மூன்று வகை தவம்...

மூன்று வகை தவம்...

தவம் என்றால் ஆன்மீகப் பயிற்சி எனப் பொருள்படும். ஆழ்ந்த தியானம் மற்றும் முறையான ஒழுக்கநெறிகள் ஆகியவை “தவம்” என்று கூறப்படுகின்றன. தவம் என்பதற்கு நடைமுறையில் ‘விரதம்’ அல்லது ’நோன்பு’ எனவும் பொருள் கொள்ளலாம். தவம் மேற்கொள்பவர் “தபஸி” (ஆண்) அல்லது “தபஸ்வினி” (பெண்) என்றழைக்கப்படுவர்.

பெரும்பாலும் உடலை வருத்திக் கொள்வது தான் ‘தவம்’ என்று தவறாக கருதப்படுகின்றது. ஆயினும் இந்துதர்ம நூல்களில் உடலை வருத்தி செய்யப்படும் தவங்கள் ‘தவிர்க்கப்படவேண்டியவை’ என அறிவுரை செய்யப்படுகின்றது.

பகவத் கீதை உட்பட இதர இந்துதர்ம நூல்கள் தவமுறைகளை மூன்று வகையாகப் பகுத்துக் காட்டுகின்றன.

தூய நிலையிலான தவமுறை (சத்வம்)
ஆசை அல்லது தற்பெருமை நிலையிலான தவமுறை (ரஜஸ்)
அறியாமை மற்றும் மூட நிலையிலான தவமுறை (தமஸ்)

இவற்றுள் சத்வ தவமுறை தான் ஊக்குவிக்கப்படுகின்றது. சத்வ தவமுறையைக் கடைப்பிடிப்பவர் இறைவனின் அருளைப் பெறுவர். சத்வ தவமுறையை உடல், வாக்கு, மனம் என மூன்றாகப் பிரிக்கலாம். அவை:

*உடல்*

1) தினமும் தவறாமல் தெய்வங்களை வழிபட வேண்டும்.
2) பெற்றோர், குரு மற்றும் சான்றோர்களை மதித்து போற்றவேண்டும்.
3) உடல் தூய்மையைப் பேண வேண்டும்.
4) எளிமையான வாழ்க்கையை வாழ பழகிக் கொள்ளவேண்டும்.
5) தன்னடக்கத்தை கடைப்பிடிக்க வேண்டும்.
6) மற்றவர்களுக்குக்கேடு விளைவிக்கும் செயல்களைத் தவிர்க்க வேண்டும்.

*வாக்கு*

1) பொய்யானவற்றை தவிர்த்து உண்மையைப் பேச வேண்டும்.
2) கடுமையான சொற்களைத் தவிர்த்து இனிமையாகப்பேச வேண்டும்.
3) மற்றவர்களுக்கு நன்மை விளைவிக்கும் விஷயங்களைப் பேச வேண்டும்.
4) நல்லவர்களை நோகடிக்காமல் பேச வேண்டும்.
5) வேதங்கள் கூறும் உண்மைகளை மற்றவர்களுக்குக் கற்பிக்க வேண்டும்.

*மனம்*

1) இருப்பதைக் கொண்டு மனதில் திருப்தி கொண்டிருக்க வேண்டும்.
2) மனத்தைக் கட்டுப்படுத்த பழக வேண்டும்.
3) தேவையற்ற சிந்தனைகளைத் தவிர்த்து மனத்தில் மௌனத்தைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும்.
4) எண்ணங்கள் தூய்மையானதாக இருக்க வேண்டும்.

இறைவனின் அருளைப் பெறுவதற்கு இதுபோல எத்தனையோ எளிதான வழிகள் நம் இந்துதர்மத்தில் பரிந்துரைக்கப்படுகின்றன. எனவே, தனக்கும் மற்றவருக்கும் துன்பத்தை தரும் கடுமையான மற்றும் தவறான வழிகளில் செல்லாமல் மேற்கூறிய தவமுறைகளைக் கடைப்பிடிப்பது சாலச் சிறந்தது.

*dg*

இது 'வஜ்ர கீதா' (वज्र कीट) என்று அழைக்கப்படுகிறது.

இது 'வஜ்ர கீதா' (वज्र कीट) என்று அழைக்கப்படுகிறது.

அதன் முட்களால் பயங்கரமாகத் தெரிகிறது, ஆனால் ஆச்சரியப்படும் விதமாக, இது நேபாளத்தில் உள்ள கந்தகி நதியில் வசிக்கிறது மற்றும் அதன் உடல் சுரப்பு மற்றும் முட்களால் புனிதமான சாலிகிராம கற்களை செதுக்குகிறது! இந்த உயிரினம் உள்ளது.  சங்கு (சங்கு), சக்கரம் (வட்டு), கட (கதாளம்) போன்ற பல்வேறு வடிவங்களைக் கொண்ட சாலிகிராமக் கற்களை செதுக்குவதில் நிபுணத்துவம் பெற்றுள்ளது, மேலும் சில சாலிகிராம கற்களின் மேல் தங்க நிற தொப்பி உள்ளது  இந்த வஜ்ர கீதாவால் உருவாக்கப்பட்டது!"   வஜ்ர கீட்டா என்பது ஒரு வகை பூச்சி, இது ஒரு வண்டு, இது இந்து மதத்தில், குறிப்பாக விஷ்ணுவின் வழிபாட்டில் புனிதமான முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக நம்பப்படுகிறது.  சாலிகிராமக் கற்கள் புனிதமானதாகக் கருதப்படுகின்றன, மேலும் அவை பெரும்பாலும் விஷ்ணுவின் பிரதிநிதிகளாகப் போற்றப்படுகின்றன.

 

 

ஸ்ரீ பால தேவராய சுவாமிகள் கந்த சஷ்டி கவசத்தை அருளிய வரலாறு...

ஸ்ரீ பால தேவராய சுவாமிகள் கந்த சஷ்டி கவசத்தை அருளிய வரலாறு...

கந்த சஷ்டி கவசத்தை அருளியவர் ஸ்ரீ பாலதேவராய சுவாமிகள். இவர் எதற்காக இந்தக் கவசத்தை பாடினார் தெரியுமா? தேவராய சுவாமிகள் ஒரு சமயம் கடும் வயிற்றுவலியால் மிகவும் அவதிப்பட்டு வந்தார். எவ்வளவோ சிகிச்சைகள் மேற்கொண்டும் அவருடைய வயிற்றுவலி தீர்ந்தபாடில்லை.

வாழ்க்கையே வெறுத்துப்போய் கடலில் விழுந்து தற்கொலை செய்து கொள்ளும் முடிவோடு திருச்செந்தூர் சென்றார். அவர் சென்ற நாளில் திருச்செந்தூரில் கந்த சஷ்டி விழா ஆரம்பித்திருந்தது. தீவிர முருக பக்தரான தேவராய சுவாமிகள், சஷ்டி நாட்களில் விரதமிருந்து முருகனை மனம் குளிர வழிபட்டு சூரசம்ஹாரம் கண்ட பின்பு உயிர் விடலாம் என்று முடிவெடுத்தார். நல்ல அருட்கவியும், மந்திரநூல் வல்லுனருமான தேவராய சுவாமிகள், சஷ்டி விரத நாட்களான ஆறு தினங்களில், தினத்துக்கு ஒன்றாக, ஆறுபடை வீடுகளுக்கும் தனித்தனியாக ஆறு கவசங்களை பாடி முடிப்பது என்று முடிவு செய்தார்.

அவ்வண்ணமே ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு படை வீட்டிற்குரிய கவசங்களை பாட ஆரம்பித்தார். அவர் பாட ஆரம்பித்ததும் வயிற்றுவலி படிப்படியாக குறைய ஆரம்பித்தது. சஷ்டியின் ஆறாவது நாளன்று வயிற்றுவலி அறவே நீங்கிவிட்டது. இப்படி பிறந்தவை தான் கந்த சஷ்டி கவசங்கள் ஆறும். தேவராய சுவாமிகள் ஒவ்வொரு படைவீட்டிற்கும் ஒவ்வொரு கவசமாக ஆறு கவசங்களை இயற்றியுள்ளார். இவை அனைத்துமே 'கந்த சஷ்டி கவசம்' என்ற ஒரே பெயரைத்தான் கொண்டு அழைக்கப்படுகின்றன.

அவர் முதன் முதலில் இயற்றிய 'திருச்செந்தூர் கவசம்' தான் பொதுவாக எல்லோரும் அறிந்த, 'சஷ்டியை நோக்க சரவண பவனார் சிஷ்டருக்குதவும் செங்கதிர் வேலோன்' என்று தொடங்கும் கவசம்.

இதுபோல் ஒவ்வொரு படைவீட்டிற்கும் ஒவ்வொரு கவசம் உள்ளது. இருப்பினும் திருச்செந்தூர் கந்த சஷ்டி கவச நூலே பிரபலமாகி எல்லோராலும் அறியப்பட்டு பாடப்பட்டு வருகிறது. என்றாலும் ஆறு கவசத்தையும் ஒருங்கே பாடுவதே சிறப்புத்தரும். இந்த தோஷங்கள் அனைத்தையும் போக்கும் வல்லமை கொண்டவன் முருகப்பெருமான் மட்டுமே. கந்தன் என்று சொன்னாலே, வந்த வினையும், வருகின்ற வல்வினையும் நீங்குமே. இந்த கந்த சஷ்டி கவசத்தை பாராயணம் செய்தால் கிடைக்கும் பயனை சொல்லவும் வேண்டுமா?

இத்தனை சிறப்பு வாய்ந்தது இந்த கந்த சஷ்டி கவசம். இதனை பாராயணம் செய்வோர்களின் தேவையை உணர்ந்து, அறிவு, செல்வம், சந்தானம், வெற்றி ஆகியவற்றை அவர்கள் விரும்பிக் கேட்டாலும், கேட்காவிட்டாலும் தானே அருளும் சக்தி வாய்ந்த கவசமாகும். பாம்பன் சுவாமிகள் அடிக்கடி மனம் உருகி இந்த கந்த சஷ்டி கவசத்தை பாராயணம் செய்து கொண்டிருப்பார். அப்படி ஒருமுறை பாராயணம் செய்தபோது தானும் இதேபோல் ஒரு கவச நூலை முருகன்மீது பாடவேண்டும் என்று நினைத்தார். அப்படி அவர் பாடியதுதான் 'சண்முக கவசம்'. இந்த சண்முக கவசமும் ஆறு கவசங்களை உள்ளடக்கியது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.  *ஓம் சரவணபவ*

ஸ்ரீ காஞ்சி காமகோடி இருபத்தி ஒன்றாவது பீடாதிபதி ஸ்ரீ ''ஸார்வ பௌம'' சந்திர சேகரேந்திர ஸரஸ்வதி ஸ்வாமிகள்

ஸ்ரீ காஞ்சி காமகோடி இருபத்தி ஒன்றாவது பீடாதிபதி ஸ்ரீ ''ஸார்வ பௌம'' சந்திர சேகரேந்திர ஸரஸ்வதி ஸ்வாமிகளின் ஆராதனை...

இருபத்தி ஒன்றாவது ஆச்சார்யர் [கி.பி. 437 - 447]

இவர் கொங்கண அந்தண குலத்தவர். இவரின் தந்தை பெயர் "அச்சுதன்". இவரே மூக சங்கரால் ஆட் கொள்ளப் பட்ட "மாத்ரு குப்தன்". இவர் தம் குருநாதரோடு பல விஜய யாத்திரைகள் சென்றவர். சந்திர மௌலீஸ்வரர் பூஜை செய்வதில் கை தேர்ந்தவர்.

இவர் கி.பி. 447 ஆம் ஆண்டு, விய வருடம் ஆவணி மாதம், கிருஷ்ண ஜெயந்தி அன்று காசியில் சித்தியடைந்தார். இவரின் அதிஷ்டானம் காசியில் கங்கை நதிக்கரையில் உள்ளது. இவர் 10 ஆண்டுகள் பீடத்தை அலங்கரித்தார்.

இவரின் அதிஷ்டானம் இவ்வளவு பெரிதாக இருந்தும் செடி, புல், பூண்டோடு இருப்பது வேதனையான ஒன்று. இது போல் இருக்கும் அதிஷ்டானங்களை சுத்தம் செய்து, உடைந்த பொக்கை, போறைகளை சரி செய்து ஒரு அழகான வர்ணம் பூசி பாதுகாக்க வேண்டும். கோடி கோடியாக சொத்து இருந்து பயன் இல்லை. இது போன்ற அதிஷ்டானங்களை சங்கர மடம் பராமரிக்கவும் வேண்டும். எப்பேர்ப்பட்ட இடம், எப்பேர்ப்பட்ட அதிஷ்டானம், ஒரு தீபம் கூட இல்லாமல் இருக்கிறது. இனியாவது இதை எல்லாம் பராமரித்து, அங்கே பரிமரிப்பவர்களுக்கு நல்ல சம்பளம் கொடுத்து நித்ய பூஜை செய்ய வேண்டும். சும்மாவாவது மடத்தில் ஏகப்பட்ட பேருக்கு சம்பளம் கொடுப்பதை விட இது போன்ற அதிஷ்டடானங்களை பராமரிக்க ஏற்பாடு செய்து அவர்களுக்கு சம்பளம் வழங்க வேண்டும்....

ஐம்பத்தி ஒன்றாவது ஸ்ரீ காஞ்சி காமகோடி பீடாதிபதியான ஸ்ரீ வித்யா தீர்த்தேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள்

ஐம்பத்தி ஒன்றாவது ஸ்ரீ காஞ்சி காமகோடி பீடாதிபதியான ஸ்ரீ வித்யா தீர்த்தேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளி

ன் அதிஷ்டானம் இமாச்சல பிரதேசத்தில் உள்ள சிம்லாவில் உள்ளது. அதுகோடி சிவன் கோவிலில் சிவலிங்க சொருப்பமாக இருக்கிறது.

இவரின் அதிஷ்டானத்திற்க்கு நிரந்தரமாக ஆராதனை செய்ய விருப்பம் உள்ளவர்கள் தொடர்பு கொள்ளலாம். ஒரு குடும்பத்திற்க்கு நிரந்தரமாக ஆராதனை செய்ய  முதலில் முன் வருபவர்களுக்கு இந்த பாக்கியம் கிடைக்கும்.

இனி வரும் நாட்களில் இது போன்ற ஆராதனை நடைபெறாமல் இருக்கு அதிஷ்டானங்களை பதிவிடுகிறோம்.

இது போல் ஆராதனை நடைபெறாத அதிஷ்டானங்களுக்கு நிரந்தரமாக ஆராதனை செய்ய முன் வருபவர்களுக்கு நீங்களே உங்கள் குடும்ப சகிதமாக ஆராதனை செய்ய அற்புதமான வாய்ப்பு உள்ளது.

விருப்பம் உள்ள குடும்பங்கள் ஆராதனை செய்ய முன் வரலாம். ஆராதனை செய்ய வேண்டிய மாதம், நாள், திதி எல்லாம் யார் ஆராதனை செய்ய விருப்பப் படுகிறார்களோ அவர்களிடம் தெரிவிக்கப்படும். கோடி ஜென்ம சுகிர்தம் இருந்தால் தான் இது போன்ற வாய்ப்பு நமக்கு கிடைக்கும்.

51 வது ஆச்சார்யாளின் அதிஷ்டானம்
இமாச்சல பிரதேசத்தில், சிம்லாவில் உள்ள அதிஷ்டான படத்தை கீழே பதிவிடுகிறேன்....

ஸ்ரீபோதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள்...

கலிகாலத்தில் இறைவனின் நாமத்தைச் சொன்னாலே போதும் என்பதை அகிலமெங்கும் பரப்பிய பெருமை ஸ்ரீபோதேந்திர சரஸ்வதி  ஸ்வாமிகளுக்கு உண்டு. திருவிசநல்லூர் ஸ்ரீதர ஐயாவாளும் இருவரும் சம காலத்தவர்கள். கும்பகோணத்துக்கு அருகே  திருவிடைமருதூரை அடுத்து அமைந்திருக்கிறது கோவிந்தபுரம். இங்குதான் போதேந்திரர். அதிஷ்டானம் கொண்டுள்ளார். 22-8-2008,  வெள்ளியன்று இந்த அதிஷ்டானத்துக்கு மகா கும்பாபிஷேக வைபவம் சிறப்பாக நடைபெற்றது. காஞ்சி காமகோடி ஆசார்ய பரம்பரையில்  ஐம்பத்தொன்பதாவது பீடாதிபதியாக விளங்கியவர் பகவன்நாம போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள். இவரது காலம் கி.பி. 1638-1692.  அன்னிய மதத்தினர் இந்துக் கோயில்களை நாசம் செய்துகொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் தான் இவரது நாம ஜப பிரசாரம் முனைப்புடன்  துவங்கியது.  நாம ஜபத்தின் மூலம் இறைவனை அடையலாம். கஷ்டங்களைப் போக்கலாம்; பிரச்னைகளைத் தீர்க்கலாம் என்று நாம  ஜபத்தின் மேன்மைகளைப் பல இடங்களிலும் சொல்லி, அந்த எளிய வழிபாட்டை மேம்படுத்தினார்.

ஒரு மடாதிபதியாக காஞ்சிபுர மடத்தில் அவர் தங்கியிருந்த காலத்தைவிட வெளியே பயணித்து, நாம ஜப மேன்மையைப் பரப்பிய  காலமே அதிகம் என்று சொல்லலாம். நாம பஜனை சம்பிரதாயத்தின் முதல் குரு என்று போற்றப்படுவர் அவர்.

நாம சங்கீர்த்தனம். நாம ஜபம் என்றால் என்ன?

பொதுவாக, பகவன் நாமத்தை எந்த நேரமும் உச்சரித்துக் கொண்டிருப்பது என்பதுதான் இதன் பொருள். நாம சங்கீர்த்தனம் என்றால்,  இறைவனின் ஒரு திருநாமத்தை வாத்திய கோஷ்டிகளின் உதவியுடன் ராகம் அமைத்துப் பாடிக்கொண்டே இருப்பது முதலில் பாடிய  வரிகளையே மீண்டும் மீண்டும் பாடிக்கொண்டு இருப்பார்கள். பெரும்பாலும் ஆர்மோனியம் மிருதங்கம். கஞ்சிரா முதலான  பக்கவாத்தியங்களை வாசித்துக்கொண்டு பக்தியில் திளைத்து ஆடிய வண்ணம் நாம சங்கீர்த்தனத்தைச் செய்வார்கள் பாகவதர்கள்.  இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பவர்களும் மெய்மறந்து இறை இன்பத்தில் ஐக்கியமாகி விடுவார்கள். பாகவதர்களுடன் இணைந்து  பக்தர்களும் பகவானின் நாமத்தைச் சொல்லிக்கொண்டே இருப்பார்கள். நாம ஜபம் என்பது தனிப்பட்ட ஒருவரோ அல்லது சிலரோ  சேர்ந்து பகவன் நாமங்களை மனதுக்குள்ளோ அல்லது வாய்விட்டோ சொல்லி இறைவனை வழிபடுவது நம சிவாய நாராயணாய ராம  ராம கிருஷ்ண கிருஷ்ண என்று அவரவருக்குப் பிடித்த கடவுளின் நாமத்தைச் சொல்லி வழிபடலாம்.

கலியுகத்தில் நாம ஜபத்தை யார் வேண்டுமானாலும். எப்போது வேண்டுமானாலும் உச்சரித்து இறைவனை வணங்கலாம். இதற்கு கால  நேரம் கிடையாது. என்று பொதுவாகச் சொல்லப்படுகிறது. இந்தக் கலிகாலத்தில் பகவன் நாமங்களே நம்மைக் கரை சேர்க்கும் என்று  சொன்ன போதேந்திரர் தினமும் ஒரு லட்சத்து எட்டாயிரம் முறை ஸ்ரீராம நாமத்தைத் துதித்து வந்தார். இதிலிருந்தே அவரது பக்தியின்  பெருமையை நாம் புரிந்துகொள்ளலாம். போதேந்திரர் தமிழ்நாட்டில் அவதரித்த காலத்தில்தான் நாட்டில் ஏராளமான மகான்கள்  தோன்றினர். கன்னட தேசத்தில் புரந்தரதாசர். கனகதாசர் முதலானோரும் ஆந்திராவில் ராமதாசர், ஷேத்ரக்ஞர். மகாராஷ்டிரத்தில்  துக்காராம் போன்றோரும் வங்களாத்தில் கிருஷ்ண சைதன்யர், நித்யானந்தர் போன்றோரும் காசியில் கபீர்தாசர், துளசிதாசர் ஆகியோரும்  வடக்கே ஸ்வாமி ஹரிதாஸ், ஸ்ரீவல்லபர், குருநானக் குருகோவிந்தசிங், மீரா போன்றோரும் அவதரித்தனர். மொத்தத்தில் பார்த்தால்.  இவர்கள் அனைவருமே பாகவத சம்பிரதாயத்தின் மேன்மையையும் நாம ஜபத்தின் பெருமையையும் பரப்பி இருக்கிறார்கள். ஒரே  காலத்தில் பல்வேறு இடங்களில் பல மகான்கள் அவதரித்துப் பக்தியைப் பரப்ப வேண்டும் என்பது இறைவனின் சங்கல்பம்  போலிருக்கிறது.

போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளின் அவதார வரலாற்றை அறிந்துகொள்வோம்? புராணம் போற்றும் புண்ணிய நகரம் காஞ்சிபுரத்தில்,  மண்டனமிஸ்ரர் அக்ரகாரத்தில் வசித்து வந்தவர் கேசவ பாண்டுரங்கன் என்ற அந்தணர். ஆந்திர தேசத்தில் இருந்து காஞ்சிக்கு வந்து  குடியேறியவர். அவருடைய மனைவியின் பெயர் சுகுணா இந்தத் தம்பதிக்கு 1638ல் ஆதிசங்கர பகவத்பாதரின் அம்சமாக போதேந்திரர்  அவதரித்தார். குழந்தை பிறந்த வேளையை வைத்து, அதன் எதிர்காலத்தையும் சிறப்பு அம்சங்களையும் கணித்த பாண்டுரங்கன்  புருஷோத்தமன் என்று பெயர் சூட்டினார். அப்போது காஞ்சி காமகோடி மடத்தில் 58வது பீடாதிபதியாக விளங்கிய ஆத்மபோதேந்திரர்  என்கிற விஸ்வாதிகேந்திரா சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளிடம் உதவியாளராக இருந்து வந்தார் பாண்டுரங்கன். ஒரு நாள், தந்தை, மடத்துக்குப்  புறப்படும்போது, நானும் வருவேன் என்று அடம் பிடித்தான் ஐந்தே வயதான புருஷோத்தமன், சரி என்று அவனையும் கூட்டிக்கொண்டு  ஸ்ரீமடத்துக்குச் சென்றார். பீடத்தில் இருந்த ஸ்வாமிகளைக் கண்டதும். பக்தி உணர்வு மேலிட, எவரும் சொல்லாமல் தானாகவே  நமஸ்காரம் செய்தான் பாலகன் புருஷோத்தமன்.

விளையும் பயிரின் சாதுர்யம், ஒரு வேதவித்துக்குத் தெரியாமல் இருக்குமா? ஸ்வாமிகள், புருஷோத்தமனைப் பார்த்து புன்னகைத்தார்.  ஸ்வாமிகள் முன் கைகூட்டி, வாய் பொத்தி நின்றிருந்தது குழந்தை. பாண்டுரங்கனைப் பார்த்து இந்தக் குழந்தை யாருடையது? என்றார்  ஸ்வாமிகள். தங்களுடைய பரிபூரண ஆசீர்வாதத்தோடு பிறந்த இந்தக் குழந்தையும் தங்களுடையதோ.. நம்முடையது என்று நீர்  சொல்வதால், இந்தக் குழந்தையை நமக்கே விட்டுத்தர முடியுமா? யதேச்சையாக, தான் சொன்ன வார்த்தைகளின் முழுப்பொருள்  அப்போதுதான் பாண்டுரங்கனுக்குப் புரிந்தது. சற்றுத் தடுமாறினார். வாய் தவறி வார்த்தைகளை உதிர்த்துவிட்டோமோ என்று  ஐயப்பட்டார். இருந்தாலும், வாயில் இருந்து வந்து விழுந்த வார்த்தைகள் இறைவனின் சங்கல்பத்தால் எழுந்தவையாக இருக்கும் என்று  அனுமானித்தார். ஸ்வாமிகளைப் பணிந்து தங்களுடைய விருப்பமே என்று விருப்பமும் என்றார்.

இதைக்கேட்டு சந்தோஷப்பட்ட ஸ்வாமிகள், நல்லது. இன்றைய தினத்தில் இருந்து மடத்தின் குழந்தையாகவே புருஷோத்தமன்  பாவிக்கப்படுவான். தைரியமாகச் செல்லுங்கள் என்றார். கணவரின் இந்தச் செயலைக் கேள்விப்பட்ட மனைவி சுகுணா கலங்கவில்லை.  பகவானின் விருப்பம் அதுவானால், அதற்கு நாம் என்ன செய்ய முடியும்? என்று தன்னையும்தேற்றிக்கொண்டு கணவரையும்  தேற்றினான். மடத்தில் வளர்ந்தாலும் தினமும் பெற்றோரைச் சந்தித்து நமஸ்கரித்து ஆசி பெறும் உயரிய வழக்கத்தைக்  கொண்டிருந்தான் புருஷோத்தமன். ஐந்து வயதில் அட்சர அப்பியாசம்; ஏழு வயதில் உபநயனம், பதினாறு வயது முடிவதற்குள் வேதம்,  வேதாந்தம் போன்றவற்றைத் திறம்படக் கற்று தேர்ந்தான். சகலத்திலும் உயர்ந்தது நாராயணன் நாமமே என்று தெளிந்த புருஷோத்தமன்,  தினமும் ஒரு லட்சத்து எட்டாயிரம் ராம நாமத்தை ஜபிப்பதாக, ஆசார்யா சன்னிதியின் முன் அமர்ந்து சங்கல்பம் எடுத்துகொண்டான்.  (அதன்பின் கடைசிவரை இதைத் தவறாமல் கடைப்பிடித்தும் வந்தார்). அடுத்தடுத்து வந்த காலகட்டத்தில் புருஷோத்தமனின் பெற்றோர்,  ஒருவர், பின் ஒருவராக இறைவனின் திருப்பதம் அடைந்தனர்.

நாளாக நாளாக புருஷோத்தமனின் தேஜஸும் பவ்யமும் கூடிக் கொண்டே வந்தது. ஆசார்ய பீடத்தில் அமர்வதற்கு உண்டான அத்தனை  தகுதிகளும் புருஷோத்தமனுக்கு இருப்பதாகப் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டார் விஸ்வாதிகேந்திரர். உரிய காலம் வந்ததும் அவனைப்  பீடத்தில் அமர்த்தி அழகு பார்க்க விரும்பினார் ஸ்வாமிகள். அதற்குரிய வேளையும் வந்தது. ஒரு தினம் விஸ்வாதிகேந்திர சரஸ்வதி  ஸ்வாமிகள் பக்தி மார்க்கத்தைப் பரப்பும் பொருட்டு காசி யாத்திரை புறப்பட்டார். அப்போது புருஷோத்தமனும் உடன் வருவதாகச்  சொன்னார். காசியில் சில காலம் தங்க உத்தேசித்துள்ளேன். எனவே, நீ இப்போது என்னுடன் வர வேண்டாம். சிறிது காலத்துக்குப் பிறகு  புறப்பட்டு வா என்றார் ஸ்வாமிகள். புருஷோத்தமனும் ஸ்வாமிகளைப் பிரிய மனம் இல்லாமல் ஒப்புக்கொண்டான். ஸ்வாமிகள் காசியை  அடைந்தார். அப்போது, ந்ருஸிம்மாச்ரமி ஸ்வாமிகள் என்னும் மகான் காசி ஷேத்திரத்தில் தங்கி, பகவன் நாமங்களைப் பிரசாரம் செய்து  கொண்டிருந்தார். இருவரும் சந்தித்து உரையாடி, ஆன்மிக விவாதங்களை மேற்கொண்டனர். அப்போது, நாம் சங்கீர்த்தன வைபவங்கள்  அதிக அளவில் காசியில் நடந்ததைப் பார்த்து ஸ்வாமிகள் பெருமிதம் கொண்டார். இந்த அளவுக்குத் தென்னாட்டில் நாம சங்கீர்த்தனம்  வளர வேண்டுமானால் அது புருஷோத்தமனால்தான் முடியும். விரைவிலேயே அவனுக்கு மடாதிபதி பட்டம் சூட்டவேண்டும் என்று  முடிவெடுத்தார்.

குருநாதரின் பிரிவைத் தாங்க முடியாமல் ஒரு கட்டத்தில் தன் நண்பனுடன் காசிக்கு யாத்திரை சென்றான் புருஷோத்தமன். அங்கே  புருஷோத்தமனைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் பெருமகிழ்வு கொண்டு, அவனை ஆனந்தமாக அணைத்து சந்தோஷப்பட்டார் ஸ்வாமிகள்.  இருவரும் காஞ்சிபுரம் திரும்பிய பின், ஒரு சுபதினத்தில் புருஷோத்தமனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்வித்து, காஞ்சி மடத்தின்  பீடாதிபதியாக ஆக்கினார் ஸ்வாமிகள். அப்போது புருஷோத்தமனுக்கு ஸ்வாமிகளால் சூட்டப்பட்ட திருநாமமே. போதேந்திர சரஸ்வதி  ஸ்வாமிகள். அதன்பின் பல இடங்களுக்கு யாத்திரை சென்று. நாம ஜபத்தின் பெருமைகளைப் பலருக்கும் போதித்தார் போதேந்திரர்.  ஏராளமான கிரந்தங்களை இயற்றினார். விளக்கவுரைகள் எழுதினார்.

ஒரு சமயம் விஸ்வாதிகேந்திர ஸ்வாமிகளுடன் போதேந்திரர் யாத்திரை சென்று கொண்டிருந்தார். அப்போது உடல் நலம் குன்றி மகா  சமாதி அடைந்தார். விஸ்வாதிகேந்திர ஸ்வாமிகள். குருநாதருக்குச் செய்ய வேண்டிய கர்மங்களை முறையாகச் செய்து முடித்து,  போதேந்திரர், காஞ்சிபுரத்துக்கே திரும்பிவிட்டார். வெவ்வேறு ஊர்களில் நடக்கும் போதேந்திரரின் நாம ஜப உற்சவங்களுக்குப்  பெருமளவில் ஜனங்கள் வர ஆரம்பித்தார்கள். இதே காலத்தில்தான், போதேந்திரருக்கு திருவிசநல்லூரில் நாம ஜபத்தில் பிரபலமாக  இருந்த ஸ்ரீதர ஐயாவாளுடன் பழக்கம் ஏற்பட்டது. இருவரும் இணைந்தே யாத்திரைகள் மேற்கொண்டனர். கிராமம் கிராமமாகச் சென்று  நாம ஜபத்தின் உயர்வைச் சொன்னார்கள். ஒருமுறை போதேந்திரரும் ஸ்ரீதர ஐயாவாளும் பெரம்பூர் என்கிற கிராமத்துக்கு  சிஷ்யகோடிகளுடன் வந்து சேர்ந்தனர். அந்த ஊரில் வசித்து வந்த ஆசாரமான அந்தணர் ஒருவர் தங்கள் இல்லத்துக்கு எழுந்தருளி.  பிட்சை ஏற்குமாறு ஸ்வாமிகள் இருவரையும் கேட்டுக் கொண்டார். அதன்படி அவரது இல்லத்துக்கு ஸ்வாமிகளும் சிஷ்யகோடிகளும்  சென்றனர்.

போதேந்திர ஸ்வாமிகள் பிட்சை எடுத்து உண்ட பிறகே ஸ்ரீதர ஐயாவாள் பிட்சை எடுத்து உண்பது வழக்கம் எனவே போதேந்திரர்  முதலில் பிட்சை எடுத்துக்கொள்ள அமர்ந்தார். ஸ்ரீதர ஐயாவாளும், சிஷ்யகோடிகளும் ஊர் ஜனங்களும் ஸ்வாமிகளுக்கு எதிரே பவ்யமாக  நின்று கொண்டிருந்தனர். அந்தணர் இல்லதைச் சேர்ந்தவர்கள் ஸ்வாமிகளது இலையில் பிட்சைக்காரன் பதார்த்தங்களை ஒவ்வொன்றாகப்  பரிமாறத் தொடங்கினார்கள்.
அந்த அந்தணருக்கு ஒரே மகன். சுமார் ஐந்து வயது இருக்கும். ஊமை, சின்னஞ்சிறுவன் ஆனதாலும் உணவில் மேல் கொண்ட  பிரியத்தினாலும் ஸ்வாமிகளின் இலையில் பரிமாறப்பட்ட பதார்த்தங்கள் தனக்கு உடனே வேண்டும் என்று ஜாடையில் சொல்லி  அடம்பிடித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனைப் பார்த்ததும் ஸ்வாமிகளுக்கு துக்கம் வந்தது. ராம நாமத்தை சொன்னால் மோட்சம்  அடையலாம். அப்படி இருக்கும்போது ஊமையான இந்தச் சிறுவன் எப்படி பகவன் நாமத்தைச் சொல்ல முடியும்? எப்படி இவன் கரை  ஏறுவான் என்பதே ஸ்வாமிகளின் கவலை. ஆனால், அடுத்து அங்கே என்ன நடக்கப் போகிறது என்பதை ஸ்வாமிகள் அறியாதவரா  என்ன?

சிறுவனின் பரிதாப நிலையை நேராகப் பார்த்த பிறகு, ஸ்வாமிகளுடைய கவனம் பிட்சையில் செல்லவில்லை. விருப்பம் இல்லாமல்  சாப்பிட்டார். பல பதார்த்தங்களை இலையில் மீதம் வைத்து விட்டு எழுந்து, வெளியே வந்து அமர்ந்தார். அப்போது ஸ்வாமிகளிடம் ஆசி  பெற ஏராளமானோர் கூடினர். அந்தணரின் குடும்பத்தினரும் பவ்யமாக நின்றிருந்தனர்.

ஊமையான அந்தச் சிறுவன் மட்டும் பசியுடன் ஸ்வாமிகள் சாப்பிட்ட இலைக்கு முன் தவிப்புடன் நின்றிருந்தான். அவரது இலையில்  சில பதார்த்தங்கள் மீதம் இருந்தன. அங்கே வேறு எவரும் இல்லாததால் இலைக்குமுன் அமர்ந்து ஸ்வாமிகள் உண்டது போக மிச்சம்,  மீதி இருந்த உணவு வகைகள் ஒன்றையும் விடாமல் பரபரவென்று உட்கொண்டான். பசி எனும் நெருப்பு தற்போது தணிந்துவிட்டதால்,  சிறுவனின் உள்ளத்தில் ஆனந்தம் குடிகொண்டது.

அடுத்து நடந்த நிகழ்வை ஆச்சரியம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். இதுவரை எந்த ஒரு வார்த்தையயுமே உச்சரிக்காமல் இருந்த  அவனுடைய வாய் ஸ்ரீராம ராம என்று சந்தோஷமாக உச்சரித்தது. இதையே தொடர்ந்து சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். தனக்குப் பேச  வந்துவிட்டதே என்கிற ஆனந்தத்தில் அவன் கூத்தாடினான். வாய் பேச முடியாத தன் மகனின் வாயில் இருந்து ஸ்ரீராம கோஷம்  வருவதைக் கேட்ட அவனுடைய பெற்றோர். திகைத்துப் போய் வாசலில் இருந்து வீட்டின் உள்ளே ஓடினர்.

மகனே.. மகனே! உனக்கு பேச்சு வந்துவிட்டது. அதுவும் ராம நாம ஜபத்துடன் உன் பேச்சைத் துவக்கி இருக்கிறாய் என்று கூறி  அவனுடைய பெற்றோர் கண் கலங்க அவனைக் கட்டித் தழுவினர்.

வெளியே, வாசலில் அமர்ந்திருந்த அந்த மகான் அமைதியாக அனைத்தையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். இதெல்லாம் நடந்தது  இவருடைய கருணையில்தானே! பேச முடியாத மகன் பேசக் காரணமாக இருந்தது இவரல்லவா? ஒரு நாளைக்கு ஒரு லட்சத்து  எட்டாயிரம் முறை, எந்த நேரமும் பகவானின் நாமத்தையே ஜபித்துக் கொண்டிருக்கும் போதேந்திரரின் நாவில்பட்ட உணவின் மீதியை  உட்கொண்டதால் அல்லவா, அந்தச் சிறுவன் பேசினான்! அவன் பேச வேண்டும் என்பதற்காகத்தான். அந்த மகான் தனது இலையில்  பதார்த்தங்களை மிச்சம் வைத்துவிட்டு எழுந்து சென்றாரோ? மகனுடன் சென்று, அந்த மகானின் திருப்பாதங்களில் விழுந்து தொழுதனர்  பெற்றோர்.

கோவிந்தபுரத்தில் போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் இருந்த இடத்துக்கு அருகில்தான் காவிரி நதி! கோடை அல்லாத காலங்களில்  கொப்பளித்துக் கொண்டும் கழித்துக் கொண்டும் ஓடும் அந்த நதியின் அழகை ரசிப்பதற்கும் அங்கே கூடும் சிறுவர்களுடன்  விளையாடுவதற்காகவும் காவிரிக் கரைக்கு அடிக்கடி செல்வார் ஸ்வாமிகள்.

கள்ளங் கபடம் இல்லாத அந்தச் சிறுவர்களுக்கு இணையாக வயது வித்தியாசம் பாராமல் விளையாடுவார் ஸ்வாமிகள். சிறுவர்களின்  ஆனந்தம் கண்டு குதூகலிப்பார். சில சமயம் ஆற்றங்கரையில் சாகசங்கள் சிலவற்றை செய்து காண்பித்து சிறுவர்களை மகிழ்விப்பார்  ஸ்வாமிகள். இது ஸ்வாமிகளுக்கும் சந்தோஷமாக இருக்கும். காவிரி ஆற்றங்கரையில் போதேந்திர ஸ்வாமிகள் இருப்பதை சிறுவர்கள்  பார்த்துவிட்டால் போதும். அவர்களுக்கு குஷி பிறந்துவிடும். துள்ளிக் குதித்து ஓடிவந்து விளையாடுவதற்கென்று ஸ்வாமிகளுடன்  ஒட்டிக்கொண்டு விடுவார்கள்.

அது அடிக்கடி நடக்கக்கூடிய ஒன்று என்றாலும், அன்றைய தினம் நடக்கப் போகும் விளையாட்டுதான் ஸ்வாமிகளின் இறுதியான  விளையாட்டு என்பதை. பாவம் அந்தச் சிறுவர்கள் அறியவில்லை!

அது கோடை காலம் காவிரி ஆற்றில் தண்ணீர் வற்றிப்போய் இருந்தது. நதியின் பெரும் பகுதியில் மணல் தெரிந்தது. தண்ணீர் இருக்கும்  இடத்தைத் தேடித்தான் கண்டுபிடிக்க வேண்டி இருந்தது.

மணல் பகுதியில் இருந்த குழி ஒன்றுக்குள். தான் இறங்கிக்கொண்டு மேலே மணலைப் போட்டு மூடுமாறு சிறுவர்களிடம் கூறினார்  ஸ்வாமிகள். சிறுவர்கள் ஆனந்தமாக மணலை அள்ளிப் போடுகிற நேரம் பார்த்து ஏ பசங்களா! என் மேல் மணலை அள்ளிப் போட்டு  மூடிவிட்டு, நீங்கள் அனைவரும் வீட்டுக்குப் போய்விட வேண்டும். வீட்டில் எவரிடமும் இந்த விஷயத்தைச் சொல்லக்கூடாது. நாளை  பொழுது விடிந்ததும் இங்கே வந்து என்னைப் பாருங்கள் என்ன? என்றார்.

ஸ்வாமிகளுடனான ஒரு விளையாட்டே இது என்று நம்பிய அந்த அப்பாவிச் சிறுவர்கள் போட்டி போட்டுக்கொண்டு. குழிக்குள் மணலை  நிரப்பினார்கள். ஸ்வாமிகளது உருவம் மறைந்துவிட்டது. வாங்கடா, வீட்டுக்குப் போகலாம். சாமீ ஜபம் பண்றாரு. இங்கே நாம நின்னா  அவருக்குத் தொந்தரவா இருக்கும் என்று இருட்டுகிற வேளையில் அனைவரும் கலைந்துவிட்டனர். மறுநாள் காலை தங்களது அன்றாட  அலுவல்களின் பொருட்டு ஸ்வாமிகளைத் தேடினர் அவரது சிஷ்யர்கள். ஆசி பெற வேண்டி. ஊர் மக்கள் ஸ்வாமிகளைத் தேடி வந்தனர்.  இப்படிப் பலரும் ஸ்வாமிகளைத் தேடி கொண்டிருக்க... அவரைக் காணவில்லை என்கிற தகவல் பரவியது பல இடங்களில் தேடிப்  பார்ததனர்.

ஸ்வாமிகளுடன் ஆற்றங்கரையில் அடிக்கடி விளையாடும் சிறுவர்களைக் கூப்பிட்டு விசாரித்தார்கள் பெரியோர். அப்போதுதான், முந்தைய  தினம் நடந்த சம்பவத்தின் வீரியம் அந்தச் சிறுவர்களுக்குப் புரிய ஆரம்பித்தது. கண்களில் நீர் கசிய ஸ்வாமிகளின் மேல் மணலைப்  போட்டு மூடிய விவரத்தைத் தேம்பித் தேம்பிச் சொன்னார்கள்.

சீடர்களும் ஊர்க்காரர்களும் பதறிப்போய் ஆற்றங்கரைக்கு ஓடினார்கள். சிறுவர்கள் அடையாளம் காட்டிய இடத்தில், மேடாக இருந்த  மணலைக் கைகளால் விலக்க ஆரம்பித்தார்கள். அவர்கள் மணலை அள்ளிக்கொண்டிருந்தபோது ஒரு கட்டத்தில் அசாரீ வாக்கு ஒன்று  எழுந்தது. பக்தர்களே! நாம் இந்த இடத்திலேயே ஞானமயமான சித்த சரீரத்தில் இருந்துகொண்டு ஜீவன் முக்தராக விளங்குவோம்.  அதோடு, உலக நன்மைக்காக பகவன் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்துகொண்டே இருப்பதால், நமக்கு எந்தத் தொந்தரவும் செய்ய வேண்டாம்.  தோண்டுவதை நிறுத்துங்கள் இதற்கு மேலே பிருந்தாவனம் ஒன்றை அமைத்துத் தினமும் ஆராதித்து வாருங்கள். ஒவ்வொரு நாளும்  லட்சத்துக்கு எட்டாயிரம் நாம ஜபம் செய்கிற பக்தர்களுக்கு நாம் தரிசனம் தருவோம் என்று அந்தக் குரல், ஸ்வாமிகளின் மொழியாக  ஒலித்தது! இந்த அசரீரி வாக்கைக் கேட்ட அவருடைய பக்தர்களும் சீடர்களும் அதற்கு மேல் குழியைத் தோண்டாமல் மண்ணைப்  போட்டு மூடி விட்டார்கள். அவர் மீது கொண்ட குருபக்தி காரணமாக சில பக்தர்கள். ஆற்று மணலில் விழுந்து தேம்பி அழுதனர். இன்னும்  சிலரோ, நாம சங்கீர்த்தனம் செய்யத் தொடங்கினர்.

ஸ்வாமிகள் நிரந்தாமாகக் குடிகொண்ட இடத்தில் அவரது அசரீரி வாக்குப்படியே ஒரு துளசி மாடம் அமைத்து, மகா அபிஷேகம் நடத்தி,  தினமும் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்து வந்தனர் அவரது பக்தர்கள். ஆற்றங்கரை மணலுக்குள் ஸ்வாமிகள் ஐக்கியமான தினம் கி.பி.1692ம்  வருடம் புரட்டாசி மாதம் பவுர்ணமி. இப்போதும் ஸ்வாமிகளின் அதிஷ்டானத்தில் பவுர்ணமியில் ஆரம்பித்து. மகாளய அமாவாசை வரை  பதினைந்து நாட்கள் ஆராதனை உற்சவம் பாகவதர்களால் சிறப்பாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. இதற்காக நாட்டின் பல பகுதிகளில்  இருந்தும் பக்தர்கள் இங்கு வந்து குவிக்கிறார்கள். ஜீவசமாதியில் இருந்துகொண்டு போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் இன்றைக்கும்  நாமம் ஜபித்துக்கொண்டு தன்னைத் துதிக்கும் பக்தர்களுக்குக் காட்சி தந்து அருள்கிறார். அவரது அதிஷ்டானத்தில் இருந்து வரும் ராம  நாம ஒலியைக் கேட்பவர்கள் இன்றைக்கும் இருக்கிறார்கள். போதேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளின் அதிஷ்டானத்தை தரிசிப்போமா?  பிரம்மாண்டமான ஆஞ்சநேயர் சன்னிதி. போதேந்திரரின் அதிஷ்டானம் இவை இரண்டும்தான் இங்கே பிரதானம். ஸ்ரீபோதேந்திர சரஸ்வதி  ஸ்வாமிகள் டிரஸ்ட் அமைப்பினர் இந்த அதிஷ்டானத்தைத் திறம்பட நிர்வகித்து வருகிறார்கள். பாலிஷ் செய்யப்பட்ட கருங்கற்களால்  அதிஷ்டானத்தைப் புதுமைப்படுத்தி இருக்கிறார்கள். உயரமான தூண்கள் கொண்ட ஒரு மண்டபத்தின் நடுவே அதிஷ்டானம் இதை வலம்  வரலாம்.

கும்பாபிஷேகத்தின் காரணமாக இந்த அதிஷ்டானத்தைச் சுற்றிலும் உள்ள இடங்களைச் சற்றுத் தோண்டி எடுத்து சீரமைக்க  ஆரம்பித்தார்கள். அப்போது சுமார் ஆறடிக்குக் கீழே அதிஷ்டானத் தோற்றத்தில் ஓர் அமைப்பு தென்பட்டதது. இது, ஆதியில் மருதாநல்லூர்  ஸ்ரீசத்குரு ஸ்வாமிகளால் அமைக்கப்பட்ட அதிஷ்டானமாக இருக்கலாம் என்கிறார்கள். இன்னும் கொஞ்சம் கீழே பார்த்தால், ஆற்று  மணல், ஆம்! மணலுக்குள்தானே தன்னை மூடிக்கொண்டார். இந்த மகான்? மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள் (இவரது காலம் கி.பி 1777-1817  என்பர்) போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை அமைத்தது பற்றி, தெரிந்து கொள்ளலாம். மருதாநல்லூர் சத்குரு ஸ்வாமிகள் காலத்தில்  தஞ்சையை ஆண்டு வந்த மகாராஜா, சத்ரபதி சிவாஜியின் வழி வந்தவர். ஆன்மிகத்தின் பாதையில் தன்னைப் பெரிதும் ஈடுபடுத்திக்  கொண்டவர். மகான்களைப் போற்றியவர்.

மருதநல்லூர் ஸ்வாமிகளின் காலத்தில், கோவிந்தபுரத்தில் உள்ள போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை பக்தர்கள் தரிசிக்க முடியமால்  இருந்து வந்தது. காரணம், அப்போது கரை புரண்டு ஓடிய காவிரியின் வெள்ளம் போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை முழுவதும்  முழ்கடித்துவிட்டது. எவரது கண்களுக்கும் அந்த அதிஷ்டானம் தென்படவில்லை. இந்த நிலையில் தஞ்சை மகாராஜாவின் விருப்பப்படி,  காவிரி நதியைச் சற்றே வடக்குப் பக்கம் திருப்பி, போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்துக்கு எதிர்காலத்தில் எந்தவித பாதிப்பும் வராமல், தடுப்பு  வேலைகளைத் திறம்பட செய்தார் மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள். மக்கள் சக்தியால் முடியாத ஒரு பணியை மகான் சாதித்ததில் பெரிதும்  மகிழந்த தஞ்சை மகாராஜா, மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகளை ஏகத்துக்கும் கவுரவித்து மகிழ்ந்தான். போதேந்திரரின் அதிஷ்டானத்தை  மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள் எப்படிக் கண்டுபிடித்தார். என்று தகவல் சொல்வார்கள். சுட்டெரிக்கும் காவிரியின் மணலில் படுத்துக்கொண்டே  உருண்டு வருவாரார் தினமும் ஒரு நாள். மகிழ்ச்சி மேலிட ஸ்ரீபோதேந்திரரின் அதிஷ்டானம் இருக்கும் இடத்தைக் கண்டுபிடித்து  விட்டேன். இங்குதான் அவரது ஜீவன் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. என்று கூத்தாடினார்.

அப்போது உடன் இருந்த அரசு அதிகாரிகளும் பக்தர்களும்-அதெப்படி இங்குதான் அவரது ஜீவன் உறங்குகிறது என்பதை சர்வ  நிச்சியமாகக் கூறுகிறீர்கள்? ஆற்று மணலில் எல்லாப் பகுதிகளும் எங்களுக்கு ஒரே மாதிரிதானே காட்சி தருகிறது என்று கேட்டார்கள்.  அதற்கு மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள். பக்தர்களே! படுத்துக்கொண்டே ஒவ்வொரு பகுதியிலும் என் காதை வைத்துக் கேட்டுக் கொண்டே  வந்தேன். இந்த இடத்தில் மட்டும்தான் இன்னமும் ராம ராம எனும் நாம கோஷம் தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. எனவே,  இங்குதான் அவரது ஜீவன் ராம நாமாவை உச்சரித்து வருகிறது என்று தீர்மானித்தேன் என்றார். அடுத்த கணம் அங்கு கூடி இருந்தார்கள்  அனைவரும் மணற்பரப்பில் விழுந்து. போதேந்திரரை மானசீகமாகத் தொழுதார்கள். அதன்பின்தான் போதேந்திரருக்கு இங்கே  அதிஷ்டானம் அமைக்கப்பட்டது. கிழக்கு நோக்கிய முகப்பில் அதிஷ்டானத்தின் பிரதான வாயில். முகப்பில் மூன்று நிலை ராஜகோபுரம்  ஒன்று அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. தற்போது நித்ய பூஜை. அன்னதானம் என்று எதற்கும் இங்கே குறைவில்லை. தினமும் காலை ஆறு  மணிக்கு சுப்ரபாத சேவை. எட்டு மணிக்கு உஞ்சவிருத்தி. ஒன்பது மணிக்கு ஆஞ்சநேயருக்கு அபிஷேகம். பதினொரு மணிக்கு  அதிஷ்டான பூஜை. அதன் பிறகு சமாராதனை, அன்னதானம்.

இதேபோல் மாலை நான்கு மணிக்கு சம்பிரதாய பூஜை ஆறு மணிக்கு விஷ்ணு சகஸ்ரநாம பாராயணம். ஏழு மணிக்கு அதிஷ்டான  பூஜை. ஏழரை மணிக்கு டோலோற்சவம். இதுதான் போதேந்திரர் அதிஷ்டானத்தின் நித்திய வழிபாடு. சுமார் 40 பசுக்களை வைத்து ஒரு  கோ சாலையையும் பராமரித்து வருகிறார்கள். இதன் மூலம் கிடைக்கும் பால், அதிஷ்டானத்தின் பயன்பாடுகளுக்கு மட்டுமின்றி.  திருவிடைமருதூர் ஸ்ரீமகாலிங்க ஸ்வாமியின் அர்த்தஜாம பூஜைக்கும் செல்கிறது. கலியில் நாம சங்கீர்த்தனம்தான் கதி. நமக்கு பக்தி.  ஞானம், விரக்தி, கர்மயோகம், சிரத்தை, தபஸ், நன்னடத்தை சக்தி இப்படி எது இல்லாவிட்டாலும் அதற்கு காரணம் நம்மிடம் நாம ஜபம்  போதவில்லை என்பதே ஆகும். ஏனெனில் நாம ஜபம் பூரணமாக இருந்தால் மேற்சொன்ன யாவும் நம்மிடம் இருக்கும். இந்த வரிகளை  போதேந்திரர் அதிஷ்டான கோயிலில் எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள். உண்மைதான்! கலியில் மோட்சத்தை அடைய இறை நாமம் ஒன்றே  சிறந்தது என்பது ஆன்மிக மேன்மக்களால் சொல்லப்படுகிறது.

நாம ஜபத்தில் பேதமில்லை. அவரவர்கள் தங்களுக்குப் பிடித்தமான நாமத்தை ஜபம் செய்து வரலாம். இதற்கு விதிகளும் நியமமும்  இல்லை. ஆசாரம் இல்லை; அனுஷ்டானமும் இல்லை. பூஜையறை வேண்டும் என்கிற அவசியம் இல்லை. எந்த சந்தர்ப்பத்திலும்  எத்தகைய நிலையிலும், ஆசாரம் குறைவாக இருந்தாலும், ஆண்-பெண் ஆகிய இரு பாலாரும் தங்களுக்கு வசதியான நேரங்களில் பகவன்  நாமத்தை ஜபித்துக்கொண்டே இருக்கலாம். இதற்கான புண்ணியமும் பலனும் வார்த்தைகளில் வர்ணிக்க இயலாதவை.

ஸ்ரீ துர்க்கா ஸப்தஸ்லோகீ...

ஸ்ரீ துர்க்கா ஸப்தஸ்லோகீ...

 
ஓம் மஹாலக்ஷ்மி ஓம் மஹாகாளி ஓம் மஹாசரஸ்வதி தேவதா

மாதர்மே மதுகைடபக்க்னி மஹிஷ ப்ராணா பஹாரோத்யமே
ஹேலா நிர்மித தூம்ரலோசனவதே ஹே சண்டமுண்டார்த்தினி
நி: சேஷீக்ருத ரக்தபீஜ தனுஜே நித்யே நிசும்ப்பாபஹே
சும்ப்பத்த்வம்ஸினி ஸம்ஹராசு துரிதம் துர்க்கே நமஸ்தே(அ)ம்பிகே

ஓம் அஸ்ய ஸ்ரீதுர்க்கா ஸப்தச்லோகீ ஸ்தோத்ர மஹாமந்த்ரஸ்ய, நாராயண ருஷி: அனுஷ்டுபாதீனி சந்தாம்ஸி, ஸ்ரீ மஹாகாளீ-மஹாலக்ஷ்மீ-மஹாஸரஸ்வத்யோ தேவதா: ஸ்ரீ ஜகதம்பா ப்ரீத்யர்த்தே பாடே விநியோக:

ஓம் ஜ்ஞானினாமபி சேதாம்ஸி தேவீ பகவதீ ஹி ஸா
பலாதாக்ருஷ்ய மோஹாய மஹா மாயா ப்ரயச்சதி                              1

துர்க்கே ஸ்ம்ருதா ஹரஸி பீதி மசேஷஜந்தோ:
ஸ்வஸ்த்தை: ஸ்ம்ருதா மதிமதீவ சுபாம் ததாஸி
தாரித்ர்ய து:க்க பய ஹாரிணி காத்வதன்யா
ஸர்வோபகார கரணாய ஸதார்த்ர சித்தா                                                            2

ஸர்வமங்கள மாங்கள்யே சிவே ஸர்வார்த்த ஸாதிகே
சரண்யே த்ர்யம்பகே கௌரி நாராயணி நமோ(அ)ஸ்து தே               3

சரணாகத தீனார்த்த பரித்ராண பராயணே
ஸர்வஸ்யார்த்திஹரே தேவி நாராயணி நமோ(அ)ஸ்துதே                  4

ஸர்வஸ்வரூபே ஸர்வேசே ஸர்வ சக்தி ஸமன்விதே
பயேப்ப்யஸ் த்ராஹி நோ தேவி துர்க்கா தேவி நமோ(அ)ஸ்துதே 5

ரோகானசேஷா நபஹம்ஸி துஷ்டா ருஷ்டா து காமான் ஸகலானபீஷ்டான்
த்வாமாச்ரிதானாம் ந விபந்நராணாம் த்வாமாச்ரிதா ஹ்யாச்ரயதாம்ப்ரயாந்தீ 6

ஸர்வா பாதா ப்ரசமனம் த்ரைலோக்யஸ்யாகிலேச்வரி
ஏவ மேவ த்வயா கார்ய மஸ்மத்வைரி விநாசனம்                                 7

குஹ்யாதி குஹ்ய கோப்த்ரீ த்வம் க்ருஹாணாஸ்மத் க்ருதம் ஜபம்
ஸித்திர்ப்பவது மே தேவி த்வத்ப்ரஸாதான் மயி ஸ்த்திரா....

திருக்களிற்றுப்படியார் பகுதி மூன்று...

திருக்களிற்றுப்படியார் பகுதி மூன்று...

66 ஆதனமும் ஆதனியுமாய் நிறைந்து நின்றவனைச்
சேதனனைக் கொண்டே தெளிவுற்றுச் சேதனனைச்
சேதனனிலே செலுத்திச் சிற்பரத் தராய் இருப்பர்
ஏதமறக் கண்டவர்கள் இன்று.

தத்துவக் கூட்டங்களையே இருக்கையாகக் கொண்டு அவற்றில் விளங்கும் உயிர்களை நீக்கமறப் பொருந்தி இருக்கும் சிவபெருமானை அவனுடைய கருணை திருஉருவாய்க் காசியினில் தோன்றும் குருவினால் தெளிய அறிந்து அறிவுடைப் பொருளாகிய தம்மைப் பேரறிவாளனாகிய இறைவன் திருவடியிலே செலுத்திச் சிவபரமாகவே நிற்பார்கள். தமது குற்றங்களை அறுத்தவர்களாகிய சிவஞானிகள்.

ஆதனம் என்பது இருக்கை என்று பொருள்தரும். ஆதனி என்பது இருக்கையில் அமர்ந்தவரைக் குறிக்கும் தத்துவக் கூட்டங்களை இருக்கை யாகவும் அவற்றில் தங்கிச் செயல்படும் உயிர்களை இருக்கையில் அமர்ந்தவர் ஆகவும் ஆசிரியர் குறிப்பிடுகின்றார். தத்துவக் கூட்டங்களிலும் அவற்றோடு பொருந்திய உயிர்களிடத்தும் நீக்கமற நிறைந்திருப்பவன் சிவபெருமான். ஆயினும் அவற்றுள் தோய்வற்றும் நிற்கிறான். எனவே ஆதனமும் ஆதனியுமாய் நிறைந்து நிற்பவன் என்று இறைவனைக் குறிப்பிட்டார்.

பாடலில் சேதனன் என்ற சொல் மூன்று இடங்களில் வருகிறது. சேதனன் என்ற சொல்லுக்கு அறிவுடையவன் என்று பொருள் இச்சொல் ஒவ்வோரிடத்தும் ஒவ்வொரு பொருள் தந்து பாடலில் இடம் பெறுகிறது. முதலில் வருகிற சேதனன் என்ற சொல் பக்குவமடைந்த உயிர்களுக்கு மெய்ப் பொருளை உணர்த்த வந்த ஞான ஆசிரியனைக் குறிப்பிடுகிறது. இரண்டாவது வருகிற சேதனனை என்ற சொல் , உணர்ந்த உணரும் இயல்புபடையதாகி அறிவுடைப் பொருள் ஆகிய உயிரைக் குறித்தது. மூன்றாவது வருகின்ற சேதனனிலே என்ற சொல் பேரறிவினனாகிய சிவ பெருமானைக் குறித்தது. எனவே அறிவு வடிவாகிய ஞானாசிரியன் மெய்யுணர்வை உபதேசிக்க அதனைப் பற்றிக் கொண்டு உயிர்கள் அறிவே வடிவாகிய இறைவனிடத்தில் தம்மை முழுக்க ஆட்படுத்தி இருப்பர் என்ற திரண்ட பொருளை ஆசிரியர் உணர்த்துகிறார்.

இவ்வாறு தெளிவுற்று, அறிவினைச் சிவபரம் பொருளிடத்திலே செலுத்தியவர்கள் தன் முனைப்பு அற்று இறைவனுக்கு மீளா அடிமை பூண்டவர்கள் தம்முடைய உயிரைப் பிணித்த குற்றங்கள் எல்லாம் நீங்கப் பெற்று விளங்குவார்கள். ஏதம்  குற்றம்.

67 விரிந்தும் குவிந்தும் விழுங்குவர்கள் மீண்டும்
தெரிந்தும் தெரியாதே நிற்பர் தெரிந்தும்
தெரியாது நிற்கின்ற சேயிழைபால் என்றும்
பிரியாது நின்றவனைப் பெற்று.

உலகமெங்கும் நீக்கமற நிறைந்திருந்தும் உயிர் உணர்வுக்கு வெளிப்படாமல் இருக்கிற தன் திருவருளோடு நீக்கமின்றி நிற்பவன் சிவ பெருமான். அப்பெருமானுடைய அடியவர்கள் திருவருளின் வழி நின்று தற்போதம். இழந்தவர்கள். ஆகையினால் இறைவன் யாவற்றிலும் பரந்து நிற்கிறான் என்பதை உணர்ந்தும் தம்மை உணர்ந்து அதனுள் அடங்கியும் இறைவன் என்னும் பேரமுதை விழுங்கியும் திளைப்பார்கள். அந்நிலையில் யாவற்றையும் அறிந்து அறியாதவர் போல் எதனிலும் தோய்வற்று நிற்பார்கள்.

தெரிந்தும் தெரியாது நிற்கும் சேயிழை ஆகிய திருவருளின் வழியாக அவளை என்றும் பிரியாது நிற்கும் இறைவனைப் பெற்று விரிந்தும் குவிந்தும் விழுங்குவார்கள் ஆகிய அடியார்கள் அவனை அறிந்தும் அவனோடு ஒன்றுதலால் தன் முனைப்பு இல்லாது நிற்பர் என்று பொருள் கொள்வர். தெரிந்தும் தெரியாது நிற்கும் சேயிழை என்று திருவருளைக் குறிப்பதற்குக் காரணம் என்ன வெனின் எங்கும் நிறைந்த திருவருள் யாருக்கும் புலப்படாது நிற்றல் ஆதலின். மற்றொன்று யாவற்றொடும் பொருந்தி இருந்தும் அவற்றுள் எல்லாம் தோய்வற நிற்றலினால் என்க.விரிந்தனை குவிந்தனை விளங்கு உயிர் உமிழ்ந்தனை  எனத் தொடங்கும் திருஞான சம்பந்த நாயனார் தேவாரப் பாடல் ஆசிரியரால் எடுத்தாளப்பட்டுள்ளது. அநிந்து மகிழற்கு உரியது. விரிதல் சிவத்தோடு பொருந்தி வியாபகத் தன்மை அடைதல். குவிதல் உணர்வுகள் உலகத்துப் பொருள்களில் படராமல் சிவபரம் பொருளிடத்தே மட்டிலும் செல்லுதல். விழுங்குதல், பருகுதல் போன்ற ஆர்வத்தோடு சிவப் பேரின்பத்தை நுகர்தல், வழங்குகின்றாய்க்கு உன் அருளார் அமுதத்தை வாரிக்கொண்டு விழுங்குகிறேன்  என்று திருவாசகத்தின் அடைக்கலப்பத்தில் மணிவாசகப் பெருந்தகை அருளியது காண்க.

68 தாமடங்க இந்தத் தலமடங்கும் தாபதர்கள்
தாமுணரில் இந்தத் தலமுணரும் தாமுனியில்
பூ மடந்தை தங்காள் புகழ் மடந்தை போயகலும்
நாமடந்தை நில்லாள் நயந்து.

சிவதோடு ஒன்றிய சிவஞானச் செல்வார்கள் உள்ளதை உள்ளவாறு அறிவார்கள். அவர்கள் அறிவு தனக்கென அறியும் அறிவன்று ஆதலால் அவர்களின் ஞானத்தின் பயன் உலகத்தார் அனைவருக்கும் அறிவை விளக்கி நடத்திக் கொடுக்கும். அவகளின் அடக்கம்  உலகத்தார் அனைவருக்கும் பொறியடக்கத்தினைக் கற்பிக்கும். அத்தகைய ஞானிகள் வெகுளியை வென்றவர்கள். ஆயினும் ஏதேனும் ஒரு காரணத்தால் யாரேனும் இச்சீரியர்களுக்குச் சீற்றம் வருமாறு நடந்து கொண்டார் எனின், அச்சீற்றத்திற்கு ஆளானவர்களிடத்துத் திருமகள் தங்கமாட்டாள். புகழ் மடந்தையும் போய் அகலுவாள். நாமகளாகிய கல்வியும் அவர்களிடத்து நில்லாள்.

உணர்ந்தும் அடங்கியும் வாழுகின்ற சிவஞானிகள் ஒரு நாட்டில் இருப்பது நாட்டுக்கும் மக்களுக்கும் நலம் பயக்கும். அவர்கள் அறிவும் அடக்கமும் மற்றையோருக்கும் வழிகாட்டுவதால் அனைவரும் அப்பெருமக்கள் வழிப் பின்பற்றித் தாமும் அறிந்தும் அடங்கியும் ஒழுகிப் பயன்பெறுவர்.

அறுபகை செற்ற இச் சிவஞானியர் சிவத்தைக் கடிந்து வென்ற வர்கள் எனவே அவர்கள் யாரிடத்தும் எப்போதாயினும்  யாரே ஆயினும் அவர்களுக்கு சினமூட்டும் வண்ணம் தவறு இழைப்பார்கள் ஆயின் சிவ ஞானியர்க்கு ஓர் கணமே வெகுளி தோன்றி மின்னல்போல் மறைந்து விடும். எனவே தான் திருவள்ளுவர், குணம் என்னும் குன்பேறி நின்றார் வெகுளி, கணமேயும் காத்தல் அரிதுஎன்றார். நொடிப்பொழுதே ஆயினும்,விற்பிடித்து நீர் கிழிய எய்த வடுப் போல மாறுமே சீர் ஒழுகு சான்றோர் சினம் என்பது உண்மையே ஆயினும், அதனால் சின மூட்டிய வருக்கும் நேரும் கேடு அளவிடற்கரியது. தவறு இழைத்தவர்களுக்குச் செல்வம் அகலும் புகழ் அழியும் கல்வியும் நீங்கும் என்று சிவஞானியிரின் பெருமையை ஆசிரியர் எடுத்துரைத்தார்.

69 துரியம் கடந்தசுடர்த் தோகையுடன் என்றும்
பிரியாது நிற்கின்ற பெம்மான் துரியத்தைச்
சாக்கிரத்தே செய்தருளித் தான் செய்யும் தன்மைகளும்
ஆக்கியிடும் அன்பர்க்கு அவன்.

ஒளியே வடிவான அருட்சத்தியுடன் என்றென்றும் பிரிப்பின்றி நிற்கின்ற சிவபெருமான் தன்னிடத்து மீளாத அன்பு பாராட்டும் மெய் அடியார்களுக்குச் சிவப் பேரின்பத்தை அவர்கள் இவ்வுலகில் வாழ்கின்ற போதே வழங்கியருளுவான். அருள்பெற்ற அடியவர்கள் நனவு நிலையிலேயே துரிய நிலை எய்துவார் அந்நிலையில் சிவபெருமானின் திருவருட் செயல்கள் அவன் அடியார்களின் செயலாகவே நிகழும் வண்ணம் தன் திருவருட் சத்தியினை அவர்களிடத்துத் திகழச் செய்வான்.

இறைவன் உயிர்களின் சுட்டறிவிற்கும் சிற்றறிவுக்கும் எட்டாத நிலையிலே உள்ளவன் என்பதை துரியம் கடந்த...... பெம்மான் என்பதனால் உணர்த்தினார். யாவர்க்கும் அரியவனாகிய தன்னைப் பிரியாத திருவருட் சத்தியுடன் மெய்யடியவர்களுக்கு எளிவந்து அவர்களுக்கு உடனாய் நின்று அவர்களின் வாயிலாகத் தன் அருட்செயல்களை நிகழ்துவிப்பான். அப்போது மெய்யடியார்கள் நனவு நிலையிலேயே துரிய நிலை கைவரப் பெறுவார்கள். இறைவனின் ஆற்றல் அடியவர்களின் ஆற்றலாகவே விளங்கித் தோன்றும். சிவஞான சித்தியார் இப்பெருமக்களை சாக்கிரத்தே அதீதத்தைப் புரிந்தவர்கள் எனவும் சர்வ சங்க நிவர்த்தி வந்த போதனர்கள் எனவும் பராவு சிவர் எனவும் குறிப்பிட்டுப் போற்றும்.

இத்தகைய மெய்யடியார்கள் இறைவன் திருவருளால் நிகழ்த்திய அற்புதச் செயல்களை நால்வர் வாழ்க்கையில் நிகழ்ந்தவற்றை எடுத்துக் காட்டி இதனை அடுத்துவரும் நான்கு பாடல்களிலும் ஆசிரியர் விளக்குகிறார்.

70 ஓடம் சிவிகை உலவாக் கிழியடைக்கப்
பாடல் பனைதாளம் பாலை நெய்தல்  ஏடெதிர் வெப்பு
என்புக்கு உயிர் கொடுத்தல் ஈங்கிவைதாம் ஓங்கு புகழ்த்
தென்புகலி வேந்தன் செயல்.

தென்புகலி என்று புகழ் பெற்று ஓங்கிய சீர்காழிப்பதியிலே அவதரித்தவர் திருஞான சம்பந்தப் பெருமான். அவர் திருக்கொள்ளம் பூதூர் என்ற திருப்பதிக்குச் செல்லுங்கால் ஓடக்காரன் இல்லாமையால் ஓடத்தில் ஏறித் திருப்பதிகம் பாடி அக்கரை சேர்ந்தார். அவருடைய திருப் பாடல்களைக் கேட்டு நுகர்ந்த சிவபெருமான் அவருக்கு திருஅரத்துறையிலே முத்துச் சிவிகை ஒன்று வழங்கினான். அவருடைய தந்தையார் வேள்வி நடத்த விரும்பினார். திருஞானசம்பந்தர் திருவாவடுதுறைப் பெருமான் முன்னிலையில் இடரினும் தளரினும் எனத் தொடங்கும் திருப்பதிகத்தை  விண்ணப்பிக்க சிவபெருமான் எடுக்கக் குறையாத பொற்கிழி ஒன்றை அவருக்கு வழங்கினார் திருமறைக்காட்டில் மறைக்கதவம் அடைக்க சதுரம் மறைதான்  என்று தொடங்கும் திருப்பதிகத்தைப் பாடினார். ஞான சம்பந்தர் தன்னுடைய மென்மலர்க் கைகளால் தாளம் இட்டுப் பாடியதைக் கே ட்ட இறைவன் திருக்கோலக்காவிலே அவருக்குப் பொற்றாளம் வழங்கினாள்.பாலை நிலமாக இருந்த திருநனிபள்ளியைத் தமது அருட் பதிகத்தால் நெய்தல் நிலமாக மாற்றினார். சமணரோடு நடந்த வாதிலே, திருஞானசம்பந்தர் இட்ட  திருப்பதிக ஏடு வெள்ளத்தைக் கிழித்துக் கொண்டு எதிர் ஏறிச் சென்றது. மதுரையை ஆண்ட கூன் பாண்டியன் வெப்பு நோயினால் துயருற்ற போது, திருஞான சம்பந்தர் திருநீற்றுப் பதிகம் பாடி நோய் தீர்த்தருளினார். மயிலாப்பூரிலே மட்டிட்ட புன்னையம் கானல் எனக் தொடங்கும் திருப்பதிகத்தை இசைக்க எலும்புகள் பெண் உருப்பெற்றுப் பூம்பாவையாக விளங்கும் அற்புதத்தைத் திருவருளால் நிகழ்த்தினார். இத்தகைய அற்புதங்கள் எல்லாம் திருஞானசம்பந்தர் நிகழ்த்திய செயற்கரிய செயல்களாகும்.

71 கொல்கரியின் நீற்றறையின் நஞ்சின் கொலை தவிர்த்தல்
கல்லே மிதப்பாய்க் கடல் நீந்தல்  நல்ல
மருவார் மறைக்காட்டில் வாசல் திறப் பித்தல்
திருவாமூ ராளி செயல்.

நடுநாட்டில் திருவாமூரில் அவதரித்தவராகிய திருநாவுக்கரசு நாயனார் சமணத்திலிருந்து சைவ  சமயம் திரும்பியதைப் பொறாத சமணர்கள் அக்காலத்து ஆண்டுவந்த பல்லவ மன்னனைத் தூண்டி அவருக்குப் பல இடையூறுகளை விளைவித்தார்கள் . திருநாவுக்கரசரை பட்டத்து யானையைக் கொண்டு தலையை இடற முயன்றனர். சுண்ணாம்புக் காளவாயில் இட்டும், பாற்சோற்றில் நஞ்சு கலந்து ஊட்டியும் கல்லிலே பிணித்துக் கடலில் இட்டும் ஆளுடைய அரசைக் கொல்ல முயன்றனர். இறைவன் திருவருளால் அப்பர் பெருமான் இந்தக் கொலை முயற்சிகளையெல்லாம் வென்றார். திருமறைக் காட்டில் மறைகள் பாடி அடைப்பித்த கதவை பண்ணின் நேர் மொழியாள் உமை பங்கரோ என்று தொடங்கும் திருப்பதிகம் பாடித் திறப்பித்தார். இவை இறைவன் திருவருளால் திருநாவுக்கரசு நாயனார் நிகழ்த்திய அற்புதச் செயல்கள்.

72 மோகம் அறுத்திடின் நாம் முத்தி கொடுப்பதென
ஆகமங்கள் சொன்ன அவர் தம்மைத் தோகையர்பால்
தூதாகப் போகவிடும் வன்றொண்டன் தொண்டுதனை
ஏதாகச் சொல்வேன் யான்.

சுந்தரமூர்த்தி நாயனார் புத்தூர் சடங்கவி சிவாச்சாரியர் திருமகளை மணப்பதற்காக மணக்கோலம் கொண்டிருந்த போது, சிவ பெருமான் கிழவேதியர் உருவில் வந்து அற்பதப் பழ ஆவணம் காட்டி அவரைத்தடுத்து ஆட்கொண்டார். அப்போது சுந்தரமூர்த்தி நாயனார்வன் மைகள் பேசி வாதாடியதனால் வன் தொண்டர் என்ற பெயரைச் சிவ பெருமான் அவருக்குச் சூட்டினான். அத்தகைய சிவபெருமான் உரைத்த ஆகமங்கள் மோகத்தை அறுத்தாலே இறைவன் முத்தி கொடுப்பான் என்று முழங்குகின்றன. ஆயினும் வன் தொண்டர் ஆகிய சுந்தர மூர்த்தி நாயனாரின் பொருட்டுப் பரவையார், சங்கிலியார் ஆகிய இருவரிடத்தும் சிவபெருமானே வன் தொண்டருக்காகத் தூது நடந்தான் அத்தகைய நம்பி ஆரூரரின் தொண்டுகளை என்னால் எவ்வாறு எடுத்துரைக்க இயலும்?

73 பாய்பரியோன் தந்த பரமானந்தப் பயனைத்
தூய திருவாய் மலராற் சொற்செய்து மாயக்
கருவாதை யாம் அறியாவாறு செய்தான் கண்டாய்
திருவாதவூர் ஆளும் தேன்.

வேதத்தினையே தனக்குரிய குதிரையாகக் கொண்டு அதன் மேல் தாவி ஏறி வருபவன் சிவபெருமான். அந்தப் பேரின்ப வெள்ளமாகிய பெருமானை தனது தூய திருவாயில் மலர்ந்த மலர்களாகிய சொற்களால் மாலை தொடுத்துச் சூட்டி அந்தப் பாமாலையை எம்போல்வார் மனம் கசிந்து ஓதுவதனால் அதன் பயனாக எமது பிறவிப் பிணியை திருவாதவூரர் ஆகிய தேனனைய மாணிக்கவாசகப் பெருமான், தீர்த்தருளினார். திருவாசகத்தைத் தேன் என வழங்குதல் அறிஞர் மரபு. ஆசிரியர் திருவாசத்தை அருளிய மணிவாசகப் பெருமானையே தேன் என்று பாராட்டினார். மாணிக்கவாசகர் தமது தூய்மையான திருவாய் மலரினாலே சொல் மாலை செய்தார். அத்தகைய திருவாசகத்தை ஓதியதால் என்போல் அடியார்கள் கருவாதை  உட்பட்டுக் கலங்காதவாறு செய்தார் என்று நன்றி பாராட்டுகிறார்.

74 அம்மையிலும் இம்மையிலும் அச்சந் தவிர்த்தடியார்
எம்மையுமாய் எங்கும் இயங்குதலான் மெய்ம்மைச்
சிவயோகமே யோகம் அல்லாத யோகம்
அவயோகம் என்றே அறி.

இப்பிறப்பிலும் இனிவரும் பிறப்புக்களிலும் தோன்றுகின்ற அச்சத்தைத் தவிர்த்து என்றென்றும் எங்கெங்கும் அடியார்களின் துன்பத்தைத் துடைப்பது உண்மையான சிவயோக மேயன்றி வேறில்லை. சிவபெருமானைக் கருத்தில்  இருத்திச் செய்கின்ற யோகத்தைத் தவிர மற்றைய யோக முறைகள் யாவும் பயனற்றவை என்று அறிவாயாக.

யோக நெறிகள் எனப்படுவன பலவகை. அவை எட்டு உட்பிரிவுகளை கொண்டன. ஆதலால் அட்டாங்க யோகம் எனப்படும். இந்த நெறியில் பயில்வோர் சிவபெருமானைப் பற்றுக் கோடாகக் கொண்டு ஒழுகினாலன்றி யோகநெறி தானே பயன்தரவல்லதன்று. ஆதலால் பிற வகை யோகப் பயிற்சிகளை அவயோகம் என்று குறித்தார்.

சிவயோகப் பயிற்சி இம்மை மறுமை அம்மை எனப்படும் மும்மையிலும் பயன் தருவதனால் அதன் வழி ஒழுகிய மெய்யடியார்க்கும் அவர்களைச் சார்ந்தார்க்கும் பிறப்பினால் வருகின்ற அச்சம் விளையாது என்று உறுதிபடக் கூறினார்.

75 மன்னன் அருள் எவ்வண்ணம் மானுடர்பால் மாணவக
அன்ன வகையே அரன் அருளும்  என்னில்
அடியவரே எல்லாரும் ஆங்கவர்தாம் ஒப்பில்
அடியவரே எல்லாம் அறி.

நாடாளும் மன்னவன் தன் குடிகளிடத்து ஒத்த அருள் கொண்டு அவர்களை முறை செய்து செங்கோல் செலுத்துவான். அது போலவே உலகத்து உயிர்கள் யாவற்றையும் நடுவு நிலை பிறழாமல் சிவபெருமானும் காத்து அருள் புரிவான். உலகத்து உயிர்கள் யாவும் சிவ பெருமானின் அடியவரே. ஆயினும் அவனிடத்து மிக்க அன்பு கொண்டு ஒழுகி அவன் திருவடியை அன்றிப் பிறிதொன்றினை நினையாதவர்க்கு அவன் மிகுந்த அருள்பாலிப்பான் . அத்தகைய அடியவர்களே அவனோடு ஒத்து நிற்றலால் யாவையுமாய்த் திகழ்வார்கள் என்று அறிவாயாக.

வேண்டுதல்  வேண்டாமை இலான் ஆகிய இறைவன் தன் அடியவரிடத்து மட்டிலும் அன்பு பூண்டு அருள்பாலிக்கிறோன் என்பது நடுவு நிலைமை  திறம்பிய செயல் ஆகாதோ? அவனது அருட் குணத்திற்கு இழுக்கன்றோ? என்று  மாணவர் வினாவிய வழி அவருடைய ஐயத்தைத் தீர்த்து விளக்கம் சொல்லுவது போல அமைந்தது இந்தப் பாடல் .

மண்ணுலகத்து வேந்தர் தம் குடிமக்கள் யாவரையும் தண்ணளியோடு புரந்து வரும் கடப்பாடு உடையவர்கள். அவ்வாறே தீமை காணுங்கால் ஒப்ப நாடி அந்தக ஒறுத்தலும் வேந்தர்கள் கடமை. இதனால் வேந்தர்கள் தம் ஆணை வழி ஒழுகினார்க்குப் பரிசுகள் தந்து சிறப்பித்தும் ஒழுகா தார்க்குத் தண்டம் விதித்தும் நடக்கின்ற முறைமை நடுவு நிலைமை திறம்பிய செயலாகாது அறமேயாகும்.

அது போன்றே இறைவனும் வேண்டுதல் வேண்டாமை இலான் ஆயினும் அவனோடு ஒற்றித்து நிற்கும் அடியார்களுக்குப் பேரின்பத்தை வழங்கியும், அவன் ஆணை வழி நில்லாதார்க்கு அவ்வவர் தகுதிக்கேற்பப் படி நிலையிலே வைத்தும் முறை செய்வான். இதுவும் ஒரு பால் கோடுதல் ஆகாது. நீதிமுறைமையாகவே கொள்ளப்படும். அவ்வாறு நிகழ்வது அவனது ஆணையே அன்றி விருப்பு வெறுப்புக்களால் அன்று. அவனோடு ஒற்றித்த அடியவர்கள் இவ்வுலகில் மிக்க பெருமைக்கு உரியவர்கள்.

76 உடம்புடைய யோகிகள் தாம் உற்ற சிற்றின்பம்
அடங்கத்தம் பேரின்பத்து ஆக்கில்  தொடங்கி
முளைப்பதும் ஒன்றில்லை முடிவதும் ஒன்றில்லை
இளைப்பதும் ஒன்றில்லை இவர்.

அணைந்தோர் ஆகிய சீவன் முத்தர்கள் எனப்படுவோர் இவ்வுலகில் உடம்போடு வாழ்கிற காலத்திலேயே சிவபெருமானதுபேரருளுக்கு உரியவர்கள் ஆகிறார்கள்.  அவர்களுக்கு உலகியல் இன்பங்கள் வரினும் அவை இறைவனுக்கே உரியன என்று கருதுவர். விருப்பு வெறுப்பு இரண்டு மின்றி வாழ்ந்தால் அவர்களை ஏறுவினை பற்றுவதில்லை. எனவே இனியும் பிறப்பிற்கு ஆட்பட மாட்டார்கள் இறப்பு என்பதும் அவர்களுக்கு இல்லை அவர்கமுக்குத் தளர்ச்சியும் வருவல்தில்லை.

உடம்புடைய யோகிகள் என்பது இங்கு சீவன் முத்தரைக் குறித்தது. அவர்கள் தன் முனைப் பற்று இன்பத்தில் மகிழ்தலும் துன்பத்தில் வாடுதலும் இன்றி இருப்பதனால் அவர்களுக்குப் பிறவி முளைப்பதில்லை என்றார். அவர்கள் மும்மலங்களும் நீங்கியவர்கள் ஆதலால் முடிவதும் ஒன்றில்லை என்றார். அவர்களுக்கு இன்பத்தால், வரும் மயக்கமும் துன்பத்தால் வரும் சோர்வும் தளர்ச்சியைத் தருவது இல்லை எனவே இளைப்பதும் ஒன்றில்லை என்றார்.

77 பேரின்பமான பிரமக் கிழத்தியுடன்
ஓரின்பத்து உள்ளானை உள்ளபடி பேரின்பம்
கண்ட வரே கண்டார் கடலுயிர்த்த இன்னமுதம்
உண்டவரே உண்டார் சுவை.

பேரின்ப வெள்ளமாகிய சிவபெருமான் தன்னுடைய திருவருளோடு கூட நீக்கமின்றி நின்று இவ்வுலகத்திற்கு அருள்பாலித்து வருகிறான். இன்பக்  கடலான இறைவனை அவனது திருவருள் செலுத்திய வழியிலே சென்று கண்டு அவனோடு ஒன்றிய அடியவர்களே உண்மையான இன்பத்தை உணர்ந்தவர்கள் ஆவர். பாற்கடலில் தோன்றிய அமுதத்தை மாந்தியவர்களே அதன் சுவையை உணர்ந்தாற்போல சிவப் பேரின்பத்தை அருந்தியவர்களே அதன் இயல்பை உணர்ந்தவர்கள் ஆவார்.

உள்ளதனை உள்ளபடி காணுவதற்கு உபாயம் ஒன்றுதான் என்பது இப்பாடலில் வலியுறுத்தப்பட்டது. தம் முனைப்பு அற்று தலைவன் தான் சேர்ந்தார் மட்டிலுமே அவனுடைய பேரின்பத்தை நுகர்ந்தவர் ஆவார்.நுகர்ச்சி இத் தன்மையது என்று சொல்லுவதும் இயலாது. மற்றையோர்க்கு அச்சுவை தெரியவும் வாராது. படி நிலைகளிலே பயின்று திருவடியிலே திளைத்து அப் பேரின்பத்தை நுகர்தல் வேண்டும் என்பதை ஆசிரியர் உணர்த்தினார்.

78 நங்கையினால் நாமனைத்தும் செய்தாற் போல் நாடனைத்தும்
நங்கையினாற் செய்தளிக்கும் நாயகனும்நங்கையினும்
நம்பியாய்த் தான்நடுவே நாட்டப் பெறுமிதுகாண்
எம்பெருமானார் தம் இயல்பு.

நாம் நமது கையினால் விரும்பியவற்றைச் செய்கிறோம். இறைவன் தன்னோடு பிரிப்பின்றி நிற்கின்ற சத்தியாகிய நங்கையினால் உலகனைத்தும் காத்தும் படைத்தும் கரந்தும் செயலாற்றுகிறான். அத்தகைய அப்பனும் அம்மையும் உயிர்களின் உள்ளத்திலே என்றும் பிரியாது விளங்குகின்றனர். இதுவே சிவபெருமானது உண்மை இயல்பாகும்.

முதலில் வருகிற நங்கையினால் என்ற சொல்லை நம் கையினால் என்று பிரித்துப் பொருள் கொள்ளவேண்டும். இந்த உலகில் நாம் இயற்றும் எல்லாச் செயல்களையும் நமது கையினாலேயே இயற்றுகிறோம். மனிதனின் கை நுட்பமான காரியங்களுக்கும் பயன்படுகிறது என்பதை உயிரியலாளர்கள் ஆராய்ந்து தெரிவித்துள்ளார்கள். அதற்குக் காரணமாக அவர்கள் சொல்லுவது, மனிதக் கை ஒன்றில் தான் பெருவிரல் மற்றைய எல்லா விரல்களோடும் எளிதில் பொருந்திப் பணியாற்ற முடியும் என்பதாகும். இந்த அமைப்பு , பிற உயிரினங்களிடத்து இல்லை, இந்த அமைப்பை தி ஆப்போசிங் தம்ப் என வழங்குவர்.

இறைவனோ உலக முழுவதையும் ஆக்கவும் காக்கவும் ஒடுக்கவும் மறைக்கவும் அருளவும் நங்கையைக் கொண்டு இயற்றுகிறான். இவ்விடத்தில் நங்கை என்பது இறைவனோடு நீக்கமின்றி நிற்கும் சிவ சத்தியைக் குறித்தது. அருளது சத்தியாகும் அரன் தனக்கு. அருளை இன்றித் தெருள் சிவம் இல்லை. அந்தச் சிவமின்றிச் சத்தி இல்லை  என்பது அருள் நந்தி சிவனார் சிவஞான சித்தியாரில் எடுத்துரைக்கும் உண்மை.

சிவமும் சத்தியுமாக இணைந்து உயிர்களின் உள்ளம் தோறும் எழுந்தருளி விளங்குவதாய், உயிர்களுக்குப் பாச நீக்கமும் சிவப்பேறும் வழங்குவதாய் அந்தப் பேற்றினை வழங்குவதற்குத் தம் ஒப்பற்ற கருணையினால் ஐந்தொழிலும் நடத்துவதாய் உள்ளதே அம்மையப்பரின் இயல்பு என்பதனை இப்பாடல் தெளிவுறுத்தினார்.

79 பொன்னிறம் கட்டியினும் பூணினும் நின்றாற்போல்
அந்நிறம் அண்ணலும் அம்பிகையும் செந்நிறத்தள்
எந்நிறத்த னாயிருப்பன் எங்கள் சிவபதியும்
அந்நிறத்த னாயிருப்பன் ஆங்கு.

கட்டிப் பொன்னின் இயல்பும் நிறமும் அதனால் செய்யப் பெற்ற வகை வகையான அணிகலன்கள் யாவற்றிலும் மாற்றமின்றி அப்படியே இருக்கும் . அதுபோலவே சிவமும் சத்தியும் பொன்னும் அணிகலனும் போல  வேறுபாடு அற்று விளங்கும். திரு நின்ற செம்மையாளனாகிய சிவ பெருமானின் ஆற்றலே வடிவாகிய சிவசத்தி எங்கு எப்படி எந்நிறத்ததாய் இருக்குமோ அங்கு அப்படி அந்நிறத்தனாய் எங்கள் இறைவனாம் சிவ பெருமாவுனும் நிற்பன்.

சத்திக்கும் சிவத்துக்கும் இயல்பிலும் மாறுபாடு இல்லை. இருப்பும் மாறுபடாது. சத்தியைத் தனியே வழிபடும் கொள்கை சைவ சமயத்திற்கு ஏற்புடையதன்று. அவ்வாறே சத்தியை விடுத்துச் சிவத்தை மட்டும் வழிபடுவதையும் சைவ சமயம் ஏற்காது. தோலும் துகிலும் குழையும் சுருள் தோடும் பால் வெள்ளை நீறும் பசுஞ் சாந்தும் சூலமும் தொக்க வளையும் உடைய தொன்மைக் கோலமே சைவ சமயத்தவர் வழிபடும் திருக்கோலமாகும்.

பொன்னின் மாற்றும், நிறமும் அதனால் செய்யப்பெற்ற அணிகலன்களிடத்தும் மாறாதிருப்பது போலக் கட்டிப் பொன்னாகிய சிவபெருமானும் அணிகலனாகிய திருவருளும் தமக்குள் வேறுபாடுஅற்றுத் திகழும். இப்பாடலில் செந்நிறத்தாளகிய அன்னை எந்நிறத்தாளாயிருப்பள் எங்கள் சிவபதியும் அந்நிறத்தனாய் இருப்பன் என்று இத்தன்மை அம்மையின் மீது வைத்துக் கூறப்பட்டது. இதே கருத்து சிவஞான சித்தியார் சுபக்கத்தில் , எத்திறம் நின்றான் ஈசன் அத்திறம் அவளும் நிற்பாள் என்று அப்பன் மீது வைத்து உணர்த்தப்பட்டது.

80 தாரத்தோடு ஒன்றாவர் தாரத் தோர் கூறுவர்
தாரத்தோடு எங்கும் தலை நிற்பர் தாரத்தின்
நாதாந்தத்தே இருப்பர் நாற்றானத்தே இருப்பர்
வேதாந்தத்தே இருப்பர் வேறு.

சிவபிரான் தன் துணைவியாகிய அருட்சத்தியுடன் நீக்கமின்றி நிலைத்து ஒன்றாகவே இருப்பான். அவன் தன் சத்தியைத் தனது உடலின் இடப்பாகத்திலே கொண்டு பெண் உடல் ஒருதிறமாகவும் நிற்பன். சிவமும் சத்தியும் எல்லாவிடத்திலும் நிகழும் வண்ணமும் எங்கும் நிறைந்தும் நிற்பன். சிவமும் சத்தியும் எல்லாவிடத்திலும் திகழும் வண்ணமும் எங்கும் நிறைந்தும் நிற்பன். நாததத்துவத்தின் முடிவிலே தன் துணைவியாகிய சிவசத்தியுடன் எழுந்தருளி விளங்குவன் . நின்மல துரியம் என்னும் நான்காம் நிலையிலே சத்தியுடன் விளங்குவான். வேதத் தலை தருபொருளாகி அதற்கும் மேம்பட்டு சத்தியும் சிவமுமாய் நிற்பான். இவ்வாறு எல்லாம் நிற்பினும் எதனினும் தோய்வின்றித் தத்துவங்களை எல்லாம் கடந்து தனித்த பொருளாகவும் விளங்குவான்.

நாதாந்தத்தே இருப்பர் என்பது நாததத்துவத்தின் முடிவிலே இருப்பன் என்ற பொருளைத் தந்தது. நாற்றானம் என்பது பிரமரந்திரப் பெருவெளியைக் குறித்தது. வேதாந்தம் என்பது வேதத்தின் முடிவு என்ற பொருளைத் தந்து அவன் மறையின் ஈறு தொடர ஒண்ணாத தன்மை யாளன் என்பதைக் குறித்தது.

81 ஒன்றுரைத்தது ஒன்றுரையார் சாத்திரங்கள் ஒன்றாக
நின்றுரைத்து நிச்சயிக்க மாட்டாவால் இன்றுரைக்க
என்னால் இயன்றிடுமோ என் போல்வார் ஏதேனும்
சொன்னால் தான் ஏறுமோ சொல்.

உலகில் உள்ள சாத்திர நூற்கள் யாவும் தமக்குள் மாறுபட்டு இறைவனின் இயல்பைப் பற்றி வெவ்வேறு கருத்துக்களைச் சொல்லும். இவற்றுள் எந்த நூலில் கூறப்பட்ட செய்தியும்  இறைவன் இன்ன தன்மையன் இப்படியன் என்று உறுதிப்படுத்திக் கூற இயலாது தடு மாறுவதைக் காண்கிறோம் . இப்படி இருக்க அப்பெருமானின் பெருமையை இன்னதென்று என்னால் அளவிட்டு உரைத்தற்கு இயலுமோ உலக வயப்பட்ட மக்கள் நடுவிலே நான் கூறும் மொழிகள்தாம் அவர் காதிலே ஏறுமோ?

சொல்லுக்கும் மனத்துக்கும் எட்டாத பரம்பொருளை பரந்து பட்ட சாத்திரங்களால் இத்தகையவன் என்று வரையறுத்துக் கூறமுடியாமலும் தம்முள் ஒன்றுபட்டு நிற்க முடியாமலும் தடுமாறுவதை நாம் காண்கிறோம். அதனால்தான் அருளாளர்கள் ஐய நின் தன்மை அளப்பரிது எமக்கே  (திருவாரூர் நான் மணி மாலை 29 குமரகுருபரர் ) என்று உரைத்தனர். தொன்மையான நூல்களே சுட்ட முடியாத பரம் பொருளைத் தான் மட்டிலும் எவ்வாறு சுட்ட முடியும் என்று கேட்கிறார் ஆசிரியர். அவ்வாறு சொல்ல முயன்றாலும் உலக இன்பத்தினால் ஈர்க்கப்பட்டுள்ள மாந்தர் செவியில் தன் சொல் ஏறுமோ என்றும் கேட்கிறார்.

இறைவனின் இயல்பு அவன் அருளே கண்ணாகக் காண்பார் அல்லது காண இயலாது என்பதனை இப்பாடலில் வலியுறுத்திக் கூறினார்.

82யாதேனும் காரணத்தால் எவ்வுலகில் எத்திறமும்
மாதேயும் பாகன் இலச்சினையே ஆதலினால்
பேதமே செய்வாய் அபேதமே செய்திடுவாய்
பேதா பேதஞ் செய்வாய் பின்.

இந்த உலகில் மட்டிலும் இன்றி எல்லா உலகங்களிலும் , அவற்றில் உள்ள எல்லாப் பொருள்களிலும் ஆராய்ந்து பார்க்கும் காலத்துச் சிவசத்தியுடன் கூடிய சிவபெருமானின்  எல்லையற்ற கருணையின் பதிவைக் காணுதல் கூடும். இறைவனின் கருணைத் திறன் உள்ளபடி தேடும் அடியவர்களுக்கு இன்னபடிஇன்ன வகை இக்காரணம் என்றில்லாமல் ஏதேனும் ஓர் முறையில் வெளிப்படலாம் . எனவே அம்மையப்பரை வழிபட்டு அடியார்களின் பெருமையை உணர்ந்து சைவ சமயத்துள் முப்பொருள் உண்மைகளை உணர்ந்து கொண்ட நீ பேதம் அபேதம் பேதா பேதம் என்ற முத்திறங்களுள் எதனைப் பின் பற்றினும் அதுவும் உன்னை நன்னெறியில் இட்டுச் செல்லும்.

எவ்வுலகில் என்று கூறியதனால் உலகங்கள் பல என்ற சைவ சித்தாந்தக் கொள்கையை ஆசிரியர் வலியுறுத்தினார். எனவே நாம் அறியாத உலகங்களில் வாழுகின்ற உயிரினங்களும் சிவபெருமான் படைப்பே. அவற்றுக்கும் உய்யும் நெறியைக் காட்டும் சமய ஒழுக்கங்களை சிவ பெருமான் வகுத்தருளியிருப்பான். அவை இன்ன வென்று நமக்குத் தெரியாவிடினும் அவையும் அந்தந்த உலகத்து உயிர்களை முத்திநிலைக்கு இட்டுச் செல்வனவே என்பதைக் குறிக்க எத்திறத்தும் என்றார். அவ்வாறு இறைவன் வகுத்தருளிய அந்தந்த உலகத்துக்குரிய நெறிகள் இறைவனால் வேறுபட அருளப் பெற்றிருப்பின் . அவை அவ்வாறு அருளப்பட்டிருப்பதன் காரணம் நமக்குத் தெரியவாராது. ஆதலால் யாதேனும் காரணத்தால் என்றும் குறிப்பிட்டார்.

இவ்வாறு கூறுவதன் மூலம் சமய ஒழுக்கங்களும் தத்துவ நெறிகளும் தமக்குள் மாறுபட்டிருந்தாலும் அவை யாவும் முழுமுதற் பொருளான சிவபெருமான், தன் எல்லையற்ற கருணையால் அவரவர் தகுதிக்கேற்ப வகுத்தனவே என்பதைக் காட்ட மாதேயும் பாகன் இலச் சினையே என்றுரைத்தார் இலச்சினை முத்திரை, அடையாளம். எல்லா உயிர்களும் அவை எவ்வுலகில் வாழ்ந்தாலும் சிவபெருமானின் அருளுக்கு உரியனவே என்பதனை இந்தப் பாடலின் முதலிரண்டு அடிகள் குறித்தன. விரிவிலா அறிவினார்கள் வேறு ஒரு சமயம் செய்து எரிவினால் சொன்னா ரேனும் எம்பிராற்கு ஏற்றதாகும்  என்றும், ஆறுசமயத்து அவரவரைத் தேற்றும் தகையன, தேறிய தொண்டரைச் செந்நெறிக்கே ஏற்றும் தகையன  இன்னம்பாரன் தன் இணையடியே  என்றும் திருநாவுக்கரசு நாயனார் அருளிய திருவாக்குகள் இங்கு நினையத்தகும் அது போலவே அப்பாலும் அடிச்சார்ந்தார் அடியார்க்கும் அடியேன் என்ற சுந்தர மூர்த்தி நாயனாரின் அருளுரையும் இங்குப் பொருந்தும். சந்தான குரவர்களுள் அருள் நந்தி சிவனார் யாதொரு தெய்வம் கொண்டீர் அத்தெய்வமாகிய ஆங்கே மாதொருபாகனார் தாம் வருவார் என்று அறிவுறுத்தியதும் இக்கருத்தே பற்றி என்க சமயாதீதப் பெருமையடைய சைவம் மற்றைச் சமயங்களைக் காழ்ப்பும் வெறுப்பும் இன்றி அணுகும் முறை இதிலிருந்து புலனாகும்.

எவ்வுலகும் எத்திறத்தும் மாதேயும் பாகன் இலச்சினையே என்று அறிவுறுத்திய ஆசிரியர்அதற்கு எடுத்துக் காட்டுத் தருவார் போல மூன்று கொள்கைளைப் பாடலின் பிற்பகுதியில் குறிப்பிடுகிறார். பேதம் என்பது இறைவனும் உயிரும் ஒளியும் இருளும் போல தம்முள் மாறு பட்டவை. என்ற கொள்கையுடைய தத்துவம். அபேதம் என்பது இறைவனும் உயிரும் பொன்னும் பொன்னால் செய்யப்பட்ட அணிகலன்களும் போலத் தமக்குள் மாறுபாடு இல்லாதவை என்ற ஒருமைக் கொள்கை. இது ஏகான்வாதம் எனவும் கூறப்படும். இறைவனும் உயிரும் சொல்லும் பொருளும் போல ஒரு வகையால் வேறுபட்டும் மற்றொரு வகையால் வேறுபடாமலும் விளங்குவன என்ற கருத்து பேதா பேதம் என்று கூறப்படும். இது விசிட்டாத் துவைதம் எனவும் பெயர் பெறும்.

சைவசித்தாந்தம் இம்மூன்றையும் தனித்தனியே கொள்ளாமல் பிறிவரும் அத்துவிதமாகக் கொள்ளும் என்பதை உமாபதிசிவம் சிவப் பிரகாசத்தில் ,
புறச்சமயத் தவர்க்கு இருளாய் அகச்சமயத்து ஒளியாய்ப்
   புகழ் அளவைக்கு அளவாகிப் பொன் பணிபோல் அபேதப்
 பிறப்பு இலதாய் இருள் வெளிபோல் பேதமும் சொற்பொருள்போல்
   பேதா பேதமும் இன்றிப் பெருநூல் சொன்ன
 அறத்தினால் விளைவதாய் உடல் உயிர் கண் அருக்கன்
   அறிவொளி போல் பிறிவு அரும் அத்துவிதம் ஆகும்
 சிறப்பினதாய் வேதாந்தத் தெளிவாம் சைவ
   சித்தாந்தத் திறன் இங்குத் தெரிக்கல் உற்றாம்
 என்ற திருப்பாடலில் எடுத்துரைக்கிறார்.

83 நின்றபடி நின்றவர்கட்கு அன்றி நிறம் தெரியா
மன்றினுள் நின்றாடல் மகிழ்ந்தானும் சென்றுடனே
எண்ணுறும் ஐம்பூதம் முதல்  எட்டுருவாய் நின்றானும்
பெண்ணுற நின்றாரடும் பிரான்.

இறைவன் திருவருள்  நெறியிலே தலைப்பட்டுத் தம்மை இழந்து அவன் அருளே கண்ணாகக் காணும் அடியவர்களுக்கு அல்லாமல் அவன் இயல்பு அறிய ஒண்ணாது. அத்தகைய பேரருளாளன் ஐம்பெரும் பூதங்களும் கதிரவனும் மதியும் ஆன்மாவும் ஆகிய அட்டமூர்த்தமாய் நின்று அருளுகிறான். அவனே திருவம்பலத்துள் சிவகாமி அம்மையுடன் நின்று திருக்கூத்து ஆடுகின்றான். அவனே ஊழிக் காலத்தில் தனது சத்தியையும் தன்னுள் அடக்கித் தான் ஒருவனே நின்று தனிக்கூத்தும் ஆடுகிறான்.

இறைவனின் இயல்பைக் கூற வந்த ஆசிரியர் அவனை நின்றபடி நின்றவர்க்கு அல்லாமல் நிறந்தெரியான் என்று குறிப்பிடுகின்றார். நிறம் என்பது இந்த இடத்தில் வடிவத்தை உணர்த்திற்று நிறங்களோர் ஐந்துடையாய் விண்ணோர்கள் ஏத்த மறைந்திருந்தாய் எம்பொருமான் என்ற மணிவாசகப் பெருமான் திருவாக்கு மனங்கொள்ளத்தக்கது. உலகத்துப் பொருள்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு நிறத்தைக் கொண்டன ஆயினும் அவை நமது புறக்கண்ணுக்குப் புலப்படும். ஆகமக்கருத்துப்படி அடிப்படை நிறங்கள் ஐந்து. இறைவன் ஐந்து நிறங்களும் உடையவன். ஆயினும் நம் கண்ணுக்குப் புலப்படாதவன்.

நின்றபடி நிற்றல் என்பது இறைவன் திருவருளிலே ஒடுங்கித் தன் முனைப்பு இன்றி ஒழுகும் அடியார்களின் செயலைக் குறித்தது அத்தகைய மெய்யடியார்களுக்கு அன்றி இறைவனின் தன்மை பிறரால் அறிய வொண்ணாதது. இறைவன் அட்டமூர்த்தமாய் விளங்குகிறான் என்பது ஆகமங்களாலும் திருமுறைகளாலும் பன்முறை எடுத்து ஓதப்பட்ட கருத்து, அட்டமூர்த்தம் என்பது நிலம், நீர், காற்று, விண் ஆகிய ஐம்பூதங்களும் ஞாயிறும் திங்களும் இயமானன் என்று கூறப்படும் ஆன்மாவும் ஆகிய இவை எட்டிலும் நிறைந்து விளங்குகின்ற இறைவனது பெரு வடிவு. இதனை, எண்ணுறும் ஐம்பூதம் முதல் எட்டுருவாய் நின்றான் என்று இப்பாடலில் குறித்தார்.

தில்லைச் சிற்றம்பலத்தில் இறைவன் ஆடுகிற திருக்கூத்து ஆனந்தக்கூத்து என்று வழங்கப்பெறும். அத்திருக்கூத்தை அடியார் பலர் பலவகையாக ஏத்திப் பாடி அருளியுள்ளார்கள். அதன் உட்பொருளை உண்மை விளக்கம் முதலிய சாத்திர நூல்கள் தெளிவாக எடுத்துரைக்கின்றன. ஆனந்தக் கூத்தை ஆடுகின்றவனும் சிவ பெருமானே என்பதை மன்றினுள் நின்று ஆடல் மகிழ்ந்தானும் என்ற சொற்களால் குறிப்பிடுகின்றார். பேரூழிக் காலத்தில் சிவசக்தியையும் தன்னுள் அடக்கிக் கொண்டு சிவபெருமான் திருநடனம் புரிந்து அருள் கிறான் என்பது பெண்ணுற நின்றாடும் பிரான் என்பதனால் இப்பாடலில் குறிப்பிடப்பட்டது. பெண்ணுக்கும் ஒரு திறன் ஆகின்ற அவ்வுரு தன்னுள் அடக்கிக் கரக்கினும் கரக்கும் என்பது அம்மை திருவுருவையும் தன்னுட் கரந்து தான் தமியனாய் நின்றதனைக் குறிக்கும்.

84 சிவமே சிவமாக யான் நினைந்தாற் போலச்
சிவமாகிய இருத்தல் அன்றிச்  சிவமென்று
உணர்வாரும் அங்கே உணர்வழியச் சென்று
புணர்வாரும் உண்டோ புவி.

சிவ பரம் பொருள் ஒன்றே மெய்ப்பொருளாகவும் அதனுள் ஒடுங்கித் தன்னை இழந்து நிற்றலே உயர்நெறி என்றும் அதன் பயன் சிவமாம் தன்மையைப் பெறுதல் என்பதும் ஆகிய இவையே என் தியானத்தின் வழிகளாகவும், அவ்வாறே நீயும் நினைத்தாலன்றி வேறு எவ்வகையிலும் அப்பெருமானை அடைதல் இயலாது. ஏனெனில் உயிர் உணர்வினால் சிவபெருமானைச் சென்று அடைதலும் இல்லை. உயிரின் முயற்சியினால் அவனைச் சென்று கலத்தலும் இல்லை.

தத்துவ விவாதங்களும் தவ முயற்சிகளும் இறைவனிடத்தில் உயிரைக் கொண்டு சேர்க்கும் வல்லமையற்றன. தன் முனைப்புக் கெட்டு இறைவன் திருவருள் வழியிலே தம்மை முழுவதும் ஒப்படைத்துக் கொண்டவர்களே சிவமாம் தன்மை பெறும் திருவினர். ஆசிரியர் தாம் அவ்வின்பத்தினைப் பெற்றது போலத் தம் மாணவனும் பெற வேண்டும்  என்று இப்பாடலின் மூலம் அறிவுறுத்துகிறார்.

நானே உணர்வேன் என்று முயல்வார்க்கு அறிய பொருள் சிவம்  என்பதையும், சிவனருள் இல்லாமல் அவனைச் சென்று கலத்தல் இல்லம் என்பதனையும் இவை கைகூடத் திருவருளின் துணை வேண்டும் என்பதனையும் இப்பாடலில் அறிவுறுத்தினார்.

85 அதுஇது என்றும் அவன் நானே என்றும்
அதுநீயே ஆகின்றாய் என்றும்  அதுவானேன்
என்றும் தமையுணர்ந்தார் எல்லாம் இரண்டாக
ஒன்றாகச் சொல்லுவரோ உற்று.

பரம் பொருளாகிய ஒன்று, உயிராகிய மற்றொன்று என இரண்டு பொருள்கள் உள்ளன என்றும், பரம்பொருளே நான் என்று ஒன்றாகவும், அப்பரம் பொருள் நீ ஆகின்றாய் எனவும், நான் அப்பரம் பொருள் ஆனேன் என்றும் இவ்வாறு பல்வகையாகத் தவ முயற்சியுடைய பெரியோர் கூறியிருக்கின்றார்கள். இவற்றிலிருந்து சிவபரம் பொருளின் தன்மை வேறு உயிரின் தன்மை வேறு என்று பொருட்தன்மையால் இரண்டு என்பதன்றி மூன்றே என்று வாதிப்பவர்களும் உண்டோ? இல்லை என்க;

இந்தப் பாடலில் ஆசிரியர் பெரும் பெயர்க் கடவுளையும் உயிர்களையும் பற்றிக் தவ முதிர்ச்சி உடையவர்கள் கூறிய கூற்றுக்களை எடுத்துரைத்து அவற்றுக்குச் சைவ சித்தாந்த நெறியிலே பொருள்விரிவு காணுகின்றார்.

வேதங்கள் நான்கு. நான்கு வேதங்களுக்கும் இதயம் போல ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒரு சொற்றொடர் அமைந்திருப்பதாகப் பெரியோர் கூறுவர். இந்த வடமொழிச் சொற்றொடர்களுக்கு மகா வாக்கியங்கள் என்று பெயர். சிவஞான போதத்திற்குப் பேருரை வகுத்தருளிய மாதவச் சிவஞான முனிவர் சிறப்புப் பாயிரத்துக்கு உரை வரைகின்ற போது,பெரும் பெயர் என்பதும் மகா வாக்கியம் என்பதும் ஒரு சொல் என்பதும் ஒரே பொருளைத் தருவன என்று சுட்டிச் செல்லுகின்றார்.

பிரக்ஞானம் பிரம்மம் என்ற சொற்றொடர் இருக்கு வேதத்தின் மகாவாக்கியம் என்று கூறுவர். ஒப்பற்ற அறிவே பிரமப் பொருள் என்பது இதன்  பொருள். அகம் பிரம்மாஸ்மி என்ற சொற்றொடர் யசுர் வேதத்துக்கு உரிய மகா வாக்கியம் என்பர். நான் பிரம்மம் ஆகின்றேன் என்பது இதன் பொருள் . சாம வேதத்துக்கு உரிய மகா வாக்கியமாக தத்துவமசி என்ற சொற்றொடர் கூறப்படும். நீ அது ஆகின்றாய் என்பது இதன் பொருள். இங்கு அது என்றது பிரம்ப் பொருளைக் குறித்தது. அதர்வண வேதத்திற்குரிய மகா வாக்கியமாக அயம் ஆத்மா பிரம்மம் என்ற சொற்றொடர் கூறப்படும், இதற்கு, அந்த ஆன்மாவே பிரமம் என்று பொருள்.

இந்த நான்கு மகா வாக்கியங்களும் அந்தந்த வேதத்தின் உயிர் நாடியாகக் கருதப்படுகின்றன. இவற்றின் அமைப்பு முறையைக் கூர்ந்து நோக்கினால் முதல் மகாவாக்யம் பொதுமையில் கூறப்பட்ட ஒன்றாகவும் இரண்டாவது தன்மை நிலையில் கூறப்பட்டதாகவும். மூன்றாவது முன்னிலைப் படுத்திப் பேசப்பட்டதாகவும் நான்காவது படர்க்கையில் வைத்து உரைக்கப்பட்டதாகவும் கொள்ள முடியும்.

இவற்றை உளத்துள் கொண்டே இந்தப் பாடலின் சொற்கிடக்கை முறை அமைந்திருப்பதை அறியலாம்.

இந்த மகா வாக்கியங்கள் யாவும் அத்துவிதக் கொள்கையை உணர்த்த எழுந்தவை. அத்துவிதக் கொள்கை பல்வேறு ஆசிரியர்களால் பல்வேறு முறைகளிலே விரித்துரைக்கப்பட்டது. எனினும் அத்துவித மெய்ம்மையை, மெய்கண்ட தேவநாயனாரே உள்ளபடி கண்டு உணர்த்தினார் என்பதனைத் தாயுமான அடிகள்,

 பொய் கண்டார் காணாப் புனிதமென்னும் அத்துவித
 மெய்கண்ட நாதன் அருள் மேவும் நாள் எந்நாளோ

என்று எடுத்துரைக்கின்றார். உண்மை விளக்கத்தில் திருவதிகை மன வாசகம் கடந்தார்,  பொய்காட்டிப் பொய் அகற்றிப் போதானந்தப் பொருளாம் மெய்காட்டும் மெய்கண்டாய் விண்ணப்பம்  என்று இக்கருத்தை முன்மொழிந்துள்ளார்.

அது இது என்பது அதுவேறு இது வேறு என்று பொருள் கொள்ள நிற்பதால் பேதவாதிகள் கொள்கையாகக் கொள்ளப்படும். அவன் நானே என்பது ஒருமை சுட்டுவதால் அபேதவாதிகளின் கூற்றாகக் கொள்ளப்படும் அது நீயே ஆகின்றாய், அது ஆனேன் என்பவை பேதா பேத வாதம் என்று கொள்ளுவர்.

இந்தப் பாடலின் சொல்லும் பொருளும் இந்நூல்க்குக் காலத்தால் பிற்பட்ட மெய்கண்ட தேவநாயனாரின் சிவஞான போதத்தில் பன்னிரண்டாம் நூற்பாவின்  நான்காம் அதிகரணத்தில் முதல் எடுத்துக் காட்டு வெண்பாவாகிய

அது இது என்றது அது அல்லலான் கண்டார்க்கு
அது இது என்றதையும் அல்லான் பொது அதனில்
அத்துவிதம் ஆதல் அகண்டமும் தைவமே
அத்துவிதி அன்பின் தொழு

என வரும் பாடலில் அமைந்துள்ளமையே அறிந்து மகிழலாம்.

அத்துவித நிலைபற்றிச் சைவசித்தாந்தம் கண்ட கொள்கை இந்த நூலின் எண்பத்து இரண்டாவது பாடலில் ஆசிரியரால் குறிப்பாக உணரர்த்தப்பட்டு. சிவமும் உயிரும் பொருள் தன்மை யால் வேறாகவும் கலப்பினால் ஒன்றாகவும், உயிர்க்கு உயிராதல் தன்மையால் உடனாகவும் நிற்கும் என்று முத்திறக் கொள்கையையும் தனக்குள்  அடக்கிக் கூறுவதே சைவ சித்தாந்தத்தின் நிலைப்பாடாகும் ஒன்றும். இது அருள் நந்தி சிவாச்சாரியரால்,  ஒன்றாகாமல் இரண்டாகாமல் ஒன்றும் இரண்டும் இன்றாகாமல்  என்று இருபா இருபஃது (20)நூலில் செறிவாகக் குறிக்கப் பட்டது.

86 ஈறாகி அங்கே முதலொன்றாய் ஈங்கு இரண்டாய்
மாறாத எண் வகையாய் மற்றிவற்றின் வேறாய்
உடனாய் இருக்கும் உருவுடைமை என்றும்
கடனாய் இருக்கின்றான் காண்.

யாவற்றையும் ஒடுக்குகின்ற முற்றழிப்புக் காலத்தில் தனது அருட்சத்தியையும் தன்னுள் கரந்து சிவம் ஒன்றேயாகியும் அதன் பின்னர் அண்டங்கள் அனைத்தையும் மீளத் தோற்று விக்கும் காலத்து சத்தியும் சிவமும் என இரண்டாகி நின்றும் ஐம்பெரும் பூதங்களும் கதிரவனும் மதியும் ஆன்மாவும் ஆகிய எட்டு உருவினன் ஆகி அவற்றுள் நிறைந்தும்  இவை யாவற்றுள்ளும் கலந்து நின்றும் அவற்றில் தோய்வறத் தன்னியல் பால் வேறாகியும் உயிருக்கு உயிராய் உள்நின்று இயக்கியும் காணும் உபகாரம் காட்டும் உபகாரம் ஆகியவற்றைப் புரிதலால் உடனாகியும் இருக்கின்ற இயல்பினை உடையவன் சிவபெருமான்.

திருமுறைகளின் பிழிவே சைவ சித்தாந்தம் என்று அறிஞர்கள் கொள்ளுவர், அதற்கு ஓர் அரிய எடுத்துக் காட்டாக இப்பாடல் அமைந்துள்ளது. திருவீழிமிழலையில் எம்பந்த வல்லினை நோய் தீர்த்திட்டு எமையாளும் சம்பந்த பெருமான் அருளிய திருப்பாடல் ;

ஈறாய் முதல் ஒன்றாய் இருபெண் ஆண் குணம் மூன்றாய்
மாறாமறை நான்காய் வரு பூதம் அவை ஐந்தாய்
ஆறார் சுவை ஏழு ஓசையோடு எட்டுத்திசை தானாய்
வேறாய் உடன் ஆனான் இடம் வீழிம்மிழலையே.  (1112)

அருமையான இத்தேவாரப் பாடலில் கூறப்பட்ட கருத்துக்கள் திருக்களிற்றுப்பபடியாரின் ஆசிரியரால் இந்தப் பாடலில் பொதிந்து வைக்கப்பட்டிருப்பதும் போற்றுதற்குரியதாகும்.

முற்றழிப்புக் காலம் சர்வ சங்கார காலம் என்று கூறப்படும். அப்போது தன்னிற் பிரிவிலாத் தனது அருட் சத்தியையும் தன்னுள்அடக்கிக் கரந்து சிவபெருமான் ஒருவனே தான் தனியனாக நிற்பான். இதன் முடிவில் உலகங்கள் அனைத்தையும் மீளத் தோற்றுவிக்கும் திருக்குறிப்பு அவன் திருவுள்ளத்தில் நிகழும் போது சிவமும் சத்தியுமாக ஈருருவாய் விளங்கித் தோன்றுவான் . உலகை மீளத் தோற்றுவித்தலை புனருற்பவம் என்று கூறுவர். அவ்வாறு தோற்றுவிக்கும் போது உலகத் தொகுதிகளும் உயிர்த்  தொகுதிகளும் ஆகிய யாவற்றுள்ளும்  சிவபெருமான் கலந்திருப்பான் ஐம்பெரும் பூதங்களும் ஞாயிறும்  திங்களும்  இயமானனும் (ஆன்மாவும்) ஆகிய இவை யாவற்றையும்  தனது வடிவாகக் கொண்டிருக்கும் நிலை அட்ட மூர்த்தம் என்று வழங்கப் பெறும்.

இவ்வாறு யாவற்றுள்ளும் எங்கும் கலந்து  நிறைந்திருந்தாலும் அவற்றின் தன்மை தனக்கு எய்தலின்றித் தான் தனித்து வேறாய் நிற்பன். உலகுயிர்க்ளுக்கும் ஆதாரமாகவும் உயிர்க்குயிராய் நிற்றலானும் இறைவன் உடனாயும் இருப்பான். இவ்வாறு முத்திறப்பட்டு நிற்றல் இறைவனது இயல்பு என்று எடுத்துரைத்தார் ஆசிரியர்.

87 உன் உதரத்தே கிடந்த கீடம் உறுவது எல்லாம்
உன்னுடையது எண்ணா நீ உற்றனையோ மன்னுயிர்கள்
அவ்வகையே காண் இங்கு அழிவதுவும் ஆவதுவும்
செவ்வகையே நின்ற சிவன் பால்.                  

மாணவனே, உன்னுடைய வயிற்றில் பற்பல சிறு புழுக்கள் உள்ளன. அவை பிறந்தும் வளர்ந்தும் முட்டைகள் இட்டும் இறந்தும் வருகின்றவேனும் அவற்றின் தோற்றக் கேடுகள் உனக்கு உரியன ஆகா. அதுபோலவே உலகு உயிர்த் தொகுதிகள் யாவற்றிலும் சிவபரம் பொருள் கலந்து நிற்பினும் வினைப் பயன்களால் உயிர்களுக்கு வரும் இன்பத் துன்பங்களும் சிவபெருமானைப் பற்றுவதில்லை. அப்பெருமான் எங்கும் நிறைந்து யாவற்றையும் கலந்து இருந்தாலும் தான் தூய்மையான செம் பொருளாய் அவற்றிலிருந்து வேறுபட்டுத் தன்னிலை மாறாமல் எப்போதும் ஒரு தன்மையனாய் விளங்குகிறான்.

இறைவன் உலகுயிர்களோடு கலந்து நிற்பான் என்பது முந்திய பாடலில் கூறப்பட்டது. அதனைக் கேட்ட மாணவனுக்கு ஓர் ஐயம் எழும். உலகமும் உயிர்த் தொகுதியும் பல்வேறு மாற்றங்களுக்கும் தோற்றக் கேடுகளுக்கும் துன்பங்களுக்கும் உள்ளாகின்றனவே இவற்றோடு கலந்து நிற்கும் இறைவனுக்கும் இம்மாறுபாடுகள் உண்டாகுமோ என்பது ஐயம். சிற்றுயிர்களின் இன்ப துன்பங்களோ உலகத்தில் நிகழும் மாற்றங்களோ இறைவனைப் பற்றுவதில்லை. அவன் இவற்றைக் கடந்த, தூய்மையான செம்பொருள் என்பது ஆசிரியர் எடுத்துரைக்கும் தெளிவு.

இதற்கு ஓர் உவமையைப் பயன்படுத்துகிறார். வலிமையுள்ள மாந்தர்களுக்கும் வயிற்றிலும் குடலிலும் சிறு சிறு புழுக்கள் தோன்றுவதுண்டு. வயிற்றுக்குள்ளேயே மடிவதும் உண்டு. அவற்றின் நுகர்ச்சிகள் அவை கிடக்கும் வயிறு உடையானை எவ்வகையிலும் பாதிப்பதில்லை. அது போலவே சிற்றுயிர்களின் இன்பத் துன்பங்களை இறைவனும் நுகர்வானல்லன் என்று உவமை காட்டி விளக்குகிறார். உதரம்வயிறு, கீடம்புழு, உறுவதுஅநுபவிப்பது

அவனே அவனி முதலாகி நின்றானும்
அவனே அறிவாய் நின்றானும் அவனே காண்
ஆணாகிப் பெண்ணாய் அலியாகி நின்றானும்
காணாமை நின்றானும் கண்டு.

இவ்வுலகங்களுக்கு எல்லாம் ஒப்பற்ற முதல்வனாய் நிமித்த காரணமாக விளங்குபவன் சிவபெருமானே. உயிர்களின் அறிவிற்குக் காரணமாகியும், அறிந்தும் அறிவித்தும் வருபவன் சிவபெருமானே. உயிர்கள் முன்னை வினைக்கு ஏற்பப் பல்வேறு பிறப்புகளில் சேருமாறு செய்து அவற்றின் பயனை அருந்தச் செய்து அவை உலகில் வாழும் காலத்துத் தோன்றாத் துணையாகி அவற்றுடன் கலந்து நிற்கும் போதும் அவ்வுயிர்களால் காண ஒண்ணாது, அவற்றின் அறிவுக்கு அப்பாற்பட்டு நிற்பவனும் சிவபெருமானே ஆவான்.

அவனிக்கு முதலாயினானும் அவனே. அறிவாய் நின்றானும் அவனே. ஆணாகிப் பெண்ணாகி அலியாகி நின்றானும் அவனே, காணாமை கண்டு நின்றானும் அவனே என்று கொண்டு கூட்டிப் பொருள் காண்க. அவன் என்பது எல்லாவற்றையும் கடந்து நிற்பவனாக விளங்குகின்ற சிவபெருமானைக் குறிப்பதனால் சேய்மைச் சுட்டுச் சொல்லால் உணர்த்தப்பட்டது. முதல் என்ற சொல் சிவபெருமானின் முதன்மையையும், தலைமையையும் உணர்த்தி அவன் நிமித்த காரணன் என்பதனை வலியுறுத்திற்று.

அவனே அறிவாய் நின்றான் என்று கூறியதனால் இறைவனின் அறிவு முற்றறிவு என்பதும், உயிர்கள் அவன் அறிவிக்கவே அறிவன என்பதும் உணர்த்தப் பெற்றன. எல்லாப் பொருளாய் அப்பொருட்களுக்கெல்லாம் அப்பாலாய் யாவற்றுள்ளும் கலந்து இருந்தும் உயிர்களால் காணப்படாத தன்மை உடையவன் இறைவன் என்பது பன்னிரண்டு அடிகளால் அறிவுறுத்தப்பட்டது. அம்மை திருவந்தாதியில் பன்னிரண்டு அடிகளால் அறிவுறுத்தப்பட்டது. அம்மை திருவந்தாதியில்

அறிவானும் தானே அறிவிப்பான் தானே
அறிவாய் அறிகின்றான் தானே அறிகின்ற
மெய்ப்பொருளும் தானே விரிசுடர் பார்ஆகாசம்
அப்பொருளும் தானே அவன் (அற்புதத் திருவந்தாதி 20)
எனவரும் திருப்பாடல் இதனுடன் இணைத்து நோக்கி மகிழத்தக்கது.

இன்றுதான் நீயென்னைக் கண்டிருந்துங் கண்டாயோ
அன்றித்தான் நானுன்னைக் கண்டேனோ என்றால்
அருமாயை ஈன்றவள்தன் பங்கனையார் காண்பார்
பெருமாயைச் சூழல் பிழைத்து

மாணவனே, இன்று நீ என்னை உன் ஊனக் கண்ணால் கண்டும் என் ஆன்மாவன் தன்னியல்பைக் கண்டாயோ? காணவில்லை. அன்றி நான்தான் உன் பருவுடம்பைக் கண்டிருந்தும் உன்னுடைய உயிர் இயல்பைக் கண்டேனோ? கண்டிலேன் மாந்தராகிய நாம் ஒருவரை ஒருவர் கண்ணால் கண்டும் முற்றிலும் கண்டிலோம் எனில், நுண்ணிய மாயையிலிருந்து இவ்வுலகங்களை எல்லாம் தோற்றுவித்து அருளும் சிவ சத்தியைத் தன்னுடைய ஒரு பாகத்திலே கொண்ட உமையொரு பாகனை மாயையுட்பட்ட யார்தான் காண இயலும்? ஒருவராலும் காண ஒண்ணாது.

மாயையை ஈன்றவள் என்பது மாயையிலிருந்தும் உடல்கருவி உலகு நுகர்ச்சிப் பொருள் ஆகிய யாவற்றையும் படைத்து உயிர்களுக்கு வழங்கிய சிவத்தியைக் குறித்தது. வேயுறு தோளி பங்கன் என்பது போல அவளைத் தன் பங்கிலே உடைய சிவபெருமான் பங்கன் என்ற சொல்லால் குறிக்கப்பெற்றார்.

மயக்கமும் செய்யும் மாயையினால் பிணிக்கப்பட்ட உயிர்கள் மாயச் சூழலை வென்று சிவபெருமானைக் காண்பதற்குரிய ஆற்றல் அற்றன என்பதனைப் பெருமாயைச் சூழல் பிழைத்துக் காண்பார் யார் என்று கூறினார். இறைவன் உயிரின் அறிவால் காண்பதற்கு அரியவன் என்பதை இப்பாடல் உணர்த்துகிறது.

கடல் அலைத்தே ஆடுதற்குக் கைவந்து நின்றும்
கடல் அளக்க வாராதாற் போலப் படியில்
அருத்திசெய்த அன்பரைவந்து ஆண்டதும் எல்லாம்
கருத்துக்குச் சேயனாய்க் காண்.

அலைமோதும் கடல் மக்கள் குளிப்பதற்கு இடம் தந்து அவர்களுக்கு எட்டுவதாய் இருக்கும். ஆயினும் கடலின் பரப்பையும் ஆழத்தையும் நினைக்கப் புகுங்கால் அதன் பெருமை அளக்க இயலாதது என்பது புரியும். அவ்வாறே அன்பே வடிவான மெய்யடியார்களுக்கு அருள் பாலிப்பதற்காக ஆசிரியத் திருமேனி தாங்கிச் சிவபெருமான் அவர்களை அணுகி வந்து ஆண்டுகொள்வான். எனினும் அவனுடைய இயல்புகள் யாவும் யாராலும் அறிய ஒண்ணாதன.

கடலில் குளிப்பவர்கள் கடற்கரையின் ஒரு துறையிலே மணற்பாங்கான பகுதியில் இறங்கிக் குளிப்பார்கள். அக்கடலும் தன் அலைக் கைகளை நீட்டி அவர்களை நீராட்டும். குளிப்பவர்களும் தாங்கள் கடலில் குளிப்பதாகவே கொள்ளுவார்கள். ஆனாலும் எல்லையற்று விரிந்து பரந்த ஆழம் காணமுடியாத பெருங்கடலின் ஏதோ ஒரு மூலையில் ஒரு மிகச் சிறு எல்லைக்குள்தான் அவர்கள் நீராடுகிறார்களே அன்றிக் கடல் முழுதும் அவர்கள் வசம் ஆவதில்லை. கடலில் குளித்தேன் என்று சொல்லும்போது பெருங்கடலின் மிகச்சிறு பகுதியில் குளித்தேன் என்றே பொருள்தரும் இவ்வுண்மை நுணுகி ஆராய்வார்கே புலனாகும்.

சிவபெருமான் தன் பெருங் கருணையால் பக்குவப்பட்ட உயிரை ஆண்டு கொள்ளுவதற்காக ஆசிரியத் திருமேனி தாங்கி எழுந்தருளுவான். உயிரை அணுகி அருள் பாலிக்கின்ற இறைவன் உயிரின் அறிவுக்கு மிகச் சேய்மையில் உள்ளான் என்பதை நுணுகி ஆராய்வார் உணர்ந்துகொள்ள முடியும். ஏனெனில் இறைவனின் கருணை எல்லையற்று விரிந்துகிடக்கும் அண்டங்களில் எல்லாம் பரந்து நிற்பது. உயிரின் சிற்றறிவு அவ் விரிவினை உணர்ந்துகொள்ள இயலாது.

இறைவன் எளிவந்தானாயினும் அவன் அருமை அளவிடற்கரியது என்பதை இப்பாடலால் கூறினார்.

சிவன் எனவே தேறினன் யான் என்றமையால் இன்றும்
சிவன் அவனி வந்தபடி செப்பில் அவனிதனில்
உப்பெனவே கூர்மை உருச்செய்யக் கண்டமையில்
அப்படியே கண்டாய் அவன்.

மாணிக்கவாசகர் திருவண்டப் பகுதியில் சிவன் என யாரும் தேறினன் காண்க என்று அருளியுள்ளார். இவ்வாறு அவர் அருளியது அவரை ஆட்கொள்ள வேண்டி ஞானாசிரியத் திருமேனி தாங்கிக் குருந்த மரத்தடியில் எழுந்தருளியிருந்த சிவபெருமானின் கருணைத் திறத்தினை, ஆதலால் சிவபெருமான் அவனியில் புகுந்து ஆட்கொண்டனன் என்பது விளக்கப்பட்டது. கடல் நீரில் ஒவ்வொரு துளியிலும் கலந்திருந்தும் கண்ணுக்குப் புலப்படாது நிற்கும் உப்பு உரிய காலத்தில் கூர்த்த நுனி கொண்ட உப்புக் கற்களாக மாறுவதைப் போல் வடிவம் குறியும் அற்ற பெருமான் அடியார்களை ஆட்கொள்ளும் பொருட்டுத் திருமேனி தரித்தருளுவான் என்பதனை உணர்க.

பாடலின் முதல் வரியில் சிவன் எனவே தேறினன் யான் என்றமையால் என்று ஆசிரியர் காட்டுகிற மேற்கோள் மணிவாசகப் பெருந்தகை அருளிச் செய்த திருவாசகத்தின் திருவண்டப் பகுதியில் வருகின்ற சொற்றொடர் ஆகும்

புவனியில் சேவடி தீண்டினன் காண்க
சிவனென யானுந் தேறினன் காண்க
அவனெனை யாட்கொண்ட டருளினன் காண்க.

என்பது அப்பகுதி, பாண்டிய மன்னனுக்காகப் பரி வாங்கச் சென்ற வாதவூர் அடிகள் குருந்த மரத்தினடியில் எழுந்தருளி வீற்றிருந்த ஞானாசிரியப் பெருந்தகையாகிய சிவபெருமானால் ஆட்கொள்ளப்பட்டார் என்பது அடிகளின் வரலாற்றால் அறியப்படுகின்ற அகச் சான்றுகளால் உறுதிப் படுத்தப்படுகிறது.

வான்பழித்து இம்மண் புகுந்து மனிதரை ஆட்கொண்ட வள்ளலாகிய சிவபெருமான் இங்கு நம் இல்லங்கள் தோறும் எழுந்தருளி அடியவர்களை ஆண்டுகொண்டு அருளுவான். அருபரத்து ஒருவன் அவனியில் வந்து குருபரனாகி அருளிய பெருமையைப் போற்றித் திரு அகவல் இயம்பி அருளுகிறது. குருவே சிவன் எனக் கூறினன் நந்தி என்று திருமந்திரம் அறிவுறுத்துகிறது.

92. அவன் இவனாய் நின்றது அவனருளால் அல்லது
எவன் அவனாய் நிற்கின்றது ஏழாய் அவனிதனில்
தோன்றும்மரப் புல்லூரி தொல்உலகில் அம்மரமாய்
ஈன்றிடுமோ சொல்லாய் இது.

வாக்கு மனம் கடந்த வான் கருணையாளனாகிய சிவபெருமான். தன் அடியார்களை ஆண்டுகொண்டு அவர்களைச் சிவமாக்கி அருள் பாலித்து பெருங் கருணைத் திறத்தினாலேயே அன்றி வேறன்று. சிவபெருமான் எளிவந்த தன்மையோடு ஆண்டிலனேல் இவ்வுயிர்கள் எவை தாம் அவனாய் நிற்கின்ற தன்மையைத் தாமாக அடைய முடியும் ? அறிவால் எளியவனே, உலகத்தில் கனிமரங்களைப் பற்றி உயிர் வாழ்கின்ற புல்லூரி அம்மரங்களோடு ஆண்டாண்டுக் காலம் பொருந்தி இருந்தாலும் அம் மரத்தின் கனியைத் தாம் தரவல்லதோ? வல்லதன்று. அது போன்றதே உயிர்களின் தன்மையும் .

பக்குவம் பெற்ற உயிர்கள் இறைவனது திருவருளால் சிவமாம் தன்மை எய்தும். அவ்வாறு எய்துவது சிவ பெருமான் திருவருளால் அல்லாமல் உயிர்களின் முயற்சியினால் அன்று. அது மட்டிலுமல்லாமல் அந்நிலை அடைந்த உயிர்கள் இறைவனுக்கு அடிமைகளாகவே இருக்கும். சிவ பெருமானுக்குரிய ஐந்தொழில் ஆற்றும் வல்லமையோ பிற இயல்புகளோ உயிர்களுக்கு வாய்க்காது. இதனையே மணிவாசகர் சிவமாக்கி எனை ஆண்ட் என்ற சொற்களால் குறித்தருளுகிறார். இந்தப் பகுதி சிவசமவாதக் கொள்கையை மறுத்து எழுந்த பகுதியாகும்.

இக் கொள்கையை மறுப்பதற்கு ஒரு அழகிய உவமையை ஆசிரியர் பயன்படுத்துகிறார். புல்லூரி என்பது ஒருவகை ஒட்டுண்ணித் தாவரம். இது மரங்களின் மேற்பட்டைகளில் ஒட்டிக் கொண்டு தனக்கு வேண்டிய உயிர்ச் சத்தை அந்த மரங்களிடமிருந்தே பெற்று உயிர் வாழ்வது .

இவ்வாறு ஒரு புல்லுருவி சுவைமிக்க கனி தரும் மாமரத்தில் பல்லாண்டுகளாக ஒட்டிக் கொண்டு உயிர் வாழ்கிறது என்று வைத்துக் கொள்ளுவோம். புல்லூரி தனக்கு வேண்டிய உயிர்ச் சத்தை மாமரத்திலிருந்தே நெடுங்காலமாகப் பெற்று வருகிறது. மாமரத்தின் உயிர்ச் சத்து பூங்கொத்தாய், காயாகிக் கனியாகப் பழுத்தும் பயன்தரவல்லது. ஆனால் புல்லூரி அதே உயிர்ச் சத்தை உண்டும் ஒரு நாளும் மாங்கனியைத் தருவதில்லை. இது போலவே எல்லையற்ற சிவபரம் பொருளோடு உயிர் ஒன்றி நின்றாலும் , சிவ பெருமான் அருட்கனி வழங்கும் வள்ளலாக விளங்குகிறான். அவைனச் சார்ந்த உயிர் புல்லூரியைப் போல ஒட்டுண்ணியாக வாழுமே தவிர அது பூப்பதுமில்லை. காய்ப்பதுமில்லை. கனி தருவதுமில்லை.

இப்பாடலின் மூலம் சிவனே பரம்பொருள் என்பதுவும் உயிர் அப் பரம்பொருளுக்கு மீளா அடிமை என்பதையும் அழகிய உவமை மூலம் ஆசிரியர் விளக்கினார்.

93 முத்தி  முதல் கொடிக்கோ மோகக் கொடி படர்ந்து
அத்தி பழுத்தது அருளென்னும் கத்தியினால்
மோகக் கொடி அறுக்க  முத்திப் பழம் பழுக்கும்
ஏகக் கொடியெழும் காண் இன்று .

உயிர் என்னும் கொடி முறைப்படி வளர்ந்து முத்தி என்னும் கனியினைத் தருவதற்கு உரியது. ஆயின் அந்த முத்திக்  கொடியைச் சுற்றிலும் ஆணவ மலத்தின் காரியமாகிய மோகம் என்னும் கொடி பற்றிப் படர்ந்து மூடிற்று. இதன் விளைவாக முத்திக் கனி கனியாமல் அத்திப்பழம் பழுத்தது. திருவருளாகிய கத்தியின் துணை கொண்டு மோகக் கொடியை வேருடன் அறுத்து நீக்கினால் சிவானந்தப் பெருவாழ்வாகிய முத்திப் பழம் உயிர்க் கொடியிலே பழுக்கும். அப்போது உயிர் இறைவனோடு இரண்டறக் கலத்தலாகிய பேரின்பமும் விளையும்.

இப்பாடல் முற்றுருவமாக அமைந்துள்ளது. ஆன்மாவை முத்தி முதற் கொடி என்றார். ஏனெனில் பரம்பொருளாகிய சிவபெருமான் இயல்பாகவே பாசங்களின்  நீங்கியவன் என்பதால் அவனுக்கு விடுதலை என்ற ஒன்று பேசுவதற்கே இடமில்லை. பாசங்களோவென்னில் அவை யாவும் சடப் பொருள்கள் ஆதலால் அவற்றுக்கு வீடு பேறு என்ற ஒன்று இல்லை. இவ்வாறு முப்பொருள்களில் இரண்டு கழிக்கப்பட்ட பிறகு எஞ்சுவது அடைந்தும் உய்வதற்கு உடையது. எனவே முத்திக்கனி பழுப்பதே உயிர்க்கு உரிய குறிக்கோள் வாழ்வின்  பண்பும் பயனும் அதுவே

தோற்றமில் காலந் தொட்டே உயிரைப் பற்றி நின்ற ஆணவத்தினால் மோகம் என்னும் கொடி அடர்ந்து படர்ந்து உயிராகிய முத்திக் கொடியை முற்றிலும் மூடி விடுகிறது. இதன் பயனாக முத்திக்  கனி பழுக்காமல் அத்திப்பழம்பழுத்தது. அத்திப்பழம் என்பது இங்கு உரிய பயனுக்கு மாறாக மற்றொண்று விளைந்தது என்ற பொருளைத் தந்தது. அத்தி என்பது அருத்தி என்ற சொல்லின் இடைக் குறையாகக்  கொண்டு அவா என்னும் பொருளைத் தருவதாகக் கொள்வாரும் உண்டுகளை போலப் படர்ந்த மோகக் கொடியை அறவே நீக்கினாலன்றி முத்திப்பயன் விளையாது என்பதறிந்து திருவருளாகிய கத்தியைக் கொண்டு மோகக் கொடியை வேரோடு அறுத்து நீக்குதல் வேண்டும். இவ்வாறு நீக்கினால் முத்திந் பழம் விளையும் என்று ஆசிரியர் அறிவுறுத்துகிறார்.                                                                                                                                                               
மோகக் கொடி வேரோடு நீக்கப்பட்ட பிறகு முத்திப்பழம் பழக்கும் ஏகக் கொடி எழும் என்றார். பாசத்தின் கட்டுக்களைத் தகர்த்தெழுந்த உயிர் இறைவனோடு இரண்டற நிற்கும் தகுதியைப் பெற்றுச் சிவானந்தக் கனியைப் பெறும் என்று விளக்கிற்று இப்பாடல், கூர்த்த மெய்ஞ்ஞானம் இப்பாடலில் கத்தியாக உருவகம் செய்யப்பட்டது.

94 அகளத்தில் ஆனந்தத் தானந்தி யாயே
சகளத்தில் தையலுடன் தோன்றி  நிகளத்தைப்
போக்குவதும் செய்தான் தன் பொன்னடிஎன் புன்தலைமேல்
ஆக்குவதும் செய்தான் அவன்.          

அருவநிலையில் இன்பத்துக்குள் இன்பம் தரும் ஞானமே உருவாக விளங்குகின்ற இறைவன் தன் கருணையாகிய சத்தியோடு திருமேனி தாங்கி வந்து குருவடிவம் கொண்டு, தேற்றமில்  காலத்தொட்டே என்னைப் பிணித்திருந்த பாசமாகிய விலங்குகளை அறுத்து எறிந்தான் . தன்னுடைய பொன்னார் திருவடிகளை எனது புல்லிய தலைமீது வைத்து என்னை ஆட்கொண்டான்.

இறைவன் தன்னிலையில் நிற்கும் போது ஞானமே வடிவாகக் குறிகளும் அடையளமும் அற்று விளங்குவான் . அது அருவ நிலை அகளம் அருவம், அந்த நிலையிலும் அவன் ஒப்பற்ற பேரின்ப வடி வினனே , உயிர்களிடத்து வைத்த பேரன்பினால் தனது திருவருட் சத்தி யோடும்கூடத் திருமேனி தாங்கி இறைவன் உயிர்களை ஆட்கொள்ளும் வதற்காக ஞான ஆசிரியனாய் எழுந்தருளுவான் . அதனை அருள்நந்திசிவம்  சிவஞான சித்தியாரில் நம்தம் கருமேனி கழிக்கவந்த கருணையின் வடிவுகாணே (75) என்று அருளிச் செய்கிறார். இது சகள நிலை எனப்படும். (சகளம்உருவம்).

மாதொரு பாகனாக எழுந்தருளிவந்த இறைவன் உயிரைப் பற்றி யிருந்த பாசமாகிய விலங்குகளைத் தறித்துப் போக்குகிறான் . நிகளம் விலங்கு .ஆசா நிகளம் துகளாயின பின் பேசா அனுபூதி பிறந்ததுவே  என்பது அருணகிரிநாதர் திருவாக்கு. விலங்கினை ஒழித்ததுமின்றித் தன் பொன்னடிக் கமலங்களை என்தலை மீது சூட்டியதன் மூலம் எனக்குத் திருவருள் பாலித்தான் என்கிறார் ஆசிரியர்.

95 குற்றம் அறுத்து என்னை ஆட்கொண்டருளித் தொண்டனேன்
உற்ற தியானத்து உடன் உறைவன் முற்றவரின்
மாட்சியுமாய் நிற்பன்யான் மற்றொன்றைக் கண்டிடின் அக்
காட்சியுமாய் நிற்பன் கலந்து.

ஞானாசிரியனாக எழுந்தருளி வந்த சிவபெருமான் என்னைப் பற்றியிருந்த குற்றங்களாகிய மும்மலங்களையும் அறவே போக்கி என்னை ஆட்கொண்டு அருளினான். அவன் திருவருளால் என்னுடைய தியானத்தில் தாமும் நானும் என்ற வேற்றுமை அகன்று போக என்னோடு உடனாக உறைந்தான். தியானம்  முதிர அதன் மாட்சியுமாய்த் திகழ்ந்தான் வாதனையின் பயனாக என் நினைவு வேறு ஒரு பொருள் மேல் செல்ல நேர்ந்தாலும் அந்தக் காட்சியும் தானேயாய்க் கலந்து நின்றான்.

சித்த மலம் அறுவித்துச் சிவமாக்கி எனை ஆண்ட என்ற மாணிவாசகப் பெருந்தகையின் திருவாக்கிற்கு ஏற்ப ஞான வடிவாக வந்த சிவபெருமான் ஆசிரியரது மலப் பிணிப்புக்களை அறுத்தொழித்தான் என்கிறார். அந்நிலையே  தியானத்தில் அழுந்திய ஆசிரியர் தியானத்துக் குரிய பொருளாகிய சிவமும் தியானிப்பவராகிய ஆசிரியரும் தியானித்தல் என்ற நினைவும் மறைந்தகல இறைவன் அவரோடு இரண்டறக் கலந்து நின்றனன் என்கிறார். உலக வாதனை தாக்கும் பொழுது அந்தக் காட்சியுமே குறைவற்ற செல்வமாகிய சிவப் பேரின்பத்தையே நலகும் வகையில் கலந்து நின்றான் என்றுரைத்தார்.

96 ஆளுடையான் என்தரமும் ஆளுடையானே அறியும்
தாளுடையான் தொண்டர் தலைக்காவல் நாளும்
திருவிசலூர் ஆளுஞ் சிவயோகி இன்றென்
வருவிசையை மாற்றினான் மாற்றினாள் வந்து.

உலகையெல்லாம் ஆளுடைய பிரானாகிய சிவபெருமான் என் பொருட்டுத் திருவியலூரைத் தனக்கு இருப்பிடமாகக் கொண்ட சிவயோகி ஆகி ஆளுடைய தேவ நாயனார் என்னும் திருப்பெயர் தாங்கி எனக்கு ஆசிரியராக எழுந்தருளி என்னை ஆண்டு கொண்டார். முற்றறிவுடைய திருவருளால் நிரம்பப் பெற்ற அத் தலைவன் தன்னைச் சார்ந்தவர்களைக் காக்கும் இயல்புடைய முதல்வன் அவன் என்னை ஆண்டு கொண்டமையினால் என்னைப்பிறப்பு இறப்புகளுக்கு உட்படுத்தும் பாசப் பிணிப்புகள் தமது ஆற்றலை இழந்தன. நான் அவனது திருவடி நிழலிலே மாறாத பேரின்பத்தை நுகர்ந்திருக்கும் பேறு பெற்றேன்.

இப்பாடலில் முதலில் வருகிற ஆளுடையான் என்ற சொல் உலகனைத்தையும் தனக்கு உடைமையாகவும் உயிரனைத்தையும் தனக்கு அடிமையாகவும் கொண்ட சிவபெருமானைக் குறித்தது. இரண்டாவது வரும் ஆளுடையானே என்னும் சொல் திருவியலூர் உய்ய வந்த தேவ நாயனாரின் மாணவராகவும் திருக்கடவூர் உய்ய வந்த தேவ நாயனாருக்கு ஞானாசிரியராகவும் விளங்கிய ஆளுடைய தேவ நாயனாரைக் குறித்தது. அவர் சிவயோகியார் என்பதும் திருவியலூரைத் திருப்பதியாகக் கொண்டவர் என்பதும் பாடலின் பிற்பகுதியில் எடுத்துரைக்கப்பட்டன.  இப்பாடலின் இந்தப் பகுதி இந் நூலின் மூன்றாவது பாடலில் குறிப்பாகக் கூறப்பட்டமையும் காண்க.

இறைவன் திருவடி ஞானமே வடிவானது. அவையே உயிர்களின் பொருட்டு ஐந்தொழிலும் நிகழ்த்தி உயிர்களை முத்தி நிலையில்  சேர்ப்பன. எனவே திருத்தளை விதந்து கூறினார்.சாந்தாரைக் காத்தல் தலைவர் கடன் ஆதலினால் தொண்டரைக் காக்கும் இறைவன் திறத்தினை மனமுவந்து போற்றினார். மாறி மாறிப் பிறப்பதற்கு விசையாக அமைந்தது பாசப் பிணிப்பு ஆதலால்  அதை அறுப்பதன் மூலம் செயல் இழக்கச் செய்தான் என்று கூறுவார், விசையை மாற்றினான் என்றார். இத்தகைய பெருங் கருணையைத் தானாக வந்து வழங்கினான் என்பதை உணர்ந்த வந்து மாற்றினான் என்றும் கூறினார்.

97 தூலத்து அடுத்த பளிங்கின் துளக்கம் எனத்
தூலத்தே நின்று துலங்காமல் காலத்தால்
தாளைத்தந்து என் பிறவித்தாளை அற விழித்தார்க்கு
ஆளன்றி என் மாறு அதற்கு.

தனக்கென ஒரு நிறமற்ற படிகக்கல் தன் அருகில் உள்ள பிற பொருள்களின் வேறுபட்ட பல நிறங்கள் தன் மீது படிவதனால் பன்னிறம் காட்டும். அதனால் நொடிக்கு நொடி வேறுபட்டுத் தோன்றும். சார்ந்ததன் வண்ணமாம் தன்மை உடைய உயிராகிய நான் உலகத்துப் பொருள்களில் பிணிப்புண்டு கலங்காமல் மலபரிபாகமும் இருவினை ஒப்பும் சத்திநிபாதமும் நிகழ்ந்த காலத்தில் ஞானசிரியனாக எழுந்தருளி வந்து தன்னுடைய திருவடிப் பேற்றை வழங்கி என் பிறவியின் வேர் அறுமாறு திருக்கடைகண் பாலித்த  சிவ பெருமானுக்கு மீளா அடிமையாகித் தொண்டு செய்தலன்றி நான் வேறு என்ன கைம்மாறு செய்ய வல்லேன்?

பளிங்கு என்று இப்பாடலில் குறிக்கப்படுவது தனக்கென ஒரு நிறமற்ற படிகக்கல். படிகக்கல் தன் அருகில் உள்ள பொருளின் நிறத்தைப் பெற்று விளங்குவதன்றித் தனது இயல்பான நிறத்தை நுணுகிப் பார்ப்பவர்களுக்கன்றிக் காட்டுவதில்லை. முதலில் குறிப்பிடப்பட்ட தூலம் என்பது படிகத்தின் அருகில் உள்ள பருப்பொருளை. இப்பருப் பொருளின் இயல்புக்கேற்றவாறு படிகக்கல் பல்வேறு நிறங்களைக் காட்டி மாறுபட்டுத் தோன்றும். ஆன்மாவும் சார்ந்ததன் வண்ணமாம் தன்மை உடையது. ஆதலால் அது படிகக்கல்லைப் போன்றது.சகல நிலையில் உலகத்துப் பொருள்களில் ஆன்மா படிவதால் அவற்றிலே அழுத்தித் தன்னியல்பு விளங்காமல் கலக்கமுறும். இரண்டாவது வரியில் தூலத்தே நின்று துலங்காமல் என்று ஆசிரியர் குறித்தது உலகத்தப் பொருள்களில் அழுந்தி ஆன்மா கலங்காத வண்ணம் என்ற பொருளைத் தந்தது.

காலத்தால் என்பது உயிருக்கு பக்குவம் வந்துற்ற காலத்தில் என்று பொருள் தரும். பரிபக்குவ காலத்தைப் பற்றிக் குறிப்பிடும் குமரகுருபர முனிவர் தமது கந்தர் கலிவெண்பாவில் , நால் வகையாம் சத்திநிபாதம் தருதற்கு இருவினையும் ஒத்துவரும் காலம் உளவாகி  என்று அருளுதல் நினைவு கூரற்பாலது. உரிய காலத்தில் இறைவன் குரு வடிவு கொண்டு  எழுந்தருளி வந்து தனது திருவடியைத் தந்தருளுகிறான் என்பதனை ஆசிரியர் குறிப்பிடுகிறார். முதலில் வரும் தாள் என்பது இறைவன் திருவடியையும் அதன் பின்னர் வரும் பிறவித்தாள் என்பது பிறவியின் வேர் என்பதனையும் குறித்தன.

தன் திருக்கடைக்கண் பார்வையினால் இறைவன் பிறவியை வேரறுத்தான் என்பதைக் குறிக்க தாளை அற விழித்தான் என்று அருளினார், இப்பெருங் கருணைக்குக் கைம்மாறு இறைவனுடைய திருவடிக்கு மீளா அடிமையாய் ஆட்பட்டிருப்பதன்றி வேறு ஒன்றும் இல்லை என்பதையும் வலியுறுத்திக் கூறினார்.

98 இக்கணமே முத்தியினை எய்திடினும் யான் நினைந்த
அக்கணமே ஆனந்தம் தந்திடினும்  நற்கணத்தார்
நாயகர்க்கும் நாயகிக்கும் நந்திக்கும் யான் அடிமை
ஆயிருத்தல் அன்றியிலேன் யான்

இந்த வினாடியிலேயே இறைவன் திருவருளால் எனக்கு முத்தி நிலை வந்து கூடிடினும் பேரின்பப் பொருளாகிய சிவபெருமான் நான் நினைத்த வினாடியிலேயே எனக்கு மாறாத சிவானந்தத்தை வழங்கிடினும், நல்ல சிவனடியார்களுக்குத் தலைமை பூண்டு விளங்குகின்ற சிவபெருமானுக்கும் பிராட்டிக்கும் அடிமையாய் இருத்தலன்றி நான் பெறும் பேறு மற்றொன்று இலேன்.

மெய்த் தொண்டர்களின் நிலை இதுவெனக் காட்டும் திருப்பாடலாகும் இது. பெறுதற்கரிய முத்தி நிலை வந்தாலும் எல்லையற்ற பேரின்பத்தில் திளைத்திருந்தாலும் அம்மையப்பருக்கு ஆட்பட்டிருப்ப தன்றிச் சிந்தையும் செயலும் வேறு எதனையும் விழையாது திருத்தொண்டிலேயே உறைந்திருப்பர் சிவஞானிகள்.

99 என்னை உடையவன் வந்து என்னுடனாய் என்னளவில்
என்னையும் தன் ஆளாகக் கொள்ளுதலால் என்னை
அறியப் பெற்றேன் அறிந்த அன்பருக்கே ஆளாய்ச்
செறியப் பெற்றேன் குழுவில் சென்று.

என்னை ஆளுடைய சிவபெருமான் தோன்றாத் துணையாய் இருந்து அருள் பாலித்ததோடு அமையாமல் ஞானாசிரியத் திருமேனி கொண்டு எழுந்தருளி வந்து எளியேனாகிய என்னையும் ஆண்டு கொண்டதனால் அவனருளால் என் இயல்பை உள்ளவாறு அறியப் பெற்றேன். அவ்வாறு அறிந்த அன்பர்களுக்கு ஆட்பட்டேன். அவர்களின் திருக்கூட்டத்தில் நானும் ஒருவனாக இடம் பெற்றேன்.

சிவஞானச் செல்வர்கள் திருக் கூட்டத்தில் தாமும் ஒருவராகச் சென்று சேரும் பேறு பெற்றமையை வியந்து போற்றுகிறார் ஆசிரியர். இறைவனால் ஆட்கொள்ளப்பட்ட தொண்டர்க்குத் தொண்டராம் புண்ணியமே , வாழ்வின் ஒப்பற்ற போது என்பது மெய்யடியார்கள் கண்டு உணர்த்திய கருத்து. சிவஞான போதம் பன்னிரண்டாம் சூத்திரம் அன்பரோடு மருவுதலைச் சிறப்பித்துக் கூறும். திருஞானசம்பந்தர்
திருநாவுக்கரசர் நம்பியாரூரர் ஆகிய மூவரும் சிவனடியார்களோடு சேர்ந்திருக்க விழைந்து பாடி அருளிய திருப்பதிகங்கள் இதனை வலியுறுத்தும்.

100 சிந்தையிலும் என் தன் சிரத்தினிலும் சேரும் வண்ணம்
வந்தவனை மண்ணிடை நாம் வாராமல்  தந்தவனை
மாதினுடன் எத்திறமும் வாழ்ந்திருக்க என்பதலால்
ஏது சொலி வாழ்த்துவேன் யான்.

என் சிந்தையிலும் சிரத்தினிலும் சேர்ந்திருக்கும் வண்ணம் எளிவந்து அருளுகின்ற சிவபெருமானை, வினைவயப்பட்டு மண்ணுலகில் மீண்டும் பிறவாதவாறு என்னை ஆட்கொண்டு தன் பேரருளை வழங்கிய பெருமானை அம்மையப்பராக என்றென்றும் எழுந்தருளியிருந்து அருள் பாலிக்க வேண்டும் என்று போற்றுவதன்றி வேறு என்ன சொல்லி எவ்வாறு வாழ்த்துவேன். 

இளங்கோ அடிகள் இயற்றிய சிலப்பதிகாரம்...

இளங்கோ அடிகள் இயற்றிய சிலப்பதிகாரம்...

தமிழில் முதலில் தோன்றிய காப்பியம் சிலப்பதிகாரம் ஆகும். சிலப்பதிகாரத்தை இயற்றியவர் சேரன் செங்குட்டுவனின் சகோதரர் இளங்கோவடிகள் ஆவார். அரச பதவியை உதறிவிட்டு துறவறம் பூண்டு வாழ்ந்தவர் இளங்கோ அடிகள். இவர் கி. பி 2 ஆம் நூற்றாண்டில் பிறந்தவர் என்ற ஆதாரமாக செங்குட்டுவன் கண்ணகிக்கு கோயில் எடுத்து விழாக் கொண்டாடிய போது இலங்கை மன்னன் கயவாகு உடனிருந்தான் என்பதை இளங்கோவடிகளே கடல்சூழ் இலங்கைக் கயவாகு வேந்தனும் நன்னாள் செய்த நாளினி வேள்வியும் (வரந்தரு காதை ) எனக் கூறியுள்ளார். கயவாகு மன்னனது ஆட்சி கி.பி 2-ஆம் நூற்றாண்டு என இலங்கை சரித்திரமாகிய மகாவம்சம் கூறுகிறது. இளங்கோவடிகள் தன் பிறந்த காலத்திற்கு காரணம் கூறியவாறு இயற்றிய காப்பியத்திற்கும் காரணம் வைத்துள்ளார். சிலம்பு+ அதிகாரம்= சிலப்பதிகாரம். கதையில் வரும் திருப்ப நிகழ்ச்சிகளுக்கெல்லாம் சிலம்பே (கண்ணகி, பாண்டிமாதேவி ஆகியோரின் கால் சிலம்புகள்) இக் காப்பியத்தில் சிலம்பு காரணமாக இருப்பதால் சிலப்பதிகாரம் எனப்பட்டது. சிலப்பதிகாரத்தின் வேறு பெயர்களாக முத்தமிழ் காப்பியம் (இயல், இசை, நாடகம்) என்னும் முத்தமிழும் விரவிப் பெற்றதால், உரையிடையிட்ட பாட்டுடைச் செய்யுள் (பாடல்கள் இடையிடையே உரைநடையும் வருவதால்), இயல், இசை, நாடகப் பொருட் தொடர்நிலைச் செய்யுள் (இசை, நாடக வெண்பாக்கள் நிறைந்துவருவதால்), குடிமக்கள் காப்பியம் (சிலப்பதிகாரத் தலைவன் சாதாரண வணிகன் என்பதால்) என்றும் அழைப்பர்.

மலைவளம் காணச் சென்ற சேரன் செங்குட்டுவனிடம் குன்றக் குறவர்கள் கூறிய கண்ணகி பற்றிய செய்தி, அதைத் தொடர்ந்து புலவர் சாத்தனார் கூறிய கண்ணகியின் வரலாறுகள் தான் இம்முதல் காப்பியம் தோற்றக் காரணமாக அமைந்த நிகழ்ச்சி. மூன்று நகரங்களின் கதை என்னும் பட்டம் சிலப்பதிகாரத்திற்கு உண்டு. சிலப்பதிகாரத்தை புகார்க் காண்டம், மதுரைக் காண்டம், வஞ்சிக் காண்டம் என்று மூன்று காண்டங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. சிலப்பதிகாரத்தில் காதை (கதை தழுவிய செய்யுட் பகுதிக்கு காதை எனப் பெயர்) என்றும் 30 உட்பிரிவுகள் அமைக்கப்பட்டிருக்கின்றன.  இம் முப்பது காதைகளில் புகார் காண்டத்தில் 10 காதைகளும், மதுரைக் காண்டத்தில் 13 காதைகளும், வஞ்சிக் காண்டத்தில் 7 காதைகளாக பிரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இக்காப்பியத்தில் பதிகம் என்ற பகுதியில் சிலப்பதிகாரம் கூறும் செய்திகள் அரசியல் பிழைத்தோர்க்கு அறம் கூற்றாகும், உரைசால் பத்தினியை உயர்ந்தோர் ஏத்துவர், ஊழ்வினை உறுத்து வந்து ஊட்டும். நாட்டிய அரங்கின் அமைப்பு, திரை அமைப்பு, விளக்கு ஒளி அமைப்பு ஆகியவை பற்றிய தெய்திகள் விரிவாக இக்காப்பியத்தில் கூறுயுள்ளனர். பழைய அரும்பத உரை, அடியார்க்கு நல்லார் உரை என்று சிலப்பதிகாரத்திற்கு பழைய உரைகள் உள்ளன. முதலில் கானல்வரி நீங்களாக ஊர்சூழ்வாரி என்ற முடிய அடியார்க்கு நல்லார் உரை உள்ளது. இசை நுணுக்கம், இந்திர காளியம், பஞ்ச மரபு, பரதசேனாதீபம், மதிவாணர் நாடகத் தமிழ்நூல் என்ற ஐந்து நூல்கள் சிலப்பதிகாரத்தில் வரும் இசை நாடகப் பகுதிகளுக்கு விளக்கம் கூறுவதற்கு அடியார்க்கு நல்லார் மேற்கோள் காட்டிய நூல்களாகும். கோவலன், கண்ணகி, மாதவி இக் கதையில் முக்கிய பாத்திரங்கள். கண்ணகி கற்பு நெறி தவறாமல் வாழும் பத்தினி.  திங்களைப் போற்றுதும் திங்களைப் போற்றுதும்; ஞாயிறு போற்றுதும் ஞாயிறு போற்றுதும்; மாமழை போற்றுதும் மாமழை போற்றுதும் என்னும் மங்கல வாழ்த்துப் பாடலில் இளங்கோவடிகள் இயற்கையை தன் செய்யுளால் வாழ்த்தி தொடங்கியவுடன். கண்ணகியை தீதற்ற வடமீன் என்னும் அருந்ததி யுடனும் ஒப்பிட்டும், கோவலனை செவ்வேள் என்னும் முருகக் கடவுளுடன் ஒப்பிட்டும் பாடியுள்ளார். கோவலனின் தந்தை பெயர் மாசாத்துவான் மற்றும் கண்ணகியின் தந்தை பெயர் மாநாய்க்கன் என்பதாகும். கோவலனுக்கு 16 ஆண்டுகளிலும் கண்ணகிக்கு 12 ஆண்டுகளிலும் திருமணம் நடந்தேறியது. மாதவி பேரழகி. ஆடற்கலையின் ஆழமுணர்ந்தவள். கணிகையர் குலத்தோன்றலெனினும் கற்புநெறி வழுவாமல் கோவலனுக்கென்றே வாழ்ந்தவள்.

மணிமேகலையின் தாய்.  மாதவி அரங்கேற்றிய போது அவள் வயது 12. மாதவி ஆடிய 1. அல்லி( கம்சன் ஏவிய மத யானையின் கொம்பினை முறிப்பதைக் குறிக்கும் ஆடல்), 2. கொடுகொட்டி(திரிபுரத்தை எரித்த வெற்றிக் களிப்பால் சிவன் ஆடிய கூத்து), 3. குடை(படைகளை இழந்து அசுரர்கள் தோல்வியடைந்த போது முருகன் தன் குடையை சாய்த்து ஆடியது), 4. குடம்(காமனின் மகன் அநிருத்தனை விடுதலை செய்வதற்காக கண்ணன் குடத்தின் மீது ஆடியது), 5. பாண்டரங்கம்(தேரில் முன்னே நின்ற நான்முகன் காணுமாறு பாரதி ஆடியது), 6. மல்லாடல்(வாணாசுரன் என்னும் அசுரனை வெல்லும் பொருட்டு அஞ்சனவண்ணன் மல்லனாகி ஆடியது), 7. துடியாடல்(சூரபதுமனை வென்ற முருகன் வெற்றிக் களிப்பால் கடலின் மீது ஆடியது), 8. கடையம்(இந்திராணி என்னும் தெய்வ நங்கை கடைசியர்(உழவர்) வேடம் கொண்டு ஆடியது, 9. பேடு( ஆண்மைத் தன்மை திரிந்த பெண்மைக் கோலத்தோடு காமன் ஆடியது), 10. மரக்கால்( அசுரரின் வஞ்சக் கொடுந் தொழிலைப் பொறாதவளாய்த் துர்க்கை மரக்கால் கொண்டு ஆடியது, 11. பாவைக்கூத்து ( அசுரரின் வெம்மையான போர்க்கோலம் நீங்க, செந்நிறம் உடைய திருமகள் கொல்லிப்பாவை வடிவுடன் ஆடியது) ஆடல்கள். 1. கானல் வரி, 2. உள்ளவரி 3. புறவரி, 4. கிளர்வரி, 5. தேர்ச்சி வரி, 6. காட்சி வரி, 7. எடுத்துக்கோள் வரி, 8. வேட்டுவ வரி வரிக்கூத்தாகும். அரங்கேற்றி முடிந்ததும் மாதவி 1008 களஞ்சு பொன் பரிசாகவும், தலைக்கோல் என்ற பட்டமும் பெற்றாள். ஒருமுக எழினி, பொருமுக எழினி, கரந்து எழினி என்பது திரைச்சீலைகளின் வகைகள். பூம்புகாரில் வெள்ளிடை மன்றம், இலஞ்சி மன்றம், நெடுங்கல் மன்றம், பூத சதுக்க மன்றம், பாவை மன்றம் என்ற ஐந்து மன்றங்கள் உள்ளன. புகார் நகரத்தில் மருவூர்ப்பாக்கம், பட்டினபாக்கம் என்று இருபகுதிகளைக் கொண்டது. மதுரைப் பயணத்தில் கோவலனுக்கு வழித்துணையாகச் சென்றவர் கவுந்தியடிகள்.  கோவலன் தனது செல்வம் அனைத்தையும் முறை இல்லாமல் செலவழித்து கடைசியில் மிஞ்சிய தனது மனைவியின் காற்சிலம்பை விற்க மதுரைக்கு வருகிறான். கடைவீதியில் அதை விற்க முயலும் போது அரண்மனைக் காவலர்களால் அரசியின் சிலம்பை திருடியதாக குற்றம் சாட்டப்பட்டு மன்னர் முன் விசாரணை கைதியாக நிற்க வைக்கப்படுகிறான். மந்திரம், தெய்வம், மருந்து, நிமித்தம், தந்திரம், இடம், காலம், கருவி என்ற எட்டு வகையான சூழ்நிலைகளின் துணையால் களவாடி உண்ணும் வாழ்வினர் திரிவதாக பொற்கொல்லன் கூறினான்.

மன்னன் கோவலன் விற்க முயன்ற சிலம்பு அரசியின் சிலம்பு என குற்றம் சாட்ட,கோவலன் அது தனது மனைவி கண்ணகி யின் காற்சிலம்பு என மறுக்கிறான். ஆனால் மன்னனின் தவறான தீர்ப்பால் கொலை செய்யப்படுகிறான். கணவன் கொலையுண்ட செய்தி கேட்டு கண்ணகி கோபாவவேசமாக அரசனின் அரச சபைக்கு வருகிறாள். மன்னனின் தீர்ப்பு தவறு என நீதி கேட்கிறாள். மன்னன் தனது மனைவியின் காற்சிலம்பில் உள்ளது முத்து என கூற தனது சிலம்பில் உள்ளது மாணிக்க பரல்கள் என சிலம்பை வீசி உடைத்து நிருபிக்கிறாள். நீதி தவறிய மன்னன் அக்கணமே உயிர் விடுகிறான்.அரசியும் உடன் உயிர் விடுகிறாள். மதுரையை எரியூட்டும் முன் பார்ப்பனர், அறவோர், பசு, பத்தினிப் பெண்கள், மூத்தோர்(முதுமையாளர்) குழந்தைகளை கைவிட்டு விடச் சொல்லி கண்ணகி தீக்கடவுளை ஏவினாள். மதுரையை எரித்த பின்னர் கண்ணகி நெடுவேள் குன்றத்தில் உள்ள வேங்கை மரநிழலில் 14 நாட்கள் தங்கியிருந்தாள். தெய்வ வடிவுடன் வந்த கோவலனைக் கண்டு அவனுடன் வான ஊர்தியிலேறி தேவர்கள் போற்ற துறக்கம் அடைவதே கண்ணகியின் முடிவாக இருந்தது.   நெஞ்சை அள்ளும் சிலப்பதிகாரம் என்று ஓர் மணி ஆரம் படைத்த தமிழ்நாடு என்று மகாகவி பாரதியார் பாரட்டியுள்ளார், உலகத்து சிறந்த நாட்கங்களுள் ஷேக்ஸ்பியரின் மாக்பெத்து ஒன்றே சிலப்பதிகாரம் போல் சிறப்புடையது எனப் பாரட்டினார் மார்க்கபந்து சர்மா. தேனிலே ஊறிய செந்தமிழின் சுவை; தேரும் சிலப்பதிகாரமதை; ஊனிலே எம்முயிர் உள்ளளவும் நிதம்; ஓதி உணர்ந்தின் புறுவோமே எனக் கவிமணி கூறியுள்ளார். இவ்வாறு அனைத்து கவிகளும் சிலப்பதிகாரத்தை பாராட்டியுள்ளனர்.

பதிகம்

குணவாயிற் கோட்டத் தரசுதுறந் திருந்த
குடக்கோச் சேரல் இளங்கோ வடிகட்குக்
குன்றக் குறவர் ஒருங்குடன் கூடிப்
பொலம்பூ வேங்கை நளங்கிளர் கொழுநிழல்
ஒருமுலை யிழந்தாளோர் திருமா பத்தினிக் - 5

கமரர்க் கரசன் தமர்வந் தீண்டிஅவள்
காதற் கொழுநனைக் காட்டி அவளொடெங்
கட்புலங் காண விட்புலம் போய
திறும்பூது போலுமஃ தறிந்தருள் நீயென
அவனுழை யிருந்த தண்டமிழ்ச் சாத்தன் - 10

யானறி குவனது பட்டதென் றுரைப்போன்
ஆரங் கண்ணிச் சோழன் மூதூர்ப்
பேராச் சிறப்பின் புகார்நக ரத்துக்
கோவல னென்பானோர் வாணிகன் அவ்வூர்
நாடக மேத்தும் நாடகக் கணிகையொ -15

டாடிய கொள்கையின் அரும்பொருள் கேடுறக்
கண்ணகி யென்பாள் மனைவி அவள்கால்
பண்ணமை சிலம்பு பகர்தல் வேண்டிப்
பாடல்சால் சிறப்பின் பாண்டியன் பெருஞ்சீர்
மாட மதுரை புகுந்தனன் அதுகொண்டு - 20

மன்பெரும் பீடிகை மறுகிற் செல்வோன்
பொன்செய் கொலலன் றன்கைக் காட்டக்
கோப்பெருந் தேவிக் கல்லதை இச்சிலம்பு
யாப்புற வில்லைஈங் கிருக்கென் றேகிப்
பண்டுதான் கொண்ட சில்லரிச் சிலம்பினைக் - 25

கண்டனன் பிறனோர் கள்வன் கையென
வினைவிளை காலம் ஆதலின் யாவதுஞ்
சினையலர் வேம்பன் தேரா னாகிக்
கன்றிய காவலர்க் கூஉயக் கள்வுனைக்
கொன்றச் சிலம்பு கொணர்க ஈங்கெனக் - 30

கொலைக்களப் பட்ட கோவலன் மனைவி
நிலைக்களங் காணாள் நெடுங்கணீர் உகுத்துப்
பத்தினி யாகலின் பாண்டியன் கேடுற
முத்தார மார்பின் முலைமுகந் திருகி
நிலைகெழு கூடல் நீளெரி ஊட்டிய - 35

பலர்புகழ் பத்தினி யாகு மிவளென
வினைவிளை கால மென்றீர் யாதவர்
வினைவிளை வென்ன விறலோய் கேட்டி
அதிராச் சிறப்பின் மதுரை மூதூர்க்
கொன்றையஞ் சடைமுடி மன்றப் பொதியிலில் - 40

வெள்ளியம் பலத்து நள்ளிருட் கிடந்தேன்
ஆரஞ ருற்ற வீரபத் தினிமுன்
மதுரைமா தெய்வம் வந்து தோன்றிக்
கொதியழற் சீற்றங் கொங்கையின் விளைத்தோய்
முதிர்வினை நுங்கட்கு முடிந்த தாகலின் - 45

முந்தைப் பிறப்பிற் பைந்தொடி கணவனொடு
சிங்கா வண்புகழ்ச் சிங்க புரத்துச்
சங்கம னென்னும் வாணிகன் மனைவி
இட்ட சாபங் கட்டிய தாகலின்
வாரொலி கூந்தனின் மணமகன் றன்னை - 50

ஈரேழ் நாளகத் தெல்லை நீங்கி
வானோர் தங்கள் வடிவின் அல்லதை
ஈனோர் வடிவிற் காண்ட லில்லெனக்
கோட்டமில் கட்டுரை கேட்டனன் யானென
அரைசியல் பிழைத்தோர்க் கறங்கூற் றாவதூஉம் - 55

உரைசால் பத்தினிக் குயர்ந்தோ ரேத்தலும்
ஊழ்வினை யுருத்துவந் தூட்டும் என்பதூஉம்
சூழ்வினைச் சிலம்பு காரண மாகச்
சிலப்பதி காரம் என்னும் பெயரால்
நாட்டுதும் யாம்ஓர் பாட்டுடைச் செய்யுளென - 60

முடிகெழு வேந்தர் மூவர்க்கும் உரியது
அடிகள் நீரே யருளுகென் றாற்கவர்
மங்கல வாழ்த்துப் பாடலுங் குரவர்
மனையறம் படுத்த காதையு நடநவில்
மங்கை மாதவி அரங்கேற்று காதையும் - 65

அந்தி மாலைச் சிறப்புச்செய் காதையும்
இந்திர விழவூ ரெடுத்த காதையும்
கடலாடு காதையும்
மடலவிழ், கானல் வரியும் வேனில்வந் திறுத்தென
மாதவி இரங்கிய காதையுந் தீதுடைக் - 70

கரனாத்திற முரைத்த காதையும் வினாத்திறத்து
நாடுகாண் காதையும் காடுகாண் காதையும்
வேட்டுவ வரியும் தோட்டலர் கோதையொடு
புறஞ்சேரி யிறுத்த காதையும் கறங்கிசை
ஊர்காண் காதையும் சீர்சால் நங்கை - 75

அடைக்கலக் காதையும் கொலைக்களக் காதையும்
ஆய்ச்சியர் குரவையும் தீத்திறங் கேட்ட
துன்ப மாலையும் நண்பகல் நடுங்கிய
ஊர்சூழ் வரியும் சீர்சால் வேந்தனொடு
வழக்குரை காதையும் வஞ்சின மாலையும் - 80

அழற்படு காதையும் அருந்தெய்வந் தோன்றிக்
கட்டுரை காதையும் மட்டலர் கோதையர்
குன்றக் குரவையும் என்றிவை அனைத்துடன்
காட்சி கால்கோள் நீர்ப்படை நடுகல்
வாழ்த்து வரந்தரு காதையொடு - 85

இவ்வா றைந்தும்
உரையிடை யிட்ட பாட்டுடைச் செய்யுள்
உரைசா லடிகள் அருள மதுரைக்
கூல வாணிகன் சாத்தன் கேட்டனன்
இது, பால்வகை தெரிந்த பதிகத்தின் மரபென். - 90

பதிகம்

அஃதாவது இந்நூலின்கட்போந்த பொருளை நிரலாகத் தொகுத்துக் கூறும் சிறப்புப் பாயிரம் என்றவாறு.

பதிகக் கிளவி பல்வகைப் பொருளைத்
தொகுதி யாகச் சொல்லுத றானே

என்பதுமுணர்க.

இனி, பதிகம் என்ற சொல் பாயிரம் என்னும் பொருட்டுமாகும் என்பதனை,

முகவுரை பதிகம் அணிந்துரை நூன்முகம்
புறவுரை தந்துரை புனைந்துரை பாயிரம்,

எனவரும் நன்னூற் சூத்திரத்தால் உணர்க.

பாயிரம் பொதுவும் சிறப்பும் என இருவகைத்து. அவற்றுள் இப்பதிகம் இந்நூற்கேயுரிய சிறப்புப் பாயிரம் ஆகும். சிறப்புப் பாயிரம் நூலாசிரியனாற் கூறப்படாது என்பதும், நூலாசிரியனின் ஆசிரியர் முதலிய பிறராற் செய்யப்படும் என்பதும் நன்னூலால் அறியப்படும்.

ஓருந் தமிழ் ஒருமூன்று முலகின்புற வகுத்துச் சேரன் தெரித்த இச்சிலப்பதிகாரத்திற் சேர்ந்த பொருள் ஆருந் தெரியத் தொகுத்துரைத்து இப்பதிகஞ்செய்த சான்றோர் பெயர் முதலியன அறிந்திலேமாயினும், இப்பதிகம் நூலாசிரியராகிய இளங் கோவடிகளாராற் செய்யப்பட்டிலது; பிறசான்றோராற் செய்யப்பட்டது என்பதனை ஈண்டுக் குறிக்கொண்டுணர்க.

இனிப் பதிகம் நூலாசிரிய ரானும் செய்யப்படும் என்பதனைச் சீவக சிந்தாமணி யென்னும் செந்தமிழ் வனப்புநூற்பதிகம் அதனாசிரியராகிய திருத்தக்க தேவராற் செய்யப் பெற்றிருத்தலால் அறிகின்றோமெனினும், பதிகம் நூலாசிரியராற் செய்யப்படாதென்பதற்குக் காரணம் தோன்றா தோற்றித் துறைபல முடிப்பினும் தான் தற்புகழ்தல் தகுதியன்றே என்பது கருதியேயாம். ஆகவே, நூலாசிரியன் பதிகம் செய்யுங்கால் அவையடக்கியல்பற்றித் தான் தற்புகழாது தனது நூற்பொருளைத் தொகுத்துக்கூறுதல் அமையும் என்பதும் அவ்விதியாலேயே பெறப்படுதலின் இவ்வாற்றால் திருத்தக்க முனிவர் தம் நூற்குத் தாமே (பாயிரம்) பதிகம் செய்தனர் என்றறிக. இச்சிலப்பதிகாரத்திற்குப் பதிகம் செய்தார் பிறரே; அடிகளார் செய்திலர் என்பதை இப்பதிகத்தின் உரையின்கண் இன்றியமையாத விடத்தே கூறுதும். ஆண்டுக் கண்டுகொள்க.

1-9 : குணவாயில்........அறிந்தருள்நீயென

(இதன்பொருள்) குடக்கோச் சேரல் அரசு துறந்து குணவாயில் கோட்டத்து இருந்த இளங்கோ அடிகட்கு - முத்தமிழ் நாட்டின் கண் குடக்கின்கண் அமைந்த சேர நாட்டிற்கு மன்னனாகிய சேரன் செங்குட்டுவனுக்கும், ஒருகாரணத்தால் தமக்குரிய அரசுரிமையையும் பிறவற்றையும் ஒருங்கே துறந்து திருக்குணவாயில் என்னும் கோயிலின்கண் நோற்றிருந்த சான்றாண்மை மிக்கவரும் அச் சேரலுக்குத் தம்பியாதலின் இளங்கோ என்னும் திருப்பெயருடையாருமாகிய அடிகளார்க்கும், குன்றக்குறவர் ஒருங்குடன் கூடி -அவர்தாம் அரசியற் சுற்றத்துடன் மலைவளங்காணச் சென்று பேரியாற்றடை கரை இருமணல் எக்கரிடத்தே ஒருங்கிருந்துழி ஆங்கு மலையிடத்தே வாழ்வோராகிய குறவர் எல்லாம் ஒருங்கே திரண்டு சென்று வணங்கியவர் செங்குட்டுவன் திருமுக நோக்கி, கொற்றவ! ஈதொன்று கேட்டருள்க; பொலம்பூ வேங்கை நலங்கிளர் கொழுநிழல் - எம் மூர்க்கணித்தாகிய நெடுவேள் குறத்தின்கண் பொன்னிறமுடைய பூக்கள் மலிந்தவொரு வேங்கை மரத்தினது நன்மைமிக்க கொழுவிய நீழலிலே; ஒருமுலை இழந்தாள் ஓர் திருமாபத்தினிக்கு -தன் திருமுலைகளுள் ஒன்றனை இழந்தவளாய் வந்து நின்ற திருமகள் போல்வாளும் சிறந்த பத்தினியுமாகிய ஒருத்தியைக் கண்டோம்; யாங் கண்டு நிற்கும் பொழுதே அவள் பொருட்டு; அமரர்க்கரசன் தமர் வந்து ஈண்டி அகல் விசும்புளார் கோமானாகிய இந்திரனுடைய சுற்றத்தார் வானத்தினின்று மிழிந்து வந்து அவள் முன்குழீஇ; அவள் காதல் கொழுநனைக் காட்டி - வல்வினை வந்துறுத்த காலை மதுரைக் கண் அவள் இழந்த கணவனையும் அவட்குக் காட்டி, பீடு கெழு மந்நங்கையின் புகழைப் பாராட்டித் தமது வானவூர்தியின்கண் கணவனோடு ஏற்றி; அவளொடு எம் கண்புலம் காண விண்புலம் போய அது - அத்திருமாபத்தினியோடு அவ்வமரர்கள் வலவனேவா வானவூர்தியின்கண் எளிய மாந்தராகிய எம் ஊன் கண்ணும் கண்கூடாகக் காணும்படி வானிடத்தே சென்ற அக் காட்சியையும் கண்டேம் அக்காட்சி தானும்; இறும்பூது போலும் எளியேங்கட்குப் பெரிதும் மருட்கை தருவதொன்றாயிருந்தது; நீ அறிந்து அருள் என - எம்பெருமான் இந்நிகழ்ச்சியைத் திருவுளம் பற்றியருளுக ! என்று கூறி மீண்டும் வணங்கா நிற்ப என்க.

விளக்கம் 1-3 : குணவாயில் கோட்டத்து அரசு துறந்திருந்த இளங்கோவடிகள் என இயைக்க. குடக்கோ. தமிழகத்தின் மேற்றிசைக் கண்ணதாகிய சேர நாட்டு மன்னன்; அவனாவான் சேரன் செங்குட்டுவன் என்க. சேரல். சேர மன்னன். சேரல் இளங்கோவடிகள் என்புழிச் சேரனும் இளங்கோவடிகளும் ஆகிய இருவர்க்கும் எனல் வேண்டிய எண்ணும்மையும் ஆக்கச் சொல்லும் தொகைச்சொல்லும் தொக்கன.

இனி, சேரலும் இளங்கோவடிகளும் மலைவளங்காணச் சென்று பேரியாற்றடைகரை யிடுமணல் எக்கரின்கண் ஒருங்கிருந்துழி அவ்விருவர்க்கும் குறவர் வந்து குழீஇக் கூறி பொலம்... அறிந்தருள்நீ எனச் சேரலை நோக்கிக்கூற என்பது கருத்தாகக் கொள்க.

குன்றக் குறவர், குன்றுகளில் வாழ்வோராகிய குறவர். இனி குன்றம், என்றது திருச்செங்குன்று என்னும் மலை என்பர் அடியார்க்கு நல்லார். திருச்செங்கோடு என்பாருமுளர் என்று கூறி, அது பொருந்தாது என்று மறுத்துங் கூறியுள்ளார்.

4. பொலம்பூவேங்கை - பொன்னிறமான பூவையுடைய வேங்கை. திருமாபத்தினிக்கு நிழலாகும் பேறுபெற்றமையின் நலங்கிளர் நிழல் என்று விதந்தார்.

5. தாம் கண்கூடாகக் கண்டமை தோன்ற ஒரு முலையிழந்தாள் என்று குறவர் கூறினர் என்க. மேலும் கண்ணகியாரே இக்குன்றக் குறவர்க்கு மணமதுரையோடு அரசு கேடுற வல்வினை வந்துருத்தகாலை கணவனை அங்கிழந்து போந்த கடுவினையேன் யான் என்றறிவித்தமையின் ஓர் திரு மா பத்தினி என மூன்று அடைமொழிகளால் விதந்தோதினர் என்க.

6. அமரர்க்கரசன் தமர் என்றது இந்திரனுடைய அரசியற் சுற்றத்தாரை.

7-9. காதற்கொழுநன் என்றது அப் பத்தினி இழந்த காதற் கணவனை என்பதுபட நின்றது. அமரர்கள் மாந்தர் கண்களுக்குப் புலப்படாராகவும், எங் கண்களுக்குப் புலப்படலாயினர் என்று வியப்பார் எங்கட் புலம்காண என்றார். கட்புலம் காண என்றது கட்குப் புலப்பட என்றவாறு. புலம் ஈண்டு ஒளி. அதாஃவது உருவம். இறும்பூது மருட்கை. இந்நிகழ்ச்சி யாம் கண்கூடாகக் கண்டதேயாயினும் இக் காட்சி மெய்யோ? பொய்யோ? என்று மருள்கின்றோம் என்பார் போய அது இறும்பூது போலும் என்றனர். போய+அது என்று கண்ணழித்துக் கொள்க. போனதாகக் கண்ட அக்காட்சி என்பது பொருள். போலும் . ஒப்பில் போலி.

இனி, அறிந்தருள் நீ என்றது, இங்ஙனம் இந்நாட்டின் நிகழ்ந்த இந் நிகழ்ச்சி இந்நாட்டிற்குத் தீங்கு பயக்குமோ? நன்மை பயக்குமோ? யாமேதுமறிகிலேம் அறிந்து ஆவன செய்யும் கடப்பாடுடைய நீ அறிந்தருள்க என்பதுபட நின்றது. என்னை, முலை யிழந்து வந்தமையால் தீமைபயக்கும் என்றும், வானவர்தமர் வந்து கணவனைக் காட்டி அழைத்துப் போனமையால் நன்மை பயக்கும் என்றும், இருவகைக்கும் இந்நிகழ்ச்சி பொருந்துதலால் யாங்கள் இவற்றுள் ஒன்று துணிகிலேம். இவற்றைத் துணியுந் தகுதியுடைய நீயே அறிந்தருள்க என்பதே அக் குறவர் கருத்தாகலின் என்க.

இது மருட்கை என்னும் மெய்ப்பாடு.

10-11 : அவனுழை ........ ...... உரைப்போன்

(இதன் பொருள்.) அவன் உழை இருந்த தண் தமிழ்ச் சாத்தன் அது கேட்ட செங்குட்டுவன்றானும் பெரிதும் வியப்புற்றுத் தன் பக்கலிலுள்ளாரை நோக்க அப்பொழுது அவ்வரசன் மருங்கிலிருந்த குளிர்ந்த தமிழ்மொழிப்புலமையுடையோனாகிய சாத்தன் என்பான்; யான் அது பட்டது அறிகுவன் என்று உரைப்போன் அரசனுடைய குறிப்பறிந்து வேந்தர் பெருமானே ! யான் அந்நிகழ்ச்சியினது வரலாற்றினை நன்கு அறிந்துளேன் ஆகலின் கூறுவல் கேட்டருள்க என்று தொடங்கி அதனைக் கூறுபவன் என்க.

(விளக்கம் 1) : அவன் - சேரன் செங்குட்டுவன். அவன் என்பது இளங்கோவடிகளைச் சுட்டியதாகக் கருதுவர் உயர்திரு நாட்டாரவர்கள். அது பொருந்தாது என்னை? இப்பதிகஞ் செய்த சான்றோர் தொடக்கத்தே இளங்கோவடிகள் என அடிகளாரைக்கூறிவைத்து வழக்கினாகிய உயர்சொற்கிளவியாகிய ஒருவரைக் கூறும் அப்பன்மைக் கிளவிக்குப் பொருந்தாத அவன் என்னும் ஒருமைச் சுட்டாற் சுட்டார் ஆதலின் என்க; பின்னும் இவர் அடிகளாரைப் பன்மையாலேயே அடிகள் நீரே அருளுகென்றாற்கு அவர் என்றே சுட்டுதலும் உணர்க. ஈண்டும் குன்றக்குறவர் அறிந்தருள்நீ எனச் செப்பியது சேரன் செங்குட்டுவனுக்குப் பொருந்துவதன்றி அடிகளார்க்குப் பொருந்தாமையும் அறிக. ஆகவே குன்றக்குறவர் சேரனும் அடிகளாரும் ஒருங்கிருந்துழிச் சென்று வணங்கி அவருள் சேரனுக்கே கூறினர் என்னும் எமது கருத்தே பொருத்தமாம்.

இனி, பழையவுரையாசிரியருள் வைத்து அரும்பதவுரையாசிரியர், குணவாயிற் கோட்டத்துக் கடவுளர் முன்னர்த் துறந்திருந்த இளங்கோவடிகளுக்குக் கண்ணகி வானவர் போற்றத் தன் கணவனோடு கூடியது கண்டு செங்குட்டுவனுக்கு உரைத்த குறவர் வந்து எல்லா மறிந்தோய் இதனை அறிந்தருள் என்று கூறிப் போக, பின்பு செங்குட்டுவனைக் கண்டு போந்து அடிகளுழை வந்தசாத்தன் அது பட்டவாறெல்லாம் கூற என்றோதுவர். இதுவும் பொருந்தாமைக்கு முன் கூறிய காரணம் ஒக்கும்; மேலும் செங்குட்டுவனுக்குக் குன்றக்குறவர் கூடிவந்து பேரியாற்றிடுமணல் எக்கரிடைக் கண்டு கூறியவர் மீண்டும் அரசு துறந்திருந்த அடிகளார்க்குக் கூறக் குணவாயிற் கோட்டத்திற்கு ஒருங்குடன் கூடிவந்து போதலும்; பேரியாற்றிடு மணல் எக்கரிடத்தே குறவர் சேரனைக் கண்டு கூறியபொழுது ஆங்கு அவனுழையிருந்த தண்டமிழ்ச் சாத்தனே ஈண்டும் அக்குறவர் கூறும் பொழுது வந்திருத்தலும் இன்னோரன்ன பிறவும் நிகழ்தற்கியையா நிகழ்ச்சிகள் (அசம்பாவிதம்) என்க.

இனி, ஆசிரியர் அடியார்க்குநல்லார்தாமும் அரும்பதவுரை யாசிரியர் கருத்துப் பொருந்தாதெனக் கண்டு, தாம் வேறு கூறினர் ஆயினும் அவர் தாமும் குறவர் இளங்கோவடிகளை நோக்கி அறிந்தருள் என்பதும் பொருந்தாதென வறிக.

11. அதுபட்டது - அந்நிகழ்ச்சியினது வரலாறு. அது என்றது ஓரு முலையிழந்தனை என்பார் அடியார்க்கு நல்லார்.

12-20 : ஆரங்கண்ணி.............புகுந்தனன்

(இதன் பொருள்) : ஆரங்கண்ணிச் சோழன் மூதூர் பேரா சிறப்பின் புகார் நகரத்து - வேந்தே ! போந்தை வேம்பே ஆர் எனவரும் மூவகைப்பட்ட பூக்களுள் வைத்து (ஆர் என்னும்) ஆத்திப்பூங் கண்ணியை அடையாளமாகக் கொண்டு தலையிற் சூடிய சோழ மன்னனுடைய பழைய நகரங்களுள் வைத்து எக்காலத்தும் நீங்காத சிறப்பினையுடைய பூம்புகார் என்னும் நகரத்தின்கண் வாழுகின்ற பெருங்குடிவாணிகருள் வைத்து; கோவலன் என்பான் ஓர் வாணிகன்-கோவலன் என்னும் பெயரையுடைய வாணிகன் ஒருவனிருந்தனன்; அவ்வூர் நாடகம் ஏத்தும் நாடகக் கணிகையொடு ஆடிய கொள்கையின் - அவன் அந்நகரத்திலேயே வாழ்பவளும் நாடகம் என்னும் கலையே தன்னைப் பாராட்டற்கியன்ற புகழொடு நாடகமாடுகின்ற பொதுமகளுமாகிய மாதவி என்னும் நாடகக் கணிகையோடுகூடி யின்புறும் கோட்பாடுடைமை காரணமாக; அரும்பொருள் கேடு உற - தன் தாயத்தார் வழித் தனக்குக் கிடைத்த தேடற்கரிய பொருளெல்லாம் அழிந்தொழிந்தமையாலே பெரிதும் நாணி; மனைவி கண்ணகி என்பாள் - அவ்வாணிகன் மனைக்கிழத்தி கண்ணகி என்னும் பெயருடையவள் ஆவள்; அவள் கால் பண்ணமை சிலம்பு பகர்தல் வேண்டி - அவள்பால் எஞ்சியிருந்த அவளுடைய காலணியாகிய சித்திரச் செய்வினையமைந்த சிலம்புகளை விற்று அப்பொருளை முதலாகக் கொண்டு இழந்த பொருளை ஈட்டவிரும்பி; பாடல் சால் சிறப்பின் பாண்டியன் பெருஞ்சீர் மாடமதுரை புகுந்தனன் - புலவர் சங்கமிருந்து பாடிய பாடல் சிறந்த சிறப்பினையுடைய பாண்டியனது மிக்க புகழையுடைய மதுரைமாநகரத்தே தன் மனைவியாகிய அக்கண்ணகியுடனே சென்று புகுந்தனன் என்க.

(விளக்கம் 12) ஆரங்கண்ணி - ஆத்திமாலை. இது சோழ மன்னர்க்குரிய அடையாளப்பூ. இதனை,
...........உறுபகை
வேந்திடை தெரிதல் வேண்டி ஏந்துபுகழ்ப்
போந்தை வேம்பே ஆர் என வரூஉம்
மாபெருந் தானையர் மலைந்த பூவும்

எனவருந் தொல்காப்பித்தானும், (பொருள் - 13)

கொல்களிறு ஊர்வர் கொலைமலி வாள்மறவர்
வெல்கழல் வீக்குவர் வேலிளையர் - மல்குங்
கலங்கல் ஒலிபுனல் காவிரி நாடன்
அலங்கல் அமரழுவத்(து) ஆர்

எனவரும் புறப் - வெண்பாவானும், (பொது) அறிக.

15. நாடகம் இவளாற் சிறப்பெய்துதலின் அக்கலையே இவளை ஏத்தும் என்றவாறு. கணிகை - பதியிலாள்; பொதுமகள் (16) ஆடிய கொள்கை - நுகர்ந்த கோட்பாடு. கொள்கையினால் என்க. அரும் பொருள்-ஈட்டுதற்கரிய பொருள். எனவே முன்னை யூழான், தாயப் பொருளாய்க் கிடைத்த பொருள்  என்பதாயிற்று. (17) அவன் மனைவி கண்ணகி என்னும் பெயருடையாள் எனச் சுட்டுப்பெயர் பெய்துரைக்க. நாடகமேத்தும் கணிகை என்றவர் ஈண்டு மனைவி என்றொழியாது பெயரை விதந்து கூறியது அவளே இக்குறவராற் கூறப்பட்டவள் என்றறிவுறுத்தற்கென்க. இது முன்மொழிந்து கோடல் என்னும் உத்தி (18) பண் அமை சிலம்பு இசை பொருந்திய சிலம்புமாம். சிலம்பு பகர்தல் வேண்டி என்றது - எஞ்சிய அணிகலன் அதுவே ஆகலான் அதனைப் பகர்தல் வேண்டி என்பதுபட நின்றது.

19. ஊழ்வினை வந்துருத்தகாலை நல்லவும் தீயவாம் என்றுணர்த்தற்கு, பாடல்சால் சிறப்பின் பாண்டியன் எனவும், பெருஞ்சீர் மாட மதுரை எனவும் பாண்டியனையும் மதுரையையும் விதந்தோதினர்.

ஈண்டு அடியார்க்கு நல்லார் சிறப்பிற் பாண்டியனென்றும் பெருஞ்சீர் மாடமதுரையென்றும் அடிகள் புகழ்ந்தார் என்பர். இப்பதிகம் அடிகளாராற் செய்யப்பட்டிலது என்பது வெள்ளிடைமலையென விளங்கிக் கிடப்பவும் அவர் இவ்வாறு கூறியது வியத்தற்குரியதாம்.

20-22 : அதுகொண்டு.......காட்ட

இதன் பொருள் : அதுகொண்டு மன் பெரும் பீடிகை மறுகின் செல்வோன் - அங்ஙனம் முன்னாள் மதுரைபுக்க அக்கோவலன் மறுநாள் அச்சிலம்புகளுள் ஒரு சிலம்பை விற்கும் பொருட்டுக் கையிலெடுத்துக் கொண்டு அந்நகரத்து அங்காடி மறுகுகளில் வைத்து, மிகப்பெரிய மறுகிற் செல்பவன்; பொன்செய் கொல்லன் தன்கைக் காட்ட - ஆங்குத் தன்னெதிரே வந்த பொற்கொல்லன் ஒருவன் கையில் அச்சிலம்பைக் கொடுத்துக் காட்டா நிற்ப என்க.

விளக்கம் : 20-21 : அது கொண்டு என்றார் அவன் கொடு போனது ஒற்றைச் சிலம்பு என்பது தோன்ற. மன்-மிகுதிப் பொருட்டு, மன்னைச் சொல்லுக்கு ஆசிரியர் தொல்காப்பியனார் மிகுதிப் பொருளுண்மை கூறிற்றிலரேனும் இடையியற் புறனடையால் பவணந்தி முனிவர் அச்சொற்கு அப்பொருள் உண்மை ஓதுதலும் உணர்க.

இனி, பெரும் பீடிகைக்கு மன்னைச் சொல்லையும் அடையாக்கியதனால் மக்கள் வழக்குமிக்க அம் மாபெருந்தெருவிற் சென்றும், அவன் ஊழ்வினை அவனை விட்டிலது கண்டீர் என்றிரங்குவது இப்பதிக முடையார் குறிப்பென்று கோடலுமாம். பீடிகை மறுகு-அங்காடித் தெரு.

22. கைக்காட்ட . கையிற் கொடுத்து ஆராய்ந்து காணுமாறு செய்ய என்க. இது, அவன் அதனை நன்கு நோக்கி, இது பெருந்தேவியின் சிலம்பை ஒத்துளது என்று காண்டற்கும் அவ்வழி வஞ்சித்தற்கும் ஏதுவாதல் பற்றிக் கொல்லற்குக்காட்ட என்னாது கொல்லன் கைக் காட்ட என வேண்டா கூறி விதந்தார்.

இனி, அடியார்க்கு நல்லார் அது கொண்டென்றார்; அச்சிலம்பால் மேல்விளைவன தோன்ற; அஃது அநியாயபுரத்தே புகுகின்றவன் கூற்றத்தையும் உடன்கொண்டு புக்கான் என்றாற் போன்றிருந்தது என்பர்.

23-26 : கோப்பெருந்தேவி........கள்வன் கையென

இதன் பொருள் : இச்சிலம்பு கோப்பெருந்தேவிக்கு அல்லதை யாப்புறவு இல்லை - அங்ஙனம் காட்டியபொழுது அப்பொய்த் தொழிற் கொல்லன் அச்சிலம்பினது சித்திரச் செய்வினை யெல்லாம் புரிந்துடன் நோக்கி வஞ்சகமென்று நெஞ்சகத்தே வைத்துக் கோவலனை நோக்கி ஐய! இப் பெருவிலைச் சிலம்பு கோப்பெருந்தேவிக்கே ஆவதன்றிப் பிறர் அணியப் பொருந்துவதன்று காண் ஆதலால், ஈங்கு இருக்கஎன்று ஏகி-யான் சென்று இதுபற்றி விறல் மிகு வேந்தற்கு விளம்பி வருந்துணையும் உதோ விருக்கின்ற என் சிறுகுடிலின் அயலே இருந்திடுக ! என்று கூறிச் சென்று; பண்டு தான் கொண்ட சில் அரிச்சிலம்பினை-அரசனைக் கண்டு அடிவீழ்ந்து கிடந்து தாழ்ந்து பல வேத்தி முன்பு பணிக்களரியில் தான் வஞ்சித்துக் கொண்ட தேவியின் சிலம்பு பற்றி ஆராய்ச்சி சிறிது பிறந்து வருதலால் அவ்வஞ்சம் வெளிப்படா முன்னம் அப்பழியை இவ் வேற்று நாட்டான் மேலேற்றுவல் என்றெண்ணி; கண்டனன் பிறன் ஓர் கள்வன் கையென-வேந்தர் வேந்தே, பண்டு களவு போன தேவியாருடைய சிலவாகிய பரலிடப்பட்ட சிலம்பை இன்று அடிநாயேன் பிறர் நாட்டுக் கள்வன் ஒருவன் கையிற் கண்டேன் என்று கூற என்க.

விளக்கம் 2-3 : யாப்புறவு - பொருந்தும். ஈங்கு என்று சுட்டியது அப்பொற் கொல்லன் குடிலுக்கருகான ஒரு கோயிலை. (25) சில்லரிச் சிலம்பு என்றது, பண்டு தான் வஞ்சித்துக் கொண்டுள்ள தேவியார் சிலம்பினை.

இப்பகுதிக்கு ஆசிரியர் அடியார்க்கு நல்லார் வகுத்த விளக்கம் மிகவும் இனியன; அவையாவன :- தான் கொண்ட என்றார், தன்னெஞ்சறியத் தான் கொண்டதனை இங்ஙனம் கூறினான் என்பது தோன்ற; ஈங்கிருக்க என்றார், பிறிதோரிடத்தாயின் ஊர்காவலர் ஆராய்வர் என்று கருதினான் என்பது தோன்ற; என்று ஏகி என்றார், அவன் கருத்தும் முயற்சியுந் தோன்ற; சில்லரிச் சிலம்பினை என்றார் தொழிற்பன்மை தோன்ற; (ஈண்டுச் சில்லரி என்பதற்கு இவர் சிலவாகிய சித்திரத் தொழில்கள் எனப் பொருள் கொண்டனர் போலும்) பிறன் ஓர் கள்வன் கையிற் கண்டனன் என்றார், தன்னையும் கள்வன் என்றமை தோன்ற (இஃது ஆற்றவும் இன்பந்தரும் நுண்ணிய விளக்கமாகும்)

27-30 : வினைவிளை.........ஈங்கென

இதன்பொருள் : வினை விளைகாலம் ஆகலின் - அது கோவலன் முற்பிறப்பிற் செய்த தீவினை வந்து தன் பயனை நுகர்விக்கும் காலமாக இருந்தமையாலே; சினை அலர் வேம்பன் யாவதும் தேரான் ஆகி - அரும்புகள் மலர்கின்ற புதிய வேப்பந்தாரணிந்த அப்பாண்டியன் அப்பொய்த் தொழிற் கொல்லன் கூற்றை ஒரு சிறிதும் ஆராயாதவனாய்; கன்றிய காவலர்க் கூய்-தந்தொழிலில் பயின்றடிப்பட்ட திறமுடைய காவலர் சிலரை அழைத்து; அக்கள்வனைக் கொன்று -நீயிர் இக்கொல்லனொடு சென்று இவனாற் காட்டப்படுகின்ற அக்கள்வனைக் கொன்று; அச்சிலம்பு - அவன் கைக்கொண்டுள்ள நம்மரண்மனைச் சிலம்பினை; ஈங்குக் கொணர்க என - இப்பொழுதே இங்குக் கொண்டு வரக்கடவீர் எனக் கட்டளையிடா நிற்ப என்க.

விளக்கம் : வினைவிளை காலமாதலின் எனத் தண்டமிழ்ச் சாத்தனார் கூறியது-கோவலன் முற்பிறப்பிற் செய்த தீவினை வந்து தன் பயனை நுகர்விக்கும் காலம் அதுவாகலின் என்னும் பொருளுடையதாம். என்னை? பின்னர் வினைவிளை காலம் என்றீர் யாதவர் வினைவிளைவு எனச் சேரன் வினவுதலின் அச்சேரனும் வினை கோவலன் வினை என்றே கருதி வினவினன் என்பதும், அவ்வினாவிற்கு விடை கூறும் சாத்தனாரும், கோவலனுடைய ஊழ்வினையையே மதுரைமா தெய்வங் கூறத் தாங் கேட்டாங்குக் கூறுதலாலும் யாம் கூறுமுரையே பொருத்தமாம்.

இனி, அடியார்க்கு நல்லார் அங்ஙனம், அவன் சொல்லக்கேட்ட பாண்டியன் தான் முற்பவத்திற் செய்த தீவினை வந்து பலிக்கின்ற காலமாதலாலே ஒன்றையுந் தேரானாய் என்று கூறும் உரை பயில்வோர்க்கு மயக்கந்தருவதாயுளது. என்னை? பாண்டியன் தான் செய்த தீவினையாலே மயங்கித் தேரானாயினன் என்பது போன்று அவ்வுரை அமைந்துள்ளது. ஆயினும் அடியார்க்கு நல்லார் தான் முற்பவத்திற் செய்த தீவினை என்புழித் தான் என்னும் பொதுப் பெயர் மறுகிற் செல்வோன் என்னும் எழுவாயின் சுட்டுப் பெயர்ப்பொருள் பயந்து கோவலனையே குறித்து நின்றது எனக்கொள்க. பாண்டியனைக் குறித்திலது என்பதனை அவர் அதற்குக் கூறும் விளக்கவுரை புலப்படுத்தும். அவர் இதனானன்றே தென்னவன் தீதிலன் தேவர் கோமான் கோயில். நல்விருந்தாயினான் என்ற கருத்து மெனக் கொள்க எனவும் (38-44) விறலோய்........யானென் என்பதன் விளக்கவுரையில் வினைவிளைவு யாதென்று வினாவினாற்குப் பாண்டியன் வினைவிளைவு கூறிற்றிலர் எனவும், ஓதுதலின் அடியார்க்கு நல்லார் தான் முற்பவத்திற் செய்த தீவினை என்புழித்தான் என்னும் பொதுப் பெயரால் கோவலனையே குறித்தனர் என அமைதி காண்பாம்.

அடியார்க்கு நல்லார் இவன் சொன்ன அக்கள்வனைக் கொல்ல அச் சிலம்பையும் அவனையும் இப்பொழுதே இங்கே கொண்டு வருவீராக வெனச் சொல்லக் கருதினவன் காமபரவசனாய் இச்சிலம்பு இவள் ஊடல் தீர்க்கும் மருந்தாமென்னும் கருத்தால் வாய்சோர்ந்து கொன்று அச்சிலம்பை இப்பொழுதே கொணர்க என்று கூற என்றோதியவுரை நூலாசிரியரின் கருத்துணர்ந்து விரித்தோதிய நுண்ணிய இனியவுரையேயாகும். என்னை, ஆசிரியர் இளங்கோவடிகளாரும், அப்பாண்டியனிடம் பொற்கொல்லன் சென்று வஞ்சம் புணர்க்கும் அச் செவ்விதானும் அவன் காம பரவசனாய் இருக்கும் ஒரு செவ்வியாகவே புனைந்திருத்தலான் ஆசிரியன் நெஞ்சத்து ஆழ்ந்திருக்கும் கருத்துணர்ந் துரைத்த நுண்ணுரையேயாம் என்க.

இனி, அடிகளார் சினையலர் வேம்பன் ஈண்டுத் தான் அரசியல் பிழைத்தான் என்று கருதுகின்றார் இப்பிழையின் வழியே அவனுக்கு அறம் கூற்றாயிற்று என்பது அவர் கொள்கையாகும். அடிகளார் உலகியலில் அரசராவோர் இத்தகைய செய்திகளிலே மிக எளிதாகவே தமது அறத்தினின்றும் வழுவி விடுகின்றனர். அதுவே பின்னே அவர் தம் அரசாட்சியைக் கவிழ்த்து விடுகின்றது. ஆதலால் அரசராயினோர் மிகவும் விழிப்புடனிருந்து ஆட்சிசெய்தல் வேண்டும் என்று அரசர்க்கு அறிவுறுத்தவே அரசியல் பிழைத்தோர்க்கு அறங்கூற்றாகும் வாய்மையையும் இக்காவியப் பொருள் மூன்றனுள் ஒன்றாகக் கொள்வாராயினர். இவ்வாறன்றிப் பாண்டியன் கேடுறற்கும் காரணம் ஊழ்வினையே என்று கொள்வது ஊழ்வினையின் இயல்பறியாதார் கொள்கையேயாம் என்க. என்னை? ஊழ்வினையானது நன்னெறியிற் செல்வாரைத் தீயநெறியிற் புகுத்தும் ஆற்றலுடையதன்று. ஈண்டுப் பாண்டியன் பொன்செய்கொல்லன் தன் சொற் கேட்ட மாத்திரையே ஆராயாது கோவலனைக் கொல்வித்தது அவன் பிழையேயன்றி ஊழின் பிழை என்று கொள்ளற்க. அடிகளார் கருத்தும் பாண்டியன் அரசியல் பிழைத்தான் என்பதேயாம் என நுண்ணிதின் உணர்க.

இனி, அரசராதல் அறங்கூறவையத்தாராதல் வழக்குத் தீர்க்கும் பொழுது அவர் செய்யவேண்டிய அரசியன் முறையை,

தொடைவிடை ஊழாத் தொடைவிடை துன்னித்
தொடைவிடை ஊழிவை தோலாத் - தொடைவேட்டு
அழிபடல் ஆற்றால் அறிமுறையென் றெட்டின்
வழிபடர்தல் வல்ல தவை

எனவரும் புறப்பொருள் வெண்பாமாலையான் (273) உணர்க.

அதனாலன்றோ வழக்குரைகாதையில் பாண்டியன் தன் பிழையுணர்ந்துயீர் நீப்பவன் தான் செய்த பிழையை,

பொன்செய் கொல்லன் றன்சொற் கேட்ட
யானோ அரசன் யானே கள்வன்
மன்பதை காக்குந் தென்புலங் காவல்
என்முதற் பிழைத்தது கெடுகவென் னாயுளென

உலகறிய அரற்றி மயங்கி வீழ்ந்தனன்.

இனி, மதுரைமாதெய்வம் கண்ணகியார்க்கு.

தோழிநீ யீதொன்று கேட்டியெங் கோமகற்கு
ஊழ்வினை வந்தக் கடை
மாதரா யீதொன்று கேளுன் கணவற்குத்
தீதுற வந்த வினை

என இருவர் வீழ்ச்சிக்கும் ஊழ்வினையே காரணம் எனக் கூறிற்றாலோ எனின் அஃதொக்கும். இரண்டும் ஊழ்வினையே. கோவலன். முற்பிறப்பிற் செய்தது பாண்டியன் அற்றைநாள் முற்பகலிலேயே செய்தது இரண்டும் ஊழே ஆதலின், தெய்வம் அவ்வாறு கூறிற்று என்க. ஆயினும்,

பொறியின்மை யார்க்கும் பழியன் றறிவறிந்
தாள்வினை யின்மை பழி

என்பதுபற்றி ஈண்டுக் கோவலன் பழிக்கப்பட்டிலன். அறிவறிந்தும் ஆள்வினையில் வழீஇய அரசனே பழிக்குரியவன் ஆகின்றனன் என்க.

இனி, ஈண்டும் அடியார்க்கு நல்லார் முன்னர்க் கைகுறைத்தல் முதலிய முறைசெய்தோன் இதனைத் தேர்ந்திலன் என்று அடிகள் இரங்கிக் கூறினார் என்பது பொருந்தாமை முற்கூறியது கொண்டுணர்க.

31-36 : கொலைக்கள............இதுளென

இதன்பொருள் : கொலைக்களப்பட்ட கோவலன் மனைவி-அவ்வேம்பன் பணித்தபடியே அக்காவலராற் கொலையிடத்தே பட்டொழிந்த வணிகனாகிய அக் கோவலனுக்கு மனைவியாகிய கண்ணகி தானும் இச்செய்தி கேட்ட பின்னர்; நிலைக்களம் காணாள் - தனக்கு நிலையிடம் காணாளாய்; பத்தினியாகலின் - அவள் தான் திருமா பத்தினியாகலான்; பாண்டியன் கேடு உற நெடுங்கண் நீர் உகுத்து-அரசியல் பிழைத்த அப்பாண்டியன் உயிர் கேடுறும் படி அவன் முன்னர்ச் சென்று தன் நெடிய கண்ணினின்றும் நீர் உகுத்து; நிலை கெழு கூடல்-அற்றை நாள்காறும் நன்னிலை பொருந்தியிருந்த நான்மாடக்கூடல் என்னும் அவன் நகரத்தை; முத்து ஆரம் மார்பின் முலைமுகந்திருகி நீள் எரி ஊட்டி - சினந்து பண்டு முத்துவடம் பூண்டிருந்த தன்திருமுலைகளுள் ஒன்றைப் பற்றித் திருகி வட்டித்து விட்டெறிந்து தீக்கிரையாகச் செய்தமையாலே; பலர் புகழ்-மதுரைமாதெய்வம் முதலாகப் பலரானும் புகழப்படுகின்ற; பத்தினி ஆகும் இவள் என - திருமாபத்தினியாகிய அக்கண்ணகி நல்லாளே இங்கு இக்குன்றக் குறவராற் கூறப்பட்டவள் என்று சாத்தனார் அறிவியா நிற்ப என்க.

விளக்கம் 30 : கொணர்க ஈங்கெனக், (31) கொலைக்களப்பட்ட கோவலன் மனைவி எனவே, அக்காவலர் கோவலனைக் கொன்றமையும்; கண்ணகியார் கோவலனுடன் மதுரைக்கு வந்திருந்தமையும் கூறியவாறாயிற்று. மெய்யிற் பொடியும் விரித்த கருங்குழலும் கையிற்றனிச் சிலம்பும் கண்ணீரும், வையைக்கோன்....உண்டளவே தோற்றான் உயிர் என்று அடிகளார் கூறுதல் கருதி உரையாசிரியர் (அடியார்) அவனுயிர்கேடுறக் கண்ணீர் உகுத்து எனக் கண்ணீரை ஏதுவாக்கினார். கண்ணகி இடமுலை கையாற்றிருகி வட்டித்து மறுகின் விட்டெறிந்த அளவிலே அவர்முன் எரியங்கிவானவன் வந்து தோன்றலின் என்றமையால் தன் முலை முகத்தெழுந்த தீ என்றார் (அடியார்) வாழ்த்துக் காதையுள்ளும் அடிகளார் தொல்லை வினையாற் றுயருழந்தாள் கண்ணினீர் கொல்லவுயிர் கொடுத்த கோவேந்தன் என்றோதலுமுணர்க. ஈண்டு, அல்லற்பட்டாற்றா தழுதகண்ணீரன்றே, செல்வத்தைத் தேய்க்கும் படை (535) என வருந் திருக்குறளையும் நினைக.

37-38 : வினைவிளை..........என்ன

இதன்பொருள் : வினைவிளை காலம் என்றீர் - அது கேட்ட சேரன் செங்குட்டுவன் அக்கண்ணகியார் பொருட்டுப்பட்ட கவற்சியுடையனாய் ஐய ; நீயிர் வினைவிளை காலம் என்றீரல்லிரோ! அவர் வினைவிளைவு யாது என்ன-அவர்க்கு இத்தகைய மாபெருந்துயரம் வருவதற்குக் காரணமாய் அவர் செய்த தீவினைதான் யாது அது நிகழ்ந்த காலம் யாது? அறிவீராயிற் கூறுதிர் என்று சாத்தனாரை வேண்டவென்க.

விளக்கம் 27 : வினைவிளை காலமாதலின் யாவதுஞ் சினையலர் வேம்பன் தேரானாகி எனச் சாத்தனார் உரைத்தமையுணர்க. வினைவிளை காலமாதலின் வேம்பன் யாவதுந் தேரானாகி என்றமையால் ஈண்டு வினையென்றது கோவலன் செய்த வினையோ? அல்லது வேம்பன் செய்த வினையோ? என ஐயுறுதற்கிடனாயிருந்தமையின் யாது அவர் வினைவிளைவு எனத் தானறிந்த உயர்திணைமருங்கிற் பன்மைச் சுட்டால் சுட்டினான் சேரன். என்னை?

பான் மயக்குற்ற ஐயக் கிளவி
தானறி பொருள்வயிற் பன்மை கூறல் (தொல்-சொல்-23) என்பது இலக்கண விதியாகலான்.

38-54 : விறலோய்...........யானென

இதன்பொருள்: விறலோய் கேட்டி வெற்றிவேந்தே ! கேட்டருள்க; அதிராச்சிறப்பின் மதுரை மூதூர் - பண்டொருகாலத்தும் துன்பத்தால் நடுங்கியறியாத சிறப்பினையுடைய மதுரை யாகிய அந்தப் பழைய நகரத்தின் கண்ணே; கொன்றை அம் சடைமுடி மன்றப் பொதியிலில் - அக்கண்ணகி முலைமுகந் திருகி அந்நகரத்தைத் தீக்கிரையாக்கிய அற்றை நாளிரவு யான் அந்நகரத்து மன்றங்களாகிய பொதியிலில்களுள் வைத்துக் கொன்றை வேய்ந்த சடை முடியினையுடைய இறைவன் எழுந்தருளியுள்ள; வெள்ளியம் பலத்துக்கிடந்தேன் -வெள்ளியம்பலம் என்னும் மன்றத்தே அத் தீயினுக்கஞ்சிப் புகுந்து ஆங்கொருசார் கிடந்தேனாக; நள்ளிருள் அவ்விரவின் இடையாமத்தே, அவ்வம்பலம றுகின்கண்; ஆர் அஞர் உற்ற வீரபத்தினிமுன் - பொறுத்தற்கரிய துன்பத்தோடே செல்லா நின்ற மறக்கற்புடைய அக்கண்ணகியார்க்கு முன் வருதற்கு அஞ்சி, மதுரைமாதெய்வம் வந்து தோன்றி - பாண்டியன் குல முதற் கிழத்தியாதலின் மதுராபதி என்னும் தெய்வமகள் அவனுக்குப்பட்ட கவற்சியளாய், அம் மாநகரைத் தீயுண்ணால் பொறாளாய் உருவத்திருமேனிகொண்டு அவரைப் பின்தொடர்ந்துவந்து; சீற்றம் கொங்கையில் அழல் விளைத்தோய்-பெரிய சினத்தாலே நினது கொங்கையினின்றும் கொதிக்கின்ற தீயைப் பிறப்பித்த தெய்வக் கற்புடையோய் ! ஈதொன்றுகேள்; முந்தைப்பிறப்பின்  முதிர்வினை நுங்கட்கு பைந்தொடி கணவனொடு முடிந்தது-முற்பிறப்பிலே செய்யப்பட்டு இதுகாறும் முதிர்ந்த பழைய தீவினை உங்களுக்குப் பசிய தொடியினையுடைய நின் கணவன் முடிவோடு தன்பயனை ஊட்டி யொழிந்தது; ஆதலின் - அங்ஙனமாகலான் இப்பொழுது; முந்தைப் பிறப்பின் சிங்கா புகழ் வண் சிங்கபுரத்துச் சங்கமன் என்னும் வாணிகன் மனைவி முற்பிறப்பிலே குன்றாத புகழையுடைய வளவிய கலிங்க நாட்டுச் சிங்கபுரமென்னும் நகரின்கண் சங்கமன் என்னும் வாணிகனுக்கு மனைவி; இட்டசாபம் கட்டியது ஆகலின் - இட்ட சாபமானது இப்பிறப்பின்கண் வந்து நினக்கு மூண்டுளதாதலான்; வார் ஒலி கூந்தல் நின்மணமகன் தன்னை நீண்டு செறிந்த கூந்தலையுடையோய் ! நீ நின் கணவனை; ஈர்ஏழ்நாள் அகத்து எல்லை நீங்கி-இற்றைநாளினின்றும் பதினாலாநாட் பகல் நீங்கிய பொழுதிற் காண்பாய்; வானோர் தங்கள் வடிவின் அல்லதை ஈனோர் வடிவில் காண்டல் இல் என-அங்ஙனம் காணுமிடத்தும் வானவர் வடிவில் (நின் கணவனைக்) காண்பதல்லது மக்கள் வடிவில் காண்டல் இல்லை என்று கூற; கோட்டம் இல் கட்டுரை யான் கேட்டனன் என - அவ்வஞ்சமற்ற கட்டுரையினை யான் எனது செவியாலேயே கேட்டேன் என்று அச்சாத்தனார் கூற என்க.

விளக்கம் : குன்றக்குறவர் அடிகட்குக் கூறினர் என்பார்க்கு ஈண்டு (37) வினைவிளைகால மென்றீர் யாதவர்...காலம் என, பன்மை விகுதியால் அடிகளார் சாத்தனாரை வினவினர் என்பதும் சாத்தனார் அடிகளாரை (38) விறலோய் என ஒருமைக்கிளவியால் விளித்தனர் என்பதும் பொருந்தாமையுணர்க. எனவே, முன்னது அரசன் வினாவும் பின்னது புலவர் விளித்ததும் ஆகும் என்பதே அமையும் என்க.

39. அதிராச் சிறப்பின் மதுரை மூதூர் என்றது அற்றை நாள் காறும் அதிராச்சிறப்புடைய மதுரை மூதூர் என அற்றை நாள் அதிர்ந்தமையைக் குறிப்பால் உணர்த்தி நின்றது (40). கொன்றையஞ்சடை முடியையுடைய இறைவன் என்க. இறைவன் எழுந்தருளிய அம்பல மாதலின் கண்ணகியார் ஏவியவாறு தீக்கதுவா தொழிந்தமையான் யான் அதனைப் புகலிடமாகக் கருதி அதனுட் புகுந்து கிடந்தேன் என்பார் (40) சடைமுடி மன்றப் பொதியிலிற் கிடந்தேன் என்றார் என்க. இஃதறியாது பழையவுரையாசிரியர் அவர் துயின்றதாகக் கூறுவது பொருந்தாது என்னை? அற்றை நாள் பிற்பகலிலே அந்நகரம் உரக்குரங் குயர்த்த வொண் சிலையுரவோன் காவெரியூட்டியநாள் போற்கலங்க, தண்டமிழ் ஆசான் சாத்தன் வெள்ளியம்பலத்தே துயின்று கிடந்தான் என்பது வியப்பேயாகும். இனி, கிடந்தேன் என்னும் அச்சொல்தானே தீயினுக் கஞ்சி வெள்ளியம்பலத்தைப் புகலிடமாகக் கொண்டு அதனுட் புகுந்து ஒருசார் திகைத்துக் கிடந்தேன் என்பதுபடக் கிடப்பதனை இலக்கிய நயமூணர்வோர் உணர்வர் என்க. இனி, பௌத்தராகிய சாத்தனார் தாமும் கொன்றைச் சடைமுடி இறைவன் பொதியிலில் கிடக்க நேர்ந்ததூஉம், அவர் தம்மைக் காத்துக் கோடற்பொருட்டு அவர்க் கணித்தாக அதுவே புகலிடமாகக் கண்டமையேயாம் என்க.

42. ஈண்டு ஊதுலைக் குருகின் உயிர்த்தனன் உயிர்த்து மறுகிடை மறுகும்.... ஆரஞர்உற்ற வீரபத்தினி முன் என அழற்படு காதைக் கண் அடிகளார் கூறிய சொற்றொடரையே இப்பாயிர முடையாரும் பொன்போற் போற்றிக் கூறுதல் உணர்க (43) சீற்றம்-மிக்கசினம்; சீற்றத்தால் என்க.

45-46 : முதிர்வினை - பயனூட்டத்தகுந்ததாக முதிர்ந்துள்ள பழைய தீவினை முந்தைப் பிறப்பின் முதிர்வினை பைந்தொடி ! நுங்கட்குக் கணவனொடு, முடிந்தது எனமாறுக. முற்பிறப்பின் கட் செய்து முதிர்ந்துள்ள தீவினை உங்கட்குத் தன்பயனை ஊட்டி உன் கணவன் சாவோடு கழிந்தது என்றவாறு. எனவே, உன் கணவன் இம்மைச் செய்த நல்வினையால் வானவன் ஆயினன் என்பது குறிப்புப் பொருள். இங்ஙனம் நுண்ணிதின் உரைகாண மாட்டாது பழையவுரையாசிரியர், முதிர்வினை முடிந்தது என்பதற்கு நுங்கட்கு முற்பட்ட நல்வினை முடிந்ததாகலான் என ஈண்டைக்குச் சிறிதும் பொருந்தாவுரை கூறி ஊழ்வினை உருத்துவந் தூட்டும் என்பதற்குச் செய்யுளிற் சொற் காணாது வறிதே போயினர்.

பைந்தொடி: அண்மைவிளி (47) சிங்காத என்னும் பெயரெச்சத்தீறு கெட்டது (5) வாரொலி கூந்தல்: விளி. கூந்தால் நின்னை வாணிகன் மனைவி இட்ட சாபம் கட்டியதாகலின் (51) ஈரேழ் நாளகத்தெல்லை நீங்கி வானோர் வடிவிற் கணவனைக் காண்பதல்லது மக்கள் வடிவிற் காண்டல் இல்லை என்றவாறு. கொலைக்களப் பட்ட சங்கமன் மனைவி நிலைக்களங்காணாள் மன்றினும் மறுகினுஞ் சென்றனள் பூசலிட்டு எழுநாளிரட்டி எல்லை சென்றபின்....மலைத்தலை யேறி மால் விசும்பேணியில் கொலைத்தலைமகனைக் கூடுபு நின்றோன் எம்முறுதுயரம் செய்தோரியாவதும் தம்முறுதுயரம் இற்றாகுக என்றே விழுவோள் (49) இட்ட சாபம் கட்டியது ஆதலால், அவள்பட்டன வெல்லாம் நீயும் பட்டு ஈரேழ் நாளகத்து எல்லை நீங்கி நின் கணவனை வானோர் வடிவிற் காண்குவை என்றவாறு. நின் கணவன் திறத்தில் அச்சாபம் அவனோடு முடிந்தது நின்திறத்தில் நினக்குரிய கூறு இப்பொழுதே நின்னைக் கட்டியது ஆகலின் என்பது கருத்து (50) வாரொலி...(176) ஈனோர் வடிவிற் காண்ட லில்லென என வரும் நான்கடிகளும் அடிகளார் கூறியாங்கே ஈண்டும் கூறப்பட்டமை அறிக (34) கோட்டம் வளைவு ; ஈண்டு வஞ்சம் என்னும் பொருட்டு. கட்டுரை பொருள் பொதிந்த சொல்.

55-60 : அரைசியல்..............செய்யுளென

இதன்பொருள் : அரைசு இயல் பிழைத்தோர்க்கு அறம் கூற்று ஆவதூஉம்- இவ்வாறு தண்டமிழ்ச் சாத்தனார் சேரன் செங்குட்டுவனுக்குக் கோவலன் கண்ணகி இருவர்க்கும் பழவினை விளைந்த வாற்றை விளம்பி முடித்தவுடன் ஆங்குக் குன்றக்குறவர் கூறியது தொடங்கிச் சாத்தனார் கூற்று முடியுந் துணையும் தமக்கியல்பான அமைதியோடிருந்து அவர்கள் கூறியவற்றின் மெய்ப்பொருளை ஆராய்ந்துணர்ந்த இளங்கோவடிகளார் சாத்தனாரை நோக்கி ஐய ! நுமது வாய்மொழியினூடு உள்ளுறையாக யாம் மூன்று வாய்மைகளைக் கண்டோம் அவை தாம் யாவெனின்; நூனெறி நின் றொழுகுதற்குரிய அரசாட்சி ஒழுக்கின்கண்ணே அரசர் சிறிது ஒழுக்கம் பிழைப்பினும் அவரை அறக்கடவுளே கூற்றமாகிக் கொல்லும் என்பதூஉம்; உரைசால் பத்தினிக்கு உயர்ந்தோர் ஏத்தலும் - புகழமைந்த கற்புடைமகளை இவ்வுலகத்து மக்களேயன்றி அமரர் முதலிய உயர்ந்தோரும் சென்று வழிபாடு செய்வர் என்பதூஉம்; ஊழ்வினை உருத்து வந்து ஊட்டும் என்பதூஉம் முன் செய்த இருவகை வினைகளும் செய்த முறையானே செய்தவனை நாடிவந்து உருக்கொண்டு நின்று தத்தம் பயனை நுகர்விக்கும் என்பதூஉம் ஆகிய இம் மூன்றுண்மைகளும் சிலம்பு என்னும் அணிகலனைக் காரணமாகக் கொண்டு எமக்குத் தோன்றினவாதலான்; யாம் சிலப்பதிகாரம் என்னும் பெயரால் ஓர் பாட்டு உடைச் செய்யுள் நாட்டுதும் என-யாம் இவையிற்றை உள்ளுறுத்திச் சிலப்பதிகாரம் என்னும் பெயருடைய இயலிசை நாடகம் என்னும் முத்தமிழ்க்கும் பொதுவாகப் பாட்டுக்களையும் செய்யுளையும் உடையதொரு வனப்புநூலை இயற்றி இவ்வுலகத்து மக்கட்கு எப்பொழுதும் நலம்பயக்கும்படி நிலைநிறுத்தக் கருதுகின்றேம் என்று திருவாய்மலர்ந்தருளா நிற்ப வென்க.

விளக்கம் 35 : அரைசியல் என்புழி அகரத்திற்கு ஐகாரம் போலி. அரசியல் செங்கோன்மை. ஈண்டு, சினையலர் வேம்பன் பொய்த்தொழிற் கொல்லன் கூற்றை ஆராயாது நம்புதலும் அவனாற்கள்வன் என்றவனை அழைத்து வினவாமல் கடுந்தண்டம் விதித்தலும் பிறவும் அரசியல் பிழைத்தவாறாம். அவனை வீரபத்தினியின் கண்ணீரே உயிர் போக்கியது அறம் கூற்றான வாறாம் என்க.

இறைகாக்கும் வையக மெல்லாம் அவனை
முறைகாக்கும் முட்டாச் செயின் (குறள் 547)

என்று ஓதுதலான், அரைசியல் பிழைத்தகாலை அச்செங்கோன் முறையே அவனைக் கொல்லும் என்பதும் பெறப்படும். இன்னும்,

எண்பதத்தான் ஓரா முறைசெய்யா மன்னவன்
தண்பதத்தாற் றானே கெடும்  (குறள் 548)

எனவரும் அருமைத் திருக்குறட்கு இப்பாண்டியன் சிறந்த எடுத்துக் காட்டாதலும் அறிக.

56. பத்தினிக்கு இரண்டாவதன்கண் நான்கனுருபு மயங்கிற்று. பத்தினியை உயர்ந்தோர் ஏத்தலும் என்றது குன்றக் குறவர் ஒருங்குடன் கூடி திருமாபத்தினிக்கு அமரர்க் கரசன் தமர் வந்து ஈண்டி அவள் காதற் கொழுநனைக் காட்டி அவளோடு எங் கட்புலம் காணவிட்புலம் போயது இறும்பூது போலும் என்றதனானும், சாத்தனார் ஆரஞர் உற்ற வீரபத்தினி முன் மதுரை மாதெய்வம் வந்து தோன்றி.........கூறிய கோட்டமில் கட்டுரை கேட்டனன் யான் என்றதனானும் அடிகளார் பெற்ற வாய்மை என்க.

57. ஊழ்வினை உருத்து வந்து ஊட்டும் என்பது சாத்தனார் மதுரை மாதெய்வம் வந்து தோன்றி, கண்ணகியை நோக்கி நுங்கட்கு முந்தைப் பிறப்பின் முதிர்வினை நின் கணவனொடு முடிந்தது என்றதனானும் வாணிகன் மனைவியிட்ட சாபம் கட்டியது ஆகலின் ஈரேழ் காளகத்து எல்லைநீங்கி நீ நின் கணவனை வானோர் வடிவிற் காண்குவை என்றதனானும் எய்திய வாய்மை என்க.

58. சூழ்வினைச்சிலம்பு என்றது உருத்து வந்தூட்டுதற்குச் சூழும் ஊழ்வினைக்குக் கருவியாகிய சிலம்பு எனவும், சூழ்ந்த சித்திரச் செய்வினை யமைந்த சிலம்பு எனவும் இரு வேறு பொருளும் பயந்து நிற்றல் அறிக.

ஈண்டுச் சிலம்பு என்றது கண்ணகியார் காற்சிலம்பிற்கும் கோப்பெருந்தேவியார்க்குரிய கோயிற் சிலம்பிற்கும் பொது; என்னை? இருவர் சிலம்பும் காரணமாகலின் வாளா சூழ்வினைச் சிலம்பு காரணமாக என அடிகளார் கூறினர் என்க.

59. சிலப்பதிகாரம் - சிலம்பு காரணமாக விளைந்த கதையைக் கூறுகின்ற நூல் (60) பாட்டு-இசைக்கும் நாடகத்திற்கும் பொதுவாகிய உருக்கள். (இவற்றின் இயல்பு (3) அரங்கேற்று காதையுரையிற் காண்க) செய்யுள் இயற்றமிழ்ச் செய்யுள், எனவே, இந்நூலின்கண் இயலிசை நாடகம் என்னும் முத்தமிழும் இடம் பெற்றமையுணர்க. அவற்றை ஆண்டாண்டுக் காட்டுதும்.

61-62 : முடிகெழு...............என்றாற்கு

(இதன்பொருள்) முடிகெழு வேந்தர் மூவர்க்கும் உரியது-அது கேட்டுப் பெரிதும் மகிழ்ந்து தமிழ்நாட்டு மூவேந்தர்க்கும் பொதுவுரிமையுடையதாகும் அன்றோ அடிகள் செய்யக்கருதிய அவ்வனப்பு நூல்; ஆகவே ஆர்வமும் செற்றமும் அகலநீக்கிய அடிகட்கு அச்செயல் பெரிதும் பொருந்துவதேயாகும். ஆதலால்; அடிகள் நீரே அருளுக என்றாற்கு - வினையினீங்கி விளங்கிய அடிகளாராகிய நீவிரே அந்நூலைச் செய்து இவ்வுலகிற்கருளுக என்று வழி மொழிந்து வேண்டிய அத்தண்டமிழ் ஆசான் சாத்தனார்க்கு என்க.

(விளக்கம்) இந்நிகழ்ச்சி நிரலே சோழநாட்டினும் பாண்டியனாட்டினும் சேரநாட்டினும் நிகழ்ந்தமையின் அடிகளார் இந்நிகழ்ச்சியைப் பொருளாகக் கொண்டியற்றும் நூல் மூன்று தமிழ்நாட்டிற்கும் பொதுவுரிமையுடையதாம் என்பார் முடிகெழு வேந்தர் மூவர்க்கும் உரியது என்றார். எனவே, இவ்வேண்டுகோள் தம்நாடு பிறர்நாடு என்னும் வேற்றுமையின்றி யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர் என்னும் கொள்கையோடு ஆர்வமும் செற்றமும் அகல நீக்கிய மெய்யுணர்வுடைய அடிகளார் செய்யின் அவ்விலக்கியம் எல்லார்க்கும் பெரும்பயன் விளைக்கும். ஏனைய எம்போல்வார் செய்வது அத்துணைப் பயனுடையதாகாது. ஆதலால், அடிகளாரே செய்தருளுக என்று அப்புலவர் பெருமான் அடிகளாரை வழிமொழிந்து ஊக்கியபடியாம்.

இனி, இவ்வாறன்றி அடியார்க்கு நல்லார் (62) என்றாற்கு - தான் பாடக் கருதி வினாவின சாத்தற்கு; அங்ஙனம் கூறாது இங்ஙனம் கூறினாரென்க. என் சொல்லியவாறேவெனின், - இச்செய்கின்ற காப்பியம் மூவேந்தர்க்கும் உரியது என்பதனால், ஏனையோரை இவர் புகழ்ந்துரையாராகலின் யாம் காப்பியம் செய்யக் கடவேமென்பது கருதிநீரே? அருளுக என ஏகாரப் பொருண்மை தோன்ற இது கருதி இது சொன்னாற்கு (உள்ளொன்று வைத்து அப்பொருள் குறிப்பாகப் புலப்படப் புறமொன்று சொன்ன சாத்தற்கு) அவன்(ர்?) கருதிய பொருளிற்கு (குறிப்புப் பொருளிற்கு) உடன்படாது சொல்லிற்கு (வெளிப்படையாகத் தோன்றும் பொருளிற்கு) உடன்பட்டார் என்பதாயிற்று என வுரைத்தனர். இவ்வுரை, நனிநாகரிகத்திற் கொவ்வாமை நுண்ணுணர்வாற் கண்டு கொள்க.

ஈண்டு இனித் தாம் வகுத்துக் கொண்டதனைக் கூறுவார் எனவரும் அடியார்க்கு நல்லார் உரையில் தாம் என்னும் பொதுப் பெயர் அடிகளாரைக் கருதிக் கூறப்பட்டது. அது பொருந்தாமை முன்னும் காட்டினோம்.

62- 90 : அவர் ..............மரபென்

(இதன்பொருள்) அவர் - அக்கண்ணகி கோவலருடைய மணத்தில் மகளிர் வாழ்த்திய; மங்கல வாழ்த்துப் பாடலும்......வரந்தரு காதையொடு இவ் ஆறு ஐந்தும்-மங்கல வாழ்த்துப் பாடல்முதலாக வரந்தரு காதையீறாக ஈண்டுக் கூறப்பட்ட முப்பதுறுப்புக்களையு முடைய இப்பொருட் டொடர்நிலைச் செய்யுளிலக்கியத்தை; உரை இடையிட்ட பாட்டுடைச் செய்யுள் - உரையிடையிட்ட செய்யுளும் பாட்டிடையிட்ட செய்யுளுமாக; உரைசால் அடிகள் அருள - புகழமைந்த இளங்கோவடிகளார் திருவாய் மலர்ந்தருளா நிற்ப; மதுரைக் கூலவாணிகன் சாத்தன் கேட்டனன் - மதுரைக் கூலவாணிகனான தண்டமிழாசான் இனிதே கேட்டு மகிழ்ந்தனன்; இது-இந்நூற்குப் புறவுறுப்பாகக் கூறப்பட்ட இது; பால்வகை தெரிந்த பதிகத்தின் மரபு-சிலப்பதிகாரம் என்னும் இவ்வனப்பு நூலின் உட்பகுதிகளையும் நூலும் நுவலுவோனும் உள்ளிட்ட பிறவகைகளையும் தெரிதற்குக் காரணமான பாயிரத்தின் இலக்கணம் பற்றிச் செய்து நூன்முகத்தே வைக்கப்பட்டது என்க.

(விளக்கம்) (62) அவர் என்றது கண்ணகியும் கோவலனுமாகிய இருவரையும். மங்கலம்-திருமணம். மங்கலவாழ்த்துக்காதை என்னாது பாடல் என்றது, இஃது இசையொடு புணர்த்துப் பாடுதற்கியன்ற உரு என்றறிவித்தற்கு. இக்காப்பியத்தை ஓதத் தொடங்குவோர் இசையினால் வாழ்த்துப் பாடித் தொடங்கவேண்டும் என்பது அடிகளார் கருத்தாகும். எனவே, இஃது இசைத்தமிழ் என்பது பெற்றாம். இவ் வாழ்த்துப் பாடலிலேயே இக்காப்பியக் கதை தோற்றுவாய் செய்யப்படுகின்றது. இதில் கதை நிகழ்ச்சியில்லை என்று அடியார்க்கு நல்லார் கூறுவது பொருந்தாது. இதன்கண் கதை தோற்றுவாய் செய்யப்படினும் இறைவனையும் கற்புடைத் தெய்வமாகிய கண்ணகியையும் வாழ்த்துவதே குறிக்கோளாதல்பற்றி அச்சிறப்பு நோக்கிக் காதை என்னாது பாடல் என்றே குறியீடு செய்தனர். இசைத் தமிழுக்கேற்ற வாரநடையும் கூடைநடையும் திரள் நடையுமாக இதனை அடிகளார் மிக அருமையாக அதற்கியன்ற மயங்கிசைக் கொச்சகக் கலியால் யாத்துள்ளனர். இதற்கியைந்த பண்வகுத்து இசைக் கருவிகளோடு இசைவாணர்கள் இசையரங்குகளிலே பாடினால் இப்பாடல் பேரின்பம் பயக்கும் என்பது எமது துணிபாம்.

(63-4) குரவர் - தாய் தந்தையர். மனையறம் - மனைக்கண்ணிருந்து செய்யும் விருந்தோம்பல் முதலிய அறங்கள். அவற்றை,

அறவோர்க் களித்தலும் அந்தண ரோம்பலும்
துறவோர்க் கெதிர்தலும் தொல்லோர் சிறப்பின்
விருந்தெதிர் கோடலும் (சிலப் - 16 : 71 - 3)

எனவரும் கண்ணகியார் கூற்றானுமுணர்க.

(64-5) நடநவின் மங்கை மாதவி - ஆடற்கலையை ஐயாண்டிற்றண்டியம் பிடித்து ஏழாண்டு அக்கலையை நன்குபயின்று ஆடலும் பாடலும் நிரம்பி எஞ்சிய அழகு நிரம்புகின்ற மங்கைப் பருவமெய்திய மாதவி என்றவாறு.

(67) ஊர் இந்திரவிழவு எடுத்த காதை என்க. ஊர் - புகார் நகரம்.

(66) மடலவிழ் கானல் என்புழி மடலவிழ் என்பது கானலுக்கு இயற்கையடை. வரி-இசைப்பாட்டில் ஒருவகை. அதனியல்பு அக்கானல் வரியில் விளக்கப்படும். இக்காதைக்கு இவ்விசைப்பாடல் சிறப்பாய் நிற்றலின் அதுவே பெயராயிற்று.

கானல்வரியில் கதை நிகழாமை யுணர்க என்னும் அடியார்க்கு நல்லார் உரை போலி.

(66-70) வேனில்....காதையும் என்பது வேனிற்காதை என்னும் பெயர்ப் பொருட்டாய் நின்றது.

(70-71) பின்னிகழும் தீங்கை யுணர்த்துதலையுடைய கனாத்திறம் என்க.

(71-2) வினாத்திறத்து நாடுகாண் காதை என்றது, அக்காதையின் கண் கண்ணகி மதுரை மூதூர் யாதென வினவுதலும் கவுந்தியடிகள் என்னோ? இங்ஙனம் கருதியது என வினவுதலும், வறுமொழியாளன் கவுந்தியடிகளாரை நொசிதவத்தீருடன் ஆற்று வழிப்பட்டோர் ஆர்? என வினவுதலும், மீண்டும் உடன்வயிற்றோர்கள் ஒருங்குடன் வாழ்க்கை கடவது முண்டோ? என்று வினவுதலும் எனப் பல்வேறு வினாக்களை யுடைமையைக் கருதி என்க.

(73) வேட்டுவ வரி - வேட்டுவ மகளாகிய சாலினி கொற்றவை கோலங்கொண்டு ஆடிய வரிக்கூத்தும் என்க. இதனைக் கோலச்சாரி என்பர் அடியார்க்குநல்லார். இது கூத்தாற் பெற்ற பெயர்.

(73-4) தோட்டலர் - தோட்டையுடைய அலர். தோடலர் தோட்டலர் என விகாரமெய்திற்றெனினுமாம். தோட்டலர் கோதை-அன்மொழித் தொகையாய்க் கண்ணகி என்னும் பெயர் மாத்திரையாய் நின்றது.

இறுத்தல் - தங்குதல்.

(73-5) கறங்கிசையூர் பல்வேறு ஒலிகளும் ஒலிக்கும் மூதூராகிய மதுரை என்க. ஊர் காண்காதைக்கண் அடிகளார்(1) புறஞ்சிறைப்பொழிலும் என்பது தொடங்கி (14) காலை முரசங்கனைகுரலியம்ப என்னுந் துணையும், அந்நகரத்தில் உண்டாகின்ற இசைகளை விதந்தோதுதலை யுட்கொண்டு ஈண்டு, கறங்கிசையூர் என்று அடைதொடுத்தபடியாம்.

(75-6) சீர் - சிறப்பு; புகழ் எனினுமாம். ஈண்டுப் பாயிரமுடையார் அடைக்கலக் காதைக்கண் என்னொடு போந்த இளங்கொடி நங்கைதன்.. பத்தினிப் பெண்டிர் இருந்த நாடு எனக் கவுந்தியடிகளார் கண்ணகியின் சிறப்பெல்லாம் மாதவிக்கு எடுத்தோதியதனையும் அவரே இளங்கொடி நங்கை எனக் கண்ணகியைச் சுட்டியதனையும் கருதிச் சீர்சால் நங்கை என்றோதினர். சீர் - அழகு என்னும் பொருட்டு எனினும் ஈண்டு ஆசிரியர் கருதியது அப்பொருளன்று என்க.

(77) ஆய்ச்சியர் - ஆயர்க்குப் பெண்பாற் கிளவி. ஈண்டு மாதரி முதலிய இடைக்குல மகளிர். இக்காதையும் கதை நிகழ்ச்சிக்குறுப்பாகவே நின்றது. ஆயினும் குரவைக்கூத்தே சிறந்து நிற்றலின், ஆய்ச்சியர் குரவை என்றார். எனவே, இது கூத்தாற் பெற்ற பெயர். குரவைக் கூத்தாவது

குரவை யென்பது கூறுங் காலைச்
செய்தோர் செய்த காமமும் விறலும்
எய்த வுரைக்கு மியல்பிற் றென்ப
எனவும்

குரவை யென்ப தெழுவர் மங்கையர்
செந்நிலை மண்டலக் கடகக் கைகோத்
தந்நிலைக் கொட்பநின் றாட லாகும்  (அடியார்க் - மேற்கோள்)

எனவும் வரும் நூற்பாவானுணர்க. ஈண்டு ஆய்ச்சியரிடத்து நிகழ்தலின் ஆய்ச்சியர் குரவை எனப்பட்டது. மேலே குன்றத்தின்கண் நிகழ்ந்தது குன்றக் குரவை எனப்படுதலு முணர்க.

(77-8) தீத்திறம் - தீய தன்மையுடையசொல். கேட்டது என்றதனாற் சொல் என்பது பெற்றாம். துன்பமாலை - துன்பத்தின் இயல்பு. மாலை - இயல்பு. இது தன்மையாற் பெற் பெயர்.

(78-9) நண்பகல் நடுங்கிய வூர் சூழ்வரியும் - இக்காதையை அடிகளார் பெரும்பான்மையும் நாடக வழக்கத்தாற் செய்திருத்தலின் இதுவும் கூத்தாற்பெற்ற பெயர் என்க. நடுங்கிய வூர் எனப் பெயரெச்சம் எனினும் அமையும். என்னை? கண்ணகியின் நிலைகண்டு அந்நகரமே நடுங்கியதாகலான் என்க.

(78-80) சீர்சால் வேந்தன் என்றார், தான் செய்த தவறு கண்டுழியே உயிர்விட்டான் ஆகலின். சீர் - ஈண்டு மானம் போற்றிய சிறப்பு என்க. இதனாலன்றோ அடிகளாரும்,

அரைசர் பெருமான் அடுபோர்ச் செழியன்
வளைகோல் இழுக்கத் துயிர்ஆணி கொடுத்தாங்கு
இருநில மடந்தைக்குச் செங்கோல் காட்டப்
புரைதீர் கற்பின் தேவி தன்னுடன்
அரைசு கட்டிலின் துஞ்சியது அறியார்

என அழற்படுகாதையில் உளமாரப் பாராட்டி யோதிய தூஉம் என்க.

(80) வஞ்சினமாலை-அஃதாவது : கண்ணகியார் பாண்டியன் முன் சென்று வழக்குரைத்த பொழுது அம்மன்னவன் வழக்கும் ஆருயிரும் ஒருங்கே தோற்ற பின்னரும் சினந்தணியப் பெறாமல் அம்மன்னவன் தேவியை நோக்கிக் கண்ணகி சூள் மொழிந்த தன்மையும் என்றவாறு. வஞ்சினமாவது இன்னது செய்யேனேல் இன்னவாறாகுவல் என்று இயம்புவது. இதுவும் தன்மையாற் பெற்ற பெயர்.

(81) அருந்தெய்வம் தோன்றி என்றது - மக்கள் காண்டற்கரிய இயல்புடைய மதுராபதி யென்னும் மாதெய்வம் கண்ணகியாரை இரந்து அழல் வீடு பெறுதற்பொருட்டு அவர் கண்காண எளிவந்து என்பதுபட நின்றது.

(82-3) மட்டு - தேன். கோதையர் ஈண்டுக் குறத்தியர். குன்றக்குரவை - குன்றத்துத் தெய்வமாகிய முருகவேளை நோக்கி ஆடிய குரவைக்கூத்து. மட்டலர் கோதை குன்றக் குரவை என்று பாட மோதிக் கோதை கண்ணகியெனக் கொண்டு கோதைக்குக் குன்றக் குறத்தியர் எடுத்த குரவை எனினுமாம். இதுவும் கூத்தாற் பெற்ற பெயர்.

(83) என்றிவை யனைத்துடன் என இவ்விருபத்து நான்கும் கண்ணகியார் வரலாறாகலின் ஒருகூறாக வகுத்தனர். மேல்வருவன சேரன் செங்குட்டுவன் செயலாகலின் அவற்றை வேறுபட வோதினர்.

(84-85) காட்சி கால்கோள் நீர்ப்படை நடுகல் வாழ்த்து வரந்தரு காதை எனவரும் ஆறு காதைகளுள் வைத்து இறுதியினின்ற வரந்தரு காதை ஒழிய ஏனைய காட்சி முதலிய ஐந்து காதைகளும் இளங்கோவடிகளார் பண்டைத் தமிழ்ச்சான்றோர் பொருணெறி மரபு பற்றி அந்நெறியிற் சிறிதும் பிறழாதவாறு செய்துள்ளனர். காட்சி முதலிய ஐந்தும் புறத்திணை ஏழனுக்கும் பொதுவாகிய துறைகளாம். இவற்றை, ஆசிரியர் தொல்காப்பியனார் புறத்திணையியலுள் (5) வெறியறி சிறப்பின் எனத் தொடங்கும் நூற்பாவின்கண்,

காட்சி கால்கோள் நீர்ப்படை நடுகல்
சீர்த்தகு சிறப்பிற் பெரும்படை வாழ்த்தலென்
றிருமூன்று வகையிற் கல்லொடு புணரச்
சொல்லப் பட்ட வெழுமூன்று துறைத்தே

என்றோதுத லறிக. இதற்கு, ஆசிரியர் நச்சினார்க்கினியர் இது.... .... புறத்திணைக்கெல்லாம் பொதுவாகிய வழுவேழும் உணர்த்துதல் நுதலிற்று என்று விளக்குதலும் உணர்க.

ஆசிரியர் தொல்காப்பியனார் போர்க்களத்தே அவிப்பலி செய்தல் விழுப்புண் பட்டுவீழ்தல் முதலியவற்றால் அறங்காத்தற் பொருட்டு உயிர்நீத்த மறவர்க்குக் கூறிய இத்துறைகள் கற்பென்னும் பேரறத்தி லொழுகி அதன் தெய்வத்தன்மையால் பாண்டியன் அரசவையேறி அவனொடு சொற்போர் தொடுத்து அரசனை வென்று நகர்தீமடுத்து விண்ணகம்புக்க கண்ணகியார்க்கும் நன்கு பொருந்துமென் றுட் கொண்டு இவற்றிற்கு அத்துறைப் பெயர்களையே நிறுவினர் என்றுணர்க.

இவற்றுள் காட்சி ஈண்டுக் கண்ணகித் தெய்வத்திற்குப் படிவம் செய்தற்குத் தகுந்த கல் இஃதாம் என்று ஆராய்ந்து கண்டது என்க.

அடியார்க்கு நல்லார், கற்காட்சியும் குறவர் பாகுடக் காட்சியும் என்க என்பர். ஈண்டுப் பாகுபடம் என்பது அரசிறை என்னும் பொருட்டு; கையுறை எனினுமாம். குறவர் கொணர்ந்த கையுறை அல்லது அரசிறை இக்காப்பியத்திற்குப் பொருளன்மையானும் ஏனைய துறைப்பெயரே யாதலானும் அப்பொருள் மிகைபடக் கூறலென்றொழிக. கற்காட்சி எனல் வேண்டியது கல் என்னும் சொல் தொக்கது. ஏனையவற்றிற்கும் இஃதொக்கும்.

(84) கால் கோள் - கல்லின்கண் படிவம் சமைக்கத் தொடங்குதல். ஈண்டுக் கால் கோள் என்பதற்குத் தொடங்குதல் என்னும் பொருளே கொள்க அடியார்க்கு நல்லார், கற்கோள் கால்கோள் என விகாரம் என்பர். இளங்கோவடிகளார் கற்கால் கோள் எனப் பல விடத்தும் வழங்குதலின் அவர் கருத்து அஃதன்றென்பது விளங்கும். ஆசிரியர் நச்சினார்க்கினியரும் கால்கோள் என்பதற்கு (தொல் புறத் 5) கல்லுறுத்து இயற்றுதற்குக் கால் கோடலும் எனவும், இது நட்டுக் கால் கொண்டது எனவும் ஓதுதலின் அவர் கருத்தும் அஃதன்றென்பது புலனாம்.

நீர்ப்படை - படிவமாகவைத்த கல்லை நீரில் மூழ்குவித்தல். இஃதொரு சடங்கு, குடமுழுக்குப் போன்று.

நடுதல் என்பது நடுகல் எனவும் நடுதற்காதை என்பது நடுகற் காதை எனவும் ஏடெழுதுவோராற் பிறழ எழுதப்பட்டன என நினைத்தற்கிடனுளது. ஆசிரியர் இளங்கோவடிகளார் கருத்தும் நடுதற் காதை என்பதற்கே பொருந்தும். பழைய உரையாசிரியர் இருவரும் நடுதற்காதை என்றே பாடங் கொண்டனர் என்று கருதவும் இடனுளது. தொல்காப்பியத்தில் நடுதல் என்றும், நடுகல் என்றும் பாட வேறுபாடு காணப்படுதலும் உணர்க.

எனவே, ஏனைய நான்கினும் கல் என்னும் சொல் தொக்கு நின்றாற் போலவே இதனினும் கல்நடுதல் என்பதில் அச் சொல் தொக்கு நின்றதாகக் கோடலே முறையாம். ஆராய்ந்து கொள்க.

(85) வாழ்த்து-கற்படிவமமைத்து நன்கலம் முழுவதும் பூட்டிப் பூப்பலி செய்து காப்புக் கடைநிறுத்தி வேள்வியும் விழாவும் நாள்தோறும் வகுத்துக் கடவுண் மங்கலம் செய்யப்பட்ட கண்ணகித் தெய்வம் விண்ணிடத்தே மின்னுக் கொடிபோல் கடவுள் நல்லணி காட்டிச் செங்குட்டுவனையும் நெடுஞ்செழியனையும் ஆங்கு வந்திருந்த ஏனைய அரசரையும் வாழ்த்தியது என்க. அடியார்க்குநல்லார் பெருங் கிள்ளியையும் என்பர். இஃது ஆராய்ச்சிக்குரியது.

(85) வரந்தருகாதை - அங்ஙனம் வாழ்த்திய தெய்வம் செங்குட்டுவன் முதலியோர்க்கு வரமருளிய காதையோடே என்க.

(86) மேலே (83) இவையனைத்துடன் ஈண்டுக் கூறப்பட்ட காட்சி முதலியனவும் வரந்தருகாதையோடு கூடிய (89) இவ்வாறைந்தும்- முப்பதும் என்றபடியாம்.

(87) உரையிடையிட்ட பாட்டுடைச் செய்யுள் - நாடக வழக்கத்தால் உரைச் செய்யுள்களை இடையிடையே கொண்டுள்ளதும் நாடகத்திற்கும் இசைக்கும் உரிய பாடல்களையும் இயற்றமிழ்க்கேயுரிய செய்யுள்களையுமுடைய இக்காப்பியத்தை என்க.

(88) உரைசால் அடிகள் - புகழமைந்த அவ்விளங் கோவடிகளார் என்க.

(89) மதுரைக் கூலவாணிகன் சாத்தன் - இவர் மணிமேகலையென்னும் பெருங்காப்பியம் செய்த பெரும் புகழுடைய புலவராவார்.

இவரைச் சங்க நூல்களிற் காணப்படுகின்ற சீத்தலைச்சாத்தனார் என்பாரும் அவர் வேறு இவர் வேறு என்பாரும் இருதிறத்தார் உளர்.

(90) இது என்றது இதுகாறுங் கூறிய இப்பகுதி என்றவாறு. அஃதாவது நூன்முகத்தே நின்ற இவ்வுறுப்பு என்றவாறு.

பதிகத்தின் மரபினாற்செய்யப்பட்டது என்றவாறு. இப்பதிகம் அடிகளாரை யாண்டும் படர்க்கையிலேயே கூறுவதனால் இதனைச் செய்த சான்றோர் பிறர் என்பது தேற்றம். அவர் பெயர் முதலியன தெரிந்தில. அடிகளாரே இதனையும் செய்தவர் என்னும் கருத்தால் அடியார்க்கு நல்லார் கூறும் உரை பொருந்தா என்பது முன்னுங் கூறினாம், கடைப்பிடிக்க.

இனி, இதனை, சேரற்கும் அடிகட்கும் குறவர் குழீஇ வந்து வணங்கி போயது இறும்பூது இதனை நீ அறிந்தருள் என்று அரசனுக்குக் கூற அவனுழை யிருந்த சாத்தன் உரைப்போன் இவனென; வினைவிளைவு யாது என அரசன் வினவச் சாத்தன் விறலோய் கேட்டனன் யான் என ஆங்கு இவற்றைக் கேட்டிருந்த அடிகள் சாத்தனை நோக்கி யாம் இவற்றை உள்ளுறையாக்கிச் சிலப்பதிகாரம் என்னும் பெயரால் ஓர் பாட்டுடைச் செய்யுள் நாட்டுதும் எனச் சாத்தன் அடிகள் நீரே அருளுக என்றாற்கு மங்கல வாழ்த்து முதலாக வரந்தரு காதை யீறாகக் கிடந்த இவ்வாறைந்தும் அடிகள் அருளச் சாத்தன் கேட்டனன் இது பதிகம் என இயைத்திடுக.

இனி இதன்கண் - பதிகத்தின் மரபு வருமாறு:-

பொதுவும் சிறப்பும் எனப் பாயிரம் இருவகைப்படும் என்ப. அவற்றுள் இஃது இந்நூற்கேயுரிய சிறப்புப் பாயிரமாம். பாயிரம் பதிகம் ஒருபொருட் கிளவிகள்.

ஆக்கியோன் பெயரே வழியே எல்லை
நூற்பெயர் யாப்பே நுதலிய பொருளே
கேட்போர் பயனோ டாயெண் பொருளும்
வாய்ப்பக் காட்டல் பாயிரத் தியல்பே

எனவும்,

காலங் களனே காரணம் என்றிம்
மூவகை யேற்றி மொழிநரும் உளரே

எனவும் வரும் நன்னூற் சூத்திரங்களால் இப்பதிகத்தின் மரபு இவை என்றுணர்க.

இனி, இதனுள் நிரலே, குணவாயிற் கோட்டத்து அரசு துறந்திருந்த இளங்கோவடிகட்கு என்பதனால், இந்நூலாசிரியரின் சிறப்பும், பெயரும்; குன்றக் குறவர் கூடி... இறும்பூது போலும் அறிந்தருணீயென, அரசனுக்கு அறிவிப்ப அவனுழையிருந்த தண்டமிழ் ஆசான் சாத்தன் உரைப்போன்... கட்டுரை கேட்டனன் யானென அது கேட்ட அடிகள் அருள என்றதனால் வழியும் முடிகெழு மூவேந்தர்க்கும் உரியது என்றதனால் எல்லையும் சிலப்பதிகாரம் என்னும் பெயரால் என்றதனால் நூற்பெயரும் உரையிடையிட்ட பாட்டுடைச் செய்யுள் என்றமையான் இம்முத்தமிழுக்குமுரிய இலக்கண முணர்வோர் இந்நூல் கேட்டற்குரியார் என யாப்பும் கேட்போரும் அரைசியல் பிழைத்தோர்க் கறங் கூற்றாவதூஉம் உரைசால் பத்தினிக்கு உயர்ந்தோர் ஏத்தலும், ஊழ்வினை உருத்து வந்தூட்டும் என்பதூஉம் என்றதனால் நுதலிய பொருளும் இம்மூன்று வாய்மைகளையும் இந்நூலின் வாயிலாய்த் தெரிவுறக் கேட்ட திருத்தகு நல்லோர், உள நாள் வரையாது ஒல்லுவ தொழியாது செல்லுந்தேயத்துக் குறுதுணை தேடுதல் தேற்றமாதல், யாமோர் பாட்டுடைச் செய்யுள் நாட்டுதும் என்று அடிகளார் கூறுதலாற் போதருதலின் பயனும், சேரல் இளங்கோ அடிகட்கு எனவே, அவ்வரசன் காலமே இந்நூல் தோன்றிய காலம் எனக் காலமும், நாட்டுதும் என்பதற்கு உலகிற்குப் பயன்படச் செய்து நிறுத்துவேம் என்பது பொருளாகலின் அடிகளார் மக்கள்பால் வைத்த அருளே இது செய்தற்குக் காரணம் எனக் காரணமும், அடிகள் அருளக் கூலவாணிகன் சாத்தன் கேட்டனன் என்றதனால் அத்தண்டமிழாசான் தலைமை வகித்த சான்றோர் அவைக்களமே இந்நூல் அரங்கேறிய களம் எனக் களமும் ஆகிய பாயிரப் பொருள் பதினொன்றும் போந்தமையுணர்க.

செய்யுள்-சூட்டச் செந்தூக்கு: (அஃதாவது இடையிடையே குறளடியும் சிந்தடியும் விரவி ஈற்றயலடி மூச்சீர்த்தாய் முடிந்த ஆசிரியப்பா என்றவாறு.)

பதிகம் முற்றிற்று.

உரைபெறு கட்டுரை

1. அன்று தொட்டுப் பாண்டியனாடு மழை வறங்கூர்ந்து வறுமை யெய்தி வெப்புநோயுங் குருவுந் தொடரக் கொற்கையிலிருந்த வெற்றிவேற் நங்கைக்குப் பொற்கொல்லராயிரவரைக் கொன்று கள வேள்வியால் விழவொடு சாந்தி செய்ய நாடு மலிய மழை பெய்து நோயும் துன்பமு நீங்கியது.

2. அது கேட்டுக் கொங்கிளங் கோசர் தங்க ணாட்டகத்து நங்கைக்கு விழவொடு சாந்தி செய்ய மழை தொழிலென்றும் மாறாதாயிற்று.

3. அது கேட்டுக் கடல்சூ ழிலங்கைக் கயவாகு வென்பான் நங்கைக்கு நாட்பலி பீடிகைக் கோட்ட முந்துறுத் தாங்கு அரந்தை கெடுத்து வரந்தரு மிவளென ஆடித்திங்களகவையி னாங்கோர் பாடி விழாக்கோள் பன்முறை யெடுப்ப மழை வீற்றிருந்து வளம்பல பெருகிப் பிழையா விளையுள் நாடாயிற்று.

4. அது கேட்டுச் சோழன் பெருங்கிள்ளி கோழியகத்து எத்திறத்தானும் வரந்தரு மிவளோர் பத்தினிக் கடவுளாகுமென நங்கைக்குப் பத்தினிக் கோட்டமுஞ் சமைத்து நித்தல் விழாவணி நிகழ்வித்தோனே.

1. அன்றுதொட்டு...........நோயுத்துன்பமு நீங்கியது

(இதன்பொருள்) அன்று தொட்டு - கல்லாக் களிமகன் ஒருவன் கையில் வெள் வாளெறியக் கோவலன் வெட்டுண்டு புண்ணுமிழ் குருதி பொழிந்துடன் பரப்ப, மண்ணகமடந்தை வான்றுயர் கூரக் காவலன் செங்கோல் வளைஇய வீழ்ந்தனனாக அற்றைநாள் முதலாக; பாண்டியன் நாடு மழை வறம் கூர்ந்து - பாண்டியனுடைய நாட்டின்கண் மழையின்மையே மிகாநிற்றலாலே; வறுமை எய்தி-யாண்டும் விளைவுகுன்றி உயிர்களை வருத்தும் பசிப்பிணி முதலியவற்றிற்குக் காரணமான நல்குரவு வந்தெய்தி அது காரணமாக; வெப்பு நோயும் குருவும் தொடர - கொடிய தொழு நோயும் கோடைக் கொப்புளமும் இடைவிடாது மாந்தரை நலியா நிற்றலால்; கொற்கையில் இருந்த வெற்றிவேற் செழியன் - அப்பொழுது வடவாரியர் படைகடந்து தென்றமிழ் நாடொருங்கு காணப் புரைதீர் கற்பின் தேவி தன்னுடன் அரசு கட்டிலில் துஞ்சிய பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனுக்குப் பின்னர் அப் பாண்டிய நாட்டிற் கரசுரிமையுடையனாய்க் கொற்கைக்கண் அரசு வீற்றிருந்த வெற்றீவேற் செழியன் என்னும் மன்னன் அந் நலிவு தீர்த்தற்பொருட்டு; நங்கைக்குப் பொற் கொல்லர் ஆயிரவரைக் கொன்று களவேள்வியால் விழவொடு சாந்தி செய்ய-திருமா பத்தினியாகிய கண்ணகிக்குப் பொற்கொல்லர் ஒருபதினாயிரவரைப் பலியிட்டு அப்பலிக்களத்திலே வேள்வி செய்யுமாற்றால் விழாவெடுத்து அமைதி செய்தலாலே; நாடுமலிய மழை பெய்து நோயுந் துன்பமும் நீங்கியது- அவன் நாடானது அன்றுதொட்டு மிகவும் மழை பெய்யப்பெற்று முற் கூறப்பட்ட வறுமையும் நோய்களும் நீங்கப்பெற்றது என்க.

(விளக்கம்) நாடு நீங்கியது என இயையும். அன்றுதொட்டு என்றது சினையலர் வேம்பன் யாவதும் தேரானாகி.........கள்வனைக் கொன்று சிலம்பு கொணர்க எனக் காவலருள் கல்லாக் களிமகன் வாளால் எறிந்து கோவலனைக் கொல்ல அவன் குருதி நிலத்தின் மேற் பரந்த அன்றுதொட்டு என்பதுபட நின்றது என்க. வெப்பு நோய் - தொழுநோய் என்பது அடியார்க்கு நல்லார். குரு-கோடைக் கொப்புளம். இதனை இக்காலத்தார் அம்மைநோய் என்பர். கொப்புளிப்பான் என்பதுமது. கொற்கை பாண்டியனாட்டில் ஒரு பட்டினம். இவ்வுரை பெறு கட்டுரைக் கண் நங்கைக்குப் பொற்கொல்லர் ஆயிரவரைக் கொன்று களவேள்வியால் விழவொடு சாந்தி செய்ய எனவரும் சொற்றொடர் அறிஞருலகத்தைத் துன்புறுத்தும் என்பதில் ஐயமில்லை. அறிவிலா மாக்களுலகத்திற்குக் கழிபேருவகை செய்யும். எனவே, இவ்வுரை பெறு கட்டுரை என்னும் இப்பகுதி நாடெங்கணும் கண்ணகித் தெய்வத்திற்குக் கோயிலெடுத்து வழிபாடு செய்த பிற்காலத்தே கண்ணகி கதையைப் பொது மக்கட்குக் கூறிவந்த பூசகராற் செய்யப்பட்டு நூன்முகத்தே வைக்கப்பட்டது என்று கருத இடனுளது. இங்ஙனமே நூலினுள் காண்டத் திறுதிகளினும் நூலிறுதியினும் காணப்படுகின்ற கட்டுரைகளும் பிற்காலத்தே செய்யப்பட்டு நூலினுட் செருகப்பட்டன போலும். (முன்னுரையினை நோக்குக) இதன் பயன் ஆராய்ச்சியறிவில்லாத மாக்களை அத்தெய்வத்தினிடம் ஆற்றுப்படை செய்வதாகும் என்க. இவ்வாற்றான் யாமும் சாந்தி பெறுவோமாக. இதற்கு, அரும்பதவுரை யாசிரியர், உரைத்துப் போதுகின்ற கட்டுரை என்று கூறும் விளக்கம் ஒரு சான்றாகும். என்னை? இக் கட்டுரை வழிவழியாகக் கூறப்பட்டு வருவதொன்றென்பதே அவர் கருத்தாகலான் என்க.

2. அதுகேட்டு...........மாறாதாயிற்று

(இதன்பொருள்) அதுகேட்டு - வெற்றிவேற் செழியன் நங்கைக்குச் சாந்திசெய்து அவன் நாட்டின்கண் தீங்ககற்றி நன்மையை நிறுவிய அச் செய்தியைக் கேட்டு, கொங்கு இளங்கோசர் கொங்குமண்டிலத்து இளங்கோக்களாகிய கோசரும்; தங்கள் நாட்டகத்து நங்கைக்கு விழவொடு சாந்தி செய்ய-கண்ணகிக்குத் தம்முடைய நாடாகிய கொங்குமண்டலத்திலும் விழாவெடுத்து அமைதிசெய்யா நிற்பவே; மழை தொழில் என்றும் மாறாதாயிற்று-அந்த நாடும் மழை வளம் பெற்று உழவு முதலிய தொழிலும் மாறாமல் வளமுடையதாயிற்று என்க.

(விளக்கம்) நாடு மழையும் தொழிலும் மாறாதாயிற்று என்க. மழை தொழில் பெய்தற்றொழில் என்பாருமுளர். இளங்கோசர் என்பது சாதிப்பெயர். இவரைக் குறுநில மன்னர் என்பது குறித்து இளங்கோசர் எனப்பட்டார் எனினுமாம்.

3. அதுகேட்டு...............நாடாயிற்று

(இதன்பொருள்) அதுகேட்டு - அச்செய்தியினைக் கேள்வியுற்று; கடல்சூழ் இலங்கைக் கயவாகு என்பான் - கடலாற் சூழப்பட்ட இலங்கையை ஆட்சிசெய்யும் கயவாகு என்னும் வேந்தான்; நங்கைக்கு நாள் பலி பீடிகைக் கோட்டம் முந்துறுத்து ஆங்கு - கண்ணகிக்கு நாள்தோறும் பூப்பலி செய்தற்குரிய பலிபீடத்தை முற்படச் செய்து பின்னர்க் கோயிலுமெடுத்து அந்நாட்டினும்; இவள் - இப்பத்தினித் தெய்வம்; அரந்தை கெடுத்து வரம்தரும் என - பசியும் பிணியும் முதலிய துன்பங்களைப் போக்கி யாம் வேண்டும் வரங்களையும் அளித்தருளும் என்று கருதி; ஆங்கு ஆடித்திங்கள் அகவயின் பாடி விழாக்கோள் பல் முறை எடுப்ப - அக்கோயிலின்கண் ஆண்டுதோறும் ஆடித் திங்களிலே அவ்வரசன் தன் உரிமைச் சுற்றத்துடன் சென்று அக்கோயிலின் மருங்கே படவீடமைத்துத் தங்கியிருந்து சிறப்புகள் பன்முறையும் எடாநிற்றாலாலே; மழை வீற்றிருந்து - மழை குறைவின்றி நிலை பெறுதலானே; வளம்பல பெருகி - வளங்கள் பலவும் மல்கி; பிழையா விளையுள் நாடாயிற்று. அந்நாடும் பொய்யாது விளையும் விளைவினையுடைய நாடாயிற்று என்க.

(விளக்கம்) அது கேட்டு என்றது இவ்வாறு பலரும் நங்கைக்குச் சிறப்புச் செய்து நலமெய்தும் அச்செய்தி கேட்டு என்றவாறு. கயவாகு - அக்காலத்தே இலங்கையை ஆட்சிசெய்த அரசன் என்பதும், அவன் சேரன் செங்குட்டுவன்பால் நட்புரிமையுடையவன் என்பதும் செங்குட்டுவன் கண்ணகிக்குக் கோயிலெடுத்து விழாச் செய்தபொழுது இவனும் அவ்விழாவிற்கு வந்திருந்தனன் என்பதும், அவ்விழாவின்கண் அத்தெய்வத்தின்பால் எம் நாட்டிற்கும் எழுந்தருள வேண்டும் என்று வரம் வேண்டி அங்ஙனமே வரமருளப் பெற்றவன் என்பதும்; அடிகளார்,

அருஞ்சிறை நீங்கிய வாரிய மன்னரும்
பெருஞ்சிறைக் கோட்டம் பிரிந்த மன்னரும்
குடகக் கொங்கரு கயவாகு வேந்தனும்
எந்நாட் டாங்க ணிமைய வரம்பனின்
நன்னாட் செய்த நாளணி வேள்வியில்
வந்தீ கென்றே வணங்கினர் வேண்டத்
தந்தேன் வரமென் றெழுந்த தொருகுரல் (157-164)

என வரந்தரு காதையி லோதுமாற்றானு முணர்க.

நாட்பலி பீடிகை - நாள்தோறும் பூப்பலி செய்தற் கியன்ற பீடம். அரந்தை - வறுமை, பிணி முதலியவற்றாலுண்டாகும் துன்பம்.

ஆடித்திங்கள் அகவயின் விழவெடுத்தான் - கண்ணகியார் அத்திங்களிலே தம் தெய்வத்தன்மை காட்டினமையைக் கருத்துட் கொண்டு என்க. என்னை?

ஆடித் திங்கட் பேரிருட் பக்கத்
தழல்சேர் குட்டத் தட்டமி ஞான்று
வெள்ளி வாரத் தொள்ளெரி யுண்ண
உரைசால் மதுரையோ டரைசுகே டுறுமெனும்
உரையு முண்டே  (கட்டுரைகாதை - 133-7)

என மதுரைமாதெய்வம் கூறிற்றாகலின் அக்கால மதுவாதலுணர்க.

பாடி-படவீடு. பாடிவிழா என்றது அரசன் உரிமைச் சுற்றத்தோடு வந்து பாடிவீடமைத்து அதிற் றங்கியிருந்து செய்யும் விழா வென்க. இதனாற் போந்தது கயவாகு கண்ணகிக்கு விழாவெடுப்பதனை அத்துணைச் சிறப்பாகக் கருதினன் என்பதாம்.

இவ்வாறு அரசர்கள் பாடிவிழா வெடுப்பதனைப் பெருங்கதை உஞ்சைக் காண்டத்தினும் காண்க. பாடி-நகரி என்பர். (அடியார்க்)

4. அதுகேட்டு............நித்தல் விழாவணி நிகழ்வித்தோனே

(இதன்பொருள்) அதுகேட்டு - அச்செய்தியைக் கேள்வியுற்று; கோழியகத்து - அப்பொழுது சோழ நாட்டிற்குத் தலைநகராய்த் திகழ்ந்த உறையூரிடத்தே அரசு கட்டிலில் வீற்றிருந்த சோழன் பெருங்கிள்ளி (பெருநற்கிள்ளி) என்னும் சோழமன்னன்; இவள் எத்திறத்தானும் வரந்தரும் ஓர் பத்தினிக் கடவுள் ஆகும் என- இக் கண்ணகியாகிய நங்கை நமக்கு எவ்வாற்றானும் வரந்தருதற்கியன்றதொரு பத்தினிக் கடவுள் என மகிழ்ந்து; நங்கைக்கு - தன்னாட்டிலே தோன்றித் தெய்வமாகிய அக்கண்ணகிக் கடவுட்கு; பத்தினிக் கோட்டமும் சமைத்து - ஏனையோரினும் சிறப்பப் பத்தினிக்கோட்டமும் எடுப்பித்து; நித்தல் விழா அணி நிகழ்வித்தோனே - நாள்தோறும் வேள்வியும் விழாவும் நிகழ்வித்தனன் என்க.

(விளக்கம்) பெருங்கிள்ளி - இவன் புகார் நகரத்தைக் கடல் கொண்டமையால் ஆங்கிருந்துய்ந்துபோன நெடுங்கிள்ளியின் மகன் ஆவான். சேரன் செங்குட்டுவன் கண்ணகிக்குக் கடவுட் படிவம் சமைத்து வேள்வியும் விழவுஞ் செய்த காலத்தில் புகார் நகரம் கடல் கொள்ளப் பட்டழிந்தது. இக்காரணத்தால் இவ்வுரைபெறு கட்டுரையில் புகாரில் கண்ணகிக்குக் கோயிலெடுத்த செய்தி காணப்பட்டிலது. மேலும், புகார்ச் சோழர் வழித் தோன்றலே ஈண்டுக் கூறப்படுகின்ற பெருங்கிள்ளி என்க. இவன் கண்ணகித் தெய்வம் தன்னாட்டிற்றோன்றிய வுரிமைபற்றி இத்தெய்வம் பொதுவாக ஏனைய நாட்டினர்க்கு வரந்தருதல் போலன்றி நமக்குப் பிறப்புரிமைபற்றிச் சிறப்பாகவும் வரந்தருதற்குரியது என்பான், எத்திறத்தானும் வரந்தருமிவள் ஓர் பத்தினிக் கடவுள் என்றான் என்க. காவிரி நாட்டின்கண் பசியும் பிணியுமின்மையின் முன் கூறப்பட்டவாறு கூறாது கோட்டம் அமைத்து நித்தல் விழாவணி நிகழ்வித்தோன் என்றுமட்டுமே கூறப்பட்டதென்க.

இனி உரைபெறு கட்டுரை-இவை முற்கூறிய கட்டுரைச் செய்யுள் எனவும் உரையிடையிட்ட பாட்டுடைச் செய்யுள் உரைசால் அடிகள் அருள என்றமையால், சிறுபான்மை இவ்வுறுப்புக்களும் சிலவரும் எனவும் கொள்க என்பர் அடியார்க்கு நல்லார். இதனால் இவ்வுரைபெறு கட்டுரை என்னும் உறுப்பும் இளங்கோவடிகளாரே இயற்றியது என்பது அடியார்க்கு நல்லார் கருத்தென்பது அறியப்படும்.

இதன்கண், பொற்கொல்லர் ஆயிரவரைக் கொன்று களவேள்வியால் சாந்தி செய்ய எனவரும் சொற்றொடரே அடிகளார் இதனைச் செய்திலர் என்பதற்குப் போதிய சான்றாம்.

உரைபெறு கட்டுரை முற்றிற்று.