமல்லாமல் அவர் பாடியருளிய திருப்பதிகங்கள் பெரும்பாலானவற்றில் ஒன்பதாவது பாடலில் திருமாலும் நான்முகனும் வழுவான மனத்தாலே தேடிச் சிவபிரானை எய்த மாட்டாமை குறித்து அருளிச் செய்வதும் இக்கருத்தை வலியுறுத்தவே. தீர்ந்த அன்பாய அன்பருக்கு அவரினும் அன்பன் என்ற மாணிக்கவாசகர் திருவாக்கும் இதனை வலியுறுத்தும்.

8 ஆதாரத் தாலே நிராதாரத்தே சென்று
மீதானத்தே செல்க உந்தீபற
விமலற்கு இடம் அது என்று உந்தீபற

முதலில் ஆறு ஆதாரங்களை அவ்வவ் இடங்களில் வைத்து அதனதனுக்குரிய அதிதெய்வங்களை வழிபடுதல் வேண்டும். இவ்வாறு வழிபட்ட பழக்கத்தால் எந்த ஆதாரத்தினையும் பற்றாது அதற்கும் மேல் உள்ளதாகிய மீதானம் என்னும் இடத்தில் சிவபெருமானை வழிபடுதல் வேண்டும் . மலங்களால் பற்றப்படாத சிவபெருமான் ஆறு ஆதாரங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டதாகிய மீதானத்திலே இடங்கொண்டு விளங்குவான்.

யோக நெறியிலே இவ்வுடலில் ஆறு ஆதாரங்கள் உள்ளன என்று கொள்வர். இந்த ஆதாரங்கள் முறையே மூலாதாரம், சுவாதிட்டானம், மணிபூரகம் அநாகதம், விசுத்தி, ஆஞ்ஞை என்று வழங்கப்படும். இவை மனித உடலில் கீழிருந்து மேல் நோக்கி அமைந்துள்ளனவாகக் கூறப்படும். மூலாதாரம் நான்கு இதழ் கொண்ட தாமரை வடிவம் ஆகும். சுவாதிட்டானம் ஆறு இதழ்த் தாமரையும், மணிபூரகம் பத்து இதழ்த் தாமரையும், அநாகதம் பன்னிரண்டு இதழ்த் தாமரை வடிவாகவும், அவற்றின் மேல் ஆஞ்ஞை இரண்டு இதழ்த் தாமரை வடிவமாகவும் விளங்கும் என்பர். ஒவ்வொரு ஆதாரத்துக்கும் ஓர் அதிதெய்வம் கூறப்படும். அதிதெய்வங்கள் முறையே விநாயகன் , பிரமன், திருமால் , உருத்திரன், மகேசன், சதாசிவன் என்பவர்கள் ஆவார். ஆஞ்ஞை புருவ நடுவில் உள்ளது. இந்த ஆறு ஆதாரங்களுக்கும் மேலாகத் தலையின் உச்சியிலிருந்து பன்னிரண்டு அங்குலத்திற்கு மேல் உள்ள இடம் பிரமரந்திரம் என்று குறிப்பிடப்படும். இது ஆயிரம் இதழ் கொண்ட தாமரை மலரின் வடிவில் அமைந்துள்ளதனால் சகத்திராரம் என்று வழங்கப்படும். இதுவே சிவ பெருமான் திருவருள் வடிவாக எழுந்தருளித் தோன்றுதற்குரிய இடம் என்பர். இது, இங்கு மீதானம் என்று குறிக்கப்பட்டது. ஆறு ஆதாரங்களுக்கும் அப்பால் இவ்விடம் நிராதாரம் என்றும் சொல்லப்படும்.

அலைபாயும் மனத்தை ஒவ்வோர் ஆதாரமாக அதனதனுக்குரிய ஆறு அதிதெய்வங்களையும் முறையே பற்றி நின்று வழிபட்டு அதன்பின் இவற்றைக் கடந்த பெருவெளியில் தன்னை இழந்த நிலையில் விமலனாகிய சிவபெருமானுடன் ஒன்றி நிற்பது நிராதார யோகம்.

9 ஆக்கில் அங்கே உண்டாய் அல்லது அங்கு இல்லையாய்ப்
பார்க்கில் பரம் அது என்று உந்தீபற
பாவனைக்கு எய்தாது என்று உந்தீபற.

எண்ணுகின்ற போது மட்டும் ஆதாரங்களிலே தோன்றுவதாய் எண்ணாது இருக்கிற போது தோன்றாததாய் இருப்பது இறைவனின் நிலையன்று . முதல் நிலை பாவனை நிலை. பாவனைக்கு எய்தாத நிலையே பரம்பொருளாகிய சிவபெருமானின் நிலை என்று அறிக.

சைவ சித்தாந்த சாத்திரங்களிலே இறைவனை அறிவதற்குரிய நெறிகள் நான்கு . அவை சரியை, கிரியை, யோகம், ஞானம் என்பன ஆகும். இவற்றுள் முதல் மூன்றும் இன்றியமையாதன ஆயினும் இவை யாவும் மிக உயர்ந்த பயனாகிய பரமுத்தியைத் தருவனவல்ல என்பர். நான்காவதாகிய ஞானம் ஒன்றே பரமுத்தியைத் தரவல்லது. ஆகையினால் முதல் மூன்றும் ஞானத்துக்கு இட்டுச் செல்லும் படிகள் ஆகின்றன ஈறில்லாப் பதங்கள் யாவையும் கடந்த இன்பப் பொருளாகிய சிவபெருமானை அடைவதற்கு பாவனை நிலை பயன்படாது என்று கூறுகிறார் ஆசிரியர்.

10 அஞ்சே அஞ்சாக அறிவே அறிவாகத்
துஞ்சாது உணர்ந்து இருந்து உந்தீபற
துய்ய பொருள் ஈது என்று உந்தீபற

திருவைந்தெழுத்தைக் கொழுகொம்பாகக் கொண்டு இமைப் பொழுதும் சலிப்பின்றி ஆசிரியனால் உணர்த்தப்பட்ட ஐந்தெழுத்தின் உட்பொருளைச் சிந்தித்து இருத்தல் வேண்டும். அவ்வாறு சிந்திப்பால் தூய்மையான பரம்பொருளைப் பொருந்துதல் கூடும்.

சிவாய நம என்னும் திருவைந்தெழுத்து சிவம், திருவருளாகிய சத்தி, உயிர், மறைப்பாற்றல், மலம் என்ற ஐந்தினையும் முறையே குறிப்பனவாகும். இவற்றின் பொருள் உணர்த்திய வழியிலே ஓய்வின்றி ஓதி வரவேண்டும். அவ்வாறு ஓதி வந்தால் உயிரின் சிற்றறிவு இறைவனின் பேரறிவோடு இயைந்து தற்போதம் இழந்து சிவத்தோடு பொருந்தி நிற்கும். அப்படிப் பொருந்திய காலத்தில் மலத்தால் பற்றப்படாத முற்றறிவு உடைய பரம்பெருள் ஈது என்று புலப்படும்.

இப்பாடல் வேறு ஒரு வகையாகவும் பொருள் கொள்ளப்படும். அதன்படி அஞ்சு என்று குறிக்கப்பட்டது ஐம்பூதங்களை உணர்த்துவதாகக் கொள்ளப்படும். ஐம்பூதங்களால் ஆகிய உடலில் உயிர் இடம் கொண்டுள்ளது. அதனால் தன் தனித்தன்மையை உணர இயலாது. தானே உடம்பு என்றும் உடம்பே தான் என்றும் கருதி நிற்கும். இந்நிலையில் இருந்து நீங்கி உடலுக்கு வேறாக உயிர் தனித்து உள்ளது என்பது விளங்கித் தோன்றும்போது, முற்றறிவு உடைய சிவபரம் பொருள் உயிரை ஆட்கொள்ளும். யானாகிய என்னை விழுங்கித் தானாக நிற்கும் தனிப்பொருள் ஆகிய அதுவே தூய பரம்பொருள் என்று உணர்க.

11 தாக்கியே தாக்காது நின்றது ஓர் தற்பரம்
நோக்கில் குழையும் என்று உந்தீபற
நோக்காமல் நோக்க என்று உந்தீபற.

சிவ பரம்பொருள் ஒன்றாய், வேறாய், உடனாய் நிற்கும் பெருந்தகைமை உடையது. எப்பொருளிலும் கலந்து நிற்கும் அந்த மெய்ப் பொருள் எதனாலும் தொடக்குறுவதில்லை. தன்னை நோக்கிச் சரண் புகுவார்க்கு அப் பரம்பொருள் குழைந்து அருள்பாலிக்கும். இவ்வாறு நோக்கும் உயிர்கள் தன் முனைப்போடு தன் அறிவால் நோக்காது அவன் அருளே கண்ணாகக் காணில் உடனே இரங்கி அருளும்.

எவ்வௌர் தன்மையும் தன் வயிற்படுத்துத் தானே ஆகிய தயாபரன் என்று மாணிக்கவாசகர் அருளிச் செய்கிறார். உலகத்துப் பொருள்களில் அணுத்தோறும் கலந்து நின்றாலும் அக்கலப்பினால் பாதிக் கப்படாமல் நிற்கின்ற இயல்பினை உடையவன் இறைவன். அவன் எங்கோ தொலை தூரத்தில் இல்லை. நம்மோடு மிக அருகே யாவற்றிலும் கலந்து நிற்கிறான். இத்தகைய தன்மை உடையவன் ஏன் உயிர்களால் அறிய முடியாமல் இருக்கிறான் என்று வினவில், நான் அறிகிறேன் என்ற முனைப்போடு அறிய முற்படும்போது அவன் எட்டாப் பொருளாயும் திருவருள் வழியே தேடுவார்க்கு எட்டும் பொருளாயும் விளங்குகின்றான்.

12 மூலை இருந்தாரை முற்றத்தே விட்டவர்
சாலப் பெரியர் என்று உந்தீபற
தவத்தில் தலைவர் என்று உந்தீபற.

காரிட்ட ஆணவக் கருவறையிலே கண்ணில்லாக் குழவிபோல உயிர் கிடந்தது. அறியாமை இருளில் மூழ்கிக் கிடந்த அதற்குத் தன்னுடைய இழிநிலையை அறிந்து கொள்ளவோ, அதனை நீக்கிக் கொள்ளவோ ஆற்றலில்லை. சிற்றுயிர் படும் துன்பத்தை அறிந்து அதனைக் கேவல நிலையிலிருந்து மீட்டுப் படிப்படியாக உய்வடையும் பொருட்டு இறைவன் அதற்குக் கருவி கரணங்களைத் தருகிறான். அந்நிலையில் உயிர் படிமுறையாலே வளர்ந்து பக்குவம் அடைந்த நிலையில் அவன் ஞான ஆசிரியனாகவும் எழுந்தருளி வந்து பேரின்பப் பெருவெளியிலே இறைவன் உயிரைச் சேர்க்கிறான். அவனே சாலப்பெரியவன். அவனே தவத்தின் தலைவன்.

உயிர் மூன்று நிலைகளை உடையது. இந்த மூன்று நிலைகளும் முறையே கேவலம், சகலம், சுத்தம் என்று கூறப்படும். கேவல நிலையிலே உயிர் ஆணவ மறைப்பால் மூடப்பட்டுக் கருவி கரணங்கள் இன்றி அறிவு விழைவு, ஆற்றல்கள் அற்றுக் கிடக்கும், அதற்குத் தன்னைப் பிணித்துள்ள தளையும் தெரியாது. தனது இழி நிலையும் தெரியாது தானாக முயன்று தளையிலிருந்து விடுபடவும் அதற்கு வலிமையில்லை.

இந்த நிலையில் அவற்றுக்குப் பொற்புடைய மாயைப் புணர்ப்பின்கண் கருவி கரணங்களைத் தந்து உடல், கருவி, உலகம் நுகர்ச்சிப் பொருள் ஆகியவற்றை இறைவன் கூட்டுகிறான். இவ்வாறு அருள் பாலிப்பது, அவற்றின் மீது இறைவன் கொண்ட பெருங்கருணையாலேயன்றிப் பிறிதில்லை. இந்த நிலை சகல நிலை என்று கூறப்படும். இத்தகைய சகல நிலையிலே மாறி மாறிப் பிறந்து இன்பத் துன்பங்களை நுகர்ந்து உயிர் பக்குவம் பெறுகிறது. பக்குவம் அடைந்த உயிர்களுக்கு இறைவனே ஞான குரவனாக எழுந்தருளி அவற்றைத் தனது அருள் வழியிலே விடுதலை பெற்ற பேரின்ப நிலையிலே உலவவிடுகிறான். இதுவே சுத்த நிலை எனப்படும்.

இப்பாடலில் மூலை என்பது உயிரின் கேவல நிலையையும் முற்றம் என்பது உயிரின் சுத்த நிலையையும் குறிக்கின்றன. அடிமைப் பட்ட உயிருக்குத் தானாக முன்வந்து தனது பெருங்கருணையை வழங்கிய இறைவன் மிகப் பெரியவன். தவத்திற்குத் தலைவன் என்று குறிப்பிடப் பெறுகிறான். உற்ற நோய் நோன்றலும் உயிர்க்கு உறுகண் செய்யாமையும் தவத்திற்கு உரு என்று திருவள்ளுவப் பெருமான் குறிப்பிடுவார். அந்தத் தவம் சிவபெருமானை நோக்கி இயற்றப்படுவதே அல்லாமல் தவத்தின் பயனைத் தருவதற்கு வேறு எவரும் ஆற்றலுடையர் அல்லர் என்பதும் விளக்கப்பட்டது.

13 ஒட்டு அற்று நின்ற உணர்வு பதிமுட்டித்
தேட்டு அற்ற இடம் சிவம் உந்தீபற
தேடும் இடம் அது அன்று உந்தீபற.

புலன்வழி ஓடி எந்நேரமும் ஒன்றுவிட்டு ஒன்று பற்றி அலைந்து கொண்டிருக்கிற உணர்வு தன் சலனத்தை விட்டு ஒழிக்க வேண்டும். தலைவனாகிய சிவபெருமானை அவன் திருவருள் வழியே சென்று ஒப்பற்ற அன்போடு வழிபடுதல் வேண்டும். அதைவிட்டு அங்குமிங்கும் அலைந்து தேடிக் காணப்படும் பொருள் அன்று சிவ பரம்பொருள். தன்முனைப்பு அற்ற இடத்தில், தேடுதல் ஒழிந்த நிலையில் கிடைக்கப் பெறுவது.

திரு அங்கமாலையில் அப்பர் பெருமான்
தேடிக்கண்டு கொண்டேன் திருமாலொடு நான்முகனும் தேடித்
தேடொணா தேவனை என்னுள்ளே தேடிக் கண்டுகொண்டேன்
என்றும், தனித் திருநேரிசையில்

கள்ளளேன் கள்ளத் தொண்டாய்க் காலத்தைக் கழித்துப்
தெள்ளியேனாகி நின்று தேடினேன் நாடிக் கண்டேன்(போக்கித்
உள்குவார் உள்கிற்றெல்லாம் உடனிருந்து அறிதி என்று
வெள்கினேன் வெள்கிநானும் விலாவிறச் சிரித்திட்டேனே
என்றும் கூறியருளிய திருப்பாடல்கள் நினைவுகூர்தற்குரியன.

ஒட்டற்று என்பது, ஓடி ஓடிப் பலபொருளும் பற்றி ஒன்றிலும் படி யாது நிற்கும் உணர்வினைக் குறிக்கிறது. நின்ற இடமென்பது அத்தகைய ஓட்டத்தைத் தவிர்த்துத் திருவருளில் நிலைத்த இடத்தைக் குறிக்கிறது. முட்டுதல் என்பது நேர்படுதல் என்ற பொருளைத் தருகிறது. தேட்டற்ற இடம் என்பது சலனம் தவிர்த்து நிற்கின்ற நிலையைக் குறிக்கின்றது.

14 கிடந்த கிழவியைக் கிள்ளி எழுப்பி
உடந்தை உடனே நின்று உந்தீபற
உன்னையே கண்டது என்று உந்தீபற.

உயிர்க்கு உயிராக எக்காலத்தும் மறைந்து இருக்கும் திருவருளை ஞான ஆசிரியன் தன் அருட் கண்ணால் தீக்கை செய்து வெளிப்படுத்தி அருள, அதனை உணர்ந்து அத்திருவருள் வழியாகவே நின்று ஒழுகுதல் வேண்டும். அந்நிலையிலே சிவ பரம்பொருள் உன்னை ஈர்த்து ஆட்கொள்ளும் என்கிறார் ஆசிரியர்.

கிடந்த கிழவி என்பது உயிர்க்குயிராய் நின்றும் உயிரால் அறியப்படாத சிவசத்தியைக் குறிக்கின்றது. சிவபரம் பொருளை விட்டு ஒரு காலத்தும் நீங்காத உரிமை உடையது சிவசத்தி. ஆகையினாலே கிழவி என்ற சொல்லாலே ஆசிரியர் குறித்தார். உரிமை உடையவள் என்பது அதன் பொருள். கிள்ளி எழுப்புதலாவது ஆசிரியரால் விளக்கப்பட்டுத் திருவருள் விளங்கித் தோன்றுதல்.

யோக நெறியில் கிழவி என்பது குண்டலினி சத்தி என்று பொருள் கொள்ளப்படும். அப்போது யோகநெறி வழுவாமல் நின்று குண்டலினி சத்தியை எழுப்பி அதன் வழியே ஞான நெறியில் தலைப்படுதல் என்று பொருள் தரும்.

15 பற்றை அறுப்பது ஓர் பற்றினைப் பற்றில் அப்
பற்றை அறுப்பர் என்று உந்தீபற
பாவிக்க வாரார் என்று உந்தீபற.

உயிர்களுக்குத் துன்பத்தைத் தருவன யான், எனது என்னும் அகப்பற்றும், புறப்பற்றும் . இவ்விரு பற்றுகளையும் அறுத்து ஒழிக்கின்ற வன்மை உயிர்களுக்கு இல்லை. இறைவனையே பற்றிக் கொண்டால் அகப் புறப் பற்றுகள் அற்றுப்போம். இறைவனின் திருவடியைப் பற்றுவ தென்பது அவன் திருவருள் வழிச் சென்றே அன்றிப் பாவனையால் பற்ற இயலாது

பற்றுக பற்றற்றான் பற்றினை யப்பற்றைப்
பற்றுக பற்று விடற்கு

என்ற திருக்குறளை நினைவுறுத்துவதாக அமைந்தது இப்பாடல். மெய்கண்ட சாத்திரங்கள் பலவற்றுள்ளும் இவ்வாறு பல திருக்குறள் பாடல்கள் எடுத்தாளப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம். திருவள்ளுவப் பெருந்தகையின் கருத்துக்களை பல சைவசித்தாந்த நெறியோடு பொருந்துவன என்பதை இத்தகைய மேற்கோள்ள விளக்ககுகின்றன. இப்பாடலில் திருக்குறளின் சொல்லும், பொருளும் பயின்று வருவதோடு அமையாமல் குறட்பாவுக்கு விளக்கமும் தரப்பட்டிருப்பதை உணரலாம். முதலில் வருகிற பற்று என்பது புறப்பற்றினைக் குறித்தது . முதல் வரியின் இறுதியிலும் இரண்டாம் வரியின் தொடக்கத்திலுமாக வரும் அப்பற்று என்பது அகப்பற்றினைக் குறித்தது. எல்லாப் பொருள்களுக்கும் பற்றுக் கோடாக நின்றும் அவற்றில் தோய்வற்று நிற்பவன் இறைவன் . அவனைப் பற்றுவதற்கு உரிய உபாயம் அவனது திருவருள் வழி நிற்றலே. அவ்வாறு திருவருள் வழியிலே நிற்கின்ற உயிர்களுக்கு யான் என்ற முனைப்பும் எனது என்ற பிடிப்பும் தானாகவே கழலும்.

திருவருள் வழியிலே தன் முனைப்பு அற்று நிற்பதை விடுத்து, யான் இப்பற்றுகளை அறுப்பேன் என்று தன்னுணர்வோடு கூடி முயலும் முயற்சி வெற்றி பெறாது. ஏனெனில் , பொன்னை வெறுப்பேன் பொருளை வெறுப்பேன் என்றவாறு நினையும் போது எதிர்மறை முகத் தினாலேனும் பொன்னையும், பொருளையும் , தன்னையும் நினைவுறுத்தம். ஆதலால் விட்டொழிக்க முனைந்த அவை யாவும் நினைவிலிருந்து அகலாமலே நிற்கும். இதனையே பாவிக்க வாரார் என்ற சொற்களால் ஆசரியர் குறித்தார்.

16 உழவாது உணர்கின்ற யோகிகள் ஒன்றோடும்
தழுவர்மல் நிற்பர் என்று உந்தீபற
தாழ்மணி நாவே போல் உந்தீபற

இறைவனின் திருவருளை முன்னிட்டுத் தமது முயற்சியை நெகிழ விட்ட சிவயோகிகள் தாமரை இலைத் தண்ணீர் போல எதிலும் பற்றின்றி இருப்பார்கள். எனவே அவர்களுக்கு வரும் இன்பத் துன்பங்கள் அவர்களுக்கு மகிழ்சியையும் கொடுப்பதில்லை. துன்பதையும் தருவதில்லை. தொங்கவிடப்படாமல் தரையிலே வைக்கப்பட்ட வெண்கல மணியின் நாக்கு அசைவற்று இருப்பது போல அவர்களும் இருப்பார்கள்.

முந்தைய பாடலில் யான், எனது என்னும் அகப்பற்று, புறப்பற்றுகளை அறுப்பதற்குரிய வழியே விளக்கினார். அந்த நெறியிலே நின்று திருவருளிலே அழுத்தி நிற்கும் சிவ யோகியர் நுகர்வினையின் பயனாக இன்பத் துன்பங்கட்கு ஆட்படும் போது எவ்வாறு இருப்பர் என்பதை இப்பாடலில் விளக்குகிறார்.

உலகியலில் உழன்று கிடக்கிற மக்கள் இன்பம் வரும்போது மகிழ்ச்சியால் ஆரவாரித்தும், துன்பம் வரும் போது துயரத்தால் துவண்டு அலமருவதும் வழக்கம். தொங்கவிடப்பட்ட வெண்கல மணியை அடிக்கும் போது ஓசை எழுவதும் அடியாத போது ஓசையின்றி நிற்பதும் இயல்பு. மணியின் நாக்கு அசைவதனாலே இது நிகழ்கிறது. அதே மணியைத் தொங்கவிடாமல் தரை மீது வைத்துவிட்டால் மணியின் நாக்கு அசைவற்று இருக்கும். அசைவற்ற போது எழாது. யோகியர் உள்ளம் அசைவற்ற நிலையில் இருப்பதால் இன்பத்தில் மகிழ்வதும் இல்லை. துன்பத்தில் துவள்வதும் இல்லை.

கணியன் பூங்குன்றனார் புறானூற்றில் ,வாழ்தல் இனிது என மகிழ்ந்தன்றும் இலமே : முனிவின் , இன்னாது என்றலும் இலமே. என்று கூறியது இங்கு நினையதக்கது.

17 திருச்சிலம்பு ஓசை ஒலிவழியே சென்று
நிருத்தனைக் கும்பிடு என்று உந்தீபற
நேர்பட அங்கே நின்று உந்தீபற.

இறைவனை மனம், மொழி மெய்களால் வணங்குவோர்க்கு அவன் தன் பாதச் சிலம்பு ஓசை கேட்கச் செய்தருளுகின்றான். அந்தச் சிலம்பு ஓசை வழியே சென்று இறைவனுடைய திருவடியைப் பற்றிக் கொண்டு ஆடல்வல்லானை வணங்குதல் வேண்டும். அவ்வாறு வணங்குவார்க்கு அவன் நேர்படத் தோன்றி அருள் பாலிப்பான்.

முந்தைய பாட்டில் உலகச் சூழ் நிலைகளில் கருத்தைச் செலுத்தாது இறைவனையே பொருந்தி இருக்கும் சிவ யோகிகள் பற்றற்று நிற்பர் என்பதைக் கூறினார். இந்தப் பாடலில் அக்கருத்தினை மேலும் விளக்கும். வகையால் அகம் நெகிழ்ந்த அன்பினராய் இறைவனைப் பற்றி விலகாதவர்க்கு ஆடவல்லபிரான் தன் திருச்சிலம்பின் ஓசையைக் கேட்குமாறு செய்தருளுவான் என்றும் , அந்த ஓசையை பற்றிக் கொண்டு அது தோன்றும் இடமாகிய கூத்தப் பெருமானின் திருவடிகளை ஒரு முகப்பட்ட மனத்தோடு வழிபடுதல் வேண்டும் என்பதையும் அவ்வாறு வழிபடுவார்க்கு இறைவனை நேர்படக் காணுதல் கூடும் என்றும் விளக்குகிறார்.

அட்டாங்க யோகம் என்பது எட்டிடுப்பகுதிகளைக் கொண்டது. அவை இயமம், நீயமம், ஆசனம், பிராணாயாமம், பிரத்தியாகாரம், தாரணை , தியானம், சமாதி என்பன. இவற்றுள் எட்டாம் நிலையாகிய சமாதிநிலை அட்டாங்க யோகத்தின் எல்லையாகும். அதற்கு முந்திய நிலையாகிய தியானத்தில் ஈடுபட்டிருக்கின்ற சிவ யோகிகளுக்கு இறைவன் பத்துவகையான நுண் ஒலிகளைப் கேட்டுமாறு அருள் பாலிப்பான். இந்நுண் ஒலிகளைப் பற்றிய விளக்கங்களை திருமூலதேவ நாயனார் திருமந்திரத்தின் மூன்றாம் தந்திரத்தில் கூறியருளுகிறார்.

மணிகடல் யானை வார்குழல் மேகம்
அணிவண்டு தும்பிவளை பேரி கையாழ்
தணிந்தெழு நாதங்கள் தாமிவை பத்தும்
பணிந்தவர்க்க ல்லது பார்க்க ஓண்ணாதே.( திருமந்திரம் 606)

அம்பலத்தாடுவான் மலர்சிலம்படியை மாறாத அன்போடு வணங்குபவர்களுக்கு அவன் சிலம் பொலியாகிய நுண்ஒலி அகச் செவியில் கேட்கும். இவற்றுள் திருச்சிலம்பு ஓசை ஒலிவழியே என்ற தொடருக்கு ஓசை என்பது பரவிந்து; ஒலி என்பது பரநாதம் என்பர் ,ஓசை ஒலியெலாம் ஆனாய் நீயே என்ற அப்பர் திருவாக்கும் இங்கு நிவையத்தக்கது.

கழறிற்றறிவர் நாயனார் புராணத்தில் சேரமான் பெருமாள் நீடும் உரிமைப் பேரரசால் நிகழும் பயன் , நிறை தவமும் , தேடும் பொருளும் பெரும்துணையும் தில்லைச் திருச்சிற்றம் பலத்துள் ஆடும் கழலே எனத் தெளிந்ததனால் , எடுத்த திருப்பாதத்தைப் போற்றி வணங்குதற்கு அன்பினால் அருச்சனையை மேற்கொண்டார் என்று சேக்கிழார் நெருமாள் எடுத்துரைக்கிறார்.. ஒவ்வொரு நாளும் பூசையின் முடிவில் திருச்சிலம் பின்ஒலியைக் கூத்தப் பெருமான் அருளால் கேட்டார் என்பதையும் சேக்கிழார் பெருமான் எடுத்துரைக்கிறார்.

வாசத் திருமஞ்சனம் பள்ளித் தாமஞ் சாந்தம் மணித்தூபம்
தேசிற் பெருகும் செழுந்தீபம் முதலா யினவும் திருவமுதும்
ஈசர்க் கேற்ற பரிசினால் அருச்சித் தருள எந்நாளும்
பூசைக் கமர்ந்த பெருங் கூத்தர் பொற்பார்.

சிலம்போசை என்பது பட்டுத் தெறிப்பதனால் எழும் ஓசை எனப் பொருள் காண்பர். இங்கே சிலம்பின் உள்ளே உள்ள பரல்கள் இறைவனின் இடையறாத் திருக்கூத்தின் போது எழுப்பும் ஓசையைக்ö குறிக்கிறது.

18மருளும் தெருளும் மறக்கும் அவன்கண்
அருளை மறவாதே உந்தீபற
அதுவே இங்கு உள்ளது என்று உந்தீபற.

உயிர்கள் பல நேரங்களில் அறியாமை யால் பற்றப்பட்டும், உணர்ந்த உணரும் நேரத்தில் தெளிவோடு கூடியும் மாறி மாறி வரும் இயல்பினை உடையன. அவை இறைவன் திருவருளில் ஒன்றி நீற்குமானால் மயக்கமும் தெளிவும் மாறிமாறி வருகின்ற நிலைமை முற்றிலும் அழிந்து போகும். எனவே திருவருளை மறவாதிருப்பாயாக அப்படி மறவாதிருத்தலே இங்கு செய்யத்தக்க செயலாகும்.

இறைவனின் திருவருள் எங்கும் எப்பொழுதும் நிறைந்தே இருக்கிறது. எனினும் , உயிர்கள் உலகியலில் கொண்ட ஆசாபாசங்களால் திருவருளை மறந்திருக்கின்றன. சிவஞான சித்தியார் கூறுவது போல பார்த்தடின் அருளை எல்லாம்

இன்றெனக்கு அருளி இருள் கடிந்து உள்ளத்து
எழுகின்ற ஞாயிறே போன்று
நின்றநின் தன்மை நினைப்பற நினைந்தேன்
நீயாலல் பிறிதுமற்று இன்மை
சென்று சென்றணுவாய்த் தேய்ந்து தேய்ந்து ஒன்றாம்
திருபெருந் துறையுறை சிவனே
ஒன்றும் நீயவில்லை அன்றியொன்று இல்லை
யார் உன்னை அறியகிற் பாரே.

என்று மாணிக்கவாசகப் பெருமான் பாடுகின்றமை இங்கு நினைவுகூரத் தக்கது. திருவருள் இறைவனோடு பிரிப்பின்றி ஒன்றாகவே நிற்கும். இறைவன் அருளே வடிவானவன் என்பதை ஏற்றுக் கொள்ளாத சில தத்துவ வாதிகள் இத்திருவாசகப் பாடலுக்கு உரை காண முற்பட்டுத் தமக்கு ஏற்றவாறே மாற்றியும் பிரித்தும் பிழைபடப் பொருள் கூறினர். இத்திரு உந்தியார்ப் பாடலில் அருளை மறவாதிருத்தல் வேண்டும் என்பதன் மூலம் அருள் ஒன்றே உயிர்கள் உய்வதற்கு உரிய பற்றுக் கோடாகும் என்பதனை வற்புறுத்தினார்.

19 கருதுவதன் முன் கருத்து அழியப் பாயும்
ஒரு மகள் கேள்வன் என்று உந்தீபற
உன்ன அரியன் என்று உந்தீபற

திருவருளைப் பற்றுக்கோடாகக் கொண்டு உயிர் இறைவனை நினையும் போது அந்த நினைப்பினும் வேகமாக உமையொரு பாகனாகிய இறைவன் அவ்வுயிரினை ஆட்கொள்ளுவான். அவன் ஆட்கொள்ளும் போது உயிர் அவனைக் கருதுகிற கருத்தும் அழிந்து இறைவனோடு ஒற்றித்து நிற்கும். இதுவல்லாமல் இறைவனை நான் நினைப்பேன் என்று கருதுகிற உயிர்களுக்கு அறிதற்கரியவன் இறைவன்.

அன்பால் நினைவாரது உள்ளக் கமலத்தின் கண் அவர் நினைத்த வடிவோடு விரைந்து சேறலின் என்று உரை எழுதினார். மலர்மிசை ஏகினான் என்ற முதற்குறிப்புடைய திருக்குறளுக்குப் பரிமேலழகர். எனவே அன்பால் அடியவர்கள் நெஞ்சார நினைப்பதற்குத் தலைப்பட்ட அளவிலேயே மிகுந்த விரைவோடு இறைவன் அவர்கன் தானாகும் வண்ணம் அருள்செய்வான் என்று விளக்குவதற்கு கருதுவதன் முன் கருத்து அழியப் பாயும் என்றார் ஆசிரியர்.

ஒருவன் என்ற சொல் சிவபெருமானையே குறிப்பது போல் ஒருமகள் என்ற சொல் சிவபெருமானோடு பிரிப்பின்றிப் பிணைந்து நிற்கும் அவனுடைய திருவருளாகிய சக்தியைக் குறித்தது.

அருளது சத்தி ஆகும் அரன் தனக்கு அருளை இன்றித்
தெருள்சிவம் இல்லை அந்தச் சிவம் இன்றிச் சக்தி இல்லை என்று சிவஞான சித்தியாரும்,

தன்நிலைமை மன் உயிர்கள் சாரத் தரும்சத்தி
பின்னம் இலான் எங்கள் பிரான்
என்று திருவருட் பயனும் இக்கருத்தை விளக்குகின்றன.

உன்னற்கு அரியான் ஒருவன் இருஞ்சீரான் என்ற திருவெம்பாவைப் பாடல் வரி இறைவன் வாக்குக்கும் , மனத்துக்கும் எட்டாதவன் என்பதை வலியுறுத்தும்.

20 இரவு பகல் இல்லா இன்ப வெளியூடே
விரவி விரவி நின்று உந்தீபற
விரைய விரைய நின்று உந்தீபற.

அறிவும் அறியாமையும் மாறி மாறி வருகின்ற கட்டு நிலையிலிருந்து விடுபட்டு, இன்பமே வடிவாக என்றென்றும் விளங்கும் இறைவனின் திருவருள் வெளியிலே பிரிப்பின்றிக் கலந்து நிற்கும் பேரின்பத்தை விரைவிலே கூடுவாயாக.

உயிர் காரிட்ட ஆணவ அறைக்குள்ளே தனித்து ஆணவத்தில் கட்டுண்டு கிடக்கும் நிலையை இரவு என்பர். மாயையின் காரியங்களாகிய உடல் கருவி உலகு நுகர்ச்சிப் பொருள்கள் இவற்றோடு கூடிச்சிற்றறிவு பெற்று நிற்கின்ற நிலையைப் பகல் என்று கூறுவர். பகலைத் தொடர்ந்து இரவும், இரவைத் தொடர்ந்து பகலும் வருவது உலகியல்பு, இரவே இல்லாத பகல் என்பது உயிர் இறைவனின் திருவடியில் கூடி என்றும் மாறாத இன்பத்தில் திளைத்து இருப்பதாகும். அந்த நிலை இப்பாடலில் இன்ப வெளி என்று குறிக்கப்பட்டது. இரவாகிய கேவலம், பகலாகிய சகலம் ஆகிய இரு நிலைகளும் உலக வயப்பட்டுப் பிறப்பு இறப்பு முதலிய துன்பங்களுக்கு எல்லாம் காரணமாவதால் அவற்றினின்றும் விடுபட்டுத் திருவருள் வழியிலே மிக விரைவாகச் சென்று இறைவனைக் கூடுவதே பேரின்பத்துக்கு வழி. விரவி விரவி, விரைய விரைய என்ற தொடர்கள் இன்றியமையாமையையும் . காலம் பெற வீடு பேற்றினை அடைய வேண்டியதன் தேவையையும் உணர்த்தின.

உமாபதி சிவம்

தில்லை வாழ் அந்தணர் மூவாயிரவரில் ஒருவர் ஆன உமாபதி சிவாசாரியார் அவர்கள், நாயன்மார்களுக்குப் பின்னர் வந்த சைவ சித்தாந்தத்தைப் பரப்பியவர்களுள் முக்கியமானவராய்க் கருதப் படுகின்றார். தமிழ், சமஸ்கிருதம் இரண்டு மொழிகளிலும் மிகுந்த தேர்ச்சி பெற்றிருந்தார். அவரின் அறிவுத் திறனை உணர்ந்த சோழ மன்னன் அவருக்கு முத்துப்பல்லக்கு, நாகரா, பகலிலும் விளக்குடன் செல்லும் உரிமை போன்றவற்றை அளித்திருந்தான். ஒரு நாள் இவர் நடராஜரைத் தரிசித்துவிட்டுத் திரும்பிக் கொண்டிருந்த போது சைவ சித்தாந்ததில் ஊறியவரும், வேதாந்தியும் ஆன மெய்கண்டாரை அவர் சீடர்களுக்குப் பாடம் சொல்லும்போது காண நேர்ந்தது. உமாபதி சிவாசாரியார் தெருவைக் கடந்து செல்லுவதாயும் மெய்கண்டாரின் சீடர்கள் கூறினர். உடனேயே மெய்கண்டார் ,பட்ட கட்டையில் பகற்குருடன் போகிறான் பாருங்கள் என்று பரிகாசம் செய்தார். இதைக் கேட்ட உமாபதி சிவாசாரியாருக்கு உடனேயே தன் தவறு புரிந்து விவேகமும் அதீத ஞானமும் தோன்ற அங்கேயே மெய்கண்டாரின் காலில் விழுந்து அவரைத் தன் ஞானகுருவாக ஏற்றுக் கொண்டதாய்ச் சொன்னார்.

ஒருநாள் தன் ஞானகுருவான மெய்கண்டாருடன் நெசவாளர் தெருவழியாக நடந்து செல்லுகையில் துணிக்குப் போடும் கஞ்சியை எடுத்துக் குடித்தார் மெய்கண்டார். அந்தக் கஞ்சியானது அவரின் தோள் வழியே வழிந்தது. வழிந்த கஞ்சியை ஒரு பிரசாதமாய்க் கருதித் தானும் பருகினார் உமாபதி சிவாசாரியார். இந்தத் தீவிரமான குருபக்தியைக் கண்டு ஒருபக்கம் வியந்தாலும், சிதம்பரம் தீக்ஷிதர்கள் அவரைத் தங்கள் குழுவில் இருந்து விலக்கி வைத்தனர். அன்றிலிருந்து தில்லைக்கு வெளியே கொற்றவன் குடி என்னும் இடத்திலே தங்கி இருந்து வந்தார் உமாபதி சிவாசாரியார்.

13-ம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும், 14-ம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியிலும் வாழ்ந்த இவர், தில்லை வாழ் அந்தணர் அல்லாத ஒருவரைத் தம் குருவாய்க் கொண்ட இவர் தம் குருவிடம் சைவ நூல்களைப் பயின்றார். இவர் இயற்றிய பல நூல்களுள் உண்மை நெறி விளக்கம், வினா-வெண்பா, கொடிக்கவி ஆகியன மிக மிக முக்கியமானவை. கோயிற்புராணம் என்ற பெயரில் சிதம்பரத்தின் தல வரலாற்றையும் எழுதி இருக்கின்றார் இவர். சேக்கிழாரின் வரலாற்றையும் சேக்கிழார் புராணம் என்ற பெயரில் இவர் எழுதி இருக்கின்றார். தமிழைப் போலவே வடமொழியிலும் புலமை பெற்றிருந்த இவர், பௌஷ்கர ஆகமம் என்னும் நூலுக்கு பாஷ்யமும் எழுதி இருக்கின்றார்.

தில்லை வாழ் அந்தணர்களில் ஒருவரைக் குருவாய்க் கொள்ளாத காரணத்தால் மற்ற தீட்சிதர்கள் இவரைக் கோயிலில் பூஜை, வழிபாட்டுக்கு அனுமதிக்கவில்லை. ஆகவே இவர் சிதம்பரத்துக்கு வெளியே வாழ்ந்து வந்தார். ஒரு முறை கோயிலின் உற்சவத்தில் கொடியேற்றும் உரிமை இவருடையதாய் இருந்த போதிலும் இவரை விடுத்து இன்னொரு தீட்சிதருக்கு அந்த உரிமை அளிக்கப் பட்டது, ஆனால் கொடி மேலே ஏறவே இல்லை. பின்னர் உமாபதி சிவாசாரியாரின் பக்தியின் பெருமையை உணர்ந்த மற்ற சில தீட்சிதர்களால் அவர் வரவழைக்கப் பட்டார். உமாபதி சிவாசாரியார் ஒவ்வொரு பாடலாகப் பாடப் பாடக் கொடியும் மேலே ஏறி, ஐந்தாவது பாடலில் முழுதும் மேலே ஏறியதாம். இவ்வாறு இறைவன் தன் அடியார்க்குச் செய்த அருளையும் இங்கு நினைவு கூருவோம்.

1Like · · Promote · Share

மறைஞானசம்பந்தர்

மெய்கண்ட (உண்மை) சாத்திரங்கள் என்று போற்றப்படும், சைவசித்தாந்த சாத்திரங்களில் சிவஞானபோதம் தலைசிறந்ததாகப் போற்றப்படுகிறது. இதை எழுதியவர் மெய்கண்டார். இவரைச் சார்ந்தே சந்தான குரவர் என்னும் சைவ மரபு தோன்றியது. மெய்கண்டாரின் மாணவர் அருணந்தி சிவாச்சாரியார். அவரது மாணவர் மறைஞானசம்பந்தர். வெள்ளாற்றின் கரையோரம் உள்ள பெண்ணாகரத்தில் (கடலூர் மாவட்டம்) ஆவணி உத்திரம் நட்சத்திரத்தில் பிறந்த இவர், அருணந்தி சிவாச்சாரியாரிடம் சிவதீட்சை பெற்றார். சிவதர்மம் என்னும் ஆகமத்தின் உத்தரபாகத்தை தமிழில் மொழி பெயர்த்தார். இவருடைய வாழ்வில் நடந்த சுவாரஸ்யமான சம்பவம் ஒன்று உண்டு. ஒருமுறை சிதம்பரம் நடராஜர் கோயிலில் அர்ச்சகராகப் பணியாற்றிய உமாபதி சிவாச்சாரியார் என்பவர் பூஜைகளை முடித்துக் கொண்டு, மேளதாளத்துடன் வீட்டுக்கு பல்லக்கில் சென்று கொண்டிருந்தார். (அக்காலத்தில், கோயில்களில் பூஜை செய்யும் அர்ச்சகர்களை பல்லக்கில் கொண்டு சென்று வீட்டில் விடுவதும், பகலாக இருந்தாலும் தீவட்டி பிடித்துச் செல்வதும் வழக்கம்) உச்சிவேளை... வெயில் நன்கு காய்ந்து கொண்டிருந்தது. அந்தப் பட்டப்பகல் நேரத்தில், பல்லக்கின் முன்னே ஒருவன் தீவட்டி பிடித்துச் சென்று கொண்டிருந்தான். செல்லும் வழியில் ஒரு வீட்டின் திண்ணையில் அமர்ந்திருந்தார் மறைஞானசம்பந்தர். உமாபதியின் பல்லக்கையும், முன்னே தீவட்டியும் செல்வதைக் கண்ட அவர், பட்ட மரத்தில் பகல்குருடு போகுது பார் என்று அவருடைய காதில் படும்படி உரக்க சத்தமிட்டார்.உமாபதி சிவாச்சாரியாரின் காதுகளில் இது கேட்டது. கற்பூரத்தில் பற்றிய நெருப்பு எப்படி கொழுந்து விட்டு எரியுமோ, அதுபோல அவரது மனதில், இந்த வார்த்தைகள் ஞானக்னியாக பற்றிக் கொண்டது.

சிவஜோதி அவருள் தனலாய் எழுந்தது. பல்லக்கிலிருந்து கீழே குதித்தார். மறைஞான சம்பந்தரிடம் ஓடினார், என்னை சீடராக ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள், என்று அவரது திருவடிகளில் பணிந்தார். மறைஞானசம்பந்தர், அவரிடம் ஒருவார்த்தை கூட பேசவில்லை. திண்ணையில் இருந்து எழுந்தார். அப்படியே நடக்கத் தொடங்கினார். உமாபதி சிவமும் விடுவதாக இல்லை. அவரைப் பின்தொடர்ந்தார். சுவாமி! என்னைத் தங்கள் சீடனாக ஏற்க மாட்டீர்களா! எனக்கெஞ்சினார்.

ஓரிடத்தில் நெசவாளர்கள் தறியில் துணி நெய்து கொண்டிருந்தனர். துணி அழுத்தமாக இருப்பதற்கான கஞ்சி அவர்கள் அருகே இருந்தது. அதில், சிறிது தனக்கு தரும்படி சம்பந்தர் கைநீட்டினார். கஞ்சி சூடாக இருந்தது. எனவே, நெசவாளர்கள் அவரது கை சுட்டுவிடக்கூடாதே என்பதற்காக, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கையில் ஊற்றினர். மறை ஞானசம்பந்தர், அவர்களிடம், பயப்படாதீர்கள்! எனக்கு சுடாது. தாராளமாக ஊற்றுங்கள், என்றார். அவர்களும் ஊற்றவே, விரல் இடுக்கு வழியே கஞ்சி கசிந்து கீழே வழிந்தது. குருவாக ஏற்றுக் கொண்ட உமாபதி, சிந்திய கூழை குரு பிரசாதம் என்று சொல்லிக் குடித்தார். அதுமுதல் உமாபதிசிவாச்சாரியார், மறைஞானசம்பந்தரின் சீடரானார். உமாபதி சிவாச்சாரியாரோடு சந்தானக்குரவர் என்னும் மரபு முற்றுப்பெற்றது. சிந்தாந்த அட்டகம் என்னும் எட்டு நூல்களை எழுதினார். இதில் குருவின் மீது கொண்ட ஈடுபாட்டால் எழுதிய நூல் நெஞ்சுவிடு தூது என்பதாகும். சரி...உமாபதி சிவாச்சாரியாருக்கு ஞானத்தை ஏற்படுத்திய பட்டமரத்தில் பகல் குருடு போகுது பார் என்ற சொற்றொடரின் சூட்சுமம் தெரிய வேண்டாமா!பட்டமரத்தின் கட்டைகளால் செய்யப்பட்டது பல்லக்கு. அந்தப் பல்லக்கில் சென்றவர் உமாபதி. பகலில் தீவட்டி ஏந்திச் சென்றதால், அவர் குருடாகிறார். அதாவது, பல்லக்கு, பரிவாரம் ஆகிய வசதிகளெல்லாம் தற்காலிகமானவை. இவை இறைவனை அடைவதற்குரிய சாதனங்கள் அல்ல. அதாவது, இறைவன் அருகில் இருந்து பூஜை செய்தால் மட்டும் ஆண்டவனை அறிய முடியாது. நிஜமான பக்தி இருந்தால், இறைவனை பாமரன் கூட அடைய முடியும் என்பதே இதன் சூட்சுமம்.